Ik heb net naar de film 'Shortbus' gekeken. En om de een of andere reden voel ik me nu echt screwed!
Ik voel me alleen. Alleen in het donker, met nergens een knop om het licht aan te doen. Ik ben bang. Bang dat m'n leven nooit meer zal zijn zoals het tot enkele weken terug was. Bang dat dit ding, dit beest, die demoon die zich in m'n lichaam heeft vastgeketend, nu de rest van m'n leven zal gaan bepalen... Dat ik de rest van m'n leven ga moeten laten boesteren door anderen, door witjassen die me niet eens kennen. Dat ik de stempel van Aidsdude ga krijgen. Bang dat ik m'n vrienden te veel ga lastig vallen, dat ze me op den duur beu zijn... Dat ze me die stempel van aidsdude gaan geven, en anderen op die stempel gaan wijzen.
Ik voelde me tot een paar weken terug echt gelukkig. Maar nu... Het ene moment heb ik geen enkel probleem, en heb ik het gevoel dat er niets aan de hand is. Maar enkele seconden nadien, is er het besef dat er wel iets aan de hand is. Dat ik wel degelijk iets in me heb, dat er waarschijnlijk nooit zal uit komen. Iets dat me, na al die jaren vechten voor een gelukkig leven, net nu ik dacht dat bereikt te hebben, me eindelijk definitief weet te verslaan.
Ik heb aan de ene kant zin om er gewoon vandoor te gaan. M'n koffer nemen, en met op de eerste beste manier het land en alles wat ik ooit vastmaakte aan mijn bestaan te verlaten. gewoon alles ontvluchten. Alles hier achterlaten, en niet omkijken ... Geen sorry, geen spijt ... Gewoon een nieuw leven beginnen ... Zonder ook maar 1 beetje spijt. Zonder ook maar 1 ding dat me ooit zo fucking klote heeft doen voelen.
Maar wat ben ik dan? Dan sta ik god mag weten waar... En helemaal alleen.
Ik wil niet alleen zijn Ik ben al genoeg alleen geweest in m'n leven. Ik ben bang dat dit ik dit ding niet alleen aan zal kunnen. Er is geen enkele kans dat ik het kan verslaan. Maar er is een kans dat ik ermee kan leven. Maar ik kan dit niet alleen aan. Maar ik kan ook niet alles aan iedereen laten weten. Hoe in godsnaam kunnen al die anderen dit... Hoe kunnen zij dit in godsnaam op een ietwat deftige manier verwerken?
Ontelbare vragen komen in je hoofd op na een tijd. vragen waar je waarschijnlijk nooit een antwoord op te weten zal komen. Of waarvan je de antwoorden nooit te weten wilt komen.
Hoe kan een mens nog verder gaan, blijkbaar moet het wel lukken... Er zijn al zovelen die het HIV met zich meedragen en ondertussen het leven leiden zoals iedereen. Jan met de pet kan evengoed datzelfde klote ding in zich meedragen als ik. Wat maakt mijn geval dan zo klote moeilijk? Waarom heb ik het gevoel dat ik dit aan ga kunnen? Ik geef het gewoon op. Ik heb m'n strijd gestreden. Ik heb jaar en dag gedacht dat ook ik ooit gelukkig zou zijn. Maar nu, na deze definitieve klapper van een vuurpijl van slecht nieuws, geef ik de strijd op. Dat komt wat komt. Ik geef er niet meer om...
Zaterdag ben ik gaan eten bij B, K had gekookt voor onze verjaardagen.
Na het eten zaten we te kletsen, en zoals steeds kwam het gesprek weer op de meest degoutante manieren er wel al seks was geweest.
B vertelde toen een verhaal van een koppel die seropositief zijn. Hij gaf ze daarbij echter de naam het aidskoppel. Het was niet de eerste keer dat ik die term hoorde gebruiken, maar deze keer deed het me toch iets. De rest van de avond spookte het door mn hoofd: ga ik ook zo gekend worden? Word ik de aids dude?
Blijkbaar viel mijn plotse stilte niet echt op, want het gesprek bleef gelukkig verder gaan, en snel veranderde het onderwerp naar een andere gebeurtenis.
Op weg naar K zijn appartement viel het blijkbaar op dat ik vrij stil was. Ik heb dan maar ineens verteld wat me op de lever lag. Hij heeft me direct proberen gerust stellen, me ervan verzekerd dat niemand van onze vriendenkring me ooit zo zal noemen. En ook al vertrouw ik K ondertussen net zoals ik A en C vertrouw, toch geeft dit niet echt een geruststelling.
In de discotheek was het weer gezellig druk. En hebben we een feestje gebouwd zoals alleen wij met onze groep dat kunnen. Plots staat J daar voor mn neus, een steun en toeverlaat, die zelden emotie toont, maar waarvan je duidelijk kan weten dat hij om je geeft. Ook al kan hij al eens grof reageren op iets waar je het moeilijk mee hebt. Nuja, grof Hij zegt waar het op staat. En maakt er geen omwegen om. Toen ik hem het nieuws vertelde, gaf hij ook een reactie zoals ik had verwacht, zelf direct vertellen wat ik nu allemaal moest doen, en dan de gebruikelijke knuffel. Alleen duurde deze knuffel al wat langer dan de andere knuffels die we elkaar gaven.
We gingen terug dansen, Maar de sfeer was niet meer hetzelfde. Niet na het idee dat ik voortaan de aidsdude zou worden, niet nadat ik J het nieuws had verteld. OK, een discotheek is misschien niet direct de plaats om zo een nieuws te vertellen. Maar J was een van die mensen tegen wie ik het zo snel mogelijk wil zeggen. Maakt niet uit waar!
Toen ik terugkwam van het toilet en om drinken was gegaan, zag ik dat ons groepje zich had teruggetrokken en even was gaan zitten. Ik ging me er maar bij gaan zetten. J kwam er ook bij en had het blijkbaar moeilijk. Voor het eerst in mn leven zag ik tranen in zn ogen. Tranen omwille van mij?
Ik ben bij hem op de schoot gaan zitten, en wou zeggen dat hij niet mag huilen omwille van mij. Maar toen ik hem in zijn puppyogen keek. Kon ik niks meer zeggen en ben toen zelf beginnen huilen.
Tijdens die huilbui zag ik M. En ik bedacht me direct dat ik 1 maal sex heb gehad met hem, en die ene keer was zo een in-the-heat-of-the-moment ding. Waar dus geen condoom bij te pas gekomen is. Op dat ogenblik ben ik gaan panikeren. Wat als ik hem heb besmet? Hij moet zich direct gaan testen. Ik ben beginnen panikeren, huilen, denk zelfs dat ik ben beginnen hyperventileren.
Ik besefte wat een lastpak ik voor al die mensen het afgelopen jaar al was geweest. Nadat m'n ex me had laten staan hebben ze me zo goed als ze maar konden opgevangen. En nu kom ik hen allemaal nog eens een extra beetje depressief makend nieuws brengen. Ik kon het zelfs niet onder woorden brengen, en ben gewoon in een huilbui terecht gekomen die ik zelf niet had verwacht.
Toen heb ik denk ik het mooiste moment van heel m'n leven meegemaakt. Raar genoeg. Terwijl ik al huilend mn hoofd op een schoot neerlegde. Voelde ik plots de handen van al mn vrienden. Hoorde ik woorden zoals: we komen erdoor heen, je staat er niet alleen voor, wij zullen er steeds voor je zijn. We laten je niet vallen.
Ik kan me niet veel momenten in mn leven herinneren die me ooit zo een hart onder de riem hebben gestoken. Ook de stilte die nadien volgde, was een aangename stilte. Alsof de tijd stilstond, en er niet eens muziek of andere mensen in de buurt waren. Toen pas besefte ik voor het eerst in mn leven, dat de vriendschappen die ik daar met hen heb gesmeed, echte vriendschappen zijn. Vrienden die me niet anders gaan bekijken, of ik nu positief ben of negatief. Of ik nu gedeprimeerd ben of niet. Ze aanvaarden me voor wie ik was, voor wie ik ben, en voor wie ik zal zijn.
Na dat emotionele moment had ik geen zin om nog te feesten. Ik besloot om de discotheek te verlaten, en nog iets te gaan drinken in de een café in de buurt. En vandaar door te gaan naar huis met de eerste trein. Daar echter probeerde de een of andere slecht Vlaams sprekende rus me te versieren en mee naar huis te nemen. En ik kreeg terug een emotionele bui. Ik wou niet alleen zijn, ik was bang. I k kon niet met hem mee gaan, maar had de moed ook niet om alleen naar huis te gaan. Ik ben dan terug naar de discotheek gegaan. In de hoop dat ik daar iemand bekend zou vinden, bij wie ik zou kunnen blijven slapen.
Wanneer ik aankom vertrekken K en K net. Beidde met een date, maar dat had ik niet door. Toen ik hen vroeg of ik bij een van hen kon blijven, keken ze elkaar even aan, K begon tegen me te spreken, maar K zei direct dat ik mee moest met hem. Dat ik er nog niet aan moest denken dat ik alleen naar huis zou gaan op dat ogenblik.
We zijn nog iets gaan drinken, en dan naar K thuis gegaan.
Onderweg heeft K me verteld dat ik ondertussen bij zijn beste vrienden behoor. En dat ik wat er ook aan de hand is, maar een kreet of sms moet laten, en dat als het nodig is, hij direct naar mij toe komt.
Toen ik daar dan in bed kroop, en hij naast me lag. Nam hij me vast.
En het ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo veel deugd had van een knuffel. Niet dat ik verliefd werd ofzo. Maar gewoon, alles van die afgelopen nacht, heeft me laten beseffen, dat ik op veel meer mensen kan terugvallen dan ik ooit had gedacht.
Als ik mezelf vergelijk met twintig jaar terug. Ik zou toen nooit kunnen geloven dat ik me ooit zo goed zou kunnen voelen bij vrienden.
Ik weet niet hoe ik hen ooit zal kunnen bedanken, en weet niet of ze ooit zullen weten dat die kleine dingen in feitte voor mij kolosaal zijn.
Over een kale reis gesproken. De Specialist waar mn huisdokter me heen heeft gestuurd heeft alles aanhoort, heeft alles bekeken, heeft een hele preek gegeven over de behandeling van HIV, over safe sex,
over dat hij zich daar vroeger nog in heeft willen specialiseren, maar dat hij te weinig patienten had om daar mee te blijven meegaan
dus na een half uur heeft hij me gezegd dat ik beter naar het ITG kan gaan, omdat ze daar beter alles opvolgen. Maandag dan maar een afspraak maken.
Daar ging mn voornemen al om elke dag een blaadje te schrijven. Maar kom, Dat zou op den duur toch ferm beginnen vervelen zeker.
Het weekend was best nog leuk. Tot voor het weekend wisten enkel A, C, K en m'n broers & zussen dat ik seropositief ben. Mijn verstand en m'n hart hebben me echter gezegd dat ik ook m'n andere vrienden moet inlichten. Al was het maar om ervoor te zorgen dat ze indien er iets gebeurd, gepast kunnen reageren! Maar hoe vertel je zoiets? In mijn vriendengroep zijn er zoveel mensen met wie ik veel contact heb! Zoveel met wie ik vaak op pad ben. Na wat wikken en wegen heb ik besloten om het ze gewoon te laten weten. K & K zie/hoor ik meermaals per week, hen moet ik zeker nog inlichten. Als ik uitga hier in de buurt, is een van hen er steeds wel bij. Ik had zaterdag afgesproken met een van hen. Toen ik voor de deur stond wist ik echter nog steeds niet hoe ik zo'n nieuws moest gaan over brengen. Hoe in godsnaam zou hij reageren? Ik hoopte dat hij medeleven zou hebben. Dat hij me zou geruststellen dat het niks is, zeggen dat het een fout is. De deur ging open, en toen ik op het appartement binnen kwam, besloop de angst me vanuit een donkere hoek. Ik kreeg het niet over m'n lippen. Ik had de brief met de resultaten van m'n bloedonderzoek in m'n binnenzak zitten. Ik kon het niet anders. Ik nam de brief en liet hem die lezen. Ik weet niet meer wat ik op dat ogenblik dacht. Waar ik bang voor was, wat ik hoopte. Maar nadat hij de brief las, heeft hij hem gewoon opzij gesmeten, en me vastgenomen. Een simpel stil gebaar. Maar het zegt zoveel meer dan woorden.
Een beetje later zijn we naar K zijn huis gegaan. Die was zich nog aan het klaarmaken. Maar ik had net de moed om het zelf te zeggen. Tegen de tijd dat hij uit de badkamer kwam, was ik zodanig nerveus dat ik hem quasi beveelde om te komen zitten. K zette zich neer, en op het ogenblik dat ik hem recht in de ogen kijk, zakt alle moed die ik had gehad om hem dit vreselijke nieuws te vertellen in m'n schoenen. Ik kon niet anders dan terug de brief te laten zien.
Deze keer geen knuffel. Wel een soort van ongeloof. 'Ben je zeker? Heb je al een tweede test laten uitvoeren?' Maar de test is wel degelijk opnieuw gedaan, de uitslag is reeds bevestigd door het Instituut voor Tropische Geneeskunde (ITG). Beidden begrijpen dat ik niet wil dat de hele vriendengroep het al weet. Dat ik het ze zelf wil zeggen. Een korte babbel, die erg raar aanvoelde, in tegenstelling tot de vele gesprekken die we ondertussen reeds hebben gehad. Ik heb moeten beloven dat ik ze allebei op de hoogte ga houden over de ontwikkelingen die er nu gaan volgen. Behandeling etc...
Maar de eerste stappen zijn gezet. Het is raar, het voelt aan zoals uit de kast komen omwille van de homoseksualiteit. De angsten, de gevoelens, de gedachten aan mogelijke gevolgen. Ze zijn allemaal dezelfde. Ik hoop dat het resultaat van deze coming out, hetzelfde zal zijn dan die van de homoseksualiteit. Dat ik alles veel te erg heb bedacht, en het veel minder erg zal zijn!
Misschien heb je ooit mn persoonlijke weblog gelezen? Misschien ook wel niet. Maakt niet echt uit. De verhalen die er tot nu toe opstaan hebben niet echt veel te maken met mn HIV status.
Van wie ik het gekregen heb? Helemaal zeker kan ik er niet van zijn. Maar ik vermoed van m'n ex. Ik heb een kleine twee jaar samen geweest, waar we de laatste 6 maanden van hebben samen gewoond. We hadden reeds een tijd onveilige sex, aangezien we eerlijk waren met elkaar. Of dat dacht ik toch! Op een bepaalde dag kreeg ik te horen dat hij me liet zitten, en van de ene dag op de andere was hij uit m'n leven verdwenen. Nadien heb ik te horen gekregen dat hij me vaak had bedrogen, en kwammen de geruchten dat hij al een tijd geleden zou te horen gekregen hebben dat hij seropositief is. Zou hij het al geweten hebben toen we nog samen waren? heeft hij mij ook besmet? Ik liet me meermaals testen, en de test waren keer op keer negatief.
Kort geleden kreeg ik van een bevriend koppel van me te horen dat ze beidde seropositief waren. Aangezien ik wel enkele keren met beidde betrekking had gehad, en er al eens een ongelukje was gebeurd in the heat of the moment. Bestond dus de kans dat ik ook seropositief was.
Ik ging me dus terug laten testen. Maar in tegenstelling tot eerdere testen had ik er geen goed gevoel bij. Het was de eerste keer dat mn nieuwe huisdokter mijn bloed moest laten testen op HIV. Terwijl ze de naald stak vertelde ik haar al: ik ga het zitten hebben. Ik vertelde haar over het bevriend koppel en over mn ex. Ze trachtte me goede moed in te spreken, maar het hielp niet echt. Deze keer zei mn voorgevoel me dat ik positief zou testen. En mn voorgevoel is zelden fout. Maar nog nooit heb ik zo hard gehoopt dat mn voorgevoel fout zou zijn.
De kans is groot dat ik het virus heb overgekregen van mn ex. De laatste test zou het mogelijk geweest zijn dat het virus net niet in mn bloed op te sporen was, en dat ik dus al die hele tijd al drager was.
Mn dokter denkt zelfs eerder aan die mogelijkheid aangezien het ongeluk met het bevriend koppel nog niet zo ver is.
In een dergelijk geval krijg ik het idee dat ik misschien twee vrienden van me zou besmet hebben.
Dat het door mijn toedoen is dat nu ook hun leven voorgoed anders zal zijn.
Toen ik het nieuws gisteren definitief vernomen had, heb ik eerst en vooral het bevriend koppel ingelicht. Daarna een van mn beste vrienden, en dan ben ik mn beste vriendin gaan halen op haar werk, we zouden samen eten en films kijken die avond. Ze wist dat ik een test had laten doen, maar wist niet dat ik toen om de uitslag moest. Na tien jaar beste vrienden te zijn, merk je aan elkaar dat er iets scheelt. Ik trachtte het haar nog niet te laten merken. Maar ze kent me te goed, en eens ze doorhad dat ik net van de dokter kwam had ze alles door. De schok kwam blijkbaar harder aan bij haar dan hij bij mij aan kwam.
Na een deftige babbel, en meermaals te besluiten dat we wel zullen zien wat de dokter zegt volgende week, vroeg ze me of mn familie het al wist.
Mijn ouders zijn een groot aantal jaar ouder dan ik. Een zogenaamde generatiekloof is er dus wel degelijk te vinden. En zulks een schok zou mn ouders een zware schok zijn. Voorlopig zullen zij er dus niks over te weten komen.
Mijn broers & zussen, moeten het weten. Ik stuurde hen een berichtje met de vraag of ze gisterenavond nog konden langskomen. Aangezien we zeer hecht zijn, desondanks we elkaar niet zo vaak zien, stonden ze hier vrij snel.
Het gesprek was snel gebeurd. Ze hadden reeds een voorgevoel.
Samen hebben we afgesproken dat er verder niemand op de hoogte moet zijn. Behalve diegenen van wie ik wil dat ze het weten. Bij onze familie is dat dus niemand.
Morgen ga ik uit eten met een van mn beste vrienden, en ik hoop dan de moed te hebben om hem dit te kunnen zeggen.
Mn allerbeste vriend, hetero, die ik in feite al meer dan een jaar niet meer heb gehoord, heb ik daarnet opgebeld. Ook al wou hij er cool over doen, ik merkte toch aan zijn toon dat hij ervan schrok.
Maar tot nu toe is er 1 constante, in alle gesprekken,
Ik ben wel seropositief, maar ik ben niet ziek!
Of toch nog niet.
Vandaag heb ik extra bloed laten afnemen om de bijkomende testen te nemen. En volgende vrijdag ga ik naar de specialist om verdere stappen te ondernemen.
Ja, ik weet het, als titel laat ik niet echt een mysterie achter.
Laat ik dus maar al met de deur in huis vallen: ik ben seropositief!
Het verdict is zonet na menige test definitief gevallen.
De uitslag van de test was duidelijk. En nu?
Wat moet een mens die net te horen heeft gekregen dat hij seropositief is doen? Moet ik het de hele wereld laten weten?
Moet ik iedereen zeggen waar ik het gehaald heb?
Moet ik iedereen vertellen wat voor behandeling ik zal moeten ondergaan?
Wat moet ik nu allemaal?
Ik weet het zelf niet goed
Een ding weet ik wel,
Ik moet alles van me af zetten.
Ik kan niet mn vrienden hier constant mee lopen lastig te vallen,
Dan krijgen zij op den duur een vreselijk zware bagage met zich mee te dragen.
En daarbij, ik denk niet dat ik wil dat ze het allemaal weten.
Daarom doe ik maar zoals ik met al mn andere gevoelens doe.
Ik typ ze neer.
Het enige verschil is dat ik normaal gezien al wat ik weertype, of toch het merendeel ervan online breng in mn eigen blog.
Hiermee kan ik dit niet. Waarschijnlijk de angst om terug mensen te verliezen. Om terug een slecht beeld over me heen te krijgen
Ik heb me al op veel vlakken bloot weergegeven. Maar op medisch vlak ben ik toch nog steeds een vrij gesloten boek geweest.
Ik kan het niet zomaar aan iedereen kwijt.
Maar moet het toch aan iemand kwijt.
Toen herinnerde ik me de woorden van Toon Hermans: Als je elke dag een velletje volschrijft, dan heb je na een jaar 365 paginas. Of toch iets in die aard.
Elke keer ik die strofe las, dacht ik steeds: hij heeft gelijk.
En nu ook weer, ik heb het steeds gezien als een deel om iets te verwerken. Met dingen neer te schrijven en in woorden te plaatsen, zonder ze te uit te moeten spreken, heb ik steeds beter mn gevoelens, mn gedachten kunnen uiten, dan dat ik ze moest zeggen.
Daarom dus deze blog met mijn bedenkingen, met alles wat ik neer wil schrijven, over hetgene ik dat te maken heeft met het feit dat ik nu seropositief ben.