Mijn echte vader was een klootzak, hij bedroog mijn mama de hele tijd door en stal geld van haar. Hij was een alcoholist. Ik en mijn broers waren doodsbang van hem, zelfs mijn ma bleef er bij uit angst en zichzelf wijsmakend dat hij haar graag zag. Toen ze uiteindelijk hem de deur wees, werd ze verliefd op een kerel, die nu mijn 'stiefpa' is . Ik haat het woord stiefpa, al 7 jaar mijn 'pa'. Een vervanging voor die rotzak, hij heeft geen vaderrechten meer, ik mijn echte pa niet, ik ken hem zelfs niet, maar na alle verhalen van mijn mama vind ik dat niet erg, de hoereloper. Nuja, tussen mij en mijn stiefpa klikt het niet. Ik zal hem hier S. noemen, voor de duidelijkheid. S. was vroeger heel agressief, ook een alcoholist die gevaarlijk was als hij dronken was. Hij sloeg ons wanneer mama niet thuis was. Er was altijd ruzie.. Hij gooide met hamers naar mijn broer , sloeg mijn andere broertje en heeft me ooit proberen vermoorden . Ik had toen ik 9(!!) was mijn rolluik naar boven gedaan en mijn salesie viel eruit op zijn auto. Ik durfde dat niet zeggen maar hij kwam erachter. Hij sleurde me naar mijn kamer , mama was naar de winkel . Hij stonk naar drank, zijn wangen waren bloedrood. Hij gooide me op bed en wurgde me . Toen ik het bijna begaf schrok hij en rende hij weg. Een paar minuten later belde mama dat ze opweg was naar huis. Ik moest snel douchen van S. zodat mama niks zou merken. Natuurlijk zag ze dat er iets was, mijn keel stond blauw en ik was in shock. Toen ik het verteld had, is ze nog steeds bij S. gebleven..
S. heeft tot nu toe mijn mama al 6x bedrogen, mijn ma is zo naïef. 'Ze wil hem niet kwijt' zegt ze dat. Ze blijft hem maar kansen geven. Mijn haat voor S. is zo gegroeid , ik vind het moeilijk om vriendelijk te doen tegen hem , hij is zo achterbaks.
Nuja, 3jaar geleden is mijn miserie dan naar boven gekomen. 20juni 2010, ik voel me al mijn hele leven dik en op deze dag keek ik voor het eerst op pro ana. Ik had bedacht dat als ik anorexia zou hebben, ik snel zou vermageren tot ik het goed vond. Ik werd verslaafd aan pro ana, ik deed mee aan de tips die ze gaven, ik schreef blogs, ik raakte volledig in de ban van anorexia. Mijn mama en beste vriendin zeggen dat ik erbij liep als een lijk, al heb ik dat zelf nooit gezien. Ik huilde elke nacht, over hoe lelijk ik wel niet was en hoe dik ik wel niet ben. Het was onverdraagbaar , ik greep naar messen die ik in mijn huid liet zakken. Mijn arm is een web van leugens in littekens, dat is mijn hele leven ..op 14 november 2011 heb ik een zelfmoordpoging ondernomen. Ik schreef brieven naar S. dat het grotendeels zijn schuld is, ik schreef een brief naar Ana , waarom ze mij dit aandeed. Ik schreef een brief naar mijn mama hoeveel ik van haar hou . Ik nam pillen en sneed me tot ik niet meer kon van de pijn . Ik was bewusteloos maar wonderbijwonder ik werd wakker. Alles overgegeven, mijn armen vol opgedroogd bloed, ik weet niet hoelang ik daar lag. Mijn kamer was toch op slot, niemand kwam me storen.ik was zo'n puinhoop. Ik werd nog depressiever dat ik nog maar eens gefaald had, ik leefde nog. In 2012 werd ik betrapt door mijn ouders op braken . Het was genoeg voor hen, het was stoppen met braken of een kliniek.. Ik koos voor te stoppen met braken. Ik ging na het eten stiekem braken in een zak op mijn hometrainer in mijn kamer. Ik was echt doorgedraaid.. Mijn gewicht schommelde.
nu ben ik al 8maand clean van snijden en ik ben er trots op . Ik heb er veel neiging naar maar de steun van mijn liefje doet me goed. Ik ben veel verbeterd van mijn eetstoornis door mijn huidig vriendje. Ik zie hem overdreven graag , ik kan weer eten binnenkrijgen maar ik blijf er me schuldig bij voelen. elke avond opnieuw voel ik me slecht maar er is niemand met wie ik er over wil praten . Mijn beste vriendin is manisch depressief en moet binnenkort opgenomen worden. Ze loopt de hele dag op school op punt van instorten , waardoor ik mij ook weer slecht voel. Mijn beste vriendin is kapot en ik ook, alleen laat ik het niet merken. niemand weet af van mijn dagelijkse instortingen en mijn gevoel van leegheid.
Ik heb vandaag verteld (16/9/2013) aan mijn mama dat ik twijfel om naar de psycholoog te gaan. Ze lachtte me gewoon uit en zei dat ze het belachelijk vond. Ze doet geen moeite om me te snappen en dat kwetst enorm.. Iedereen gaat weg van me, zelfs mijn eigen mama.. :'(
mood: Broken
