Ze is toch niet zwanger, hè?! Dat zinnetje, uitgesproken
op 14 juli 2012 in het verre Gaillac, was de start van een heel nieuw leven
voor heel wat mensen Een paar dagen eerder waren we onze zoon gaan afhalen aan
het treinstation van Toulouse en toen al was duidelijk dat er iets veranderd
was. Hij was erg ontroerd toen hij ons zag en mijn ego was gestreeld: als je
zoon van 19 de tranen in de ogen krijgt bij het zien van zijn moeder, dat doet
iets met een mens. Wist ik toen veel wat er allemaal in zijn hoofd omging Dat
werd een paar dagen later duidelijk, na het uitspreken van dat fameuze
zinnetje. Het lawaai van het vuurwerk dat een paar uur later werd afgestoken
(nationale feestdag in Frankrijk, weet je wel) was recht evenredig met het
impact van de bom die toch wel wat was ingeslagen toen we te horen kregen dat
zoonlief en zijn vriendin op hun beurt ook ouders gingen worden Wat er dan
allemaal door je heen gaat, daar wil ik liefst niet meer over nadenken, want
ook de duistere kanten van je mens zijn komen dan wel heel erg aan de
oppervlakte. Er worden dingen gezegd, waar je op het moment dat je ze
uitspreekt al van weet dat je er later spijt van gaat hebben, maar emoties
nemen dan de overhand op het verstand Het werden nog memorabele dagen na die
mededeling daar in Frankrijk. Een rollercoaster van emoties, heen en weer
geslingerd tussen hoop en wanhoop, tussen het besef dat je zoon steun nodig
heeft en de soms oncontroleerbare uiting van je eigen gevoelens
Wat ben ik blij dat die periode nu alweer bijna een jaar
geleden is maar nog meer ben ik supergelukkig met dat kleine ventje dat sinds
eind februari ons leven is komen verrijken. Ik denk dat dat woord verrijken
echt is uitgevonden voor zon gebeurtenis. Naarmate de zwangerschap vorderde,
zag je soms bijna letterlijk hoe dat kleine manneke zich naar het leven
schopte. De buik van onze schoondochter ging alle kanten uit wanneer hij weer
eens met armpjes en voetjes duidelijk maakte dat hij er bijna was. Zo enthousiast
dat hij niet heeft gewacht tot de uitgerekende datum om geboren te worden, maar
zich al een week of drie te vroeg aanmeldde Een memorabele nacht, die 25e
februari. We wisten dat ze (nog maar eens) in het moederhuis binnen waren en
dat het nu wel eens voor serieus zou kunnen zijn. Telefoons en gsms naast het
bed gelegd in de ijdele hoop dat we ook nog wat zouden kunnen slapen niet dus!
En dan het verlossende gerinkel: hij is geboren en alles is goed Wat er op
zon moment door je hoofd gaat, dat kan je aan geen mens vertellen al probeer
je dat toch, want je zou het nieuws liefst van al van de daken willen
schreeuwen! Alle leerlingen die de dag erna in het klasje binnen kwamen,
moesten het onmiddellijk weten want mijn hart was zo vol dat de mond spreekwoordelijk
over liep! En dan opeens tijdens de speeltijd de eerste foto zien verschijnen
van dat prutske Met hulp van Facebook je kleinkind eerst op foto zien en dan
pas in het echt. Maakte allemaal niet uit, ik had hem gezien en meteen in
mijn hart gesloten.
Uren aftellen daarna tot je naar de materniteit kan razen en
samen met opa kan gaan kijken naar dat kleine kind, dat kleinkind Onwezenlijk,
niet te geloven! Hem eens mogen vastpakken, bang om dat broze lijfje zeer te
doen, maar tegelijk voelen hoe vertrouwd dit allemaal al terug is Beetje boos
zijn op al het publiek dat kostbare tijd met je kleine bazeke steelt, als
een klein kind in een snoepwinkel genieten als je hem weer mag zien, ruiken,
vasthouden
En nu moeten vaststellen dat alle clichés kloppen: ik ben
tot over mijn oren verliefd op kleine Kay. Als hij in zijn Maxi Cosiken hier
binnen komt, dan houdt de rest van de wereld op te bestaan, dan is het
Kay-time! De eerste weken nog wat schuchter, want je moet als oma ook wel wat
afstand houden al is het maar om die ouders ook te laten wennen aan hun nieuwe
situatie, maar de laatste tijd meer en meer aanwezig, zenne. Kay nu vasthouden
is gegarandeerd overlopen van geluk Kay zien lachen naar je gekke bekken, is
onbetaalbaar Zien hoe die twee jonge sloebers van ouders het zo goed doen, is
opgelucht ademen en beseffen dat ze er wel zullen komen
En zo hebben wij uiteindelijk sneller dan verwacht onze plek
ingenomen in de spreekwoordelijke gang van de wereld Vroeger dan verwacht
zijn we gebombardeerd tot opa en moettie (al begint oma ook wel een mooie klank
te hebben), maar ik heb er hoegenaamd geen spijt van dat we al een kleinzoontje
hebben. Stiekem hoop ik dat er nog veel mogen volgen, al mag er natuurlijk ook
eens een kleindochtertje bijzitten
Een jaar geleden waren wij nog echte bleukes in het vak:
ouders van vier opgroeiende kinderen, rustig kabbelend op de rivier van het
leven. Het voorbije jaar heeft het geregeld eens gestormd op onze rivier, maar
nu lacht de wereld ons weer toe in de ogen van kleine Kay die kiekeboe-boe
speelt met zijn moettie. Verdorie jongen, ik zie je graag!
16-06-2013 om 14:58
geschreven door Hilde
Van Astrakan
jassen tot solex een confrontatie!
Eindelijk het lijkt alsof het woord eindelijk is
uitgevonden voor de ervaring die we gisteren hebben mogen meemaken. Eindelijk
is ook het woord dat past nu ik eindelijk dus- nog eens de tijd en de zin heb
gevonden om een nieuw bericht op de blog
te plaatsen
Het is me dan ook het jaar wel geweest, want zo lang zal het
bijna geleden zijn dat er nog eens gepost is Een jaar dat zoveel hoogtes en
laagtes heeft meegebracht dat een mens niet altijd nog de zin of de moed had om
zn eigen gevoelens onder ogen te zien door ze zwart op wit neer te schrijven.
Maar nu is het tijd, tijd om de draad weer op te pikken, om misschien zelfs een
beetje terug te keren in die tijd en ook eens een aantal dingen van het
voorbije jaar neer te pennen. Het voelt goed zo, het kan wel weer
Maar laten we beginnen bij wat / wie het vuur voor de blog
weer heeft aangewakkerd en dat waren vier schatten van mensen waar we
gisterenavond mee uit eten gingen. Lies en Stijn, Heidi en Chris, mensen die we
hebben leren kennen op de hondenschool van onze Fiene. Mensen met wie het
eigenlijk van het eerste moment af heeft geklikt. We hebben in het verleden
heel wat uurtjes samen doorgebracht op het plein van de hondenschool, maar
vooral ook ernaast in het cafeetje waar de nootjes altijd op leken te zijn,
waar de kelner altijd nors leek te zijn, maar waar de vriendschap altijd
duidelijk warm en hartelijk was. Hoe vaak hebben Theo en ik niet tegen elkaar
gezegd dat toevallige ontmoetingen echt wel tot mooie vriendschappen kunnen
leiden Het was een vaste routine geworden: dinsdagavonden waren hondenschool-
en caféavondjes. Een routine die om één of andere reden opeens ophield te
bestaan. Ja, Fiene was een paar weken out, maar dan gingen we toch nog naar de
après hondenschool, dus daar lag het niet aan Oorzaak van ons schuldig verzuim
was de werkdruk bij Theo Hij moest dikwijls zo laat werken, dat het niet meer
mogelijk was om nog tot in Waasmunster af te zakken. En al wisten we dat het
niet anders kon, toch bleef het knagen, want die hondenschool tot daar nog,
maar die lieve mensen dan? En toegegeven: er kwamen uitnodigingen om nog eens
samen te komen, veel uitnodigingen zelfs, maar om één of andere reden paste het
nooit voor ons. Eerlijk gezegd: de voorbije maanden, eigenlijk het hele
voorbije jaar, hebben we soms zo met een aantal dingen in de knoop gezeten, dat
de zin om eens te ontspannen en de boel de boel te laten niet altijd aanwezig
was Mea culpa, mea maxima culpa
En toen kwam er ineens toch een datum uit de bus dat het eindelijk-
zou gaan lukken met dank aan Facebook vonden we een moment en een plaats waar
de grote reünie zou kunnen doorgaan. En dat was dus gisterenavond. De hele
voorbije week had het al een beetje gekriebeld, want tenslotte was het toch
echt wel lang geleden. Normaal zou ik misschien zelfs wat nerveus zijn voor een
weerzien na zon lange tijd, maar niets daarvan: het was alleen uitkijken naar
en aftellen tot we eindelijk (alweer eindelijk) naar Bornem konden vertrekken.
Bijna waren we nog te laat op de afspraak, want het was er kermis en dus
moeilijk rijden en parkeren, maar het lukte toch nog om als eerste op het
terras terecht te komen, volop uitkijkend naar de komst van de rest. Veel
geduld moesten we niet hebben want opeens waren ze er alle vier. Een kus en een
knuffel, een meermaals eindelijk horen uitgesproken worden en onze date was
een feit. Alsof er nog geen dag tussen de vorige en deze ontmoeting lag, werd
de spreekwoordelijke draad terug opgepikt en waren we weer aan het tetteren als
vanouds. Ik heb me ziek en gezond gelachen tegelijk, heb echt genoten van het
eerste tot het laatste moment. Het was een echte super avond! Al moeten we ook
eerlijk zijn: het was met momenten hard om de confrontatie aan te gaan met dat
jonge grut. Naast die olijke jonge bende voelden we ons met de regelmaat van de
klok best wel oud worden. Alleen al de fysieke kant: Theo en ik allebei
behoorlijk aan het manken, hij met zijn knie, ik met mijn voet en dat naast
vier dartele jonge veulens en een olijke o zo flinke geleidehond . Hun tempo
was duidelijk het mijne niet, het gemak waarmee ze opstonden en rondliepen nog
veel minder. Soit, dat fysieke konden we nog wel aan, maar al de rest Hoe
choquerend was het niet te horen dat zij geen astrakan jas kennen en nog nooit
gehoord hadden van een solex-brommertje beide zekerheden uit onze jeugd. Ook
The Alan Parsons Project is aan hen helemaal voorbij gegaan, nota bene de groep
wiens nummer Old and Wise een topper wordt op mijn begrafenis later
Choquerend ook dat mijn onschuldig leren pakje uit de film Grease voor Stijn
heel andere doeleinden leek te gaan krijgen Man, man, we worden duidelijk een
dagje ouder, maar dat maakt misschien net dat we ook nog meer beginnen te
genieten van de pure dingen in het leven en tja die vriendschap dat is daar
duidelijk een voorbeeld van.
En dus maak ik van deze zondag een echte Old Style zondag,
want vroeger was dat voor ons de dag waarop we dankbaar moesten zijn voor alles
wat onze lieve heer ons had geschonken. Wel kijk, in die oude traditie ben ik
vandaag heel erg dankbaar voor vier heerlijke mensen en durf ik zelfs de hoop
te koesteren dat we nog veel van die fijne momenten mogen meemaken. Hopelijk
moeten we dan niet meer zeggen eindelijk is het nog eens gelukt, maar wordt
het een hier zijn we weer .En die
harde realiteit, die confrontatie met onze eigen vorderende leeftijd, die nemen
we er met plezier bij ;)
Foto's zijn er gisteren niet genomen, dan maar een fotootje erbij gestoken dat al doet denken aan een fuif zo ergens in december! Haal die glitterpakjes al maar boven!
16-06-2013 om 11:31
geschreven door Hilde
22-08-2012
de hondenschool...
Dat het hoog tijd werd om nog eens een blogberichtje te
formuleren, wist ik eigenlijk zelf ook wel al, maar wanneer je ook door anderen
geconfronteerd wordt met je tijdelijke winterslaap midden in de zomer, dan weet
je eigenlijk wel dat het tijd is om nog eens in actie te schieten Bij deze dan
maar?
Ik wil eigenlijk al lang iets
kwijt over de vriendschap en het geluk dat je weg kruist als je vanuit het
niets mensen leert kennen die je leven zoveel verrijken. Iedereen heeft dat
(hopelijk) wel al eens meegemaakt. Je komt ergens nieuw, je komt daar andere
mensen tegen en op wonderbaarlijke manier lijkt dat heel goed te klikken. Voor
mijn man en mij was dat ongeveer een jaar geleden het geval. Omdat we ons
kleine mormeltje Fiene toch zo goed mogelijk wilden opvoeden, besloten we met
haar naar de hondenschool te gaan. Die van Waasmunster, want die werkt volgens
de filosofie van Martin Gaus, wat ons wel kon bekoren. Het begon met de
puppyklas, wat allemaal nog redelijk anoniem gebeurde. Iedere les wisselende
mensen, weinig onderlinge contacten, vooral heel veel dolgedraaide puppys die menigeen
in het haar deed krabben en zich deed afvragen waar je in s hemelsnaam aan
begonnen was toen je die leuke pluizenbol mee naar huis nam Na de puppyklas
kwam de basiscursus en dat was al een heel ander paar mouwen. De groep was
zoveel kleiner, we waren maar met zes honden meer, de locatie een huisje /
kamer die me steevast aan een getransformeerde bus deed denken. Eén na één
sijpelden we binnen en iedereen liet op mij al meteen een duidelijke indruk na
Ik heb daar van dag één gedacht dat een mens wel degelijk vaak lijkt op de hond
die hij kiest Zo was er Walter, van nature een hele lieve maar een beetje een
slomere man. Zijn hond, een Basset, schuifelde net als Walter de ruimte binnen,
voorzichtig om zich heen kijkend en zeker niet bereid tot al te enthousiaste
dingen. Er waren ook moeder en dochter, Lieve en Els, die met hun Labradoodle
kwamen. Rond beide vrouwen hing een waas van nostalgie, die pas verklaard werd
toen we een hele tijd later hoorden dat Lieve heel erg ziek was, terminaal
zelfs. Op één of andere manier werd ook die tragiek weerkaatst door hun hondje,
al was het een behoorlijk levendig ding, daar niet van, maar toch merkte je als
het ware dat afscheid nemen voor hen geen veraf ding meer was. Lieve is ook
gestorven, een serieuze confrontatie met de eindigheid van het leven Klokvast
te laat waren ook afwisselend Fanny en Peter met hun rottweiler. Zowel de eerder
verlegen aard van haar als de stoere inborst van hem bleken toch wel in hun
hond aanwezig toen Rudy, de almachtige hondenfluisteraar zijn agressief gedrag
toeschreef aan schrik Daar sta je dan met je afschrikwekkende waakhond ;)
Gelukkig is ook voor hen alles goed gekomen, dat denken we toch Dan was er ook
nog de stille en eerder onopvallende Femke met haar Berner Sennen. De hond was herplaatst,
maar voelde zich duidelijk in zijn sas bij Femke. Samen stapten ze meermaals
heel erg sierlijk over de oefenparking en blijkbaar hebben ze nu ook grote
successen op hondenshows allerlei. Resten er nog twee teams en kijk daar heb
ik nu nog altijd heel veel over te vertellen. Laat me beginnen bij de jongsten:
een hele schattige Kasper kwam de hondenschool binnen, gevolgd door baasjes
Lies en Stijn. Op Stijn hebben we trouwens wel wat moeten wachten, want de eerste
keren kwam alleen maar Lies een energieke, enthousiaste jongedame met een
ongelooflijke uitstraling. Van de eerste minuut vond ik haar een betere kenner
van het fijne hondengebeuren dan onze big chief die de lessen nog moest
beginnen geven. En toch was Lies een beetje zoals Kasper, hoor: ook hij stond
al zoveel verder dan alle andere honden, maar hij deed rustig en gewoon mee
zonder uit te pakken met al zijn extra kennis Later bleek bij Lies ook nog een
Stijn te horen, op het eerste zicht een echte tegenpool want waar Lies heel
veel te zeggen had, bleef Stijn eerder stil en op de achtergrond. Achteraf
beschouwd een klassiek voorbeeld van schijn bedriegt, want ondertussen hebben
we de lieve jongeman leren kennen en er een schat van een kerel in gevonden:
lief, boordevol humor, hulpvaardig, slechts één minpuntje: hij heeft geen idee
hoe om te gaan met oudere vrouwen. Complimenten worden steevast lichte prikjes
en alle pogingen om het goed te maken, maken uiteindelijk alles erger.
Ondergetekende mocht dat gisteren nogal pijnlijk zelf aan de lijve ondervinden
Soit, als dat alles is wat je kan opmerken over iemand, dan is de persoon in
kwestie behoorlijk geslaagd, toch? Ook heel hoog op onze lijst van favoriete
mensen staan dan nog Heidi en Chris, het zesde team in de rij van de
hondenschool. Een echt team, want zij hadden niet één, zelfs geen twee, maar
warempel drie puppys die fijne hondenmanieren moesten worden aangeleerd. Zelf
zou ik ongetwijfeld simpel worden van die energie in drievoud, maar zowel Heidi
als Chris bleven er altijd opmerkelijk kalm en rustig bij en ja hoor, ook dat
vind je terug in hun honden. Het is een deugd voor het oog om hen samen te
zien: netjes in de pas, altijd aandacht van baasje voor hond en omgekeerd En
ja, dat olijke drietal heeft natuurlijk ook heel wat energie, maar die wordt
precies op de juiste momenten getoond en nooit (zoals dat mormeltje van ons) op
de trainingen waar je heel netjes en rustig moet zijn. En toch schuilt achter
de kalme uitstraling van de Leonbergerbaasjes zoveel warmte en enthousiasme,
dat je met plezier uitkijkt naar de volgende encounter En zo is die
hondenschool voor ons zoveel meer geworden dan een school voor honden, het is
een beetje een veilige haven in de drukte van het leven. Wat er ook rond je mag
gebeuren, als het dinsdag is dan gaat de riem er eventjes af, dan steken we
Fiene in de auto, zien we een uurtje af op de weide (want ja, ons sloeberke
houdt niet zo van stil zitten en wachten tot je iets mag doen) en dan is het
moment daar meestal is het een kwestie van een stoeltje uitzoeken in het
cafeetje even verder, iets bestellen en dan gewoonweg genieten. Genieten van
zovele eenvoudig geluk: je leven een beetje delen met andere mensen, merken dat
je zo verschillend bent en toch zoveel gemeenschappelijk kan hebben, lachen en
ook wel ernstig kunnen zijn, het kan daar allemaal. Hoogtepunt tot hier toe was
vorige week dinsdag toen we met zn zessen (plus 5 honden) een kleine party
hebben gehouden op de parking. Vouwstoeltjes uitgezet, tafeltje geleend en
volgepropt met heel wat lekkers om te eten en te drinken. Tot laat in de avond
samen gezeten, genoten van niets meer dan elkaars gezelschap. Awel kijk, dat is
nu echt vriendschap denk ik dan. Niets moet, alles mag, iedereen mag zijn wie
hij is en ondertussen delen we in elkaars klein en groot nieuws
Toen we Fiene kochten, wisten we
dat er een hele nieuwe wereld voor ons zou opengaan. Fiene heeft zoveel
gebracht: onvoorwaardelijke liefde en trouw van ons hondenmeisje voor de
baasjes, geen moment verveling met haar in de buurt Wisten wij veel dat ze ons
nog zoveel meer zou brengen: vier schatten van mensen (met zo mogelijk nog
schattigere honden), waar we hopelijk nog heel lang lief en leed mee mogen
delen Bij deze: bedankt Lies en Stijn, Chris en Heidi jullie liggen niet op
de bovenste plank, maar bovenop de kast!!!
22-08-2012 om 12:05
geschreven door Hilde
01-07-2012
Lang leve de vakantie!
Op de achtergrond speelt de finale van het EK voetbal... een bikkelhard gevecht aan de stem van de commentator te horen. Wat een verschil met de rust die over ons is neergedaald sinds de start van onze vakantie. Eergisteren hebben we de deur achter ons dicht getrokken, TomTom opgezet en zijn we op weg gegaan voor een hele lange rit. De start verliep trouwens niet zonder tranen, want voor het eerst moeten we ons Fieneke achterlaten, ons favoriet bruintje die de thuisblijvers gezelschap zal houden tot wij weer terug zijn. Het is niet dat we haar niet wilden meenemen, alleen kan het sloeberke zo slecht tegen de warmte en dat is wat we hier toch wel hopen te vinden... Bovendien is het eigenlijk wel leuk dat het thuisfront kan blijven genieten van haar fantastische gezelschap... Maar jammer genoeg wij dus niet, we moeten het met mekaar stellen, zonder het eeuwig opbeurende gekwispel van die lieve Labrador van ons. Moet het gezegd dat we de eerste tientallen kilometers redelijk stil blijven in de auto? Ongetwijfeld is iedereen nog onder de indruk van het afscheid, maar er is geen weg terug nu: hop naar la douce France is het motto... En heel langzaam aan komen we in het ritme van kilometers malen, babbeltje doen, klein dutje houden (gelukkig doet de chauffeur hier niet aan mee), een liedje meezingen, enz. Voor we het weten, mogen we al eens van de baan voor een eerste stop. Waar we gehoopt hadden een half uurtje gezellig in het zonnetje te kunnen zitten op een graspleintje naast de parking, moeten we het doen met een tafeltje in het wegrestaurant, want het miezert buiten en niet alleen zouden we dus snel nat worden, we zijn er ook niet echt op gekleed. 's Morgens immers in de favoriete short gesprongen omdat we nu eenmaal naar de zon trokken, maar niet genoeg bedacht dat de weg naar de zon vaak begeleid wordt met heel wat regenbuitjes en koude golfjes... Maar niet getreurd: ook binnen kan je het best gezellig maken, zeker als de koffie lekker smaakt en de bijhorende koffiekoek nog beter.We kunnen er niet te lang blijven, want voor ons wacht het zware monster nog: Parijs. Ik denk dat manlief er stiekem al een paar nachten van wakker ligt dat we weer die mooie, maar zo filegevoelige stad langs moeten. Vorig jaar verloren we er bijna vier uur van onze kostbare vakantietijd, dit jaar willen we het heel wat beter doen, hoor... en dat lijkt zowaar nog te lukken ook. Het eerste deel van de Péripherique verloopt wonderwel vlotjes, maar even later is het koekenbak... De vier pinklichten gaan aan bij alle auto's voor ons en dus weten we hoe laat het is. De komende twee uur kruipen we langsheen de lichtstad en die slakkengang wordt gelukkig van tijd tot tijd onderbroken door enkele onverwachte dingen: een combi die bijna in de zijdeur van onze auto rijdt, brommertjes die langs alle kanten voorbij snorren met ware doodsverachting, leuke gebouwen naast de rijweg, enz. Ondanks al die afwisseling is niemand er rouwig om dat we tenslotte toch de miserie van het stapvoets rijden achter ons kunnen laten. Parijs is overwonnen, nu kan de vakantie echt beginnen! We versterken dat gevoel nog door een half uurtje na Parijs echt te gaan picknicken. Nu klinkt dat woord heel erg romantisch, maar zo is het niet helemaal verlopen, moet ik toegeven. Ons grote picknicklaken lag op een klein plekje gazon tussen twee rijen geparkeerde auto's, rondom ons geen natuur, maar beton en staal, en toch... toch was het best leuk om daar met z'n vieren een eigen bubbeltje te maken en er gezellig te eten, alsof er buiten ons niets meer bestond. Het hele gebeuren gaf weer de nodige energie om de volgende rit aan te vatten, nu recht naar Limoges. Daar hadden we een hotelletje geboekt om de nacht door te brengen. We vonden dat heel gemakkelijk en zagen meteen heel wat mogelijkheden om er 's avonds uit eten te gaan. We kozen uiteindelijk voor de Italiaan in de buurt, waar ze onze jongste zoon dolgelukkig maakten met een pizza van zomaar eventjes 40 cm doorsnede. Al wie die reuze schijf zag, moest even glimlachen... dat eet je niet alle dagen natuurlijk. Onze Machiel maakte er geen enkel probleem van: hapje na hapje schoof het hele gevaarte binnen en erna kon er zelfs nog een ijsje bij! Het was een gezellige maaltijd en we konden met een voldaan gevoel het onderweg-bed in. De nacht leek veel te kort, wat die wellicht ook wel was, want we moesten al vroeg weer op voor het vervolg van onze tocht. Na een heerlijk ontbijt reden we richting Gouffre de Padirac, een grot waar ik al veel over gelezen had op het internet en die we zelf ook wel eens wilden bezoeken. Je moet er wel wat voor overhebben, want in het hoogseizoen sta je hier soms wel enkele uren te wachten vooraleer je binnen mag, maar wij hadden geluk, want we konden zo binnen wandelen. Nu ja, zo gewoon was dat ook weer niet, want we moesten eerst 565 trappen naar beneden voor we in de grot uitkwamen... Dan nog een eindje rechtdoor wandelen en toen kwamen we aan een heel erg sprookjesachtig gebeuren. We gingen een soort van gondel in en werden 500 meter door de grot gevaren. Er zijn geen woorden om te omschrijven hoe mooi het daar wel was. We kwamen terecht in een reusachtige kalkgrot, tientallen meters hoog, met ontelbare stalactieten en -mieten. Hoe klein voel je je dan, als nietig mens tussen die miljoenen jaren oude stenen, die als gigantische pilaren op ons neer leken te kijken... Aan het einde van het boottochtje gingen we verder de grot in en werden we verrast door o.a. een groot ondergronds meer in een fantastisch mooie kleur blauw. De tocht voerde ons verder over in totaal 300 trappen. Onderweg keken we de ogen uit bij zoveel moois... het had voor mij nog zoveel langer mogen duren, maar jammer genoeg kwamen we terug bij het bootje terecht, dat ons weer naar het startpunt bracht. Zelden zoiets moois en indrukwekkends gezien! Hier zullen we nog lang aan terug denken! Nog helemaal stil van dat fantastische avontuur, gingen we picknicken op een gezellig graspleintje en daarna konden we echt naar ons vakantieadres vertrekken. Rond drieën kwamen we er aan en werden we warm verwelkomd door Robert en Paulette, de eigenaars die we al kenden van vorig jaar... Oef, we hadden de rit overleefd, nu uitpakken en beginnen genieten van de vakantie... Als ik mag kiezen, wordt het een afwisseling van avontuur en routine, van natuur en cultuur, van ernst en humor... en eerlijk gezegd, ben ik er vrij gerust in! Lieve thuisblijvers, voor jullie alvast wat foto's van ons prille avontuur! Eerlijkheidshalve: de foto's binnen in de grot, zijn niet door mij genomen. Fotograferen was er ten strengste verboden, jammer genoeg!
01-07-2012 om 22:09
geschreven door Hilde
23-06-2012
oud-leerlingen... een lach en een traan
Schrijf eens iets over volgende week dinsdag een lach en een traan;), dat was de suggestie van Stéphan, één van mijn oudleerlingen. Tja, volgende week dinsdag zal voor heel wat mensen een dag zijn zoals iedere andere dag, maar voor de zesdes en zevendes van onze school
ligt dat toch wel wat anders. Het is de dag van de promotieplechtigheid, het moment waarop onze laatstejaars officieel oud-leerlingen worden. Ik zeg het elk jaar wel eens tijdens de bezinning die het traditionele startschot is voor de festiviteiten en ook dit jaar denk ik er hetzelfde over, nl. dat die dag altijd een dag is van gemengde gevoelens. Enerzijds ben je altijd blij dat het zover is, niet dat je die leerlingen beu bent, verre van, maar je ziet die jonge mensen aan de vooravond staan van een heel nieuw leven. Plots zijn het niet meer onze jongeren, maar laten we ze vrij, sturen we ze de wijde wereld in met alleen maar de hoop dat ze er ook daadwerkelijk iets van terecht zullen brengen. Bij de ene is dat met een quasi zekerheid, bij de andere met heel wat twijfel, maar toch Als je die sloebers die avond op school ziet toekomen, dan lijkt zelfs uiterlijk van alles veranderd te zijn. Misschien is dat omdat de traditionele jeans dan is opgeborgen en ingeruild voor sjiekere feestkledij, de afgelopen schoenen ingeruild voor mooi opgeblonken party shoes, de vermoeide blik van de examens uit hun ogen plaats heeft gemaakt voor feestlichtjes, maar toch Het is zeker en vast ook meer dan dat. Menigeen loopt die avond een beetje rechter, gesterkt door het toegenomen zelfvertrouwen. Ha ja, je krijgt natuurlijk ook niet elke dag een diploma, een papier dat zoveel meer is dan louter
het bewijs dat je zes, zeven, acht (of soms nog meer jaar) middelbare school achter de rug hebt en nu wel degelijk een correct antwoord hebt kunnen geven op heel wat examenvragen. Neen, dat diploma is ook een uiting van vertrouwen, een soort van symbolische handdruk van al die leerkrachten die je met heel veel moed en hoop zien vertrekken. Het is een teken van het geloof dat wij hebben in onze jongeren, dat ze het vanaf nu zonder ons zullen kunnen rooien, dat ze klaar zijn om verdere en grootsere stappen te zetten
En daar komt dan het andere gevoel bij kijken: promotiefeesten zijn niet alleen heel erg prettig, maar ze houden ook altijd een beetje een triest gevoel in want we laten ze natuurlijk wel gaan, die schatten van ons Soms vraagt een leerling wel eens of ik nu echt niet blij ben dat ik van hem of haar vanaf ben. Uiteraard zijn dat meestal de grotere sloebers die dat denken, maar met het hand op het hart- ik heb nog
nooit bij om het even welke leerling opgelucht gezucht toen hij of zij de school verliet, wel integendeel. Elk jaar weer voel je die kriebel aan je hart waar je niet aan kan, het knagende gemis van zovele leuke en lieve mensen. Ook dit jaar zal ik het weer heel moeilijk hebben om die vertrouwde kopjes de school te zien verlaten. Na twee (en soms meer) jaar godsdienst te geven aan die mannen leer je hen echt wel beter kennen, je leert hun kleine én hun grote kantjes appreciëren, je leeft mee met hun verdriet, maar ook met hun vreugde. Ik denk dat leerlingen dat niet altijd beseffen, maar ze worden wel degelijk erg graag gezien. Elk jaar weer zijn er een aantal leerlingen die je wel een heel bijzondere plek in je hart geeft, vaak omdat ze je in de loop der jaren net iets meer nodig hebben gehad dan anderen Hèn zien gaan, is altijd
nog net dat tikkeltje moeilijker, want hun hand wilde je graag nog net iets langer vasthouden Maar kijk: ondertussen weten ze allemaal wel dat email-adres (ze hebben er immers genoeg taken naar toe moeten sturen) en als ze er nood aan hebben, mogen ze dat uiteraard altijd blijven gebruiken Ik hoop van harte dat heel wat onder hen dat ook zullen doen, gewoon om nog eens te melden hoe ze het stellen daarbuiten in die grote boze wereld ;)
En van gemengde gevoelens gesproken: volgende week dinsdag zullen mijn gedachten ook weer uitgaan naar die ene leerling die we twee jaar geleden zo graag zijn diploma hadden gegeven, maar die het feest toen niet heeft gehaald. Filip, die zo hard gewerkt had, die zo fier zou
geweest zijn op zijn diploma, die op het moment van het promotiefeest vocht voor zijn leven in een ziekenhuis in Gent. Vier maanden heeft hij gevochten om uiteindelijk toch de strijd te moeten verliezen, een oneerlijke strijd, want bij elk goed gevecht heb je, naar het schijnt, ook heel wat winstkansen en die waren Filip niet echt gegund Hij heeft zijn diploma nooit echt in handen gekregen en toch was hij zo goed geslaagd Niet alleen door zijn goeie punten, maar ook door zijn zijn. Wie Filip heeft gekend, weet waar hij voor stond, zal hem ook nooit meer vergeten. De wijde wereld die hij is ingetrokken, is er een waar wij nu nog buiten staan, waar we alleen maar van kunnen dromen. Zijn horizonten
liggen zoveel verder dan degene die wij al kunnen beleven. Zijn inzichten gaan ons menselijk verstand ver te boven En toch zal hij komende dinsdag er voor mij weer even helemaal bij zijn Voor mij zal hij weer even één van de bende zijn, klaar om er volledig voor te gaan, om alle dromen waar te gaan maken Filip zal dat elk jaar weer zijn, dat is mijn belofte aan hem
En aan alle anderen die straks weer de school zullen verlaten: lieve schatten, maak er wat van in het leven. Leef je leven in het besef dat jij zelf heel wat touwtjes in handen hebt, dat jij zelf heel wat wegwijzers kan kiezen en zo zelf kan bepalen welke richting je in je leven uit wilt Onthoud dat zelfs de mooiste bloem ooit begonnen is als een klein zaadje Ik zal jullie heel hard missen! Bedankt voor alles! Ik zag / zie
jullie graag!
23-06-2012 om 10:37
geschreven door Hilde
18-06-2012
Examens...
Vanmorgen ontwaakte het hele land met een heel zwaar onweer. Ook ik werd redelijk hardhandig (of beter hard-orig) wakker geschud door heel wat luid gedonder... en ik vond het eigenlijk wel gepast op een dag als vandaag. Niets bijzonders aan de hand, zeker niet op wereldvlak, maar in de Nieuwstraat in Sint-Niklaas gebeuren vandaag wel spannende dingen, want mijn vijfdejaars mogen me eens bewijzen wat ze van het hele lesgebeuren hebben onthouden. Geloof me vrij: examens zijn spannend voor zovele verschillende mensen. Eerst en vooral voor de leerlingen zelf, tenminste dat hoop ik toch, dat ze het zich allemaal nog voldoende aantrekken om er toch lichte maagkriebels aan over te houden. Tenslotte moet je niet elke dag tonen wat je op studiegebied waard bent. Het is trouwens ook altijd een momentopname, hè: een nacht slecht slapen doordat die vervelende mug je wakker houdt, het lief dat wat moeilijk doet, je lijf dat niet goed meewilt, je geest die stilaan vol geraakt... allemaal mogelijke oorzaken van wat tegenvallende punten... en dat terwijl je misschien je leerstof echt wel goed beheerste. Ook voor de ouders is de examenperiode niet altijd de gemakkelijkste. Gelukkig hebben wij hier thuis niet al te veel problemen met onze studerende jeugd al moet gezegd dat de 'goesting' bij de ene al wat groter is dan bij de andere en dat natuurlijk het EK ook wel wat roet in het eten durft te gooien, maar toch... Ik heb het wel al erger meegemaakt! Vroeger toen ik zelf nog thuis woonde, had mijn zus altijd bijzonder veel last van examenstress: het is meermaals gebeurd dat ze bv. haar pyjamabroek in de vuilbak stak, zo verstrooid als ze was... Ja, op dat vlak mogen we niet klagen, al moet gezegd dat hier thuis toch ook stilaan wat zombie-achtige creaturen beginnen rond te lopen. Dat komt ervan als je te veel korte nachten en te veel lange dagen hebt, zeker? Ik tel dan ook zeker samen met hen af naar de grote bevrijding: de dag dat de schoolboeken van dit schooljaar definitief dicht kunnen en de grote onbezorgde vakantie kan beginnen... Als je zelf in het onderwijs staat, is het denk ik trouwens vaak nog extra moeilijk om die studerende eigen kinderen deftig te begeleiden... Als je soms ziet welke 'onzin' ze moeten studeren (sorry collega's, maar soms is het echt wel zo), dan krijg ik ter plekke weer wat meer grijs haar... Als je anderzijds ziet hoe vluchtig ze hier soms over interessante leerstof heen gaan, dan vind ik het al even hemeltergend... Kindertjes toch! Ach ja, we moeten ons in deze periode dikwijls troosten met de gedachte 'hoe waren we zelf?' al moet gezegd dat ik altijd een heel flink studentje ben geweest, hoor... Examens waren mijn hoogtepunt van het jaar... en dat idee lijk ik ook doorgegeven te hebben aan onze jongste. Ook hij geniet van deze periode: niet in de les moeten zitten, een halve dag school en ja, dat studeren dat neemt hij er dan voor lief bij... Maar kijk: vandaag dus echt wel een belangrijke dag en ik kijk al uit naar het verbeterwerk van straks... Kwestie van een (liefst nagelnieuwe) rode stylo klaar te leggen, een gemakkelijke stoel uit te kiezen, de leesbril op de neus te zetten en dan vol verwachting te lezen wat er op het papier terecht is gekomen. Het kan een beetje alle kanten uit, maar meestal zie je al bij het eerste examen waar de klepel deze keer weer zal hangen. Jammer genoeg hangen de resultaten steeds meer af van wie er deze keer de samenvatting heeft gemaakt... Waar zijn de tijden dat we dat allemaal nog zelf deden? Nu circuleren die samenvattingen vrolijk via het internet van de ene leerling naar de andere en als je dan ook nog bedenkt dat de meeste leerlingen nog een samenvatting van die samenvatting maken om die dan in te studeren, dan weet je meteen hoe beperkt hun uiteindelijke kennis wel is, hè! Ik geloof er al lang niet meer in dat ze, louter uit respect voor mezelve of voor de leerstof, zelf hun tanden in de materie zullen zetten, maar blijf er wel op hopen. En geloof me: van tijd tot tijd is er inderdaad nog een enkeling die de hele leerstof doorploeterd heeft en dat hele boeltje naar zijn of haar hand heeft gezet... Schitterende resultaten zie je dan dikwijls, want zij weten echt waar het om gegaan is dit schooljaar, terwijl de rest verder moet met een eerder flauw afkooksel... of zoals één van mijn leerlingen het dit weekend op FB wist te verkondigen 'al diene zever die we daarvoor moeten kennen'... Tja, de lieve kinderen vergeten wel eens dat 'big sister' tegenwoordig ook meeleest en dat ze toch wel een beetje voorzichtiger moeten zijn in hun bewoordingen, maar soit... Ik heb al lang geleden geleerd dat je niet voor iedereen interessante dingen kan vertellen ;) En dus ga ik er maar van uit dat het een tijdelijke weergave was van een tijdelijke examenfrustratie en dat ze het al bij al nog wel boeiend hebben gevonden... Benieuwd of ik straks hun antwoorden even boeiend ga vinden... Ongetwijfeld zitten er weer pareltjes van missprekingen bij en al even vanzelfsprekend zullen sommigen de bal weer zo hard misslaan dat het een beetje grappig wordt, maar al bij al doen de meesten toch echt hun best om een deftig antwoord te formuleren. En dus voel ik me straks weer heel erg geneigd om elk lettertje goed te lezen, elk antwoord alle kansen te geven en te hopen dat iedereen geslaagd zal zijn. IJdele hoop wellicht, maar toch... Als je een heel schooljaar op pad gaat met leerlingen, dan kan het niet anders dan dat je voor hen heel wat sympathie ontwikkelt. Ze maken zo snel echt deel van je leven uit, je leeft mee met hun verdriet en hun vreugde, ze worden echt deel van je eigen bestaan. Het is dan ook altijd zo spijtig bij het verbeteren te merken dat een aantal onder hen het niet zo goed hebben gedaan... En dat is dan de frustratie van de leerkracht: jammer dat ze de leerstof niet onder de knie hebben, maar nog veel erger vind ik het dat dit uiteraard ook wel gevolgen voor hen zal hebben. Niet alleen dat rode cijfer op het rapport, maar ook de knauw in het zelfvertrouwen en als het helemaal tegen zit: een B- of een C-attest, de schrik van al wie met het onderwijs te maken heeft... En daarom hoop ik van harte dat de donderslagen van deze ochtend mijn lieve leerlingetjes goed wakker hebben geschud, dat de bliksemflitsen hun verstand voor de hele voormiddag verlicht hebben, zodat ik straks met een reuzegrote glimlach kan zeggen: 'Iedereen geslaagd!' Dromen kan geen kwaad, zeker?
18-06-2012 om 11:07
geschreven door Hilde
14-06-2012
Water...
Vandaag had ik vier lange uren toezicht bij leerlingen die examen aan het maken waren. Vier lange uren waarin je geconfronteerd wordt met jezelf, want ja: je mag de krant niet lezen, je mag geen babbeltje doen, je mag geen verbeterwerk doen, je mag zoveel dingen niet, ... Je moét wel heel aandachtig toekijken of er niemand probeert een serieuze sloeberstreek uit te halen door een spiekbriefje te gebruiken of een andere hulplijn in te schakelen. Vier lange uren dus, waarin je gedachten door je hoofd blijven malen, waarbij je aan duizend dingen tegelijk denkt en niet eens aan al die gedachten kan ontsnappen... Dan maar proberen een leuk onderwerp in je hersenen te laten rondmalen en kijk... vandaag ging het in mijn bovenste verdieping over water. Niet zo verwonderlijk, want we hebben deze week al heel wat wateravonturen beleefd. Eergisteren wilde ik heel ijverig beneden gaan stofzuigen en dweilen (we wonen in een soort bel étage, dus beneden is berging en praktijk van mijn man) en toen ik de laatste trap afstapte, waren mijn voeten meteen gespoeld... Lap, zeg, die ene felle bui boven ons dorp zette meteen de hele benedenverdieping onder... Toegegeven: dat is wel even paniek, hoor, zeker als je nog altijd maar één goeie arm hebt om het ruimwerk mee te beginnen... want ruimen, ja dat moesten we zeker. Twee bergingen onder water en het moet gezegd: ze stonden goed vol... Er was op dat moment ook nog niet echt ruimen aan, want het water kwam nog altijd heel erg gezellig binnen gestroomd. Eventjes, heel eventjes heb ik verwonderd staan kijken hoe mooi die stroming eigenlijk was... het leek wel op bloed dat door een ader gepompt wordt, maar dan kleurloos. Na dat korte moment van verwondering, volgde een hele diepe zucht, een gil naar de kids om hulp, een telefoontje naar manlief en een afspraak met de aftrekker (of in het mooi nederlands de vloerwisser) en de dweil. Enfin, al bij al was het weer een heel avontuur! Ik zeg met recht en reden 'weer' want ook vorig jaar hadden we hetzelfde al eens voorgehad. Toen kwamen we net terug van vakantie, wilden we de valiezen binnen zetten en werden er ook geconfronteerd met water op plekken waar het normaal niet hoort... Net als vorig jaar is er ook een firma de riolering komen nakijken, alleen vond de firma van dit jaar wél de oorzaak van alle ellende: er bleek een tennisbal in ons buizenstelsel te zitten... een leuk cadeautje van de kindertjes toen ze nog klein en (nog)onnozel(er) waren. We hadden toen een regenbuis op het terras en de kinderen staken daar van alles in en dus blijkbaar ook een tennisbal die zovele jaren later uiteindelijk is komen boven drijven... Hoe een moeder lijden kan ;) Maar water is natuurlijk niet altijd terug te vinden in de vorm van een grote plas in je huis. Veel liever zie ik het water in massale hoeveelheid en dan natuurlijk met een ritmische golfbeweging... Jaja, ik heb het over de zee, plek waar ik zo graag vertoef. Ik heb het in het verleden al vaak gemerkt: je hebt berg-mensen en zee-mensen en ik ben de volle 200% een zee-mens, hoor. Als ik daar een dagje mag vertoeven, dan is het altijd feest. Uren kan ik zitten staren naar de golven, pootjebaden vind ik reuze, alleen het zout van het water vind ik minder en dus zal je me zelden ook in zee zien zwemmen. Wat ik wél doe, is natuurlijk heel wat foto's nemen van al wat de zee te bieden heeft. Ik ben een grote fan van algen bv., al weet ik ook wel dat ze stilaan een heuse plaag worden. Toch kan ik ze wel smaken (figuurlijk dan) in al hun maten en soorten... Ook fantastisch vind ik nog altijd de schelpjes op het strand. Ik voel me altijd een beetje schuldig als ik er eentje voel kraken onder mijn lompe voeten, zou ze liefst allemaal één per één op de foto zetten... Ook onvoorstelbaar knap vind ik het vele drijfhout dat je langs het strand vindt. Mijn kinderlijke fantasie gaat dan telkens op zoek naar de vorm die erin te ontdekken valt... Zelfs een dode vis of vogel die al lichtjes aangevreten is, kan me altijd fotografisch bekoren... Het is zo'n trip to reality, een hernieuwde kennismaking met de dood die zo noodzakelijk deel uitmaakt van het leven. Moet het nog gezegd dat ik de koning te rijk ben als ik mijn favoriete zeedier kan ontwaren in zee en dat dan ook nog op foto kan vastleggen? Ja, hoor, de zeehondjes komen soms ook de lens gepasseerd en dan ben ik altijd een hele tijd zoet... Allemaal rustige elementen in en aan die grote zee, maar wat natuurlijk ook behoorlijk boeiend is, is de zee in al zijn kracht kunnen ervaren. We zijn met het gezin jarenlang op vakantie geweest naar Bretagne. Als je daar aan de ruwe kust staat, de oceaan voelt beuken tegen de rots onder je voeten, dan weet je weer dat we hier op deze aardbol niet veel te betekenen hebben... of net wel? Het doet me altijd weer beseffen hoe goed we zorg moeten dragen voor de plek die we gekregen hebben om te leven. Die woeste kust kan je alleen maar met heel veel ontzag benaderen... zeker als je het geluk hebt eens in volle storm in volle wind te gaan staan... Je hart gaat dan als een wildeman tekeer, het koude zweet breekt je uit, je moet als het ware vechten om overeind te blijven, je beseft als nooit tevoren wat een klein elementje je maar bent in het grote geheel... En dàt besef, dat is ook weer puur genieten, weten dat je klein màg zijn en tegelijk grootse dingen kàn doen... Ja, zeg, in gedachten zit ik nu al helemaal in andere oorden... Zou die koan die ik wel eens aan leerlingen voorleg dan toch zoveel waarheid bevatten... 'Want to travel? Go sit on a stone'. Ik mag dan nog in een gemakkelijke bureaustoel zitten, reizen heb ik bij het schrijven hiervan best wel gedaan...
14-06-2012 om 21:05
geschreven door Hilde
12-06-2012
Het EK voetbal...
Ja, lap, het is weer eens zover... de tweejaarlijkse vreugde slaat weer toe! Het is dus weer eens die periode van ons leven waarin ons huis noodgedwongen verandert in een heus mannenbastion, het is te zeggen, een huis waar mannen de baas zijn als het over de keuze van televisieprogramma gaat. Drie maal raden wat die keuze dan is? Inderdaad, een programma waarbij je twee maal vijfenveertig minuten lang zit te kijken naar een groene mat, waar twee maal elf mannen als gekken achter een balletje aanhollen. In het verleden heb ik me soms blauw geërgerd aan wat voor mij een hele domme sport leek, maar sinds een paar jaar probeer ik me helemaal mee in te leven in de sfeer en de ambiance van een WK, of in dit geval dan een EK. En ik moet zeggen: ik denk dat het me aardig lukt, want deze week nog zei onze jongste (voetbalfanaat nummer één ten huize Todts) dat kijken mét moeder toch nog leuker is dan kijken zonder. Nu ja, hij heeft het niet zo woordelijk gezegd, maar ik heb het (mijn ego indachtig) wel zo geïnterpreteerd... Het moet dan ook gezegd, ik ben een beetje een hooligan als ik op het puntje van mijn stoel zit te kijken. Ik kies me een ploeg uit, wat voor mij vaak afhangt van de truitjes die ze aan hebben. De ploeg met het mooiste truitje is meteen mijn favoriet, behalve dan Oranje, die mogen zelfs zonder truitje spelen, want ik ben natuurlijk een heuse fan van het Oranje elftal, een gevolg van de vele vakanties die we in dat mooie land hebben doorgebracht. Soit, de truitjes dus: ik kies het mooiste eruit en dan ga ik voluit als 12e man. De eerste vijf minuten geef ik ogen en oren de kost, ik pik de belangrijkste namen mee, zodat ik lekker kan roepen op al die sterspelers als ze iets fantastisch of net het tegenovergestelde hebben gedaan. Combineer dat met de nodige gilletjes, het dramatisch vasthouden van het hart op spannende momenten, eventueel ook nog wat nagelbijten en je weet dat ik er ondertussen helemaal voor ga! Zelfs de arbiter krijgt wel wat verwensingen naar zijn hoofd, al moet ik toegeven dat ik nog niet altijd honderd procent mee ben met al die regeltjes... Buitenspel durf ik wel eens te roepen als er in de verste verte geen sprake van is, net als ik al menige corner heb geclaimd, zonder dat mijn (schone truitjes-) ploeg er ook maar enigszins recht op had... Ik vind het ook nog altijd moeilijk uit te maken of een speler nu voor de bal gaat of voor zijn concurrent, wanneer je weer eens beelden ziet van over elkaar heen vallende spelers, maar ik doe mijn best en het moge duidelijk zijn: mijn thuisfront vergeeft me die fouten met de glimlach... Tuurlijk wel, want zolang ze moeder zoet houden, blijft diezelfde ma ook mee kijken en worden de jongens in huis niet verplicht tot het volgen van één of andere life stream uitzending van hun wedstrijd... Maar toch vind ik dat het hele EK, hoeveel sterren er ook aan dat voetbalfirmament daar mogen schitteren, de absolute topspeler moet missen. Misschien een beetje normaal, want die speler is in feite een vrouw en bovendien loopt ze nog op vier poten ook... Ja, het is ons Fieneke. Geen enkele hond die kan dribbelen zoals zij het doet, geen enkele viervoeter die zich zo geeft voor een spel als zij. Ik weet het wel zeker: zelfs als ze voor mijn favoriete doelman (de 'Stekkie' van Oranje) zou verschijnen, zou hij zijn meerdere moeten erkennen. Ik ziet het zo voor me: een snelle dribbel, ze loopt vooruit, houdt even in en schiet dan de bal tussen de palen! Goal, goal, goal!!! Fiene scoort! Voor mij zal zij alleszins altijd de meest geliefde voetbalspeler zijn, zelfs zonder dat truitje! En neen, geïnteresseerden moeten niet bellen voor een transfer, want ze blijft hopelijk nog erg lang spelen bij onze thuisploeg!
12-06-2012 om 20:14
geschreven door Hilde
10-06-2012
Vaderdag...
Ik heb het de voorbije weken meermaals ervaren, elke keer er weer een reclamefolder duidelijk maakte dat het bijna vaderdag was... dat weeë gevoel, die leegte in je lijf die je zegt dat er iets mis is... Ja, er is inderdaad iets mis, want ik mis mijn vader al zo lang, veel te lang. Nu denken wellicht meerdere mensen dat, maar mijn vader was echt de beste vader die je je kan voorstellen. Ik denk dat ik dat als kind al heel snel wist en voelde, want hoezeer ik het me ook probeer voor te stellen, ik kan met geen moeite ter wereld een moment vinden dat ik het niet kon vinden met onze pa. Integendeel, hij was altijd onze 'partner in crime' als er sloeberstreken uit te halen vielen, hielp ons altijd onze iets strengere moeder om de tuin te leiden als dat in ons voordeel uitkwam, enz. Ik zou een hele serie romans kunnen schrijven over het leven met onze pa, maar beperk me tot enkele -oh zo typische- anecdotes... Toen ik nog een heel klein meisje was, was het op zondagavond 'de witte van Zichem' op TV. Mijn onschuldig kinderzieltje vond dat behoorlijk mooie en leuke televisie en ik wilde dan ook heel graag kijken. Dat kon eigenlijk niet, want het was vrij laat op de avond en ons moeder vond dat ik voldoende slaap moest hebben om op school flink mee te kunnen. Mijn vader gaf haar (tot mijn grote verbazing) gelijk, maar stelde meteen (ha, dat was al meer onze pa) voor dat ik toch zou kunnen kijken als ik een middagdutje hield? En weet je wat, om het allemaal nog leuker te maken, mocht ik in het grote bed gaan slapen en onze pa zou me dan wel gezelschap houden. Jaja, ons moeder trapte erin, maar zij wist niet dat onze pa dan stiekem voorleesboekjes meenam naar boven, dat hij heel stilletjes hele verhalen vertelde tot we ons moeder op de trap hoorden komen, we snel de boekjes wegstopten, oogjes dicht deden en er zelfs in lukten om quasi verontwaardigd te reageren omdat we wakker gemaakt werden... Ik moet daar nog altijd zo hard om lachen als ik daaraan terug denk: ons moe zo fier omdat ze die rebelse dochter zo stil kreeg, onze pa zo content omdat ik zo gelukkig was... Een ander verhaal dat op familiefeestjes nog wel eens wordt bovengehaald, was het moment dat we hadden afgesproken om met de ferry naar Engeland te varen. Onze pa werkte toen op de ferry en hij zou ons opwachten aan de kade in Oostende om samen met hem de overtocht te doen. Wij, moeder, broer, zus en ik, waren heel goed op tijd, van onze pa geen spoor te bespeuren. Gelukkig kende mijn broer de weg aan boord en trok hij op zoek naar ons va. Die lag nog in zijn bed, wellicht omdat hij de avond tevoren een beetje te diep in het glas had gekeken. Resultaat: ons moeder razend, onze pa schele hoofdpijn en toch de hele dag moeten doen alsof hij de dag van zijn leven beleefde! Nog zo'n anektode op het schip: mijn zus en broer mochten eens mee een overvaart maken en midden de tocht scheurt mijn zus haar broek. Als een volleerde klusjesman heeft mijn vader dat hersteld met nietjes en tape! Pa was ook een ongelooflijk goede opa! Toen de kindertjes nog heel erg klein waren, moest hij er niet echt veel van weten, hij had altijd zoveel schrik dat hij ze zou laten vallen, of pijn zou doen of zo... maar eens de kindertjes groter werden... dan werd onze pa weer kleiner. Het leek wel alsof hij erin lukte perfect de leeftijdsgenoot van die kinderen te worden. Kropen zij rond tafel, dan kroop hij mee, speelden ze met de legoblokjes, dan bouwde hij mee, was het tijd voor thee met de teddyberen, dan dronk hij gezellig een tasje mee,... Werden de kinderen groter en waagden ze hun eerste stapjes in de wereld van de computer, dan deed pépé Willy lustig mee... Als ik bedenk wat hij allemaal nog kon betekenen in het leven van al zijn kinderen en kleinkinderen, dan kan ik alleen maar boos worden dat hij zo vroeg moest vertrekken. Zo vroeg en zo pijnlijk, want hem zien aftakelen eens de kanker hem volledig in de greep had, was hemeltergend... En toch, toch is hij erin gelukt om uit het leven te stappen zoals hij geleefd had: eerst denken aan de anderen en dan pas aan zichzelf... De dag voor hij stierf, was de hele familie nog bij hem en aan iedereen gaf hij nog een persoonlijke boodschap mee. De allerkleinsten weten uiteraard niet meer wat daar precies gezegd is, maar het gevoel dat hun pépé hen zo graag zag, dat is er nog altijd, hoor, dat gaat ook nooit verloren! Ook mijn liefde voor mijn papaatje zal nooit verminderen. Ik ben hem zo dankbaar om wie hij was en om wie hij ons liet zijn. Op sommige dagen lijkt hij oneindig ver weg, maar op andere is hij weer heel dichtbij. Pa, jong, als er al één reden moet zijn waarom ik in mijn leven boos op je zou zijn geweest, dan wel omdat je maar zo kort gebleven bent... maar zelfs die negatieve gedachte vervalt in het niets bij alle mooie en warme herinneringen. En daarom kan ik ook niet anders dan lachen als ik aan je denk. Voor mij ben je niet dood, voor mij leef je verder in mezelf, in broer en zus, in onze kinderen. Zolang ik er zal zijn, zal jij er ook zijn en daarna... dan zullen we hopelijk echt voor altijd samen zijn! Lieve pa, ik mis je nog elke dag. Ik zie je zo graag... gelukkige vaderdag!
10-06-2012 om 14:09
geschreven door Hilde
08-06-2012
Leerlingen...
De voorbije dagen kreeg ik geregeld eens een berichtje van een oud-leerling... Blijkbaar zijn er wel een paar die van tijd tot tijd eens een berichtje op de blog meepikken en er dan nog van kunnen genieten ook! Tijd misschien om daar dan even bij stil te staan... bij die sloebers van jonge mensen die je met plezier een jaar of twee of drie of soms ook vier (altijd afhankelijk van hun eigen werkijver natuurlijk) bij je in de klas krijgt. Ik durf er bijna niet meer naar te tellen, maar ik denk dat ik een jaar of 26 in het onderwijs sta. Nu ja, staan is in mijn geval niet echt het juiste woord want door mijn pijnlijke gewrichten is het meer zitten dan staan, maar toch. 26 jaar al? Ongelooflijk vind ik dat. Ik herinner me mijn eerste lesjes nog alsof het gisteren was. We hadden op de universiteit amper 12 uur stage gekregen als voorbereiding voor het lesgeven. Geen flauw idee had je of dat echt iets voor jou was of niet... en dus werd ik, amper 21 jaar oud, voor de spreekwoordelijke leeuwen geworpen. Mijn eerste te temmen elementen kwam ik tegen in Gent, in Sint-Bavo, toen nog een authentiek vrouwenbastion, waar iedereen (leerkrachten én leerlingen) sidderde van schrik als de directrice passeerde. Ik moest er zelf eens op het matje komen bij die zuster omdat ik in de eetzaal mijn kom soep had laten vallen. Kreeg ik meteen te horen dat ik het goede voorbeeld moest geven en me toch wel met meer rust en kalmte in die eetzaal moest gedragen! Het arme mens wist wellicht niet dat het net was omdat ik van haar zo'n schrik had dat ik alles liet vallen ;) Na die korte interim kon ik aan de slag in ISA in Temse. Wat een verademing was dat om, na die poepsjieke school waar ik me niet echt thuis kon voelen, terecht te komen in de middelbare school in mijn eigen dorp. De directie heeft me nooit echt goed gelegen en ik vrees dat het ook wederzijds was, maar de leerlingen daar... stuk voor stuk crèmekes, hoor. Ja, er zat natuurlijk wel eens een sloeber tussen en ja, er werd wel eens geprobeerd om een apestreek uit te halen, maar dat was eigenlijk allemaal relatief onschuldig. Wat ik nooit zal vergeten is dat er ooit een klas de deur naar het klooster gevonden had en er niet beter op had gevonden om van tijd tot tijd op ontdekkingstocht te trekken... Dat duurde tot ze op een bepaald moment een zuster op het lijf liepen en meteen de hel losbarstte. Uiteraard moest je dan het spel meespelen en als leerkracht met een heel streng gezicht zeggen dat dat ongehoord was, dat ze echt wel te ver waren gegaan nu, maar ik vrees dat ze aan de pretlichtjes in mijn ogen merkten dat ik heel graag wat jaartjes jonger was geweest en met hen mee was getrokken. Het was immers allemaal onschuldig, op ontdekking gaan, weten dat je gesnapt kan worden, maar tegelijkertijd weten dat je geen grootse criminele toeren uithaalt... Ik denk dat sommige van die leerlingen er nog altijd smakelijk om lachen als ze er eens aan terug denken, toch? De vele jaren die erop volgden hebben me heel veel vreugde gebracht in het onderwijs. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik zelden of nooit een dag met tegenzin naar het scholeken ben vertrokken. Jazeker, er waren wel eens momenten dat ik ook veel liever in mijn bed was blijven liggen, dat ik met de zorgen van thuis naar school vertrok, maar één blik op die jonge kopjes en dat was allemaal weer vergeten... Die zin in school werd nog groter toen ik -noodgedwongen omdat ISA de deuren sloot- terecht kwam op de Broedersschool in Sint-Niklaas. Ik nam er een aarzelende start want, ook al heb ik vaak een grote mond, toch heb ik een heel klein hartje en die school vond ik toch behoorlijk indrukwekkend na het kleine Temse... Al snel echter voelde ik er me als een vis in het water. Ik kreeg een klasje toebedeeld op de zolder in een oude schoolblok en met wat foto's aan de muren heb ik er echt een lokaaltje van gemaakt waar ik me thuis voel en waar -hoop ik toch- ook de leerlingen graag toeven. Mensen vragen me wel eens wat ik in 's hemelsnaam in dat onderwijs zie en eerlijk gezegd zijn er ook wel momenten dat ik me zelf afvraag waarom al die administratie stilaan het lesgeven zelf lijkt te verdringen, maar toch... Tuurlijk geef ik les, ik zou niets anders willen doen! Het is zo'n uitdaging om elke dag weer de confrontatie aan te gaan met die jonge mensen die stilaan hun eigen ideeën ontwikkelen en dat je daar als leerkracht aan mag meewerken, dat is een ongelooflijk leuk iets... dat schenkt heel veel voldoening ook! Lesgeven houd je ook met beide voeten op de grond want leerlingen kunnen soms ontwapenend (verbloeming voor keihard) eerlijk zijn en ze zeggen je met plezier waar het op staat. Zo heb ik ondertussen wel begrepen dat ze me allemaal oud vinden, weet ik ook dat mijn vak niet echt hun ding is, enz. maar toch... Dankzij de moderne media kan je ook de oud-leerlingen nog een tijdje blijven volgen en dàt maakt het allemaal nog zoveel leuker! Op Facebook verhalen lezen van vroegere leerlingen die nu zelf een job hebben, een partner, een huis, kindjes, een hond, maakt niet uit... dat doet altijd goed, want dan weet je dat ze ook op hun pootjes terecht gekomen zijn... Op het oudercontact merken dat het kind van één van je oud-leerlingen ondertussen zelf bij je op de schoolbanken zit, dat doet de eerste keer heel raar... Ben ik dan toch echt al zo oud? Maar het is ook leuk, want in de kinderen herken je zo gemakkelijk de ouders en dan is de cirkel weer helemaal rond! De 'prille' oud-leerlingen die je nog op de hoogte houden van hun capriolen, dat is ook zo fijn, dan is de draad nog niet helemaal doorgeknipt, hè! Ik hoop altijd dat ze dat nog heel lang blijven doen en vaak lukt dat ook wel... Soms doet het lesgeven ook wel pijn, hoor, vooral als je geconfronteerd wordt met leerlingen die zoveel pijn hebben, zoveel tegenslagen kennen en jij ze met geen geld ter wereld kan helpen. Ja, een luisterend oor kan je bieden, wat licht in hun duisternis, maar je zou zo vaak zoveel meer willen geven dan dat. En leerlingen verliezen, dat is nog een graad erger natuurlijk. In mijn carrière heb ik afscheid moeten nemen van twee leerlingen, Keshia en Filip. Twee totaal verschillende mensen, maar beide hebben ze een blijvende indruk nagelaten... Ik zou mijn hart en mijn ziel gegeven hebben om hen een kans tot leven te geven, maar dat heeft niet mogen zijn. Toch neem ik ze nog dagelijks mee naar school: op hun foto lachen ze me nog altijd tegemoet en ook in mijn lessen voel ik vaak de inspiratie die van hen uitgaat... Het bilan opgemaakt na bijna 26 volle schooljaren? Moest ik opnieuw kunnen beginnen, ik zou net dezelfde keuze maken, want ik geef zo graag les! Moest ik al iets veranderen, dan wel dit: ik zou al eens vaker aan de leerlingen zelf zeggen hoe graag ik hen zie, hoeveel zij voor mij betekenen... Bij deze: als er al sloebertjes zijn die dit lezen, weet dat 'die van godsdienst' voor jullie allemaal een plekje heeft gereserveerd in dat symbolische hart van haar! Natuurlijk kan ik hier geen fotootjes van leerlingen plakken, dus volgen er wat andere 'schaapjes'!
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
