Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
13-07-2011
waarom? daarom!
Beste bloglezer
WAAROM doe ik mezelf zo'n zware training aan? Ik ben de laatste maanden wat conditie verloren door mijn rugproblemen, waardoor ik het tempo van vroeger nog maar net kan handhaven. Het lukt wel, maar 't is afzien. 12 versnelling aan 1'52 per 400m. Dit is 28 sec. per 100 meter. Voor vele lopers peanuts, maar niet voor mij!!
Bovendien was ik in de waan dat we 10 versnellingen moesten doen, doch het bleken er 12 te zijn. Dat was even slikken, toen ik dit vernam net na de zesde ronde. Menen dat je ruim over de helft bent en je bent nog maar zjustekkes halverwege... Even zag ik het niet meer zitten en nam ik me voor om het bij 10 versnellingen te houden.
Manlief, die het tijdelijk wat rustigeraan wil doen, liep vanaf het begin met me mee en trachtte me op te peppen. Veel hielp dat niet, volgens mij gewoon omwille van het feit dat deze training hem geen moeite kost. Zijn gezelschap is natuurlijk 1000x te verkiezen boven alleen trainen. Maar als ik eerlijk mag zijn, train ik toch liever met een loopmaatje dat minstens even erg afziet als mezelf. Gedeelde smart is halve smart.
Toch heb ik het uiteindelijk kunnen opbrengen om alle verwachte versnellingen te doen. Supercontent van mezelf en een zéér voldaan gevoel achteraf. En ook meteen een antwoord op mijn vraag.
Je leest het goed. Inmiddels heb ik een tweede halve marathon achter de rug. Al moet ik bekennen dat ik hem deze keer niet in de benen heb, maar in de armen. Afgelopen zaterdag zijn we immers met een kliekje van onze loopgroep gaan kajakken. Aanvankelijk was het de bedoeling om hiervoor naar de ardennen te trekken, maar bij gebrek aan water zijn we het dichterbij moeten gaan zoeken, nl op de Maas. Het grote voordeel hiervan was dat we twee uurtjes langer mochten slapen.
We waren met een ploeg van negen, waarvan twee vrouwen (ocharme ons) en zeven mannen. Er werd gekozen voor 3 tweepersoonsbootjes en 3 éénpersoonsbootjes, zodat we ook regelmatig van partner konden switchen. Braafjes startte ik met mijn halve trouwboek, die net als ik weinig ervaring heeft op het water. Het leverde geen huwelijkscrisis op (we hebben ooit samen dansles gevolgd, zijn ooit samen zat geweest en hebben ook ooit samen behangen... kortom toch al wel wat delicate watertjes doorzwommen, dus dit kon er nog wel bij), maar wel extra meters, want ons bootje zwalpte van links naar rechts en van rechts naar links. Na een half uurtje en naar schatting slechts één kilometertje verder was ik stikkapot en besloot ik wijselijk én stilzwijgend (alhoewel?) om een andere kajakpartner te zoeken.
Tijdens die eerste kilometer had ik 'geslepen' stiekem de anderen geobserveerd en voor mezelf uitgemaakt met wie ik zeker niet in zee wilde gaan. Niet uit antipathie, helemaal niet, als dat voor sommigen een geruststelling kan zijn , maar puur uit zelfbehoud. Ik wilde deze toffe dag immers niet geradbraakt beëindigen. De eerste switch was een verademing. Met mijn nieuwe partner zweefde ik over het water, rechttoe, rechtaan. Doordat niet iedereen een rechte koers voer, hadden we tussenin veel tijd om uit te rusten en om de anderen een beetje uit te lachen. Zaaaaaaaaaaaalig. Voor mij was een volgende partnerruil niet meer nodig, maar helaas dachten anderen er anders over.
Om half twee en na twee korte stops, was het tijd voor een langere pauze. Eerst hadden we echter nog enkele Duitsers die dapper stroomopwaarts peddelden, de juiste richting aangewezen. Overduidelijk dus, dat er in ons groepje geen oorlogsveteranen zitten. Aanvankelijk vonden we het vreemd dat ze de verkeerde kant opgingen, maar vanaf de oever zagen we dat de wind verantwoordelijk was voor hun vergissing. Het leek wel alsof stroomopwaarts stroomafwaarts was en omgekeerd. Het weer was niet zo fameus, maar ook niet echt slecht te noemen, een warm soepje ging er bij de meesten echter wel in. Eéniemand bestelde terzelfdertijd ook een warme choco, een combinatie waaraan normaal enkel zwangere vrouwen zich wagen. Om verdere speculaties te vermijden: het was een man die er deze vreemde eetgewoonte op nahield.
Gelukkig zaten we onder een grote parasol, want plotsklaps vielen de hemelsluizen open. De motivatie om verder te kajakken, daalde bij mij zienderogen, maar ja, er was geen weg terug. We negeerden de buienradar, die nog minstens een half uur regen voorspelde, en gingen verder op pad. Dankzij de warme kippensoep hadden we terug veel energie. Wonder boven wonder bleven we van bijkomende regen gespaard, op een onnozel buitje na. We gingen ervan uit dat we ongeveer halverwege zaten.
De tweede helft was veel spectaculairder dan de eerste en leverde enkele hilarische taferelen op. Zo zagen we mijn man en zijn partner sukkelen om in hun bootje te geraken. Met één voet op de oever en de andere in de boot, die langzaam van de kant wegdreef, deden ze oefeningen waarop menig ballerina jaloers zou zijn. Gelukkig voor hen liep het goed af. Even later zagen we hoe hun boot bleef steken tussen de stenen en hoe mijn man, sportief als hij is, uitstapte om de boot los te wrikken, waarna zijn kajakgenoot door de stroming meegezogen werd en hijzelf midden in de ondiepe Maas verweesd achterbleef. Hij stak zijn peddel in de grond om zich staande te kunnen houden, terwijl zijn kajakpartner stroomopwaarts verwoede, doch tevergeefse pogingen deed, om hem terug op te vissen.
Trouwens, over vissers gesproken, iemand van ons gezelschap, had reeds in het begin van ons avontuur, in de clinch gelegen met een visser, die vond dat hij te dicht bij zijn aas kwam. De visser had totaal geen begrip voor het argument dat de persoon in kwestie geen kajakervaring had. In dat geval moest hij zich niet op de Maas begeven, oordeelde hij. Later viel het ons op dat alle vissers die we wilden passeren hun boeltje bijeen pakten, alsof ze ervan overtuigd waren dat we hun vangst zouden verbrodden.
Het laatste half uur was de lol er voor mij, en achteraf bleek niet alleen voor mij, een beetje vanaf. Pijn in de armen, pijn in de schouders, pijn tussen mijn rechterduim en wijsvinger,... maar zoals reeds eerder aangegeven, er was geen weg terug. Omdat we de tweede vertrekplaats die ongeveer halverweg lag, nog niet zo lang gepasseerd waren, hadden nog een lange weg, of liever stroom, te gaan. Groot was dan ook de verrassing toen veel sneller dan verwacht, het einde in zicht was. Achteraf bleek dat het vertrekpunt van de tweede vertrekplaats drie kilometers opgeschoven was owv werken, waardoor we dus al verder gevorderd waren dan we aanvankelijk dachten.
Heel content was ik hierom en ook omwille van het feit dat ik er droog vanaf gekomen was. Maar dat was helaas buiten de anderen gerekend. Er was geen ontsnappen aan en gelaten incasseerde ik een koude, vieze Maasdouche. Eéniemand nam zelfs een Maasbad, toen zijn kajak, al dan niet moedwillig, volledig onderliep. Een idioot zicht en ik was wat blij dat ik niet mee ingescheept zat. Eénmaal uit de boot en droge kleren aan, was mijn ongevraagde douche rap vergeten. Het was een toffe ervaring, met veel leut onderweg en net op het moment dat het fysiek wat veel begon door te wegen, was het einde in zicht. We hadden er 21 km opzitten, mijn tweede halve marathon van dit jaar! Voor de muggenzifters onder jullie: een halve marathon is inderdaad 195 meter verder, maar met al ons heen en weer gezwalp mag je er gerust enkele kilometertjes bijtellen.
We sloten de dag af met een barbecue bij één van onze loopmaatjes. Supergezellig, superlekker en vastberaden om volgend jaar opnieuw een sportieve uitstap te doen. Toffe suggesties zijn altijd welkom!
Grz
een fanatieke halve marathonpeddelaarster
PS Op vrijdag, zondag en maandag heb ik ook nog telkens 10 kilometer gelopen.
Het lijkt wel eeeeeeeeeeeeeuwen geleden dat ik nog eens een intervaltraining gedaan heb. Vandaag was het zo ver. Met een beetje pijn aan mijn goesting begon ik eraan. Vanaf de eerste versnelling verdween die echter als sneeuw voor de zon. 20x 200 meter versnellen met telkens een actieve rust van 200 m. De tijd en de meters vlooooooogen voorbij. Het tempo (27 sec. per 100 m) was op deze korte afstand doenbaar. Chapeau voor de (vooral vrouwelijke) loopmaatjes die dit 10 km aan één stuk kunnen! Daar ben ik nog mijijijijijijijijijijijijijijijijlen van verwijderd. 't zal eerder voor een volgend leven zijn, vrees ik... (terwijl ik niet eens in reïncarnatie geloof)
Gisteren heb ik opnieuw voor paus gespeeld op amper twee maanden tijd. Een slechte gewoonte aan 't worden. Tot nog toe ben ik er met schaafwonden vanaf gekomen. Flink als ik ben, ben ik recht gekrabbeld en heb ik het verder op een loopje gezet. Slechts 6 kilometertjes in totaal, maar da's toch beter dan niks, hè
Vandaag deden we een traditionele tempoloop van 10 km aan 5 minuten 41 per kilometer. Ik voel dat ik aan snelheid heb ingeboet, maar al bij al kon ik toch nog volgen. Gelukkig maar!!
1u50 minuten lopen (vorige week), ook al was het aan een langzaam tempo, bleek niet zo een verstandige beslissing. Toegegeven, diep in mijn hart kon ik dat wel vermoeden, maar het ging zo goed... Een verraderlijke valkuil! Een tweede fout was dat ik onmiddellijk na die duurloop te lang heb stilgezeten. Gevolg: terug rugpijn en daar heb ik het hele weekend plezier van gehad. Advies van de osteopaat: voorlopig niet langer dan een uurtje lopen en daarna regelmatig van houding veranderen zodat mijn rug niet de kans krijgt om terug vast te komen zitten.
Vandaag heb ik dus toch maar braafjes zijn advies gevolgd. Samen met een solidaire loopmaat ben ik echter een beetje verdwaald gelopen en daarom zijn we na 1u en 5 minuten plichtsbewust terug naar de runnerscorner gewandeld ipv gejogd. Mijn volgende afspraak bij de osteopaat is pas over twee weken en hij zegt dat ik de afspraak mag annuleren als het niet meer nodig blijkt. Vermits ik een holle rug ('lordose' in vakjargon) heb en dus al 39 jaar een verkeerde houding aanneem, die me nu pas parten begint te spelen, vermoed ik dat hij me mag beschouwen als een vaste (reguliere?) klant.
Ben al lang blij dat ik geen loopverbod heb en dat er vooralsnog geen reden is om niet te lopen.
Een lange duurloop zonder rugpijn. Leve de osteopaat. Heerlijk weer, mooie omgeving, tof gezelschap. Wat wil een mens nog meer? Een zakske chips natuurlijk!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Veel succes aan de loopmaatjes die a.s. zondag meedoen aan de estafetteloop Vaals-Venlo!
Even melden dat ik afgelopen maandag nog een duurloop van 10 km heb gedaan, zelfs zonder rugproblemen.
Vandaag zou ik graag opnieuw gaan lopen. 't is niet dat ik niet kan, maar ik mag niet. De osteopaat heeft het me afgeraden na de behandeling van vandaag. Wat hij allemaal uitgespookt heeft, weet ik niet. Hij deed het allemaal achter mijne rug. Volgens hem zal ik na enkele behandelingen van mijn probleem verlost zijn. Ik heb er alle vertrouwen in. Vrijdag mag ik wel weer van de partij zijn. Gelukkig, ik heb er zoveel zin in!
Vandaag heb ik de trainingen hervat. Alles liep terug op wieletjes. Zonder pijn, maar ik was me wel constant bewust van mijn onderrug. Ken je dat gevoel? Pas na het middagmaal, toen ik opstond uit mijn stoel, voelde ik weer een lichte pijn. Ik weet nu dat dat geen kwaad kan en dat de kans groot is dat ik daar binnenkort vanaf ben. Da's echt wel een hele geruststelling. We zijn 's namiddags gaan wandelen en ik moet toegeven dat dat geen goed gedaan heeft. 'k Ben zelf benieuwd wat ik morgen ga doen: lopen of niet.
Heel figuurlijk te interpreteren, want voorlopig heb ik nog te veel rugpijn om te lopen. Maar...de ultieme lopersschrik werd niet bewaarheid en daar ben ik zo ongelooflijk blij mee.
Met een bang hartje wachtte ik vandaag het verdict van de dokter af. Mijn grootste vrees was dat hij het huiveringwekkend woord 'loopverbod' in de mond zou nemen. Makkelijk uit te spreken voor hem, maar moeilijk te verteren voor mij. Wat is immers mijn alternatief? Fietsen, zoals andere gekwetste loopmaatjes. Niet mijn ding. Zwemmen, mmmm, 'k ben geen waterrat en ik zal er nooit één worden. Neen, lopen wil ik, nondepie!!
Volgens mijn huisarts zit ik met een constructiefoutje. Vrij vertaald: ik sta schots en scheef in elkaar. Neen, zo erg is het niet, want volgens mijnheer doktoor is dit met een structurele aanpak gemakkelijk te verhelpen. Dus heeft me doorverwezen naar een goede osteopaat. Onmiddellijk gebeld en volgende week woensdag kan ik al terecht voor de eerste keer. Verder raadt de dokter me aan om een loopanalyse te laten doen in Mol. Waren Johan en ik toch al van plan, dus nu eens dringend werk van maken. Tenslotte heeft hij me de naam van een goede podoloog doorgegeven. 'k Zal eerst maar eens beginnen bij het begin, zekers, en zien waar ik uitkom.
'k Ben alleszins opgelucht. Hij vindt dat ik zelfs mag lopen met pijn. Volgens hem verergert dat mijn situatie niet. Maar zo masochistisch ben ik niet ingesteld. Ik denk dat ik vandaag nog een keertje oversla (intervaltraining lijkt me momenteel toch wat te veel van het goede) en op het einde van de week terug begin.
Mijn gebrek aan oriëntatievermogen is legendarisch. Deze keer vrees ik echter dat ik de weg niet gemakkelijk zal terugvinden. Ik ben immers verloren gelopen in het sukkelstraatje. Mijn rug speelt me serieus parten en ik vrees dat rust momenteel de enige optie is. Hopelijk wordt het geen doodlopend straatje, niet letterlijk natuurlijk, maar wat de loopsport betreft. Overmorgen weer een afspraak bij de dokter. Ik denk al voor de 5de keer dit jaar! Die zal me graag zien komen. Sporten kan toch zoooo gezond zijn...
Eerst het goede nieuws. Ben woensdag bij de dokter geweest, omdat mijn onderbeen en voet opnieuw abnormaal gezwollen waren. Hij dacht dat het waarschijnlijk nog te maken had met die insectenbeet (er was er precies nog eentje bijgekomen op ongeveer dezelfde plaats, die beestjes moeten mij nogal graag zien). Anderzijds kon het ook wijzen op een veneuze insufficiëntie, dwz dat het veneuze systeem (aders) tekort schiet bij het afvoeren van vocht en afvalstoffen. Als het te wijten is aan de dieper gelegen aders zou er weinig aan te doen zijn. Niet erg bemoedigend, ik zag me al de rest van mijn leven met van die afgrijselijke witte elastieken kousen rondlopen. Maar... gelukkig is het zover nog niet! Om nog ergere dingen uit te sluiten heeft de dokter bloed getrokken en dit blijkt in orde te zijn, alleen mijn ijzergehalte is aan de lage kant(net boven de minimumgrens), maar daar bestaan pillekes voor. Het hele goede nieuws is dat mijn dokter me aanmoedigt om zeker te blijven lopen!
Vandaag heb ik zijn goede raad meteen opgevolgd, 17 km aan één stuk. Aan een heel langzaam tempo is dat geen probleem, ook al loop ik deze week pas voor de eerste keer. Het slechte nieuws is dat ik echter steeds meer last begin te krijgen van mijn rug tijdens het lopen. Dat is nu al bijna twee maanden bezig. Sinds ik een weekje overgeslagen heb omwille van lage rugpijn, heb ik er meer en meer last van. Niet onoverkomelijk, maar vroeger had ik dat helemaal niet. Het baart me toch een klein beetje zorgen. Ik heb al eens laten weten dat ik vind dat we een nieuwe matras moeten kopen, maar Johan denkt dat het komt omdat ik te veel achter de computer zit: op het werk, bloggen, facebook. Als ik eerlijk moet zijn, heeft hij wel een punt, vrees ik...
Dus... ben ik er nu mee weg.
Groetjes
een fanatieke keep-on-runster
PS voor de rest heb ik wel echt genoten van het lopen, het was er een ideaal weertje voor, een beetje regen, zo heb ik het eigenlijk het liefst.
Terug een ongelooflijk dikke enkel. Doet geen pijn, jeukt wel een beetje, maar 'k ben toch maar wijselijk niet gaan lopen vandaag. Gelukkig zijn de weergoden me gunstig gezind en heb ik er minder hartezeer van.
Mei is een zwakke loopmaand geweest, dankzij rugpijn en een spinnenbeet. Desondanks heb ik de helft van mijn vooropgestelde kilometertotaal voor 2011 al overschreden, terwijl we nog niet eens halverwege het jaar zijn. Juni is alvast goed begonnen. Afgelopen woensdag een pittige intervaltraining afgehalspeld, vrijdag een duurloopje (niet zo ver, omdat de meeste loopmaatjes meedoen aan de Zutendaalse natuurloop) en vandaag ook een rustig doorloopje. Resultaat : sinds deze namiddag terug een dikke enkel. Vreemd, want tijdens het lopen heb ik nergens last van gehad. Volgens 'dokter' Johan is mijn been nog niet volledig ontgiftigd. Als het niet betert, ga ik toch eens terug naar de huisarts voor een tweede opinie.
Loopstage! Kan ik me al inschrijven voor volgend jaar?
Afgelopen weekend zijn we met AVT op loopstage geweest. Voor de eerste keer was dit evenement ook opengesteld voor volwassenen en samen met Johan en één clubgenoot waagde ik het erop. Ook onze kinderen namen voor het eerst deel. Zo werd het eigenlijk een gezinsuitstap voor ons met als voordeel dat we niet op onze eigen kinderen hoefden te letten. Daar dient immers de leiding voor. Het beloofde ook een goedkoop weekend worden, want buiten de zeer democratische prijs, mochten we maximum 5 Euro aan zakgeld en geen snoepgoed meenemen. Jammer genoeg hadden we dit laatste wat te letterlijk genomen, de anciens wisten wel beter. Tonnen snoepgoed werden er meegezeuld. Achteraf verklaarde onze oudste dat ze nog nooit zoveel gesnoept had als tijdens dat weekend.
Onze kampeerplaats was gelegen in Nieuwpoort bij de haven, genaamd 'havengeul' van Bloso. Er stonden 10 houten tentjes opgesteld met 8 slaapplaatsen per hutje. Redelijk krap, maar wel goede matrassen. Vervolgens werden Johan en ik gescheiden van bed, doch niet van tafel. Meisjes bij de meisjes en jongens bij de jongens, je kan niet voorzichtig genoeg zijn dezer dagen. Het was een rustige, kindvriendelijke locatie, mooi gelegen, naast de haven en vlak bij zee. Het sanitair was heel verzorgd. Op culinair vlak werden we behoorlijk in de watten gelegd. Geen gastronomische keuken, maar wel heel lekker en heel veel, wat wil een mens nog meer...
's Vrijdags waren we om 21.00u toegekomen, dus restte er enkel nog wat tijd voor een korte wandeling. Even lekker uitwaaien aan zee. Vervolgens moesten de kinderen gaan slapen en mochten wij, samen met de leiding, nog wat opblijven. Enkele wijntjes en dan ieder naar zijne beddenbak, want 's anderdaags wachtte ons een zwaar programma.
Na een stevig ontbijt trokken we met z'n allen naar zee. Er waren 5 trainingsgroepen, naargelang de leeftijd. Met een vijftal deden we een lange, langzame duurloop. Langzaam sowieso, want de eerste helft liepen we tegen de wind in. Man, man, man, wat kan het hard waaien aan zee. We konden weinig zeggen omdat de wind ons de adem afsneed en als iemand zich toch de moeite getroostte, was het moeilijk te verstaan. Op het strand lopen op zich was niet zo zwaar, omdat de zand verhard was door het water, maar die wind... 'k Had een beetje schrik dat Johan zou wegwaaien.
Na 7,5 km draaiden we onze kar en vanaf dan liepen we op wolkjes. Heerlijk, zo met die wind mee. Het ging opmerkelijk vlotter en iedereen had weer lucht. Op onze terugweg waren we 5 minuten sneller, zonder een noemenswaardige inspanning te moeten leveren. Vervolgens gingen enkelen pootjebaden in zee. Aanvankelijk had ik daar niet veel in gezien, doch moeiteloos liet ik me overhalen. Zalig was dat, de vermoeidheid gleed van me af. Ik kon zelfs bijna niet wachten tot de volgende training.
Dit veranderde na een heerlijke maaltijd. De zeelucht, de training en het feit dat het zo lekker was, maakten dan ik meer at dan nodig, met het gevolg dat ik daarna een dipje kreeg. Hierbij zal ook het gebrek aan slaap een rol gespeeld hebben. Bijgevolg deed ik een kleine siësta onder mijn vrij uurtje, niet gemakkelijk als er zes tienermeisjes naast je aan 't gibberen zijn. De motivatie om opnieuw te trainen was al een pak minder.
Het beterde er niet op, toen we terug op het strand kwamen. Naar mijn aanvoelen was de wind tweemaal sterker geworden. Het zand danste een vurige choreografie. Mooi om te zien, maar minder prettig om in te lopen. De moed zonk me helemaal in de loopschoenen, toen ik hoorde dat we een training met versnellingen gingen doen. Er werden 5 potjes uitgezet op telkens 50 meter afstand. Bij ieder potje moesten we versnellen om bij de laatste versnelling voluit zouden gaan. Gelukkig liepen we telkens met de wind mee, de actieve rust gebruikten we om terug te wandelen. Een fijn systeem, ook omdat ik op deze manier amper 12 seconden na de mannen aankwam en we dan gezamelijk konden terugwandelen. Tenslotte sopten we onze voetjes terug in zee om te verfrissen.
's Avonds werden we andermaal verwend met een heerlijke warme maaltijd: spaghetti. Nog nooit zoveel pasta in één maaltijd gegeten, vermoed ik. Het leek wel alsof ik kon blijven eten, maar na mijn tweede riante portie ben ik toch maar wijselijk gestopt. Na het eten stond er een kwis op het programma voor jong en oud, waarbij vooral de praktische proeven voor enige hilariteit zorgden. Toen de kindjes braaf in bed lagen, begonnen wij op te ruimen, de wijn welteverstaan.
Onze laatste dag startte weer met een stevig ontbijt. Daarna zorgen dat alles gepakt en gezakt was om vervolgens naar de lokale piste te joggen. Het is een kunststofbaan, heel anders dan bij ons, maar het liep wel lekker. In mijn uppie heb ik vijf intervallen van 1 km afgehaspeld, waarvan 2 aan 5 minuten en 3 rond de 4'50". Hierdoor had ik mijn frietjes wel verdiend, vond ik. Omwille van de hevige wind was een strandwandeling nagenoeg uitgesloten. Daarom besliste de leiding om 's namiddags naar het plaatselijke zwembad te gaan. Een beetje zwemmen, amper 30 meter, ben geen waterrat, wat ravotten met de kinderen en koken in het bubbelbad. Een ontspannende afsluiter van een supertof weekend. Het staat als een paal boven water: volgend jaar zijn we opnieuw van de partij, enkel nog wat loopmaatjes overtuigen om mee te gaan.
Van de terugweg naar huis kan ik me niets herinneren. Oogjes dicht en snaveltje toe.
Een lui weekendje doorgebracht in meetjeland. Niet gelopen, een beetje gewandeld, lekker gegeten, heerlijk gewellnesst, een beetje romantiek, naar (ont)spannende verhaaltjes geluisterd... Maar helaas ben ik ergens, ik weet niet waar, mijn conditie verloren.
Vandaag 12 km gelopen aan een rustig tempo en afgezien als een beest. Hopelijk vindt mijn conditie de weg terug naar huis. Zeker tegen volgend weekend, want dat staat volledig in het teken van lopen.
Ik kwam er proefondervindelijk achter dat paprikachips beduidend méér zout bevat dan zoutchips. Toch wel belangrijk om weten als je sukkelt met hoge bloeddruk. Zeker omdat ik uit ontwetendheid, dus tot aan deze cruciale ontdekking, steeds naar de verkeerde smaak greep.
Vandaag heb ik zoutchips gegeten ipv intervaltraining gedaan. Nog steeds de schuld van die harige achtpoter!
Aanstaande vrijdag hoop ik terug op de been te zijn.
Nog steeds lijkt mijn voet op een mollig babyvoetje, maatje 37. Ook mijn enkel blijft gezwollen. Maar wat erger is... Ik lijk te berusten in mijn triestig lot. Nog even en het begint op een, weliswaar gegrond, excuus te lijken om niet te hoeven lopen.
één olifantenpoot! Heb je al ooit een olifant zien lopen? Niet rap, denk ik. Voor mij is het momenteel trouwens beter om met de benen in de lucht te liggen dan om al lopend mijn beste beentjes voor te zetten.
Jammer, maar helaas.
Maar.... er zijn veel ergere dingen in het leven. Toch!!!!!!!
Alhoewel????????????
Grz
een lichtjes gefrusteerde spinnijdige keep-on-runster
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
, maar puur uit zelfbehoud. Ik wilde deze toffe dag immers niet geradbraakt beëindigen.
