Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
28-12-2011
wie niet snel is, moet...
... vindingrijk zijn.
Dat ik nog iets interessants te vertellen kon hebben dit jaar, had ik niet meer verwacht.
Twee jaar geleden nam ik deel aan de kerstcorrida in Meeuwen-Gruitrode en vestigde er mijn persoonlijk record. Vorig jaar had ik dit in principe moeten verbreken. De weergoden beslisten er anders over en de wedstrijd werd afgelast.
Consequent aan mezelf zou het er dit jaar niet van komen om mijn record te verbreken. Het leek me echter ook eens tof om samen met mijn oudste dochter deel te nemen aan de 5 km. En, als het dan toch niet meer over 'zo rap mogelijk' ging, waarom dan niet over 'zo origineel mogelijk'. Er werd immers een prijs toebedeeld aan de meest origineel verklede loper.
Enkele weken eerder hadden we al beslist om er een échte duoloop van te maken. Maar gisteren, amper 5 uurtjes voor de wedstrijd, kreeg onze outfit, op aangeven van Dorien, the finishing touch, en wat voor één. Achteraf bleek dit een schot in de roos te zijn.
We hadden ons in een oude dekbedovertrek gehesen. Dan heel simpel twee gaten in de bovenkant geknipt om ons hoofd door te steken en twee gaten aan de zijkanten, waardoor ik mijn linkerarm en zij haar rechterarm stak. Het overtollige stof beneden werd weggeknipt, net boven de grond. Als hoofddeksel hadden we een kussensloop - met inhoud - gebruikt. Van een klein kussentje weliswaar, gewoon vanuit onze woonkamer. Jaren geleden had mijn moeder mijn kussens van hoesjes voorzien, met een grote flap en zonder tiretten, zodat we het kussen er gemakkelijk konden uitnemen om de sloop uit de wassen. We staken ons voorhoofd gewoon achter zo een flap en... done. Vooral langs de achterkant moet dit een spectualair zicht zijn geweest, omdat je dan twee kussens zag dansen boven een dekbedovertrek.
Oefening baart kunst, zegt men wel eens. Niet voor ons. We deden het gewoon zonder oefening. Om ongelukken te vermijden, hebben we wel het hele traject hand in hand afgelegd. Bekijks hadden we alleszins genoeg, zowel voor, tijdens, als na de wedstrijd. Je werd gewoon zelf vrolijk van al die lachende gezichten. Zelfs de mensen die we voorbijstaken - en dat waren er heel wat - en die de boodschap kregen - opgelet, u wordt ingehaald door een bed - konden ermee lachen.
Bescheiden durf ik dan ook meedelen dat we verdiend de eerste prijs 'Grote Snor' wegkaapten, net voor de schattige engeltjes. Nochtans hadden onze clubgenootjes die zich verkleed hadden als meeuwen, met één plakkaat aan hun voorzijde met de boodschap "ik houd niet van Meeuwen", verwijzend naar de vogels en één plakkaat aan hun achterzijde "maar ik houd wel van Meeuwen", verwijzend naar de gemeente, zeker en vast ook een prijs verdiend. Niet alleen omwille van de originaliteit, maar ook omwille van het vele werk dat ze erin gestoken hadden. Toch veel origineler dan al de andere winnaars met hun afgehuurde pakjes.
Enfin, mijn dochter en ik hadden ons 'moment of fame' en we hebben er enorm van genoten. Wie weet, misschien komt er wel een foto in de krant of zelfs een TV-optreden (TV Limburg), aangezien we bij aankomst geïnterviewd werden met een camera op onze neus gericht.
't Was zo tof dat ik er slecht van heb geslapen. Nochtans heb ik lang genoeg in bed gelegen/gelopen.
Grz
een originele keep-on-runster
PS Binnenkort vind je foto's op www.avtmeeuwen-gruitrode.be én verder nog een dikke proficiat aan de clubgenootjes die wel voor snelheid gingen en zichzelf weeral overtroffen.
Afgelopen vrijdag kon ik dat ding nog vervloeken, maar vandaag kon ik 'm gebruiken.
Even terug naar vrijdag. Tegen 19.00u begeef ik me samen met mijn man naar de runnerscorner, het clublokaal, om van daaruit een loopje te doen. Ik gris een fluovestje van de kapstok, maar heb geen oog voor de kruiwagen die er, rechtop geparkeerd, onder staat. Een toevallig tikje tegen dat ding en het valt in al zijn lompigheid om tegen mijn been. Resultaat : een blauwe plek van 38,465 vierkante cm. (heb deze uitermate relevante informatie speciaal voor jullie berekend!)
Vandaag was er het laatste bosloopje van het intergemeentelijk bosloopcriterium. We hebben ze alle vier alle zeven meegedaan. Dat levert ons om te beginnen al een mooi loopshirt op. Verder is er ook een tombola onder de deelnemers van àlle boslopen. We hebben dus 28 kansen om iets te winnen. Moet lukken toch.
Even ziet het ernaar uit dat het noppes wordt, maar uiteindelijk wordt mijn naam afgeroepen, gerelateerd aan een bierkorf. Yes, zo blij als een kind. Blijgezind deel ik nootjes uit aan mijn loopmaatjes. Een kruiwagen om mijn prijs in te vervoeren heb ik helaas niet bij. Gelukkig wel een kruier. Tenslotte zal Johan er toch het meeste van mogen opdrinken (om te delen is het net te weinig, echt waar!), want ze zijn de kriek vergeten... Maar de chocolade smaakt zeker zo goed en je wordt er niet zo vlug tipsy van.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Oh ja, het was best een pittig parcours, een gedeelte van een finse piste met een dikke laag boomschors en enkele heuveltjes. Maar ik heb me goed geweerd : 8 km op 45 minuten.
Meer dan duizendvijfhonderd kilometers heb ik reeds afgelegd dit jaar en we hebben nog een maand te gaan!
Waar ik echter nog blijer mee ben: de rugproblemen zijn voorlopig (ik blijf voorzichtig) weer van de baan. Ik loop volledig pijnvrij. Mijn zolen heb ik aan de kant gegooid. Ten eerste omdat ik er tegenop zie om terug naar Mol te gaan om ze te laten aanpassen, ten tweede omdat ik me begin af te vragen om ik ze wel nodig heb. Ik was al een twijfelgeval (dat hebben ze me eerlijk gezegd) wat betreft de noodzaak, omdat ik enkel last had tijdens het lopen en niet in mijn dagdagelijkse functioneren. (Zijn hiermee je vragen beantwoord, Marc?) Bij trage duurlopen heb ik duidelijk geen last (behalve als ik zolen draag owv het blarenleed). De intervaltrainingen heb ik eigenlijk nog geen seconde gemist... Daarnaast heb ik ook het dragen van hakkenschoenen afgezworen, want volgens mij is hiermee alles begonnen.
Voor 2012 zullen mijn doelstellingen er heel anders uitzien. Zullen wedstrijden nog aan de orde zijn?
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS de dokter van het werk heeft me afgeraden om twee dagen achter elkaar te lopen. Misschien een alternatieve sport zoeken ifv mijn gevoelige rug. Iemand suggesties? Kom niet af met zwemmen, ik weet dat dit waarschijnlijk het beste is, maar 't is niet zo mijn ding.
...met mijn zolen. Sinds de bosloop gaat het van kwaad naar erger. Niet alleen omwille van een lichte, doch aanhoudende rugpijn, maar vooral omwille van de pijn onder mijn voeten, die zich niet meer beperkt tot de blaren alleen. Het lijkt wel alsof ik ergens tussen gezeten heb met mijn voeten, alsof ze verwrongen zijn. Ik vermoed dat het te maken heeft met mijn blaren die me onbewust letterlijk op het verkeerde been/voet zetten. Hoog tijd dus om terug te gaan om mijn zolen te laten aanpassen. Maar wanneer?
de blaren vallen en verdwijnen... blaren daarentegen...
Beste bloglezer
Het blarenleed is nog niet geleden. Twee dagen blaarvrij en dan ineens toch weer die pijn onderweg en het besef dat ik weer een blaar aan het kweken ben. Hierdoor ben ik afgelopen vrijdag, net op tijd, maar anderzijds ook net te laat, aan onze achterdeur afgedraaid en heb ik zo het traject drie kilometers ingekort. Vandaag heb ik met één compeedplakker op de bloedblaar onder de rechtervoet en zonder plakker op het gevoelige plekje onder de linkervoet een pittige bosloop gelopen aan een, voor mijn huidige doen, pittig tempo van 5'39" per km. Achteraf bekeken had ik, zij het preventief, links ook best van een compeedje voorzien.
De lekkere frituurfriet na afloop heeft het geleden leed echter wel wat kunnen verzachten.
Overmoedig heb ik mijn goede voornemens aan mijn ongezoolde schoenen gelapt en gisterenavond gewoon meegelopen met de hoop. Dit impliceert een duurloopje van ongeveer één uur, aan een tempo, ongeveer één minuut per kilometer trager dan het wedstrijdtempo. In principe mocht dit geen probleem zijn. Puur conditioneel gezien was het dat inderdaad ook niet, maar helaas begon mijn rug onderweg lichtjes te protesteren. En vandaag gaat dat protest gewoon verder, niet hevig, maar toch genoeg om het niet te kunnen negeren.
Mijn voorzichtige wedstrijddroom spat als een tere luchtbel uit elkaar...
Vrijdag heb ik 7 km met zolen gelopen en 2 zonder. Vandaag zelfs TIEN mét en dit zonder problemen, al begonnen mijn voeten wel wat gevoelig te worden tegen het einde. Daarom heb ik beslist om het morgen terug zonder te doen. Kwestie van mijn voeten de kans te geven om te helen en te harden.
Ik heb er alleszins terug meer vertrouwen in. Mijn rugproblemen zijn voorlopig ook van de baan. En stilletjes begin ik héél voorzichtig toch weer te dromen van wedstrijden...
Afgelopen zondag heb ik een mooi herfstbosloopje gedaan. Maar 's anderendaags speelde mijn blaar me zo parten (ondanks de compeed, wat in feite toch goede marchandise is), dat ik maandag lafjes forfait gaf.
Gisteren heb ik toch zo'n ongelooflijke jeuk onder mijn voet gehad, echt ambetant! Gelukkig was het een vrije dag en kon ik me ongegeneerd eens 'dabben' als het te erg werd.
Vandaag heb ik me terug wat verstruist en 11 km gelopen waarvan een vijftal met zolen.
De laatste weken heb ik constant rugpijn, een heel lichte weliswaar, maar het blijft vervelend. Voorlopig voor mij nog geen intervaltrainingen. Dat staat als een paal boven water!
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Mijn zolen heb ik aan de kant gegooid. Ten eerste omdat ik er tegenop zie om terug naar Mol te gaan om ze te laten aanpassen, ten tweede omdat ik me begin af te vragen om ik ze wel nodig heb. Ik was al een twijfelgeval (dat hebben ze me eerlijk gezegd) wat betreft de noodzaak, omdat ik enkel last had tijdens het lopen en niet in mijn dagdagelijkse functioneren. (Zijn hiermee je vragen beantwoord, Marc?) Bij trage duurlopen heb ik duidelijk geen last (behalve als ik zolen draag owv het blarenleed). De intervaltrainingen heb ik eigenlijk nog geen seconde gemist... Daarnaast heb ik ook het dragen van hakkenschoenen afgezworen, want volgens mij is hiermee alles begonnen.
