Een dagje Australia zoo. Het begon allemaal met heel wat regen. Precies niet de ideale dag uitgekozen om een zoo te bezoeken, maar ja, ik heb niet zoveel te kiezen dus gaan we er voor. Koud is het toch niet. Toen ik uiteindelijk ter plekke aankwam stond de zon weer stralend aan de hemel. Ustralia zoo is de zoo van wijlen Steve Irwin. Een vrij bekende man die nogal controverseel omging met gevaarlijke dieren, maar er alles voor deed om hun te redden. Zijn gewaagdheid heeft hem uiteindelijk het leven gekost. Zijn vrouw en twee kinderen houden zijn levenswerk in ere. De dieren zitten in erg mooie ruimtes, zeer dicht bij hun nauurlijke habitat. De kangoeroes en koala's laten zich naar hartelust door iedereen strelen. Het is mooi om te zien. En natuurlijk sta ik op de foto met een koala. Ik heb een mooie grote mee, deze hieronder heb ik met mijn toestel laten maken door een vrouwtje dat achter mij stond. Een rustige, maar zeer leuke dag. 'S Avonds heb ik Trentham gezien die net terug was van een trip naar Belgie. Met zijn drietjes zijn we een hapje gaan eten op de Redcliffe dijk. Mogen een dagje vrij om nog wat info over hier werken in te winnen en zaterdag ochtend trekken Ingrid, Karen en ik richting Red centre voor het volgende avontuur. Weer een week zonder internet en gsm, maar dat ben ik ontertussen toch gewoon. Tot binnenkort.
Sinds gisterenavond weer terug in Redcliffe bij Ingrid na 12 dagen in the outback geweest te zijn. Ik ben terecht gekomen bij de fantastische familie Lindley op hun tweede property Glengowan zo`n 1.5 uur rijden uit Rockhampton. Hier zeggen ze Rocky. Normaal leven en werken ze in de buurt van Mitchell maar oudste dochter Emma was hoogzwanger van het eerste kleinkind, dus iedereen bleef in de buurt van Rocky tot Teddy geboren was. De farm lag dus echt helemaal in de Australische outback. Ik vertrok uit Rocky, een doodnormale Australische stad, maar naarmate de reis vorderde reden we nog wel op verharde wegen, maar werden de huizen schaarser. En nog wat verder, na zo`n uur rijden werden de wegen zandwegen en was elke vorm van modern contact met de buitenwereld verdwenen. We reden echt tussen de koeien en de gewassen helemaal tot aan Glengowan. Ik genoot van het uitzicht, zag meteen ook enkele walaby`s voorbij springen en moest op een bepaald moment uit de ute springen om de poort open te doen. We waren er. Ik kreeg meteen het uitzicht zoals in Mc Clouds Daughters. Een houten farmhouse, paddocks, barns, a windmill, ...
The vieuw was fantastic!!! De naam Rocky blijkt niet gestolen te zijn. De omgeving was zeer heuvelachtig en rotsachtig. `steepy hill` genaamd wat ik enkele dagen later aan den lijve mocht ondervinden toen ik enkele te hoog afgedreven koeien moest gaan halen te paard. Man, man, wat een hoogte!
Maar goed. De farmers rijden allemaal rond in een `ute`, maar ik werd ook rond gereden in een `trunk`. Een overjaarse..., ik kan het zelfs geen auto meer noemen, roestbak. Zonder remmen en met banden waar je nog geen groef meer in bespeuren kon rond hotsen en stoten doorheen de paden tussen en op de heuvels. Hihaa...
De volgende ochtend werd ik geconfronteerd met een boerenontbijt. Spek, eieren, een soort van havermoutpap, spaghetti, steak, al dan niet met ketchup en/ of barbecuesaus.... Diner leftovers bleek. Ik keek er in ieder geval raar naar en ze moesten natuurlijk allemaal lachen. Trouwens, het brood hier is niet te eten. Dikke witte sneden brood, natuurlijk getoast, anders krijg je het helemaal niet binnen... Brrr, dat was ik snel moe, lang leve mijn eigen gebakken brood. Maar goed, ik deed mee met de rest en maar goed ook want het harde werk vraagt een bepaalde voeding. Dag twee werd ik dan op een paard gezet en werd mij vrij kort duidelijk gemaakt hoe ik koeien moet drijven. Helemaal begrijpen doe ik het nog niet en er is herhaaldelijk op mij gevloekt en geschreeuwd geweest, maar dat blijkt er allemaal bij te horen. Er was bij mijn aankomst ook nog een kalfje geboren waarvan de moeder niet echt moedergevoelens bleek te tonen. Dus `baby` kreeg van mij de fles. Ik had na die eerste dag gewoon zoveel spierpijn dat ik mijn Zaldiar, die ik normaal gezien voor mijn rug neem, nu tegen de spierpijn innam. Ik geraakte zonder het paard niet eens meer op. Oh ja, lunch bestond uit dat overheerlijke wit brood met corned beef en enkele sprietjes groenten gearromatiseerd met een dikke laag echte boter en barbecuesaus. Mmmm... NOT, maar het gaf voldoende energie om door te gaan tot de avond. Amai, wat een dag en zo kan ik er nog wel beschrijven.
Wat mij het meest frustreerde was dat als de jonge vaarsen van de stieren gesplitst waren en elk in een weide gezet waren je in de ochtend kon merken dat er weer beesten door de omheining gegaan waren en je gewoon van voor af aan opnieuw mocht beginnen. Eerst de kudde bijeen drijven, dan de omheining repareren, dan opnieuw de vaarzen en de stieren splitsen om ze vervolgens weer naar de juiste wei te drijven. Dit heeft zich meermaals voorgedaan. Tjonge, jonge, om horens van te krijgen.
En dan ben ik nog eens moeten gaan vluchten van een razende stier. Dit geloof je niet, maar dat gevaarte van op de foto zat eerst achter boerin Leonie aan en daarna ook achter mij. Ik stond verstijfd van de schrik en Leonie heeft moeten roepen dat ik achter een hek moest vluchten. Echt angstzweet gehad. En dan moet je je voorstellen dat als er iets gebeurt je eerst naar het huis moet gaan om van daaruit de Flying doctors te bellen. Gelukkig heb ik alleen maar blauwe plekken, schrammen en wat wondjes hier en daar opgelopen.
Wat je in the outback hebt is dat je geen rechtstreekse buren hebt en `s avonds niet even naar een pub kan gaan. Je bent dus dag en nacht, dag in dag uit aangewezen op elkaar. Als boodschappen moet doen zorg je er best voor dat je niets vergeet, want je moet 1.5u heen en weer 1.5u terug rijden. Zaterdagavond trokken we met z`n allen in to town met a bag pact to stay overnight. Heel gewoon dat je altijd wel ergens kan blijven slapen. Gelukkig maar. Iedereen maakte zich op voor een avondje footy and beer in front of the tele in Rocky. Rugby spelen en/ of kijken is hier een nationale bezigheid. Dan zie je niemand op straat. Iedereen zit wel ergens aan de tv gekluisterd.
Ondertussen was Emma bevallen van Andrew William King, kortweg Teddy??? Die afkorting is me niet echt duidelijk maar hier heeft iedereen een afkorting op zijn/ of haar naam...
Ik heb een erg fijne tijd gehad op de farm, het werk is hard en vaak frustrerend, maar ik ben heel blij dat ik nu weer in Reddie ben en toegang heb tot internet en gsm. Het is een manier van leven die je vanuit het nest moet meekrijgen volgens mij. Van het moment dat iemand een bezoekje brengt op de boerderij doen ze gewoon werkkleren aan en is het de normaalste zaak van de wereld dat je je handen mee uit de mouwen steekt.
Verder heb ik alle dagen op een paardenrug gezeten. Niet de hele dag, maar maken dat je paard gezadeld was als dat nodig bleek. Erop tot aan de poort, eraf, poort openen, terug erop tot aan de volgende poort enz. Dan weer afzadelen tot er geroepen werd dat de paarden weer gezadeld moesten worden om opnieuw te drijven of te controleren. Op t laatst hoopte ik telkens dat ze niet opniew riepen dat we op het paard moesten springen... Zucht, heel anders dan bij ons het paard zadelen om een uurtje te rijden en weer af te zadelen.
Het is hier winter, maar deze is dit jaar extra zacht. Zeker speciaal omdat ik hier ben. Elke avond koelt het aanzienlijk af en het kan `s nachts echt wel koud zijn, tot even onder het vriespunt, maar overdag liepen de temperaturen op tot zo`n 25 - 28 C (ik vind de gradentoets niet op een qwerty toetsenbord :) )
Anyway, geniet van de foto`s. Vandaag een rustig dagje in Reddie en namiddag of to Brissie voor mijn bezoek aan de Duyfkenschool. Ben benieuwd!
Dag 4 in Australie en ik heb afgesproken met de Belgische Mietje die al sinds 1985 in australia woont. Ze kwam me ophalen aan het station. We hadden mekaar nog nooit gezien, enkel gesproken, maar aan babbelstof geen tekort. Ze reed eerst met mij naar een equestrian store voor een Akubra hat and jodphur boots. Ik had naar goede gewoonte al snel mijn keuze gevonden waarna we een kopje koffie bij haar thuis zijn gaan drinken. mietje woont aan het water, niet ongewoon hier in Queensland, maar zo ongewoon prachtig. Daarna heeft ze me de Goldcoast laten zien. Eerst vanuit de auto, daarna ook tevoet. Mooi, maar zo vol skyrisers en drukte dat ik er geen dagen zou willen blijven. Natuurlijk kon een foto met een real lifeguard niet ontbreken. Thanks Andy! De uren vlogen voorbij en ik zat later dan gepland in de 'Goldcoast line' terug naar Brissie waar Ingrid en Karen op me zaten te wachten voor een dineetje. Leuke kennislaking met Karin want met z'n drieen gaan we binnenkort touren door the red centre in the Northern territory. Na een lange en zeer leuke dag was het tijd om de backpack weer te pakken. Morgenvroeg om 5.30 op voor de vlucht naar Rocky. Yeah mate, time for me to become a real jillaroo!!! Ik ben zo benieuwd naar de outback van Australia. Het zal in schril contrast staan met de Queensland kust die ik tot nu toe bewonderd heb. Vanaf morgen zal mijn internet en gsm receptie zeer beperkt zijn. Een vreemde gewaarwording.
Lekker Thaiien.
Goldcoast lifeguard
Ik en Mietje op het strand van Surfers Paradise
My real akubra hat!
Me and Karin getting acquainted for the three girls on tour - trip.
De lange reis is super goed verlopen. Alle overstappen gingen vlot, Dubai was bloedheet (34 graden om 00.30u) en de hotelkamer daar was welkom om de benen te laten ontspannen. Tijdens de vluchten heb ik niet een keer naar een film gekeken, maar heb ik me laten meeslepen in deel 1 van de millenniumtrilogie met de grappige noot dat het verhaal zich bij het vliegen boven Aussie land afspeelde in, jawel, Australie. Deel 1 heb ik nog in het laatste vliegtuig beeindigd.
Mijn eerste dag in Auss zit er op. En wat een dag. Na de landing gaf de piloot aan dat het "a bit rainy and cloudy today" was. Nou zeg, het leek wel of ik het Belgische weer meegenomen had naar hier. Gelukkig maakte het stralend blije gezicht van Ingrid alles helemaal goed!
Ik ben zonder problemen door costums geraakt. Niets te merken van Bordersecurity. Iedereen is hier even vriendelijk. Om een jetleg tegen te gaan ben ik meteen met Inky mee afgereisd naar Brissie city waar ze wonderwel nog tijd had voor een koffietje alvorens ze naar haar werk moest. Hier in Auss is het heel normaal dat werknemers op tijd en stond eens later beginnen om iemand van de luchthaven af te halen. No worries mate!!!
Omdat het weer zo tegenviel ben ik meteen richting Brissie museum getrokken. (Queensland museum and sciencentre) Hier is het `school holidays at the moment`, dus de dino afdeling met onderzoekafdelingen voor de kids werd druk bezocht. Een beetje zoals het natuurhistrosch museum van Brussel, maar een formaatje kleiner. Ik ben naar de tijdelijke tentoonstelling gaan kijken over `Yiwarra Kuju, The canning stock route. Een zeer boeiende story of the canning stock route`s impact on aboriginal people, and the importance of the country that surrounds it. Eigenlijk vertelt het het verhaal van de uitbuiting en achteruitstelling van de Aboriginals.
En natuurlijk slaat de jetlag voor de eerste keer toe. Als ik even ga zitten begin ik weg te draaien, kan mijn ogen niet open houden en voel me zo slap als een vod. Gelukkig ben ik zo verstandig om de buitenlucht op te zoeken. Een straffe koffie en frisse lucht helpen me door dipje nr 1.
Verder is Brissie best een leuke stad, maar owv het weer kan ik niet zoveel doen. Wat rondlopen door de mall, een mooie maar zeer natte wandeling door de stad, the botanic gardens en langs Brissie water zorgen ervoor dat de tijd voorbij gaat. Gelukkig heb ik een degelijke regenjas aan. Tegen 15.30u krijg ik serieuze dip 2. Ik had afgesproken om samen met Ingrid en Kelly, nog een Belgische die hier woont en werkt te gaan eten. Om dat laatste uur te overbruggen ben ik terug naar het museum gewandeld om daar wat te zitten in een zetel en te internetten via WIFI. En het onvermijdelijke sloeg toe. Ik viel in slaap. Wat knikkebollen, doorzakken, wakker schieten.... Hoe lang ik echt in dromenland geweest ben weet ik niet en hoeveel mensen me hebben zitten aanstaren weet ik niet en zal me worst wezen. Belengrijkste is dat het goed gedaan had. Ik was opgekikkerd voor het avondeten en de kennismaking met Kelly.
Het word hier snel donker. Het schemert al rond 17u en toen Ingrid en ik afreisden naar Redcliffe, de woonplaats van Ingrid was het gewoon helemaal donker. Redcliffe is een eiland aan het eiland Auss dat bereikbaar is via een brug. Een heerlijk plekje aan de zee dat ik morgen eens ga verkennen. Mijn benen en vooral knieen doen verschrikkelijk pijn en na een onstpannend badje blijkt dat ik last heb van vochtophoping in de benen en vooral in de knieen. Tijd om te rusten met de benen omhoog. Ik plan voor dag twee een rustig dagje in Redcliffe.
Ook Leonie, de vriendelijke boerin waar ik naartoe zal gaan laat weten dat ik tegen het eind van de week een vlucht kan nemen naar Rockhampton, naar hun tweede property. Ik ben benieuwd.
Ik heb heerlijk geslapen, de benen zijn nagenoeg ontzwollen en wonder boven wonder, het zonnetje piept door de wolken. Afgelopen nacht viel de regen nog met bakken uit de hemel, maar het ziet er hoopvol uit vandaag.
Ondertussen ben ik gearriveerd in Schiphol na een perfect verlopen treinreis van Weert tot Schiphol. Fijn zo. Ondertussen is mijn bagage al ingechekt en heb ik mijn hotelvoicher voor Dubai op zak. Met 18,4 kg ben ik serieus onder het toegestane gewicht van 30 kg gebleven. Blink, blink, fier op mezelf! Ik ben wel blij dat ik even van die toch wel zware rugzak verlost ben. En zoals ik wel verwacht had heb je als reiziger alleen meteen babbel. Komt helemaal goed.
Nog 11 dagen en mijn groot avontuur gaat beginnen. Wat kijk ik er naar uit. De backpack inhoud ligt klaar. Laat de foto voor zichzelf spreken. Ik ben er helemaal klaar voor. Lange dagen omdat ik de bus doe deze week en toch bruisen van energie. Gelukkig maar. Geen oververmoeidheid, maar blakende gezondheid. Prima!
Bij wat surfen op het internet kwam ik uit op een school in Brisbane waar les gegeven wordt aan kinderen die Nederlands als tweede taal hebben. De Duyfkenschool is een Nederlandse taal en cultuur school. De kinderen komen op maandag- en woensdagnamiddag naar de Duyfkenschool om er Nederlands te leren. Ik heb spontaan een berichtje gestuurd en ik mag er eens op bezoek gaan als ik in Brisbane ben. Een leuk uitstapje, want dat doe je normaal gezien niet als toerist. Ik ben wel benieuwd. De leerkrachten die er werken zijn Nederlanders die wonen in Australië. Ze werken nauw samen met de Nederlandse en Belgische ambassade.
Het is me dus gelukt. Mijn blog voor mijn grote reis naar het andere eind van de wereld is een feit. Het is nog zo'n 9 weken tot mijn vertrek en ik tel de dagen af. Zo goed als alles is geregeld, mede dankzij mijn lieve Inky die me heel wat geleerd heeft over het plannen van een reis. Aangezien ik niet met een organisatie mee ga, heb ik alles afzonderlijk geboekt. Heerlijk is het, die voorbereidingstijd, maar nu mag het stilaan werkelijkheid worden. Tik, tik, tik...
Een dagje Australia zoo. Het begon allemaal met heel wat regen. Precies niet de ideale dag uitgekozen om een zoo te bezoeken, maar ja, ik heb niet zoveel te kiezen dus gaan we er voor. Koud is het toch niet. Toen ik uiteindelijk ter plekke aankwam stond de zon weer stralend aan de hemel. Ustralia zoo is de zoo van wijlen Steve Irwin. Een vrij bekende man die nogal controverseel omging met gevaarlijke dieren, maar er alles voor deed om hun te redden. Zijn gewaagdheid heeft hem uiteindelijk het leven gekost. Zijn vrouw en twee kinderen houden zijn levenswerk in ere. De dieren zitten in erg mooie ruimtes, zeer dicht bij hun nauurlijke habitat. De kangoeroes en koala's laten zich naar hartelust door iedereen strelen. Het is mooi om te zien. En natuurlijk sta ik op de foto met een koala. Ik heb een mooie grote mee, deze hieronder heb ik met mijn toestel laten maken door een vrouwtje dat achter mij stond. Een rustige, maar zeer leuke dag. 'S Avonds heb ik Trentham gezien die net terug was van een trip naar Belgie. Met zijn drietjes zijn we een hapje gaan eten op de Redcliffe dijk. Mogen een dagje vrij om nog wat info over hier werken in te winnen en zaterdag ochtend trekken Ingrid, Karen en ik richting Red centre voor het volgende avontuur. Weer een week zonder internet en gsm, maar dat ben ik ontertussen toch gewoon. 
