Weinig reizigers voelen zich aangetrokken tot een land waar hevige tyfoons elkaar opvolgen, waar modderstromen jaarlijks hele gebieden overspoelen, waar onvoorspelbare vulkanen dood en vernieling zaaien.Voeg daar nog politieke instabiliteit en een wijdverbreide corruptie aan toe, een portie bruut geweld, gewapende verzetsbewegingen en veel banditisme, prostitutie, grote armoede,... dan lijken de Filipijnse eilanden op het eerste gezicht niet de meest to de verbeelding sprekende reisbestemming. Toch is dit slechts een eenzijdig beeld dat de media ons voorschotelt, vermoed ik. 

Alleszins gaat één droom van mij alvast in vervulling komen. In Manilla ga ik op bezoek in het Senden Home. In dit opvangtehuis voor jongens werkte Jos Janssen, een neef van mijn moeder, op regelmatige basis als vrijwilliger tijdens zijn vakanties. Het toeval wilde dat ik een Filipijnse vriendin tegen het lijf liep die net dit jaar haar familie na een lange tijd weer wil opzoeken. Voor mij de gelegenheid om het aangename aan het nuttige te koppelen. Enkele dagen dit Home bezoeken staat dus hoog op mijn verlanglijstje. Mijn vriendin zal veel bij te praten hebben met haar familie, dus zie ik ook mijn kans om de dagen dat we op het hoofdeiland Luzon zullen verblijven, in contact te treden met de gewone Filipino om zo op zoek te gaan naar noden op straat of in sloppenwijken.