de bedoeling van mijn blog is om mijn gevoelens, mijn frustraties, mijn ergernissen van me af te schrijven. Ik hoop dat het een vorm van therapie is zodat ik beter met mijn uitdagingen kan omgaan, want psychologische hulp is bijna niet meer betaalbaar.
Zoals voor vele zaken in het leven is hulp enkel nog voor de meer welgestelden weggelegd, terwijl net de minder bedeelden het juist het meest nodig hebben. Maar ik wil het even niet over het onrecht in de maatschappij hebben, want dan wordt het alleen maar te erg.
Waarom wil ik mijn diepste slechte gedachten en frustraties met jullie delen? Omdat ik ook opensta voor jullie meningen en reacties. Want uiteindelijk is 'mijn uitdaging' al zo'n deel van mezelf geworden, dat ik soms niet meer kan oordelen of ik nu fout of niet fout ben, en een buitenstaander kan daarin makkelijker een mening geven. Ik heb vriendinnen genoeg, maar die kennen me al jaren en die hebben 'mijn uitdaging' van jongs af mee zien groeien in alle vormen en richtingen en zij steunden mij uiteraard altijd. Daarom zijn het ook mijn vriendinnen. Maar ik hoef niet altijd gelijk te hebben, en ik kan best wel kritiek verdragen, en zelfs goed via de grote tussenpersoon van internet.
Ik schets kort mijn situatie zodat je kan volgen, en dan hoop ik dagelijks of elke keer 'mijn uitdaging' iets in me veroorzaakt, mijn blog daarmee aan te vullen. Laat ons hopen dat er ooit een dag komt dat ik alleen nog maar grappige dingen hier kan neerpennen.
Ik ben een vrouw van 48 jaar, ben 13 jaar geleden gescheiden en heb een zoon uit dat gebroken huwelijk die nu 20 jaar is. Omwille van mijn veeleisend werk destijds werd beslist om mijn zoon op weekdagen bij de papa te laten, omdat zijn familie er was om hem voor en na school op te vangen, daar waar ik zou moeten beroep doen op vreemden. Mijn ex-man werkte ook minder uren per dag, en hij was een goede papa. Voor mijn zoon gaf deze regeling de minste veranderingen want hij kon blijven wonen in het huis, naar zijn school gaan en bij zijn vriendjes blijven. Het was de bedoeling om pas vanaf zijn 12 jaar eventueel te veranderen en bij mij te komen wonen, als hij dat zou willen, want dan moest hij toch van school veranderen. Natuurlijk volgde hij zijn vriendjes en was hij ondertussen al 6 jaar gewoon om zo apart te leven, en is het zo steeds gebleven.
Of deze beslissing goed was voor hem op latere leeftijd, wist ik toen niet, of kon ik niet inschatten, nu heb ik daar mijn twijfels over, want ik merk dat mijn relatie met mijn zoon echt ook wel heel afstandelijk is. Ook al zag ik hem elk weekend en de eerste jaren ook telkens op woensdag, toch komt het bij mijn zoon blijkbaar over alsof ik hem in de steek heb gelaten. Dit kan deels ook komen door zijn vader die zich niet kon verzoenen bij mijn vertrek, en die dit hoogstwaarschijnlijk ook wel steeds aan mijn zoon zei. Mijn zoon heeft het zeker niet makkelijk gehad, en dat doet me pijn. Ook al deed ik alles met de beste bedoelingen, nu lijkt het alsof ik het allemaal helemaal fout heb gedaan, en ik kan het niet meer echt goed maken. Mijn zoon komt nog steeds elk weekend naar mij toe, maar hij heeft geen sociaal leven kunnen opbouwen, omdat ik geen standvastig leven heb geleid. Sinds mijn scheiding ben ik alleen gaan wonen.
Ik had een loon, maar ontving geen kindergeld, had geen kind ten laste, maar ik mocht wel alle schoolrekeningen steeds mee betalen, gelukkig was dit niet veel maar bij mij gaat het om het volgende principe : ik zorgde ook voor hem van vrijdagavond, zaterdag tot zondagavond en woensdagnamiddag en avond voor mijn zoon, ging met hem zoveel mogelijk leuke dingen doen, en vrije tijd beleven kost ook geld, ik wilde dat hij een sociaal leven opbouwde (maar hierin werd ik financieel uiteraard niet gesteund). Ik kocht het merendeel van zijn kleren, want telkens hij bij mij op bezoek kwam had hij slechte kleren bij, omdat zijn goede kleren in de was zaten. Elke keer zei ik dat de nieuwe kleren nu maar eens bij mij moesten blijven, want dat ik anders bezig bleef!? Maar mijn zoon was dan telkens zo fier met zijn nieuwe kleren, en hij wilde zo graag met zijn nieuwe kleren naar school, dat ik nooit kon weigeren. De financiële regeling is volgens mij niet eerlijk geweest, maar goed, zolang ik genoeg geld had, vond ik het niet erg. Ik ben immers geen klager of profiteur. Ik dop mijn eigen boontjes wel.
Maar goed, ik was nooit verbitterd in de liefde en ook na mijn scheiding wilde ik wel een nieuwe relatie aangaan, om dan na enkele maanden of soms jaren, te concluderen dat die ook niet goed werkten. Ik dien er wel bij te zeggen dat ik steeds mannen tegenkwam die aanvankelijk wel moeite deden om naar mij te komen, of die zelfs bij mij inwoonden, maar die na verloop van tijd toch lieten verstaan ergens nieuw te starten, waarin ik telkens mee ging. Hierdoor ben ik herhaaldelijk verhuisd wat echt niet goed was voor mijn zoons sociaal leven. Dit besef ik nu, maar destijds was het gewoon een gevolg van de situatie, en mijn zoon was daarin een gemakkelijke. Als ik de klok kon terugdraaien zou ik het nooit nog doen! Het ergste voor een kind is ontworteld geraken, en geen vriendenkring kunnen opbouwen. Ik heb hiervoor enorme schuldgevoelens, en ik besef dat onze moeder-zoon relatie hierdoor heel veel schade heeft opgelopen, die volgens mij niet te herstellen is.
Toch gaat het in deze blog voornamelijk over mijn relatie met mijn moeder. Met één van mijn vorige partners had ik samen met hem een huis gekocht wat na 4 jaar weer verkocht werd omwille van onze relatiebreuk. Omdat een huis nu eenmaal niet onmiddellijk is verkocht, was ik terug voorlopig bij mijn moeder ingetrokken. En sindsdien was mijn moeder steeds mijn toeverlaat en opvang na mislukte relaties, want sindsdien heb ik nog 2 relaties gehad, waarvan eentje heel kortstondig, waarbij ik steeds nog bij mijn moeder bleef wonen, maar de andere en laatste relatie was met een weduwnaar die dringend op zoek was naar een vrouwtje in huis, want een lat-relatie was niet aan de orde, dus ben ik heel snel bij hem ingetrokken, waarbij mijn zoon zich ook goed trachtte aan te passen.
De eerste twee jaar ging het heel goed, en dacht ik dat ik eindelijk het geluk gevonden had, en gesetteld zat. Stilaan vertoonde ook deze relatie serieuze barsten en dan wel tussen de kinderen van mijn partner en mijn zoon, en dit nam serieuze proporties aan, waardoor onze liefde ook verscheurd werd, want onze kinderen woonden allemaal thuis. Tenminste zijn zonen, constant en mijn zoon enkel in vakanties en weekends. Dus na 4 jaar weer relatiebreuk. Ik had een jaar geleden wel een appartementje gekocht bij wijze van investering voor later, maar met de bedoeling om deze te verhuren. Die was meteen na aankoop ook verhuurd, en omdat ik vasthing aan een contract en niet onmiddellijk in mijn eigen appartement terecht kon, kon ik niet anders dan weer onderdak zoeken bij mijn moeder.
Mijn moeder woont in een groot ruim appartement maar met slechts 2 slaapkamers. Op weekdagen is dit geen probleem, maar in het weekend wanneer mijn zoon komt, sta ik mijn kamer aan hem af, en slaap ik bij in het bed van mijn moeder!?!
Dit leek me een goede TIJDELIJKE oplossing. Mijn moeder heeft echter een klein pensioentje en ik heb niks reserve, alleen nog een zware lening af te betalen, hypotheek en extra lening van notariskosten, waardoor we besloten omwille van financiële redenen samen te blijven wonen om zo de kosten te kunnen delen. Want mijn moeder doet al JAREN beroep op haar kinderen voor betalingen van grote rekeningen, dus mijn bijdrage is voor haar interessant en ik kan ook voorlopig nog genieten van minder kosten.
Dit is een korte schets van de huidige situatie.
Ik ga morgen even verder want anders wordt mijn eerste pagina meteen een zwaar hoofdstuk om te lezen.
