Gisteren aan het eind van de middag plof ik op de bank om even bij te komen van een dag hard werken. TV aan en terwijl ik zo'n 10 minuten iets zit te volgen komt mijn partner binnen. Poft naast me neer en zapt naar een andere zender...
Ik vraag hem of hij terug mag naar de zender waar ik naar zat te kijken. We kunnen hier toch ook naar kijken ? Ik zou heel graag datgene waar ik naar zat te kijken even afkijken... Ja maar ik kijk nu hier naar!
Gisteren is er weer iemand langsgeweest om te kijken hoe het er hier aan toegaat.
Hoe verdrietig kan je worden van de beleving van je partner en hoe het in werkelijkheid eigenlijk is gegaan.
De vraag van de verpleegkundige was aan mijn partner: hoe was jullie jaarwisseling? Het antwoord was.... het was zo rot, ze wenste me zo koel een gelukkig nieuwjaar, niks geen liefde kwam eraan te pas...
De werkelijkheid was zó anders Terwijl ik hem een gelukkig nieuwjaar wenste en hem kuste riep hij: auw het schiet in m'n rug... stond op en zei: ik ga even buiten naar het vuurwerk kijken....
Natuurlijk vind ik het heel naar voor hem dat hij dit zo allemaal beleefd maar het doet mij zóveel pijn als hij zulke dingen verteld... Ik heb zó moeten huilen, ik voel me zó machteloos....
Na even doorpraten hierover kwam bij hem de herinnering wel terug dat het in zijn rug schoot en hij degene was die opstond en wegliep maar de pijn zit dan al te diep bij mij.
Hetzelfde met zijn herinnering/beleving aan de Kerst. De Kerstdagen waren zo vreselijk ongezellig, ik was volgens hem beide Kerstdagen niet te genieten. Terwijl het juist zo gezellig was met mijn broer die de Kerstdagen bij ons doorbracht...
Ook hier kwam wel weer de herinnering terug toen we het verder bespraken en hij weer een goed beeld kreeg van hoe de Kerst werkelijk was...
Ik ben zo moe... zó moe... Hoe lang kan ik dit nog dragen?
Natuurlijk houdt mijn schoonmoeder meer van haar zoon dan van mij. Nieuwjaarsdag werd dat weer even heel pijnlijk bevestigd...
Ik wenste haar een goed nieuwjaar en ik wilde haar een kus geven. Ze luisterde niet, duwde mij weg en het enige wat ze bleef herhalen, "waar is ****? waar is ****? waar is ****?"
(hij kwam een seconde of 10 later omdat hij zijn neus nog moest snuiten...)
Na het herseninfarct heeft mijn partner het snel koud. Zo ook gisteravond. Klagen, klagen, klagen over koude benen.
*Zet de verwarming even hoger Ik: Nou, liever niet want het is hier echt niet koud. Heb je je thermo ondergoed aan? *Nee Waarom trek je dat dan niet aan? *Niet aan gedacht Ik: Ah joh, ik zie zo je blote benen, je hebt ook je kniekousen niet aangedaan. *Nee, niet aan gedacht.
Ik: Waar is je wollen plaid eigenlijk gebleven?
*Oh daar zat een vlekje op en die heb ik weggegooid omdat erin stond dat zuiver scheerwol niet gewassen kon worden. ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Ik neem zo een pilletje (dan word er een oxazepam bedoeld) Ik: Waarom heb je die nu nodig dan?? *Omdat ik koude benen heb.... Ik: Doe dat nou maar niet want oxazepam werkt niet tegen koude benen. ** Loop niet zo te zeiken joh... loopt weg en neemt een oxazepam... komt terug met wéér een fles bier Ik: Dat kan je beter niet doen, je hebt er al 1 op en als je 2 flessen bier neemt én een extra oxazepam slaap je zó vast dat je vannacht weer in je bed plast. *geen reactie...
Vannacht.... Uiteraard in bed geplast.... Alles wéér zeiknat.... Is hij wéér vies en nat zo het logeerbed ingedoken...
Vanmorgen heeft hij de helft van zijn natte spullen op de vloer in de badkamer gegooid en de andere helft beneden op de vloer in de ruimte waar de wasmachine staat.
Ik kon dus weer 2 bedden verschonen en 2 ruimtes dweilen omdat hij het vertikt de natte spullen in de emmer te doen...
Vanmorgen heel voorzichtig gevraagd (met het risico op een woedeuitbarsting) of hij in het vervolg zijn natte spullen in een emmer wil doen. Zijn reactie was... *Je denkt toch niet dat ik tegen een emmer aan ga kijken???
