Het meisje met de witte schoentjes

Ik voelde tranen prikken in mijn ogen. Zo plots, in een winkel, aan de kassa.

Er stond een familie. Hun nationaliteit liet zich niet raden, maar ze waren duidelijk niet van hier.

Hun taaltje begreep ik niet.

Het meisje was een jaar of vijf, zes hooguit. Ze droeg kleine witte muiltjes met glitters. En een ecru collant deed dienst als broek.

Vader en oom droegen hun kapsel identiek: kaalgeschoren, met in het midden een lap overgebleven haar dat met brillantine over hun schedel gedrapeerd was. Als een stukje gazon dat men was vergeten te maaien.

De broer – of was het de neef – had kennelijk de leeftijd bereikt om ingewijd te worden in hun tradities, want ook hij droeg het clan-kapsel. Plus net hemd, elegante vest en ontzettend duur uitziende lederen schoenen.

Haar moeder met mauve-rode paardenstaart stond verslonsd aan de kassa en sprak niet. Het meisje en haar zus ook niet. Hun armoedige en veel te weinig verhullende kleding daarentegen sprak boekdelen.

De stilte en ontzetting rondom mij bewezen dat ik niet de enige was die me vragen stelde.

De broers renden in het rond en maakten ontzettend veel kabaal. De meisjes stonden stokfstijf.

Plots kwam het kleine meisje in beweging. Ze ging vlak achter haar papa staan en rommelde wat in de bakken met spullen in aanbieding. Met de begerige handjes van een vijfjarige die haar kans ziet.

“BATS!!” Zonder enige voorbode sloeg de reusachtige mannenhand vlak op het kleine kindersnuitje.

Als een gewond dier spurtte ze weg.  Zonder enig geluid snikte ze in de rokken van haar moeder.  

Zomaar.

Zomaar had de man geslagen.

Omdat iets hem niet had aangestaan.

Iets wat wij wachtenden niet hadden gezien of begrepen.

En dat was heus niet alleen hun taal.

16-01-2014, 22:02 Geschreven door Tijger  

11-01-2014, 14:24 Geschreven door Tijger  

Brussel is Antwerpen niet

“Excuseer, mag ik u wat vragen? Hoe vind ik de Rue d’Arlon aub?”
“I am sorry, English or Français.”

Aan het Berlaymont gebouw kan je maar beter polyglot zijn, als je de weg kwijt bent.

Het gebouw is best indrukwekkend, als ik er pal onder sta. Veel metaal en glas. Belangrijk uitziende mensen. Commission Europeénne staat er op de voorgevel.

Dat staat wel op meerdere buildings in die buurt.

Ik noem mezelf een Belg, en was nog nooit in de Rue de la Loi.
Al helemaal niet op een dag dat er toevallig gestaakt wordt en ik geen enkel kruispunt kan oprijden.  Mijn uitstap naar onze hoofdstad gebeurde dus aan de hand van twee verschillende treinen.

Ik verbaas me over de zware werkzaamheden aan het station Brussel-Schuman.
Belangrijk uitziende mensen krijgen hier geen voorkeursbehandeling. Geen rode lopers of marmeren perrons zoals in de Moskouse metro. Alles is in aanbouw en zit onder het cement of in de stellingen.

Het valt me op dat de architecten en aannemersbedrijven in deze buurt goede zaken gedaan hebben. Het enige statige gebouw rijst op naast het andere. Allemaal met een even voorname uitstraling en opschrift. Ministers en topambtenaren zullen hier wel kind aan huis zijn.

In de Rue d’Arlon staat een groepje stakers in groene kleding te roepen. Megafoons moeten hun boodschap uitdragen. Al vraag ik me af aan wie. Op mezelf en enkele toevallige passanten na is de wijk leeg. De radioberichten in de afgelopen dagen hebben duidelijk een ontradend effect gehad.

Het gebouw dat ik zoek, vind ik vrij gemakkelijk. Op de voorgevel staat: “bel om binnen te geraken”.
Niet onlogisch, maar toch vreemd. Je zou denken dat zo’n groot publiek gebouw een open deur heeft. Misschien zijn de extra veiligheidsmaatregelen nodig.

Op mijn terugweg zijn de straten zo mogelijk nog leger. Er staat een politiecombi achter een prikkeldraadversperring. Absurd. Is dit onze hoofdstad? Ik voel me net in een oorlogsfilm beland.

Een roltrap in open lucht naast de straat valt me op. Zo vaak zie je geen roltrappen in open lucht.

Na wat zoeken vind ik de bouwkeet waar ik een retourtje neem naar Hove.

Weer op de trein overvalt me de opluchting. Ik voel me veilig op weg naar die voor mij zo vertrouwde stad aan de Schelde.

Brussel is toch Antwerpen niet.

23-12-2013, 16:48 Geschreven door Tijger  

December 2013
TV oortjes en snoep 

“Krijg ik een stukje chocola van je?”
Uit de luie zetel komt geen geluid. Last van TV oortjes.
“Luister je? Kan ik een chocolaatje van je krijgen?”
“Oôh! Ik moet altijd alles delen en de anderen niet.”
“Dat lijkt me overdreven. Kan ik nu een stukje krijgen, wat denk je?”
“Jaâ, ’t is allang goed. Ik ga al!”

Bonk, bonk, bonk. Ze dreunt de trappen op. Rukt de zak met sinterklaassnoepgoed van haar lage kast en stampvoet terug naar beneden.
Er rolt iets voor mij op tafel. Ik staar naar het kleine figuurtje in rood aluminium. Hij ligt oneerbiedig met zijn gezicht naar beneden.
Ik ruik eraan. Geurloos.
En waarschijnlijk ook smaakloos.

“Heb je ook iets anders in je voorraad?”
“Ja, ze-eg, hier is de zak!”

Smak! De zak ligt naast de tafelpoot. Ik open haar geheime voorraad en kom achtereenvolgens tegen: lege snoeppapiertjes, koekkruimels, losse veelkleurige snoepjes die uit hun verpakking gevallen zijn en een massa speculaas.
Onderaan in de tas trekt een plastic verpakking mijn aandacht. Een marshmallow met chocola errond.
Precies wat ik zoek.

“Mmmmmm.”

Mijn lange en vermoeiende werkdag versmelt met de elastiekerige lekkernij in mijn mond. De chocoladesmaak veegt de stress en de vermoeidheid weg.

Ze ziet me genieten en ontspannen en komt langzaam dichterbij. Geïntrigeerd door het effect van één snoepje.
Ik voel een kleine meisjeskus op mijn wang. Haar TV oortjes zijn verdwenen.

12-12-2013, 20:54 Geschreven door Tijger  

December 2013
Waarzeggerij of Lotto?

De koppeling van pensioenleeftijd aan gezonde levensverwachting roept bij mij taferelen op in de stijl van Jeroen Bosch: de gelukkigen genieten van hun pensioen (het paradijs), de pechvogels gaan dood voor ze een frank gezien hebben (de hel) en de meesten blijven in het vagevuur van de onzekerheid zitten.

Want wie kan er vandaag met zekerheid zeggen hoe oud en gezond u en ik gaan worden?

Stel dat een pienter brein, in dienst van de overheid, erin zou slagen te bepalen hoe lang ieder van ons kan leven. Met een soort hielprik bij de geboorte, bijvoorbeeld. Dat zou natuurlijk een ingenieus mathematisch systeem mogelijk maken. Ieder mens zou dan bijvoorbeeld 20% van zijn leven in pensioenstatus mogen doorbrengen. U wordt 80 jaar? Prima, dan mag u de laatste 16 jaren van uw leven van een welverdiend pensioen genieten. U draagt zelf tot uw 64^ste bij aan de opbouw van uw eigen pensioen.

Zo’n opzet heeft voordelen:  als je door je genetisch materiaal kans hebt om rond je 50^ste te overlijden, dan kan je al op je 40^ste ophouden met werken om nog 10 jaar een reis rond de wereld te maken. Je zal uiteraard in je 15 jaar loopbaan iets harder moeten sparen om 10 jaar pensioen op te bouwen. Toch in vergelijking met je buurman van 80 die over een carrière van 40 lentes beschikt.

Dat meesterbrein van de overheid zou vanzelfsprekend zwijgplicht moeten hebben. Anders zou de lol eraf zijn. Wie gaat er nog trouwen, aan kinderen beginnen, een zaak uit de grond stampen of een huis bouwen, als hij weet dat zijn leven wellicht ophoudt met 30?
Bovendien zouden de nauwkeurige berekeningen van ons genie snel ondermijnd worden, als we kennis zouden hebben van het uur en de oorzaak van onze toekomstige dood. Velen zouden  wellicht superveilig rijden, niet overmatig vet of suikerrijk eten, nooit beginnen roken, … kortom “vals spelen” vanuit het standpunt van de statistici. Met zwaardere kosten voor de overheid als resultaat.

Daarnaast zou onze pensioenwaarzegger geen grote idealist mogen zijn. Mensen redden door zijn kennis van leven en dood te delen, zou tot willekeur kunnen leiden.
Maar een fraudeur of gokker mag deze job al evengoed op zijn buik schrijven. Ik kan me voorstellen dat in ruil voor een percentje de verleiding groot kan worden om met de data te knoeien. Je kan per slot van rekening met een muisklik zorgen dat de ene mens zijn hele leven lang pensioen trekt en nooit een dag moet werken, terwijl een andere vreugdevol uitkijkt naar zijn pensioen, dat er nooit aankomt.

Ondanks Aldous Huxley ‘s toekomstvisioenen zijn wij geen producten uit de een of andere fabriek. Je kan van ons geen precieze levensduur bepalen, geen defectenpercentage of garantieperiode. Ik denk niet dat de overheid al een job advertentie moet publiceren.
En hoewel zo’n masterplan zeker het wiskundige vraagstuk van de pensioenen zou verlichten, hebben onvoorspelbaarheid en mysterie in het leven ook hun charme.

Hoe denkt u dat de fitte 90-jarige man zich voelt, die 25 jaar na zijn pensioen nog iedere zomer met zijn caravan in de Franse Riviera rondtrekt?  Zou je dat niet het euforische gevoel bezorgen dat je de super lotto jackpot gewonnen hebt? En wie van ons waagt er niet graag eens een gokje, zelfs al is er geen zekerheid dat we zelfs maar de prijs van ons lotje terugwinnen.

08-12-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

December 2013
Voorbode of Afspiegeling?

Het gedrag van de automobilist is een afspiegeling van zijn temperament.

Daar ben ik het dus niet mee eens.

Ik ken iemand die tijdens mijn jeugd altijd het toonbeeld van de zwijgzame Vlaamse aard was. Die zich in zijn dagelijks leven nooit liet betrappen op een uitgesproken mening over anderen. Die een hekel had aan overbodige prietpraat en geroddel. Die steeds aanmaande om emoties achterwege te laten, en rationeel met feiten om te gaan.

“Alleen kalmte kan je redden.”

Achter het stuur van zijn wagen veranderde deze kalme mens voor mijn verbaasde ogen echter steeds in een ware scheld tirade: “Ajuin!” “Kruiwagen!” “Uilskuiken!”.
Hij toeterde en claxonneerde naar iedere bestuurder die hem in de weg reed.
En negeerde zelf koppig witte lijnen, eenrichtingsverkeer en snelheidsverboden.

Menige jaren en verkeersboetes later, is zijn drang om alle snelheidsrecords te verbreken in de afstand tussen zijn woonplaats en zijn vakantiebestemming nog steeds even levend. En hij foetert nog steeds op te traag of te snel rijdende wagens in het verkeer.

Maar tot mijn verrassing heeft hij met het beroepsleven ook onuitgesproken standpunten de rug toegekeerd. Zijn ergernis betreft nu niet alleen de andere chauffeurs, maar ook een aantal politici. En minder goede bedrijfsmanagers. En tendentieuze journalisten. En ongenuanceerde lezersbrieven.

Nee nee. Het gedrag van de automobilist is geen afspiegeling van zijn temperament. Het is er een voorbode van. 

01-12-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

November 2013
Adolescensatie

Mijn zoon van twaalf heeft voor de eerste maal examenstress. En wij met hem.

Waar is de tijd gebleven dat hij zoet naast zijn teddybeer lag, op het kussen van zijn wandelwagen, geluidloos, met zijn oogjes toe. Zachte knuistjes, pure onschuld, fantastische babygeur, beschermend moedergevoel.

De realiteit van een pukkelende rebellerende tiener dringt de kamer weer binnen. Hij maakt me duidelijk dat ik niets meer over hem te zeggen heb. “Je doet maar mama”. Achteloos gezegd. Alsof het hem geen moeite kost. Alsof hij nooit met me verbonden was via de navelstreng.

Zo’n bevalling is een mijlpaal. En vooral zo’n ongelooflijke metafoor voor de ware aard van het leven. Het kind wil niet langer in zijn veilige warme omgeving blijven zitten. Het wil eruit, de wijde wereld in. Waar je het niet kunt beschermen. Waar het zijn knietjes zal openschaven, en met koorts en rode stippen je verpleegstertalent zal uitdagen.

Ook mijn leraarstalent kennelijk. De draad van Ariadne. Om uit het labyrinth te ontsnappen.

De examenstrijd lijkt meer op een kluwen van puberende weerstand dan op een doolhof. De draad noch de navelstreng gaan me hierbij van nut zijn, vrees ik.

“Ik kan maar tien bladzijden per uur doen.”  “Ik heb al 68 bladzijden gedaan op twee uur.” “Ik wil geen oefeningen doen, dat duurt te lang. Dat moet niet van de leerkracht.“ “Mag ik pauzeren, mama? Ik ben niet meer gemotiveerd.” “Ik stop met leren.” “Ik ga leren tot elf uur vanavond.” “Ik kan het niet. Ik wil buizen.” “Weet je wel hoe slim ik ben?”.

Het effect van twee vingers in het stopcontact is waarschijnlijk even sterk als de niet-te-stoppen stroom opmerkingen, woorden en vloeibare stress die mijn zoon op mij uitprobeert.

Waarom heb ik niet intenser genoten van zijn onschuldige kinderjaren? Toen hij nog in Sinterklaas geloofde en wij nog zijn sterke rotsen in de branding waren. Toen een pannenkoek en een troostend woord nog genoeg waren om hem te kalmeren. En vooral toen hij nog gedwee deed wat wij hem vroegen. Hoogstens vergezeld van de alom bekende “waarom” vraag.

Vandaag wordt wat wij zeggen per definitie gecounterd met een typisch ongenuanceerde adolescenten “neen”. Niet omdat hij het inhoudelijk niet met ons eens is, maar gewoon om te zien wat het effect van die “neen” op ons gaat zijn. Om te checken of mama na de tiende “neen” werkelijk met de deur gaat slaan of wanhopig gaat roepen dat ze er papa zal bijhalen. Om te horen of mama zal dreigen dat ze alle voetbal trainingen en matchen afzegt voor de komende twee weken “als hij zich zo koppig en stug en rebels en tegendraads blijft gedragen”.

“Je doet maar mama.” Het ultieme bewijs dat hij vanaf nu zelfstandig ademt. Hij knipt de navelstreng door. En zoekt zijn eigen draad van Ariadne.

23-11-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

November 2013
De vier snelheden van mobiliteit

Recent publiceerde Knack tien “radicale” oplossingen voor het fileprobleem in Vlaanderen.

Knack verschilt drastisch van mening met mij over de definitie van het woord “radicaal”.

                        “Bouw meer snelwegen” . Ik stel vast dat er in België sinds 1937 continu aan de aanleg van een autosnelwegennet is gewerkt. We bezitten momenteel zelfs het grootste aantal kilometers snelweg per duizend vierkante kilometer binnen de Europese Unie. Tenzij radicaal hier synoniem is voor overdaad of voor wel zeer innovatieve constructievormen (bv. wolkenkrabber-snelwegen), zie ik in dit voorstel weinig radicaals.

                     “Sluit op-en afritten” . hier lijkt het artikel een radicaler voorstel te doen.
Ik lees dat in België ongeveer elk gehucht een eigen op-en afrit heeft. Onze wegen lijken wel op rollercoasters. De sluiting van enkele op-en afritten kan het aantal uitwijkmanoevers op de autosnelwegen doen afnemen, wat op zijn beurt zorgt voor een veiligere autosnelweg en minder fileleed.
Zoals de auteurs van het stuk terecht opmerken, gaat dat wel het sluipverkeer in de dorpskernen echt niet ten goede komen. Op die manier wordt het probleem dus niet opgelost, maar gewoon verlegd. Status quo. Helemaal niks radicaals dus.

                  “Voer maximumsnelheid van 80km per uur in op de autosnelweg” . Nu krijgt het woord radicaal al enige invulling. Uit de toelichting begrijp ik dat je door trager te rijden sneller op je bestemming kan geraken. Net ben ik overtuigd van deze contradictorische stelling, of de auteurs nuanceren dit alweer. Ze geven toe dat in Nederland experimenten met verlaagde maximum snelheid rond stadskernen hebben aangetoond dat fileproblemen maar liefst met 90% toenemen. Blijkt bovendien dat bij lage snelheden op autosnelwegen nog steeds veel ongevallen voorkomen door de vele weefbewegingen.
Knack stelt uiteindelijk een meer realistische variant van deze oplossing voor. Dynamische borden die de maximum snelheid aanpassen naargelang het aantal auto’s op de weg. Werkbaar,  maar niet radicaal.

                  “Verbied onlogische vormen van mobiliteit” . De climax in radicaliteit. De bevolking gaat met romantische ideeën op het platteland wonen, en ziet zich dan in het dagelijkse leven verplicht om alle dagen te pendelen naar de grootsteden, met lange files als gevolg. Dit zou moeten verboden of minstens ontmoedigd worden. Ik zie mensen nog niet massaal verhuizen bij elke verandering van werk. Een huis is geen overhemd. En wat te doen als je als koppel elk in een andere stad werkt? Deze stelling kan met een gerust hart radicaal genoemd worden. Maar dan vooral vanwege haar hoog kort-door-de-bocht-gehalte.

Knack gaat zo nog even door met andere “radicale” oplossingen op te sommen: Invoeren van rekening rijden, budget voor openbaar vervoer verdubbelen, bedrijfswagens afschaffen, thuiswerk subsidiëren, verkeer door een computer laten regelen en brandstof duurder maken.
De brandstof stijgt vanzelf al genoeg. Het openbaar vervoer kijkt nog steeds te weinig naar de reële vervoersbehoeften. Thuiswerk wordt gewantrouwd door werkgevers en bedrijfswagens afschaffen zou licht catastrofale gevolgen hebben voor minimum de lokale economie. Rekening rijden lijkt me enkel zinvol voor de schatkist. En hoe zou een computer erin slagen om het complexe en soms asociale of ronduit agressieve gedrag van automobilisten bij te sturen?

Geen van deze voorstellen is voor mij overtuigend radicaal.  Dat kan beter.
Als ik minister van mobiliteit was, zou ik een heel nieuw systeem invoeren: vier doelgroepen, vier verschillende rijstijlen, afstanden, mobiliteitsbehoeftes. Ik zou ervoor zorgen dat die mensen elkaar minder hinderen in het verkeer.

1.       Voortaan zouden alle mensen die voor hun dagelijkse werkzaamheden minder dan 10 kilometer ver hoeven te reizen (enkele rit), niet meer op de autosnelweg mogen. Deze mensen zouden enkel gebruik mogen maken van de secundaire wegen. Of van openbaar vervoer dat afgestemd is op hun behoeften.
   
   
2. Alle anderen krijgen een snelwegvignet dat toegang geeft tot de autosnelwegen. Dit vignet wordt automatisch gescand door een tolhek als je de snelweg oprijdt. Ik voorzie drie types vignetten:
   
   - 2.a Bestuurders die meer dan 10 maar minder dan 30 kilometer per rit rijden. Meestal moeten die enkele afritten na de oprit alweer de snelweg verlaten. Er is geen enkele noodzaak voor hen om volledig links of op de middelste rijstrook te gaan rijden. Noch om op te trekken tot 160 kilometer per uur. Of door het verkeer te slalommen in de hoop van enkele milliseconden te winnen.  
   Wel, ik zou deze chauffeurs tot de koningen uitroepen van de meest rechtse rijstrook op de autosnelweg. Maximumsnelheid 90 kilometer per uur. Met inhaalverbod. Niet telefoneren achter het stuur. Ook niet eten. Of schminken. Ze moeten niet ver reizen, dat ze gewoon op tijd opstaan in plaats van een luie ochtend te willen inhalen door onverantwoord rijgedrag
   
   - 2.b Mensen die tussen 30 en 60 kilometer afleggen per traject. Die zouden van mij de middelste rijstrook mogen claimen. Met een maximum snelheid van 110 kilometer per uur. Opnieuw met inhaalverbod. Ook voor hen zal het tanden bijten worden om niet in de verleiding te komen om toch maar sneller te gaan rijden. Of even de motor te laten brullen van hun bolide. Want ze kopen auto’s waarmee ze moeiteloos de 24 uren van Spa-Francorchamps zouden kunnen winnen. Terwijl een elektrische wagen die zuinig en milieuvriendelijk is vast beter bij hun reële bestuurdersprofiel past.
   
   - 2.c Pendelaars die meer dan 60 kilometer per traject moeten afleggen. Zij zouden wat mij betreft de meest linkse rijstrook mogen gebruiken. De maximum snelheid zou dan eventueel zelfs opgetrokken kunnen worden tot 130 kilometer per uur. Je zal maar zover moeten rijden alle dagen van en naar je werk. Het mag toch met comfort en privileges gepaard gaan, als er zoveel flexibiliteit van je gevraagd wordt. Ik overweeg zelfs een gratis croissant met koffie in de benzinestations.

Er is een ding waar ik nog niet helemaal uit ben. Of dit in België haalbaar is zonder prikkeldraad, trajectcontroles en zware boetes voor overtreders.

Want ik geef het eerlijk toe: radicale oplossingen vragen wellicht om radicale discipline, of bij gebrek aan dat laatste toch om radicale repressie. 

14-11-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

November 2013
Frustraties

Een project wordt afgeblazen, iedereen staat op scherp.  

Jaloezie en ongerustheid maken van ons andere mensen.

Vertrouwde relaties voelen plots niet meer zo close aan.

Wie vertrekt en wie blijft over?

Onze wereld wordt aan het wankelen gebracht.

Voel jij je zoals ik? Angstig, onmachtig, onbetekenend klein.

Die afhankelijkheid van het lot, van de raad van bestuur, van de economie, van je eigen gezondheid, van de weerselementen.

Daar balen we toch van?

Van het niet krijgen van grip en controle op de veranderlijkheid van ons bestaan.

Gemene opmerkingen, diskrediet. Voor de lol. Omdat het oplucht.

Onder het masker van vriendelijkheid leeft eigenlijk een wolf.

Red-je-eigen vel-mensen.

Het doel heiligt de middelen.

Verdeel en heers.

Het is nooit anders geweest.

13-11-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

November 2013
De vrouw van je leven

Op een dag vind je de job van je leven.

Misschien vindt elke man op een dag de vrouw van zijn leven ?

Naïef wellicht, maar toch, zo zat het in mijn hoofd.

De man kruist de blik van een vrouw, op straat, of in de les, of elders, op café misschien. De man denkt: dit is ze, de vrouw naar wie ik al jaren op zoek ben.

Toegegeven, dat zou inhouden dat een blik meer zegt dan duizend woorden.

En dan zouden het nog 1000 nuttige woorden moeten zijn. Want aan gelul over koetjes en kalfjes heb je niets in zo’n situatie.

Getroffen door de aanblik van die vrouw.
Liefde op het eerste gezicht. (Op het eerste “lichaam” klinkt niet poëtisch. En voor “serieel monogaam” bestaat geen telwoord.)

In onze consumptiemaatschappij lijkt die liefde meer op een eendagsvlieg.

Garderobe beu-gezien: wegsmijten die handel.
Of via eBay verkopen.

Relatiebemiddelingskantoren als recyclage van weggeworpen partners.

Liefde op het eerste gezicht.
De vrouw van je leven.

Een database van potentiële matches. 

08-11-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013
Het belang van timing

Afgelopen week waren we in Cadzand. Met zijn tweetjes. Zonder de kinderen.

De namiddag begon goed: hot stone massage voor mevrouw, krantje met koffie voor mijnheer.

Daarna sauna en stoombad, en fris gedoucht aan tafel voor een naar verwachting uitstekend viergangen diner: oesters, gevolgd door coquilles.  

Rondom ons werden hondjes vergeleken, adressen uitgewisseld. Duitsers mengden zich met Nederlanders en Waalse toeristen.
We zagen hen genieten van lekkere borden dampend eten. En daarna van de meest fantastisch uitziende desserten.

Wachten. Wachten. Wachten.
De honger bekroop ons en ons ongeduld begon te steigeren, net als mijn zelfmedelijden.
Ik begon te ijsberen in het restaurant, opgezweept door mijn hernia.
Mijn man wenkte ten langen leste de hoofdkelner en vroeg of onze hoofdmaaltijd er aan kwam?
De kelner antwoorde dat hij graag wat tijd liet tussen de gangen van een viergangenmenu.

Wachten. Wachten. Wachten.
Ten einde raad en compleet nijdig klampte ik een dienster aan om te vragen waar ons eten bleef.

Nog eens een halfuur later werden we bediend. Met een zelfgenoegzame glimlach.
Of we een consumptie van het huis wensten?
Mijn man ging voor plat water en ik voor niets.

Mijn bord zag eruit als een hoop uitgekotste rijst met stukjes kip erdoor. Mijn humeur zakte onder nul, mijn rug deed nu echt pijn.
Ik deed een paar happen en besloot zelfs geen dessert meer te willen.

Mijn echtgenoot onderging lijdzaam mijn omgeslagen stemming en annex verwijten.

“Prima, mijnheer, maar indien u wenst, kunnen we de dessertjes naar de kamer laten brengen?”
Ik was blij te merken dat de hoofdgarçon zich eindelijk zorgen begon te maken over zijn verkeerd ingeschatte timing met dat Belgische koppeltje. Hij zag er wat zweterig en verkrampt uit.

Op weg naar buiten kwamen we een kelner tegen met in zijn handen twee kleurige oranje versierde borden.
“Eet u smakelijk, nogmaals met de excuses van de chef.”
Mijn echtgenoot bracht de borden naar de koelkast van de mooi ingerichte kamer in Britse stijl.

Anderhalf uur en een frisse avondwandeling later bleek het dessert toch nog de moeite: gesmolten ijs in minstens drie kleuren, naast een cheese-cake met mandarijn op een bedje van zoete wraakgevoelens.

30-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013
Waarom ik columns wilde leren schrijven

Deze vraag kan ik niet zomaar met een chique) eenduidige reply beantwoorden.

Ik zal eerlijk zijn, de cursus columns schrijven was de uiteindelijke winnaar na een proces van brainstormen en natuurlijke selectie. Ik wilde dit jaar eens opnieuw energie in mijn persoonlijke ontspanning en ontwikkeling investeren. De laatste jaren helde mijn natuurlijke balans nogal sterk over naar de professionele kant.

Toegegeven, ik ben dan wel een workaholic, maar ik hou behalve van mijn werk ook nog van kunst, natuur, architectuur, reizen, koken en eten, kortom cultuur in de breedste zin.
Aangezien de sauna in mijn ogen niet meetelt als cultuur, kwam een wekelijks abonnement niet in aanmerking. Restaurantbezoek en kokkerellen zijn sowieso al zaken waar ik ondanks mijn werkverslaving niet aan heb verzaakt. En in de natuur wandelen was zowat mijn redding de laatste twee jaren, om nog enigszins van de stress en de ontelbare deadlines te bekomen.
Voor reizen moet je veel centen hebben, toch als je het als wekelijkse hobby wil doen.

Tja, wat bleef er dan nog over: schilderen en tekenen, beeldhouwen, fotografie, schrijven, … Schilderen heb ik al vier jaar gedaan, tekenen bleek niet uitdagend genoeg, fotografie en beeldhouwen nemen elk acht lesuren van mijn vrije tijd in beslag, … acht lesuren per week op de academie wel te verstaan, dus weg van mijn gezin. Weg van een knusse zetel en een gezellige huiskamer met thee en koekjes.
Neen, dan leek schrijven me wel de beste optie: dat vraagt ook tijd, maar dat kan ik tenminste overal doen. En dus ook thuis. En daarvoor hoef ik slechts een aantal keren op cursus te gaan, en daarna gewoon héél véél oefenen.

En bovendien schreef ik toch altijd al graag, van in mijn tienerjaren. Ooit heb ik eens mijn memoires geschreven, de memoires van een zeventienjarige wel te verstaan. Aangezien ik nogal uitblink in zelfrelativering, en ik toen eerlijk vertelde over mijn eerste ervaringen met vriendjes en het Leven, en ik niet gespeend was van een gezonde dosis humor en sarcasme, bleken mijn schrijfsels nog best prettig om lezen. Volgens mijn vriendinnen en enkele zusjes.

Ooit jaren geleden, heb ik die schrijfsels teruggevonden. Niet alles, spijtig genoeg, maar een deel ervan, en ik moest er zelf best wel weer om glimlachen. Ik leek nog steeds op dat meisje van zeventien, alleen wat genuanceerder misschien, en wat ouder. Misschien minder idealistisch, maar nog steeds ontroerd of geërgerd door dezelfde dingen.

En het mooiste schrijfsel dat me nog rest uit die tijd, is een liefdesbrief aan mijn huidige man, die toen mijn vriendje was. Als ik die brief herlees, weet ik weer waarom ik schreef: omdat er iemand was die graag naar me luisterde en die geïnspireerd werd door mijn bedenkingen en visie.

En misschien is dat wel een goede onderliggende reden om aan een cursus column schrijven deel te nemen. Goed genoeg voor mij alleszins.

16-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013
Gaia of Amnesty International?

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind het radionieuws soms best verwarrend.

19/10/2013

Als er bespaard moet worden in de gezondheidszorg, dan moet dat volgens de Vlaming bij ouderen, terminaal zieken en mensen met een ongezonde levensstijl. Dat blijkt uit een onderzoek van professor Mark Elchardus.

In de regio van Damascus is de honger zo groot dat moslims er nu ook honden en katten mogen eten. Nood breekt wet, stelt een aantal Syrische imams in een fatwa.

Ik vat het even voor u samen: er is schaarste in de wereld, en dat beperkt zich niet tot oorlogsgebied.

Nu is men in Syrië de fase van de rantsoenering al voorbij, er is niets meer, voor niemand.
Of toch,  honden en katten.
Wat vreemd is, gezien gezelschapsdieren worden afgeraden in de Islam.
Een moslim mag geen honden en katten verhandelen, alleen geven en krijgen.
En consumeren dus voortaan.

Neen, dan is het bij ons beter.
Onze welvaartstaat heeft weliswaar een deuk opgelopen door de bankencrisis. Het geld lijkt plots minder hard door de kraan te stromen als gedacht.
Zoiets vreet aan de kernwaarden van een beschaving.
Gesprekken over rantsoenering betreffen in Vlaanderen dan ook de sociale kosten.

Mark Elchardus viste voor ons uit dat de Vlaamse jongeren het nut van besparingen in de gezondheidszorg niet zien. En indien nodig, besparen ze bij voorkeur niet op zichzelf, maar op de anderen.
Welke anderen? De zwakkeren, u weet wel, de ouderen, de terminaal zieken en de mensen die zich slecht verzorgen.

Elchardus poneerde trouwens enige tijd geleden dat de pensioenleeftijd moet worden opgetrokken. 

Waar wil hij nu naartoe? Mogen oudere werknemers wel langer werken, maar geen reanimatie meer cadeau krijgen als de noodzaak zich voordoet?
Of wie weet wordt het ene nog wel een voorwaarde voor het andere.  
Hun lot lijkt niet beter dan dat van de katten en honden in Syrië.
Wie zal ik eerst  verwittigen: Gaia of Amnesty International?

10-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013

De wachtkamers van de NMBS  

 Open brief aan de Heer Jo Cornu, toekomstig bestuursvoorzitter van de NMBS: mocht u in uw komende bewindsperiode beter willen scoren dan uw voorganger Marc de Scheemaeker, dan vindt u onderstaand misschien wel enkele nuttig tips en aanwijzingen.

 Toen ik vandaag van Brussel huiswaarts keerde met de trein, was ik best nieuwsgierig hoe de Belgische Spoorwegen en stations zich ontwikkeld hadden sinds ik 21 jaar geleden mijn studies in Gent afrondde.

Eerst en vooral zag ik me geconfronteerd met een deinende massa duwende en gehaaste mensen, een constant geroezemoes, dat om de haverklap overstemd werd door de onrustwekkende stem van de omroepster. Was het mijn trein die vertraging ging hebben? Of was het spoor gewijzigd?

Ik kocht een ticket, en vroeg me af waar de vriendelijke en actieve loketbediende van weleer was gebleven?  U weet wel, diegene die je na het betalen van je treinticket gauw influisterde dat je je trein nog net kon halen als je en sprintje inzette van 31 seconden. 

Vandaag knikte de man enkel meewarig van achter zijn vensterglas, vaag wijzend naar de elektronische uurroosters achter me.

Die bleken uiteindelijk een soort digitale versie van de “goeie ouwe” gele uurregeling.  Via reuze-touch-screen consulteerbaar.
Spijtig genoeg niet tegelijk met een andere reiziger. Ik moest braaf mijn beurt afwachten voor ik mijn persoonlijke treintraject kon ingeven.

En toen ik eindelijk, met ticket op zak, en met kennis van het juiste spoor op zoek ging naar mijn trein, liep ik uiteraard eerst enkele keren verloren. Niet dat er geen richtingaanwijzers hangen. De ontwerper won er trouwens vast een prijs voor minimalistisch design mee.

Kortom, mijn nieuwsgierigheid naar de evolutie werd algauw getemperd. In vergelijking met de indrukwekkende vooruitgang die een kind doormaakt van zijn geboorte tot zijn 21ste levensjaar, moest ik vaststellen dat de NMBS niet ingrijpend was veranderd. Een oude grijsaard die er jonger tracht uit te zien met een haarstukje en een nieuw fris gebit. Gezien de leeftijd van de Belgische Spoorwegen (°1926) had dit me misschien niet mogen verrassen.

Wat me vooral trof, is dat er in die 21 jaar niemand had bedacht dat een reiziger die de centrale hal van een groot station binnenwandelt, wel eens behoefte zou kunnen hebben aan begeleiding.

In de vorm van een fysieke persoon, die je verwelkomt, begeleidt, attent maakt op de richting die je  uit moet om tot bij het juiste spoor te geraken.

Of, beste Jo, als je de trein van de automatisering verder wilt brengen dan gedigitaliseerde uurroosters en een app voor iPhone ticketverkoop, dan kan je ook een digitale begeleider op de markt brengen.  Een programma dat automatisch opstart vanaf je tablet of smart phone zodra je het station binnenwandelt. Personaliseerbaar naar humeur, leeftijd of welke criteria dan ook. Een gids die je door het hele proces loodst van aankoop tot het vinden van het juiste spoor, wagon en zitplaats. Met plattegrond en pijltjes.

Intrigerend vond ik ook het gebrek aan evolutie in de rol van de kaartjesknipper. Al bijna 90 jaar lang stapt de knipper op de trein na het fluitsignaal. Vraagt naar je kaartje, knipt er een gaatje in, of stempelt er een stempel op.

Lijkt het u niet logischer dat die persoon een andere job-inhoud krijgt, en dat een oogscanner de controle taak overneemt? Dat kan trouwens nog spannende taferelen opleveren: als je een geldig ticket hebt, gaat de treindeur voor je open en kan je rustig je plaats kiezen. Als je fraudeert, gaat er meteen een alarm af. Geen zwartrijders meer.

In alle eerlijkheid was ik nog meest gecharmeerd door de multicolor ecosorteervuilniszakken in zachte zuurstokkleurtjes op alle perrons. Er was een aangenaam zachte verlichting en de geur vond ik opvallend neutraal. Iedereen die ooit met de metro heeft gereisd in Parijs, weet waar ik op doel.

In feite heb ik vandaag een relaxte wachtkamersfeer ervaren op het perron. En dat is wellicht zoals het bedoeld is: om de pijn van het lijdzame wachten te verlichten bij mogelijks verlate of geschrapte treinritten.

In elk geval – en ik weet niet of dat de verdienste is van Marc de Scheemaeker - mijn trein was stipt op tijd vandaag.

08-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger