Hypochonder

De klassieke behandeling met kippenbouillon, pijnstillers en keelpastilles hebben gefaald. Dus heeft de huisarts me thuis geschreven. Vijf dagen antibiotica moeten me erbovenop helpen.

Omdat ik wat angstig ben aangelegd, onderwerp ik de bijsluiter van het antibioticum aan een grondig onderzoek. En op zich is dat wel goed zo. Want tot mijn verbijstering lees ik dat ik niet naar de zonnebank mag, als ik dit geneesmiddel inneem. Waarom heeft de dokter me niet gewaarschuwd? Wie weet wat er nog allemaal instaat?

Helaas zijn die dingen niet echt opgesteld om iemand gerust te stellen. Onder de rubriek “Vaak” staan onder andere vermeld “hartkloppingen, duizelingen, diarree …”  Ik wil eigenlijk zelfs al niet meer lezen wat er bij “Uitzonderlijk” beschreven staat. Maar ik doe het toch. Simpelweg omdat ik dat als rasechte angsthaas niet kan laten.

Drie uur na de eerste inname word ik met bonzend hart wakker. Zijn dit de bewuste hartkloppingen? Ik stel mezelf gerust en bedenk dat ik vooral niet in paniek mag schieten. Na enkele minuten doet mijn hartritme weer normaal en ik kijk even rustig televisie om niet te hoeven nadenken.

Maar nu voelt mijn mond zo onnoemelijk droog. Alsof ik uren in de woestijn gewandeld heb. Zelfs na drie glazen water, betert het gevoel niet. Ik zal nu toch wel geen slechtwerkende nieren hebben plots? Om niet nog meer te piekeren, besluit ik dan maar te gaan slapen. En ondanks de verstopte neus en de angst om in mijn slaap te stikken, lukt dat toch.

’s Anderendaags ben ik vooral blij dat ik nog leef. En helemaal opgelucht dat ik het antibioticum maar een keer per dag moet nemen. De nieuwe inname is nog minstens 12 uren van mij verwijderd. Nog even 12 uren geen angst voelen.

Maar terwijl ik ontspannen vrouwendagbladen zit te lezen, komt onverwachts mijn moeder langs. Ze had de auto zien staan. We praten wat over koetjes en kalfjes. En over ziektes. En een virus in Amerika.

Zodra de deur achter haar dichtvalt, loop ik de trap op naar de computer. Op mijn zoektocht in google vind ik allerlei verontrustende berichten over MERS (een soort kamelengriep). En een nieuwe vorm van Mexicaanse griep (varkensgriep). De symptomen blijken gelukkig toch niet helemaal overeen te komen met wat ik voel. Ik heradem. Voor even.

Tot vanavond acht uur, als ik mijn volgende dosis antibioticum moet innemen.

15-05-2014, 16:24 Geschreven door Tijger  

Duiven en bloemen

Elke vrijdag gaan we uit. Mijn man en ik.

We hebben dat begin dit jaar besloten. En tot nu toe is ons dat bijna elke week gelukt.

Soms gaan we uit eten. Af en toe gaan we naar de bioscoop. En een zeldzame keer bezoeken we een wellness centrum.

Onze favoriete bezigheid, dat moet ik bekennen, is wel uit eten gaan.

We proberen graag eens een nieuw restaurant. En we zijn nogal fan van de Indiase, Thaise en   vegetarische keuken.

Zo zaten we afgelopen week in een gloednieuw geopend veggie restaurant.  De porties waren nog vrij onaangepast aan het doorsnee publiek. Ze zullen reuzen op bezoek hebben gehad bij de opening.

Toen we daar zo zaten, kwam een bloemenverkoper binnen. U weet wel, zo iemand, meestal van buitenlandse afkomst, die met een bundel ingepakte rozen op de arm binnenstapt en dan meteen alle mannen viseert die met een vrouw aan tafel zitten. Leurders van romantiek.

Ik dacht dat ze niet meer bestonden, die bloemenventers.  Het was althans een eeuwigheid geleden dat ik er nog eens eentje gezien had.

Misschien vond de zaak het wel toepasselijk bij het “groene” concept?

“Vreemd toch dat er zo geen leurders met juwelen binnenstappen in zo’n restaurant” flapte ik eruit. “dat zou toch heel wat romantischer zijn. En meer opbrengen.”

Zowel de bloemen als de juwelen lieten mijn man onverschillig en hij at dapper voort van de gigantische portie op zijn bord.

Geef hem maar de romantiek van een duif. Ik weet niet of u de film gezien heeft “Flying home”, maar daarin speelt dus een duif de hoofdrol. En die duif is behalve het symbool van vrede, sinds deze film in een klap ook het symbool geworden van heldhaftigheid en romantiek. En een romantiek van het straffe soort: keiharde Wall-street boy komt door liefde van een duivenmelker voor zijn duif tot inkeer en ziet in wat ware liefde betekent.

Ik hoop voor Wall-street dat deze kerel eerder uitzondering is dan regel.

Maar goed, misschien valt er voor de bloemenventers wel een slag uit te slaan en kunnen ze eens proberen om ipv met bloemen met duiven rond te leuren in de restaurants?

11-05-2014, 17:43 Geschreven door Tijger  

Gravensteen

Afgelopen weekend bezochten we Gent. Het was zeker tien jaar geleden dat we dat nog gedaan hadden.

De voorstelling van een bekende stand-up comedian was uitstekend. Op enkele mopjes na. Ik lach niet graag met aidspatiënten of de dood van oudere mensen.

Wat ik onthouden heb, is vooral de one-liner van zijn Westvlaamse grootvader: “t e wa da ’t e. Voor de niet-Westvlamingen onder ons: “het is wat het is”.

Dat diezelfde grootvader dood voorover viel in zijn bord soep aan tafel, negeer ik hier nu voor het gemak maar even.

Het diner vooraf was lekker, de overnachting achteraf verdiende een vermelding voor beste bed van Gent. Al mocht het ontbijt met vers roerei er ook best zijn.

Omdat ik die ochtend astronomisch vroeg wakker was geworden, konden we nog even gezellig kuieren. In het Gravensteen enzo.

Exact dertig jaar na mijn eerste trauma ooit, moest ik vaststellen dat de graven van Vlaanderen helemaal niet zo wreed waren. De tochtige vochtige kelder met marteltuigen had plaatsgemaakt voor beschaafde vertrekken. Het warme hout dat op de plafonds en vloeren ruimschoots was aangebracht, gaf het Gravensteen bijna een gezellige sfeer. Je zou haast vergeten dat dit gebouw eeuwenlang dienst heeft gedaan als gerechtshof en gevangenis. De marteltuigen liggen nu braafjes onder glazen vitrines.

Na aankoop van een mooie zijden sjaal, liepen we richting vrijdagmarkt.

Het moet gezegd, de burgemeester heeft hier serieus geïnvesteerd in groene infrastructuur: er wordt wat afgebouwd en gerenoveerd, daar in Gent. Behalve het Gravensteen zijn er nog heel wat andere buurten aangepakt. De service flats met groene tuinen en dakterassen rijzen als paddestoelen op uit de grond.

Met de auto kan je bijna nergens meer in het centrum terecht, tenzij je over een speciale software beschikt in je GPS die je op onnavolgbare manier door het centrum gidst.

En kennelijk zet hij daarvoor zelfs speciale verbouwboten in via het water. Hij heeft het allemaal mooi voor elkaar, die Daniel Termont.

Gent is echt mooier geworden.

Op 25 mei zal er wellicht één socialist in België een mooie overwinning behalen.

Ah ja. ’t e wa da ’t e.

11-05-2014, 17:25 Geschreven door Tijger  

Kapitalist?

Zaterdag 12:30u. Winkeltijd. Boodschappen voor mijn oudste zoon.

De parkeerplaats is meteen gevonden en de winkelkar wilt gelukkig ook uit het slot met de munt van een andere supermarkt.

De kar is log en veel te zwaar. Er zijn te veel karren in de winkel. Vooral op dit uur.

Ik hoor uitsluitend Pools, Marokkaans of plat Antwerps.

Niemand is geneigd zijn kar uit de weg te halen. De rekken zijn geblokkeerd. Gebarikkadeerd.

“Oh, u wachten? “.  Een grijnzende en tergend langzaam verschuivende vrouw met enkellang gewaad verspert de volledige doorgang aan de groenten.

De net geleverde paletten die hier en daar in de winkel werden gedropt, helpen niet echt.

Inwendige stress. Rustig, het is zaterdag.

Lange wachtrijen aan de kassa. Een ouder koppel neemt op zijn gemak de wachtplaats van 3 karren in. De hele bandlengte is bezaaid met hun artikelen.

De band schuift door. Het koppel niet.

Ik moet mijn producten op de band smijten. Het deksel van de fles groene shampoo blijft op zijn plaats zitten. Oef.

De kassierster wil mijn drie opbergzakken markeren als betaald. Normale procedure. Roept om een rode balpen. Haalt hem op aan een andere kassa. Markeert mijn drie zakken.

Gooit de zakken in mijn winkelkar. “Voilà!”

De snelheid waarmee mijn artikelen worden gescand overtreft bijna de snelheid van het licht. Omgekeerd evenredig met de wachttijd aan de kassa.

“Dat is dan 77 euro mevrouw”.

Ik laad onverstoord mijn drie net verworven winkeltassen in. Eentje met koelkast producten. Eentje met droge voeding. En de laatste met hygiënisch gerief.

Het uurwerk. De kassierster kijkt er gedurig naar. Alsof ze een bonus krijgt voor snelle passage aan de kassa.

En ik heb die bonus net verpest.

Minder betalen, is minder krijgen. De producten zijn okay. De sfeer en de service zijn beneden alle peil.

Volgende week ga ik lekker terug naar de supermarkt om de hoek. Daar krijg ik bij een winkelzak tenminste een vriendelijke glimlach.

Een dure glimlach. Dat wel.

11-05-2014, 16:56 Geschreven door Tijger  

De kleren van de keizer

Ik wil schrijven over iets wat me op het werk dwarszit.

Omdat ik dat als “not done” beschouw, lijd ik nu.

Vergelijk het met de adviseurs van de Keizer uit het beroemde sprookje van H. Chr. Anderssen. Het moet toch zeer gedaan hebben om de naaktheid van hun vorst te aanschouwen. Terwijl ze instinctief aanvoelden dat ze er beter niets over konden zeggen.

Over mezelf kan ik gelukkig wel praten.

Ik voelde me vandaag opnieuw zo idioot idealistisch. Mijn visie over de wereld is niet echt “aards” te noemen. Ik droom van harmonie en wereldvrede. Ik bedoel dit zowel in het groot als in het klein. Ik wil thuis peis en vree, op het werk peis en vree, op het nieuws peis en vree, in de ruimte … Ik denk dat het wel duidelijk is wat ik bedoel.

Dat fenomeen gaat al terug tot in mijn kindertijd. “Naief” werd dat weleens genoemd. Of “impulsief”. Op de unief noemden ze mij blijkbaar zelfs “muurbloempje”. Ik vind dat vreemd. Een fragiel klein bloempje is erg in tegenstelling tot mijn koosnaampje “miss piggy” uit het middelbaar.

Wellicht zegt dat rose varkentje iets over mijn felheid. Die ik ook nog niet verloren ben op mijn vierenveertigste.

Misschien is dat meteen de reden waarom ik me zo gefrustreerd kan voelen bij momenten. Want hoe kan ik dingen rondom me zien gebeuren, waar ik het absoluut niet mee eens ben en daar met mijn heftig karakter toch niets over zeggen?

Pas op! Soms zeg ik weleens iets. Ik floep het eruit.

De muurbloem wordt dan weer even miss piggy.

Alleen tegen de onderdanen van de keizer. Want de keizer blijft toch de keizer he.

01-04-2014, 19:50 Geschreven door Tijger  

Fotogeniek

Ik vind het niet fijn. Toch zeg ik niets. Ik voel me bekeken door de tientallen gasten in het Thaïse restaurant.

De foto’s zijn te donker. Hij heeft geen weet van het bestaan van een flits op zijn iPhone camera. Na enkele minuten gepruts ziet hij nog steeds geen licht een het eind van de tunnel.

Mijn spreekwoordelijke geduld laat het afweten. Ik neem de iPhone uit zijn handen en stel de lichtflits in.

Een nieuwe reeks foto-opnames wordt van dichtbij gevolgd door de naburige tafeltjes. Het flitslicht flasht onbarmhartig recht in mijn ogen en laat pijnlijke gele vlekken na op mijn iris. “Kan je echt niet anders richten ajb? Van opzij ofzo, of kan je de camera kantelen?”
Ik vang een flauw glimlachje op van een buurvrouw die blijkbaar het gênante gevoel herkent.

Hij laat de nieuwe resultaten zien. Ik, met de ogen toe, met de ogen halfstok, de helft van mijn gezicht, … Ik zucht.

Hij onderneemt een nieuwe poging. Nog steeds richt hij het flitslicht pal op mijn ogen, recht voor me. De gevolgen laten zich raden: ik zie er zowat op elke foto halfdronken of zwaar slaperig uit.

En dat terwijl ik me zo mooi had opgedoft voor ons etentje. Ik had het fijn gevonden om me nog eens vrouw te voelen en niet een van de vele andere rollen die ik dagelijks opneem.

Mijn prettig gevoel valt aan diggelen. De foto’s tonen me niet wat ik wil zien. Ik verwachtte een jonge aantrekkelijke vrouw te zien. In plaats daarvan zie ik een oudere vrouw, met rimpeltjes aan haar ogen, ogen die er niet erg fris en fit meer uitzien, het begin van een dubbele kin …

De sfeer geraakt wat bedorven. Ik mok. Begin hem vragen te stellen om te zien of hij ook vindt dat ik er toch niet meer zo goed uitzie. Hij probeert de valstrikvragen zo goed mogelijk te ontwijken, maar uiteindelijk antwoordt hij toch een keer mis. “Ha, zie je wel!”.

We vertrekken. Voor de cinema is het toch te laat. En met de plotse hevige regenval zit een stadswandeling er niet meer in.

Onderweg besluiten we toch nog ergens wat te gaan drinken. Er is gelukkig niet al te veel volk meer. Hij neemt opnieuw de camera, laat zich door mij aanwijzingen geven over de beste invalshoek.
De garçon komt lachend dichterbij: “Mooi hoor!’.

Ik bekijk tevreden het aandenken aan deze avond. Nu ik me weer mooi voel, toon ik mijn mooiste glimlach.

“We zullen volgende keer toch maar een ander Thaïs restaurant uitkiezen”, zegt hij.

Een fotogenieker restaurant.

02-02-2014, 17:50 Geschreven door Tijger  

Sneeuwpop

Vandaag had ik een kanjer van een baal-dag.

Dat begon zo: deze ochtend bracht ik mijn dochter naar school. Meestal komen we daar rond kwart na acht aan. Ze loopt dan zelfstandig verder vanaf het pleintje waar ik haar afzet.
Nu waren we vanmorgen te vroeg. Het was nog maar tien voor acht. En ik was er niet gerust op dat ze alleen in het schemerdonker haar weg zou voortzetten, te voet. Met haar schattige laarsjes en veelkleurige kousenbroek.
Toch liet ik haar uitstappen, maande haar aan wat te slenteren langs de kant van de huizen en te wachten tot er meer volk op straat was. Ze voerde flink uit wat ik haar had opgedragen. Maar van zodra ze uit het zicht verdwenen was, voelde ik de onrust opkomen. Ik besloot haar te bellen. Om zeker te zijn. Maar zoals gebruikelijk is bij de jeugd, nam ze haar gsm niet op. Balen.

Als soelaas belde ik dan de echtgenoot maar op. Die vindt gewoonlijk dat de dingen nooit zo’n vaart lopen en dat ik meer vertrouwend van aard zou moeten zijn.
Enigszins minder ongerust kwam ik bij mijn werkgever toe.

Maar daar werd het meteen duidelijk dat het vanaf dat moment alleen maar bergafwaarts zou gaan. Eerst eiste een losgeslagen server connectie al mijn aandacht op. Daarna volgde een niet-mis-te-verstane email van een ontevreden klant die een snellere service eiste. Niet geheel onterecht overigens. Maar als bemiddelaar kan je slechts bemiddelen. Balen.

En tot slot ging de namiddag over op gezwoeg met cijfers uit diverse bronnen die helaas niet helemaal vergelijkbaar bleken met elkaar. Nog meer balen.

Och ja, en nu ik erover denk, bij thuiskomst bleek een van mijn zoons voor drie op de zes examens slechte punten te verwachten, de echtgenoot bleek door de file pas zeer laat met koken begonnen te zijn. En de leuke extra die ik verwachtte, bleek nog niet op mijn rekening gestort. Tja, ook dat kan je balen noemen.

De hele dag irriteerde het me dat de dingen niet liepen zoals ik wilde. Alle vervelende akkefietjes bleven vandaag aan mij kleven als sneeuw aan een sneeuwpop. En met elke tegenvaller, werd mijn sneeuwpop groter.

Een enorme sneeuwpop met een vreselijk slecht humeur.  Dat Walt Disney daar nog geen film over maakte. 

Ik denk wel dat ik in aanmerking kom voor de hoofdrol.

28-01-2014, 00:00 Geschreven door Tijger  

Het meisje met de witte schoentjes

Ik voelde tranen prikken in mijn ogen. Zo plots, in een winkel, aan de kassa.

Er stond een familie. Hun nationaliteit liet zich niet raden, maar ze waren duidelijk niet van hier.

Hun taaltje begreep ik niet.

Het meisje was een jaar of vijf, zes hooguit. Ze droeg kleine witte muiltjes met glitters. En een ecru collant deed dienst als broek.

Vader en oom droegen hun kapsel identiek: kaalgeschoren, met in het midden een lap overgebleven haar dat met brillantine over hun schedel gedrapeerd was. Als een stukje gazon dat men was vergeten te maaien.

De broer – of was het de neef – had kennelijk de leeftijd bereikt om ingewijd te worden in hun tradities, want ook hij droeg het clan-kapsel. Plus net hemd, elegante vest en ontzettend duur uitziende lederen schoenen.

Haar moeder met mauve-rode paardenstaart stond verslonsd aan de kassa en sprak niet. Het meisje en haar zus ook niet. Hun armoedige en veel te weinig verhullende kleding daarentegen sprak boekdelen.

De stilte en ontzetting rondom mij bewezen dat ik niet de enige was die me vragen stelde.

De broers renden in het rond en maakten ontzettend veel kabaal. De meisjes stonden stokfstijf.

Plots kwam het kleine meisje in beweging. Ze ging vlak achter haar papa staan en rommelde wat in de bakken met spullen in aanbieding. Met de begerige handjes van een vijfjarige die haar kans ziet.

“BATS!!” Zonder enige voorbode sloeg de reusachtige mannenhand vlak op het kleine kindersnuitje.

Als een gewond dier spurtte ze weg.  Zonder enig geluid snikte ze in de rokken van haar moeder.  

Zomaar.

Zomaar had de man geslagen.

Omdat iets hem niet had aangestaan.

Iets wat wij wachtenden niet hadden gezien of begrepen.

En dat was heus niet alleen hun taal.

16-01-2014, 22:02 Geschreven door Tijger  

11-01-2014, 14:24 Geschreven door Tijger  

Brussel is Antwerpen niet

“Excuseer, mag ik u wat vragen? Hoe vind ik de Rue d’Arlon aub?”
“I am sorry, English or Français.”

Aan het Berlaymont gebouw kan je maar beter polyglot zijn, als je de weg kwijt bent.

Het gebouw is best indrukwekkend, als ik er pal onder sta. Veel metaal en glas. Belangrijk uitziende mensen. Commission Europeénne staat er op de voorgevel.

Dat staat wel op meerdere buildings in die buurt.

Ik noem mezelf een Belg, en was nog nooit in de Rue de la Loi.
Al helemaal niet op een dag dat er toevallig gestaakt wordt en ik geen enkel kruispunt kan oprijden.  Mijn uitstap naar onze hoofdstad gebeurde dus aan de hand van twee verschillende treinen.

Ik verbaas me over de zware werkzaamheden aan het station Brussel-Schuman.
Belangrijk uitziende mensen krijgen hier geen voorkeursbehandeling. Geen rode lopers of marmeren perrons zoals in de Moskouse metro. Alles is in aanbouw en zit onder het cement of in de stellingen.

Het valt me op dat de architecten en aannemersbedrijven in deze buurt goede zaken gedaan hebben. Het enige statige gebouw rijst op naast het andere. Allemaal met een even voorname uitstraling en opschrift. Ministers en topambtenaren zullen hier wel kind aan huis zijn.

In de Rue d’Arlon staat een groepje stakers in groene kleding te roepen. Megafoons moeten hun boodschap uitdragen. Al vraag ik me af aan wie. Op mezelf en enkele toevallige passanten na is de wijk leeg. De radioberichten in de afgelopen dagen hebben duidelijk een ontradend effect gehad.

Het gebouw dat ik zoek, vind ik vrij gemakkelijk. Op de voorgevel staat: “bel om binnen te geraken”.
Niet onlogisch, maar toch vreemd. Je zou denken dat zo’n groot publiek gebouw een open deur heeft. Misschien zijn de extra veiligheidsmaatregelen nodig.

Op mijn terugweg zijn de straten zo mogelijk nog leger. Er staat een politiecombi achter een prikkeldraadversperring. Absurd. Is dit onze hoofdstad? Ik voel me net in een oorlogsfilm beland.

Een roltrap in open lucht naast de straat valt me op. Zo vaak zie je geen roltrappen in open lucht.

Na wat zoeken vind ik de bouwkeet waar ik een retourtje neem naar Hove.

Weer op de trein overvalt me de opluchting. Ik voel me veilig op weg naar die voor mij zo vertrouwde stad aan de Schelde.

Brussel is toch Antwerpen niet.

23-12-2013, 16:48 Geschreven door Tijger