En nu is het wachten op de goede effecten en de
neveneffecten van de chemo. In mijn hoofd ben ik al een lijstje aan het
aanmaken. Waarom weet ik niet. Het lijkt wel of ik niet kan wachten op de
nevenwerkingen. Eigenlijk is dit ook wel zo, dan zijn we er ineens vanaf.
Door de chemo voel ik mij die eerste dagen ook serieus
opgepept, ofwel is dit door het feit dat mijn behandeling (genezing) eindelijk
gestart is. Is dit het dopinggevoel? Of het drugsgevoel? De eerste dagen moet
ik ook nog een aantal pilletjes bijnemen tegen misselijkheid. Lang leve de
vooruitgang!
s Avonds na de chemo voel ik mij een beetje opgezwollen en
krijg ik een klop van de hamer (1ste punt op mijn lijstje van
nevenwerkingen). Dit kan zijn van de chemo en alle cortisone, maar ook van de
spanningsontlading. Eventjes rusten en ik kan er weer tegenaan. Ik merk wel dat
ik heel dikwijls naar het toilet moet gaan, zeker van al dat vocht dat ik
binnengekregen heb. En elke keer het toilet 2 keer doortrekken om er zeker van
te zijn dat alles doorgespoeld is.
Nu begint ook het 2 maal per dag de mond spoelen met een
ontsmettingsmiddel en s morgens en s avonds poetsen met een speciale
tandpasta en opletten dat er tussen het spoelen en poetsen een uur tussen is om
de spoeling goed te laten inwerken. Vies gevoel geeft dat spoelmiddel wel.
Ook de volgende dag merk ik dat ik s avonds dikwijls moet
plassen en dat er dan precies een druk op mijn hoofd is die weggaat als ik even
rust. Mijn smaak is de 2de dag al verminderd, ik proef veel minder
zout (nog wat puntjes op mijn lijstje met nevenwerkingen).
De 2de dag na de chemo is mijn smaak van zout
helemaal weg, en dat is niet zo aangenaam. Kaas smaakt als een lap zoutloze
boter en brood zonder zout vond ik nooit lekker. Na het spoelen van mijn mond
heb ik ook het gevoel dat mijn tong verdoofd is. Mijn benen voelen een beetje
bibberig aan, het helpt om dan even rond te lopen en aan een traag tempo bezig
te blijven. Deze avond is het ook het ledenfeest van de twirling en Nele is met
een vriendinnetje meegegaan, waar ze ook blijft slapen. Ik heb wel gezegd dat
ik na het eten misschien nog even langs kwam op het feest. Want daar gaan eten
zonder dat ik het zout proef zag ik niet zo zitten. Dus voor dat ik daar naar
toe ga toch best even rusten. Ik krijg een berichtje dat het dessert wordt
opgediend en dan vertrek ik naar de zaal. Dit was wel een leuke afleiding
tussen 9u en 24u, maar dan is het echt wel tijd om naar huis te vertrekken. Nele
en de rest blijven nog. Blijkbaar heb ik na verloop van tijd een beetje moeite
met de drukte van een hoop mensen bij elkaar. Naar huis rijden is niet zo
evident als anders: ik heb veel meer moeite om mij te focussen. Maar al bij al
ben ik toch heel blij dat ik er even tussenuit was.
Dag 3 na de chemo (zondag 25 november) komt Nele s middags
thuis van haar slaappartijtje. Vermoeiend toch zon feestje voor een 11-jarige.
En dan gaan we namiddag naar het verjaardagsfeestje van neefje Huub. Eddy geeft
forfait, want ook voor hem zijn dit zeer vermoeiende dagen en hij heeft geen
tijd om overdag even te rusten, hij moet gaan werken. Blijkbaar is iedereen
vermoeid, want we zijn al op tijd terug van het feestje (dit wil zeggen niet
als laatste vertrokken). Voor mij is het wel een welkome uitstap, maar ik merk
toch dat ik sneller vermoeid ben en mij veel minder goed kan concentreren.
De volgende paar dagen heb ik een beetje een bibberig
(grieperig) gevoel. Desondanks probeer ik toch elke dag een half uurtje te
wandelen. De ganse dag op de zetel rusten helpt toch niet, maar dit beetje
beweging wel en onze hond is hier heel blij mee.
Na het eten platte rust nemen is blijkbaar ook geen goed
idee, hierdoor krijg ik een branderig gevoel in mijn slokdarm. Dus minstens een
uur na elke maaltijd rechtop zitten en rondwandelen. Het ideale moment om mijn
facebook na te kijken.
Dit grijze decemberweer is niet motiverend om mijn
dagelijkse wandelingen vol te houden, maar het lukt me toch. Waar blijft toch
die zon?
Ik heb ook nooit geweten dat water vies kan smaken. Spa
Reine en Val zijn gebuisd, Aldiwater en Chaudfontaine kunnen wel, de eerste
dagen met een beetje citroensap want water alleen geeft onsmakelijk gevoel in
mijn mond. Deze dagen voelt mijn mond ook droog aan.
Al bij al vind ik dat de nevenwerkingen heel goed meevallen,
mijn lijstje is niet zo lang. Ik had verwacht dat ik veel zieker en zwakker
ging zijn, maar ik ben niet misselijk geweest (dankzij goede medicatie). Het
grieperige gevoel verdwijnt ook na een paar dagen.
Wanneer zal mijn haar nu uitvallen vraag ik mij tussendoor
af. Ik heb al een paar dagen haarpijn, maar nog geen haaruitval. Voor diegenen
die het fenomeen haarpijn niet kennen: spuit eens heel veel haarlak op je haar
en zet ze rechtop, als dit opgedroogd is, duw je je haren naar beneden tegen je
hoofd (zoiets ongeveer). Zal mijn okselhaar, beenhaar en schaamhaar ook
uitvallen? Want de kans bestaat dat mijn wenkbrauwen ook verdwijnen voor een
tijdje.
Op zaterdag 1 december voel ik mij goed genoeg om de
zaklampentocht van de KWB van Zittaart mee te wandelen. Leuke tocht, de
wandeling is geen enkel probleem, maar achteraf in de zaal nog iets drinken is
goed voor een uurtje (te veel mensen en geroezemoes) en dan is het genoeg
geweest. In het naar huis rijden voel ik mij net een dikhoofd, maar ondertussen
weet ik dat dit overgaat als ik in een rustige omgeving kom.
Op maandag 3 december moet ik mijn bloed laten controleren
omdat de waarden dan het laagste zijn. Dus eerst naar het ziekenhuis voor een
bloedafname en een uurtje later de uitslag bij de oncologe gaan bespreken. Fijn
dat dit zo vlug kan. Mijn rode bloedcellen hebben goed standgehouden, mijn
bloedplaatjes zijn gedaald, maar zijn nog ok en mijn witte bloedcellen zijn
gezakt maar niet alarmerend. Opletten dus dat ik mij niet te veel verwond en
dat ik zo weinig mogelijk in contact kom met zieke mensen. De opbouw kan terug
beginnen.
Vanaf 7 december begint mijn hoofdhaar uit te vallen, jammer
genoeg de rest niet. Als ik nu mijn haren kam, hangen er tientallen haren in de
borstel en zelfs als ik maar met mijn handen door mijn haren ga, hangen deze
vol. Na een paar dagen vind ik op mijn hoofdkussen zo veel haren dat ik besluit
dat alles er af moet. Dus bel ik een vriendin-kapster met de vraag of ik kan
langskomen. s Avonds gaat zij er met de tondeuse over en weg zijn mijn haren.
Ik krijg nog een lok mee voor het geval dat ik later toch nog voor een pruik
wil gaan zien. Er staan nog een beetje stoppeltjes op om de overgang naar mijn
kletskop iets gemakkelijker te maken. Mijn mutsje van de Veritas opzetten en de
nieuwe Hetty is een feit. Het klinkt misschien raar, maar dit is een serieuze
opluchting. Na een paar dagen laat ik Eddy er met het scheerapparaat overgaan
om ook deze stoppeltjes weg te scheren, volledig kletskop nu. Ik had gedacht
dat ik het erger zou vinden.
Het is wel koud zonder hoofdhaar, dus ook s nachts zet ik
regelmatig een mutsje op
Tegen de volgende chemo ben ik terug helemaal hersteld.
Ik zal s
avonds toch maar zon pilletje nemen, anders zal mijn bloeddruk en hartslag
weer veel te hoog zijn.
Van Nele krijg ik nog een boekje mee met opdrachtjes,
raadseltjes en verhaaltjes zodat ik mij niet zal vervelen.
Donderdag 22 november
s Morgens
iets voor de zenuwen en mijn pilletje voor de bloeddruk nemen. De kinderen maken
zich klaar en vertrekken naar school. Dan kunnen wij ook vertrekken.
We ( Eddy is
er weer bij om mij te steunen) gaan naar het daghospitaal, want we moeten ons
nu niet centraal aanmelden. Blijkbaar hebben we iets niet goed opgevangen, want
we moeten op het oncologisch daghospitaal zijn in plaats van op het gewone. Er
gaat zelfs iemand met ons mee tot de plaats waar we moeten zijn. Daar moeten we
aanbellen en wachten. 1 voor 1 worden we binnengeroepen.
De afspraak
was om 8u30, maar het is al 9u voorbij vooraleer we binnen kunnen. We krijgen
al direct excuses aangeboden, maar er was een probleempje geweest met 1 van de
anderen.
Wegen (met
kleren aan), bloeddruk en temperatuur nemen en ik ben nog een stukje
zenuwachtiger door deze resultaten. Vervolgens krijg ik een stoel (relax)
toegewezen. Hier zit helemaal niet zo veel volk, de meesten nemen blijkbaar een
kamertje, maar ik wil zoveel mogelijk gezien hebben.
Nog even
alles doornemen en al een eerste pil nemen om de misselijkheid te onderdrukken.
Op de bijsluiter staat dat deze medicatie een gebied in je hersenen beïnvloedt
zodat je je niet misselijk voelt of moet overgeven, ideaal om een kater te
bestrijden. Deze moet ik ook nog de 2 volgende dagen s morgens innemen (wel
een halve dosis). Verder krijg ik nog een 6-tal pilletjes die ik vanaf morgen
moet innemen: 1 s morgens en 1 s avonds.
Tussendoor
prikken ze een naald in de port-a-kath om de chemo te kunnen geven. Dit valt
nog goed mee. De katheder even spoelen zodat we proper kunnen beginnen. Een
uurtje wachten en de chemo kan beginnen met een dosis tegen misselijkheid (zon
20 min). Een alarm gaat af om te laten weten dat de eerste dosis toegediend is.
Nog eens spoelen. Zo krijg ik wel voldoende vocht binnen.
Dan een rode
vloeistof van de chemo die er blijkbaar langs onder ook weer rood uitkomt en al
heel snel doorloopt, want deze vloeistof moet zon 30 min lopen dacht ik en na
een kwartiertje heb ik al zoveel vocht gekregen dat ik even vraag of ik toch
niet tussendoor naar het toilet kan gaan. Dit is blijkbaar geen probleem, even
de stekker uittrekken en dan kan ik gaan. Hier is mijn urine al mooi rood. 2
keer doortrekken is de volgende paar dagen de boodschap om er zeker van te zijn
dat de resten van de chemo niet in het toilet blijven hangen waar ze anderen
kunnen irriteren.
Ondertussen
krijg ik ook even een aantal foldertjes en tips mee van het verplegend personeel.
En ergens in de voormiddag komt een vrijwilligster even een praatje slaan en
een tas soep aanbieden. Er komen zoveel indrukken op mij af dat ik het boekje
van Nele maar een beetje kan bekijken, maar dat kan ik ook nog thuis verder
afmaken.
Na het 2de
signaal kunnen ze de 3de dosis geven (ongeveer 20 minuten). En als
laatste nog eens 15 minuten spoelen en het is al gedaan. Dit viel eigenlijk nog
goed mee. Met de chemo en medicatie krijg ik ook elke keer een dosis cortisone
binnen.
Om 12u zijn
we terug buiten. Ik voel mij helemaal opgepept, maar dit is voor een groot deel
te wijten aan het ontladen van alle spanningen van de voorbije weken. We zijn
gestart met de genezing.
Voormiddag nog even naar de huisdokter gaan om de plakkers over de wonde van de port-a-kath te verwijderen. Er blijft nogal veel lijm zitten en ze heeft veel moeite om zo goed als alles er af te krijgen. De rest van de lijm zal er af moeten slijten. Ik breng haar nog op de hoogte van de laatste nieuwtjes rond mijn gezondheidstoestand en blijkbaar krijgt de huisdokter de resultaten redelijk snel door. Vandaag naar de tandarts om nog mijn andere tanden bij te
werken. Gelukkig dat het trekken van een tand bij mij nogal vlot gaat.
Omdat er zowel werk is aan mijn rechter onderkaak als aan
mijn rechter bovenkaak, moet ik woensdag nog eens terugkomen.
Woensdag 20 november
Helaas is de tijd te kort om nog een kroon te zetten voor de
chemo begint, dus zorgt de tandarts voor een voorlopige herstelling zodat mijn
mond toch in orde is voor de chemo begint.
Ik ben er klaar voor!
Conclusie
Veel mensen zijn een beetje bang om mij aan te spreken over mijn kanker. Maar wees gerust, ik ben nog positief en ik wil gerust hierover praten, maar het hoeft niet. Ik wil echter ook nog over andere onderwerpen kunnen praten, dus vragen mag, maar geen uur aan een stuk. Je mag zeggen dat je het erg vind, maar 1 keer is genoeg. Elk huisje heeft zijn kruisje zeggen ze toch altijd.
Om 10u
hebben we een afspraak met de oncologe (Eddy vergezeld mij gelukkig weer).
Hopelijk kennen we nu alle resultaten en zijn alle onderzoeken achter de rug,
want ik wil wel eens starten met de behandeling.
De CT-scan van de lever gaf nog geen uitsluitsel over de letsels hierop. De
oncologe acht de kans echter zeer klein dat het effectief kankercellen zijn,
temeer omdat ze niet zichtbaar waren als kankercellen op de PET-scan. Maar voor
de zekerheid moet ik toch nog een NMR laten nemen van de lever. En ik die dacht
er van af te zijn. Tijdens en na de chemo moet ik blijkbaar ook nog een NMR
laten nemen van mijn borsten. De zenuwen beginnen nu al.
Het onderzoek van mijn hartpompfunctie was echter niet goed. De resultaten
gaven een veel te lage waarde aan. Dit kan ook wel zijn omdat ik veel te zenuwachtig
ben voor elk onderzoek, waardoor mijn hartslag en bloeddruk veel te hoog zijn.
Dus nog een bijkomend onderzoek bij de cardioloog, namelijk een echo van mijn
hart. Ik word wel helemaal binnenstebuiten gekeerd vooraleer ik aan de
behandeling kan beginnen.
Afhankelijk van de uitslagen van deze onderzoeken wordt er een chemo op maat
opgesteld. De datum van de eerste kuur wordt vastgelegd op donderdag 23
november. Eindelijk! Nu kan ik beginnen aftellen!
We krijgen vervolgens een uitleg over de chemo die wordt toegediend als alle
onderzoeken positieve uitslagen leveren. En de maandag daarop mag ik bellen wat
de resultaten waren (of ik mag eventueel langskomen). Héél veel uitleg,
gelukkig ook op papier, waarvan ik maar de helft onthouden heb denk ik (het kan
ook minder zijn). Ook de uitleg wat er eventueel verandert als de resultaten
van de bijkomende onderzoeken niet zo goed zijn.
Vrijdag 16 november mag ik dan terugkomen om eerst een NMR te laten maken en
daarna een hartecho. De oncologe stelt wel voor om mij eventueel iets te geven
om een beetje rustiger te zijn, zeker voor de onderzoeken. Het is een middel
waar ik niet suf van word, maar dat mij wel een iets rustiger gevoel zou moeten
geven. De voorgeschreven dosis is zodanig laag dat ze wel voorstelt voor de NMR
(mijn nachtmerrie) een dubbele dosis te nemen. Dit moet ik ook alleen maar
nemen als ik het nodig vind. En het zou niet verslavend werken.
Dus voorlopig ziet de behandeling er zo uit als mijn hart in orde is en
als de plekjes op de lever geen kankercellen zijn:
·eerst 4 keer chemotherapie van 1 soort (AC)
waarbij dus een product zit dat zeer schadelijk is voor het hart;
·dan 4 keer een andere soort waarbij ik met mijn
handen in ijshandschoenen zou moeten zitten tijdens het toedienen van een bepaald
product omdat anders er te veel naar mijn handen zou gaan, waardoor mijn nagels
te veel zouden afzien.
Bij elke chemo krijg je ook nog vanalles om de misselijkheid tegen te
gaan.
We hebben een aantal bladzijden meegekregen met mogelijke nevenwerkingen
en ze heeft ze ook nog voor een groot deel opgesomd. Veel kwaaltjes kunnen ze
verlichten, dus communiceren is hier de boodschap. Zeker is ook dat ik mijn
haar zal verliezen, dan moet ik alleen nog beslissen of ik voor een pruik ga of
niet (attest voor tegemoetkoming krijg ik hiervoor al).
·Na de chemos volgt nog een operatie. Waarschijnlijk
een volledige mastectomie van de rechter borst, want een gezwel dat op dit
moment nog over een lengte van 7 cm zit op 3 plaatsen en in de okselklier zal
waarschijnlijk onvoldoende krimpen om borstbesparend te kunnen werken.
Dus eerst de
kanker stoppen en dan pas verwijderen omdat ze na een operatie te lang moeten
wachten om met de chemo te kunnen starten en dan kunnen eventueel achtergebleven
celletjes weer fijn woekeren. Door de chemo zou de tumor ook moeten krimpen (ik
hoop natuurlijk volledig wegkrimpen) waardoor de operatie gemakkelijker
verloopt.
Dinsdag 13 november
Eddy maakt nog even een afspraak bij
zijn tandarts voor mij. Woensdag kan ik er al terecht. Ik moet opletten dat ik
niet iedereen maar alles voor mij laat regelen, maar op dit moment is dat zeker
niet slecht.
Woensdag 14 november
Naar de tandarts. Ondertussen neem ik toch die kalmerende pilletjes maar
in. Of het nu het gedacht is, of het nu komt omdat ik weet dat ik aan de
behandeling begin volgende week, of dat het is omdat die pilletjes echt werken,
dat kan mij niet schelen, feit is dat ik wel voel dat ik langzamerhand tot rust
aan het komen ben.
De tandarts kijkt mijn gebit na, doet al een reiniging, maar er is toch
nog een probleem met een aantal tanden en ik krijg een afspraak voor de
volgende week (vrijdag kan ik niet). Ik moet wel nog even informeren of ik nog
een tand mag laten trekken. Ook hier weer geen opmerkingen om alles zo snel
snel geregeld te willen, maar gewoon een opmerking: Dan zorgen we ervoor dat
dat in orde is..
Thuis even bellen naar de
oncologe. Tanden trekken is geen probleem, zolang het maar gebeurt voor de
chemo. De tandarts even verwittigen en dan is het weer aftellen naar vrijdag.
Vrijdag 16 november
Gelukkig gaat Eddy nu mee, zeker
met die NMR. Nuchter binnengaan en aanmelden.
Weer zon lijst invullen (ja, ik
ben claustrofobisch). Binnen bij de NMR. Omkleden. Even vragen of ik mijn
kousen mag aanhouden (ik wil toch een beetje controleren en geen koude voeten
hebben), wat mag. De schort moet ik nu wel aandoen met de opening vanachter.
Dan binnengelaten worden om de contrastvloeistof in te spuiten. Dit doen ze
toch nog via mijn arm, omdat de port-a-kath er nog niet zo lang inzit en de
hechtingen nog niet volledig genezen zijn. Nog even wachten, ondertussen even
naar het toilet gaan. Binnen mag ik weer op het toestel plaatsnemen, maar nu op
mijn rug. Er wordt iets op mijn buik gelegd om te meten (dat mag er dus niet
af). Gelukkig valt dit nu wel mee en als ze mij, met belletje en koptelefoon,
in het toestel schuiven, krijg ik toch geen beklemd gevoel. Dan kan ik weer
beginnen te tellen tot 1200 seconden. Iets later echter krijg ik de opdracht om
goed in te ademen, uit te ademen, terug in te ademen en de adem even in te
houden. Dan mag ik terug ademen. Zo gaat dit nog een aantal keren. Tussendoor
durf ik ook mijn ogen open te doen, en ik vind dit uitzicht niet zo
beangstigend als toen ik op mijn buik lag. Voor ik het weet zijn die 20 minuten
om. Als ze maar tegen mij praten en mij op andere dingen laten concentreren gaat
dat toch veel beter. Ik ben zo fier op mijzelf dat ik dit zo goed heb
doorgemaakt!
Dan naar de cardioloog. Even in de wachtzaal en dan mogen wij ook daar
al binnen.
De echo van mijn hart wijst uit
dat mijn hart wel in orde is, ook al heb ik op dat moment weer een te hoge
hartslag. Ik vermeld even aan de cardioloog dat mijn bloeddrukmedicatie nog niet
op punt staat. Hij zegt hierop dat een andere medicatie aangewezen is om ook
mijn hartslag aan te pakken. Met een nieuw voorschrift voor mijn
bloeddrukmedicatie ga ik zeer opgelucht hier buiten.
Die medicatie voor mijn zenuwen
is op dit moment ook niet meer nodig vind ik.
Zondag 18 november
Nu heb ik tijd om naar de voetbal mee te gaan.
Hier zie ik een zus van mij en een nichtje. Ik krijg van haar een
engeltje als geluksbrenger, dit heeft zij gekregen van iemand van bij haar op
het werk, die mij helemaal niet kent, maar mij toch het allerbeste wenst. Dit
doet mij toch iets en dat engeltje krijgt dus wel een mooi plaatsje.
Nu moeten we het slechte nieuws ook
nog vertellen aan de voetbalouders van Arno zijn ploeg. Ze hebben gelukkig
gewonnen die dag. Toch wel jammer dat wij dan een domper op de feestvreugde
zetten.
Conclusie
Van overal (vanuit de hele wereld
zelfs) krijg ik goede wensen en sterkte toegestuurd. Ook de helpende handen
worden aangeboden (let maar op, misschien maak ik daar nog gebruik van). Dit
doet mij wel iets.
Ook Eddy ben ik heel dankbaar dat
hij, zonder dat ik het vraag, mij toch elke keer bijstaat. De kinderen houden
zich ook nog heel sterk. Ik besef heel goed dat dit waarschijnlijk niet altijd
zo zal zijn, maar we nemen het zoals het komt. Dag per dag.
Af en toe denk ik wel eens dat ik
een beetje abnormaal ben omdat ik nog geen huilbuien heb. Blijkbaar is dat niet
aan mij besteed. Ben ik daarom sterk? Ik denk het niet. Het is gewoon een
manier van mij om niet in zelfmedelijden te blijven steken.
De hele periode mag ik niet gaan
werken, dus heb ik besloten dat ik, in plaats van te kniezen, ga proberen er
gewoon van te genieten. Het is lang geleden dat iedereen (ikzelf incluis) zoveel
aandacht had voor mij. Misschien moet ik daar gewoon ook van proberen te
genieten. Alhoewel te veel is te veel en iedereen zal het wel merken als ik er
even geen zin in heb om vrolijk te doen of onder de mensen te komen (misschien
moet ik mijn zon mutsje aanschaffen met een donderwolk op). Ik heb nu ook een
excuus om moe te zijn, afspraken niet na komen, slecht gezind te zijn, sommige dingen
niet te doen waar ik geen goesting voor heb of gewoon te genieten. Niet
iedereen heeft die luxe. Dit wordt op die manier misschien nog een positieve
periode in mijn leven.
s Morgens nuchter binnengaan. Aanmelden en naar het
daghospitaal gaan.
Vervolgens naar de dienst nucleaire geneeskunde (ondertussen
kennen we de weg al) om de contrastvloeistof in te spuiten. Even wachten en
iets later kan ik onder de scanner voor mijn hart. Hiervoor moet ik zelfs niets
uitdoen, gewoon onder de plaat gaan liggen. Even de melding dat mijn hartslag
nogal hoog is. Ik heb ook geen bétablokkers gekregen deze keer.
Terug naar de kamer om te wachten op de operatie. Ik krijg
nog een beetje uitleg over de porth-a-kath en mag een operatieschortje aandoen.
Iets later word ik al naar het operatiekwartier gereden. Onderweg heb ik een
mooi overzicht op het inwendige van de plafonds (er zijn verbouwingswerken aan
de gang in Geel). Dan weer wachten. Ik ben hier alleen, maar iets later worden
de volgende bedden binnengereden. Helaas moet ik nogal lang wachten (volgens mijn
zenuwen) en mogen de anderen eerst bij de andere chirurgen. Dan ben ik aan de
beurt. Onderweg naar de operatiekamer stelt iemand zich voor als de dokter die
mij gaat opereren. Ik denk niet dat ik hem nu nog zou herkennen. Ik mag op de
operatietafel gaan liggen (ik zie dat het 10u30 is) en dan pas word ik
verdoofd. Ze dienen nog wat extra zuurstof toe, maar voor mij kunnen ze dat
masker beter van mijn mond afdoen. (Iets hoger is minder claustrofobisch.) En
dan even niets. Het wakker worden verloopt vrij vlot denk ik, maar ik voel wel
dat er in mij gesneden is. Een verpleegster regelt het infuus tegen de pijn.
Dan weer wachten om naar de kamer gebracht te worden. Op een gegeven moment
staan we met 2 bedden in de file om teruggereden te worden naar het daghospitaal.
Helaas kan 1 verpleegster geen 2 bedden meenemen en ik sta natuurlijk
achteraan. Blijkbaar duurde het inderdaad nogal lang vooraleer ik terug was,
want Eddy is al gaan informeren waar ik blijf. Ik denk dat ik om 12u30 terug op
de kamer was. Eerst voel ik mij nog goed, maar na een slokje water, komt alles
er terug uit (= slokje water + slijmen). Nu voel ik mij veel beter, op het
trekken van mijn schouder na. Als ik (na een uur) iets gegeten heb (ik heb
wijselijk niet voor de warme maaltijd gekozen) en alles blijft er in, mag ik
naar huis. Ondertussen heb ik wel begrepen dat dit niet zo pijnloos is als ik
dacht. Zowel de verpleegster van het daghospitaal als de chirurg die even
langskwam en zij dat de operatie goed verkopen was, zeiden me dat ik best een
dafalgan van 1g nam. Dit heb ik niet eens in huis, maar gelukkig wel die van
500mg (en 500mg + 500mg = 1g). Gedurende 1 week mag ik mijn arm niet hoger dan
mijn schouder heffen (om er voor te zorgen dat de katheder niet kantelt of
verschuift) en gedurende 10 dagen mag de wonde niet nat worden. Dan mag ik de
plakkers er door de huisarts laten afhalen. Eddy gaat tussendoor even naar huis
om Nele van school te halen en een sleutel weg te leggen voor Arno. Ok,
aankleden en naar huis, het is nu ook al 17u. Maar hier is al een eerste
opstakel; probeer je maar eens aan te kleden zonder je armen boven je hoofd te
heffen. Mijn arm toch maar in die draagband leggen, die hebben ze niet voor
niets meegegeven.
Eenmaal thuis merk ik toch dat ik hier blijkbaar toch wel
even last van zal hebben.
De rest van het weekend blijf ik rustig thuis, maar
huishoudelijk werk lukt toch niet zo.
Conclusie
Nog altijd ben ik meer bang voor de onderzoeken in plaats
van voor de kanker zelf.
Zon plaatsing van een porth-à-kath is toch ingrijpender
(pijnlijker) dan ik gedacht had.
Nu moet ik mij in de watten laten leggen, ik zal er dan ook
maar van genieten.
Op een veel te vroeg uur opstaan om rond 6u te kunnen
vertrekken. Gelukkig mag ik niet
eten, dus dat is al tijd uitgespaard.
Op tijd vertrokken en de rit naar Antwerpen verloopt in het
begin redelijk vlot. Tot in Ranst (E313). Dan begint het te vertragen,
stilstaan, stilletjes verder rijden. Gelukkig dat we zo vroeg vertrokken zijn.
Ruim op tijd komen we aan het UZ Antwerpen aan. Eventjes zoeken naar de plaats
waar we de parking moeten oprijden (wij zijn geen leveranciers of personeel) en
parkeren.
Om iets na 7u staan we al aan het loket om ons deze eerste
keer in te schrijven, maar blijkbaar gaat ditpas open om 7u30. Gelukkig doen ze iets vroeger open. Inschrijven (ik krijg
zelfs een patiëntenkaart) en dan route 11 volgen (dit lijkt wel een
ontdekkingsreis).
Na een lange tocht komen we in een heel rustig deel van dit
ziekenhuis, ofwel is het nog veel te vroeg voor alle andere mensen. Aan de
balie aanmelden, even wachten en dan worden we al verder geholpen. Zoals voor
elke scan is het eerst een vragenlijst invullen: ben je allergisch, neem je
medicatie, heb je metaal in je lichaam, ben je claustrofobisch? De verpleegster
brengt ons eerst naar een plaats om de uitleg te geven en een suikeroplossing
aan te hangen (= infuus). Maar voordat ze dit doet, krijg ik eerst 2
bètablokkers, dit heb ik nog nooit ingenomen. Niet veel later voel ik mij al
heel rustig worden, zalig. We krijgen een soort hokje toegewezen waar 1 relax
en nog een zetel staan. Deze relax wordt in ontspanningsmode gezet. Ik voel
mij helemaal zen. Hier kunnen we nog eens nalezen hoe dit onderzoek verloopt.
Het is hier echt rustig, geen geloop in de gangen, precies afgezonderd van de
buitenwereld. Na een uurtje rusten, krijg ik de contrastvloeistof ingespoten, samen
met een plasmiddel. Nu mag ik een tijdje niet praten en niet rondlopen, enkel
om naar toilet te gaan. Nog even wachten, 2 keer naar het toilet gaan, en ik mag
naar de scanner. Wat ben ik nog rustig. Ik leg mij neer op de scanner, deze is
lekker warm, ik krijg een deken over mij en het onderzoek kan beginnen. Ik voel
mij bijna in staat om hierbij in slaap te vallen. Na een aantal minuten krijg
ik voor de CT-scan nog iets anders ingespoten. Hiervan worden sommige plaatsen
in je lichaam precies warm. Maar het voelt bij mij niet onaangenaam aan.
Eventjes onder de scanner, inademen, adem inhouden en terug ademen, gedaan.
Volgens de uitleg zou ik na dit onderzoek zelf naar huis mogen rijden, maar ik
denk toch dat ik hiervoor te rustig geworden ben. Nog even informeren of die
plaspil uitgewerkt is. Gelukkig wel, anders had Eddy op de eerstvolgende
parking op de snelweg waarschijnlijk al kunnen stoppen. Voor de zekerheid ga ik
toch nog maar eerst in het ziekenhuis naar het toilet.
s Middags zijn we thuis en de rest van de dag voel ik mij
heel rustig.
Namiddag nog een paar buren het nieuws gaan vertellen. Ik
hoop dat ik geen gebruik moet maken van aangeboden hulp, maar het is wel fijn
om te weten dat het woord buren hier meer betekent dan mensen die vlakbij wonen.
Ik zeg ook altijd dat de mensen het nieuws gerust mogen verder vertellen, dat
moet ik niet perse verkondigen. Vervolgens waarschuw ik ook altijd dat ik
gerust over mijzelf wil vertellen, maar dat ze het mij niet kwalijk moeten
nemen als ik hier op bepaalde momenten geen zin in heb.
Donderdag 8 november
Niets gehoord, dus de scans zullen wel ok zijn zeker?
Maandag 5 november Dit wordt een dag om het slechte nieuws op veel plaatsen bekend te maken. Zowel bij Arno als bij Nele ga ik naar de school toe om te vertellen wat er aan de hand is. Dit doen ze liever niet zelf en ik wil toch dat de mensen rondom ons gezinnetje weten wat er aan de hand is. Ze willen ook liever zo gewoon mogelijk behandeld worden. Dus nogmaals aan de leerkrachten van mijn kinderen: ze mogen van mij een slechte dag hebben (eens profiteren van de situatie ), zolang dit maar geen gewoonte wordt. Dan op mijn school het slechte nieuws even persoonlijk gaan meedelen. Het nieuws was daar al aangekomen op het secretariaat en iedereen staat er nogal verslagen bij. Ook in de leraarskamer wordt het heel stil na deze zoveelste bom. Iedereen begint ook automatisch stiller te praten. Raar genoeg voel ik mij ineens een stuk sterker na het verkondigen van mijn slechte nieuws, klaar voor de strijd om terug te komen. Ik vraag ook dat ze de collega's en cursisten gewoon vertellen wat er aan de hand is, zonder geheimzinnig te doen. Een paar van mijn klassen zijn wel aanwezig en daar ga ik zelf even binnen. Nog nooit een methode gehad om een klas zo snel stil te krijgen! Maar ik ben niet van plan deze methode nog eens te gebruiken. Via een digitaal berichtje breng ik thuis alle collega's en cursisten ook nog zelf op de hoogte. Als ik thuiskom, ben ik uitgeput, dit is toch zwaarder dan ik gedacht had. Ik heb ook de indruk dat ik op oorlogspad ben, zo verslagen staan de mensen er meestal bij. Ik kan het ook niet anders vertellen dan: "Ik heb borstkanker.", rond de pot draaien is niet aan mij besteed. Moet ik dan nu eigenlijk niet een potje huilen? Dat lukt en werkt precies toch niet voor mij, ik voel daar absoluut geen behoefte aan. Dus gewoon verder doen. Vervolgens moet ik nog iets regelen voor morgenvroeg, want Nele ziet het niet zitten om een uurtje alleen thuis te blijven en dan af te sluiten (ze is ook nog maar 11). Arno is dan al weg. Dus bij de naaste buren gaan vragen of ze dinsdagmorgen om 7u30 al mag komen. Ook weer geregeld. Van regelen word je precies ook wel moe.
Bedankt iedereen voor de fijne reacties!
Dinsdag 6 november: de vooronderzoeken Alhoewel ik tegen Eddy wel gezegd had dat hij daar geen verlof voor moest nemen, ben ik heel blij dat hij er bij is. 's Morgens om 8u moet ik in Geel zijn (nuchter). Eerst inschrijven aan de balie. Blijkbaar is er een probleem met de server, waardoor er al een hele rij staat en het niet echt vooruitgaat. Daarna naar het daghospitaal. Hier krijg ik voor de dag een kamer toegewezen, waar ik altijd kan wachten tussen de onderzoeken door. Bloed trekken en daarna gaat er iemand van de verpleging mee om een rondleiding te geven door het ziekenhuis met de plaatsen waar ik vandaag moet zijn (gelukkig hangen er ook nog pijltjes). Overal gaat zij ook even mee langs de balie om de uren te bevestigen. Daarna begint onze rondreis. Eerst een foto van de longen, terug naar de wachtzaal van radiologie. Dan een echo van de inwendige organen zoals de lever. Dit verloopt wel goed. Vervolgens naar de dienst nucleaire geneeskunde, voor de injectie van de contrastvloeistof voor de botscan. Hierna moet ik om 11u terug komen voor de scan. Tussendoor moesten we ook bij de sociale dienst binnenspringen. Hier hebben we een heel gesprek. Er wordt ons ook uitgelegd waarvoor de sociale dienst kan ingeschakeld worden (vragen over praktische zaken, vragen over emotionele problemen, ...). Alles heb ik niet onthouden, maar wel dat ik niet mag proberen om hier alleen mee te worstelen, maar ook mijn naaste familieleden in mijn genezingsproces te betrekken. Ik weet dat wel allemaal en ik zeg dat ook altijd tegen anderen, maar nu moet ik dat op mijzelf toepassen. Ondertussen wordt ik zenuwachtiger en zenuwachtiger, want de volgende scan komt er aan. Dan kan ik nog steeds in mijzelf herhalen dat ik mij aanstel en dat dat eigenlijk niets voorstelt, pijn doet zoiets niet, het helpt niet.Gelukkig ook hier weer een heel goede opvang: kennismaking met het toestel en uitleg over het verloop. Even vragen of ik er helemaal in moet. Blijkbaar is enkel de eerste 8 minuten een scan van mijn hoofd, waarbij een plaat tot vlakbij mijn hoofd komt, met de zijkanten vrij. Aangezien de verpleegster merkt dat ik toch bang ben, stelt ze voor om een doos tussen mijn borstkas en de plaat te steken, dan komt deze niet zo laag naar beneden. Weer geen verwijt dat ik mij aanstel, maar wel een geruststellen. Voor ik het weet is de scan begonnen (ik had dat eerst nog niet door omdat dat niet zo'n lawaai maakte als de NMR) en stilletjesaan schuif ik verder en verder uit het toestel. Elke keer als ik, vooral om te kalmeren, eens diep in- en uitademde, ging die plaat van het toestel een beetje naar boven en terug naar beneden. Dit was een mooie afleiding. Eigenlijk viel dit nog best mee. Terug naar de kamer om te wachten of er nog andere onderzoeken zijn die we moeten laten doen en om te wachten op de uitslagen die we bij de oncologe 's namiddags mogen gaan bespreken. Ondertussen mag ik nog niets eten omdat ze nog niet weten of alle onderzoeken waar ik nuchter voor moet zijn, achter de rug zijn. Eddy blijft trouw bij mij wachten, ook zonder eten. (Hij mocht van mij wel iets gaan eten, maar heeft dit niet gedaan.) Tussendoor horen we de verpleegster van het daghospitaal zich boos maken op de mensen van de CT-scan. Blijkbaar zou ik die ook nog moeten ondergaan en de bedoeling van deze dag is dat dat allemaal dan gebeurt. Er zou absoluut geen plaats zijn en daarvoor zou ik 's anderendaags moeten terugkomen. Iets later krijgen we te horen dat we al om 12u bij de dokter mogen komen. Dat is snel! Op het daghospitaal zeggen ze dat ik naderhand maar moet terugkomen, want dat ik nog een maaltijd krijg: eindelijk eten dan. De oncologe heeft alle uitslagen al binnen. Het lijkt of er geen uitzaaiingen zijn, alleen bij de lever zien ze nog plekjes zitten waarover ze zekerheid moeten hebben. Nog meer onderzoeken dus: daarvoor dient de CT-scan. De dokter vermoedt dat de plekjes ofwel vervetting van de lever is (nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt: ik heb overgewicht) ofwel zijn het haematoompjes (een soort blauwe plekken zoals ook op mijn pols). Op de botscan was ook te zien dat ik nog iets aan mijn tanden moet laten doen. Ik ontkom er niet aan: het zoeken van een andere tandarts (mijne was gestopt) had ik maar elke keer uitgesteld voor mijzelf. Ik wordt hier serieus meet de neus op de feiten gedrukt: de tijd van zelfverwaarlozing is voorbij. Er is ook nog een andere scan nodig, namelijk van mijn hartpompfunctie. Ook deze kan er op woensdagmorgen nog bij. Aangezien ik zeker chemo ga krijgen, wordt er ook een afspraak gemaakt voor het plaatsen van een port-a-kath. Dit is een soort reservoirtje dat ingeplant wordt onder mijn sleutelbeen en aangesloten wordt op mijn bloedvaten om de chemo niet telkens langs mijn armen toe te moeten dienen. Blijkbaar is het product van de chemo nogal schadelijk voor de huid, waardoor vermeden moet worden dat er iets op mijn huid terecht komt. Dit systeem werkt veel beter. De port-a-kath kan enkel aangeprikt worden met een speciale naald (enkel op oncologie) en men kan ook bloed trekken langs daar. Zo raken ook de aderen in mijn armen niet te snel overprikt. Even bellen om vast te leggen, en vrijdag staat ook weer ingepland. O jee, ook nog een operatie. Maar dit lijkt nogal mee te vallen aan de uitleg te horen. Verder moet er ook nog een PETscan gebeuren: hier laten ze de kankercellen "oplichten" op het beeld. Dit geeft geen heel duidelijk beeld, maar wel een beeld van waar deze overal zitten. Enkel in Antwerpen of Leuven kunnen ze dit voor Geel. Antwerpen liefst. Rondbellen en deze week zal niet gaan, dus volgende week woensdag wordt vastgelegd. En ik die dacht dat de onderzoeken achter de rug gingen zijn na vandaag. Als er extra problemen zouden opduiken die deze onderzoeken aan het licht brengen, dan belt de oncologe mij. Volgende afspraak bij haar: 12 november om 10u. Het voorlopige behandelingsplan bestaat uit 8 keer chemo om de 3 weken en daarna een operatie, maar ze moeten eerst zeker zijn dat mijn lever in orde is. Als ze eerst opereren, moeten ze te lang wachten om te starten met de chemo (eerst is een vollledig herstel vereist). Omdat ik nog zo jong ben (!!!!!), vrezen ze er voor dat de kanker nogal agressief is en is het beter om deze eerst te stoppen en dan pas alles weg te halen. Bijkomende overweging is dat door de grootte van de tumor(7 cm over 3 plaatsen en in mijn okselklier) deze manier er voor zorgt dat het gezwel eerst krimpt, waardoor het gemakkelijker wordt om alles weg te halen en zeker te zijn dat er geen celletjes achterblijven. De kans op een borstbesparende ingreep achteraf wordt ingeschat als zeer klein. Maar zoals mijn oncologe mij altijd voorhoudt: we gaan stap per stap, eerst afwachten wat de eerste behandeling doet en dan verder kijken. Ik ben wel blij met zo'n begeleiding, zo hou ik tenminste nog een beetje overzicht. Nog even terug naar het daghospitaal voor mijn eerste maaltijd die dag. Eddy mag van mij ook meeëten, maar hij past (ik voel mij zo juist een beul: hij heeft ook honger). Namiddag krijg ik telefoon vanuit het UZ Antwerpen. Ik kan de volgende morgen al daar terecht. Over en weer geregel tussen Antwerpen en Geel want dan moeten de onderzoeken van woensdag in Geel ook verzet worden en mijn nieuwe afspraken zijn een feit. Woensdag om 7u30 in Antwerpen voor een PET/CTscan (nuchter), blijkbaar kunnen ze dit daar met 1 scanner, vrijdagmorgen (nuchter) eerst het testen van mijn hartpompfunctie en daarna de operatie. Het gaat vooruit. Voor Nele regelen we (bedankt Ilse) dat zij na de twirling gaat slapen bij haar vriendinnetje zodat zij 's morgens samen naar school kunnen gaan. Een logeerpartijtje tijdens een schoolweek, als dat maar goed komt. Arno wil liever "zijn plan trekken", zelf opstaan, klaarmaken voor school en afsluiten. Fijne kinderen toch! De buren van de andere kant zijn ondertussen ook op de hoogte. Dan ben ik uitgeput. Gelukkig dat Eddy mee naar Antwerpen gaat, anders was dat nog iets meer om mij in op te jagen (kom ik wel op tijd, waar moet ik precies zijn, ...).
Nu aftellen (en opjagen) naar dinsdag toe: NMR en punctie
Dinsdag 30 oktober Ik moet pas 's middags in het ziekenhuis zijn (gelukkig niet nuchter) zodat de ochtend eindeloos lang lijkt te duren. Gelukkig is het herfstvakantie en Nele mag al vroeg bij een vriendinnetje gaan spelen, waarvan de mama al op de hoogte is van de situatie (Sorry Ilse voor deze vroege bom). Arno blijft gewoon thuis. Op tijd naar het ziekenhuis vertrekken, inschrijven aan de balie en naar de dienst radiologie gaan, aanmelden, dvd van Mol afgeven en in de wachtzaal wachten en ondertussen een formulier invullen waarin ook gevraagd wordt of je claustrofobisch bent. Ja dus, en dat wordt in de wachtzaal alleen maar erger. Iets later komen ze mij al halen voor de NMR. Dan omkleden en operatieschort aan en wachten tot je wordt binnengelaten. Even vragen of ik nog eerst naar het toilet kan gaan (zenuwen), wat gelukkig geen probleem is. Binnen krijg ik dan een contrastvloeistof ingespoten en moet ik nog eventjes op een bedje wachten. Toch nog eventjes vermelden aan de verpleger dat ik heel zenuwachtig ben. De hele procedure wordt rustig met mij overlopen, met de vermelding dat ik toch nog een zekere controle behoud: ik krijg een belletje mee, en als ik het niet meer aankan, wordt het onderzoek direct gestopt. Ik ga toch proberen flink te zijn. Blijkbaar heb ik de schort niet goed aangedaan (opening moet voor deze scan naar voren), maar dat is gelukkig zo opgelost.De verpleger excuseert zich omdat hij dat vergeten te zeggen is, maar het kan heel goed zijn, dat ik dat gewoon niet onthouden heb van de zenuwen. Eenmaal binnen, mag ik eerst rustig de scanner in mij opnemen. Dan op mijn buik gaan liggen met de borsten in 2 gaten. Het hoofd op zo'n kussentje, zodat je een kleine opening hebt om te ademen. Belletje in mijn hand, koptelefoon op en proberen een goede houding te vinden (hiervoor krijg ik rustig de tijd). Vervolgens wordt er nog iets op mijn rug gelegd en schuiven ze mij in de scanner. Maar dit klemt, zo gaat dit niet lukken en dat merkt de verpleging ook op. Als ik zo blijf liggen, hoeven de meetinstrumenten niet op mijn rug te blijven liggen. Zonder lukt het wel. Nu rustig blijven ademen en tellen. 20 minuten tellen 60 seconden, ik moet dus 1200 seconden blijven liggen. Het lawaai en af en toe schudden van het machien heeft wel iets geruststellends vind ik, alle afleiding is op dit moment goed. Ja al 2 minuten om. Ik had eigenlijk moeten vragen of ik mijn kousen ook had mogen aanhouden, want ik heb koude voeten.Verder tellen, afleiding door lawaai/schudden, tel kwijtgeraakt. Hoever zou ik nu zitten, zouden ze nu al iets kunnen zien? Terug verder tellen. En na een voor mij heel lange tijd is het lawaai gestopt en voel ik dat de deur opengaat door de koude wind aan mijn voeten. De verpleegster die mij eerst even rechthelpt en rustig laat bekomen zegt dat ik het heel goed heb gedaan. Ik voel mij heel fier . Eerst was mij gezegd dat ik om16u moest terugkomen om de punctie te laten doen, maar doordat ik het beeldmateriaal van Mol had binnengebracht, wordt mij gezegd dat ik iets later al kan gaan. De puctie: terug bovenlichaam ontkleden en wachten tot ze je binnenlaten (dit duurt nooit heel lang). De dokteres die de punctie gaat doen, geeft weer eerst een uitleg. Even informeren of ik nadien zelf terug naar huis kan rijden, wat geen enkel probleem blijkt te zijn. De verpleegster ontsmet mij vervolgens en in mijn borst wordt verdoving ingespoten, dit valt heel goed mee. Vervolgens zoekt de de arts met de echo naar de juiste plaatsen waar de punctie moet gebeuren, aankruisen en vervolgens wordt er een apparaatje op die plaats gezet. Even een korte klik en de 1ste punctie is een feit. Enkel een licht drukgevoel heb ik hiervan waargenomen. Zo gebeurt het nog op 2 andere plaatsen in mijn rechterborst. Dan wordt ook mijn okselklier verdoofd en ook hier worden 2 puncties uitgevoerd. Klaar. Dan naar huis. Ik ben toch blij dat ik thuis ben, want de verdoving die uitgewerkt raakt en de puncties en natuurlijk ook de emoties zijn toch voelbaar. Thuis van Arno dan ook elke keer de vraag: "En, hoe is het gegaan?" met waarschijnlijk de hoop dat ik zeg dat alles maar loos alarm was. 's Avonds ben ik even bij mijn ouders het slechte nieuws gaan vertellen, met de vraag mijn zussen nog niet in te lichten totdat we zelf de definitieve uitslag hebben op vrijdag.
En nu afwachten tot vrijdagmiddag om bij de oncologe de resultaten te gaan bespreken. Ik ben wel blij dat Eddy er deze keer bij zal zijn.
Vrijdag 2 november Bang afwachten tot de middag en dan naar het ziekenhuis. Bij de oncologe eerst ook nog even een onderzoek, met wegen (dat getal ga ik hier niet opschrijven) en meten en het bevoelen van de borsten. Vervolgens het resultaat: het is inderdaad borstkanker. Dit valt toch nog tegen, want ergens bleef ik nog altijd hopen dat dit gewoon een nachtmerrie was. Wij proberen vervolgens zoveel mogelijk mee te pikken van hetgene wat de dokter te vertellen heeft. Ik heb weer eens gehoord dat ik toch nog heel jong ben. Op een duidelijke en rustige manier, desnoods meer dan 1 keer, legt zij ons uit wat de volgende stappen zijn. Dinsdag nuchter binnenkomen in het daghospitaal voor onderzoeken (kijken of er uitzaaiingen zijn). Eerst bloedafname, dan een longfoto, daarna een echo van een aantal organen (waaronder de lever) en vervolgens een volledige borscan. Na de onderzoeken even afwachten of alles er goed opstaat en dan wachten op de resultaten, die we waarschijnlijk voor 16u met de oncologe zullen besproken hebben. Dan pas de volgende stappen bespreken. Op mijn vraag vanaf wanneer ik dan ziekenverlof moet nemen en of ik tussendoor nog kan gaan werken, krijg ik een resuluut: ziekenverlof vanaf maandag en niet meer gaan werken, ook niet als ik eerst zou starten met chemotherapie. Mijn wereld draait ineens aan een ander tempo. Thuis wacht ons nog de moeilijke opdracht om de kinderen in te lichten. Zij verschieten beiden, want ook al zijn we altijd heel open geweest naar hetgene er aan de hand was, ook zij hoopten dat er niets aan de hand was. Als je dan van je dochter dan nog de vraag krijgt: "Mama, ga jij dan dood?", dan kan ik niet anders dan heel eerlijk antwoorden, dat ik niets kan beloven, maar dat ik heel goed mijn best ga doen om zo snel mogelijk te genezen, zoals al zoveel mensen voor mij genezen zijn van borstkanker. Moeten we nu een potje gaan zitten wenen? Voor mij is dit geen optie, daar voel ik mij niet beter door. Het voorstel van Eddy om een eindje te gaan wandelen, uitwaaien en daarna iets eten, valt in goede aarde en heeft ons allen deugd gedaan. Nu moeten we ook nog de naaste familie zo snel mogelijk inlichten. Ouders, schoonouders en zussen (mijn ma had het toch niet kunnen verzwijgen blijkbaar, wat ik ook helemaal niet verwacht had). Op de twirling, waar ik op zondag ga helpen bij de nationale wedstrijd, ook maar even de trainsters inlichten zodat ze eventueel weten waarom Nele er niet helemaal bij is. Ik wil ook niet mijn volgende bom laten ontploffen op de wedstrijd zelf, dus ook een aantal ouders worden al ingelicht met de mededeling dat ze het gerust mogen verder vertellen.
Zondag is van de morgen tot de avond toch nog een aangename dag geworden. Maar op het einde heb ik toch een beetje het gevoel dat ik nu meer dan genoeg verteld heb over mijzelf.
Conclusie week 2 Ook deze week heb ik weer mogen ervaren welke aangename mensen er in onze ziekenhuizen werken. Door rustig en zonder verwijten of druk met mij om te gaan, hebben zij mij door deze onderzoeken heen geholpen. Deze aandacht voor mij ben ik helemaal niet gewend en ik voel mij daar heel onwennig bij, maar ik besef ook wel dat dit nog eventjes zal duren. Nu moet ik leren stilstaan bij mezelf en een aantal dingen loslaten, mijn tempo omlaaghalen, eerst denken aan mijzelf. Dit wordt nog een heel moeilijke opdracht!
Woensdag 24 oktober Een bezoekje 's morgens aan de huisarts brengt ook geen zekerheid. Na een onderzoek besluit zij een afspraak te regelen voor een mammografie en een echo (zowel rechts als links, ze moeten toch kunnen vergelijken). Na een telefoontje kan ik nog diezelfde dag terecht in het ziekenhuis van Mol. De volgende dag mag ik mijn huisarts bellen voor de resultaten. 's Middags aan de kinderen uitleggen dat de dokter iets gevoeld heeft in mijn borst en dat ik dit verder moet laten onderzoeken. Dan ook Eddy bellen dat hij 's avonds op tijd thuis moet zijn om Nele naar de muziekles te brengen, want dat ik er niet ben. Mijn eerste bom die ik laat ontploffen. Voor 16u (afgesproken uur) ben ik al in het ziekenhuis en iets later kan ik al een mammografie laten maken. Deze verpleegster legt alles mooi uit en zegt dat dit wel even pijn kan doen, aangezien er een druk op de borst wordt uitgeoefend als de foto gemaakt wordt. Zowel links als rechts heb ik geen pijn gevoeld. Ik zit nog niet lang terug in de wachtzaal als ik al binnenkan voor de echo bij de dokter. Hier krijg ik al vrij snel te horen dat het er niet goed uitziet, hij merkt rechts een drietal letsels op over een 7 cm. Hij vermoedt dat een puntie aangeraden is.
Donderdag 25 oktober Tussendoor op school even bellen naar de huisarts, maar zij heeft nog geen resultaten binnengekregen. Ik vertel haar wat de dokter mij vertelt heeft naar aanleiding van de echo en vraag of ik misschien niet beter naar de gyneacoloog bel om al een afspraak te maken. Ja, dus. 's Middags naar de gyneacoloog gebeld en eerst krijg ik een afspraak de volgende dag in het ziekenhuis in Mol, maar een uur later word ik al terug opgebeld om te zeggen dat ik diezelfde avond om 18u30 al terecht kan hier in Meerhout (volgens mij heeft hij de beelden uit Mol al wel kunnen bekijken). Terwijl ik mij klaar maak om naar de gyneacoloog te gaan, belt de huisdokter (op haar vrije namiddag/avond) om te zeggen dat ik hiermee verder moet gaan, waarop ik al kan zeggen dat ik klaar sta om naar de gyneacoloog te gaan. Als ik bij de gybeacoloog kom is er niemand aan het wachten en is er niemand binnen. Na nog maar eens een borstonderzoek en na een laatste blik op de echo (aangezien hij verbonden is aan het ziekenhuis van Mol, kan hij de beelden bekijken), bevestigt de gyneacoloog dat de kans zeer groot is dat dit borstkanker is. Hij verwijst mij door naar de borstkliniek (regio Mol - Geel) aangezien dat zij mij veel beter en sneller kunnen verder helpen. Een afspraak is al gemaakt. De volgende dag kan ik daar al terecht (na aandringen blijkbaar). Als ik terug buiten ben, merk ik dat er geen andere patiënten zijn: blijkbaar heeft hij speciaal voor mij een consultatie gedaan. Dank je wel!
Vrijdag 26 oktober Om 11u30 ben ik bij de gyneacoloog van de borstkliniek (dit is in Geel) voor nog maar eens een borstonderzoek. Hij regelt voor mij een afspraak voor de volgende dinsdag voor een NMR en een punctie. Ik met mijn claustrofobie en dan een NMR, als dat maar goed komt. Volgens de dokter is de punctie wel het belangrijkste, maar geeft de NMR wel een beter beeld van de omvang. Hij raadt mij ook aan om de beelden van de mammografie en de echo in Mol op te halen, aangezien alle andere onderzoeken in Geel gebeuren en blijkbaar wordt niet alles doorgestuurd. Op naar Mol dus. Na even te wachten, krijg ik direct de beelden mee.
Eerste conclusies: Ik ben nog maar 3 dagen bezig met onderzoeken en al een heleboel mensen hebben naar mijn borsten gekeken en deze gekneed, maar hier is absoluut niets romantisch aan. Bij elk onderzoek wordt mij de vraag gesteld: "Heb je het zelf gevoeld?", wat blijkbaar toch niet zo vanzelfsprekend is. Elke keer krijg ik ook te horen dat ik nog zo jong ben, dat is toch een postieve afsluiter van deze eerste week. Alle dokters / verplegend personeel waarmee ik in contact gekomen ben hebben mij op een heel rustige en aangename manier behandeld, wat ik wel kon gebruiken en wat zeker ook wel gezegd mag worden.
In oktober van dit jaar voelde ik bij het wassen dat er op mijn rechterborst een verharding aanwezig was. Aangezien ik geen knobbeltje voelde, dacht ik dat dit wel terug zou verdwijnen. Ook omdat er voordien volgens mij niets aanwezig was. 14 dagen later zat deze verharding er nog altijd en ben ik uiteindelijk naar de huisarts gegaan. Zonder medeweten van mijn huisgenoten, want ik dacht dat ik mij weer druk aan het maken was over niets.
), zolang dit maar geen gewoonte wordt. 
.
