|
Aanvaarden
Het is zo bovenmenselijk zwaar. Het is fundamenteel ingrijpend in het menselijk eigenbelang. Het doet alles daveren. Niets blijft overeind. Niets is nog zeker. De meest vanzelfsprekende dingen komen op de helling te staan. Het is vallen in een groot, zwart gat, aanvankelijk zonder bodem.
Aanvaarden
Het is loslaten. Durven-verliezen. Uit handen geven. Klein worden. Arm zijn. Het is niet meer rekenen. Niet meer plannen. Het is moeizaam proberen op de been te blijven van uur tot uur.
Aanvaarden
Het is afgebroken worden. Het is een stukje sterven. Het doet onvoorstelbaar veel pijn. Het is ziek worden van ellende. Wegkruipen. Angst hebben. Het is kapot gaan van pure ellende. Het is alle onmacht uitschreeuwen: Help, of we gaan allemaal ten onder!Het is teruggaan tot het nulpunt. Terug tot het letterlijk niets.
Aanvaarden
Het is geen passief gebeuren. Het is geen realiteit ondergaan. Het is een actief, bewust proces dat heel lang duurt en dat heel pijnlijk is. Het is uiteindelijk toch beamen. Zonder reserves.
En dan
heel langzaam en voorzichtig, heel kwetsbaar en broos komt eindelijk de verlossing. Dan wordt er, beetje bij beetje, een nieuw stukje mens in je geboren. Een stukje mens dat zuiver is, ontdaan van alle ballast en onnodig omhulsel. Een stukje mens dat je voortaan nooit meer afgepakt kan worden, want het is een stukje van de eeuwigheid.
En tenslotte komt de verwondering.
Het leren blij zijn met zoveel mooie herinneringen.
Aanvaarden
het is durven opnieuw beginnen te leven.
Lieve Seppe.....een tekst die niet beter kan omschreven worden denk ik.
Ik mis je nog steeds elke minuut van de dag....bij het ontwaken, het slapengaan....gewoonweg bij "Alles".
Je mama...xxx  en een dikke kus van je lieve zus
19-05-2011 om 19:56
geschreven door Seppe
|
