Ik weet niet of ik blij ben dat de inleefweek voorbij is. Ik weet helemaal niet hoe ik me voel, hoe ik me zou moeten voelen. Maar het voelt raar... De terugkeer naar mijn gewone leven was gisterenavond een afknapper. Een collega gaat morgen met pensioen en we werden gisteren in de cafetaria van het cultuurcentrum vanaf 16 uur verwacht voor een drankje en een hapje, een afscheidsfeestje voor Jean-Pierre. Daar ik in het stadsmuseum van dienst was tot 17.30 uur, gingen reeds collega's weg toen ik net arriveerde. Maar Pierke was er nog, gelukkig, want ik mocht hem wel als collega ! Ik kreeg van de baas twee drankbonnetjes (allée, jij mag er drie hebben !), drie dus. Ik wist niet goed welke houding ik mezelf moest geven. Ik probeerde wel te genieten van het glas cava, wat redelijk lukte, maar ik zat niet goed in mijn vel. Ik hoorde precies niet thuis in de groep, alhoewel dat altijd anders is. Iemand sprak me aan over de inleefweek, en ik begon te vertellen...... Maar ik had al gauw door dat mijn vertellingen niet interessant waren, hoofden keerden zich weg, sommigen verlieten de tafel. Schouders werden opgehaald, wie maalt er nu om een gek die een week in armoede wil leven ? Ik voelde mij ook niet op mijn gemak, ik wilde naar mijn veilige haven, naar huis, waar ik rustig mijn ding kan doen, zonder kritiek. Ja, het negativisme omtrent mijn engagement deed me wel wat. Ik wilde dus naar huis en ging op de hoek van de toog gedag zeggen aan enkele collega's maar raakte met één van hen in gesprek omtrent een onderwerp die me ook al een tijdje bezig houdt. Iets wat op het werk gebeurd was. Hij was kwaad zei hij om wat er precies gebeurd was. Ik schrok van zijn openheid want ik ken hem als een niet al te vlotte prater en dan meteen zo openlijk over zijn gevoelens omtrent het gebeurde praten deed me toch nog een cava aanvaarden van Pierke, die aandrong dat we nog eentje aanvaarden van hem. Het gesprek vlotte verder en ik was heel blij om wat ik gehoord had, het had bij mij ook wat opheldering gebracht. Ik kon dus toch nog met een ietwat goed gemoed naar huis fietsen. Ik was toch wel blij dat ik weer thuis was. Het ging me niet goed af op het feestje, ik had dan ook de knop nog niet omgedraaid en had het toch wel moeilijk om me weer in het sociale leven meteen thuis te voelen. Mijn gedachten dwaalden de hele avond af naar vandaag, hoe het me zou vergaan, want ik had niet het gevoel dat het voorbij was. Ik kon me niet blij voelen, er speelt zoveel in mijn hoofd, ik heb zoveel ervaringen opgedaan, zoveel emoties gehad de afgelopen dagen en bovenal ik heb zoveel strategieën in mijn hoofd, zoveel dingen die ik wil ondernemen. En ik moet nog zoveel vertellen, zoveel op mijn blog zetten. Eindelijk moet ik er een punt achter zetten maar daar is de tijd nog niet rijp voor, hier wordt nog een vervolg aan gebreid. Ik wil initiatieven nemen en die hier delen en hopelijk ook wat ze teweeg gebracht zullen hebben. Het is een feit dat er al iets bewogen is bij mijn entourage, ik heb nieuwe vrienden leren kennen door mijn blog, door mijn deelname aan deze inleefweek. En hiervoor is het dus allemaal het proberen waard geweest, meer dan de moetie om zeker bij stil te staan. En absoluut noodzakelijk om stappen te ondernemen om mijn gemeente te doen inzien dat kansarmoede bestrijden een prioriteit moet zijn van de beleidsmensen. Mijn blog blijft na het laatste punt (wanneer ?) nog twee jaartjes staan. Daar ben ik blij om want ik zal af en toe mijn schrijfsels nog eens herlezen, me her-inleven in de situatie van afgelopen week.
De week is toch wel vlug gegaan, het is al vrijdag. Daar ik nog wat over heb van mijn budget, ben ik vandaag naar de bakker geweest om vers brood voor de kindjes en heb ik mezelf kunnen trakteren op een kleine sinterklaaskoek voor ontbijt. De bakkerin verwelkomde me steevast met: 'Ah, heb je nog wat over ?' Ik had haar dinsdag verteld dat ik niet zeker was of ik deze week nog om brood zou kunnen komen. Toen zei ze spontaan dat ze voor een hele zak oud brood 1,80 euro vroeg. Dat verkopen ze voor de dieren maar daar zit vast en zeker nog iets eetbaars tussen voor de mensen. Zelfs dat was toen geen optie, want ik had toen nog maar 64 cent op zak. Maar toen ik die avond de meterstanden opnam, kwam ik dus tot de conclusie dat ik 15 euro over had van het energiebudget. Vandaar....deze morgen dus toch naar de bakker ! Ik kon me gisteren en vandaag ook een stuk vlees veroorloven maar heb dat niet gedaan, ik ga nog wat sparen voor volgende week (nog steeds denkend in leefloners situatie). Neen, gisteren had ik een lange werkdag met korte lunchpauze zodat ik enkel soep met boterhammen gegeten heb gisterenmiddag. Aangezien ik al een andere pot soep uit de diepvries gehaald had, heb ik gisterenavond dan ook nog maar wat soep gedronken. Deze middag had ik echt zin in een spiegeleitje van mijn kippen met wat gebakken gerookt spek. Dat spek had ik nog liggen van vorige week en zag er niet echt vers meer uit. De buitenste twee sneetjes heb ik aan de kippen gegeven, de drie andere gebakken met twee eitjes. Het rook niet zo fris meer, maar het smaakte nog wel. Het doet wel raar, die laatste dag. Eigenlijk voelt het niet echt zo. Ik heb niet echt een happy feeling dat het morgen voorbij is, dat ik morgen weer in mijn gewone leventje zal kunnen stappen. Alhoewel gewoon, zo gewoon zal ik de evidente dingen van mijn vroeger leven niet meer vinden. Alles zal wel iets van luxe en welvaart uitstralen. Ik heb beloofd aan de kindjes dat we samen naar de Colruyt zullen gaan maar dat we absoluut niet gaan overdrijven. Ik heb ijsjes beloofd. Voor vertrek zal ik uitleggen dat een doos schepijs goedkoper is en dat er veel meer in zit dan de Piet Piraat of Smurfenijsjes die we meestal kopen. Ik ben benieuwd wat ze zullen kiezen ! Ja, ik zal het morgen wel moeilijk hebben met die omschakelknop. Ik vrees dat ik hem een tijdje ingedrukt zal moeten houden. Het doet me terug denken aan de reis naar Pakistan die ik met mijn man zaliger gemaakt heb in januari 1998. Zijn dochter deed in Manghopir (60-tal kilometer van Karachi) vrijwilligerswerk in een home/school/naaiatelier voor (wees)kinderen en vrouwen. Na een dag waren wij daar al helemaal geacclimatiseerd. De dollars die we meehadden om op hotel te logeren hadden we integraal weer mee naar huis. We hebben daar tien dagen tussen de min of meer arme bevolking gewoond en geleefd. Een hele rijke en mooie ervaring. Ik kan nog steeds een beetje Urdu praten.... En eieren dat we daar gegeten hebben. Blijkbaar was dat voor die mensen het menu dat men voorschotelt aan hoog bezoek ! Toen we samen met Valerie een binnenvlucht namen naar Lahore, om de familie van een zuster die ook in het home werkte te bezoeken, werden we daar in het steegje vewelkomd door de kinderen die bloemenblaadjes over ons gooiden. Ik voelde mij net Prinses Diana die op bezoek was voor het goede doel. Maar goed, hier kan ik ook nog een heleboel over vertellen. Waar ik eigenlijk naartoe wou is het feit dat we bij thuiskomst in België ons niet alleen ferm moesten aanpassen aan het temperatuurverschil (van 38° naar -5°) maar dat het een goeie drie weken geduurd heeft voor we hier weer wat gewend waren aan het luxueuse en vooral jachtige leven. Ik vrees dus dat mij hetzelfde weer zal overkomen. Dat jachtige bestaan....ook nog zoiets. Op dat vlak voel ik me de laatste dagen heel wat rustiger. Niet meer juuj, juuj, vlug vlug naar hier en dan weer naar daar. En hop toch nog dat voor ik dan weer naar daar moet ! Neen, zelfs met de fiets reed ik wat trager door de straten van Menen. Ik observeerde de mensen ook meer. Ik had het gevoel dat iedereen me nakeek. Het was een indruk van mij, die zeker niet klopte met de werkelijkheid. Ik had zoiets van: kijk, die daar, 't is die die...... Ik vermoed dat mensen in armoede ook zo op straat lopen, met het idee dat iedereen hen nastaart. Ik weet het niet. Nog een vraag die me bezig houdt. Ik ben ook nogal gekend in mijn stad maar nu op de fiets, diep in mijn kraag gedoken en een Nepalese muts met oorlappen en trussels op mijn hoofd herkent blijkbaar niemand mij meer ! Raar.......
Neen, vanavond stopt het niet voor mij. Deze problematiek zal me nog lang bezig houden, nog heel lang ! Ik heb als beginnende politica een doel gevonden, een prioriteit op alle vlak in een stad met heel wat kansarmen. Ik trek ten strijde, en ik hoop dat het niet hopeloos zal zijn !
Een nieuw gevoel is over mij geslopen sedert gisteren: berusten in de situatie. Na de tranen van machteloosheid en de woede, is daar nu plaats voor berusting. Het zij zo, we zullen er maar het beste van maken. Ik weet niet hoe het komt. Door die 15 euro die ik uitgespaard heb aan energiekosten? Word ik gewend aan mijn situatie ? Het is zeker niet omdat het morgen de laatste dag is, neen dat gevoel heb ik niet. Zou het zo zijn dat mensen in armoede na een tijdje berusten in het feit dat ze niets hebben en toch moeten zien rond te komen ? Weer een vraag die me bezig houdt.
Maar er is toch iets aan het bewegen in mijn vrienden- en kennissenkring. Sommigen sloegen gisteren zelfs in paniek na het bekijken van de reportage in het nieuws op Focus-wtv. Ze hadden niet door dat ik eigenlijk 'enkel' maar deelneem aan een project rond armoede, een inleefweek om rond te komen met het budget van een leefloner ! Mijn collega kreeg zelfs verontrustende telefoons van mensen die zich geschrokken afvroegen of ik mijn job kwijt was. Mijn vroegere baas belde mij heel geschrokken op om te vragen of hij mij kon helpen, wat er gebeurd was met mij: 'Moa meiske toch !?' Hij had de reportage zelfs al twee keren bekeken zei hij, nog steeds niet overtuigd van mijn uitleg !
Ik ben nu wel redelijk gekend in mijn stad, maar toch, het doet me wat: al dat medeleven. Hoever hun medeleven zou strekken, daar kan ik mij geen beeld over vormen. Of toch, van sommigen wel.
Door het gevoel van berusting had ik toch een betere nacht dan die ervoor. Ook bij het ontwaken deze morgen duurde het iets langer voor mijn denktank weer begon te draaien op volle toeren.
Ik moest vandaag een hele dag werken, had een paar rondleidingen in het belfort en het stadhuis met kinderen van het derde leerjaar. Tijdens mijn eerste rondgang in het stadhuis bekroop me plots de idee om een open brief te schrijven naar de burgemeester en de schepenen. De avond van de eerste dag van de inleefweek hadden zij een coalitiefuif georganiseerd in de danstempel niet zo ver van mijn huis. Bij de eerste kennisname van dit evenement vond ik het al niet passen om zoiets te organiseren in tijden van crisis, in het eerste jaar van de nieuwe legislatuur waarin besparingen het enige ingrediënt in alle conversaties is. Maar doordat die fuif in de inleefweek valt heb ik me er nog wat dieper op ingegraven. Ik weet nu dat de financiering uit de partijkassen van de drie coalitiepartners komt. Maar weten die mensen dat, de mensen die niet naar fuiven moeten gaan, ook al was een ticket in voorverkoop maar vijf euro ? Wat moet er in de hoofden van onze kansarme bevolking gespeeld hebben toen ze vernamen dat onze beleidsmensen hun kiezers uitnodigden voor een fuif ? Mocht ik, als leefloner, in de overtuiging geweest zijn dat het met ons belastingsgeld was dat dit gebeurde, dan was ik er steevast naartoe gegaan om te zien welk 'volk' er binnen mocht en wie niet ! Begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen het huidige stadsbestuur, ik veronderstel dat ze hun best doen om onze stad leefbaar te houden. Ik ben door het deelnemen aan dit project wel aan het denken om hen hierover eens aan te spreken of te schrijven. Of er ook iemand van hen op het idee zou komen om de vele kansarmen in onze stad eens uit te nodigen voor een gezellig samenzijn op kosten van de partij, om die mensen uit hun isolement te halen en hen te laten deelnemen aan de geneugten van het leven. Zouden de leefloners, de kansarmen wel afkomen naar zoiets, of zouden ze liever stilletjes thuis blijven, beschermd tussen de vochtige muren van hun paradijs ?
Ik kijk uit naar de dialoog die binnenkort zal plaats hebben in Kortrijk. Een dialoog tussen echte leefloners en wij, diegenen die pretenderen dat het ons wel een weekje zou lukken om te leven zoals hen. Ik heb hen zoveel te vragen, zelfs heel veel te vertellen want de indrukken die ik opgedaan heb de laatste dagen zijn van die aard dat ik niet meer kan stoppen met erover te schrijven. Maar bovenal begin ik tegen iedereen die mijn pad kruist te vertellen over de vele emoties die deze inleefweek bij mij losgemaakt hebben. Ik moet echt toegeven dat ik de mentale impact zwaar onderschat heb.............
"Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde, het water loopt er anders dan voorheen. Ik leverde het bewijs van mijn bestaan, opdat door het verleggen van die ene steen, de stroom nooit meer de zelfde weg zal gaan."
Mama, waarom geef jij niets voor de arme kindjes ?
Mama, waarom geef jij niets voor de arme kindjes ? Deze vraag kreeg ik gisteren van Mateo. Ik moest hem antwoorden dat wij geen centjes genoeg over hebben om te geven aan arme kindjes deze week maar dat mama vroeger al veel gegeven heeft voor arme mensen en kindjes: jassen die voor jullie te klein zijn, eten voor mensen die in geldnood zaten, kleedjes en speelgoed van jullie aan een mama met vier kindjes van wie het huis helemaal afgebrand was, een kindje van jullie school in huis genomen nadat zijn mama met hem en zijn broertjes uit hun huis gezet geweest zijn.
Maar waarom geef je niets voor de Filippijnen ? Ah, dat is zijn bekommernis. Wel ventje, alles wat mama over heeft na deze inleefweek zal ik storten voor de Filippijnen. Wat denk je, is dat goed ? Hij knikte instemmend. Ik was van plan met wat ik uitgespaard had van mijn leefloon voor een weekje, een Sinterklaaskadootje te kopen voor een kindje waarvan de ouders daarvoor geen middelen hebben. Maar ik heb al een alternatief. Aangezien ik toch al de hele week aan het cijferen en tellen ben, heb ik ook eens uitgerekend wat ik eigenlijk vorige en deze week van mijn normaal voedingsbudget gespaard heb. Ik geef wekelijks zo'n 150 euro uit in supermarkten en voedingszaken. Aangezien ik deelneem aan deze inleefweek had ik ervoor gezorgd dat ik niet al te veel meer in voorraad had en dus heb ik vorige week minder uitgegeven. Ik schat dat ik zo'n 190 euro minder uitgegeven heb in aanleiding naar deze week, plus de 150 euro van deze week, maakt dat ik 340 euro gespaard heb op mijn gewone budget. Ik veronderstel dat ik van mijn 100 euro leefloon van deze week ongeveer 20 euro zal over hebben vrijdagavond, dus moet ik 80 euro aftrekken en heb ik eigenlijk 260 euro over, maar aangezien in die 80 euro ook energiekosten zitten, die ik op 10 euro schat voor de hele week, mag ik er 10 weer bijtellen. Dus kom ik tot de conclusie dat ik 270 euro gespaard hebben in de afgelopen 2,5 weken ! Hmmm, dat kan ook al tellen en daar kan ik zeker wat van gebruiken voor een sinterklaaskadootje voor een kindje uit een minder bedeeld gezin.
Mama, waarom geef jij niets voor de arme kindjes ? Ja, jongen, ik zou hen zo graag allemaal helpen, maar dat kan enerzijds de bedoeling niet zijn en anderzijds zou ik niet weten wie ik wel en wie ik niet financieel een duwtje in de rug moet geven. Maar ik weet nu wel zeker dat ik me zal inzetten om althans in mijn eigen stad te helpen om de armoede te bestrijden !
Ik ben gisteren om kwart voor elf gaan slapen, na uren te staren naar de televisie. Het drong niet echt tot me door waar ik naar keek want ik was weer constant aan het nadenken. Ik ben zo in de ban van dit project en ik wil zoveel met jullie delen dat mijn denkvermogen op volle toeren blijft draaien. Het inslapen duurde weer eeuwen.... 'Vandriessche, ogen dicht en stop met denken en piekeren', vermande ik mezelf. Maar tevergeefs.
Ik moet toch in slaap gedommeld zijn.
01.51 uur: verdomme alweer wakker ! Hoofdpijn, helse hoofdpijn deze keer ! En weer aan het denken.... Ik draai me om, ik keer terug, ik draai me op mijn rug. Twaalf minuten later besluit ik om op te stan en een verdwaalde dafalgan te zoeken in de medicijnkast in de badkamer. Terwijl de bruistablet oplost in een half glas kraantjeswater in de keuken laat ik me volledig gaan, tot snikkens toe. Het doet deugd, het lucht op. Hopelijk kan ik de slaap nu wel vatten.
Terug in bed duurt het wel nog eventjes vooraleer ik in een diepe slaap verzeild geraak.
Iets voor half zeven werd ik wakker, gevoelige ogen van het wenen vannacht, een doef gevoel in mijn hoofd ! Maar ik zie het zitten. Mijn werkweek begint en dat wil zeggen dat ik gedurende de dag weer wat kan besparen op energie, dat ik op het werk mijn bakjes troost kan drinken, dat ik met collega's kan praten over wat ik meemaak, wat ik doorsta eigenlijk !
Deze namiddag heb ik me toch een half uurtje in de zetel kunnen leggen en heb ik kunnen genieten van een middagdutje. Het deed goed.
Ik had vandaag ook voor het eerst koud in huis, maar daar zal de vermoeidheid voor iets tussen zitten denk ik.
Nog een half uurtje en we komen in het Focus-WTV nieuws. Ze zijn hier deze middag komen filmen. Ik heb er een wrang gevoel bij. Eigenlijk moet ik niet gefilmd worden maar diegenen in echte armoe, die in werkelijkheid moeten leven van een leefloon. Ik zeg dit ook eventjes tussendoor aan de journaliste. Zij merkt op dat die mensen dat niet durven, dat zij niet zo welbespraakt zijn zoals ik, dat zij beschaamd zijn en de schroom niet durven overwinnen om met hun problemen naar buiten te komen. Ik begrijp het, ik kan daar inkomen. Ik heb deze namiddag van een journalist van de geschreven pers de vraag gekregen of ik iemand ken die zou willen getuigen in de krant over zijn/haar leefomstandigheden met een leefloon. Ik heb iemand gevonden, maar die persoon wil het wel anoniem doen, begrijpelijk. Die persoon had me op facebook aangeschreven om mij te feliciteren met mijn deelname aan deze inleefweek en vertelde zo de eigen ervaringen. Ik heb er een maatje voor het leven bij, denk ik ! We zullen nog veel heen en weer 'praten' op dit sociaal medium en hopelijk binnenkort elkaar eens echt tegenkomen op straat. Ik weet wie het is, de eerstvolgende keer stop ik om te babbelen, beloofd !
Ik heb hier al over nagedacht deze week. Eigenlijk wil ik die mensen helpen om hun schroom te overwinnen, om hun schaamte opzij te zetten en hen op weg te helpen om hulp te zoeken, om toch eventjes buiten te komen, om met lotgenoten samen te komen en erover te praten: gedeeld leed is half leed ! En ik ervaar dat, door erover te praten, heel af en toe wel eens hulp uit een onverwachte hoek komt sluipen. Dit is echt gemeend mijn eerste doelstelling. Ik wil heel graag mensen in deze situaties uit hun isolement helpen halen, hen op weg helpen om de stap te zetten om hulp te zoeken want ik ben ervan overtuigd dat de weg naar boven vlugger gaat met hulp, met steun, met een luisterend oor ! Daarna wil ik met enkele beleidsmensen in mijn stad praten over hoe men hier in Menen deze problemen concreet wil aanpakken, nu, in de nabije toekomst en later ! Er is veel werk aan de winkel.
Maar ik wil bovenal jullie ogen openen, jullie hart laten spreken, de denigerende houding van velen onder ons omkeren naar begrip, medeleven en meevoelen.
Ik weet het maar al te goed, ik besef het meer dan jullie durven denken, zaterdag gaat voor mij de hemelpoort weer open, zaterdag win ik de lotto, ook al speel ik niet, zaterdag zal ik (vergeef het mij) genieten van een glaasje wijn. Maar ik weet ook dat deze reis voor mij zaterdag NIET eindigt. Het zal me blijven bezig houden, het zal me nooit meer los laten.
Alles wat ik na vrijdagnacht zal hebben en meemaken zal pure luxe zijn, weldaad van de hoogste schuif !
Alle goed bedoelde kritiek aanvaard ik, maar ik blijf erbij: ik heb het toch maar gedaan, ik weet wat het is en ik wil er meer dan zeker iets aan doen ! Voor struisvogelpolitiek is hier geen tijd en plaats, loze woorden moeten daden worden.
Maar wat baten kaars en bril......... Ik ben hoopvol en moedeloos tegelijkertijd. Maar ik zal een strijd aangaan en ik weet nu al dat ik niet vlug zal opgeven..... Ik hoop ook dat ik een heel leger kan samen krijgen om met mij de strijd tegen armoede te leveren ! Hoop doet nog altijd leven.........
Bij de details van deze inleefweek stond dat ik moest rekening houden met 33 euro kosten voor gas en elektriciteit en 1 euro per persoon voor waterverbruik. Ik heb dus met natte voeten netjes in de kelder de meters van water en elektrciteit opgenomen en de namaakhoekkast weggenomen in de living om ook de cijfertjes van de gasmeter op te schrijven. Met de vaste overtuiging om absoluut te besparen op energiekosten, stak ik alvast 35 euro in het zijvakje van mijn projectportemonnee. Vanavond, net voorbij de helft van de week, heb ik de meterstanden terug opgenomen. Ik heb tot nu toe 20,402 kWh gas verbruikt, 17,5 kWh elektriciteit en 0,1203 kubieke meter water. Dit alles komt neer op 5,08453 euro. Ik moest glimlachen. Mensen, ik ben rijk, ik kan 15 euro terug stoppen bij de 1,92 euro die ik nog over had tot en met vrijdag ! Man, man, wat kan ik plots weer veel doen.......... Ik kan toch nog een vers brood kopen, want de kinderen hebben twee derde al opgepeuzeld na schooltijd en vanavond. Ik kan voor mezelf vlees en groenten kopen voor donderdag en vrijdag ! En dan heb ik nog over...... Wat een luxe !
Maar dan vervaagt de glimlach weer, er is nog de onvoorziene omstandigheid die we moeten incalculeren. We hebben een bericht gekregen met een hele hoop omstandigheden en daar moeten wij er één uit kiezen en die, binnen het budget, proberen op te lossen. Ik heb alweer geluk. Ik had er net eentje zelf al opgelost. De kinderen hadden de schoolfoto's mee naar huis en als we die willen kopen dan moeten we tegen het eind van de week het geld meegeven naar school. Ik kocht de afgelopen jaren telkens het hele pakket (2 klasfoto's, de foto's van Mateo alleen, die van Oscar alleen en die van allebei samen). Dit is een grapje van 33 euro dit jaar. De rage van de vriendenboeken is wat afgezwakt maar kan zo weer de kop opsteken en dan nam ik altijd één van die foto's om te kleven op het rechthoekje waar staat: 'kleef hier een foto van jezelf'. Ik weet dat er goedkopere manieren zijn, maar de jongens vonden het zelf altijd leuk dat mama die foto's kocht. Ook de klasfoto kopen vind ik wel leuk voor later. Ikzelf heb er drie in mijn albums (2° kleuterklas, vijfde leerjaar en derde middelbaar). Ik ben fier op mezelf dat ik iedereen op de drie foto's nog steeds herken !
Maar goed, ik had deze morgen al gezegd dat ik deze week geen centjes had voor die foto's. De kindergezichtjes keken beteuterd en begripvol tegelijkertijd. Ik heb bij het belsignaal om kwart voor vier de directrice aangesproken en gevraagd of ik toch tot maandag mocht wachten om die foto's te betalen. Ik kreeg meteen het gevraagde uitstel van executie want ze had het artikel over mijn engagement gelezen in de krant. Oef, dat was dus geregeld. Vanavond zag ik dat beide juffen het in de agenda en het schriftje geschreven hadden, dat ik zeker tegen morgen het geld van de foto's moest meegeven naar school. Ik heb ondertussen eronder vermeld dat ik het op een akkoordje gegooid heb met de directrice.....
Mooi, ik ben van mijn onverwachte omstandigheid af ! Maar ik vind toch dat ik het gemakkelijk opgelost gekregen heb. Dus ging ik op zoek naar een nieuwe uitdaging. Een andere optie op de lijst was: je bent ziek, keelpijn, maar je kan niet naar de dokter. Je zoekt zelf naar middeltjes om die keelpijn te bestrijden. Ah ! Ik zal één van de zes kippen toch moeten slachten, ik maak er een stevige kippenbouillon van en drink er een paar keer per dag een heerlijke warme kom soep van. Want naar ik mij heb laten wijsmaken is kippensoep heel goed tegen keelpijn. Met de kip zelf kan ik dan nog eens vol au vent maken. En aangezien ik uit de kluiten gewassen kippen heb rondlopen, zal ik zeker een drietal porties in de diepvries kunnen opslaan voor de weken die komen ! Voila, alweer opgelost. Ik durf er niet aan denken en ik hoef het gelukkig niet te doen, maar mocht het nodig zijn, dan had ik me uit de nood gered !
Laat nu net vandaag mijn oude televisie rare kuren beginnen krijgen en laat nu net vandaag mijn oom uit Poperinge een herinneringsmail sturen naar alle familieleden met de melding dat de televisie van wijlen tante Leine nog steeds bij hem staat en als er geen kandidaat zich meldt tegen 4 december, hij die televisie zal wegbrengen ! Dus, nonkel Dirk, ik kom volgende week die tv ophalen. En mocht mijn tv de geest geven voor vrijdag, wil jij hem dan brengen asjeblieft want ik heb momenteel geen geld over om mijn auto bij te tanken !
Ik keek zoals gewoonlijk de schooltassen na, bij het thuiskomen en bij Mateo vond ik vandaag een A-viertje met deze titel: 'De arme en de rijke'. De titel in potlood geschreven, daarna een stukje getypt met een ouderwetse typemachine en daarna weer een paar lijntjes in potlood geschreven. Ik vroeg om uitleg en hij wist mij te vertellen dat ze vandaag hoekenwerk hadden in de klas. Het was zijn beurt om op de typemachine te werken en hij begon aan een verhaaltje over mensen..... In de studie heeft hij eraan verder gewerkt nadat zijn huiswerk af was. Vol bewondering heb ik zijn verhaal al een paar keer gelezen. Ik kon me bij aanvang van deze inleefweek niet inbeelden dat het tot zo heel diep zou dringen bij mijn jongens. Ik had ook nooit durven hopen dat zij deze eerste vier dagen zo goed zouden doorstaan, vol overgave, vol opoffering. Ik ben zo trots op hen. Beide juffen vertelden mij dat ze er alletwee over bezig geweest zijn in de klas.
Dat is wat me ook opvalt bij die personen die ik ken, die het niet breed hebben zoals we zeggen. Zij zijn zonder uitzondering allemaal heel fier op hun kinderen en ik voel dat er overal een heel sterke band is tussen die ouders en hun kinderen. Dat kan ik me eigenlijk wel een beetje inbeelden zonder alle associale voorzieningen als nintendo's, computers, Playstations.......
Maar bon, ik wil jullie zeker laten meegenieten van wat er in het hoofdje van mijn schat speelt dezer dagen !
De arme en de rijke.
Er waren eens twee mensen die geen huis hadden. Ze hadden ook geen eten en drinken. Maar plots waren daar twee andere mensen die heel rijk zijn. De twee arme mensen vroegen of ze met hen mee mochten, maar de rijke mensen hoorden hen niet. Daar waren twee andere rijke mensen en ze vroegen hen: 'Mogen wij mee met jullie ?'. Maar ze zeiden: 'Nee, hoor, ik wil geen arme mensen in mijn huis !'. Ze waren weer alleen.
Er waren daar weer mensen maar de twee arme mensen zeiden niets. De rijke mensen keken naar hen terwijl ze passeerden en zeiden: "Wat is er ?". "We hebben aan rijke mensen gevraagd of we met hen mee mochten gaan maar ze wilden ons niet", zeiden de arme mensen. De rijke mens zei: "Om het goed te maken mogen jullie mee met mij !".
Morgen is het fruitdag op school. Dus heb ik deze namiddag wat fruit gekocht: 8 appels aan 50% wegens snelverkoop voor 98 eurocent en het zijn er dan nog van Samson en Gert, en tien bananen voor 1,08 euro. Dit kon nog net van mijn budget af. En de jongens en ikzelf hebben enorm genoten van een fruitvieruurtje. Wat kan een banaan heerlijk smaken ! De communicatie naar mijn kindjes toe was deze morgen eventjes niet zo goed. Ik had hen elk een flesje water meegegeven i.p.v. een brikje fruitsap, met de bedoeling om het morgen te hervullen met kraantjeswater maar dit had ik hen niet meegedeeld en dus hebben ze hun lege flesjes netjes in de pmd-vuilnisbak gedumpt op school ! Geen erg, we hebben drinkbussen genoeg om morgen mee te geven !
Gisteren stond een kennis van mij aan de deur met mijn nieuwe lidkaart van het Rode Kruis. Oeps, die vijf euro heb ik deze week echt niet over ! Ik heb hem heel vriendelijk uitgelegd over dit project en hij vond het helemaal niet erg om volgende week terug te moeten komen want er waren nog mensen niet thuis in mijn straat. Oef, hij moet dus niet enkel voor mij zijn toer nog eens doen. Hij beloofde mij wel om een stuutje voor mij mee te brengen volgende week. Wij kunnen er gelukkig om lachen. Veel mensen in echte armoede zijn het lachen wellicht al lang verleerd !
Het was gisteren gezellig warm in de living, het winterzonnetje scheen er binnen door het schuifraam en de thermometer wees 17 graden ! De dagen ervoor en vandaag was dat een graadje minder. Maar de jongens hebben nog niet geklaagd dat ze koud hebben. Overdag zijn ze in beweging terwijl ze aan het spelen zijn en 's avonds zitten we in de zetel onder een paar dekens, met wollen kousen en een kamerjas aan (wat zij zelden willen dragen) en het vuur in de open haard dat ons warm houdt. De gaskachel gaat in de vooravond steevast op stand twee. En als de duisternis valt gaat het rolluik naar beneden en het vuur in de haard aan ! De kaarsen her en der maken de gezelligheid compleet....
We hadden vandaag na school (Mateo blijft in de studie) een luxe-probleem. Normaal gaan we niet fietsen in het donker maar aangezien de auto's al met lichten aan reden, wilde ik ook de fietslichten aan ! Hmmm.... waar zitten die knopjes ? Was dat eventjes zoeken daar op het fietspad ! Mateo wilde niet het textorwegeltje nemen om naar huis te gaan maar wel het kruispunt op rijden. Tja, nu we toch met van alles aan het experimenteren zijn, dan dit ook maar: met twee kinderen fietsend het kruispunt op en links indraaien met tegenliggers die we eerst moeten laten passeren. Dit lukte behoorlijk, maar een put(je) in het zebrapad deed Oscar struikelen en hij belandde onder zijn fiets ! We zijn toch thuis geraakt maar hij was wel geschrokken. De fietspaden in mijn straat werden onlangs bijgewerkt zodat de gevaarlijke putten verdwenen maar nu mogen ze ook de zebrapaden eens onder handen nemen..............
De pijn en het leed waren vlug verdwenen toen ik hen vertelde dat er vers brood was. Twinkelende oogjes.... Ik wilde het vers brood voor de kinderen houden maar kon het toch niet laten om één sneetje met chocopasta voor mij te reserveren ! Straks eet ik nog wat soep met het oude brood.
We zijn op het eind van de vierde dag en ik heb me vandaag voor het eerst kwaad gemaakt, na de tranen der machteloosheid. Kwaad om iets wat ik las in de krant. De OCMW-voorzitter van Kortrijk, Philippe Decoene, doet ook mee aan deze inleefweek. Mevrouw Lybeer, de vrouw van gewezen burgemeester Lieven Lybeer, verwijt hem nu populisme ! Wel mevrouw Lybeer, als Philippe zich zo inleeft zoals ik doe, zal hij ook wel ondervinden hoe confronterend het is, welke druk het zet op de geluksbarometer en op de mentale toestand van een persoon. Ik vind uw uitval dan ook zeer 'goedkoop' temeer daar u zelf met uw gezin niet deelneemt aan dit project. Ikzelf ben voorzitster van een politieke partij in mijn stad en ook ik doe dit zeker niet uit populisme. Ik hoop alleen dat uw man, en met hem alle politiekers iets zullen doen aan de steeds erger wordende toestanden van al dan niet verdoken armoede ! Mevrouw Lybeer, er is heel wat werk aan de winkel. Wat moeten de echte leefloners nu denken van uw uitspraak, als ze al het geluk hebben om de krant te kunnen lezen (misschien is het maar best dat ze het niet gelezen hebben) ? Zij die niet een paar keer per jaar op reis kunnen, die met kerst misschien voor zichzelf een stukje kersttaart zullen kunnen kopen, al helemaal geen cava en kreeft, zij waarvan het eind van hun geld al in zicht is terwijl een maand nog maar pas begonnen is ! Wat moeten die mensen denken van ons, rijken en 'stinkend' rijken ? Over miljonairs zullen we niet praten, want leefloners en mensen in armoede hebben geen besef van wat dat is ! Maar goed, mevrouw Lybeer, ik gun u en uw man een leven zoals jullie het hebben. Ik vraag u maar één ding, leef ook eerst eens één luttel kort weekje met het budget van een leefloon vooraleer u iemand beschuldigt van populisme. En ja, het is MAAR één week, zeven dagen, maar wij doen het toch, hé ! En ik garandeer het u: HET IS NIET LEUK ! Ik ben kwaad ja, sorry !
Diep in- en uitademen en me erover heen zetten, het heeft toch geen zin om het leed van vele anderen te projecteren op diegenen die het toch niet willen zien. Maar toegeven, ik zal blij zijn dat het zaterdag afgelopen is. En verontschuldig nu, maar ik zal enorm genieten van een glaasje wijn ! Al moet ik zeggen dat mijn glas kraantjeswater me als aperitief deze middag ook wel gesmaakt heeft in deze omstandigheden.
Wat nu wel evidenter wordt is het ingaan op verzoeken van de kindjes. Oscar vroeg me om hem eventjes te duwen op de fiets en na schooltijd vroegen ze om met de appel en de banaan figuurtjes te maken. Op hun vraag heb ik een vliegtuig in de wolken en een kokosboom gecreëerd !
Brrr... stil zitten aan de computer om mijn wedervaren te typen is niet echt comfortabel met 16 graden. Ik ga me nu wat warmen aan een heerlijke kop groentesoep met een sneetje oud brood tegen de grootste honger en me dan heerlijk nestelen in de zetel, onder het dikste deken, met kamerjas en wollen kousen. De haard heb ik niet aangemaakt, daar vond ik het niet koud genoeg voor en ik moet mijn hout wat sparen want naar het schijnt krijgen we een strenge winter !
Ik kon gisterenavond niet meteen in slaap geraken. Mijn denkmachine blijft maar draaien en draaien. Ik kan mijn gedachten niet op pauze zetten, ook niet in bed. Steeds maar blijven zoeken naar oplossingen, denken over hoe het nog goedkoper kan, waarop kan ik nog besparen, blijven rekenen en cijferen. Ik heb net weer 6,50 euro van mijn budget gehaald voor vijf dagen krant. In ons leven is alles zo gewoon en evident ! Verdomd dat ik er niet aan gedacht heb om mijn krantenabonnement een week op te zeggen, dat is toch wel een hap uit mijn budget (8,80 euro), pfff...... Je moet werkelijk overal aan denken.
Dus ja, ik heb welgeteld nog 6,82 euro in mijn portemonnee. Ik heb ook vijf euro afgetrokken van het leefgeld doordat ik aan Mateo beloofd heb om pepernoten en speculaaskoekjes te bakken, receptjes die in zijn Sinterklaasboek staan, dat hij vorig jaar van de kindervriend gekregen heeft. Ik heb alle ingrediënten in huis maar mag eigenlijk niet aan de voorraadkasten komen, dus heb ik maar vijf euro uit mijn projectportemonnee gehaald en bij mijn portemonnee met de bankkaarten gestopt, die ver weg in een kast zit deze week ! Ik hoop dat die vijf euro voldoende zijn want eigenlijk wil ik met twee oude appels nog een cake bakken (de eieren heb ik gelukkig van mijn eigen kippen) en het oud brood zal deze week niet naar de dieren gaan maar zal ik verwerken in 'potienk' ofte broodpudding. Zo hebben we voor enkele dagen weer een vieruurtje ! 'Mama, ik wil geen brood met harde korstjes', zei Oscar gisteren. Tja ventje, deze week eten we het brood (bijna) helemaal op, helaas ! Voor vandaag heb ik nog net genoeg (ik heb gisterenavond geen brood meer gegeten wegens net genoeg willen hebben voor vandaag), morgen vers brood !
Morgen moet ik met Mateo 1,20 euro meegeven voor de studie op dinsdag en donderdag ! Dus nog 5,62 euro dan ! Ik wil nog gehakt kopen en appels want woensdag is het fruitdag op school. Hmmm....... Ik heb in het zijvakje van mijn projectportemonnee nog 35 euro aan de kant zitten voor het energieverbruik van deze week. Ik zal morgen de meterstanden nog eens bekijken in de hoop dat ik hierop al flink bespaard heb en ik van dat bedrag nog wat over heb ! Er mag echt niets meer gebeuren de komende dagen..... Oscar had gisterenavond lichte koorts en Mateo is daarnet opgestaan met een lelijke hoest ! Ik heb gelukkig nog perdolan- en hoestsiroop in het medicijnenkastje staan, hopelijk helpt dit tot zaterdag ! Ik vraag me nu echt wel af hoe 'echte' leefloners dit allemaal doen ! Chapeau mensen, ik hoop dat jullie, net als ik, ook al een beetje licht zien aan het eind ! En zo niet, dan wens ik jullie heel veel moed om verder te doen (en daar zijn die tranen van machteloos toekijken weer !). Pfff....dit is echt NIET leuk ! Maar goed, we gaan zo meteen weer met de trein reizen door België (gezelschapsspelletje, want er is geen school vandaag) ! En dan weer voortdoen met de moed der wanhoop !
