ik heb al meerdere keren geprobeerd zelfmoord te plegen, tot nu toe zonder succes, dat is duidelijk maar ik heb weer bijna dezelfde punt bereikt
waarom zit ik weer zo ver? ik ben iets meer als een week getrouwd en men man kijkt amper naar mij om, was daarvoor ook al zo maar hoopte op verandering; ik moet constant voor 'lichamelijk contact' vragen en dan is de kans nog enorm klein dat het zover komt sexy lingerie en dergelijke helpt gewoon niet dus ga ik op een ander maar wanneer die persoon mij de rug toekeert kan ik gewoon ni meer
voor men kinderen moet ik niet blijven, men dochter heeft 'vake' liever als wie dan ook en men zoon is blij met elke vrouwelijke aandacht ik ben gewoon simpelweg vervangbaar
het ergste is gewoon dat niemand ziet hoe erg ik het heb hoe ver ik zit verberg ik het dan zo goed of zijn anderen zo blind?
ik weet niet hoe lang ik het nog kan trekken zo volgens mij vraag ik niet eens zoveel mij aantrekkelijk en begeerlijk voelen door een man die zielsveel van mij houdt...
iets dat ik nog nooit heb gehad er was altijd iemand anders en beters een betere vriendin, een betere minnares, een betere mama, een beter lief, een betere dochter nooit was ik goed genoeg en hier zit ik nu nog steeds niet goed genoeg zelf worstelend met al men problemen omdat niemand anders het ook maar iets kan schelen
dus vertel mij wat heeft het nog voor nut?
22-12-2013 om 13:34
geschreven door D907
20-12-2013
De Andere Vrouw Zijn
Hij is voor de 'de andere man' maar des te langer des te meer denk ik dat ik zijn 'andere vrouw' ben ik ben al bijna elke avond bij hem geweest, en elke avond stuurt hij met zen ex bellen ook zelfs, al 2 nachten op rij...
ik zet zoveel op het spel, geef alles wat ik maar kan geven en krijg er in verhouding niks voor terug
wanneer ik iets liefs zeg, zegt hij het wel terug maar gewoon als klankbord, niet gemeend
ik weet echt niet wat ik moet denken of doen, het constante contact met zen ex, waar hij blijkbaar nog altijd veel meer voor over heeft dan voor mij! zoveel vrouwen die hem sms'en of fb'en ik ben dan al zo'n jaloers type maar de onzekerheid maakt het echt erger maar hij wil/kan die onzekerheid niet wegnemen 'het moet groeien bij mij' krijg ik dan te horen
ik heb mezelf voorgenomen om wat meer afstand te nemen, omdat ik zie en weet dat het anders toch slecht afloopt ik stuur niet meer als eerste, ik zeg geen lieve dingen meer, ik vraag niet om naar hem te gaan hij moet nu de eerste stap zetten hij moet voor mij kiezen!
is het trouwens zoveel gevraagd dat het contact met zen ex stopt/minder is waar ik bij ben, of dat ik graag weet wat er gezegd word? want elk bericht schermt hij af en elk telefoontje gebeurt in een andere kamer...
hij maakt mij paranoia en jaloers, ook al wil ik zo niet zijn ik kan er niet mee stoppen, zeker niet als hij zo doet
