ik heb al meerdere keren geprobeerd zelfmoord te plegen, tot nu toe zonder succes, dat is duidelijk maar ik heb weer bijna dezelfde punt bereikt
waarom zit ik weer zo ver? ik ben iets meer als een week getrouwd en men man kijkt amper naar mij om, was daarvoor ook al zo maar hoopte op verandering; ik moet constant voor 'lichamelijk contact' vragen en dan is de kans nog enorm klein dat het zover komt sexy lingerie en dergelijke helpt gewoon niet dus ga ik op een ander maar wanneer die persoon mij de rug toekeert kan ik gewoon ni meer
voor men kinderen moet ik niet blijven, men dochter heeft 'vake' liever als wie dan ook en men zoon is blij met elke vrouwelijke aandacht ik ben gewoon simpelweg vervangbaar
het ergste is gewoon dat niemand ziet hoe erg ik het heb hoe ver ik zit verberg ik het dan zo goed of zijn anderen zo blind?
ik weet niet hoe lang ik het nog kan trekken zo volgens mij vraag ik niet eens zoveel mij aantrekkelijk en begeerlijk voelen door een man die zielsveel van mij houdt...
iets dat ik nog nooit heb gehad er was altijd iemand anders en beters een betere vriendin, een betere minnares, een betere mama, een beter lief, een betere dochter nooit was ik goed genoeg en hier zit ik nu nog steeds niet goed genoeg zelf worstelend met al men problemen omdat niemand anders het ook maar iets kan schelen
dus vertel mij wat heeft het nog voor nut?
22-12-2013 om 13:34
geschreven door D907
20-12-2013
De Andere Vrouw Zijn
Hij is voor de 'de andere man' maar des te langer des te meer denk ik dat ik zijn 'andere vrouw' ben ik ben al bijna elke avond bij hem geweest, en elke avond stuurt hij met zen ex bellen ook zelfs, al 2 nachten op rij...
ik zet zoveel op het spel, geef alles wat ik maar kan geven en krijg er in verhouding niks voor terug
wanneer ik iets liefs zeg, zegt hij het wel terug maar gewoon als klankbord, niet gemeend
ik weet echt niet wat ik moet denken of doen, het constante contact met zen ex, waar hij blijkbaar nog altijd veel meer voor over heeft dan voor mij! zoveel vrouwen die hem sms'en of fb'en ik ben dan al zo'n jaloers type maar de onzekerheid maakt het echt erger maar hij wil/kan die onzekerheid niet wegnemen 'het moet groeien bij mij' krijg ik dan te horen
ik heb mezelf voorgenomen om wat meer afstand te nemen, omdat ik zie en weet dat het anders toch slecht afloopt ik stuur niet meer als eerste, ik zeg geen lieve dingen meer, ik vraag niet om naar hem te gaan hij moet nu de eerste stap zetten hij moet voor mij kiezen!
is het trouwens zoveel gevraagd dat het contact met zen ex stopt/minder is waar ik bij ben, of dat ik graag weet wat er gezegd word? want elk bericht schermt hij af en elk telefoontje gebeurt in een andere kamer...
hij maakt mij paranoia en jaloers, ook al wil ik zo niet zijn ik kan er niet mee stoppen, zeker niet als hij zo doet
20-12-2013 om 03:49
geschreven door D907
15-12-2013
Verleden, Heden en toekomst
Iemands verleden is vormend, bepalend voor zijn of haar persoonlijkheid en karakter. Zowel het positieve als het negatieve draagt hiertoe bij Jammer genoeg zijn vooral de negatieve ervaringen -tegenslagen en mislukkingen- en hun 'schade' veel zichtbaarder zelfs na vele jaren.
De eerste levensjaren zijn dus echt bepalend voor iemand. En hier begint mijn 'verhaal'.
Ik was 7 maanden toen mijn ouders uit elkaar gingen omdat vader-lief -zo cliché als maar kan- vreemd ging met zijn secretaresse. Een blonde 'del' met het figuurtje van een fotomodel. Er was co-ouderschap tot ik 2,5 jaar oud was. Elke zondag moest ik naar papa en ik schreeuwde en brulde heel het appartement bij elkaar zodra ik nog maar dacht dat hij mij kwam halen. Blijkbaar had hij nogal losse handjes; dit heb ik -naar alle eerlijkheid- vernomen van mama maar aangezien er ook doktersattesten zijn van blauwe plekken en schrammen neem ik aan dat er toch enige vorm van waarheid in zit. Toen papa's nieuwe 'vlam' ook verwachtte en haar eerste kindje op de wereld zette, was ik ineens teveel en compleet overbodig Vervangen door mijn halfzus. Het duurde dan ook niet lang tot mijn papa stopte met mij te komen halen. Op dat moment positief tot Ik naar school begon te gaan.
'Kinderen zijn hard'; zeggen ze. En ze hebben gelijk -wie 'ze' ook mogen zijn-. Ik was het enigste kindje uit mijn klas dat geen papa meer had; en dat werd er dan ook goed ingepeperd. Mama had het volgens mij ook niet makkelijk, naderhand bekeken. Naar wat ik vermoeden heeft dit mij ook voor een groot stuk 'gevormd'. Want ik was vooral rond die tijd geen 'katje op zonder handschoenen aan te pakken'. Problemen, ruzies en gevechten waren dagelijkse kost voor mij; jammer genoeg heeft dit ook een negatief effect gehad op mijn 'toekomst' aangezien ik door die problemen ik geen jaar heb mogen overslaan. Mijn IQ was namelijk getest door toen het CLB omdat ik mij verveelde in de les en hier uit bleek dus dat ik een jaartje mocht skippen. Uiteindelijk ging dit dus niet door en raakte ik meer en meer gedemotiveerd op school tot ik gewoon niet meer studeerde en dan ook de rest van mijn schoolgaande carrière heb afgemaakt op 'parate kennis'. Al bij al geen probleem want ik heb mijn lager en uiteindelijk ook mijn middelbaar op deze manier kunnen afmaken.
Mijn middelbaar was iets minder problematisch Toch tot een bepaalde hoogte. Wiskunde en jongens waren mijn lievelingsvakken en hier haalde ik dan nogal hoge punten op. Jongens zijn dan uiteindelijk ook mijn ondergang geweest. Snel verliefd en makkelijk te verleiden ben ik dan ook vreemdgegaan toen ik net een goed exemplaar had. Vervangen door mijn beste vriendin, was gewoon de spreekwoordelijke druppel. Ik raakte alle grip op mijn leven kwijt en ben dan ook in behandeling gegaan bij de eerste van een reeks psychologen/psychiaters. Zware problemen op school; jaartje dubbelen en nog veel meer gebroken liefdes dreven mij over het randje. Ik heb dan ook een week 'crisis-opvang' moeten doen in een instelling. Gelukkig was ik net slim genoeg om in te zien dat goed gedrag gelijk stond aan sneller mogen te vertrekken. Maar eigenlijk was ik nog geen stap verder. Pas na 3 jaar op en af geloop naar psychiater kreeg ik mijn diagnose: BORDERLINE. Op dat moment nog totaal onbekend en vooral onbegrepen door mij en mijn omgeving. Gestart met medicatie voor depressie en psychose en dat werkte toch wel een tijdje. Hierop volgden nog meerder liefdes allemaal met hun eigen slechte afloop. Ik zocht mij dan ook niet echt de beste types er tussenuit; drugskikkers, boomknuffelaars
Op jonge leeftijd uit huis gaan, gaan samenwonen met iemand met een kindje en een eigen gezin willen starten waren dan ook niet echt slim. Helemaal niet met iemand die zwaar aan de drug zat. Ik ben mijn eerste kindje dan ook kwijt geraakt -gelukkig maar- achteraf gezien. Dit eigenlijk niet kunnen verwerken omdat hij het nodig vond om het te vergeten door nog maar weer een lijntje en een jointje. Uiteindelijk toch verstand gekregen en vertrokken.
Ben hierna best wel goed terecht gekomen, om niet te zeggen heel goed. Maar - er is altijd een maar- het was en is nog steeds zwaar. Op mijn eerste dag en ook nacht met hem is mijn dochtertje verwekt. Hij is in tegenstelling tot wat de meeste mannen zouden doen gebleven en hij is de beste papa die er is. We zijn dan ook -moeten- gaan samenwonen en hebben een jaartje geleden zelfs een huis gekocht zodat we plaats genoeg hadden voor ons 2e kindje, dit keer een zoontje. We zijn zopas zelfs getrouwd.
Ik zie mezelf met niemand anders MAAR -ja, alweer een maar- ik heb gewoon niet genoeg. Niet genoeg aandacht, seks, liefde Ik zit dan vrijwel constant op dating-sites te praten met andere mannen, af te spreken en zelfs terug vreemd te gaan. Eerlijk gezegd al gedurende onze hele relatie en nu ook in mijn huwelijk. Al honderden keren gepraat over alles en hij beloofd verbetering maar die komt er gewoon niet. Dus ga ik het ergens anders zoeken. Nu ik bezig ben aan mijn zelfreflectie merk ik dat het echt zo een groot deel is van mij promiscuïteit en het ergste is dat ik het gewoon niet kan stoppen. Eén dan zonder die extra aandacht maakt me gek, zorgt dat ik mij leeg en verlaten voel. Ik heb een man, een dochter en een zoon maar toch voel ik mij stik-jaloers wanneer een van mijn 'scharrels' -denk dat dit de beste benaming is- constant met zen ex belt of word lastig gevallen door iemand die in mijn ogen interesse heeft.
Het voelt zo raar; ik ben gelukkig wanneer ik bij mijn -scharrel- ben en ik kijk er tegenop om naar huis te gaan. Al kan ik het mij niet voorstellen dat ik zou scheiden en met iemand anders zou wonen die niet de vader is van men kindjes. Het ergste is dan nog dat ik nu al fantaseer over dingen met die ander maar ik zou toch nooit scheiden denk ik. Ik zit constant met conflict in men hoofd, ik val voor die andere maar ik ben getrouwd en heb veel te veel voor op te geven.
De reden dat ik blijf terug gaan naar die ene is vrij 'simpel'; hij is ondanks zijn maat(je) - en wat ik vermoed dat beginnende ziekte van Peyronie is- enorm lekker in bed! Hij is de eerste en lees ENIGSTE die mij tijdens de seks kan laten komen. Ben verslaafd aan hem. En ik denk vrijwel de hele tijd aan hem. Ik speel nu trouwens ook nog met de gedachte om gewoon die ene kerel erbij te nemen, zuiver en alleen voor de seks mar ik vrees dat er daarvoor al teveel gevoelens zijn langs mijn kant.
