|
Het lof der zotheid ondanks de jaren van verstand.
Heb je al eens nagedacht over het feit dat je zit te vissen. Je gooit een lijn in het water met een beestje aan en na een tijdje hangt er een vis aan. Stel je in de plaats van de vis. Je leeft in je wereld en bent op zoek naar eten en plots zie je daar een beestje hangen en je eet het op en voor je weet lig je naar adem te snakken op een planeet waar je nog nooit bent geweest. Lap ze verwijderen het beestje en gooien je terug in het water, je bekomt eventjes en je begint opnieuw. En zo gaat dat maar verder tot je sterft. De visser komt keer op keer terug omdat hij weet dat hij een vis zal nemen en hij zegt dan soms hoe is het mogelijk. Maar hij vindt het wel fijn want als het dobbertje ondergaat begint zijn hartje sneller te kloppen, het is een fantastisch gevoel en savonds als hij in bed ligt en zijn ogen sluit ziet hij de dobber die ondergaat en het maakt hem rustig. Zijn vrouw die naast hem ligt zegt dan in haar eigen, hoe is het mogelijk.De meeste vissers zijn mannen je hebt hier en daar een uitzondering. Toch maakt daar niemand een probleem van.Er is niemand die zegt het aantal vissers moet evenredig verdeeld worden onder mannen en vrouwen, bijvoorbeeld zestig procent vrouwen en veertig procent mannen, want uiteindelijk zijn er meer vrouwen dan mannen. Zoals in België er zestig procent Vlamingen zijn en veertig procent walen. De vrouw van de visser moet wel de was doen voor haar man en ergert zich aan het feit dat zij het weer moet doen en niet hij. Hij ergert zich dan aan het feit dat zij zich ergert. Hij denkt lap vanavond eens stofzuigen en dat komt wel weer in orde. Kwestie van de kerk in het midden te houden. Hoe is het mogelijk denkt hij, denkt ze nu weeral aan kuisen. De vriend van de visser vraagt dan of hij er veel heeft gepakt en de visser zegt dan een stuk of honderd waarop zijn vrouw zegt, allemaal kleintjes. Weeral met beide voetjes op de grond en belachelijk gemaakt in het bijzijn van zijn vriend. De man zijn trofee die de vrouw toch in feite is valt dan van zijn voetstuk en hij vraagt zich dan af waarom toch heb ik je nodig. Om de was te doen, denkt hij dan.En hij zwijgt.
De vriend van de visser gaat dan bij een andere visser en vertelt hem dat zijne maat veel vis heeft genomen maar dat het allemaal kleintjes waren want zijne maat zijn vrouw had dat gezegd en ze lachten allebei hierom. De sukkelaar heeft het niet onder de markt met een dergelijke vrouw.Dat die vrouw dan met veel liefde en toewijding voor haar man zorgt, zeggen ze er niet bij.
De vriend van de visser gaat dan naar huis en begint de ruiten te wassen, want hij zou die avond graag eens scoren bij zijn vrouw. Zijn vrouw die het ziet dat hij aan de ruiten begint zegt in haar eigen hoe is het in godsnaam mogelijk, maar het zal niet waar zijn want hij is gisteren vergeten de vuilniszakken buiten te zetten. De vorige dag had de vrouw van de vriend van de visser van haar baas een werkje moeten doen die de vriendin van de baas niet had willen doen omdat het werkje haar ongepast leek bij haar status. Zwijgend had ze zich geschikt bij wat haar lot leek en het ergste van al was dat ze daar dan niets kon tegen doen wat haar een bijzonder slecht humeur opleverde.De vriendin van de baas had haar dan nog eens uit de hoogte aangekeken wat dan voor haar nog het ergste van al was. De baas die zijn vriendin graag zag had het erg moeilijk om zijn privéleven te scheiden van zijn professioneel leven.
De baas die zoveel mogelijk probeerde te verdienen vond het ook onterecht dat zijn arbeiders een pauze namen en ging dit bespreken in de volgende syndicale vergadering. Ondertussen moest hij zien op een goed blaadje te staan met de mannen van de belastingen zodat hij van die kant niet te veel last ondervinden, via, via gaf hij regelmatig eens een cadeautje hier en daar. De wereld zit raar ineen vond hij maar hij kon er niets aan doen en hij speelde het spel dan ook mee, per slot van rekening bepaalde hij de wetten niet.
Hij moet veel tijd steken in zijn zaak met als gevolg dat zijn kinderen hem niet zoveel zagen. In het begin vonden zijn kinderen dat erg maar naarmate ze ouder werden zagen ze hem in feite liever zo weinig mogelijk.De man die ze zagen leek nooit tevreden en was altijd op zoek naar meer. Zo wilden ze later niet worden.
Dat hij ervoor gezorgd had dat ze de materiële zaken hadden gehad die ze nodig hadden daar stonden ze op dat moment niet bij stil.
.De kritiek die ze gaven op hem vond hij dan ook onterecht en was voor hem zelfs onbegrijpbaar.
De kinderen van de man willen niet worden zoals hij maar de kinderen van de kinderen van de man reageren dan op hun beurt terug op hun ouders en zo lijkt dit wel een eindeloze cirkel.
Het lijkt wel alsof ieder van ons maar voortraast door het leven en ergens lijkt het te marcheren. Maar wat wel opvalt, is dat er niet geleerd wordt uit de fouten van vroeger en dat er per generatie fouten worden gemaakt die in één van de vorige generaties ook zijn gemaakt. Zolang de mensheid denkt met zijn genen zal hij zichzelf niet overstijgen.
Stel u eens voor dat het heelal waarin wij leven de hersenen zijn van een groot wezen die op zijn beurt leeft in een wereld die uitstijgt boven ons denkvermogen. De grote knal waarbij ons heelal zou ontstaan zijn is in feite een ongeluk waarbij dat wezen in coma is gevallen. De meeste cellen van zijn hersenen zouden zijn afgestorven, de beroemde zwarte gaten, behalve een paar zoals onze planeet aarde, die in feite niets anders is als een kleine hersencel.Onze zon zou dan een belangrijk zenuwknooppunt zijn. Nu de andere wezens zouden dit wezen willen redden. De technologie van deze wezens is zo vergevorderd dat ze om dit te doen op de hersencellen die nog levensvatbaar zijn een geneesmiddel inspuiten. Eén van die geneesmiddelen is genaamd de mensheid en heeft als taak alle levensloze cellen van dit wezen terug levensvatbaar te maken.
Echter door de jaren heen is het hoofddoel namelijk het redden van dit wezen door de mensheid vergeten. Er zijn zo veel mutaties ontstaan dat ieder van ons wel lijkt zijn eigen doel en waarheid te hebben zonder nog de ander te begrijpen of ruimte te willen geven en toch blijft die ene hersencel aarde genoemd in leven. Zoals een gewone hersencel zal de aarde ook beginnen afsterven of zich willen vernieuwen.
Er wordt door sommigen gestreefd naar eenheid om de mondiale problemen aan te kunnen, deze worden daarbij tegengewerkt door eigenbelang en algemene starheid van denken. Het is echter nodig groter te denken als de mondiale problemen en iedereen achter een gezamenlijke onderneming te krijgen, bijvoorbeeld de verkenning van de ruimte.
Onbegrijpbaar is ook dat de meeste landen nu met een torenhoge schuldenlast zitten, dit terwijl er mensen zijn die zich steeds meer verrijken. Verrijking op zich is geen probleem, het is eigen aan de mensheid dat deze zich willen verbeteren, het wordt wel een probleem als deze verrijking ten koste gaat van het welzijn van miljarden andere mensen. Het ontbreken van enig hoofddoel in de wereld is daar niet vreemd aan.
Godsdienst is in de tijd gelanceerd als een oplossing om tot een eenheid te komen echter dit model is volgens mij achterhaald en heeft zijn doel voorbijgeschoten getuige daarvan zijn de verschillende godsdiensten die overal ontstaan zijn en in feite allemaal hetzelfde zeggen maar dan wel op een andere manier.
Je zou ook kunnen zeggen misschien is het nodig dat er verschillende ideeën zijn zowel in godsdienst als in materieel denken. Misschien is het zo dat als je het hoofddoel dat die wezens vooropstelden bekijkt het nodig is om op verschillende plaatsen waar de mensheid zal komen in het heelal om op een verschillende manier te reageren en dat ieder van ons wordt voorbereid of getraind zonder dat we het weten om onze eigen rol te kunnen vervullen in dit geheel.Een geheel dat voor ons soms onoverzichtelijk is.
03-06-2010, 20:08
Geschreven door globe 
|
