Dat was jammergenoeg niet het geval.

Twee weken geleden zei hij op een avond dat hij al maanden twijfelde. 

Hij zag mij nog graag maar het ging voor hem niet meer. Ik voelde de grond onder mij wegzakken en kon maar aan één ding denken: 'Ik blijf niet vechten voor iemand die niet meer voor mij vecht.' 

Ik heb hem toen gezegd dat ik dit niet meer aankon. Ik ging zoveel mogelijk van m'n spullen inpakken en zou de volgende dag vertrekken om niet meer terug te komen. Hij heeft mij niet tegengehouden ...

Ik ben met hangende pootjes naar huis moeten gaan, bang voor de reactie van m'n ouders.

Ze ontvingen me met open armen, ik mocht meteen terug naar huis komen.

Nadien hebben ze me geholpen om de rest van mijn spullen uit het huis te halen.

Een moeilijk moment maar heb het gelukkig goed doorstaan.

Miel heb ik nadien nog 1x gezien. Onverzorgd en constant de ene na de andere sigaret roken. 

Ik herken hem niet meer. Hij is zo veranderd, niet meer de jongen die ik zo graag gezien heb. Het lijkt alsof niets hem nog kan schelen ...

Ondertussen probeer ik m'n leven terug op te nemen. De ene dag gaat dit beter dan de andere. 

M'n vrienden en familie hebben me fantastisch opgevangen. 

Ik ben zo teleurgesteld in sommige mensen maar ik weet nu wat ik aan m'n echte vrienden en familie heb en die laat ik niet meer los. 

Het doet alleen zo raar om hem na 5 jaar niet meer te horen of te zien. 

Ik merk echter wel dat het beter met me gaat dan verwacht. Ik heb het gevoel dat ik mij al maanden aan het voorbereiden was op dit moment. Ik voelde al enkele weken dat dit zo niet verder kon. Ik heb er wel alles aan gedaan om tot hem door te dringen maar jammer genoeg had hij onze relatie al enkele weken opgegeven ...

Hij heeft mij heel veel zeer gedaan. Ik hoop dat er een moment komt dat ik het helemaal achter mij kan laten en dat ik eraan kan terugdenken zonder dat het zoveel zeer doet ... 

Ik hoop dat ik iemand tegenkom die mij waardeert om wie ik ben, iemand die mij niet wil veranderen ... Iemand die alles voor mij zou doen en iemand die mij gewoon heel graag ziet ...

De eerste dagen kon ik absoluut m'n bed/zetel niet uit en ik moest dan ook met lede ogen toekijken hoe ons huis meer en meer op een varkensstal begon te lijken.

Miel lijkt hem daar niet zo veel van aan te trekken. Hij werkt, eet en gaat slapen.

Jammer genoeg beseft hij niet dat ik bijna niet in staat ben om ook maar een beetje op te ruimen. 

Ik heb het geprobeerd maar ik moest mij na 10 minuten al terug eventjes zetten om uit te rusten en ben toen als een blok in slaap gevallen.

Een afspraak bij de dokter kon ik dus niet blijven uitstellen. Aangezien ik besloten had om 's avonds op consultatie te gaan had ik het - achteraf vreselijk slechte - idee om aan Miel te vragen of hij het misschien zou zien zitten om mij te brengen aangezien hij die avond uitzonderlijk eens thuis zou zijn.

Raad eens? Het antwoord was nee. Hij had geen zin om 'uren' in de auto te wachten.

In realiteit ben ik amper een halfuurtje weggeweest. Dit houdt in: naar de dokter rijden, wachten in de wachtzaal, consultatie zelf, apotheker en de weg terug naar huis. 

eenmaal thuis zat er geen geïnteresseerde vriend op mij te wachten. Ik moet wel zeggen dat hij heel geconcentreerd tv zat te kijken maar daarmee is ook alles gezegd.

We zijn nu een paar dagen verder en ik wacht nog steeds op de vraag 'hoe gaat het met je?'

In plaats daarvan krijg ik de vraag; 'wat we eten we?' en 'Warm het maar op binnen een halfuur.'

Het leven als twintiger die probeert uit te zieken in de zetel is vreselijk eenzaam en frustrerend. 

Ik raak gefrustreerd door de 4 muren en door alles wat er binnenin gebeurd. 

Ik heb mij al afgevraagd of ik overdrijf en of ik misschien te veel van hem verwacht? 

Eigenlijk verlang ik gewoon naar een paar lieve woorden en een heel klein beetje hulp. Dat is toch niet teveel gevraagd?

Ik droomde van een lieve jongen die heel wat voor mij over had. Iemand waar ik heel m'n leven mee zou kunnen delen. Iemand die zou luisteren naar mijn verhalen of problemen. Iemand met wie ik heel veel plezier zou maken en waar ik de wereld mee zou rondreizen ...

Ik las gefascineerd de verhalen van mensen die hun ware liefde al op jonge leeftijd tegenkwamen en die na meer dan 50 jaar huwelijk nog steeds lief en leed deelden.

Met die droom verstreken de jaren en toen op 16 jarige leeftijd leek mijn droom uit te komen.

Ik leerde een schat van een jongen kende. Miel zag mij doodgraag en deed er alles aan om zoveel mogelijk samen te zijn. We deden leuke dingen en gingen samen op vakantie.

Natuurlijk waren er ook moeilijke periodes. We waren zo jong en onbezonnen. Daardoor verloren we elkaar enkele maanden uit het oog om nadien maar al te goed te beseffen dat we niet zonder elkaar konden.

Een jaar geleden ben ik dan afgestudeerd als leerkracht lager onderwijs. Er ging een nieuwe wereld voor mij, voor ons, open. We maakten volop plannen. Miel ging zelfs meteen enthousiast op zoek naar een appartementje. 

Ik was geëmotioneerd door zijn enthousiasme. Op dat moment was ik ervan overtuigd dat wij samen oud zouden worden.

Dit is zo een beetje kort wat er de voorbije 6 jaar is gebeurd. 

We wonen nu meer dan een halfjaar samen. Ik vind het verschrikkelijk om het te moeten toegeven, maar van ons gelukkig leven met al mijn dromen blijft niet veel meer over :(

Het werd mij al snel duidelijk dat we qua karakter en handelingen toch veel meer verschillend waren dan we ooit hadden durven dromen. 

Miel werkt hard en is daardoor niet veel thuis. Ik heb hier enorm veel respect voor en bewonder hem om zijn doorzettingsvermogen. Door zijn werk heb ik echter het gevoel dat hij mij (waarschijnlijk onbewust) een beetje uit het oog verliest.

Zijn dominante karakter komt de laatste tijd vaker naar boven en daardoor maakt hij heel wat kwetsende opmerkingen. 

Zo vertel ik heel graag tegen iemand wat er die dag op m'n werk gebeurd is. Kinderen kunnen heel aangenaam maar soms ook vermoeiend zijn. Die dagelijkse gebeurtenissen deel ik dan ook graag met iemand. Dit is een deel van mijn opvoeding geweest. Thuis maakte mijn moeder altijd tijd om naar mijn verhalen te luisteren. Bij Miel vind ik dit luisterend oor echter niet en hij heeft mij dan ook duidelijk gemaakt dat hij liever heeft dat ik dit niet doe. Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd en kan er mijn problemen en bedenkingen dan ook niet bijnemen. 

Sinds we samenwonen doen we ook bijna niets meer samen. Ik kan de tijd niet zeggen dat we samen eens een avondje naar de cinema gingen of gezellig iets gingen gaan eten. Als ik hem hierna vraag reageert hij ontwijkend ...

Als hij 's avonds thuiskomt gaat hij dan ook direct na het eten in de zetel hangen om dan rond 9u30 - 10u te gaan slapen met de mededeling dat ik gerust nog eventjes beneden mag blijven omdat hij op die manier meer plaats in bed heeft. 

Er was een tijd dat ik dit mij niet aantrok en ervan overtuigd was dat we samen door deze periode zouden geraken. Het wordt echter alleen maar erger. Miel kruipt steeds verder in zijn schulp, vertelt bijna niets meer over zijn werk en reageert redelijk bot als ik hem hierna vraag. Hij gaat tegenwoordig ook woensdag-, vrijdag- en zondagavond op café na zijn werk. Dit loopt dan meestal uit tot na 11u waardoor ik thuis samen met het eten wacht en blijf wachten op een berichtje ...

Sinds ik door heb dat hij wel alles vertelt tegen zijn ouders is er iets in mij geknapt.

Ik zorg voor hem, kook en kuis en probeer het hem zo comfortabel mogelijk te maken. Ik snak gewoon naar een beetje waardering of een lief woordje. Ik heb echter het gevoel dat ik met mijn verhalen niet bij hem terechtkan. Zelfs als ik probeer uit te leggen hoe ik mij voel in deze situatie reageert hij bot en afwijkend ... Op die manier krijg ik het gevoel dat ik een grote zaag ben die teveel van hem verwacht.

Dit is jammer genoeg niet het leven waar ik als jong meisje van gedroomd heb ...