Een grote stap vooruit vandaag : vanavond telefoon gekregen dat mama naar een kamer was verhuisd. Met andere woorden : vader & dochter in zeven haasten naar Gent met 'de' valies en uitermate tevreden dat we niet meer naar de IC moeten.
Langs de andere kant vraag ik me nu wel af hoe het zou zijn met een aantal van die mensen, die nog steeds op IC liggen ... Ziekte schept een band. Na enkele dagen UZ zagen we steeds dezelfde mensen in de wachtruimte en af en toe werd er al eens een woordje gezegd, een traantje gelaten. Tenslotte zit je allemaal in dezelfde situatie. Het was vrijdag dan ook heel confronterend om te beseffen dat ik zelf met een enorme glimlach de afdeling heb verlaten, terwijl wat verder de zakdoeken om andere redenen werden bovengehaald.
In alle geval : mama heeft een kamer. Ze is op een nieuwe afdeling terecht gekomen en dat zullen ze daar geweten hebben ... ! Laat ons zeggen dat ze vooral vastberaden en zeer strijdlustig is om die afdeling ook zo gauw mogelijk te verlaten en in te wisselen voor haar eigen zetel (nee, ziekenhuisbed durfde ik hoegenaamd niet vermelden). Na de nodige instructies over hoe we haar nachtkastje en kleerkast moesten inrichten, kreeg pa een aantal richtlijnen voor morgen. En of hij zeker de krant wou meebrengen (wat volgens mij een interessant procédé zal zijn want een krant lezen met een WITTE ziekenhuisschort en baxters, op WITTE lakens ?).
Verder zijn we ook onze blocnote (om de lijstjes van ma te noteren zodat we niets vergeten) en stylo's kwijt. Ma heeft haar bril terug en die staat pal op haar neus, dus niets ontsnapt nog aan haar alziend oog. Geen idee wat ze in haar baxter spuiten, maar ik wil er ook wat van ! Haar 'je m'en foutisme' is hilarisch, haar gedrevenheid aanstekelijk. Het eerste kwartier van mijn bezoek moet ik op het appèl komen, met lijstje in de hand : wie de groetjes deed, wat de voetbaluitslagen zijn en wanneer Sporting Lokeren opnieuw moet spelen. Of er headliners waren in het nieuws, of Lennert & Johnny braaf zijn en of papa het wel goed stelt alleen. Daarna is het de beurt aan pa, met verslag van wat hij gegeten heeft en morgen op zijn menu gaat zetten.
Ze is er terug : helemaal ! En we zien meer en meer ons meme Nelly in haar; maar laat dat vooral een compliment zijn.
(In alle geval pa, als je dit nog leest, vergeet niet dat je morgen een andere trui moet aandoen, liefst een blauwe.)