Ik ben altijd al "de mollige" geweest. Als kind was ik al dat iets struiser meisje, en altijd heb ik daar wel complexen over gehad. Maar ik at/eet te graag, elke poging om slanker te worden mislukt hopeloos, omdat ik (teveel) eten gewoon niet kon/kan laten.
Naarmate ik ouder werd werd het probleem erger en erger, ik werd dikker en dikker. Resultaat: in januari 2013 woog ik 95 kilo en had ik een BMI van 33.
Voor de mensen die niet weten wat een BMI (of Body Mass Index) is: Je BMI is een score die je krijgt door een rekensommetje die je doet. Als je een score hebt tussen 19 en 25 zit je goed. heb je er één tussen 25 en 30 dan heb je overgewicht, zit je boven de 30 dan ben je obees. BMI is wel niet altijd correct, bv bij bodybuilders; die zijn zwaar en hebben een hoge bmi, maar dat komt door spiermassa. Je kan veel informatie vinden over BMI op het internet.
Maar dus, ik had op januari 2013 een BMI van 33. Het was officieel, ik was obees, OBEES! Toen ik dat doorhad voelde ik mij echt vreselijk ellendig, hoe kon ik het zover hebben laten komen? Oké, 95 kilo is nog altijd niet het gewicht van die mensen die je op TV programma's ziet ala 'supersize vs. superskinny', maar veel scheelt het toch niet meer. Plus dat zo'n groot gewicht mij echt in de weg zou beginnen zitten voor het paardrijden. Mijn paard is mijn leven en ik voelde mij zo schuldig toen ik die 95 kilo op de weegschaal zag staan. Hoe kon ik in godsnaam zo zwaar nog op mijn paard blijven zitten?
Er moest dus iets veranderen. Maar verandering is moeilijk. Doordat ik nogal wat meegemaakt heb in mijn jeugd is eten een verslaving geworden. Veel eten helpt mij om niet meer te voelen, echt vergelijkbaar met mensen met een acoholverslaving. Ik krop(te) al mijn problemen op en als de druk vanbinnen te veel werd dan at ik tot ik buikpijn had. Op die manier hoefde ik niet meer na te denken over mijn problemen en kon ik zaken van mij afschuiven, terwijl ze wel helaas nog vanbinnen aan mij zaten te vreten. Doordat ik veel met de fiets overal naartoe ging en vaak ging paardrijden woog ik dus eigenlijk "nogmaar 95 kilo". Had ik die beweging niet gehad dan was het probleem waarschijnlijk veel erger geweest.
Ik heb gelukkig op tijd aan de alarmbel getrokken en hulp gezocht, ik ben naar een psycholoog gegaan. Die heeft mij enorm geholpen om dingen te verwerken en een plaatsje te geven. Om te leren praten over mijn gevoelens, om eindelijk eens mijn gedacht te zeggen tegen degene die mij al mijn hele leven emotioneel beschadigd.
Door naar een psycholoog te gaan heb ik echt een ommezwaai gemaakt, ik voel mij emotioneel zoveel sterker dan vroeger, dat was het wat ik al die tijd al nodig had. Ik was in het begin wel wat angstig en beschaamd om naar zo'n psycholoog te gaan. Ik voelde mij precies een zottin, want zo zag ik mensen die naar een psycholoog gingen: als emotioneel labiele mensen. Mensen die het leven niet meer aankunnen en die te zwak zijn om er zonder hulp door te geraken.
En wel, misschien was ik ook echt wel zo. En eerlijk gezegd vind ik (niet meer) dat ik mij daarvoor moet schamen. Want leven, gewoon leven, kan soms verdomd zwaar zijn. Soms te zwaar. Onder mensen is het echt niet eerlijk verdeelt hoeveel ellende of druk iemand moet meemaken; En het is ook niet eerlijk verdeelt hoe goed ieder mens kan omgaan met problemen.
Ik ben er nu trots op dat ik op tijd aan de alarmbel heb getrokken en hulp heb gezocht. Had ik dat niet gedaan dan woog ik nu misschien al 110 kilo en dan was ik steeds dieper en dieper in de ellende gezakt. Door hulp te zoeken ben ik eindelijk uit mijn negatieve spiraal geraakt, en een beter mens geworden. En ik vind dat dat wel iets is om trots op te zijn!
Gelukkig had ik door oa mijn opleiding wel een goed beeld van wat gezond eten en diëten inhield. Ik moest vooral emotioneel kunnen veranderen om eindelijk gewicht te kunnen verliezen. En nu, op februari 2014 zijn we zo'n 16 kilo lichter. En niet alleen in gewicht, maar ook mijn denkbeeldige emotionele rugzak is een pak lichter geworden..
Ik kan iedereen die zich ellendig voelt echt aanraden om hulp te zoeken, maakt niet uit voor wat, je kan er alleen maar beter van worden! praat over je problemen! Praat met je ouders, je vrienden, je lief, een psycholoog,.. Want echt: uiteindelijk word je denkbeeldige rugzak te zwaar om alleen te dragen..
Hey iedereen op het web! Ik ben dus Merel, en om de één of andere spontaan gekke reden heb ik besloten om een soort van dagboekblog te beginnen. Om op te kunnen schrijven wat ik meemaak, hoe ik me voel en wat er in mij omgaat. Gewoon omdat het kan eigenlijk.
Maar wie ben ik eigenlijk? Welnu, ik ben Merel, een twintiger vol dromen. Soms nogal onzeker, maar daar wordt hard aan gewerkt.. Ik ben samen met mijn Lief en wij hebben een LAT-relatie. als het zoeken van ander werk een beetje wilt vlotten dan verhuis ik snel naar hem! Dat mag ook wel, want we zijn ook ondertussen al enkele jaren samen, en dolgelukkig met elkaar. Ik kijk er enorm naar uit om bij Lief in te trekken. Ik woon nu namelijk nog altijd thuis bij mijn moeder en mijn stiefvader.
Op Lief na dan is mijn paard Tara mijn allegrootste liefde. Een heel wijs dier -ondanks dat ze soms nogal een dramaqueen kan zijn- en eigenlijk mijn allerbeste maatje..
Ik hou dus van paardrijden. dat doe ik al sinds mijn tiende en van in het begin af was ik verslaafd. nu ik mijn eigen paard al een paar jaar heb is er een verslaving bijgekomen: Het kopen van dekjes en ander materiaal om mijn paard mee op te tutten als één of andere uitvergrote 'My little pony'. Gelukkig vindt Tara dat allemaal prima. Mijn bankrekening vindt het soms iets minder -net als mijn moeder- en Lief heeft er soms ook wel vraagtekens bij. Maar ik krijg er geen genoeg van!
Ik hou ook van een goed boek en van buiten zijn. Ik shop ook graag, moest mijn loon meer willen meewerken dan zou ik het ook vaak doen. :) En ik hou ook enorm van koken (net als Lief) en van eten. Van eten hou ik eigenlijk iets te veel. Ik heb jaren gekampt met een eetverslaving, maar ik ben hier al een jaar heel hard tegen aan het vechten. en het resultaat mag er zijn: ik ben zo'n 16 kilo slanker dan vorig jaar! Ik ben er nog niet maar ik doe mijn best, ik ga er zeker en vast nog vaak over schrijven op mijn blog hier. Het is moeilijk om zo hard aan mijzelf te moeten werken, maar ik ben wel trots op wat ik al bereikt heb!
Ik heb een haat/liefde relatie met mijn haar. Ik heb lang krullend haar, dat eigenlijk best wel mooi is, maar door mijn onzekerheid steek ik het liever veilig op, dan kan ik geen commentaar krijgen als het eens slecht ligt (wat toch ook wel vaak gebeurt). als tiener ben ik ook gepest geweest met (onder andere) mijn haar, en dat heeft zijn sporen nagelaten vrees ik..
Als job werk ik in de thuiszorg, een job die ik met enorm veel passie en liefde doe. Ik ben VRESELIJK met papierwerk, maar ik kan goed met mensen omgaan. Ik denk wel van mezelf dat ik veel empathie heb en dat ik goed kan inschatten wat er in de leefwereld van anderen omgaat. Ik vind het fijn om individueel met mensen te werken, om ervoor te zorgen dat ze zich comfortabel en gelukkig voelen.
Ik wil dus vooral schrijven over wat er in mijn hoofd rondspookt. Gedachten die ik heb, dingen die ik heb meegemaakt. Ik ben benieuwd tot wat dit allemaal gaat komen. Veel leesplezier!
 "Smile"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
