Ik ben geadopteerd door Belgen. Dus ik woon in Antwerpen, België.

Mijn biologische ouders hebben me laten adopteren toen ik 6 maanden oud was. De adoptie was anoniem, ik noch mijn adoptie ouders hebben dus nooit geweten wie mijn biologische ouders zijn. Mijn adoptie mama, ik noem haar gewoon mama, is me komen halen. Mijn papa niet want hij had geen zin.. Het bleek dat ik heel ziek was. Toen we geland waren in België moest ik direct naar het ziekenhuis. De dokters zeiden dat ik de volgende dag niet kon halen maar zie, 17 jaar later en ik ben hier nog steeds ;). Ik had te weinig voeding dus kreeg ik een infuus met voeding want ik kon het niet inhouden, waardoor ik nu altijd honger heb. Later ontdekte ze dat ik een huidziekte had. Wat ik nog steeds heb en heel mijn leven ga mee moeten leven. Ze weten nog steeds niet exact wat het is. Elk jaar moet ik opnieuw naar Leuven voor een update maar de komende 4 jaar is er nog steeds niks veranderd. Het enige wat ik nu kan doen is me elke dag 2x insmeren met een bodylotion met ureum en 2x per week in bad met natrium bicarbonaat. Het is niet leuk maar ik ben er ondertussen gewend aangeraakt.

Het is niet makkelijk, maar het leven gaat door he! Dit is nog maar het begin.

 

Laatste dag van het school. Zat in het tweede middelbaar. Mijn papa moest onverwachts mee naar het oudercontact ipv mama. Was erdoor maar de leerkrachten dachten dat ik het derde niet zal halen. 

De volgende dag werd ik naar mijn nicht gestuurd die ik nog maar 1x had gezien. Moest al mijn spullen pakken en wachten tot papa me kwam halen. De regeling was niet zo moeilijk. In de week zat ik bij mijn nicht op de computer en in het weekend naar papa waar ik elke middag in het ziekenhuis zat bij mama.Waarom ik ook niet de week bij papa was? Hij had geen tijd voor me, teveel werken zei hij. In augustus ging ik naar een danskamp voor 5 dagen waar ik mijn beste vriendin heb ontmoet. Ik had veel aan haar en nu nog steeds maar sinds kort zijn we een beetje uit elkaar aan het groeien..

De laatste dag van de vakantie was ik bij papa. Hij kreeg een telefoontje dat ik niet langer bij mijn nicht kon blijven. Hij helemaal in paniek, hij was autistisch waardoor hij alles perfect moest hebben, belde naar mama en ze zei dat ik bij hem moest blijven totdat ze terug was uit het ziekenhuis. Mijn nicht zette die zelfde avond nog al mijn spullen af bij mijn papa zijn appartement. De volgende dag ging ik gewoon als een normaal meisje naar mijn eerste schooldag. En zo een maand verder. Gelukkig had een vriendin op school waarbij ik dikwijls bleef slapen. Ik ben nooit goed overeengekomen met papa. Op school ging het redelijk goed. In oktober mocht ik terug naar huis. Alles was zoals ervoor, dat dacht ik toch. Maanden gingen voorbij tot maart. Het weekend was ik bij papa. Een normaal weekend zou ik zeggen, zijn niks gaan doen, samen tv zien, eten en slapen. Zondag bracht hij me thuis rond zeven uur zoals altijd. Ik ging naar bed en had rare dromen. Kon niet slapen want ik voelde dat er iets gebeurd was maar kon niet zeggen wat. Met hetzelfde gevoel ben ik op gestaan, naar school gegaan. Onderweg naar huis kreeg ik een telefoontje van mama om te vragen waar ik was. Ze klonk raar dus ben ik snel naar huis gegaan. Vijf minuten later kwam ik thuis. Ze keek verdrietig. ik vroeg wat er was. Ze zei dat papa was gestorven..

 

Mama had de eerste inzinking. Ik was 10-11 jaar. Ik wist niet wat er aan de hand was, ik was te jong om het te begrijpen.

Van de een op de andere dag ging ik naar kennissen van mama waarvan de kinderen naar dezelfde school gingen als ik. 

Eerst verbleef ik daar voor 2 weken. De eerste week viel het mee, ik dacht dat mama op reis was. Daarna ging mijn papa en ik naar het ziekenhuis. Mama lag in bed, zag er heel moe uit. Ik gaf haar een knuffel en vroeg wat er was. Ze zei dat ze slecht had geslapen. Papa ging weg, ze waren gescheiden toen ik 2 jaar was. Ik ging bij haar op bed liggen en vielen samen in slaap. Ik werd wakker doordat mijn papa zei dat we moesten doorgaan. Ik wou niet en begon te huilen, ik was helemaal van streek. Uiteindelijk is mama meegegaan naar de ingang en hebben daar afscheid genomen. Ik moest terug naar de familie waar ik verbleef. Ik mocht ze niet echt, ze waren mijn familie niet, ik wou naar huis. Naar mijn mama. De andere week kon ik nooit slapen, ik was bang dat ik haar kwijt ging raken. Ik dacht dat ik ze nooit meer ging zien. De volgende 2 weken ging ik naar een vriendin van me. Daar ging het beter want ik was afgeleid. De laatste week moest ik terug naar die andere familie van eerst. Daar kreeg ik terug de nachtmerries. Toen ik op een dag ineens naar huis mocht gaan. Ik wist niet wat er gebeurde, ik was super blij! Ik had lang niet meer zo gelachen. Ik was terug in mijn eigen huis, mijn eigen bed en mijn eigen mama. Samen met onze katten. We hadden er toen 4. Ik hoopte dat het nooit meer ging gebeuren maar helaas..