Ik ben een 30 jarige man en ik zal je even mijn verhaal vertellen.
Ik heb mijn eerste grote liefde leren kennen zo een 12 jaar geleden, ik was dan 18 en zij 15, toen ik ze zag was het liefde op het eerste gezicht, echt ik kan het niet uitdrukken in woorden wat er allemaal in mij omging het moment dat ik ze zag, zo wondermooi.
Vanaf dan begon ik echt te leven, mijn leven was volmaakt.
We waren verliefd maar er waren al direct problemen, haar vader. Een alcoholist en een agressief persoon, alles dagen drinken en drinken en reageerde dit dan ook uit op zijn vrouw en zijn dochter. Nu ik begreep dat ze bang was om voor haar zelf op te komen, die bangheid zat er al van kindsaf in en als buitenstaander had ik het gemakkelijk om te zeggen doe dit of doe dat, voor hun was dit dagelijkse kost, voor mij, ja voor mij ik kon dit niet aanzien. We hadden dus een relatie maar haar pa mocht van niets weten. Ik nam ze mee (als ze al eens buiten mocht) na mijn ouders en ja je zag aan haar dat ze zo helemaal anders was, meer op haar gemak, ontspannen. Nu met de tijd vertelde ze het aan haar pa dat ze dus een lief had enja al vlug belde ze dat ik moest gaan om "het" gesprek te hebben, amai die man zat daar dronken en vertelde me van de bloemetjes en de bijtjes, amai. Nu we moesten niets meer verbergen, al was het in het geniep afspreken en op de wacht staan best wel leuk. Het was een tijd goed maar toen ik zo af en toe blauwe plekken meende te zien werd ik toch wel achterdochtig, en zeker toen ze eens toevallig de deur in haar gezicht kreeg, KWAAD werd ik echt, ik zij tegen haar je kan toch zo niet verder, komaan zeg!!! Nu enkele dagen later ging ik toch eens tot bij haar thuis, je moest die sfeer daar eens zien zeg, pa in de zetel met sigareten en zijn pinten bij hem, de kinderen, ja ze had een oudere zus en een jongere broer (die gespaard bleven van de klappen) (zus was niet thuis) die zaten aan tafel stil en bangelijk, moeder was ook al goed doordronken en ja nog geen 5 minuten later begon het, pa werd even, hoe zeg ik dit agressief en het ergste begon hij dit ook tegen mij te doen, moeder fluisterde al gauw in van laat u doen dat is het beste, ik zij zo wat??? Ja het begon, ik verweerde me en ja onze pa zijn eer amai, hij begon daar met borden te gooien, stoelen enzo verder, pfff echt dat moment dacht ik zo "wat een zielige mens" Ik stond op en zij tegen mijn vriendin als er iets gebeurd bel mij op (ik had een gsm gekocht die ze verdoken hield mocht er een probleem zijn) Nu de dag erop begon het, ze mocht me niet meer zien, ik wilde echt deze relatie niet opgeven en toen zij ik haar van wil jij zo de rest van je leven verder leven of wil je een gelukkig leven dan moet je kiezen, bij je pa of bij mij, gelukkig zette ze de stap en gaf ze haar hand. Wij naar de politie enja ze was nog minderjarig, ze was ondertussen al 16 jaar maar toch bij mij komen wonen,dat kon niet volgens de wet, dus na uren bij de politie geweest te zijn vertrok ze naar een "home" tot de dag ze 18 werd.
Toen ze 18 werd had ik al een huis gekocht en begon ons leven samen!
Je kent dat wel, een huisje, een auto, een kat en dan kindjes Maar kindjes, ja we begonnen eraan toen ik 24 was, zij was dan 21 en dat lukte niet meteen, maanden vlogen voorbij, al vlug werden dat jaren, onderzoeken gedaan, iedere maand bij de gynaecoloog, laparoscopie, inseminatie's, tegen dan waren we al 6 jaar verder en was het genoeg voor de vrouw, de volgende stap was ivf maar alles stond op pauze, even relaxen zij ze.
Nu we hebben nooit geen ruzie, we zaten soms gewoon in een sleur, ja 12 jaar is toch normaal dat je elkaar door en door kent.
Nu alles begon zo een 2 jaar geleden toen ze eens een "scheven" had, je weet wel vreemdgaan., die nacht kwam ze niet naar huis. Echt, ik was kapot. Mijn ouders kwamen mij halen want ik zat erdoor, bij hun in de zetel "geslapen" en de volgende dag mijn vrouw proberen te overtuigen wat ze precies aan het doen is, komaan een relatie opgeven voor iets wat ja, iets nieuws??? Nu lange gesprekken gehad en echt blij dat ze terug was!!! Echt ik was kweet niet hoe gelukkig ook al was er iets "gebeurd" Ik heb nooit gevraagd in hoe ver alles was, ik mocht er niet aan denken of ik kwam zot.
Nu de tijd vloog voorbij maar ik was niet meer dezelfde, we zaten al gauw weer in onze dagelijkse "sleur" maar mijn vertrouwen was toch dat niet meer, ik was zeer jaloers geworden enja zo een beetje bezitterig zeg maar.
Ook facebook en wat je al niet kan met de gsm, online gaan enal vergemakkelijkt het me niet. Het laatste half jaar echt, alle dagen facebook van zodra ze thuiskwam tot ze ging gaan slapen. de ene sms achter de andere, pfffff voor zot van te worden.
Nu tot een 4 maanden geleden het begon, ze kwam nie naar huis!!! Verdorie nu was ik echt kapot. Ze heeft iemand leren kennen van "vroeger" via facebook!!! en ging blijven slapen bij haar zus. Echt nu zat ik er door, deuren gesloten en ja ik kwam zot. Pijn, verdriet, noem maar op. Mijn wereld storte in, zij was mijn alles, mijn steunpilaar, zonder haar, ja zonder haar zag ik het niet meer zitten. Diezelfde avond berichten uitgewisseld van kom terug en ik wil je en,...maar niets hielp, ik was kapot, toen belde ze en ik nam op maar ik zat al diep,, zo diep dat ik er een einde aan wilde maken, ik had ja een tablet of 4 pillen genomen en ja was lijk al serieus aan het glijden. Nu mijn schoonbroer aan de lijn gehad en vlug babbelen en babbelen en mij overtuigen van alles komt goed en ik ga helpen enzoverder,... Nu moet zeggen dat ik daar toch mee geholpen was en ik deed de voordeur openen zat daar te wachten tot hij kwam, hopend tot een oplossing, ik as al serieus aan het hyperventileren, krampen in mijn handen, da deed pijn hoor, mijn handen trokken gewoon ineen en kon die niet open krijgen, toch beseft zo van ja kzou beter meewerken in de hoop dat het nog goed komt en zo meegegaan na de kliniek, tegen dat ik daar was al enkele keren overgegeven, nu maar best dat een deel van die pillen al eruit waren, nu achteraf geluk gehad voor mijn nieren en al.
Ik weet dat is geen oplossing en ik zeg altijd dat dat egoïstische mensen zijn die aan zelfmoord doen maar weet je dat moment dacht ik daar echt niet aan, twas me gewoon teveel, echt mijn wereld, mijn veilige wereld was er niet meer.
Nu met in de kliniek te liggen kwam mijn vrouw toch terug, eens thuis hoopte ik niet dat ze terug was uit schuldgevoel want ja zo gaat dat ook niet e
Nu het ging toch niet meer zo goed, na enkele weken zag ik het al, facebook lag weer alle dagen aan en als ze berichtjes kreeg stond die enkel op vibratie dus geen beltoon meer en dan viel het niet op dat ze telkens naar de wc moest, ook als ze in de zetel zat, zat ze altijd schuin zodat ik nooit kon zien wat ze precies deed, weet je veel dingen begonnen me op te vallen, ze sprak bijna niet meer, seks, ja dat was ook al een 2 maanden geleden en een gewone knuffel of een slaapwel toegewenst zat er ook niet meer in. Op een dag toen ik thuiskwam van het werk was het zover, ze was weg, kleren weg, paar spulletjes weg, ja het was zover het was gedaan.
Ik zat in de put, opnieuw maar nu zag ik het zo een beetje aankomen, niet dat ze ging weggaan maar ja ik wachtte tot ze ging beginnen babbelen met mij voor een oplossing, maar ja weg was ze.
Nu dat is van de 3de november geweest, sindsdien ben ik alleen.
Ze logeert bij haar zus, maar ja hoelang zal het duren eer ze erbij gaat wonen?
We zijn samen van de 17de juli 2009, we gingen naar ons 12de jaar toe, ik begrijp het nog steeds niet??? Luister als je in een sleur zit dan doe je er wat aan, eens nieuwe dingen doen, een reisje maken,... je werkt aan je relatie, kinderen maken dat ging niet en dat weegde op onze relatie maar dat is geen reden om vreemd te gaan! Ze zegt tegen mij je bent met twee in een relatie waar ik op antwoorde, we hebben nooit geen ruzie, je koopt wat je wilt kopen, weet je we waren gelukkig en kwamen niets te kort, akkoord we werken veel maar we gooien niet met geld, weet je. Ik zeg al die dingen zijn geen reden voor bedrog! De reden dat je bij me weggaat is voor 99.9% omdat je bij hem wilt zijn, thats it!!!!!
Facebook, weet je das pure vergif!!!!! Je zou het beter een datingsite noemen met de naam fu*kbook!!!!!
Nu daarom even dit blogje dat ik nu en dan wat kan opschrijven want mijn gedachten zitten erg vol, ik weet me geen raad meer en ik hoop dat ik geen stomme dingen ga doen. Tijd heelt alle wonden maar weet je mijn hart blijft gebroken.
Ze zegt dan tegen mij van ik heb ook pijn hoor, ewel daar moe ik mee lachen want akkoord die beslissing nemen was niet gemakkelijk maar zij zit nu bij hem, heeft 2 kinderen, een hond, een nieuw huis en ik zit hier moederziel alleen en echt alleen is maar alleen en zeker zals je 12 jaar echt samen geleefd hebt, alles samen doen en nu ja alleen!
Dat begrijp ik ook niet want in de jaren toen we probeerden voor een kindje dan sprak ik even over adoptie maar zij wilde dat niet, omdat het haar kinderen niet zijn en dat het nooit goed ging gaan dan, weet je ze moet nu ook voor die 2 van hem kijken e en nu gaat het wel ofzo.
Ik denk dat ik even een pauze zal nemen want er komen veel emoties los bij het schrijven hiervan, Ik zal hier nu en dan wat schrijven zodat ik toch eventjes mijn hoofd kan leeg maken,
het is ondertussen al 1u27am en zal beter wat proberen te slapen want echt dat slapen gaat me niet al te goed, echt zo alleen, pfff
