De bel. Eindelijk is school gedaan. Die 7 uren werden me echt te veel. Snel pak ik m'n rugzak en haast me zo snel mogelijk naar buiten. Perongeluk trap ik op de teen van Bella. "Sorry", mompelde ik. Letterlijk ren ik naar de schoolpoort toe. "Claire! Claire, wacht!" hoor ik iemand achter me zeggen. Uch, het is Lotte. Ik probeer haar zoveel mogelijk te ontwijken. "Luister, Cliare, het spijt me! Ik had het niet moeten doen! Wacht nou even!" zucht ze, maar ik wil het niet horen. Het is te pijnlijk.
"Sorry Claire, ik voel me echt niet goed. We kunnen echt niet naar het winkelcantrum", zei Jake. Er klopte iets niet. De dag ervoor voelde hij zich net prima. Geweldig zelfs! En opeens is hij ziek? Ik wilde er geen grote drama van maken dus zei gewoon kortaf: "Ow jammer, ik ga wel alleen. Veel beterschap." Na het gedag zeggen belde ik Lotte op om te vragen of ze met me wee wilde gaan. Ze was immers mijn beste vriendin. "Sorry Claire, ik voel me echt niet goed." Verbazingwekkend herhaalde ze dezelfde woorden die Jake zei. 'Hadden ze dit misschien afgesproken?' spookte er door mijn hoofd. Maar dat was onwaarschijnlijk, dacht ik, want Lotte gunde me m'n realtie met Jake."Grappig, Jake zei precies hetzelfde", grapte ik. Ik hoorde haar twijfelen. "Echt waar? Haha grapig" aarzelde ze. "Is er wat? Moet ik is langskomen?" vroeg ik. "Nee! Nee! Straks word je nog ziek! Eh, m'n mama komt, ze heeft kippesoep voor me gemaakt. Ik moet weg, doeg!" en voordat ik nog iets terug kon zeggen haakte ze af. 'Vrremd' dacht ik bij mezelf. Maar ik maakte me daar niet zoveel druk over. Ik besloot om een kleine beeldje te kopen voor Jake, gewoon om hem beterschap te wensen. Nadat ik een schattig beeldje van een hart had gekocht ging ik naar zijn huis. De deur stond nog een beetje open, wat ik vreemd vond, want hijzelf was 'ziek' en zijn ouders waren een weekendje weg. Ik ging naar binnen en vermoede dat hij boven was. Toen ik naar boven liep en zijn kamerdeur opende stond ik en mijn hele lichaam stil. Ik kon niet geloven wat ik zach. Daar lagen ze, halfnaakt op bed, zoenend van het kan niet meer."Klootzak!" schreeuwde ik en ik gooide het beeldje ergens naar toe (blijkbaar het raam want ik hoorde ineens glas breken) en liep naar beneden. "Claire, wacht!" riep Lotte nog. Ze hield me tegen en keek me recht in de ogen aan. "Ik kan het uitleggen" zei ze. Ik gaf haar een harde klap in haar gezicht, en man wat deed het me toen deugd om haar verbijsterde gezicht te zien. "Ik wil je nooit meer zien!" gilde ik en ik liep weg. En als ik zeg liep dan bedoel ik dat ook letterlijk. Ik liep alsof m'n leven ervan af hing. Ik vergeef het hen nooit.
"W-wacht nou effe" hijgt ze. Ik stap gewoon door. Ze neemt een sprintje en staat opeens voor me. Mijn hand staat al klaar om haar een mep te verkopen, maar ook zij heeft dat door en houdt mijn hand tegen. "Je snapt het niet, Claire. Het, het was perongeluk" PERONGELUK? WIE KUST ER NOU IEMAND VRIENDJE, PERONGELUK! "Wat jij deed wat niet perongeluk Lotte, jullie hadden deze shit al afgesproken", zei ik kalm. "Het was gewoon een grote fout, Claire. Ach, toe, je vergeeft me toch?" smeekt ze. Hoe kon ze dat nou vragen? Ik ben meer dan 10 maanden met Jake samen geweest en dan flikt zij me dit aan? Wacht, dan moet ik nog wel iets weten. "Hoe lang deden jullie het?" vraag ik. Ik zie haar rood worden, denkend aan smoesjes. "Luister, Claire, ik bedoelde..." "Hoeland deden jullie het?!" vraag ik luider. Ze schraapt haar keel een beetje en staart naar de grond. "Al sinds jullie samen waren "fluister ze, maar luid genoeg dat ik het kan horen. Dit verdient nog een klap, maar ik zie de leerlingen al richting de schoolpoort stappen. "Jij b... Hoe kon je! Ik haat je, weet je dat!" roep ik. "Claire, het was gewoon een grote fout. Alsjeblieft, ik wil je niet kwijt", zegt ze droevig. Maar het kan me niet schelen. "Nee Lotte Hullemans, het was een grote fout van mij om je ooit als vriendin te accepteren!" schrreeuw ik en ik stap weg. Ik hoor haar niet meer achter me aanlopen. Maar goed ook, want ze weet dat het toch verloren moeite is.
Mijn hart breekt. Ik sta voor zijn deur. Ik heb het gevoel dta ik op het punt sta om flauw te vallen. Alle delen van mijn lichaam doen pijn. Ik weet niet of ik het aankan, maar toch klop ik op de deur. Ik moest het geld komen brengen voor het glas dat ik kapot had gemaakt. Gelukkig zag ik een vrouwelijke figuur uit de deuropening komen en zag ik zijn moeder staan. "Ah, Claire! Dat is lang gelden. En, hoe gaat het met je?" vaagt ze lief. Ik denk dat ik haar het meest van dit gezin mis. Zij was een soort moeder voor me. Een moeder die echt om me gaf. "Goed" probeerde ik eruit te brengen. "Hier is het geld. Het spijt me nogmaals voor het raam." Ze kijkt me meedelijdend aan. "Het geeft niet, ik weet dat het uit frustratie was. Ik vind he took echt niet kunnen wat Jake deed", zei ze verdedigend. Nu had ik echt zin om te huilen. Elke keer dat ik zijn naam hoor, komen de tranen naar boven. Een klein druppeltje valt al neer. "Je mist hem he?" vraagt ze, alsof ze mijn gedachte kan lezen. Zachtjes schud ik ja. Ik mis hem zoveel! Maar ik walg ook van hem. "Wat Jake deed was niet goed. Maar hij mist en houdt nog steeds van je Claire. Ik hoop dat je dta weet" zegt ze glimlachend. Staat ze nu ook aan zijn kant? Eerst doet ze lief tegen me dan vertelt ze shit over Jake? Alsof hij me mist, waarschijnlijk ligt hij nog steeds elk weekend naakt met Lotte op zijn bed. Ik hoor iemand de trap afgaan. Zodra ik hem zie springen de tanen echt op. En deze keer kan ik ze niet tegenhouden. "Eh, hey Claire" zegt hij, schamend. Ik veeg snel mijn tranen uit en probeer mezelf weer recht te zetten. "Ik moet maar weer eens gaan", zeg ik. Ik heb echt geen zin om hem nu nog te spreken. "Ok, hou je taai eh meid" zegt zijn moeder vriendelijk. "Wacht, kunnen we nog praten?" smeekt Jake. "Dat lijkt me geen goed idee", weet ik er nog uit te brengen. Ik stap weg. "Wacht, Claire!" hoor ik Jake nog zeggen, maar stoppen doe ik niet. "Laat haar maar. Ze heeft nog wat tijd nodig", hoor ik zijn moeder nog zeggen, maar verder hoor ik niets want al snel steek ik m'n oortjes in m'n oren. Stappend naar huis kom ik voorbij het pleintje. "Ieuw, blijf van me af, engerd!" hoor ik iemand zeggen. Ik draai me om en zie Stellle staan, met een man naats haar. Stelle hoort bij de, nou ja, bekende van de school. Zou ik gewoon naar haar toe gaan? Ik zie dat de man meer handtastelijker word, en Stelle begint harder te schreeuwen. Ik moet er iets aan doen! Snel hou ik de sneltoets 112 bij de hand en ik loop naar hen toe. "Laat haar met rust of ik bel de politie!", roep ik, wijzend naar mijn gsm. De man kijkt me aan en laat Stelle los. "Ik krijg je nog", mompelt hij en en hij loopt weg. "Thanks! Die gast is echt creepy!" zegt Stelle. "Ken je hem?" vraag ik. Waarom zou hij anders zeggen: 'Ik krijg je nog'? "Ja, gewoon een oud ruil maajte. Niets speciaal, gewoon iemand die niet tegen zijn verlies kan. Hey, heb je iets speciaals te doen?" vraagt ze me. Vraagt Stelle me nu of ik iets wil doen? "Euh, nee", zeg ik verlegen. "Kom dan mee, ik en een paar vrienden gaan wat rond hangen in 't stad. Kom je mee?" vraagt ze. Ik kan niet geloven wat ik hoor. Vraagt Stelle me nu of ik met haar mee naar het 't stad wil? Met haar vrienden?! "Natuurlijk!" zeg ik, bijn a schreeuwend. Samen stappen we naar de bushalte wachtend op de bus. Op de trip praten we de hele tijd over grappige dingen, soaps en al die dingen. We hebben eigenlijk wel heel wat met elkaar gemeen! Als we daar zijn aangekomen, zie ik haar stel vrienden staan. "Hye mensen, dit is Clair. Clair dit is Charlotte, Dounia, Max, Axle, James en Naomi." Ik krijg een kortaf hey en dat is het. "Eh, Stel, wij gaan 'snack' halen eh" zegt Max tussenhaakjes met zijn vingers. Wat bedoelt hij daarmee? Ik kan het beter niet vragen, straks vinden ze me een bemoeial. "Extra zakjes, eh!" giegelt Dounia. Zakjes? Pff, ik maak me daar geen druk over. "Wij gaan shoppen!" gilt Charlotte. Met de meisjes lopen we door de straten, niet echt shoppen, meer bekijken. Tot dat we in Forever 21 komen. Daar kiezen we wat kleren en gaan allemaal een pashokje in. Gelukkig is er nog een groot pashokje over, waar we met iedereen binnen kunnen. "Die top staat je echt, Naomi!" zegt Dounia. "Ja he? Ik neem hem!" zegt ze blij. Ik gluur naar het prijskaartje en ik zie een groot bedrag op staan. "Euh, is het niet te duur?" vraagt ik twijfelend. Ze kijken elkaar voor een second aan en beginnen in lachen uit te barsten. "Dacht je nou echt dat ik het ging kopen?" lacht Naomi. Ik snap er niets van en probeer mijn rood hoofd te verbergen. Ik zie haar het topje aanhouden en haar trui erover aandoen.Snel neemt Dounia een schaar uit haar tas en ze knippen het beveiligd knopje van de trui. Er blijft een klein gatje over. "Maak je geen zorgen, ik naai dat straks wel dicht", zegt Charlotte. Ik kijk hen verbijsterend aan. Zijn ze nu die topje aan het... stelen? "Waarom kijk je zo? Je gata ons toch niet verlinken toch?" zegt Stelle vragend. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Zou ik dan gewoon moeten doen alsof er niets aan de hand is? Ik heb toch geen vrienden meer, ik wil de deze niet ook verlizen. "Natuurlijk niet", zeg ik met een droge keel. Na dat ze allemaal een paar topjes 'stelen' kijken ze alleen nog mij aan. "Als je erbij wilt horen, dan moet je je ook aanpassen" zegt Dounia. Ze geeft me een topje. "Doe je mee of niet?" dringt Charlotte aan. Maar zou ik het doen of niet?
