Het is vandaag een week geleden dat mijn kleine meisje stierf. Op dit uur zat ik vol ongeduld te wachten op het verlossend telefoontje.

Helaas geen prettig telefoontje. God, kleine meid, wat mis ik je enorm. Elke dag vloeien er wel tranen. Gewoon omdat je niet meer bij

ons bent.

Ik mis je geblaf.

Ik mis je leuke verwelkoming als ik weer thuis kwam.

Ik mis je in de zetel s'avonds bij me.

Ik mis het om je s'morgens te begroeten.

Ik mis het hoe je duidelijk maakte dat je drinken/eten wilde.

Ik mis je gewoon.

Ik wou echt dat je nog bij ons was.

En niet alleen ik mis je, ook Beemer. Hij wilde continue mijn aandacht en ging je overal zoeken. Ook al heeft hij afscheid van jou

kunnen nemen. Hij snapte het ergens denk ik niet of hij voelde gewoon mijn emotie. Geen seconde verloor hij mij uit het oog en als

Maxime in zijn bedje lag te slapen, kwam hij echt om mijn aandacht vragen. Het is genoeg voor hem om gewoon samen in de zetel

te liggen. Sinds gisteren eet hij terug. Kon ik me nog zorgen beginnen maken om hem. Het is al geen dikkerdje. Maar goed, dit is voorbij.

Je foto staat in de kast, samen met je asse, je haarplukje, je kaarsje en pootafdrukjes. Ik probeer er eigenlijk niet aan te denken. Soms

kijk ik eens stiekem snel naar de kast om naar jou te kijken. Want nu zie ik je niet meer in de zetel slapen :( Maar s'avonds, als Peter naar

de paarden is en Maxime ligt te slapen, denk ik toch aan jou en kijk ik vooral naar je foto en herinner ik me jou volledig. En dan komen de

traantjes. Maar goed, er is niemand die mijn verdriet ziet, alleen Beemer. Ach kleine meid, het gemis zal uiteindelijk wel een plaatsje krijgen

in mijn hart maar weggaan zal het nooit. Voor vele mensen "maar" een hond. Maar jij was mijn beste vriendin en dat zul je altijd blijven.

Slaap zacht lieve kleine meid en ooit zien we elkaar terug! Ik hou van je.