Deze morgen dacht ik aan Baccardi, mijn kleine meid, ons klein hondje dat overleden is op 24 februari 2016. Ik merkte de voorbije dagen 

dat ik alleen maar aan de goede dingen dacht. Nooit aan de slechte dingen die gebeurd zijn. Is ons lichaam misschien zo gemaakt om dit te

onderdrukken? Ik weet het niet. Toch wilde ik deze dag echt nooit meer vergeten en kwam ik bij het idee om een blog op te starten.

24 februari 2016 een dag in mijn geheugen geschreven.

De vorige avond kwamen we erg laat thuis aangezien Maxime in het ziekenhuis lag. Toen ik thuis binnen kwam merkte ik overal kleine

bloeddruppeltjes op. Ik zag dat het van Baccardi kwam. Peter zei me om te wachten tot morgen om naar de dierenarts te gaan. Dus zo gezegd,

zo gedaan. We kropen onder de lakens en s'nachts werd ik verschillende keren wakker en ging ik even bij haar checken of alles nog ok was. Alles

leek in orde, ze lag lekker te slapen en keek dan eens op naar mij om vervolgens verder te slapen. S'morgens werd Maxime wakker, dus ook wij.

Toen we wilden opstaan en de trap af gaan (ik had Maxime op de arm) merkte ik echter dat Baccardi niet van de trap wilde gaan. Ik zei: Kom maar

meisje. Ik snapte het niet, dit was nooit een probleem geweest. Plots draaide ze volledig weg en donderde ze enkele trappen naar beneden. Ik kon haar tegenhouden

met mijn voet en sloeg helemaal in paniek. Ik keek meteen of alles ok was. Ik wist dat dit goed fout zat. Haar onder mijn andere arm genomen en naar beneden.

Maxime in zijn park en haar in de zetel, nog steeds deed ze erg raar, alsof ze een aanval kreeg of stervende was. Ik belde papa op en riep: Maak dat je binnen 2 min.

hier zijt, ik moet met Baccardi naar de dierenarts, er is iets goed mis. Dierenarts gebeld, papa aangekomen en vertrokken. Daar aangekomen bleek het inderdaad

niet goed te gaan met haar. Waarschijnlijk een baarmoeder ontsteking. Dit klonk echt niet goed. Ik moest de beslissing maken wat we gingen doen. Ze ging dit niet

overleven maar omdat ze slecht was en al 16 jaar, was de kans dat ze een operatie ook niet ging overleven. Toch wilde we er alles aan doen. Ik moest haar achter laten,

ooh dit sneed me zo in mijn hart, hoe ze ma nakeek. Toen ik in de auto zat, belde ik Peter. En ik zei dat het er niet goed uit zag, door mijn tranen heen. Ook zei ik: dit komt niet meer goed.

Ik wist het gewoon, ik voelde het. Moeilijk om te omschrijven zo een gevoel. Maar ik wist gewoon dat ze niet meer naar huis ging komen.

Om half 4 had ik nog steeds niets gehoord, dus belde ik even. Haar toestand was niet verbeterd, maar ook niet verslechterd. Dit was niet goed. S'avonds om iets voor 8 kreeg ik

een telefoontje. Het was inderdaad een heel zware baarmoederonsteking. Maar ze had al erg veel bloed verloren. Ook waren haar bloedwaarden enorm laag. 14 terwijl dit minstens 38 moest zijn.

We moesten beslissen wat we gingen doen. Het enigste wat in mijn hoofd omging op dat moment was, ik moet haar zien.

Om 20u30 kwamen Peter en ik aan bij de dierenarts. Ze zag Peter en dat was al van: baasje? Toen zag ze mij. Ze stond meteen op en begon direct te kwispelen en geluidjes te maken

van blijdschap. Ik heb gehuild, haar geknuffeld, ik heb haar letterlijk geen seconde nog alleen gelaten. Dan kwam de beslissing. De kans was heel klein dat ze uit de operatie ging komen

door de lage bloedwaarden. Toch wilde we er alles aan doen, al was het een kleine kans. Terwijl de dierenarts de operatie kamer klaar maakte bleef ik nog bij haar. Alsof ik al

wist dat ik afscheid ging nemen voorgoed. Tijdens de operatie ben ik naar huis gegaan. Peter zei: Hoe later dat ze bellen, hoe beter. Echter om enkele minuten voor 22u kreeg ik

een telefoontje dat begon met: Helaas heb ik slecht nieuws. Baccardi was er niet meer. De operatie was heel goed gelukt maar ze werd niet meer wakker. Ze had al zoveel

bloed verloren dat er heel veel risico was. Ik heb gehuild. Verschrikkelijk. Ik mis mijn klein meisje....

De morgend erna zijn we om kwart na 9 haar lichaam gaan halen. En door gereden naar het dierencrematorium.

Vrijdag 26 februari om 11u mocht ik nog een half uurtje bij haar blijven. Om 11u30 was haar crematie. Hier heb ik geen seconde spijt van.

Nu is ze terug bij ons, weliswaar in de vorm van asse samen met haar pootafdrukje, haarplukje en een foto.

De hoofdreden van de crematie was omdat we in de toekomst gaan verhuizen en ik wilde haar echt meenemen.

We zijn nu enkele dagen verder en het leven gaat verder, met of zonder haar. Maar het doet verdorie pijn en de traantjes vloeien nog steeds tussendoor.

RIP Baccardi 2000-2016