Na een slapeloze nacht vol angst om wat komen zal gaat de deur open. Het is een verpleger, W. Hij is aardig en doet de moeite om me toch even te doen lachen. Het lukt hem nog wonderwel ook. Er komt een tweede verpleegster bij. Wat algemene info en ik moet een lijst invullen. Over hoe ik me voel tot welke medicijnen ik neem. Ze vertelt me gelukkig ook dat ik in de namiddag op een gewone kamer mag. Das al een opluchting want zo een kamertje maakt je volgens mij gek. Al mag ik dat hier niet zeggen want ik heb daar deze nacht ook serieus voor onder mijn voeten gekregen.
Ik mag koffie halen in de keuken waar iedereen van de afdeling aan het eten is. De confrontatie is zo groot dat ik begin te huilen en W me naar mijn cel brengt en zelf koffie voor me gaat halen. Ik mag in mijn "cel" ontbijten. Ik krijg geen hap binnen.
Mijn man, belt en zegt me dat hij er straks aankomt. Ik heb me de voorbije uren zo alleen gevoeld. De minuten duren hier uren. Wat zeg ik, weken... De verpleegster komt me vertellen wat er gaat gebeuren. Binnen de 10 werkdagen moet de vrederechter beslissen of ik hier moet blijven of niet. Mijn god, dan worden dat 40 dagen opsluiting! Dat kan ik niet aan. Ik wil geholpen worden maar niet hier en zeker niet achter gesloten deuren!! Ik wil naar mijn kinderen, naar mijn leven en naar mijn winkel! Ik had net drukke dagen en probeer dat uit te leggen maar niets helpt.
De onzekerheid steekt de kop op. Ik besef ook dat ik niet zal kunnen zingen met en voor mijn dierbaren op Kerstmis. Dat ik S haar engelenstemmetje zal moeten missen. Dat ik hier in mijn kamertje zal zitten terwijl iedereen cadeautjes openmaakt en lekker eet... En vooral dat iedereen elkaar bedelft onder de liefde... De tranen rollen over mijn wangen en dat gevoel steekt zo diep in mijn hart. Zo heel diep dat het fysiek pijn doet.
Net voor de middag komt K binnen. Wat een opluchting. Hij neemt me vast en ik voel me rustiger worden. We praten zoals we dat in lange tijd niet gedaan hebben. Hij vraagt of S die meegekomen is binnen mag komen. Ik twijfel want ik voel me zo beschaamd... Ik laat het toch toe en als ze binnenkomt kan ik nauwelijks haar blik van verdriet aan. Ik voel me zo schuldig. Ze neemt me vast en ik barst opnieuw in tranen uit. We zeggen niet veel maar dat hoeft ook niet. Ik mis ons samenzijn van daarvoor. Ons samen zingen en dansen, ons mooi maken gelijk twee kleine meisjes. Samen gaan ze terug naar huis en ik blijf een beetje verweesd achter in mijn cel.
Even later komt de psychiater binnen. Een vriendelijke vrouw die precies door mij kijkt. Ik doe mijn verhaal en dat doet me goed. Ik voel me op slag duizend kilo lichter worden. Ook zei vertelt me nog eens de procedure die in door moet. Ik wil er haast niet naar luisteren omdat dat zo pijn doet.
Uren gaan voorbij en plots komt een andere verpleger zeggen dat ik naar de andere "gewone" kamer mag. Oef, das al iets. Ik heb tenminste een stopcontact voor mijn gsm op te laden en te kunnen werken op mijn computer. Dit zal mijn gedachten toch een beetje verzetten. Hoop ik... K zal straks een tv meebrengen. Dan kan ik me daar een beetje mee bezig houden, al ben ik helemaal geen tvkijker. Maar ja hier ben je met alles tevreden.
Nog een tijd later komt K eindelijk terug binnen. Oef, niet meer alleen. Hij is lief voor me, ook al heeft hij het zelf ook supermoeilijk. Hij doet zijn best om dat niet aan mij te tonen. We praten en lachen zelfs even. Ik vraag hem een berichtje naar mijn vrienden te sturen dat ze me mogen smsen of bellen. Maar jammer genoeg hoor ik niets... Opnieuw krijgt mijn hartje een shoktherapie als ik in de volgende uren niemand hoor... Die liefde die je voordien voelde is blijkbaar ergens met mijn kreet in de schelde achtergebleven... Mijn God, had ik dat geweten, ...
's Avonds komen mijn zus en J nog eens langs. Altijd wel pret als die in de buurt is. Hij maakt grapjes en ik kan nog eens lachen. Al voel ik de pijn van het gemis van mijn beste vriendin en vriend heel diep snijden in mijn hart. Het blijft maar duren.... We gaan een wandelingetje maken want hier op dat kamertje is het zo warm. Ergens beneden komt J een oude bekende tegen. We praten er even over en gaan terug naar boven. Op de gang loopt N nog steeds haar rondjes... J kan het niet laten er grapjes over te maken, maar eens N met mijn zus komt praten is hij ernstig. N is een lieve vrouw met heel wat problemen.
Tijd om afscheid te nemen van J en A. Blij dat ze er waren, al kon mijn zus het niet laten wat stekelige opmerkingen te gooien. Ik begrijp haar wel.
K vertelt me dat hij naar zijn moeder heeft gebeld. En dat ze alleen maar kon wenen. Dat ze zich schuldig voelt dat ze er niet meer geweest is voor ons. Mijn God wat een ravage heb ik aangericht.
K blijft nog even bij mij en masseert mijn voeten... Hij kijkt naar mij en ik zie in zijn ogen dat hij mij me mist. Ik voel me opnieuw bijzonder schuldig om wat ik hem doe doorstaan...
Hij knuffelt me nog even en dan moet hij helaas ook vertrekken. Plots overvalt de stilte me heel erg en ik besluit een berichtje te sturen naar S en KR. Dat ik ze zo mis... Maar helaas voel ik hartverscheurende pijn als geen een van de twee iets terugstuurt... Ik bel naar K om hem dat te vertellen en hij zegt me dat ze tijd nodig hebben... Dat kan ik alleen maar respecteren. Zij hebben hier niet om gevraagd... Maar mijn goede God, ik mis ze zo! Wat zou ik graag met S een glaasje champagne drinken. En onze nagels lakken, lekker samen kletsen zoals niemand anders dat kan. Dat we samen konden dromen over haar grote wens. En over mijn wens... Ik wou dat KR een stukje piano voor me speelde. Dan kon ik hem zeggen hoe goed hij dat doet en hoe trots ik op hem ben. Dat hij zong voor me zoals vroeger. Dat ik weer zijn maatje, zijn ... was... Dat hij me nog keer tegen de kast smeet al spelende omdat hij het einde van zijn eigen kracht niet kent. Dat we opnieuw konden praten over auto's en God, ons geloof, liefde en de vriendschap... Over de dingen waar we altijd zo lang over praatten... Ik wou dat hij me belde en zei, hé kleinen tkomt allemaal wel goed... Of dat hij op zn minst zei dat hij een kaarsje zou branden... Want één en één is één... Nog steeds voor mij... Mijn God, ik wou dat ik hem kon vastnemen en zeggen dat ik zo stom geweest ben... Dat ik zoveel spijt heb... Dat hij voelde dat het echt was, en nog steeds is... Maar helaas blijft het akelig stil.
Ik probeer mijn rooddoorlopen ogen te sluiten en hoop dat ik deze nacht wel een beetje zal kunnen slapen...
Maandagavond 23u... Ik word met de ambulance onder politiebegeleiding naar het psychiatrisch ziekenhuis gebracht in Velzeke. Ik had even voordien een noodkreet geslaakt die me niet zo prettig is bekomen.
Ik word in een operatiekleedje in de ambulance geduwd en bij aankomst staan er al 3 agenten en twee verpleegsters aan de deur te wachten. Ik voel me net een ter dood veroordeelde misdadiger. Bijna naakt en op blote voeten ga ik de trappen op...
Ik weet niet wat eerst te voelen want er komen zoveel indrukken op me af. Eens op de afdeling word ik in een isoleercel gestoken. Een bed laag bij de grond, geen tafeltje, geen stoeltje, niets. Enkel beveiligd glas en cameras op mij gericht. Ik besef heel hard dat ik een verkeerde manier gekozen heb om mensen te laten inzien dat ik niet verder kon zonder dat ik mijn verhaal van jaren kwijt kan. Dat besef is als een bliksem op me ingeslagen. Zonder enige uitleg ga ik op het bed liggen en kan niet meer stoppen met huilen. Dit was niet wat ik wilde!! Ik wou enkel een gehoor. Geen vernedering van naakt in een ambulance vervoerd te worden en dan als een crimineel opgesloten te worden. Geen enkel mens verdient dat in mijn ogen. Ik ben echt in shock. Shock, shock, shock...
