Maandagavond 23u... Ik word met de ambulance onder politiebegeleiding naar het psychiatrisch ziekenhuis gebracht in Velzeke. Ik had even voordien een noodkreet geslaakt die me niet zo prettig is bekomen.
Ik word in een operatiekleedje in de ambulance geduwd en bij aankomst staan er al 3 agenten en twee verpleegsters aan de deur te wachten. Ik voel me net een ter dood veroordeelde misdadiger. Bijna naakt en op blote voeten ga ik de trappen op...
Ik weet niet wat eerst te voelen want er komen zoveel indrukken op me af. Eens op de afdeling word ik in een isoleercel gestoken. Een bed laag bij de grond, geen tafeltje, geen stoeltje, niets. Enkel beveiligd glas en cameras op mij gericht. Ik besef heel hard dat ik een verkeerde manier gekozen heb om mensen te laten inzien dat ik niet verder kon zonder dat ik mijn verhaal van jaren kwijt kan. Dat besef is als een bliksem op me ingeslagen. Zonder enige uitleg ga ik op het bed liggen en kan niet meer stoppen met huilen. Dit was niet wat ik wilde!! Ik wou enkel een gehoor. Geen vernedering van naakt in een ambulance vervoerd te worden en dan als een crimineel opgesloten te worden. Geen enkel mens verdient dat in mijn ogen. Ik ben echt in shock. Shock, shock, shock...
