Ik kon het gisteren niet meer opbrengen om nog veel te schrijven.
Deze nacht bijzonder slecht geslapen. Met de afspraak met de vrederechter in het vooruitzicht wist ik met mezelf geen blijf. Ik was zo ontzettend bang...
Enfin, deze morgen een ochtend zoals altijd hier. A die om 6u brult omdat de koffie nog niet klaar is, N die me komt vertellen dat ze vandaag naar huis gaat...
Ik krijg zelfs mijn koffie niet binnen. Heb heel veel stress. De ochtend alleen al duurt precies dagen. Als W aan zijn vroegdienst begint komt hij bij me op bed zitten. Ik zit ondertussen al lustig aan mijn boek te schrijven. En facebook staat ook open, als hij dat ziet vraagt hij of hij ne keer naar mijn foto's mag kijken. Dat doen we dan ook samen. Hij probeert voortdurend mijn gedachten te verzetten met zijn grapjes... Als hem dat niet zo best lukt smijt hij er maar wat grovers tegen aan. Mo, zegt hij, op die foto's zijde gij zo een snelle, das hier wel veel minder... Hij kijkt naar mij en ziet dat ik lach. Doel bereikt zegt hij. Dat is nu iemand waarvan ik zeker weet dat we elkaar nog gaan horen of zien als ik hier buiten ben. Ja niet hier hoor!!
De voormiddag lijkt eeuwig te duren. Ik heb zo nood aan een knuffel, een kus... Even later komt K de kamer binnen en hij heeft wat lectuur voor me mee. Ik kan me helemaal niet concentreren.
Als het middageten wordt gegeven probeer ik iets te eten, stel dat ik bij die vrederechter van mijn stokje ga... Ik eet hier al meer dan een week bijna niets meer. K gaat ook iets halen voor hem en ik maak dankbaar gebruik van dat moment om mijn bord snel naar de keuken te brengen. Want ik vlucht nog steeds met mijn eten naar mijn kamer. Pech... W ziet me en zegt dat ik voor straf den afwas mag doen... Maar zegt hij, we zullen hem samen doen. Hij vertelt de ene mop na de andere om me toch maar een beetje op mijn gemak te stellen. Plots vraagt hij me of ik niet nog even wil blijven?! Ben je helemaal.... Zot? vraagt hij...
Euh, ja sorry, ik mag dat hier niet zeggen. Hij lacht en zegt dat hij zo gek geworden is van hier te werken. Ja ik zou dat kunnen geloven, maar zolang kan hij hier nog niet werken want hij is denk ik mijn leeftijd of zelfs nog jonger.
Na de afwas ga ik terug naar mijn veilige kamer, ben ondertussen ontzettend bang... Bang om iets fout te zeggen tegen die vrederechter. Want er hangt zoveel van af! Ik wil hier zo graag weg. N komt bij me binnen en vraagt me of K haar mag naar huis voeren. Ik probeer haar uit te leggen dat dat hier niet zomaar kan. Mijn God wat wil ik zelf graag naar huis.
Kwart voor drie, we moeten naar beneden. Ik tril als een rietje op mijn benen!! Als om kwart na drie mijn advocaat er nog steeds niet is, en de vrederechter wel, begin ik over mijn systeem te geraken... Enkele minuten later komt hij toch opduiken. Oef!
Even later komt ook de dokter voorbij. Ze zitten samen en het duurt tot bijna vier uur voor ik gehoord word. Ik ben bijna kapot van de zenuwen maar eens binnen valt er precies iets van mij af.
De vrederechter vraagt mijn verhaal te doen. Ik begin, maar der komt niet veel uit. Ik zie K en de advocaat naar mij kijken met een blik van, allé vertel nu toch...
Ik blijf stil. De vrederechter zegt, ja dat is een pover antwoord hoor...
Ok, VR denk ik, der op of der onder. Ik begin te praten en plots gaat alles vanzelf. Als de vrederechter plots inpikt en K in mijn ogen aanvalt, kan ik niet anders dan hem tegenspreken. Tja wat moest ik. Volgens hem was het K die had moeten inzien dat ik op instorten stond. Maar dat kon hij niet gezien hebben. Enfin, ik zie dat K het waardeert dat ik het voor hem opneem en plots stelt die vrederechter geen lastige vragen meer maar heeft hij begrip en oor voor mijn "situatie". Kijk, zegt hij tegen mij, ik kan je vandaag niet meer laten gaan want ik krijg dat administratief niet meer in orde, maar morgenochtend mag je je valies maken.... Ik weet even geen blijf met mijn gevoel... En, zegt hij, laat het nooit meer zover komen. Volg uw hart en praat... Slik... Zal niet makkelijk zijn maar dat is wel wat ik ga doen. Al zal ik eerst een ferme weg moeten plaveien voor het zover is...
We verlaten de zaal en ik krijg een knuffel van K. De advocaat geeft me een hand en zegt dat hij blij is voor mij.
Op de trap naar boven kan ik het nog steeds niet geloven... En zelfs nu nog niet. Laat me morgen eerst maar keer dat papier zien...
Ik stuur enkele berichtjes om te zeggen dat ik morgen weg mag... Iedereen is blij voor mij. Al voel ik nu een heel erg groot gemis. Ik zou zo graag een berichtje naar S sturen maar dat durf ik niet. Ik heb al vaak te horen gekregen dat het niet meer goed komt tussen ons en ik moet me daar elke keer opnieuw proberen boven zetten om hier niet ten onder te gaan... Ik mis haar zo. En zo zijn er nog wel meer...
Ik ga nu even moeten bekomen van de zeer zware emotionele dag. Ik hoop hem straks nog mooi af te sluiten. Maar dat ligt niet in mijn handen...
De ochtend verloopt in hetzelfde stramien als altijd hier.
Al is er voor mij een groot verschil. Straks komt mijn dokter en advocaat om de procedure van morgen voor te bereiden. Ik voel dat ik best nerveus ben.
De verpleegster komt me zeggen dat de dokter rond kwart voor tien komt. Niet dat dat voor u iets kan uitmaken zo zegt ze, want ge kunt hier toch niet weg... Tjah, alsof ik dat nog niet wist... Ik vond dat nu persoonlijk een hele rare uitspraak. Ik vertel dat tegen K en ook hij vindt dat dat niet kan. Ik vraag aan K om mijn agenda mee te brengen want ik krijg aanvragen voor afspraken. Tis moeilijk te regelen als je niet weet wanneer je weer mag werken.
Als K rond elf uur binnenkomt is de dokter nog steeds niet geweest. Rond half twaalf komt ze dan toch binnen en vraagt K buiten te gaan. Ze vraag me hoe het al geweest is en ik praat vrijuit. Dat doet zo deugd. Ze kijkt naar mij en zegt dat ze morgen zal vragen om ambulant verder opgevolgd te worden... Dus niet meer opgesloten. Wat een opluchting. Maar, zegt ze er direct bij, je moet jezelf meer ontspannen. Echt ontspannen. Niet zoals voordien, niet even iets doen voor mezelf maar me schuldig voelen, niet even op straat komen en denken aan wat ik eigenlijk zou moeten doen. Nee, ze dwingt me dingen te doen die enkel voor mezelf belangrijk zijn en even niet aan de rest te denken... Ok... Wel ik vertel haar dat ik al een paar dingen voor mezelf geregeld heb. Ik kan daar niet veel over zeggen omdat ik ze echt voor mezelf wil doen. Maar ze kijkt op, en zegt, wel ik ben trots op jou! Dat moest ik horen! Ik begin bijna te huilen van geluk... Voor het eerst hoor ik van een gespecialiseerd persoon dat ik goed bezig ben... Pfff, dat deed wat met me... Echt... Enfin, ze steunt volledig mijn plannen. Ik ben blij dat de keuzes die ik hier voor mezelf gemaakt heb tot nu toe kunnen rekenen op steun en begrip.
Ben een heel klein beetje trots op mezelf, sinds lang...
Na een lange doch stille nacht word ik wakker door A die hier het kot bijeen schreewt omdat er nog geen koffie is... Het is dan 6.20u...
De dagen duren hier al zo lang, dus probeer ik nog even gewoon te blijven liggen. Dat lukte me thuis ook niet, dus hier al helemaal niet.
Ik krijg opnieuw geen hap door mijn keel, enkel wat koffie....
Ik was me en surf wat.
Plots begint mijn hart te spreken. Het doet pijn, ik wist het... Aan zoiets kan je niet ontsnappen, hoe graag mijn hart dat nu ook wil en zelfs probeert. Doe het, dan kan je jezelf niet verwijten dat je het niet getracht hebt. Maar vrees niet dat het zal mislukken want het is puur en echt...
Het is ondertussen middag. Kan nog steeds niet eten, maar heb dat eigenlijk niet nodig ook want verbruik hier toch geen energie. Kon N maar pingpongen...
Het is hier ontzettend stil vandaag. Enkele telefoontjes gekregen, nog geen bezoek...
Straks zal dat veranderen, het is immers zondag.
Ondertussen laat ik mijn hart rusten die de liefde niet opzoekt, maar ze is.
Tot straks
Iets na de middag komt het bezoek op gang. De kinderen hebben tekeningen mee voor mij. Zalig. We hangen ze samen op. Ik voel me zo trots op mijn bengels. Ze zijn echte schatten. Die soms een keertje kapoen zijn. Maar ach... dat ben ik ook...
In de vooravond besluiten K en ik de sporthal te bezoeken. We moeten om de sleutel want er is niemand. We spelen pingpong. Euh... K speelt pingpong...
Als we even later A, J en LV in de sporthal zien binnenkomen voel ik me beetje ongemakkelijk tegenover LV. Als je in een "normaal" ziekenhuis ligt ben je niet aan het sporten... Maar hij is blij me te zien en wil graag ook pingpong spelen. Dan doen we dat maar. Als het niet zo goed lukt stelt J voor om eens tegen mij te spelen. Maar zegt hij, ik kan dat niet goed ze, is zo lang geleden. Jaja... Ik heb het moeten opgeven... Dan maar een beetje badminton met LV. Moe maar voldaan keren we terug naar boven.
Als we op de kamer zijn komt N binnengevlogen. LV kijkt maar raar. Ze zegt dat ze mee gaat met K en bij hem gaat slapen...
Als iedereen naar huis is kijkt K naar de voetbal.
Al snel is het tijd voor K om naar huis te gaan. Ik surf een beetje en luister naar muziek. Plots krijg ik een mailtje... Zonder aarzelen open ik de bijlage... Mijn hart... De toekomst is voorspeld.... Meer kan ik daar niet over zeggen...
Bon, even op mijn plooi komen. Want dat was toch wel nodig. Ik besluit nog even te bellen naar KR. Waar ik eerst de toestemming voor vroeg want spontaan zou ik dat nooit meer durven. Allé, nu toch niet. We praten over vanalles en nog wat. We sluiten af met mooie woorden... Voor die avond toch...
K belt me nog even omdat hij ongerust was. Ik begrijp dat best.
Tijd om de oogjes te proberen sluiten. Al lukt dat niet zo best. Ik val met mijn hart in bewaring uren later toch in slaap...
Deze morgen stuurde ik een smsje naar KR. Hij belde me. Mijn hart sloeg zoals ik dat nog nooit gevoeld had. Na een geprek, of ja gesprek, is moeilijk in zo een situatie om via de telefoon te praten, zei hij me dat hij in de namiddag wou langs komen. Ik had het daar nogal moeilijk mee, vooral omdat ik wist dat de confrontatie bijzonder hard ging zijn.
Enfin, ik belde naar K om hem dat te vertellen en hij zei dat ik moest zelf kiezen of ik het aankon of niet. Ik stuurde opnieuw een smsje naar KR om te vertellen dat het beter was om niet te komen en opnieuw belde hij me. Hij liet me geen keuze, het was ofwel nu ofwel nooit meer... Slik... Tja dan maar nu...
Ondertussen is K toegekomen en praten we even over hoe bang ik ben van de confrontatie met mijn linker- en rechterarm... Ik zie dat K het heel erg moeilijk heeft dat ik er zo door afzie. En door het feit dat hij er eigenlijk compleet door zit... Ik voel de tranen komen en voel me voor de zoveelste maal heel schuldig.
Het is middag en dus gaat K zoals elke dag bij mijn zus gaan eten. Ik bel naar mijn zus om te vragen hem een beetje te sparen. Hij doet alles wat hij moet doen en zelfs nog veel meer. Respect. Maar ik krijg vanalles te horen wat ik liever niet wil horen. Ok ik heb al gemerkt dat ik geen rechten meer heb en ik verlang dat zelfs niet, maar te is te...
Ik ben even alleen en maak van de gelegenheid gebruik om naar de kapel te gaan. Ik voel me daar heel hard verbonden. Daar vind ik kracht en rust. Kracht om door te gaan en rust om tot mezelf te komen. Na een uurtje of zo keer ik met knikkende knietjes terug naar mijn "hotel". Ik wacht op de moment dat de drie musketiers aan mijn deur zullen staan. Klaar om me neer te sabelen...
Maar zover komt het gelukkig niet. De deur gaat open en ik zie als eerste R. Daarna zie ik S en KR. Wat ik toen voelde kan ik niet beschrijven. Angst, verdriet, onmacht, liefde maar vooral veel schuldgevoel.
Ik voel me een bang wezeltje als ik op mijn plots gigantisch grote bed in elkaar krimp. Bang om ze aan te kijken. Bang om hun verdriet onder ogen te zien. Maar KR laat me opnieuw geen keuze! Spreek nu of ... Ik vraag of ik even alleen met hem kan praten, en uit liefde voor haar broer, en het kan niet anders dan ook nog een beetje voor mij want anders deed ze dat niet, laten S en R ons alleen.
Ik kijk naar KR en besef nog maar eens ten volle wat ik heb aangericht. We kunnen gelukkig praten en hij doet me zelfs even lachen. Ik heb geen hoed maar mocht ik er een hebben awel ik nam hem af voor hem. We praten verder en hij vertelt me dingen die ik voor het eerst hoor. Als ik ontken zie ik in zijn ogen een gigantisch verdriet. Ik zeg hem dat de waarheid ons zal inhalen.
Ik ben echt bereid om mijn fouten openlijk toe te geven en daar krijg ik de kans toe. Ik huil en huil en huil.... En blijf huilen... Mijn God wat wil ik hem graag eens vast nemen en vraag dat ook. Maar nee, straks als hij afscheid gaat nemen is het antwoord. Tja, ik heb geen recht en kracht om te protesteren. Maar pijn... Tja dat hoef ik niet uit te leggen.
We praten verder en ik ben verwonderd als KR me spontaan komt vast nemen. Mijn arm blokkeerde precies... Ik durfde hem niet aan te raken... Maar deed het toch, en het voelde... Ik denk dat mijn hart toen zoiets doormaakte als een patiënt die ze aant reanimeren zijn... Snok.... Snok.... Snok.....
R komt terug binnen, maar helaas is S er niet klaar voor. Tja, wat wil je, ik heb ze zoveel pijn gedaan. Wat er nog overschiet van mijn hart sterft opnieuw een klein beetje af.
KR vraagt me in R zijn ogen te kijken en hem de waarheid te vertellen. Ik neem even tijd om tot mezelf te komen, richt mijn hoofd op en zeg sorry... Ik heb gelogen... Dat doet wat met een mens, geloof me.
We praten nog even verder tot KR voorstelt om even naar de kapel te gaan kijken. Dat doen we dan ook. Eens in de kapel aangekomen, voel ik voor het eerst zijn echte angst. Maar het is niet meer aan mij om daar over te oordelen. Na enkele minuten moeten we naar buiten voor we daar opgesloten zitten. Zo gezegd zo gedaan... De deur was vast. Het was best grappig hoe KR schrok, misschien moest hij wel in het klooster slapen... Dat zal niet zijn angst geweest zijn, wel dat ik er bij was... Na een beetje zoeken liet de zuster ons buiten. Als ik het voorval even later aan K vertel zegt hij dat het geen toeval kan zijn dat we samen opgesloten zaten in het klooster... Dit doet me nadenken...
We gaan de koer op als hij plots tegen me zegt: Hier scheiden onze wegen...
Gooi alle emoties van maandag tot nu op een hoop, doe ze maal 1000 en je weet wat ik toen voelde, en als ik eerlijk ben nog steeds voel.
Tijd om te vertrekken, want KR moet nog een mis doen. Dankbaar dat ze gekomen zijn. Uit de grond van mijn hart, of wat daar nog van overschiet...
Ik voel plots een enorme schrik en ongeborgenheid over mij komen en vraag of ik in de gang mag blijven... Maar geen parlé, ik moet mee naar boven om afscheid te nemen van S en R. En maar goed ook, want ik krijg de kans S stevig vast te nemen en haar een paar dingen toe te fluisteren. En ja, natuulijk ook veel te huilen... Ik wist niet dat een mens zo veel tranen had... Bij mij is het precies onuitputtelijk...
Als ik mijn armen om haar sla voel ik dat ze bibbert. Net als ik. Wat wil je, we hadden het zo goed samen. Yin en Yang, Annemieke en Rozemieke, Peppie en Kokkie... Al zal S die laatste niet kennen want is van voor haar tijd. Ons leeftijdsverschil heeft nooit tussen ons gestaan. Ze is zo een sterke madam! S, als je dit ooit leest, ik zie je graag. En ik weet dat je dat weet.
Als KR plotsklaps wegstormt, voel ik dat ik hem achterna moet lopen. Hij stopt op de trap, we nemen elkaar vast en weten dat ik hem moet laten gaan. S en R komen bij me en S neemt me vast. Enkel zij weet wat ik toen voelde. Ze zegt me dat ze nog eens gaat terug komen... Ik hoop het, maar zou het ook begrijpen als ze dat niet deed. Ik bewonder haar al dat ze vandaag er was. En R natuurlijk ook.
Ik blijf nog even op de gang zitten snikken omdat het afscheid heel pijnlijk is. Ik besef nog maar eens hoeveel geluk ik had met zo een bijzondere vriendin...
Eens ik terug op mijn kamer ben, komt P bij me binnen en vraagt of het gaat. Dat hij gezien heeft hoe moeilijk ik had deze namiddag. Ik vertel hem dat het wel gaat.
Ik ga op mijn bed zitten en bid. Ik vraag nogmaals vergiffenis aan God. Maar ik vraag ook KR, S en R kracht te geven. Niet om mij te vergeven. Wel om te kunnen doorgaan. Ik voel dat God er is en dat Hij ze kracht zal schenken. Dat maakt me toch een beetje rustiger.
Ik bel naar K om mijn hele verhaal te doen. Na amper 5 minuten staat hij hier in mijn kamer. De schat was aan het wachten ergens buiten om me te kunnen opvangen als ik weer alleen was... En hij gelooft niet in God... Misschien moet ik hem dat toch nog maar eens uitleggen...
We praatten een beetje maar hij moet voort want straks komen de kinderen thuis...
De stilte overvalt me een beetje...
Ik zit een beetje voor me uit te staren als ik een sms ontvang van KR... "Ik ben trots op u!" Ik moet even heel hard slikken...
Straks de rest...
Half zeven voorbij... Mijn telefoon rinkelt. Het is K, als ik hallo zeg hoor ik in koor: "Dag mamaaaaaaaaaaaaaa!" Het waren mijn twee beren... We komen er zo aan hoor mama, zegt ML. Wat een schatje.
Een klein half uur later komen ze mijn kamer al binnen. Plots voel ik vier kleine handjes rond mij... Bezorgd kijken ze me aan. Mama, moet jij hier nog lang blijven?? Ik voel de tranen opkomen maar ben sterk genoeg om niet te huilen. Dat verdienen ze niet. Ze verdienen een mama die blij en gelukkig is. Wel, dat ga ik hen geven. Daar ga ik elke dag aan werken.
Na vele verhalen over wat ze gedaan hebben willen ze drinken halen. J die hier ondertussen ook is gaat met ze mee. Zo zijn K en ik even alleen en verzekert hij me dat D niets gevraagd of gezegd heeft.
Als de kinderen terug komen zit N op mijn bed. N is een braveke ze, maar doet af en toe een beetje vreemd. Tja anders zit je hier niet... Ha zowaar een grapje...
Als ze te dicht bij G komt springt hij een beetje verschrikt op mijn bed. Hij beseft het nog niet maar ik zeg dat hij niet bang moet zijn. Dan gaat N maar naar ML. Ze streelt haar haar en vertelt dat ze ook zo lang haar wil of ML. ML kijkt een beetje vreemd maar is heel lief voor N. Ik had niet anders verwacht. Ze is gewoon heel lief. Ik ben best trots op mijn kinderen. Voor het eerst hoor ik N normaal praten. Dit is ook K en J opgevallen. Vreemd hoor...
Even daarvoor had ze tegen K gezegd dat ik een hele mooie vrouw ben, maar gij ook ze voegde ze er snel aan toe. En als ze een poging deed om hem vast te nemen zag ze zijn schoenen en schrok! Ze schrok zo hard dat ze onmiddellijk weer bij mij kwam. Zo grote botten jong, bleef ze maar zeggen. Terwijl K eigenlijk fijne schoenen aanhad...
We spelen en praten nog even met de kinderen. Dan is het tijd om naar huis te gaan. Met veel kussen en knuffels beloven ze me morgen mooie tekeningen mee te brengen. Met z'n vieren verlaten ze de kamer...
K komt nog even terug en zegt, niet treuren, dinsdag neem ik je mee en doen we iets leuks... Samen... Ik kan mijn tranen niet meer inhouden en begin te huilen... Zoveel liefde heb ik niet verdiend...
Even bekomen... Straks het vervolg...
Het is nu 23.34u. Ik voel een grote leegte die ik ga moeten zien op te vullen. Maar ook een hele grote dankbaarheid dat ik de kans krijg het goed te doen! En wees maar zeker, dat is wat ik ga doen!
De verpleging is zo lief voor me. Ze brengen me alles op de kamer omdat ze weten dat ik het niet aankan buiten mijn kamer te komen. Met bijzonder veel respect voor de mensen die hier vandaag nog zijn, maar het zijn enkel nog maar mensen die het niet beseffen en of geen enkele familie of vriend hebben waar ze naar toe kunnen.
Ze brengen me koffie. Geen eten, omdat ze weten dat ik hier niets binnen krijg. Geen halve hap zelfs. Ik ben denk ik op die paar dagen al heel wat kilo's kwijt. Op zich is dat niet zo erg natuurlijk.
Al zijn de mensen die hier verblijven wel schatjes hoor. N. komt me elke dag zeggen dat ik lief ben, en o zo mooi volgens haar. En ja, ik heb voor haar Stille Nacht gezongen. Ze was zo ontroerd. Ik zag voor het eerst weer echt leven in haar oogjes. Ik kan dan misschien niet zingen zoals het zou moeten, weten dat ik met wat ik geleerd heb van mijn K en S toch een ander een beetje gelukkig kon maken maakt me stil.
Al had ik het ook heel erg moeilijk vandaag. Zoals elke dag hier eigenlijk.
Ik had de kans naar de kapel te gaan hier. Ik werd naar daar gebracht, zette me op een stoeltje apart, want mensen die hier verblijven mogen niet tussen de "gewone" mensen gaan zitten, en wachtte...
Toen het eerste wat ik hoorde een noot van een stuk van Rachmaninov was ben ik in tranen uitgebarsten... Ik wist het niet, daarvoor ben ik teveel leek, maar ik voelde het wel.
Een van de zusters die daar bij me zat kwam me een boekje brengen met welke muziek er gespeeld werd. Ze gaf me een zakdoekje en ik droogde mijn tranen. Ik keek in het boekje en zag wat ik vermoedde... Ik wist dat ik deze dag niet alleen ging moeten doorbrengen. Ik wist dat hij me niet in de steek ging laten.
De zuster keek naar mij en zei, het komt goed kindje, luister nu maar... Nooit heb ik me met iemand zo verbonden gevoeld. Ook al was hij er fysiek niet, ik voelde hem in elke vezel van mijn lichaam.
Het klinkt misschien vreemd maar dit is wat ik voelde.
De rest is voor morgen, want ik ben nog steeds aan het bekomen van wat ik deze morgen voelde...
Ik zal vandaag niet veel schrijven. Ik heb het bijzonder moeilijk. Heb gisterenavond een berichtje gekregen van mijn snuffeldiertje... Hij wil afstand van me nemen. Tja neem het hem eens kwalijk... Alleen kan ik dat niet zomaar stopzetten. Ik wil dat niet en ben daar ook niet toe bereid. Dus dit op de vooravond van Kerstmis, die je geloof me, niet hier opgesloten in een eenzaam kamertje wil doorbrengen, maakt het voor mij snijdend pijnlijk. Ik weet nu al dat ik om middernacht een hartverscheurende pijn zal voelen. En ik weet dat ik niet alleen ben... Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij deze nacht ook een kaarsje voor ons brandt. Ons... Of wat daar nog van rest... Nee ik wil daar niet aan denken. IK WIL HEM NIET KWIJT!!!!!!! NU NIET, NOOIT NIET!!!!!!!!! Ik kan enkel maar huilen. Ik mis mijn tranendroger... Bollie als je dat leest dan weet ik zeker dat jij me ook mist... Al was het maar omdat je zo een goed mens bent en Kerstmis ook een beetje proberen vergeven is... Daar probeer ik me aan vast te houden... Ik hoop dat God me bijstaat in deze bikkelharde tijd. Want ik weet zeker dat Hij er is...
Even een inside glimlach tussendoor: N. komt mijn kamer binnen, zegt ze: kheb tandpijn...
Plots hoor ik op de gang lawaai. Ik hoor dat er een van de patienten uit zijn bed is gekomen en op de gang elke kamer binnen gaat. Ik word al bang. Ja ik ben daar niet zo sterk in. Ik hoor de verpleging roepen, niet doen R, kom hier R... Heel de gang op stelten... Het is 3 uur als het weer een beetje rustig is. Ok dan opnieuw proberen slapen, maar dat is niet zo simpel. Het lukt me wonderwel toch en ik word tegen 5u wakker. Ik tel de uren af om met iemand te kunnen praten of iemand te zien. Ik besluit mijn dagen hier op te schrijven, net zoals ik aan mijn boek bezig ben. Plots gaat mijn deur open, het is N. Ze vraagt wat ik aan het doen ben. Ik vertel haar dat ik aan het schrijven ben op mijn computer en ze wil graag even kijken. Op mijn bureaublad staat een Porsche afgebeeld. Ze vertelt me dat ze ook een auto heeft, een rode. Dan ziet ze mijn oorringen en zegt ze dat ze heel mooi zijn en goed bij me passen. Wat lief van haar. Ik zeg haar dat ze ook mooie ringen aan heeft. Ja en een armband ook zegt ze. Maar geen horloge. En das misschien maar best ook, want anders beseft de schat misschien ook dat de minuten hier weken duren.
De verpleegster komt me vertellen dat ik beneden moet gaan ontbijten. Ik neem al mijn moed samen en ga met haar mee. Kies je maar een plaatsje zegt ze. Ik vraag aan een tafel met twee vrouwen en een man of ik er mag bij komen zitten. Ze knikken alle drie. Op dat moment breek ik. Ik wil hier weg!! Ik hoor hier niet te zijn!! Ik drink mijn pot koffie uit en ik vraag huilend of ik terug naar boven mag. De verpleegster kijkt me vreemd aan maar laat met toe weg te rennen. Ik weet dat ik een fout signaal gegeven heb maar dit is voor mij een heel pijnlijke manier hier te moeten zijn.
Eens terug boven kom ik Wim tegen in de gang. Hij zegt dat ik me beter kan wassen en om niet moeilijk te doen neem ik mijn gerief en begeef ik me naar de gemeenschappelijke badkamer. Iedereen die mij kent weet dat ik thuis twee keer per dag in mijn bad zou gaan... Ik maak me graag mooi en vind dat belangrijk. Maar hier lukt dat niet. Ik stel me onder de douche en begin te huilen. Wat mis ik mijn huisje, mijn gewone leven... Voor ik er erg in heb staat er man bij mij aan de douche. Hij is geschrokken en zegt sorry maar blijft wel staan... Ik voel me zo slecht, ik kan het anders ook niet verdragen dat er andere mensen mijn privé schenden. Ik ben zo een vrouw die niet van lichamelijk contact houdt vooraleer ik zeker weet dat de persoon die me aanraakt me graag ziet... Brrr geschrokken droog ik me af en ga ik vliegensvlug naar mijn kamer.
Ik doe mijn kleren aan en bel naar K om mijn ervaring te vertellen. Als hij de telefoon opneemt kan ik alleen maar huilen. Alweer... Hij belooft me om met de verpleging te gaan praten dat ik op mijn kamer mag eten. En hij zegt me ook dat ik me nooit meer hoef te douchen zonder dat hij aan de deur blijft staan. Hij zegt me dat hij er straks aankomt...
Ik vraag aan de verpleegster of ik hier ergens mijn mails kan checken. Ja beneden aan de receptie maar ik moet wachten want ik mag niet alleen surfen. Wat vroeger allemaal vanzelfsprekend was is nu telkens een strijd om te voeren... Ik mag meegaan naar de receptie en krijg de kans mijn hotmail even te controleren maar meer dan dat mag niet. Ik ga dan maar terug naar boven en bel nog eens naar K. Ik voel me een blok aan zijn been als hem bel. Ik kan enkel maar hem bellen want hij is de enige die er momenteel is voor mij. Al wil ik hem eigenlijk niet constant belasten want hij heeft het zo al moeilijk genoeg. Hij doet zo zijn best dat hij een prijs verdient! Hij vertelt me dat hij telefoon gekregen heeft van de politie en van mijn ma. Hij zal proberen de vrederechter te contacteren. Dat waardeer ik zo erg. Ik wil alles doen om te mogen bewijzen dat ik het waard ben thuis te zijn. Alles.
Ik vertel hem dat ik nog steeds niemand niet gehoord heb en dat me dat heel verdrietig maakt... Hij is aangedaan dat ik verwacht dat mensen al zijn dat voor mij niet zomaar mensen maar wel mijn dierbaarsten, me zomaar terug opnemen... Ja ik had ze graag al eens gehoord, en ja het gemis is bijna ondraaglijk. Maar K smeekt me ermee om te leren gaan dat het niet vanzelfsprekend is contact met me te nemen ook al stuur ik ze dat ik ze zo mis... Mijn God wat ben ik zo stom geweest! Waarom heb ik het zover laten komen?
Ik vraag aan K te bekijken of er een mogelijkheid bestaat hier te surfen. Lief als hij is zal hij dat voor mij controleren. Ik probeer te stoppen met huilen want het levert me alleen maar koppijn op. K zegt me nogmaals dat hij seffens komt... Ik kan alleen maar wachten...
Mijn gsm gaat!! Amai dat is lang geleden. Het muziekje van Bach overvalt mij zo dat ik niet eens kijk wie er belt. Het doet me denken aan KR omdat hij dat melodietje soms meedeed als mijn gsm ging... Alweer tranen... Ik besluit toch maar keer te kijken en het is J. Hij vraagt me hoe het gaat en of ik kunnen slapen heb. Ik vertel hem het verhaal van R. Hij zegt me dat hij vanavond langs komt en dat ik moet volhouden. Ik weet dat hij eigenlijk geen tijd heeft hier elke dag te zijn, en ik bewonder hem omdat hij het toch doet. Dat verdient respect. En misschien moet ik maar eens aan KR vragen of hij misschien ooit nog een muziekje zelf wil spelen voor mij die ik dan kan gebruiken als beltoon...
Door het raampje van mijn deur staat W te zwaaien en vraagt of hij even binnen mag komen. Tuurlijk roep ik. Ondertussen ken ik Wim al een beetje. Als hij ziet dat ik niet, voor een keertje dan toch, aant wenen ben vraagt hij me of hij V van de verpleging keer bij mij mag sturen. Iets met haar wenkbrauwen... Hij roept V en zegt, wat zou jij daar mee doen met die wenkbrauwen van haar?! V is een beetje beschaamd dat Wim dat zo vraagt aan mij... Ze vraagt of ik ze morgen onder handen wil nemen. Super vind ik dat! Kan ik eindelijk een beetje werken. Ik zeg dat ik zal vragen aan K om morgen mijn gerief mee te brengen. W gelijkt een beetje op J. Altijd grapjes maken, maar als het erop aan komt er zijn.
Ik wacht nog steeds op K... De arme stakker zal zich waarschijnlijk super aan het haasten zijn om zo snel mogelijk hier te raken... Ik moet dringend nadenken over die trofee...
Mijn gsm gaat opnieuw. Het is K. Hij vertelt me dat hij net vertrokken is naar mij. Nu nog maar vraag ik? Ja, hij was bij mijn grootmoeder en mijn peter was daar en ze hebben gepraat. Hij zei dat mijn peter het heel moeilijk heeft... Tjonge ik ben stom geweest... Hij vertelt me ook dat hij voor mij een Doodle heeft gekocht, zodat ik hier kan surfen! Dan kan ik eindelijk mijn verhaal in een blog gooien. Kan ik alles van me afschrijven... Ondertussen is hij al in de buurt en zal het niet lang meer duren voor hij hier is... De stilte opnieuw doorbroken....
Hij komt binnen en ik zie dat hij met wat zit. Hij vertelt me dat hij in de auto telefoon had gekregen van R. Om te zeggen dat KR er volledig onderdoor gaat... Ik kan mijn tranen niet meer inhouden en begin te snikken... De pijn die ik nu voel verscheurt mijn hart. Dit hoorde er niet bij... Ik wou dat ik zijn pijn kon overnemen. Ik besef heel goed wat hij doormaakt. Hij is zo gevoelig... Net daarom dat wij zo close zijn... Ik weet met mijn gevoel geen blijf en word boos. Boos op mezelf. Ik heb woorden met K. Ik zeg hem dat ik me zo superschuldig voel... Kon KR maar mijn gedachten lezen...
Ik kan de gedachte dat KR zo af ziet niet plaatsen, vooral omdat ik niets kan doen... Al zou ik zoveel willen doen... Ik bid...
Ik kan ondertussen surfen. Het voelt als een bevrijding. Toch een beetje contact met de buitenwereld. Mijn deur gaat open. Tis N. Ze neemt me vast en begint te huilen. Vertelt me vanalles. Jammer genoeg allemaal dingen die niet kunnen. En dat ze nooit aan mijn mooie computer zal komen. Want ze is bang dat ze hem zou kapot maken. Ik heb medelijden met haar. Ze is zo lief, en toch komt niemand haar ooit bezoeken. Ze ziet een boekje liggen op mijn bed en vraagt of ze het mag lezen. Tuurlijk mag dat. Neem mee wat je gelukkig maakt N. zeg ik haar. Dat boekje is genoeg. Nog geen minuut later is ze er al terug. Ze roept vanuit de gang dat ze een mooi poesje gevonden heeft. Blijkt het de "Shebapoes" te zijn... Meiske, zegt ze tegen mij, bedankt dat jij mij zo een mooi poesje hebt gegeven...
Door de emoties van vandaag ga ik het hierbij laten. Ik schrijf morgen verder. Al weet ik nu al dat het morgen geen pretje zal zijn. Kerstavond en Kerstmis... Wil er niet aan denken, de tranen rollen weer al over mijn wangen en ik vrees dat ze vanavond nog moeilijk te stoppen zullen zijn...
Na een slapeloze nacht vol angst om wat komen zal gaat de deur open. Het is een verpleger, W. Hij is aardig en doet de moeite om me toch even te doen lachen. Het lukt hem nog wonderwel ook. Er komt een tweede verpleegster bij. Wat algemene info en ik moet een lijst invullen. Over hoe ik me voel tot welke medicijnen ik neem. Ze vertelt me gelukkig ook dat ik in de namiddag op een gewone kamer mag. Das al een opluchting want zo een kamertje maakt je volgens mij gek. Al mag ik dat hier niet zeggen want ik heb daar deze nacht ook serieus voor onder mijn voeten gekregen.
Ik mag koffie halen in de keuken waar iedereen van de afdeling aan het eten is. De confrontatie is zo groot dat ik begin te huilen en W me naar mijn cel brengt en zelf koffie voor me gaat halen. Ik mag in mijn "cel" ontbijten. Ik krijg geen hap binnen.
Mijn man, belt en zegt me dat hij er straks aankomt. Ik heb me de voorbije uren zo alleen gevoeld. De minuten duren hier uren. Wat zeg ik, weken... De verpleegster komt me vertellen wat er gaat gebeuren. Binnen de 10 werkdagen moet de vrederechter beslissen of ik hier moet blijven of niet. Mijn god, dan worden dat 40 dagen opsluiting! Dat kan ik niet aan. Ik wil geholpen worden maar niet hier en zeker niet achter gesloten deuren!! Ik wil naar mijn kinderen, naar mijn leven en naar mijn winkel! Ik had net drukke dagen en probeer dat uit te leggen maar niets helpt.
De onzekerheid steekt de kop op. Ik besef ook dat ik niet zal kunnen zingen met en voor mijn dierbaren op Kerstmis. Dat ik S haar engelenstemmetje zal moeten missen. Dat ik hier in mijn kamertje zal zitten terwijl iedereen cadeautjes openmaakt en lekker eet... En vooral dat iedereen elkaar bedelft onder de liefde... De tranen rollen over mijn wangen en dat gevoel steekt zo diep in mijn hart. Zo heel diep dat het fysiek pijn doet.
Net voor de middag komt K binnen. Wat een opluchting. Hij neemt me vast en ik voel me rustiger worden. We praten zoals we dat in lange tijd niet gedaan hebben. Hij vraagt of S die meegekomen is binnen mag komen. Ik twijfel want ik voel me zo beschaamd... Ik laat het toch toe en als ze binnenkomt kan ik nauwelijks haar blik van verdriet aan. Ik voel me zo schuldig. Ze neemt me vast en ik barst opnieuw in tranen uit. We zeggen niet veel maar dat hoeft ook niet. Ik mis ons samenzijn van daarvoor. Ons samen zingen en dansen, ons mooi maken gelijk twee kleine meisjes. Samen gaan ze terug naar huis en ik blijf een beetje verweesd achter in mijn cel.
Even later komt de psychiater binnen. Een vriendelijke vrouw die precies door mij kijkt. Ik doe mijn verhaal en dat doet me goed. Ik voel me op slag duizend kilo lichter worden. Ook zei vertelt me nog eens de procedure die in door moet. Ik wil er haast niet naar luisteren omdat dat zo pijn doet.
Uren gaan voorbij en plots komt een andere verpleger zeggen dat ik naar de andere "gewone" kamer mag. Oef, das al iets. Ik heb tenminste een stopcontact voor mijn gsm op te laden en te kunnen werken op mijn computer. Dit zal mijn gedachten toch een beetje verzetten. Hoop ik... K zal straks een tv meebrengen. Dan kan ik me daar een beetje mee bezig houden, al ben ik helemaal geen tvkijker. Maar ja hier ben je met alles tevreden.
Nog een tijd later komt K eindelijk terug binnen. Oef, niet meer alleen. Hij is lief voor me, ook al heeft hij het zelf ook supermoeilijk. Hij doet zijn best om dat niet aan mij te tonen. We praten en lachen zelfs even. Ik vraag hem een berichtje naar mijn vrienden te sturen dat ze me mogen smsen of bellen. Maar jammer genoeg hoor ik niets... Opnieuw krijgt mijn hartje een shoktherapie als ik in de volgende uren niemand hoor... Die liefde die je voordien voelde is blijkbaar ergens met mijn kreet in de schelde achtergebleven... Mijn God, had ik dat geweten, ...
's Avonds komen mijn zus en J nog eens langs. Altijd wel pret als die in de buurt is. Hij maakt grapjes en ik kan nog eens lachen. Al voel ik de pijn van het gemis van mijn beste vriendin en vriend heel diep snijden in mijn hart. Het blijft maar duren.... We gaan een wandelingetje maken want hier op dat kamertje is het zo warm. Ergens beneden komt J een oude bekende tegen. We praten er even over en gaan terug naar boven. Op de gang loopt N nog steeds haar rondjes... J kan het niet laten er grapjes over te maken, maar eens N met mijn zus komt praten is hij ernstig. N is een lieve vrouw met heel wat problemen.
Tijd om afscheid te nemen van J en A. Blij dat ze er waren, al kon mijn zus het niet laten wat stekelige opmerkingen te gooien. Ik begrijp haar wel.
K vertelt me dat hij naar zijn moeder heeft gebeld. En dat ze alleen maar kon wenen. Dat ze zich schuldig voelt dat ze er niet meer geweest is voor ons. Mijn God wat een ravage heb ik aangericht.
K blijft nog even bij mij en masseert mijn voeten... Hij kijkt naar mij en ik zie in zijn ogen dat hij mij me mist. Ik voel me opnieuw bijzonder schuldig om wat ik hem doe doorstaan...
Hij knuffelt me nog even en dan moet hij helaas ook vertrekken. Plots overvalt de stilte me heel erg en ik besluit een berichtje te sturen naar S en KR. Dat ik ze zo mis... Maar helaas voel ik hartverscheurende pijn als geen een van de twee iets terugstuurt... Ik bel naar K om hem dat te vertellen en hij zegt me dat ze tijd nodig hebben... Dat kan ik alleen maar respecteren. Zij hebben hier niet om gevraagd... Maar mijn goede God, ik mis ze zo! Wat zou ik graag met S een glaasje champagne drinken. En onze nagels lakken, lekker samen kletsen zoals niemand anders dat kan. Dat we samen konden dromen over haar grote wens. En over mijn wens... Ik wou dat KR een stukje piano voor me speelde. Dan kon ik hem zeggen hoe goed hij dat doet en hoe trots ik op hem ben. Dat hij zong voor me zoals vroeger. Dat ik weer zijn maatje, zijn ... was... Dat hij me nog keer tegen de kast smeet al spelende omdat hij het einde van zijn eigen kracht niet kent. Dat we opnieuw konden praten over auto's en God, ons geloof, liefde en de vriendschap... Over de dingen waar we altijd zo lang over praatten... Ik wou dat hij me belde en zei, hé kleinen tkomt allemaal wel goed... Of dat hij op zn minst zei dat hij een kaarsje zou branden... Want één en één is één... Nog steeds voor mij... Mijn God, ik wou dat ik hem kon vastnemen en zeggen dat ik zo stom geweest ben... Dat ik zoveel spijt heb... Dat hij voelde dat het echt was, en nog steeds is... Maar helaas blijft het akelig stil.
Ik probeer mijn rooddoorlopen ogen te sluiten en hoop dat ik deze nacht wel een beetje zal kunnen slapen...
Maandagavond 23u... Ik word met de ambulance onder politiebegeleiding naar het psychiatrisch ziekenhuis gebracht in Velzeke. Ik had even voordien een noodkreet geslaakt die me niet zo prettig is bekomen.
Ik word in een operatiekleedje in de ambulance geduwd en bij aankomst staan er al 3 agenten en twee verpleegsters aan de deur te wachten. Ik voel me net een ter dood veroordeelde misdadiger. Bijna naakt en op blote voeten ga ik de trappen op...
Ik weet niet wat eerst te voelen want er komen zoveel indrukken op me af. Eens op de afdeling word ik in een isoleercel gestoken. Een bed laag bij de grond, geen tafeltje, geen stoeltje, niets. Enkel beveiligd glas en cameras op mij gericht. Ik besef heel hard dat ik een verkeerde manier gekozen heb om mensen te laten inzien dat ik niet verder kon zonder dat ik mijn verhaal van jaren kwijt kan. Dat besef is als een bliksem op me ingeslagen. Zonder enige uitleg ga ik op het bed liggen en kan niet meer stoppen met huilen. Dit was niet wat ik wilde!! Ik wou enkel een gehoor. Geen vernedering van naakt in een ambulance vervoerd te worden en dan als een crimineel opgesloten te worden. Geen enkel mens verdient dat in mijn ogen. Ik ben echt in shock. Shock, shock, shock...
