Het zijn.

Wat is ‘het zijn’?

Het bewust zijn van ons eigen leven en het leven van anderen?

Het voelen van emoties en er aan kapot gaan? Of juist omgekeerd? Een enorm gevoel van euforie beleven zodat alles rooskleurig lijkt?

Is het misschien datgene wat zo aan ons opgedrongen is? Het dagelijkse leventje van jan en alleman? De geïndoctrineerde routines van alledag, de zogenaamde meewerking in de maatschappij? Het meedraaien met de economie, zodat alles draaiend blijft? Het geloven in een god? Als die al zou bestaan?! Wie gezegd heeft dat dit het ‘zijn’ is op zijn of haar kop gevallen.

Is dit het zijn?

Is dit het echt? Pijn, frustratie, dood, klootzakken, rampen en onmenselijke (weer zo’n vaag woord) situaties, het lijden van de mens in het geheel, of de euforie van de mens. Maakt niet uit.

Is. Dit. Het?!

Waarom? Wie zegt dat? Waarom is dat zo algemeen AANVAARD?! Waarom wil iedereen dat zo? Waarom wil iedereen dat dagelijks leventje? Waarom bestaan er zulke situaties waar in iedereen pijn voelt, fysisch of emotioneel. Waarom bestaat emotionele pijn? Waarom is het? Wat is? Is?

Waarom heeft iedereen aparte redenen om te leven, of zelfs net niet te leven? Waarom heeft men in het oosten Allah, in het westen God, Op andere plaatsen Jahweh, In India Boeddha? WAAROM? Wat leid mensen ertoe om zulke dingen te geloven? Logisch antwoord eigenlijk, maar laat dat even rusten. Waarom gelooft men iets dat 2000 (!) jaar geleden geschreven is, nadat er zovéél godsdiensten waren, het monotheïsme, het heidense geloof, weet ik veel wat allemaal, maar er waren er zoveel. Waarom springen deze er dan uit? Waarom zouden deze dan anders zijn? Waarom wil iedereen geleefd worden? Waarom wil iedereen een betekenis aan zijn of haar leven? Nu ja, logisch antwoord, weeral, maar dit terzijde. Waarom?

Wat als het allemaal niet zo is? Wat als het gewoon een leegte is? Wat als het allemaal op toeval berust? Wat als we hier niet voor een reden zijn? Wat als God en Allah en Jahweh verzinseltjes zijn om de massa te kalmeren? Want geef toe, een leven zonder doel of reden is maar saai en nutteloos, waarom zouden we dan nog willen leven, en ons door het alledaagse van pijn, frustratie, weet ik veel willen worstelen?

Niemand wil dit, niemand wil leven zonder doel en enkel met de dagelijkse sleur (zowel pijnlijke, stomme, saaie dingen, als leuke, toffe en ronduit zalige gebeurtenissen) en daarom wil iedereen een betekenis aan het leven geven. Of heb ik het mis? Of is het niet zo? Is het anders? Nee? Ja? Misschien?

Wie weet het?

Ik niet en het drijft me letterlijk tot WAANZIN. Het irriteert mij mateloos, het geeft mij soms de drang om er mee op te houden, maar dan soms ook weer de drang om extra goed door te zetten, om elke dag met zoveel mogelijk plezier te leven, om elke dag als een extra dag te zien, waar ik de dood en de sleur probeer te doorbreken, elke nieuwe dag is een gewonnen dag.

Maar is dat wel zo? Is elke dag een gewonnen dag? Of is elke dag een extra nutteloze dag?

Zie het in z’n ‘geheel’. Wat is dat een oncomfortabel gevoel, dat nietigheidsgevoel. Als je alles op grote schaal bekijkt dan lijken onze probleempjes, of omgekeerde, onze euforische gedachten een mier tegenover het universele (HAH!) geheel. (Ironisch, die mier.)

Wat is dit Universeel geheel eigenlijk? Het is wat wij in onze realiteit zien als de realiteit. Maar waarom wordt deze realiteit zo reëel bevonden?

Laat ik even zo arrogant zijn om mijn eigen mening lekker op te dringen: Ik zie deze wereld als een bubbel, een zeepbel haast. Alles wat in deze zeepbel gebeurt, kennen wij: Ons huis, onze gemeente, land, … Maar ook emoties, problemen, euforie, de hele rompslomp enzovoort. Het materiële en het emotionele. Deze zeepbel is wat wij denken te weten. Dit wordt aanvaard als het geheel. Maar wat weten wij daar nu van? Wie kan mij bewijzen dat alles is zoals het is? WAT IS?  Niets is zeker.

Ik zie het al gebeuren, heel mijn onbestaand punt dreigt weg te vallen in het lege zijn van niets, aangezien niets ‘is’ en ‘is’ alles blijkt te zijn. (Leuk, niet?).

Mijn punt is het volgende: Ik heb geen punt, en zal nooit 1 hebben. Niemand heeft trouwens een punt, omdat alles gebaseerd is op feiten die niet bewezen zijn. (De ironie is te grappig om waar te zijn, maar, wat is waar?)

Ik zat dus aan de zeepbel. Wij denken deze te kennen, en dat zal wel zo zijn. Maar wie zegt mij dat er eigenlijk wel een zeepbel is? Ik denk dus ik ben? Ik ben dus ik denk. Denk ik? Ben ik? IK? Ik denk wel degelijk. WAUW, eindelijk iets dat is. IK ben. Relatief gezien, dan toch. Of is het meer subjectief? Het enige aanknopingspunt in mijn zoektocht naar kennis van alles. (Alhoewel ik  me afvraag wat mij me meer waanzinnig zou laten worden, kennis of onwetendheid? Weer zo’n van ironie bedropen vraag.)

Ik heb namelijk enkel bewijs van mijzelf. Niet van mijn kat, mijn moeder, mijn toetsenbord etc… Als ik al geen enkel bewijs heb van deze –in ‘onze’ ‘realiteit’-  kleine dingen, hoe kan ik dan andere dingen bewijzen?

NIET, NOOIT, NADA.

Juist ja, die zeepbel.

Eigenlijk is het simpel. De zeepbel is alles wat wij weten, en niks anders. Het is ons condoom tegen de ziekte van onwetendheid.

Er bestaat maar 1  echte waarheid, JA, ik durf dat te zeggen! Eén enkele echte waarheid, die in alle schoolboeken, ‘heilige’ boeken, muren, ramen, kasten,… zou moeten staan, en deze stelling bestaat al sinds de oude Grieken:

Ik weet 1 ding en dat is dat ik niets weet. (JA, klaag me gerust aan!)

Zou ik nog even uitwijden of niet?

15-12-2008 om 21:20 geschreven door Relativiteit