Het lot achterna... het vervolg op een blog.  Omwille van google en toestanden vermeld ik liever de naam van dat blog niet. 

Eerst en vooral : bedankt voor de zovele reacties.  Ik stond er eerlijk gezegd versteld van.  En aangezien iedereen die ik dit nieuwe blogadres doorstuur mijn naam te zien krijgt : Aangenaam, mijn naam is Katrien, of K. zoals je altijd te lezen kreeg.

Het was vast in een vlaag van waanzin dat ik besliste mijn andere blog dicht te gooien.  Een paar uur later vroeg ik me reeds af waarom ik die beslissing genomen heb, maar nu, achteraf bekeken, is het niet echt slecht.  Een aantal personen die me langs die weg volgden, van wie ik liever niet had dat ze m'n ziel binnenkeken.  Want dat deden ze uiteindelijk.  Ik gaf ze een raam, een raam van mijn gevoelens. 

Ik gaf ook P dat raam.  En ik merkte dat hij me sinds vrijdag nauwgezet volgde, via m'n blog.  Zijn smsjes, de luttele die hij stuurde, maakten me dat duidelijk.  Via dit blog, kon hij me vanop afstand volgen.  Vanaf nu heeft hij het raden naar wat er in me omgaat.  Als hij iets wil weten over me, dan kan hij dat niet meer via die weg.  En ik wéét dat hij bezorgd is om me... 

Misschien een gekke reden, misschien ook niet.  Maar ik moét m'n leven over een andere boeg gooien.  Dit is één van de manieren om dat te doen. 

Of dit nieuwe blog zinnig dan niet waanzinnig is, laat ik in het midden....

Zullen we ?

23-06-2009, 22:45 geschreven door VG

Het was een behoorlijk dipje.  Eentje waarbij ik bijna alle zin voor realiteit verloor.  Ik weet zelf dat het nipt was.  Want ik zweeg.   Ik zette niet op m'n oude blog wat er écht in m'n hoofd rondging.  M'n geluk was T.  Ze dook onverwacht op, en praatte en praatte en praatte met me.  En ze luisterde en luisterde en luisterde.  Ik liet m'n gevoelens de vrije loop.  En dat maakte dat ik vrij snel mezelf terug onder controle kreeg. 

Het is vreemd, die wisselvalligheid van me.  Van heel diep naar hoog, op een paar uur tijd.  Gewoon door m'n denken te verschuiven.  Ergens geeft het me hoop, ik heb mezelf gedwongen dit in m'n achterhoofd te houden, want dipjes zullen er vast nog wel zijn, alleen moet ik op die ogenblikken mezelf dwingen m'n denken te verschuiven.  Anders loopt het geheid verkeerd af op een keer.    

Niet veel later belde R. me.  "Je klinkt niet zo slecht als ik vreesde."  En inderdaad, ik had het roer ondertussen omgegooid en het heft in eigen handen genomen. 

Het zijn verschillende factoren...T, R, ook E, zij het op haar eigen manier, ietwat ludiek, maar het werkt.  Ze is een lotgenote, en dat schept een band.  Maar ook die zovele emails van mensen, die ik niet ken, maar die wel willen weten hoe ik het verder doen zal, mensen die de soap-serie van m'n leven volgen, mensen die me complimentjes toewierpen.  Het gaf me een biezonder gevoel, een zekere vorm van zelfvertrouwen. 

Kan ik hen teleurstellen ?  Neen, toch.  Dus vecht ik terug.  Via dit nieuwe blog.  En godverdorie, het werkt nog ook. 

Terwijl ik alweer volop bezig was de controle over m'n geluk in P's handen te duwen, heb ik die controle nu weer terug.  Voor hoelang is natuurlijk de vraag, maar als het van mij afhangt, dan geef ik het niet meer uit handen. 

Wat sms-verkeer :
Woensdag ....
- Sorry voor dat dipje van me gisteren.  Ik had pijn, had nauwelijks geslapen en liet me te zeer leiden door wat anderen me vertelden.  Ik leg het je wel een keertje uit.  Het komt wel goed met me.  En met jou.  Ik wil alleen mijn liefde voor je geen plaats laten maken voor nare gevoelens.  Op één of andere manier wil ik dat je deel blijft uitmaken van m'n leven.  Vannacht is de mega weer in K. geslopen.  En ze blijft er deze keer, dat anderen maar denken wat ze willen.  Jij hebt nood aan een minnares, ik aan meer, dus een relatie heeft geen zin meer.  Maar potver, beze, we hadden te veel pret om niet af en toe ons tweetjes nog op stap te gaan. 
- Ik begrijp je dipje, dus geen sorry.  Wat anderen vertellen; laat ze eerst in eigen boezem kijken.  Ik weet wie je bent, en wat je voelt, daar heb ik geen raad van anderen voor nodig  En ik weet ook dat ik je veel pijn heb gedaan.
- Nee, ik heb vooral het mezelf lastig gemaakt.  Altijd geweten waar ik stond, maar dan beginnen dromen.  En geen verschil meer gemaakt tussen droom en realiteit.  Soit.  Blijf gewoon mijn soulmaatje.
- Als je nog in de buurt bent, laat iets weten, dan kunnen we er eens over praten. 
(ik reageerde hier bewust niet op, waarop hij een tijd later het volgende stuurde:)
- Moet morgen met J. (dochter) naar dokter.  Vrijdag als je in buurt Gent bent, of volgende week.
- Misschien vrijdag, want morgen moet ik twee keer naar het ziekenhuis, om tien uur en om twee uur.  Daarna kiné.  Anders volgende week ergens, we zien wel.  Maar ik blijf je wel beze noemen !  Anders zet ik je mijn hernia over, want die is héél besmettelijk.
- Vraag aan dokter of ik kiné niet mag geven.
- Jij gaat geen pistolets draaien van mij zenne ! Vrijdag heb ik afspraak om drie uur bij kiné.  Voormiddag lukt misschien wel.  Moet je naar UZ misschien ?  Dan ga ik wel mee, maar zonder toiletbezoekjes.   Ik zie je misschien nog wel graag, maar dat wil niet zeggen dat ge mij nog kunt krijgen Een massage kan er misschien nog net door, sauna ook, mits zwembroek.  Maar voor andere toestanden zal je een ander slachtoffer moeten zoeken...

Vandaag ...
- Goede morgen baby, hoe is het met de rug en de spieren.  Vrijdagmorgen kan ik er wel even van tussen knijpen voor jou.  Liefst richting Gent, als het voor jou goed is.  Dan kunnen we eens BIJPRATEN xxx
- Vandaag alle onderzoeken.  Zit nu in AZ.  Maar het is wel al ietwat beter.  Morgen moet ik eerst m'n meisjes naar school brengen.  Laat maar weten waar en om hoe laat.  En waarom die bijpraten in hoofdletters ?  Leer je maar al beheersen, beze !  
- Niet lichamelijk, maar in gedachte bij je.  Niet te veel moeten wachten tussen je onderzoeken.  Hebben ze al iets gevonden, of ben ik de oorzaak volgens de dokter ?  Morgen (uur en plaats), is dat goed ? X
Ik stuurde hem dezelfde sms die ik naar iedereen stuurde omtrent de resultaten : 
- Hiep hiep, hier zijn we met de resultaten : geen hernia.  Maar wel drie tussenrugwervels met problemen : één met bulging, één die vernauwd zit, en één gescheurd.  Kiné, medicatie en even wat op gemak doen.  Als pijn aanhoudt volgende week spuit in m'n rug.  Woensdag mag ik terug aan de slag.  Goed hé
En pas véél later stuurde ik :
- O ja, voor morgen ok, zal er zijn.  Maar géén melig gedoe hé.  En néé, je kan niet met de eer gaan lopen : je bent niet de oorzaak van die rug.  Hmmm gewoon om je te pesten doe ik morgen m'n nieuwe Marlies Dekkers string aan, maar je krijgt die niet te zien !  je zal het moeten stellen met alleen de gedachte, beze. 
- Pffff, het doet me niets
- Neen, weet ik, zo'n zwarte string doet je helemaal niks hé, zeker niet als er van die gekruiste bandjes op m'n rug aan zijn.  Nee, nee, bakkerke, smeken zal niet helpen.  Tot morgen.  

Het is een spel.  Zoveel is zeker.  En ik weet dat T bezorgd is dat ik niet sterk genoeg ben om aan 'm te weerstaan.  Maar potverdikke, ik ben vastberaden !  Want ik weet, gezien z'n gevoelige aard, dat hij het niet zal kunnen laten me aan te raken, me te zoenen of te knuffelen.  Maar ik denk er zelfs nog niet aan.  Deze keer zijn het mijn spelregels... en ik ga 'm eens flink tonen waar hij naast grijpt omdat hij simpelweg de ballen niet heeft om voor me te kiezen.  Ik ga 'm desnoods gek van verlangen naar me maken.  Want ik heb troeven in handen : ik ken 'm beter dat wie ook.  Als hij ooit nog iets meer dan vriendschap wil, dan zal hij eerst knopen moeten doorhakken.  En hij zal het geweten hebben.

God, sta me bij, morgen...   
 

25-06-2009, 00:00 geschreven door VG

25-06-2009, 23:46 geschreven door VG

29-06-2009, 00:00 geschreven door VG

Een ietwat vreemd gevoel heerste de afgelopen dagen in me, het moest wel tot uitbarsten komen. 

Ik sprak er T. over, donderdag.  We hadden een dagje samen doorgebracht, met onze kinderen naar een recreatieparkje, zodat wij ongedwongen konden praten terwijl zij in het zand en het water ploeterden.  Goh, wat hààt ik zand.  Het kruipt op plaatsen waar het niet hoort te kruipen... 

"Ik begin nijdig te worden, voel me zelfs een beetje gebruikt.", vertelde ik haar.  Ze had een reactie in de zin van "eindelijk", en ik vertelde haar eerlijk over m'n snode gedachten, gedachten van wraak, gedachten van "jij hebt geen flauw idee met wiens gevoelens je aan het spelen bent, of op wiens ziel je hebt getrapt."  Ik vertelde haar over de gedachte die in me rondheerst om met m'n voorgangster te gaan praten... de persoon met wie hij drie jaar een geheime relatie had, en die hem uiteindelijk dumpte omdat ze door kreeg dat hij niet van plan was thuis weg te gaan.  Toen ik hem er ooit een keer over aansprak, antwoordde hij dat het bij ons anders is, dat het intensere en oprechtere gevoelens zijn tussen hem en mij.  Nu begin ik zelfs daaraan te twijfelen.  Dus dwaalt de gedachte in me rond om met haar te gaan praten.  Koopte hij bij haar ook tijd door allerhande excuses ?  Overtuigde hij ook haar van zijn oprechte gevoelens ?  Kon hij ook in haar armen zachtjes huilen omdat hij haar zo graag zag dat het pijn deed ?  Is het eenzelfde scenario, haar en mijn ervaring met hem ?  

De reden van m'n lichte boosheid was een tekort aan hem.  Terwijl ik me er anders de dieperik in door had laten sleuren, werd ik nu behoorlijk strijdlustig.  Een ongekende ervaring.  Want hij dwingt me te overleven op een als het ware "verplicht" smsje s'morgens, en met veel geluk eentje s'avonds.  Excuus : "In de vakantie leef ik niet met horloge of gsm, baby".  En enige aanstalten tot een poging me te zien zijn er ook niet.  Als hij dat kan, dan is het naar mijn mening eenvoudigweg niet mogelijk dat hij me mist en graag ziet, zoals hij me altijd schrijft of vertelt.  Als je iemand mist zoals ik hem mis, dan hou je het geen week vol zonder de andere, dan wring je je desnoods in honderd duizend bochten, al was het maar voor vijf minuutjes gestolen tijd.  Mag ik alleen aandraven wanneer hij het nodig heeft, wanneer het 'm uitkomt ?  

Hij stuurde me dat hij me miste, dat hij m'n ogen en m'n lach miste, en ik antwoordde koudweg dat ik er geen moer van geloofde.  Hij reageerde er vrij ludiek op, en ik barstte uit, stuurde hem dat hij goed was in mooie woorden en luchtkastelen, maar niet meer dan dat.   Het werd een heen en weer gestuur van verwijten : 

- Zadel me maar op met alle schuldgevoelens van de wereld, ik kan daar tegen, ongevoelig als ik ben.  Luister, je weet dat ik vandaag de keuze niet wil of kan maken.  Mijn kinderen hoeven niet het slachtoffer te zijn van mijn gedrag.  Ik heb hier nochthans geen spijt van, we hadden alleen slimmer moeten zijn.  Als jij je misbruikt voelt, dan voel ik dat ook.  Wie hoog vliegt, kan diep vallen.  Ik moet m'n verstand laten spreken, zeker ?
- Als je geen gevoel hebt, kan je inderdaad alleen je verstand gebruiken.  En ik vraag je nu niet te kiezen, het enige dat ik vroeg was oprechtheid.  En dat ben je niet.  Als je inderdaad me zo graag ziet of zag als je claimt, dan hou je het geen week vol zonder me even te zien of horen.  Jij hebt nooit, van dag één, de intentie gehad hier meer mee te doen, en ik had het meer geapprecieerd als je dat van meet af aan gewoon had gezegd.  Dat wist ik tenminste waar ik stond, maar in plaats daarvan maakte je dromen in me wakker.  Je speelt niet met gevoelens van mensen, P. En over je kinderen : het zoveelste excuus.  Eerst je ziekte, dan je eigendom, dan je ouders... Ik wens je nog een prettige vakantie !  O ja, volgende week ga ik praten met S., ik wil weten of het scenario gelijk loopt, want ik begin zo'n vermoeden te krijgen.  Ik geef je voorlopig nog het voordeel van de twijfel.  
- Als je denkt op deze manier iemand aan je te binden dan ben je bij mij aan het verkeerde adres.  Ik heb geen zin me steeds te moeten schikken naar je gemoedstoestand.  En als je denkt door na te trappen en er anderen bij te betrekken en dan weer alles op het net te smijten wat je ook deed zonder dit eerst te vragen, moet je dit vooral niet laten.  Wel, ik heb een andere kijk op wat ik voor je voel, maar dit moet je plots stuk maken.  Doe wat je niet laten kan maar kom later niet bleiten .  Voor mij stopt het als het op deze manier moet.  Je gaat nog liefdes versmachten.  Ik ben maar een mens en een beetje realist, ik spring niet zomaar in een ravijn.  
- Dit heeft niks met m'n gemoedstoestand te maken, want om eerlijk te zijn voel ik me sterker dan ooit.   Zou jij dan geen vragen of twijfels hebben als je zou merken dat ik niet eens moeite doe je te zien ?  Ik heb eindeloos veel vragen, en ja, dan ga ik op zoek naar antwoorden, als ik die van jou niet krijg.  Ik heb het gevoel dat je tijd koopt, door steeds maar andere excuses te gebruiken.  En over het net, dat gegeven bestond al voor jouw tijd, en is anoniem.  Soit, nevermind, ga gewoon verder met je leven.  Ik zal je geen last meer berokkenen.  

Het ging van kwaad naar erger, "jij degradeerde me eenvoudigweg tot je gratis privé hoer" en ga zo maar door, tot ik ervan overtuigd was dat er bruggen verbrand waren die onherstelbaar zouden zijn. M'n maag in een enorme knoop.  "Nu hoor ik hem nooit meer, hij zal me zelfs niet meer kunnen bekijken."

En dan doet hij iets dat je totaal niet verwacht.  Dat deed hij ervoor ook al.  

Hij belde me.  En zodra we elkaars stem horen, is het op zeep...  "Ik ben boos op je."  "En ik nog veel meer op jou."  We lachten.  Hij had niet veel tijd, z'n dochters liepen binnen en buiten.  Maar hij vertikte het om dit zomaar op deze manier te laten eindigen.  Hij begreep m'n boosheid wel, en legde uit dat hij het moeilijk had zonder me bij hem.  "Anders, als je het moeilijk hebt, stuur je me iets, en trek ik je er door. Waarom doe je dat nu dan niet ?"  Hij legde uit dat hij dit als het ware als een test voor zichzelf zag.  Hij wil weten hoe lang het duurt eer hij gek wordt van verlangen.  Hij wil weten waarheen z'n gevoelens hem zullen brengen.  

En nu ?  Geen flauw idee.  We zagen elkaar later op de avond, op de oefening, en we deden normaal tegen elkaar.  Smst hij me nog, of is dit zijn manier van me af te schepen... zachtjes de boel laten doodbloeden ?  Ik heb geen flauw idee wat te verwachten, maar ik weet wel dat ik het overwinnen zal.  En nog meer weet ik dat ik nooit, maar dan ook nooit meer dergelijke woordenwisseling wil met 'm.... want ook al wenste ik dat het anders was, ik zie hem oneindig graag...

  

04-07-2009, 13:58 geschreven door VG

04-07-2009, 14:44 geschreven door VG

Gisteren kwam E op bezoek.  Zij en ik hadden nog een heleboel te regelen voor het komende ponykamp.  Meestal zitten we, als lotgenoten in ons bestaan als zijnde "minnaressen tegen wil en dank", over onze gevoelens en ervaringen te palaveren, maar deze keer richtten we ons, met succes, op een stuk organisatie dat nog moest gebeuren.  Het werd al gauw laat, de kinderen hadden een reuze tijd in de tuin, en we besloten gauw wat vlees op de barbeque te gooien en samen te eten.  M'n oudste was er als de kippen bij toen ze de vraag kreeg of ze wou blijven logeren bij E.  Wat spullen in haar logeertasje, en omstreeks half negen vertrokken ze. 

Deze ochtend.  Ik werd om half acht wakker, maakte mij en de twee andere klaar, en weg waren we.  Richting m'n zus.  Pony's klaarmaken, de trailer op, en richting E.  We hadden de dag voordien afgesproken om samen met de kinderen en hun pony's op het strand te gaan wandelen. 

Het werd een geweldige dag.  Ik, E, en zeven kinderen, elk op een pony.  Mijn twee, m'n stiefzoon, m'n nichtje, en de drie meisjes van E.  We reden naar Nederland, en rond elf uur liepen we al met de pony's in de branding.  Heerlijk ravotten.  De oudsten in volle galop door het water, terwijl E en ik de andere pony's in toom hielden. 

Hilariteit alom, toen m'n stiefzoon, nog behoorlijk onervaren in z'n paardrijden, totaal niet reageerde toen z'n pony het  welletjes vond, en besliste zich even in het zand te rollen.  Hij stond erbij en keek ernaar... als een koe naar een trein die voorbij raast.  Net op die moment had ik beslist om één van de dochters van E even met de pony van m'n jongste te laten rijden.  De pony werd wat ongedurig, dus vond ik het een goed idee een ietwat meer ervaren ruitertje even te laten crossen met de pony.  "Ga jij anders even op haar pony zitten, en rij even mee.", maande E. me aan.  Dat zag ik natuurlijk helemaal zitten.  Toen ik wou opsteigen hield ik echter geen rekening met de voor mij veel te korte beugels.  Gewend om een groot paard te bestijgen, zette ik me met veel te veel kracht af.  Net op dat ogenblik besliste de pony opzij te springen, waardoor ik op een uiterst sierlijke manier over de pony donderde, het zand in.  Iedereen deed het bijna in z'n broek van het lachen. 

Gelukkig leverde een tweede, rustigere poging meer succes op, en even later galoppeerde ik over het strand en door het water.  De wind in m'n haren, een heerlijk gevoel van vrij zijn. 

Ruim twee uur lang wandelden we over het strand en door de duinen.  Toen de pony's terug veilig op de trailer en de vrachtwagen stonden, wilden onze kinderen nog vlug even een duik nemen in de zee, dus wandelden we gauw terug.  We hadden ons hier niet op voorzien, maar aangezien er niemand op het strand was, lieten we de kinderen in hun onderbroekje de zee in duiken.  Twee minuten later konden ook wij ons niet meer houden.  Vliegensvlug trokken we onze kleren uit en renden we in onze lingerie het water in. 

Een half uurtje later vertrokken we naar huis, iedereen moe, maar voldaan, en helaas vol zand... Maar zelfs dat zand had ik over voor dit dagje... het was genieten... En terwijl ik iedereen had laten zweren dat mijn sierlijke duik over de pony moest stilgezwegen worden, ging het rond als een lopend vuurtje.  Een paar uur later kreeg ik al een smsje van P, met de sarcastische vraag of ik niet te zwaar gevallen was.... E. had onder meer naar hem een smsje gestuurd met een tip voor onze ponyclub : "les één : hoe stap ik op een pony ?", gevolgd door het relaas van mijn stunt. Wat me wel deugd deed, was dat ik achteraf van E. te horen kreeg dat hij haar een bericht had teruggestuurd met de vraag of ik m'n rug niet had bezeerd...

Dit wordt vast nog een verhaal dat me een tijdje zal achtervolgen.  Als ik eraan terugdenk, begin ik automatisch te lachen...  

05-07-2009, 23:41 geschreven door VG

17-07-2009, 00:46 geschreven door VG

08-08-2009, 15:47 geschreven door VG