Goden en iets mindere goden, en vooral
tot de immer prikkelende verbeelding sprekende godinnen, zijn van alle tijden.
Onder hen bevonden zich de muzen. Ze vormden bij de Oude Grieken een aparte
mythische groep. Ze waren met negen. Wees op uw hoede voor zo veel vrouwelijk meervoud! Ze zijn godinnen van kunst en
wetenschap als bronnen van inspiratie voor al wie zoekt.
Of gedachtenspinsels van zongerijpte
geesten door Ouzo euforisch gemaakt.Sierlijk en elegant. Het zijn godinnen,
ontastbaar maar gebeeldhouwd door de hand van de kunstenaar die zich door hen
liet inspireren.De cirkel is altijd rond. Vandaag hebben onze Griekse vrienden andere zorgen
maar hun creaties leiden nog steeds een spiritueel leven. Althans dat denken wij
toch. Schilders, schrijvers, muzikanten en andere aardse creatieve vrijbuiters,
soms hopeloos op zoek naar die ene penseeltrek, naar dat ene allesomvattende
woord of de ideale noot, beroepen zich op hun muze.
Muzen die het verschil maken tussen
kunst en kitch.
Enkele jaren geleden werd ik uitgenodigd
voor een bedrijfsbezoek. Het bedrijf lag ergens in het noorden van Frankrijk.
Enkele maanden later zou de opening plaatsvinden.
Tijdens de heenreis naar de plaats die
beschreven stond in de uitnodiging, liet ik me in de auto begeleiden door de
groep U2..."I still haven't found what I am looking for" en andere pareltjes van Bono en co.
Het deed me denken aan mijn periode in
Ierland. Het eiland waar geen slang te bespeuren valt. De patroonheilige van
het eiland, St.Patrick, heeft zijn werk goed gedaan.....snakes in exile ...weet
je wel. Het was een rit van ongeveer twee uren en dus kwamen The Pogues met onder andere "A pair of brown eyes" ook nog even langs.
Tijdens een informeel ontbijt in de aanwezigheid van onze gastheer, maakte ik kennis met de andere genodigden. De iets wat
oudere gastheer was een echte gentleman. Als een huiselijke zakenman begeesterde hij ons. Man met stijl
en sigaar! Een man van de wereld. Een wereld die niet,...nog niet van mij was.
Voor vele genodigden was ik een vriendelijke onbekende.
Een jonge dame, een beetje verlegen, een
beetje opzij, luisterde nieuwsgierig en enigszins gereserveerd naar mijn
verhaal. Bezielde onschuld omhulde haar. Ze had mijn aandacht.
Het bezoek verliep op een drafje. De
lunch als afsluiter van het bezoek was het ideale moment om nog wat ontspannen na te kaarten enwat informatie uit te wisselen.
Geboeid en tegelijk geconfronteerd met
zo veel passie en ervaring, reed ik huiswaarts. De jonge dame zou ik nog wel ontmoeten.
Dat hoopte ik toch. Stel dat je er achter komt dat je een muze nodig hebt en ze
ontglipt je. Wordt vervolgd.....
Dichter bij paarden
