Het beloofde een geanimeerd debat te worden toen ik de namen las van de gasten op 13 januari. Er ging namelijk een gesprek plaatsvinden over de dood van Sharon. Een controversieel figuur, dat is het minste wat je kan stellen. De redactie had Dyab Abou Jahjah uitgenodigd en aan de overzijde van de tafel zat de immer op mijn zenuwen werkende Mia Doornaert. Doorgaans heb ik de neiging om met voorwerpen naar mijn toestel te gooien als La Doornaert op tv verschijnt maar dit beloofde vuurwerk. Ik wist namelijk dat Jahjah geen echte fan was van de barones en dat zijn uitspraken op afkeer gingen kunnen rekenen van die met de bourgeoisie koketterende kakelkip.
Ik besloot dus om mijn aversie voor Doornaert te temperen en het programma uit te zitten. De gastvrouw, Cools, begon met Jahjah erop te wijzen dat zijn uitspraken op zijn facebookpagina en twitteraccount niet echt mals waren voor de pas overleden Sharon. De slagzin "Burn in hell" was misschien niet subtiel te noemen maar enigszins begrijpelijk als je weet wat de Israëlische leider op zijn kerfstok heeft. Hij nuanceerde ook meteen zijn uitspraak door te stellen dat hij een agnost is en er waarschijnlijk niet zoiets als een hel bestaat. Ik hoorde de islamofoben al knarsetanden. Een Arabier die agnost is, wat gaan ze nog allemaal uitvinden om hen het leven zuur te maken?
De tijd was rijp om in te grijpen, vond Mia nadat ze al een hele tijd ergerlijk had zitten schudden met haar hoofd tijdens de openingszinnen van Jahjah. En meteen ging ze ook heel kort door de bocht. Ze slaagde erin om in haar eerste zinnen van haar betoog Sharon te vergelijken met Bart De Wever. Want, zo zei ze, het is oneerlijk om een Arabier een betoog te laten houden over een Joods leider. Dat zou hetzelfde zijn als na de de dood van De Wever een walingant (sic) aan het woord te laten over diens leven. Daar valt veel over te zeggen. Om te beginnen vraag ik me af hoe je het in godsnaam in je hoofd haalt om Sharon te linken aan De Wever. Mijn favoriete persoon zal hij wellicht nooit worden maar om de man dan maar meteen op dezelfde lijn te plaatsen van massamoordenaars, daarvoor moet je ofwel intellectueel niet in staat zijn om gepaste vergelijkingen te maken ofwel rekenen op de goedkeuring van de Vlaamse massa door het Israëlisch-Palestijns geschil gelijk te stellen aan de minieme verschillen tussen Vlamingen en Walen. En dan kom je automatisch bij een volgend punt. Het is tegenwoordig heel moeilijk om een discussie te voeren zonder er de NV-A of hun voorzitter er bij te sleuren. Ook al hebben ze er in de verste verte niets mee te maken. Je ziet het overal, in televisiestudio's, op nieuwjaarsrecepties van allerhande politieke partijen. Hoeveel ze ook beweren niet te willen praten over anderen, steeds komen ze terecht bij de vlaams-nationalisten. Dat kan wijzen op een grote angst maar tevens op een onkunde die gemakkelijk omzeild wordt omdat ze het dan niet over zichzelf hoeven te hebben. Iets waar de NV-A zich ook schuldig aan maakt ten opzichte van de PS maar ik dwaal af en dreig in dezelfde val te lopen als wat ik anderen verwijt.
Enfin, Doornaert werd gewezen op haar slipper, ontkende nog even dat ze zeker geen vergelijking wou maken maar gooide het tenslotte over een andere boeg. Ze wees Jahjah erop dat Libanezen ook achter veel moorden zitten in de regio. Akkoord, in die hele Gaza-strook gaat niemand echt vrijuit maar Jahjah counterde gevat dat hij tegen elke vorm van oorlogsmisdaden is, ook de Arabische dus. En dat kreeg Doornaert maar niet over haar lippen. Op de vraag of ze Sharon een oorlogsmisdadiger vond bleef ze halsstarrig rond de pot draaien. 30 000 slachtoffers leken haar een peulschil ter
vergelijking met notoire voorgangers als Pot, Stalin, Milosevic en
Hitler. Opnieuw een serieuze uitschuiver dus. Als we voortaan
oorlogsmisdaden gaan catalogeren aan de hand van het precieze aantal
slachtoffers dan gaan er in de toekomst nog veel vrijuit gaan.
Opnieuw haalde Jahjah dus de overhand in een debat die er eigenlijk nooit één was door de kwade wil van een koppige gesprekspartner. Het laatste wat ze wauwelde was: "Dat mag je niet zeggen, dat is vals, dat is vals spelen". Zelden gehoord in een volwassen discussie maar het typeert de ondertussen rood aangelopen Doornaert. Als ze geen gelijk krijgt dan gaat ze mokken als een klein kind die haar zin niet krijgt. Ik stelde me voor hoe ze na de uitzending stampvoetend uit de studio stoof, verongelijkt door zoveel onrecht dat haar werd aangedaan. Jahjah daarentegen maakte een goeie indruk. Vurig temperament zal de man altijd wel hebben maar de schofferende rebel van een tiental jaar geleden heeft plaats gemaakt voor een vlot redenerende discussiegast. Het vuur is niet gedoofd maar het zal niet meer overslaan op aanpalende woningen wat vroeger al eens het geval dreigde te worden.
