Jij kwam, ik zag, we hadden plezier. En dan die stilte. Die stilte van onzekerheid. Ben ik te ver gegaan? Heb ik dingen gezegd, die jij niet wou horen? Het is één groot vraagteken.
Men zegt dat als je iets of iemand loslaat en het komt terug dan is het van je. Is dat niet zo, moet je je dan vragen beginnen stellen? Moet je je vastklampen?
Wat denk je? Wat voel je? Waarom is het zo moeilijk om daarover te praten?
Ik wil er graag voor je zijn, maar heel stilletjes zou je je moeten openstellen. Ben je daartoe bereidt?
Eerst een andere vraag, zullen we elkaar nog zien? In welke omstandigheden? Hoe zullen we op elkaar reageren? Maar nu is er enkel die stilte van onzekerheid.
|