Fietstocht naar Santiago de Compostela De fietsenmaker was zo aan het stoefen over de fiets die ik kocht dat hij zowaar was vergeten te vermelden dat er nog moest getrapt worden!
24-06-2010
Fiets ook al thuis
Zondag 20 juni 2010 gaf ik mijn fiets binnen bij een shipping firma (de firma noemt Galipita). Donderdagmorgen 24 juni 2010 werd ik al vroeg wakker gebeld met de mededeling dat mijn fiets onderweg was in een bestelwagen en binnen het uur thuis afgeleverd ging worden. En inderdaad iets na achten was de fiets thuis! Een zeer snelle en correcte service door de firma geleverd. En te weten dat een nederlandse transporteur exact 50 euro meer vraagt en garandeert dat de fiets binnen de 14 dagen wordt afgeleverd. Kortom, de firma die mijn fiets transporteerde is aanbevelenswaardig.
Natuurlijk heb je altijd wel ergens een beetje last wanneer je een hele dag op de fiets zit. Tussen de 3de en de 6de dag had ik vele km last aan de linkerknie, vreemd genoeg ging dit kwaaltje over vanaf de 7de dag. Het enige waar ik de laatste 10 dagen -en zelfs nu nog - last van heb, is van spierstramheid in de handen. Ook heb ik weinig kracht in de vingers, zelfs in die mate dat ik op een andere manier mijn vork en mes vasthou bij het eten. Het gaat ook moeilijk om bv. een ritssluiting te sluiten (of te openen...). Een dag had ik troebel zicht in mijn linkeroog. Een aantal onder jullie denken natuurlijk dat dit van te veel te drinken komt, maar dit is niet zo. Volgens mij was er een of ander vies insect in mijn oog gevlogen. Het meeste gevaar kwam uiteindelijk van de kou en het nat. Wanneer je 's morgens wanneer het zo'n 4 graden is, wordt natgeregend, moet men de nodige kledijvoorzorgen nemen om de rest van de dag verder te kunnen met de nodige motivatie uiteraard.
Het ontbijt in het hotel kon slechts vanaf 0830 Hr doch door de gewoonte van het vroeg opstaan de vorige weken was ik al wakker om 0600 Hr.Na het ontbijt het postkantoor opgezocht om enkele kaartjes te verzenden. Daarna in een reisbureau mijn vlucht gaan boeken. Het zal geen rechtstreekse vlucht zijn: eerst van SdC naar Barcelona en vandaaruit naar Brussel.Wat een vriendelijke mensen hier; toen ik aan een politieagent vroeg waar de bus naar de luchthaven stopte, ging hij me ongeveer een km voor om de exacte plaats van de halte te tonen. Uit respect heb ik hem militair gegroet wat hij blijkbaar bijzonder op prijs stelde en hij bracht de militaire groet terug.Om 1200 Hr naar de pelgrimsmis geweest waar ze per land vermelden hoeveel er de dag er voor toegekomem zijn. Belgica was er vaneigens ook bij. Normaal gezien zwieren ze enkel in de zondagsmis met dat beroemde wierookvat, maar op dat gebied was het my lucky day en ik was tevreden dit spectaculair stuk folklore te kunnen meemaken. Na de middag volgt het meest vervelende gedeelte (voor een man) van de hele tocht. Dan wordt het zoeken naar wat passende cadeautjes en souvenirtjes voor de naasten, pffff zat ik maar op de fiets...
Mijn fiets heeft geen enkele panne gekend. Hij was dan ook tiptop in orde gezet voor het vertrek. Nieuwe ketting, nieuw middelste tandwiel vooraan, nieuwe tandwielen achteraan (alle 9) en twee nieuwe banden van het merk Schwalbe type marathon plus.Onderweg viel twee keer de snelheidsmeter uit. telkens kon ik deze opnieuw aan de praat krijgen want overvloedoge regenval was wellicht de oorzaak. Na vele kilometers is het ook nodig de banden opnieuw op spanning te zetten. In Cadillac na ongeveer 1200 km bleek er maar 3,6 kg druk meer in de banden te zitten (van de oorspronkelijke 5 kg). Na het doorstaan van 8 dagen regenweer werd de ketting gesmeerd in Mansillas de las Mulas met een plaatselijk aangekocht potje fijne olie (zoals van die vroegere naaimachines "singer"). In Dax draaide mijn mooiste t-shirt tussen de ketting (mijn was hing te drogen onder de snelbinder. Zonder veel erg, maar het is nu mijn vuilste t-shirt...). Alleszins fijn dat er geen pech opgetreden is want diegenen die me beter kennen, weten dat ik geen fietsherstelwonder ben. De meeste fietsers die ook de Santiagotocht aan het maken waren, hadden zich van die heel dure Ortliebtassen aangeschaft. Dit is niet echt een noodzaak; de Cordotassen die mijn fietsenmaker meer dan een jaar geleden monteerde voor een bedrag van ongeveer 50 euro voldeden perfect mits het aanbrengen van de meegeleverde beschermregenhoes bij extreem regenweer. Bovendien had ik voor alle zekerheid alles nog eens extra ingepakt in een plastiek zak.
Goed gaan eten dus tijd voor nog enkele filosofische reflecties. "Drawning by numbers" is een cultfilm (ja met l) van een van mijn favoriete regisseurs (Peter Greenaway). Zo is een mens wanneer hij alleen op pad is natuurlijk veel aan het nadenken. Ook worden er rekensommetjes gemaakt en allerlei rekenkundige bewerkingen met de stand van de kilometerteller, met de afstand van het gereden traject, met de hoeveelste dag men onderweg is, enz.... Op dag 8 betrapte ik mezelf er op dat ik veel met de film "le huitieme jour" (sorry met dit spaans qwerty-klavier vind ik de e met de accenten niet...) van Jacko Van Dormael in mijn hoofd zat. Ook zo bij de speciale getallen sta je even stil, bv. km-stand 8484 of 11011 of 9999 en noem maar op. Op dag 7 dacht ik aan de 14 billekens, op dag 14 ook. Toen ik in de voorbije wintermaanden thuiskwam en er mijn vrouw op attent maakte dat mijm km-teller net de 6969 gepasseerd was, awel dit is eigenlijk geen onderwerp om in deze rubriek te vertellen. Maar geef toe: op die manier wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld, nietwaar?
Begonnen aan de laatste dag om 0740 en ik stond net voor de kathedraal om 1111 Hr. Alhoewel er slechts een goede 50 km voor de boeg waren, zaten er toch zeker 10 km klimmen bij. Voor de eerste keer van heel de tocht diende ik af te stappen wegens te steil, en dit in de stad zelf op 500 m van het eindpunt. Na aankomst eerst een onderkomen gezocht. In SdC zijn er immers geen albergues meer en moet men op jacht gaan naar logement. Uiteindelijk een simpele kamer gevonden in een simpel hotelletje, maar wat een luxe: een kamer, een douche en een toilet enkel en alleen voor jezelf en niet te delen met een man of dertig of zo. Nadien zwaar moeten aanschuiven om mijm compostolaat af te halen. Een mooie kleine oorkonde waarop mijn voornaam in het latijn geschreven staat. Ook van mijn fiets ben ik al vanaf; er zijn zo van die gespecialiseerde shipping-bedrijfjes die beloven om voor een zeker bedrag de fiets aan huis af te leveren. Voor alle zekerheid heb ik een foto getrokken van die twee aan wie ik mijn fiets meegaf. Na de middag in twee gedeelten de grote beroemde kathedraal bezocht. Doch na mijn Romereisje van vorig jaar vond ik er weinig boeiend aan, het schoonste is de buitengevel. Vandaag is het zondag en bijgevolg zijn de reisbureau's niet open. Mijn terugreis zal dus morgen moeten geregeld worden. Ik was 20,5 dagen onderweg en reed 2318 km ver. Het is natuurlijk geen koers, maar had ik geen 8 dagen regen gehad en nog meer dagen tegenwind, het had waarschijnlijk zo'n dag of twee gescheeld.
"Wablieft?", vroeg mijn moeder op bezorgde toon toen ik haar telefonisch meedeelde dat ik in Ages zat. Zij had Agnes verstaan... Enkele dagen later heb ik om alle verdachtmakingen voor te zijn, maar niet durven zeggen dat ik bijna in Leon zat. Sommigen van mijn lezers hadden zich ook al afgevraagd of ik wel alleen onderweg ben want soms gebruik ik het woord "wij" waar eigenlijk "ik" moet staan. Een enkele perverse geest dacht zelfs symptomen van een gespleten persoonlijkheid te menen ontwaren. De uitleg is vrij eenvoudig. Vroeger op school moest zoveel mogelijk het woord "ik" vermeden worden en dat doe ik nog steeds. Ook heeft het hier af en toe te maken met de niet heilige drievuldigheid: mijn fiets, mijn gps en ikzelf.
Dag 20 is zaterdag 19 juni 2010. De bergrit van gisteren hing nog in de benen toen ik 's morgens de albergue uitkwam. Er hing dichte mist op een hoogte van 1100 m. Het was een gemakkelijk begin vandaag: 12 km naar beneden fietsen, weliswaar niet zo spectaculair dan gisteren, maar het ging goed vooruit. Gelukkig trok de mist op eens onder de 800 m aangekomen. Vandaag 114 km verder geraakt. De vier laatste dagen alvorens SdC te bereiken, mogen er echter wezen. Het is naar boven klauteren van jewelste. Ook is het op bepaalde delen van het traject echt te druk omwille van teveel wandelaars. Dit zijn de zogenaamde bustoeristen die de laatste 200 km zonder zo goed als enige bepakking (die blijft grotendeels in de bus) hun wandelingske komen doen. Toen ik deze middag in een dorp met 7 huizen (echt waar) een broodje ging eten, vergat ik mijn fietshelm en deze is verplicht in Spanje. Morgen is het zondag en zal het geen lachtertje zijn om er een te kunnen aankopen (ben ik ook niet meer van plan). Ik merkte pas dat ik hem vergeten was toen mijn pet bijna afwaaide. Ik was toen al veel te ver gevorderd om nog terug te keren. Morgen zal ik proberen de policia municipal te verschalken door zonder fietshelm langs de boerenbuiten naar SdC te fietsen. Volgens de te volgen fietsroute zou de zondagetappe nog ongeveer 60 km zijn. Daarnet een voluptueuze pizza gaan eten. Omwille van plaatsgebrek in de chaotische italiaanse tent kwamen twee blonde zweedsen zich bij mij aan tafel zetten. Je kunt maar geluk hebben, zou je denken. Ze waren meer dan 65, wogen meer dan mij (en dat is 80 kg) en waren van de een of de andere kirchengemeinschaft van aan de noordpool... Daarnet door een groot bos gereden waar het aangenaam rook; het waren aanplantingen van eucalyptusbomen. Hier en daar waren ze wel heel veel afgepeld, waarschijnlijk van de koala's, zeker?
Dit moest zo wat de koninginnerit worden van een Compostelaganger. In vergelijking zit zowel de Tourmalet als de Obelisque er bij. Gisterenavond was ik vrijwillig gestrand op een 10-tal km van het Cruzo de Ferro. Fris en monter werd reeds om 0720 Hr gestart met de beklimming van de hoogste bergtop van de hele tocht. Reeds voor 0900 Hr was ik tot helemaal boven waar ik het steentje op de grote hoop gooide bij al die miljoenen die dat daar voor mij reeds gedaan hadden. Eigenlijk was er geen ene moer te zien (en slechts een reet; van een duitser die zo nodig heel dringend moest). Er waren ook Zweuden en ik heub gevreugd om een feuteu van meu te neumen. Daarna volgde de afdaling gedurende een 20-tal km. In de boekjes stond dat deze spectaculair was en dat is ze ook. Als een Tarzan - op jaren - smeet ik me als het ware naar beneden. Van meer dan 1500 m hoogte naar 550 in ongeveer 20 minuten. Het wegdek is daar in niet al te goede staat en daarmee hield ik de snelheid tussen de 40 en de 60 km/Hr. Gelukkig had ik geïnvesteerd in nieuwe kwalitatieve banden en dito remblokken, want er staan al een paar kruisjes langs de baan van ofwel roekeloze afdalers, ofwel van fietsers met uitgeleefd materiaal. Na deze afdaling kwam opnieuw een beklimming in zicht die minstens even zwaar is dan die over de Pyreneeën. Hopla met die beentjes, opnieuw 30 km stijgen. Ongelooflijk tevreden, maar ook redelijk moe zag ik in het onooglijke dorpje Fonfria een voormalige koeienstal die tot albergue was verbouwd en daar kon ik terecht voor een bed, een douche en een eenvoudige maar voedzame avondmaaltijd met vino tinto naar believen en we hebben goed geslapen. De 101 km waarvan meer dan 43 met een deftig stijgingspercentage hingen in de benen.
De zon scheen al toen ik - vroeg - opstond. Wat een verschil met de vorige dagen. Gereden tussen 0745 en 1715 Hr en 118 km ver geraakt met een kleine tegenwind. Mooie steden bezocht. In Astorga staat een paleis van de beroemde Gaudi. In Hospital de Orbiga is er een prachtige romeinse brug waarbij de Stari Most in Mostar in het niets bij verdwijnt. In Leon een historische-culturele toer getrapt tegen een gepensioneerdensnelheid. Nadien gereden op de hoogvlakte tussen 900 en 1000 meter boven de zeespiegel. Actueel aangekomen in een bergdorpje op 1130 meter hoogte. Daarnet tussen de speciale plantengroei gefietst, anders dan in Vlaanderen, maar meer dan de moeite waard. de laatste dagen al enorm veel roofvogels gezien. Jammer genoeg lagen vele van deze mooie dieren morsdood op of op de kant van de weg. Het verkeer eist ook hier zijn tol. Als alles goed gaat, passeer ik morgen op het cruco de ferra, daar zal ik mijn steentje achterlaten. Ook gemerkt dat mijn oor is verbrand (door de zon, alhoewel het om 14 u nog maar 20 graden was). Zal het straks proberen wat te verhelpen... met uierzalf uiteraard of wat hadden jullie gedacht? Ondanks de grote hoogte weinig vermoeid en bijzonder gemotiveerd om de eindstreep te halen. We zien wel. Een bed en een ontbijt gevonden in een albergue geleid door Engelsen. Het systeem "donativo" is hier van kracht: men betaalt wat men wil, geen afgesproken prijs. Daarnet een pelgrimsmenu gaan eten met Pieter uit Nederland en nog een geweldige gezellige babbel gehad op de koop toe. Indien er geen bedevaart naar Santiago zou bestaan, was dit onooglijk dorp zo goed als zeker al verdwenen en door de natuur opgezwelgd.
Vandaag ga ik mijn koersbroek nu eens niet wassen. Ze is 100 keer gewassen geworden onderweg. Het was mijn intentie om te vertrekken om 0700 Hr om er eens een lap op te geven. De weergoden dachten er anders over... Uiteindelijk vertrokken om 0800 in de striemende regen en aangekomen om 1630 Hr. Juist 100 km ver geraakt met een ontzettende tegenwind en met meer dan 4,5 uur regen... tot 1100 Hr had ik het zo koud dat mijn vngers gewoonweg gevoelloos waren. Even dacht ik er nog aan om nog een 30 km extra te doen tot in Leon, maar dat zal voor morgen zijn. Een mens neemt ook veel minder foto´s bij slecht weer. Ondanks dat het een vrij vlakke rit was volgens de kaart toch ongeveer 1000 meter gestegen op het gehele parkoers volgens de gps. Met het slechte weer ben ik toch weer eens een flink stuk opgeschoten. De Meseta, de normaal verschroeiend hete hoogvlakte van Spanje, is bijna achter de rug. In de boekjes waarschuwen ze voor de extreme hitte. Een collega van op het werk had zelfs aangeboden om zijn camelbag mee te geven. Vandaag had ik zelfs mijn drinkbussen ongevuld kunnen laten en gewoon af en toe mijn tong eens uit mijn mond steken. Santiago de Compostela is tot op minder dan 400 km genaderd. Maar de zwaarste beklimming (meer dan 1500 meter hoogte) staat nog voor een van de volgende dagen op het programma. Die dag zullen we het km-aantal doseren, wellicht.
Vertrokken om 0800 en aangekomen om 1600 Hr. 103 km gereden. De eerste 3,5 uur regende het pijpenstelen. Toen ik voor een wolkbreukachtig onweer stond te schuilen in een bushokje op de grote weg richting Burgos, kreeg ik gezelchap van nog een fietser, het was Frank uit Amsterdam en hij was nog natter dan ik...Nadien kwamen we elkaar nog tegen in Burgos en zijn we samen iets gaan drinken vlakbij de kathedraal. Ze zijn er waarschijnlijk nog het water aan het opdweilen. Hij besloot in Burgos te blijven, gezien het extreme slechte weer. Dik tegen mijn goesting besloot ik verder te rijden. Tot 1430 Hr bleef de regen (wel niet continu) duren. Er stond ook een zeer sterke (tegen)wind. De eerste 70 km werden met lood in de benen afgelegd. Te meer omdat de streek totaal uitgestorven lijkt en de wegen soms veranderen in verraderlijke keienpaden... Niet interessant voor de banden... en als je daar lekke band krijgt, ben je volledig op jezelf aangewezen. De laatste 30 km werd het weer vriendelijker, had ik geen kou meer en vlogen de km voorbij. Vandaag een pijl zien staan met "Santiago 520 km" ... Ondertussen een bed gekregen in de albergue municipal van Fromista.
Deze morgen vertrokken om 0800 en om 1630 Hr aangekomen in Ages, 111 km verdergeraakt en ongeveer in Burgos. Een bergachtig parkoers. Volgens de gps werd er meer dan 1500 meter gestegen. Navarrete ligt ongeveer op 400 m hoogte, Burgos op 1000 m hoogte. Een groot deel reed ik nog door de Rioja-streek. Stilaan werden de wijnranken vervangen door graangewassen. Het laatste stuk van de route lag zo hoog dat er zelfs geen echte landbouwactiviteiten meer mogelijk waren. De landschappen de laatste 30 km waren adembenemend mooi (vooral omdat het zo bergop ging...). Toch al een heel eind gevorderd in Spanje. De eindmeet is nog niet in zicht, maar het grootste gedeelte van de rit is achter de rug. Morgen verwacht ik een hoog cultureel gehalte in Burgos.
Nog vergeten te vertellen dat het gisteren niet alleen supernat was, maar ook eg koud. In Roncevalles (het beroemde klooster in de Pyreneeën, waar nu grotendeels ijzeren golfplaten als dakbedekking zijn gebruikt...dringend van architect veranderen...) had ik het zo koud dat ik met moeite nog mijn versnellingen kon verzetten. Vandaag zijn we al vroeg gestart om 0705 en kwamen aan in Navarrete om 1630hr. 110 km verder opgeschoten richting Santiago de Compostela. Bij het buitenrijden van de stad Puento de Reina een verkeersbord gezien met de vermelding dat het nog 739 km te fietsen is. Gelukkig geen regen gehad, ne mens plant speciaal zo' tocht in juni..., maar wel hevige tegenwind. Ondertussen werd de Ebro (van de kruiswoordraadsels) overgestoken en ben ik in de Rioja-streek beland. Ook was het veel klimmen en dalen, maar dit zal zo wel blijven tot de laatste dag.
Dertien is een ongeluksgetal, zei mijn moeder vroeger altijd. Het is uitgekomen zaterdag 12 juni 2010.... Bij het opstaan regende het en het ging niet meer over tot 1600 Hr. Net de tijd die ik nodig had om vanuit Frankrijk over de Pyreneeën Spanje binnen te rijden. 77 km ver geraakt, net buiten Pamplona gaan overnachten in een albergue van de Maltezer Orde. Weinig luxe voor geen geld. In het totaal wel 40 km gestegen. Omhoog was geen zwaar probleem met de regen. Naar beneden was gewoonweg zeer gevaarlijk met de kletsnatte ondergrond en de remblokken die te veel vuiligheid moesten verwerken. In het algemeen zijn de wegen in Spanje beter dan verwacht. Van de historische fietsrondrit in het centrum van Pamplona herinner ik me enkel nog de striemende regen...
Vertrokken om 0800 en aangekomen om 1545 Hr. 96 km ver gereden, maar wel heel wat hellingen en tegenwind op de route. De weersvoorspellingen hadden heel de dag slecht weer gegeven. Gelukkig (?) begon het slechts de laatste 5 km te regenen. SJPdP doet op het eerste zicht wat middeleeuws aan. Onderweg werd het landschap hoe langer hoe heuvelachtiger en eerst waande ik me zowaar in de Ardennen en bij het naderen van het einddoel zelfs in het Zwarte Woud of in Zwitserland. De koeien die op de flanken grazen, dragen hier ook bellen. Normaal gezien had ik 15 dagen voorzien in mijn schema om tot hier te raken. We zijn wat voor, maar er kan nog alles gebeuren. Net na de middag nog een nederlander tegengekomen die omwille van een defecte wielspaak (rayon in 't Vlaams) niet meer verder kon rijden. Dit kan iedereen overkomen. Morgen rijden we Spanje binnen, maar gaan we ook de Pyreneeën moeten bedwingen per fiets.Als Vlaming zijn we zo'n stijgingen niet gewoon: benieuwd naar het effect. Vandaag voor de eerste keer ingecheckt in een refuge. Dit zijn speciale herbergen/hotels voor SdC-pelgrims. Weinig, maar voldoende confort. Daarnet nog mijn was gedaan en er was zelfs een degelijke ouderwetse Miele zwierder, voor de eerste keer zal mijn was (hopelijk) morgenvroeg droog zijn en dien ik hem overdag niet verder te drogen bovenop mijn bagage achter op de fiets. Deze refuge wordt opengehouden door nederlandse vrijwilligers (beurtrol om de 14 dagen). Zij zorgen voor slaping (per 4 in een kamer, ik lig samen met een jongen uit Munchen die op een aftandse fiets over Zwitserland hier verzeild is geraakt en die van hier uit te voet verder trekt naar SdC), avondeten en ontbijt en dit voor de prijs van 20 euro... Je raakt echter alleen maar binnen met een pelgrimspas (credential).
Vertrokken om 0820 en aangekomen om 1620 Hr. Er stonden 90 km op de teller. De bazin van de chambre d'haute (die hoog gelegen was) kon niet al te vroeg met ontbijt afkomen, daarmee het wat latere vertrek. Volgens de mevrouw zou er in Moustey (een onooglijk dorpje 15 km voor Pissos) een plakkaat staan met de vermelding "Santiago de Compostela 1000 km". Wat had ik hier spijt van dat ik dat ongemerkt had gepasseerd, maar om met de fiets zo ver terug te rijden, dit leek me wat te veel van het goede. Wat infeite één van de gemakkelijkste ritjes had moeten worden, werd aangevoeld als één van de zwaarste etappes tot nu toe. Er was constant een heel sterke tegenwind.Volgens de weerberichten met snelheden tot 80 km/u. Dit laat zich voelen zoals in Vlaanderen continu op een brug over een autostrade (bergop wel te verstaan, niet bergaf) te rijden. Eerst had ik voorzien om nog een 25-tal km verder te rijden, maar dit was natuurlijk niet noodzakelijk. Het is wel de bedoeling om tegen morgenavond in Sint-Jan-Voet-Van-Den-Haven te raken om aansluitend zaterdag Spanje binnen te rijden. Hier in Dax is het reeds frans Baskenland en alle borden met gemeentenamen zijn in het frans en het baskisch. Hier oefenen ze ook een sport uit die ik nog verfoeilijker vind dan voetbal, nl stierenvechten.
Vertrokken om 0740 en toegekomen om 1700 Hr. Er stonden 113 km op de teller. Zo rap als mogelijk dat hotelletje aan het station verlaten. Nog wel een lekker ontbijt gekregen van de poetsvrouw. Het brood was nog warm en smaakte wat naar Carolin...Vanuit het drukke Libourne richting zuid. Vanuit de Saint-Emilion streek bolde ik het "Entre-Deux-mers"-gebied binnen. Van de rode naar de witte wijn... Na een veertigtal kilometer was het gedaan met de wijnranken en zoefden we door de redelijk vlakke en uiterst bosrijke "Landes de Gascogne". Hier wordt op zeer grote schaal hout gekweekt. 's Avonds in Pissos wel wat moeite gehad om overnachting te vinden, maar een hulpzame dame van de Mairie telefoneerde er rustig op los om mij te helpen. Uiteindelijk een chambre d'haute gevonden (was nogal hoog gelegen) midden in de bossen mijlenver van de bewoonde wereld. Heel de dag geleefd op frans brood en hesp. Vandaag ook nog bijna twee uur in de regen gezeten, maar ik had me beter voorbereid om minder nat te worden (zoals plastieken zakken over mijn schoenen getrokken en zo). Aangezien het enkel rond de middag regende, was ik opnieuw volledig droog bij aankomst.
Vertrokken om 0740 en aangekomen om 1900 Hr. Er stonden 130 km op de teller en het totaal aantal gestegen meters volgens mijn gps was 1426. Toen ik deze morgen vertrok in het hotel, kwam ik een Nederlander tegen die dezelfde rit aan het maken was, maar in tegengestelde richting. Het weer bij het vertrek zag er bijzonder somber uit. Ik moet er dan ook ongeveer zoals een sublimatie van een wetlook hebben uitgezien toen ik 's avonds in het hotel aankwam. In het totaal reed ik vier uur in de regen waarvan één uur in een wolkbreuk. Er waren geen grote dorpen, een koffie gaan drinken of herbevoorraden was onmogelijk. In Montignac begon ik zo erg kou te lijden dat ik een hele doos mueslirepen heb gegeten. Omstreeks 1400 Hr eindelijk een restaurant gevonden en een heel lekkere en warme plat du jour verorberd. De patron was nog vrachtwagenchauffeur geweest en kende Antwerpen goed...Tot 1600 Hr door een bosrijke en glooiiende streek gereden (Dordogne). Vanaf dan kwam de streek van Saint-Emilion in zicht. De fiets is een ideaal middel om al die chateau's en grand cru's aardrijkskundig te ontdekken. De stad Saint-Emilion is zeker de moeite waard om te bezichtigen. Toen ik probeerde een kamer te bemachtigen in S-E, was alles volgeboekt. Uiteindelijk ben ik 11 km moeten afwijken van de vooropgestelde route om in een uitgeleefd hotelletje een bed en een douche te vinden. Dit is toch wel lastig na een lange rit.
Mooi weer en een voortreffelijke rit. Veel riviertjes overschreden. Enkele stonden al droog. Aan de dorpskernen zoals Nantui merkt men al dat men in meer zuidelijke streken terechtgekomen is. Vertrokken rond 0800 en aangekomen omstreeks 1810 Hr in Angoulème. De streek van de Charente. Na aankomst op het eindmpunt uiteindelijk na ongeveer 2 uur zoeken logement gevonden in een betaalbaar hotel (Terminus aan het station). Er staan-- met de rondrit doorheen alle verdiepingen van de stad- zo goed als 150 km op de dagteller.Voor mij is het voor vandaag ook "terminus" en ik ga me wassen en wat eten.Morgen vertrekken we richting de Garonne.
Bij het voorbereiden van de tocht zwaar nagedacht welke medicijnen er dienden meegenomen te worden. De keuze was snel gemaakt, vooral omdat er in Frankrijk ongelooflijk veel apotheken te vinden zijn, zelfs in de kleinere dorpen. Uiteindelijk werd beslist om twee aspirines, twee immodiums en... uiercrème mee te doen. de aspirines en de immodiums waren gelukkig nog niet nodig. De uiercrème (de witte van het Kruidvat) is polyvalent in 't gebruik: - Na het scheren als balsem - Elke morgen aan de aan het zadel rakende lichaamsdelen - Wondstelpend bij bloeding (na het scheren met het krabbertje) - After sun (aangezicht, benen,..) na een verzwengende zonrijke rit - Elke avond na de douche aan de delen die in contact kwamen met het zadel - Om de stank te verdrijven na in een goor en vies ex-hotel te hebben overnacht - Om kniepijn te verlichten
Daarnet de gebruikshandleiding en de samenstelling eens bekeken: er staat dat het vooral van nut kan zijn om aan de handen en de knieën te strijken. En toch helpt het!
"Est-il possible d'avoir un tampon, madame?" in Vlaanderen zou deze uitspraak wellicht meewarige blikken opleveren van de plaatselijke dames of zou je kunnen voorkrijgen dat je een oplawaai in wezen in je wezen krijgt. Niet zo in Frankrijk. Gewillig voeren ze het gevraagde uit. Zo staan er nu al zeven stempels (tampons) in mijn Compostelaboekje. Ook een goede herinnering met het volledige adres waar je ooit verbleef. gisterenavond durfde ik het wel niet vragen aan de patron van mijn gelegenheidsverblijf. dit om mijn stempelboekje niet te erg te besmeuren en te laten stinken. Nu ik hier dit bericht intik, proef ik nog steeds de stank van mijn vorig logement in mijn mond en de geur van dat etablissement is ook nog niet verdwenen uit mijn kleren (nochtans al 80 km uitgewaaid). Daarnet een grote was gedaan (dat is altijd het eerste werk bij het toekomen), maar het is me onmogelijk om al wat ik bijheb te wassen ,natuurlijk. Wel heb ik vastgesteld dat ik bijna geen kracht meer heb in mijn rechterhand. Ik vermoed dat dit zou kunnen voortkomen van het ongelooflijk veel schakelen met de versnellingen. tot nu toe gebruikte ik alle negen de versnellingen van het middenste blad. Vandaag was het strakke tegenwind, nogal goed dat ik er voor gekozen had om het kalmpjes aan te doen op de zondag. Bij dag 7 zou ik ongeveer 1/3 van de afstand moeten afgelegd hebben. Narekenen levert me op dat er ongeveer 850 km werden afgelegd de eerste week. Straks ga ik Poitiers verder verkennen. Al fietsend ontdekte ik een groot deel toen ik tevergeefs een kamer probeerde te bemachtigen in de plaatselijke jeugdherberg. dan maar een hotelletje genomen. Deze morgen was er bijna een uur lang een krachtig onweer en daarvoor werd er geschuild, wel heb ik de indruk dat ik mijn sokken beter moet uitspoelen want er kwam schuim op! Ook bij het binnenrijden van Poitiers helemaal op het einde van de rit viel er wat regen.
Het ontbijt in hotel Vendome was vanaf 7 u, om halfacht was er nog niemand komen opdagen van het personeel... Uiteindelijk vertrokken rond 0815 en toegekomen omstreeks 1730 Hr. In het totaal stonden er 112 km op de dagteller. Vooral na de noen was het verzengend heet. Kort na 1 uur Tours bezocht. Juist voor Tours een groot deel van de Vouvray-streek doorkruist. De allereerste wijngaard die ik zag, waren ze aan het sproeien. Zo zijn ook alle graanvelden enorm besproeid. De enige brandnetel die ik tot nu toe tegenkwam - na 100 den km - waarschijnlijk het meest resistente exemplaar van Europa, bevond zich bij het buitenrijden van het dorpje Tingle. Enorme problemen ondervonden bij het zoeken naar logement. Alle hotelletjes in St-Maure-de-Touraine waren volgeboekt wegens de jaarmarkt aldaar. En mijn energie was volledig op... Dan maar gestopt aan wat ooit eens een hotel was geweest en nijn probleem uitgelegd aan de patron. eerst kon hij me niet helpen, maar na een paar minuten beweerde hij te kunnen helpen. Hij liet me wat overbleef van het hotel zien... vuil, vettig en smerig. na wat gefilosofeer tussen ons beiden, wilde hij geen kamer verhuren, maar lenen... voor 0 euro... De enige voorwaarde die hij stelde was dat ik het bed opnieuw moest opmaken... ik durfde zelfs de lakens nog niet openslaan... Ik nam het aanbod aan, het was een belevenis op zich. Dit vergeet ik heel mijn leven niet meer. Op de route vandaag de vallei van de Brenne gevolgd, de Loire en de Cher overgestoken. Gezien ik iets voorlig op het vooropgestelde schema en gezien ik vandaag op het laatste van de dag uit mijn reserves heb moeten putten, ga ik het morgen wat kalmer aan doen.
Daarnet gaan eten en had me daarbij bier besteld... ze hadden geen bier; ze kwamen met Heineken af! Daarom dit wat eerder literair intermezzo, als je het me vraagt. Hoe voel je je alleen op pad? je kan veel nadenken en je leven passeert de revue. Eigenlijk zijn de bezoeken aan de steden onderweg pure bijzaak, onderweg zijn ,daar gaat het hem om. Ooit schreef Jacques Prévert "dat de nacht zich laat opjagen door de dag en omgekeerd en dat sommige mensen het leven en de nacht najagen", vrij vertaald wel te verstaan. Alhoewel ik het besef, jaag ik me af om "er" te raken. Is dit nu noodzakelijk? Of is dit puur menselijk? Of is dit omwille van het feit dat er geen echte planning bestaat? En dat we zo opgekweekt zijn? Om geen tijd te verliezen, doe ik de laatste dagen zelfs mijn dagboek mee naar het avondeten. In plaats van wat te zitten rondkoekeloeren, schrijf ik al heel wat bevindingen neer vooraleer ze mijn bestelde bord brengen. Nu nog een hoed en een pijp en ik kan doorgaan voor Maigret of zo...
Mooi weertje vandaag en ook een veel vlakkere rit dan gisteren. Hoofdzakelijk fietste ik door de vallei van de Loir (zonder e). Na mijn zalig ontbijt in die zalige chambre d'hote begon ik er deze morgen wat later. Rond 0820 Hr vertrokken we, omstreeks 1800 Hr reden we het mooie stadje Vendome binnen. Vandaag werden ook al wat meer foto's genomen. De 125 km laten zich wel voelen aan mijn zitvlak. De Loir is een heel mooie rivier met veel afdammingen en sluizen. Er zijn al heel wat kilometers in Frankrijk achter de rug. Tot nu toe kwam ik al twee oudere Nederlandse koppels tegen die ook de tocht aan het maken zijn per fiets. Zij hebben er wel heel wat meer tijd voor uitgetrokken. De ene vrouw had vorig jaar twee kankeroperaties achter de rug en haar conditie was niet 100%. Juist voor de middag Chartres bezocht, ook de moeite. Net voor binnenrijden van de stad over de oude brug werd ik aangesproken door een al iets oudere fransman die enkele jaren geleden de tocht had gedaan met zijn vrouw. Soms moet je je wel "wegrukken" of ze houden je uren aan de praat. Toen ik rond 0900 Hr even stopte om de kaart te draaien, kwam er een fransman van mijn leeftijd een filosofisch praatje maken over geloof en ongeloof en zo. Had ik niet gezegd dat Sint-Jacob me riep; ik had er nog bij staan praten... Morgen richting Tours en vanaf daar beginnen we aan het tweede boekje van Compostela.
Maintenant in Maintenon. Vandaag goed opgeschoten en ook enorm goed leren opschieten met het zwarte driehoekje. Om alle misverstanden uit de wereld te helpen, hiermee bedoel ik de positiecursor van de fietsgps. Zoals reeds eerder gemeld, scheelt dit een slok op de borrel om niet verkeerd te rijden. tevens moet je niet constant zitten focussen op een kaart. Kort na de middag de Seine overgestoken. Eergisteren de Schelde, gisteren de Somme gevolgd, vandaag de Seine over. Dat betekent dat ik reeds een flink eind ten zuidwesten van Parijs ben geraakt. In de late namiddag zag ik nog een wegwijzer met "Parijs 60 km". Eigenlijk had ik vroeger willen stoppen met fietsen vandaag. Er gaf echter niemand thuis op het adres waar de "Gastenzimmer" gevestigd was. Daarmee nog een heel eind verder gereden, maar daar zeker geen spijt van gekregen. Maintenon is een zeer mooi en cultureel rijk stadje. Ook zit ik hier gelogeerd in een chambre d'hote de charme en met zwembad (als niet echte zwemfanaat heb ik er mijn grote teen eens ingestoken). 142 km gereden tussen 8 en 18 u. Morgen als alles goed gaat, beginnen we aan het traject tussen Chartres en Tours. Tot nu toe alleen in België (dag 1) en een beetje in St-Quentin (de laatste kilometers) regen gehad. Vandaag wel al serieuze hellingen op de route tegengekomen; bv. zo'n 3 km stijgen aan 7% laat zich voelen bij Vlamingen. Voor de rest houden we de moed er in en zijn we iets voor op het geplande schema. Maar we houden wat overschot voor als er eens een slechte dag is met het manneke, het materieel of het weer.
Aan het fietsen geweest tussen acht en halfvijf. Er stonden 122 km op de telller en het objectief was bereikt. Vandaag eerste ongelukje gehad; oor kapot, van mijn zonnebril. Heel de dag reed ik met een zonnebril met één oor. Het gaat ook, maar bij snelheden van boven de 40 begint hij wat te waggelen. Mijn linkerknie begint ook pijn te doen, maar het gaat over na een 40-tal km. Geleidelijk begin ik ook het begrip te krijgen dat ik vlugger naar een kleinere versnelling moet schakelen bij het bergop-fietsen. De twee grotere steden die ik vandaag bezocht zijn Noyon (nog bekend van de duivenlossingen) en Compiegne, nog zeer gekend van de eerste wereldoorlog... Deze morgen had ik drie stokbroden gekocht als middagmaal. Bij zo'n lange fietsinspanning kan je wel wat voedsel gebruiken, ze werden om het uur verorberd vanaf 11 u. Jaren geleden, maar 's avonds deden we er nog een Mc Donaldske bovenop, om op krachten te komen, zeker? al elke dag doe ik als eerste werk bij aankomst mijn was. Het was wel een wat zuiders zicht; een fietsbroek, vest, sokken,... die buiten aan het raam hingen te drogen.
Om 0745 Hr vertrokken en rond 1700 Hr gearriveerd in St-Quentin. De totale afstand bedroeg 122 km. Vandaag is die fietsgps mijn beste vriend geworden, anders hadden het meer km geweest... Die isotone sportdranken zijn ook maar niets; zij zorgen voor polyfone geluiden in mijn maag. De streek waar ik door reed, kan in het algemeen als onderkomen gecatalogeerd worden. Het meeste van al herinner ik mij de hoogspanningsmasten en de watertorens. Deze staan altijd op het hoogste punt, vandaar zoef je gewoonweg naar beneden. Gelogeerd zit ik de plaatselijke jeugdherberg alwaar ik de plaatselijke verantwoordelijke op de hoogte gebracht heb dat ik een ongelooflijke snurker ben. Dit om hem te weerhouden iemand bij mij op de kamer te leggen. We zien wel straks als we terugkomen... Rond de 100ste km daarnet de bron van de Schelde tegengekomen. Ook het door de stad Antwerpen opgerichte monumentje staat er wat te verkommeren. Veel volk komt er m.i. niet op af. Deze middag een redelijk lange pauze genomen in het centrum van Cambrai, vroeger Terkameren of zoiets. Gisterenavond hadden ze ongelooflijk slecht weer voorspeld; gelukkig is het slechts de laatste 10 km een beetje beginnen druppelen en kwam ik zo goed als poederdroog toe op bestemming.
Deze morgen eindelijk begonnen aan de lang op voorhand geplande tocht. Rond 0745 Hr vertrok ik van thuis; uitgewuifd door Ann, Nele en een vriendin.Via de nieuwe Temsebrug ging het richting Dendermonde, aansluitend naar Aalst, Ninove en Geraardsbergen. Ik was nog niet in Temse of ik was mijn zakdoek al kwijt. Het stuk tot Aalst reed ik enkel met de kaart, van daar af was het met de fietsgps.Een groot geluk want er waren in de buurt van de oevers van de Dender drie fietsomleidingen. En die zijn erger dan omleidingen voor auto's. Voor fietsers staat er gewoonweg één bord met "omleidng" en voor de rest moet je zelf je plan trekken. Eens de taalgrens over waren er geen omleidingen meer, maar déviations. Deze zijn nog erger want hier gaat het al omhoog en omlaag en elke kilometer meer voelt zwaarder aan. Rond 1745 Hr kwam ik uiteindelijk in Doornik aan en mijn teller wees 148 km aan. een ouwe bekende had voor logement voor mij gezorgd en hij had zich goed van zijn taak gekweten. Een echte hotelkamer met aparte badkamer met badjas enz.. Onderweg vier buien gehad, maar gelukkig waren ze niet van lange duur. Wel dreven ze de temperatuur naar beneden. Daarnet een reuzepizza gaan eten op het pleintje waar Ann en ik vorig jaar ook gelogeerd hadden (hotel de la Cathédrale). Toen hadden we er één kilometer langer over gedaan, maar hadden we het platte parkoers (langs de Schelde) gevolgd. Deze route was aanmerkelijk zwaarder en ik voel het wat in mijn benen. Deze keer was het vanaf Geraardsbergen omhoog en omlaag. Al bij al is mijn eerste dag al heel geslaagd; niet echt zwaar natgeregend (de voorspellingen waren erger) en een kennismaking met een volledig nieuwe streek. Ergens tegen Leuze liep de geplande route gewoonweg dood op een autostrade, improviseren dan maar en we zaten juist. Iemand had zelfs een bordje aangebracht met "compostela". Al een verwijzing op de eerste dag. Ook in Doornik, heel dicht bij de kathedraal, is een koperen Sint-Jacobsschelp in de winkelstraat ingemetseld.
Alhoewel op het eerste zicht de titel van dit bericht zou kunnen verwijzen naar een lied (dat dikwijls aan bod komt tijdens begrafenissen, "de betekenis van je leven is te vergelijken met het gooien van een steentje in een rivier; vanaf de steen op de bodem ligt, verandert de stroming een beetje en dat is de bijdrage van je leven aan de wereld"...) van Bram Vermeulen, is dit niet zo in deze context ! Anderhalf jaar geleden vond ik op het militair domein van Ursel, tijdens werkzaamheden in het kader van een natuurproject) een mooi steentje in verschillende kleuren dat blijkbaar doormidden "gezaagd" was door één of andere krachtige grasmachine. Ik nam het mee, liet het meer dan een jaar in mijn zicht liggen op mijn bureau in de kazerne en oeps... nu maakt dit steentje deel uit van mijn bagage. Alhoewel de tocht naar SdC voor mij niet in een religieus kader moet geplaatst worden, heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik dit steentje ga deponeren bijna 2000 km verder dan Kruibeke aan het zogenaamde Ijzeren Kruis op de Spaanse hoogvlakte. Dit kruis moet zowat het hoogste punt van de hele route zijn (1500 meter boven zeeniveau?), maar daar ben ik niet 100% zeker van. Het is zo een beetje een symbool van alle pelgrims om iets van jezelf (misschien wel "de zonden") daar achter te laten. Onlangs onder vrienden kwam het hierover te pas en ze stelden me al lachend voor om een aanhangwagen met kasseistenen mee te nemen Natuurlijk was dit maar om te lachen want die weten wel dat ik een brave gast ben. Om mijn vertrek wat spiritueel in de verf te zetten bij de naaste familieleden zijn we met de kinderen, de ouders en de schoonouders vandaag op zondagmorgen gaan brunchen in een plaatselijk etablissement. Het steentje liet ik de toer van de tafel maken en ik vertelde het verhaaltje van hierboven. Ook toonde ik het het eerste routeboek (van Haarlem tot in Tours) om de authenticiteit van de route (werelderfgoed Unesco) wat te benadrukken. Alhoewel ik in gedachte had om nog een mooie foto van de groep te maken, werd dit natuurlijk weer glansrijk vergeten. Jullie moeten het vandaag doen met de foto van... het steentje.
Op veel te jeugdige leeftijd las ik indertijd het boek van Johan Daisne. Om het haaronderhoud onderweg wat te vergemakkelijken liet ik vandaag mijn haar extra kort knippen bij Stefan de kapper. Ook neem ik geen shampoo mee, maar zo'n twee-in-één doucheschuim, dit bespaart alweer gewicht en plaats... Deze morgen passeerde ik nog eens voorbij de fietsenmaker want vorige week tijdens een redelijk lange fietstocht maakte mijn "dérailleur" achteraan bij het rijden op het middelste blad vooraan een redelijk moeilijk te definiëren geluid. Het had nog het meeste weg van een verkouden kip die een ei aan het leggen is. Nog vroeger was Marc al langsgeweest en hij had mijn fietsgps volledig in orde gekregen. Wij als mannen maken in het algemeen mindergebruik van ons netwerk om ons bij moeilijke momenten bij te staan in vergelijking met vrouwen. In elk geval ben ik onnoemelijk tevreden dat er in noodsituaties beroep kan gedaan worden op een vriend. Na de fiets eens extra proper te hebben gemaakt want er hing redelijk wat stof aan, bevestigde ik een geel driehoekig vlagje achteraan met een opschrift van het Vlaamse genootschap van Compostela en met de afbeelding van een Sint-Jacobsschelp. Dit om onderweg geen 278 keer dezelfde uitleg te moeten doen waarom een Vlaming met zijn fiets op "long range" is.
Sint Jacobs de Meerder is gene gewone, vandaag nog meegemaakt, enkele uren geleden. Vroeger was alles eenvoudig wanneer een elektrisch apparaat kapot ging. Je belde de verkoper/reparateur en die kwam het toestel halen, hij herstelde het en bracht het terug thuis. Vandaag de dag zijn er andere systemen in zwang. Een defect elektrisch toestel breng je binnen bij een Kialapunt (een krantenshop of zo) en één of andere koerierdienst brengt dit naar de verkoper/hersteller. Toen ik daarnet via mijn afgeleefd ersatzpeeceetje via het internet aan het napluizen was hoever het stond met de afhandeling van de herstelling van mijn moderne en performante helpdesk pc stond er te lezen dat er nog totaal geen schot in de zaak was gekomen. Hij was bij de fabrikant binnengebracht en that was it. Net op het moment toen ik wat ergerde aan de trage vooruitgang der feiten, werd er aan de voordeur geklopt (we hebben immers geen bel, echt waar dit lijkt wel Samson en Gert). Iemand met een anonieme camionette kwam een pakje afleveren en dit bleek... de herstelde pc te zijn. Ook had de support helpdesk van Garmin een deftig antwoord gestuurd zodat het er naar uit ziet dat de speciaal voor de tocht aangekochte gps toch full ops zal kunnen ingezet worden. Daarnet nog bij Marc langsgeweest in Rupelmonde om de zaak te bekijken en hij ziet een oplossing zitten. Laten we echter niet te vlug victorie kraaien, morgen weten we waarschijnlijk meer, maar gebruiksvriendelijkheid is niet echt een synoniem van fietsgps-en als jullie het me vragen... Net zoals een echte sportkampioen doet voor een belangrijke wedstrijd, bleef de fiets op stal vandaag en reed ik per auto naar het werk. Het was mijn laatste werkdag vooraleer mijn maand fietsverlof ingaat. Tevens was het mijn laatste werkdag in de schoot van de 2de groep Communicatie en Informatie Systemen, een militaire eenheid die ik als HR-verantwoordelijke boven de doopvont hield een zevental jaar geleden. Niet echt met emotionaliteit, maar toch betrapte ik me er op dat ik er verschillende keren ingetogen bij stilstond tijdens het werk.Bij mijn terugkeer van mijn tocht - ik hoop het tijd terug te zijn op 1 juli 2010 zal ineens op een serene manier de afscheidsplechtigheid voor deze eenheid plaatsvinden.
Vandaag mijn IT-bottienen eens aangetrokken en mij eens wat beziggehouden met de personalisering van dit nederig blogje.Op de beginpagina werd een foto geplaatst waarop ik mij niet te veel bloot geef. Dat was ook nogal moeilijk want het was betrekkelijk koud ginder in de bergen heel wat meters boven de zeespiegel. Maar geef toe; oogt het niet sportief Tevens bracht ik op de beginpagina een digitaal uurwerk aan zodat elke bezoeker kan berekenen hoeveel van zijn interessante tijd hij aan het opgebruiken is met het visiteren van dit internetadres. Ondertussen werd nog steeds geen antwoord ontvangen van de Garmin support site omtrent de gestelde vraag van de aangekochte fietsgpssoftware die om onverklaarbare redenen onbruikbaar is geworden. Zoals reeds eerder gemeld zijn de tracks op mijn fietsgps geladen, maar kan de gedetailleerde citynavigatorkaart niet als layer gebruikt worden. Kortom, chaos. In elk geval is de gps wel bruikbaar en voor deze reden werd hij een zestal weken geleden aangekocht. Het navigatiesysteem doet me wat denken aan het systeem dat initieel geïnstalleerd was (misschien nog?) in de helikopter Agusta 109. Je moet proberen met je positiecursor de track te volgen (in dit geval natuurlijk maar in twee dimensies).Bij dit bericht werd ook een foto gevoegd van het stalen ros dat mij drie weken lang gaat voeren tot in Compostela. Die trekkingfiets weegt 17 kilo, samen met 10,6 kilo bagage wat drinkbussen en nog wat klein materieel en mezelf (rond de 80) vertegenwoordigt het te verplaatsen gewicht bij benadering 110 kilo. Tot nu toe staan er ongeveer 9000 km op de teller van deze fiets.Bij het vertrek binnen enkele dagen zal ik - als ik het niet vergeet - nog eens een foto nemen met volledige belading.
Vandaag twee minuten chance gehad. Sinds vorige week, is omwille van een domme hardwarepanne aan mijn nieuwe pc, mijn speciaal voor de Santiagotocht gekochte fietsgps zo goed als waardeloos. Alle technische details hier vermelden, zou de meeste lezers van deze blog sterk afschrikken. Op het werk zouden we dit vroeger gecatalogeerd hebben onder CIS-problemen doch actueel zijn we verplicht om dit IT-problemen noemen! Misschien had ik enkele experts uit de CIS-groep van de Westakkers kunnen contacteren, maar in elk geval wilde ik het probleem niet erger maken. den truuk en de EHBO-herstellingsuitspraak van de helpdesk had ik reeds enkele malen toegepast (zet hem eens af en nadien terug op en als hij drie keren piept, bel dan eens terug, maar liefst na den break...). Gelukkig kon ik rekenen op de welwillende steun van mijn vriend Marc Hooftman die met zijn niet te onderschatten fietsgps-kennis en zijn Garminsoftware op zijn pc mij binnen de paar minuten uit de nood kon helpen.Tenminste voor het grootste deel, maar wat maakte mij dit gelukkig. En hij had ook nog Karmeliet in huis, die liep binnen als honing. Voor de gps-liefhebbers; de tracks zijn geladen (zo zou ik als militair de goede richting niet meer uit het oog mogen verliezen...). Tot nu toe is het echter onmogelijk om de kaarten van de citynavigator te ontgrendelen omdat mijn code zou verlopen zijn. Nochtans is alle software wit en betaald. Misschien beter zo'n Garmin in Vlaanderen kopen en wat duurder betalen dan minder betalen en die gps bestellen via 't internet in Holland? Wie zal het zeggen. De bewuste fietsgps is een Garmin 60CsX. Hij werkt op AA-batterijen want ik heb geen sigarettenaansteker van 12 V op mijn fiets.
Het weer tijdens het pinksterweekend was gewoonweg uitstekend. Zondag namen Ann en ik deel aan de Antwerpse fortentocht, We reden ongeveer een 60-tal km waarvan het grootste deel op de andere voor ons redelijk onbekende Scheldeoever. Eigenlijk waren we verwonderd hoeveel groen er te vinden is in Hoboken, meestal bekend van zware industrie en fabriekssites. Nu maandag, alvorens te profiteren van enkele zonnige terrasmomenten op het pittoreske kerkplein van Bazel, niet alleen mijn geboortedorp, maar ook mijn favoriete dorp, nam ik de gelegenheid ten baat om een tryout te doen van het laden van mijn Compostelabagage. Mijn twee standaard gemonteerde fietstassen van Cordo werden nokvol geladen, evenals mijn fietsstuurtas. dit aangevuld met nog een extra tasje bovenop de bagagedrager maakte het geheel compleet. Uiteindelijk bleek de totale bagage iets meer dan 10 kg te wegen. Een aanvaardbaar gewicht, mijn gedacht. Uiteindelijk zit er gerief in voor bijna één maand zelfstandig te kunnen voortleven. In elk geval poogde ik op voorhand al de kilootjes te beperken. Er werden lichtgewicht onderbroeken gekocht (die tevens direct droog zijn na het wassen), neem ik enkel wat gewone handdoeken mee en geen kamerbrede badlakens, wordt er een compact vloeibaar wasmiddel meegenomen en noem maar op. Het grootste dillema dat ik enkele weken geleden hierover had was of ik al dan niet mijn scheermachine ging meenemen. Maar da ga ik niet doen want dit weegt veel en heeft veel plaats nodig. In plaats hiervan heb ik een gewone scheerkrabber en een schaartje meegenomen, enorm plaatsbesparend. Ook werd dit weekend mijn zonnecrème die ik ga meenemen getest. Ooit had ik een ongelooflijke goede zonnecrème, maar de insecten vonden dat ook. Deze keer koos ik voor een handige verpakking waarmee ik de spray gemakkelijk kan spuiten en bovendien met factor 30 kwestie dat we het niet moeilijk moeten maken als gemakkelijk ook kan.
Eindelijk is het weer wat beter geworden. Het leek wel global cooling de eerste veertien dagen van mei. Vandaag samen met het vrouwtje een fietstocht gedaan van 80 km. De start van deze tocht bevond zich in kazerne Beervelde in Destelbergen. Via een perfect aangegeven parcours ging het platteland rond Gent naadloos over in de lichte hellingen en glooiingen van de Zwalmstreek. Deze tocht was eigenlijk ideaal om de nieuwe onderdelen op de fiets (ketting, kamwiel voor en kamwielen achter) eens goed uit te testen. Mijn fiets bolt als een naaimachientje. Alleen de laatste kilometers was er een geluid in de versnellingen dat mij niet aanstond. In elk geval had ik al een afspraak om een paar dagen voor mijn vertrek naar Compostela eens een extra checkup te doen bij de fietsenmaker. Bij het thuiskomen wachtte me nog een verrassing; bij het wisselen van kledij bleek dat mijn benen lichtrood waren van de eerste zonneschijn, niets hiervan gemerkt tijdens de tocht. Een reden te meer om een zonnecrème met hoge beschermingsfactor mee te nemen!
In het weekend gewinkeld om wat gerief te kopen dat op het lijstje van de mee te nemen artikelen staat. Geen sinecure voor een man! Uiteindelijk heel wat spullen gevonden in het Kruidvat; vooral het zoeken naar het wasmiddel in de allerkleinste verpakking duurde een tijdje. Ook was er een bijkomende en onverwachte moeilijkheid voor het opladen van de tracks op de fietsgps. Alle benodigde programma's en links bevinden zich op mijn nieuwe pc, maar die gaf de geest omwillen van een kleine panne (de aan/uit-knop is kapot gegaan). Daardoor is mijn gps waardeloos voor gebruik tijdens mijn Santiagotocht. Ik gaf hem in herstelling in de hoop hem snel terug te kunnen gebruiken, maar heb zo goed als alle hoop opgegeven want de pc is met DHL of zo naar het buitenland gestuurd voor herstelling. Gelukkig heb ik iemand in mijn vriendenkring die heel wat kent van fietsgps-en en die kan mij waarschijnlijk opnieuw op het juiste spoor zetten. Anders wordt het een tocht zonder gps, maar dat zou ergens zonde zijn want speciaal hiervoor werd hij aangeschaft... Daarnet nog geprobeerd om mapsource en city navigator te installeren op de aftandse en voorhistorische pc die ik nu tijdelijk in gebruik heb, het eerste is gelukt, maar voor de city navigator reageert de pc gewoonweg niet, waarschijnlijk omdat er niet genoeg schijfruimte vrij is, ondanks dat ik er alle overbodige programma's reeds afgesmeten heb. Gisteren, toen ik met de trein naar Leuven ging (studiedag milieu en verkeer) speciaal de trein genomen om de kans te nemen om het eerste deel van de Camino Frances routebook eens met de nodige diepgang te bekijken. Na anderhalve uur goed doorwerken tot de conclusie gekomen dat de eerste dagetappe zich tussen Kruibeke en Doornik zal situeren. Op de tweede dag zal getracht worden tot in St-Quentin te raken. Zeker mag ik niet vergeten even te stoppen in de omgeving van het dorpje Gouy. Daar begint immers de Schelde. Vorig jaar zijn Ann en ik volledig ondergeregend (zo nat als een verzopen kieken, zou mijn oudste dochter zeggen) tot in Valenciennes geraakt en daarna huiswaarts gereden per trein .
Ongeveer twee jaar geleden rijpte de idee om eens een grote fietstocht te maken naar Santiago de Compostela. Toen reeds werd de vertrekdatum vastgesteld op 1 juni 2010. Het waarom van deze datum heeft weinig logica, behalve dan dat in juni de temperatuur aangenaam is (alhoewel misschien TE warm in Spanje) en dat de dagen op hun langste zijn. Dit laatste geeft me al heel mijn leven wat meer energie. Ondertussen is de termijn van 2 jaar geslonken naar 2 weken. De praktische beslommeringen die noodzakelijk om het vertrek succesvol te laten verlopen gaan beginnen of zijn reeds bezig. Gisteren werd mijn stalen ros waarmee de tocht zal worden aangevat (een Granville Terra T4) na een eerste grote en tamelijk prijselijk onderhoud afgehaald bij fietsen Velodroom. Daarnet maakte ik een draft van een lijst wat er allemaal zal meegenomen worden op de tocht. Eén constante in dit verband: zo weinig mogelijk want al dat gewicht moet meer dan 2300 kilometer meegesleurd worden. Alhoewel ik dagelijks een uurtje fiets, werd er niet echt geïnvesteerd in een speciale voorbereiding. Enkele weken geleden deed ik met mijn vrouw Ann wel de bloesemroute van ongeveer 80 km die begon en eindigde in Alken. Als het weer deftig is, wordt getracht nog eens een toch van 75 km te doen volgende week woensdag vertrekkende vanuit Destelbergen. Het is de bedoeling om de eerste dag tot in Doornik te raken. Vanuit Kruibeke is dit ongeveer 125 kilometer via Dendermonde, Aalst, Ninove, Geraardbergen en daar de taalgrens over.
Zondag 20 juni 2010 gaf ik mijn fiets binnen bij een shipping firma (de firma noemt Galipita). Donderdagmorgen 24 juni 2010 werd ik al vroeg wakker gebeld met de mededeling dat mijn fiets onderweg was in een bestelwagen en binnen het uur thuis afgeleverd ging worden. En inderdaad iets na achten was de fiets thuis! Een zeer snelle en correcte service door de firma geleverd. En te weten dat een nederlandse transporteur exact 50 euro meer vraagt en garandeert dat de fiets binnen de 14 dagen wordt afgeleverd. Kortom, de firma die mijn fiets transporteerde is aanbevelenswaardig.
Natuurlijk heb je altijd wel ergens een beetje last wanneer je een hele dag op de fiets zit. Tussen de 3de en de 6de dag had ik vele km last aan de linkerknie, vreemd genoeg ging dit kwaaltje over vanaf de 7de dag. Het enige waar ik de laatste 10 dagen -en zelfs nu nog - last van heb, is van spierstramheid in de handen. Ook heb ik weinig kracht in de vingers, zelfs in die mate dat ik op een andere manier mijn vork en mes vasthou bij het eten. Het gaat ook moeilijk om bv. een ritssluiting te sluiten (of te openen...). Een dag had ik troebel zicht in mijn linkeroog. Een aantal onder jullie denken natuurlijk dat dit van te veel te drinken komt, maar dit is niet zo. Volgens mij was er een of ander vies insect in mijn oog gevlogen. Het meeste gevaar kwam uiteindelijk van de kou en het nat. Wanneer je 's morgens wanneer het zo'n 4 graden is, wordt natgeregend, moet men de nodige kledijvoorzorgen nemen om de rest van de dag verder te kunnen met de nodige motivatie uiteraard.
Het ontbijt in het hotel kon slechts vanaf 0830 Hr doch door de gewoonte van het vroeg opstaan de vorige weken was ik al wakker om 0600 Hr.Na het ontbijt het postkantoor opgezocht om enkele kaartjes te verzenden. Daarna in een reisbureau mijn vlucht gaan boeken. Het zal geen rechtstreekse vlucht zijn: eerst van SdC naar Barcelona en vandaaruit naar Brussel.Wat een vriendelijke mensen hier; toen ik aan een politieagent vroeg waar de bus naar de luchthaven stopte, ging hij me ongeveer een km voor om de exacte plaats van de halte te tonen. Uit respect heb ik hem militair gegroet wat hij blijkbaar bijzonder op prijs stelde en hij bracht de militaire groet terug.Om 1200 Hr naar de pelgrimsmis geweest waar ze per land vermelden hoeveel er de dag er voor toegekomem zijn. Belgica was er vaneigens ook bij. Normaal gezien zwieren ze enkel in de zondagsmis met dat beroemde wierookvat, maar op dat gebied was het my lucky day en ik was tevreden dit spectaculair stuk folklore te kunnen meemaken. Na de middag volgt het meest vervelende gedeelte (voor een man) van de hele tocht. Dan wordt het zoeken naar wat passende cadeautjes en souvenirtjes voor de naasten, pffff zat ik maar op de fiets...
Goed gaan eten dus tijd voor nog enkele filosofische reflecties. "Drawning by numbers" is een cultfilm (ja met l) van een van mijn favoriete regisseurs (Peter Greenaway). Zo is een mens wanneer hij alleen op pad is natuurlijk veel aan het nadenken. Ook worden er rekensommetjes gemaakt en allerlei rekenkundige bewerkingen met de stand van de kilometerteller, met de afstand van het gereden traject, met de hoeveelste dag men onderweg is, enz.... Op dag 8 betrapte ik mezelf er op dat ik veel met de film "le huitieme jour" (sorry met dit spaans qwerty-klavier vind ik de e met de accenten niet...) van Jacko Van Dormael in mijn hoofd zat. Ook zo bij de speciale getallen sta je even stil, bv. km-stand 8484 of 11011 of 9999 en noem maar op. Op dag 7 dacht ik aan de 14 billekens, op dag 14 ook. Toen ik in de voorbije wintermaanden thuiskwam en er mijn vrouw op attent maakte dat mijm km-teller net de 6969 gepasseerd was, awel dit is eigenlijk geen onderwerp om in deze rubriek te vertellen. Maar geef toe: op die manier wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld, nietwaar?
Begonnen aan de laatste dag om 0740 en ik stond net voor de kathedraal om 1111 Hr. Alhoewel er slechts een goede 50 km voor de boeg waren, zaten er toch zeker 10 km klimmen bij. Voor de eerste keer van heel de tocht diende ik af te stappen wegens te steil, en dit in de stad zelf op 500 m van het eindpunt. Na aankomst eerst een onderkomen gezocht. In SdC zijn er immers geen albergues meer en moet men op jacht gaan naar logement. Uiteindelijk een simpele kamer gevonden in een simpel hotelletje, maar wat een luxe: een kamer, een douche en een toilet enkel en alleen voor jezelf en niet te delen met een man of dertig of zo. Nadien zwaar moeten aanschuiven om mijm compostolaat af te halen. Een mooie kleine oorkonde waarop mijn voornaam in het latijn geschreven staat. Ook van mijn fiets ben ik al vanaf; er zijn zo van die gespecialiseerde shipping-bedrijfjes die beloven om voor een zeker bedrag de fiets aan huis af te leveren. Voor alle zekerheid heb ik een foto getrokken van die twee aan wie ik mijn fiets meegaf "Razz"){kind=icon}
Dag 20 is zaterdag 19 juni 2010. De bergrit van gisteren hing nog in de benen toen ik 's morgens de albergue uitkwam. Er hing dichte mist op een hoogte van 1100 m. Het was een gemakkelijk begin vandaag: 12 km naar beneden fietsen, weliswaar niet zo spectaculair dan gisteren, maar het ging goed vooruit. Gelukkig trok de mist op eens onder de 800 m aangekomen. Vandaag 114 km verder geraakt. De vier laatste dagen alvorens SdC te bereiken, mogen er echter wezen. Het is naar boven klauteren van jewelste. Ook is het op bepaalde delen van het traject echt te druk omwille van teveel wandelaars. Dit zijn de zogenaamde bustoeristen die de laatste 200 km zonder zo goed als enige bepakking (die blijft grotendeels in de bus) hun wandelingske komen doen. Toen ik deze middag in een dorp met 7 huizen (echt waar) een broodje ging eten, vergat ik mijn fietshelm en deze is verplicht in Spanje. Morgen is het zondag en zal het geen lachtertje zijn om er een te kunnen aankopen (ben ik ook niet meer van plan). Ik merkte pas dat ik hem vergeten was toen mijn pet bijna afwaaide. Ik was toen al veel te ver gevorderd om nog terug te keren. Morgen zal ik proberen de policia municipal te verschalken door zonder fietshelm langs de boerenbuiten naar SdC te fietsen. Volgens de te volgen fietsroute zou de zondagetappe nog ongeveer 60 km zijn. Daarnet een voluptueuze pizza gaan eten. Omwille van plaatsgebrek in de chaotische italiaanse tent kwamen twee blonde zweedsen zich bij mij aan tafel zetten. Je kunt maar geluk hebben, zou je denken. Ze waren meer dan 65, wogen meer dan mij (en dat is 80 kg) en waren van de een of de andere kirchengemeinschaft van aan de noordpool... Daarnet door een groot bos gereden waar het aangenaam rook; het waren aanplantingen van eucalyptusbomen. Hier en daar waren ze wel heel veel afgepeld, waarschijnlijk van de koala's, zeker?
Dit moest zo wat de koninginnerit worden van een Compostelaganger. In vergelijking zit zowel de Tourmalet als de Obelisque er bij. Gisterenavond was ik vrijwillig gestrand op een 10-tal km van het Cruzo de Ferro. Fris en monter werd reeds om 0720 Hr gestart met de beklimming van de hoogste bergtop van de hele tocht. Reeds voor 0900 Hr was ik tot helemaal boven waar ik het steentje op de grote hoop gooide bij al die miljoenen die dat daar voor mij reeds gedaan hadden. Eigenlijk was er geen ene moer te zien (en slechts een reet; van een duitser die zo nodig heel dringend moest). Er waren ook Zweuden en ik heub gevreugd om een feuteu van meu te neumen. Daarna volgde de afdaling gedurende een 20-tal km. In de boekjes stond dat deze spectaculair was en dat is ze ook. Als een Tarzan - op jaren - smeet ik me als het ware naar beneden. Van meer dan 1500 m hoogte naar 550 in ongeveer 20 minuten. Het wegdek is daar in niet al te goede staat en daarmee hield ik de snelheid tussen de 40 en de 60 km/Hr. Gelukkig had ik geïnvesteerd in nieuwe kwalitatieve banden en dito remblokken, want er staan al een paar kruisjes langs de baan van ofwel roekeloze afdalers, ofwel van fietsers met uitgeleefd materiaal. Na deze afdaling kwam opnieuw een beklimming in zicht die minstens even zwaar is dan die over de Pyreneeën. Hopla met die beentjes, opnieuw 30 km stijgen. Ongelooflijk tevreden, maar ook redelijk moe zag ik in het onooglijke dorpje Fonfria een voormalige koeienstal die tot albergue was verbouwd en daar kon ik terecht voor een bed, een douche en een eenvoudige maar voedzame avondmaaltijd met vino tinto naar believen en we hebben goed geslapen. De 101 km waarvan meer dan 43 met een deftig stijgingspercentage hingen in de benen.
De zon scheen al toen ik - vroeg - opstond. Wat een verschil met de vorige dagen. Gereden tussen 0745 en 1715 Hr en 118 km ver geraakt met een kleine tegenwind. Mooie steden bezocht. In Astorga staat een paleis van de beroemde Gaudi. In Hospital de Orbiga is er een prachtige romeinse brug waarbij de Stari Most in Mostar in het niets bij verdwijnt. In Leon een historische-culturele toer getrapt tegen een gepensioneerdensnelheid. Nadien gereden op de hoogvlakte tussen 900 en 1000 meter boven de zeespiegel. Actueel aangekomen in een bergdorpje op 1130 meter hoogte. Daarnet tussen de speciale plantengroei gefietst, anders dan in Vlaanderen, maar meer dan de moeite waard. de laatste dagen al enorm veel roofvogels gezien. Jammer genoeg lagen vele van deze mooie dieren morsdood op of op de kant van de weg. Het verkeer eist ook hier zijn tol. Als alles goed gaat, passeer ik morgen op het cruco de ferra, daar zal ik mijn steentje achterlaten. Ook gemerkt dat mijn oor is verbrand (door de zon, alhoewel het om 14 u nog maar 20 graden was). Zal het straks proberen wat te verhelpen... met uierzalf uiteraard of wat hadden jullie gedacht? Ondanks de grote hoogte weinig vermoeid en bijzonder gemotiveerd om de eindstreep te halen. We zien wel. Een bed en een ontbijt gevonden in een albergue geleid door Engelsen. Het systeem "donativo" is hier van kracht: men betaalt wat men wil, geen afgesproken prijs. Daarnet een pelgrimsmenu gaan eten met Pieter uit Nederland en nog een geweldige gezellige babbel gehad op de koop toe. Indien er geen bedevaart naar Santiago zou bestaan, was dit onooglijk dorp zo goed als zeker al verdwenen en door de natuur opgezwelgd.
Vandaag ga ik mijn koersbroek nu eens niet wassen. Ze is 100 keer gewassen geworden onderweg. Het was mijn intentie om te vertrekken om 0700 Hr om er eens een lap op te geven. De weergoden dachten er anders over... Uiteindelijk vertrokken om 0800 in de striemende regen en aangekomen om 1630 Hr. Juist 100 km ver geraakt met een ontzettende tegenwind en met meer dan 4,5 uur regen... tot 1100 Hr had ik het zo koud dat mijn vngers gewoonweg gevoelloos waren. Even dacht ik er nog aan om nog een 30 km extra te doen tot in Leon, maar dat zal voor morgen zijn. Een mens neemt ook veel minder foto´s bij slecht weer. Ondanks dat het een vrij vlakke rit was volgens de kaart toch ongeveer 1000 meter gestegen op het gehele parkoers volgens de gps. Met het slechte weer ben ik toch weer eens een flink stuk opgeschoten. De Meseta, de normaal verschroeiend hete hoogvlakte van Spanje, is bijna achter de rug. In de boekjes waarschuwen ze voor de extreme hitte. Een collega van op het werk had zelfs aangeboden om zijn camelbag mee te geven. Vandaag had ik zelfs mijn drinkbussen ongevuld kunnen laten en gewoon af en toe mijn tong eens uit mijn mond steken. Santiago de Compostela is tot op minder dan 400 km genaderd. Maar de zwaarste beklimming (meer dan 1500 meter hoogte) staat nog voor een van de volgende dagen op het programma. Die dag zullen we het km-aantal doseren, wellicht.
Vertrokken om 0800 en aangekomen om 1600 Hr. 103 km gereden. De eerste 3,5 uur regende het pijpenstelen. Toen ik voor een wolkbreukachtig onweer stond te schuilen in een bushokje op de grote weg richting Burgos, kreeg ik gezelchap van nog een fietser, het was Frank uit Amsterdam en hij was nog natter dan ik...Nadien kwamen we elkaar nog tegen in Burgos en zijn we samen iets gaan drinken vlakbij de kathedraal. Ze zijn er waarschijnlijk nog het water aan het opdweilen. Hij besloot in Burgos te blijven, gezien het extreme slechte weer. Dik tegen mijn goesting besloot ik verder te rijden. Tot 1430 Hr bleef de regen (wel niet continu) duren. Er stond ook een zeer sterke (tegen)wind. De eerste 70 km werden met lood in de benen afgelegd. Te meer omdat de streek totaal uitgestorven lijkt en de wegen soms veranderen in verraderlijke keienpaden... Niet interessant voor de banden... en als je daar lekke band krijgt, ben je volledig op jezelf aangewezen. De laatste 30 km werd het weer vriendelijker, had ik geen kou meer en vlogen de km voorbij. Vandaag een pijl zien staan met "Santiago 520 km" ... Ondertussen een bed gekregen in de albergue municipal van Fromista.
Deze morgen vertrokken om 0800 en om 1630 Hr aangekomen in Ages, 111 km verdergeraakt en ongeveer in Burgos. Een bergachtig parkoers. Volgens de gps werd er meer dan 1500 meter gestegen. Navarrete ligt ongeveer op 400 m hoogte, Burgos op 1000 m hoogte. Een groot deel reed ik nog door de Rioja-streek. Stilaan werden de wijnranken vervangen door graangewassen. Het laatste stuk van de route lag zo hoog dat er zelfs geen echte landbouwactiviteiten meer mogelijk waren. De landschappen de laatste 30 km waren adembenemend mooi (vooral omdat het zo bergop ging...). Toch al een heel eind gevorderd in Spanje. De eindmeet is nog niet in zicht, maar het grootste gedeelte van de rit is achter de rug. Morgen verwacht ik een hoog cultureel gehalte in Burgos.
Dertien is een ongeluksgetal, zei mijn moeder vroeger altijd. Het is uitgekomen zaterdag 12 juni 2010.... Bij het opstaan regende het en het ging niet meer over tot 1600 Hr. Net de tijd die ik nodig had om vanuit Frankrijk over de Pyreneeën Spanje binnen te rijden. 77 km ver geraakt, net buiten Pamplona gaan overnachten in een albergue van de Maltezer Orde. Weinig luxe voor geen geld. In het totaal wel 40 km gestegen. Omhoog was geen zwaar probleem met de regen. Naar beneden was gewoonweg zeer gevaarlijk met de kletsnatte ondergrond en de remblokken die te veel vuiligheid moesten verwerken. In het algemeen zijn de wegen in Spanje beter dan verwacht. Van de historische fietsrondrit in het centrum van Pamplona herinner ik me enkel nog de striemende regen...
Vertrokken om 0820 en aangekomen om 1620 Hr. Er stonden 90 km op de teller. De bazin van de chambre d'haute (die hoog gelegen was) kon niet al te vroeg met ontbijt afkomen, daarmee het wat latere vertrek. Volgens de mevrouw zou er in Moustey (een onooglijk dorpje 15 km voor Pissos) een plakkaat staan met de vermelding "Santiago de Compostela 1000 km". Wat had ik hier spijt van dat ik dat ongemerkt had gepasseerd, maar om met de fiets zo ver terug te rijden, dit leek me wat te veel van het goede. Wat infeite één van de gemakkelijkste ritjes had moeten worden, werd aangevoeld als één van de zwaarste etappes tot nu toe. Er was constant een heel sterke tegenwind.Volgens de weerberichten met snelheden tot 80 km/u. Dit laat zich voelen zoals in Vlaanderen continu op een brug over een autostrade (bergop wel te verstaan, niet bergaf) te rijden. Eerst had ik voorzien om nog een 25-tal km verder te rijden, maar dit was natuurlijk niet noodzakelijk. Het is wel de bedoeling om tegen morgenavond in Sint-Jan-Voet-Van-Den-Haven te raken om aansluitend zaterdag Spanje binnen te rijden. Hier in Dax is het reeds frans Baskenland en alle borden met gemeentenamen zijn in het frans en het baskisch. Hier oefenen ze ook een sport uit die ik nog verfoeilijker vind dan voetbal, nl stierenvechten.
Vertrokken om 0740 en toegekomen om 1700 Hr. Er stonden 113 km op de teller. Zo rap als mogelijk dat hotelletje aan het station verlaten. Nog wel een lekker ontbijt gekregen van de poetsvrouw. Het brood was nog warm en smaakte wat naar Carolin...Vanuit het drukke Libourne richting zuid. Vanuit de Saint-Emilion streek bolde ik het "Entre-Deux-mers"-gebied binnen. Van de rode naar de witte wijn... Na een veertigtal kilometer was het gedaan met de wijnranken en zoefden we door de redelijk vlakke en uiterst bosrijke "Landes de Gascogne". Hier wordt op zeer grote schaal hout gekweekt. 's Avonds in Pissos wel wat moeite gehad om overnachting te vinden, maar een hulpzame dame van de Mairie telefoneerde er rustig op los om mij te helpen. Uiteindelijk een chambre d'haute gevonden (was nogal hoog gelegen) midden in de bossen mijlenver van de bewoonde wereld. Heel de dag geleefd op frans brood en hesp. Vandaag ook nog bijna twee uur in de regen gezeten, maar ik had me beter voorbereid om minder nat te worden (zoals plastieken zakken over mijn schoenen getrokken en zo). Aangezien het enkel rond de middag regende, was ik opnieuw volledig droog bij aankomst.
Vertrokken om 0740 en aangekomen om 1900 Hr. Er stonden 130 km op de teller en het totaal aantal gestegen meters volgens mijn gps was 1426. Toen ik deze morgen vertrok in het hotel, kwam ik een Nederlander tegen die dezelfde rit aan het maken was, maar in tegengestelde richting. Het weer bij het vertrek zag er bijzonder somber uit. Ik moet er dan ook ongeveer zoals een sublimatie van een wetlook hebben uitgezien toen ik 's avonds in het hotel aankwam. In het totaal reed ik vier uur in de regen waarvan één uur in een wolkbreuk. Er waren geen grote dorpen, een koffie gaan drinken of herbevoorraden was onmogelijk. In Montignac begon ik zo erg kou te lijden dat ik een hele doos mueslirepen heb gegeten. Omstreeks 1400 Hr eindelijk een restaurant gevonden en een heel lekkere en warme plat du jour verorberd. De patron was nog vrachtwagenchauffeur geweest en kende Antwerpen goed...Tot 1600 Hr door een bosrijke en glooiiende streek gereden (Dordogne). Vanaf dan kwam de streek van Saint-Emilion in zicht. De fiets is een ideaal middel om al die chateau's en grand cru's aardrijkskundig te ontdekken. De stad Saint-Emilion is zeker de moeite waard om te bezichtigen. Toen ik probeerde een kamer te bemachtigen in S-E, was alles volgeboekt. Uiteindelijk ben ik 11 km moeten afwijken van de vooropgestelde route om in een uitgeleefd hotelletje een bed en een douche te vinden. Dit is toch wel lastig na een lange rit.
Mooi weer en een voortreffelijke rit. Veel riviertjes overschreden. Enkele stonden al droog. Aan de dorpskernen zoals Nantui merkt men al dat men in meer zuidelijke streken terechtgekomen is. Vertrokken rond 0800 en aangekomen omstreeks 1810 Hr in Angoulème. De streek van de Charente. Na aankomst op het eindmpunt uiteindelijk na ongeveer 2 uur zoeken logement gevonden in een betaalbaar hotel (Terminus aan het station). Er staan-- met de rondrit doorheen alle verdiepingen van de stad- zo goed als 150 km op de dagteller.Voor mij is het voor vandaag ook "terminus" en ik ga me wassen en wat eten.Morgen vertrekken we richting de Garonne.
"Est-il possible d'avoir un tampon, madame?" in Vlaanderen zou deze uitspraak wellicht meewarige blikken opleveren van de plaatselijke dames of zou je kunnen voorkrijgen dat je een oplawaai in wezen in je wezen krijgt. Niet zo in Frankrijk. Gewillig voeren ze het gevraagde uit. Zo staan er nu al zeven stempels (tampons) in mijn Compostelaboekje. Ook een goede herinnering met het volledige adres waar je ooit verbleef. gisterenavond durfde ik het wel niet vragen aan de patron van mijn gelegenheidsverblijf. dit om mijn stempelboekje niet te erg te besmeuren en te laten stinken. Nu ik hier dit bericht intik, proef ik nog steeds de stank van mijn vorig logement in mijn mond en de geur van dat etablissement is ook nog niet verdwenen uit mijn kleren (nochtans al 80 km uitgewaaid). Daarnet een grote was gedaan (dat is altijd het eerste werk bij het toekomen), maar het is me onmogelijk om al wat ik bijheb te wassen ,natuurlijk. Wel heb ik vastgesteld dat ik bijna geen kracht meer heb in mijn rechterhand. Ik vermoed dat dit zou kunnen voortkomen van het ongelooflijk veel schakelen met de versnellingen. tot nu toe gebruikte ik alle negen de versnellingen van het middenste blad. Vandaag was het strakke tegenwind, nogal goed dat ik er voor gekozen had om het kalmpjes aan te doen op de zondag. Bij dag 7 zou ik ongeveer 1/3 van de afstand moeten afgelegd hebben. Narekenen levert me op dat er ongeveer 850 km werden afgelegd de eerste week. Straks ga ik Poitiers verder verkennen. Al fietsend ontdekte ik een groot deel toen ik tevergeefs een kamer probeerde te bemachtigen in de plaatselijke jeugdherberg. dan maar een hotelletje genomen. Deze morgen was er bijna een uur lang een krachtig onweer en daarvoor werd er geschuild, wel heb ik de indruk dat ik mijn sokken beter moet uitspoelen want er kwam schuim op! Ook bij het binnenrijden van Poitiers helemaal op het einde van de rit viel er wat regen.
Het ontbijt in hotel Vendome was vanaf 7 u, om halfacht was er nog niemand komen opdagen van het personeel... Uiteindelijk vertrokken rond 0815 en toegekomen omstreeks 1730 Hr. In het totaal stonden er 112 km op de dagteller. Vooral na de noen was het verzengend heet. Kort na 1 uur Tours bezocht. Juist voor Tours een groot deel van de Vouvray-streek doorkruist. De allereerste wijngaard die ik zag, waren ze aan het sproeien. Zo zijn ook alle graanvelden enorm besproeid. De enige brandnetel die ik tot nu toe tegenkwam - na 100 den km - waarschijnlijk het meest resistente exemplaar van Europa, bevond zich bij het buitenrijden van het dorpje Tingle. Enorme problemen ondervonden bij het zoeken naar logement. Alle hotelletjes in St-Maure-de-Touraine waren volgeboekt wegens de jaarmarkt aldaar. En mijn energie was volledig op... Dan maar gestopt aan wat ooit eens een hotel was geweest en nijn probleem uitgelegd aan de patron. eerst kon hij me niet helpen, maar na een paar minuten beweerde hij te kunnen helpen. Hij liet me wat overbleef van het hotel zien... vuil, vettig en smerig. na wat gefilosofeer tussen ons beiden, wilde hij geen kamer verhuren, maar lenen... voor 0 euro... De enige voorwaarde die hij stelde was dat ik het bed opnieuw moest opmaken... ik durfde zelfs de lakens nog niet openslaan...
Mooi weertje vandaag en ook een veel vlakkere rit dan gisteren. Hoofdzakelijk fietste ik door de vallei van de Loir (zonder e). Na mijn zalig ontbijt in die zalige chambre d'hote begon ik er deze morgen wat later. Rond 0820 Hr vertrokken we, omstreeks 1800 Hr reden we het mooie stadje Vendome binnen. Vandaag werden ook al wat meer foto's genomen. De 125 km laten zich wel voelen aan mijn zitvlak. De Loir is een heel mooie rivier met veel afdammingen en sluizen. Er zijn al heel wat kilometers in Frankrijk achter de rug. Tot nu toe kwam ik al twee oudere Nederlandse koppels tegen die ook de tocht aan het maken zijn per fiets. Zij hebben er wel heel wat meer tijd voor uitgetrokken. De ene vrouw had vorig jaar twee kankeroperaties achter de rug en haar conditie was niet 100%. Juist voor de middag Chartres bezocht, ook de moeite. Net voor binnenrijden van de stad over de oude brug werd ik aangesproken door een al iets oudere fransman die enkele jaren geleden de tocht had gedaan met zijn vrouw.
Maintenant in Maintenon. Vandaag goed opgeschoten en ook enorm goed leren opschieten met het zwarte driehoekje. Om alle misverstanden uit de wereld te helpen, hiermee bedoel ik de positiecursor van de fietsgps. Zoals reeds eerder gemeld, scheelt dit een slok op de borrel om niet verkeerd te rijden. tevens moet je niet constant zitten focussen op een kaart. Kort na de middag de Seine overgestoken. Eergisteren de Schelde, gisteren de Somme gevolgd, vandaag de Seine over. Dat betekent dat ik reeds een flink eind ten zuidwesten van Parijs ben geraakt. In de late namiddag zag ik nog een wegwijzer met "Parijs 60 km". Eigenlijk had ik vroeger willen stoppen met fietsen vandaag. Er gaf echter niemand thuis op het adres waar de "Gastenzimmer" gevestigd was. Daarmee nog een heel eind verder gereden, maar daar zeker geen spijt van gekregen. Maintenon is een zeer mooi en cultureel rijk stadje. Ook zit ik hier gelogeerd in een chambre d'hote de charme en met zwembad (als niet echte zwemfanaat heb ik er mijn grote teen eens ingestoken). 142 km gereden tussen 8 en 18 u. Morgen als alles goed gaat, beginnen we aan het traject tussen Chartres en Tours. Tot nu toe alleen in België (dag 1) en een beetje in St-Quentin (de laatste kilometers) regen gehad. Vandaag wel al serieuze hellingen op de route tegengekomen; bv. zo'n 3 km stijgen aan 7% laat zich voelen bij Vlamingen. Voor de rest houden we de moed er in en zijn we iets voor op het geplande schema. Maar we houden wat overschot voor als er eens een slechte dag is met het manneke, het materieel of het weer.
Om 0745 Hr vertrokken en rond 1700 Hr gearriveerd in St-Quentin. De totale afstand bedroeg 122 km. Vandaag is die fietsgps mijn beste vriend geworden, anders hadden het meer km geweest... Die isotone sportdranken zijn ook maar niets; zij zorgen voor polyfone geluiden in mijn maag. De streek waar ik door reed, kan in het algemeen als onderkomen gecatalogeerd worden. Het meeste van al herinner ik mij de hoogspanningsmasten en de watertorens. Deze staan altijd op het hoogste punt, vandaar zoef je gewoonweg naar beneden. Gelogeerd zit ik de plaatselijke jeugdherberg alwaar ik de plaatselijke verantwoordelijke op de hoogte gebracht heb dat ik een ongelooflijke snurker ben. Dit om hem te weerhouden iemand bij mij op de kamer te leggen. We zien wel straks als we terugkomen... Rond de 100ste km daarnet de bron van de Schelde tegengekomen. Ook het door de stad Antwerpen opgerichte monumentje staat er wat te verkommeren. Veel volk komt er m.i. niet op af.
Deze morgen eindelijk begonnen aan de lang op voorhand geplande tocht. Rond 0745 Hr vertrok ik van thuis; uitgewuifd door Ann, Nele en een vriendin.Via de nieuwe Temsebrug ging het richting Dendermonde, aansluitend naar Aalst, Ninove en Geraardsbergen. Ik was nog niet in Temse of ik was mijn zakdoek al kwijt. Het stuk tot Aalst reed ik enkel met de kaart, van daar af was het met de fietsgps.Een groot geluk want er waren in de buurt van de oevers van de Dender drie fietsomleidingen. En die zijn erger dan omleidingen voor auto's. Voor fietsers staat er gewoonweg één bord met "omleidng" en voor de rest moet je zelf je plan trekken. Eens de taalgrens over waren er geen omleidingen meer, maar déviations. Deze zijn nog erger want hier gaat het al omhoog en omlaag en elke kilometer meer voelt zwaarder aan. Rond 1745 Hr kwam ik uiteindelijk in Doornik aan en mijn teller wees 148 km aan. een ouwe bekende had voor logement voor mij gezorgd en hij had zich goed van zijn taak gekweten. Een echte hotelkamer met aparte badkamer met badjas enz.. Onderweg vier buien gehad, maar gelukkig waren ze niet van lange duur. Wel dreven ze de temperatuur naar beneden. Daarnet een reuzepizza gaan eten op het pleintje waar Ann en ik vorig jaar ook gelogeerd hadden (hotel de la Cathédrale). Toen hadden we er één kilometer langer over gedaan, maar hadden we het platte parkoers (langs de Schelde) gevolgd.
Alhoewel op het eerste zicht de titel van dit bericht zou kunnen verwijzen naar een lied (dat dikwijls aan bod komt tijdens begrafenissen, "de betekenis van je leven is te vergelijken met het gooien van een steentje in een rivier; vanaf de steen op de bodem ligt, verandert de stroming een beetje en dat is de bijdrage van je leven aan de wereld"...) van Bram Vermeulen, is dit niet zo in deze context ! Anderhalf jaar geleden vond ik op het militair domein van Ursel, tijdens werkzaamheden in het kader van een natuurproject) een mooi steentje in verschillende kleuren dat blijkbaar doormidden "gezaagd" was door één of andere krachtige grasmachine. Ik nam het mee, liet het meer dan een jaar in mijn zicht liggen op mijn bureau in de kazerne en oeps... nu maakt dit steentje deel uit van mijn bagage. Alhoewel de tocht naar SdC voor mij niet in een religieus kader moet geplaatst worden, heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik dit steentje ga deponeren bijna 2000 km verder dan Kruibeke aan het zogenaamde Ijzeren Kruis op de Spaanse hoogvlakte. Dit kruis moet zowat het hoogste punt van de hele route zijn (1500 meter boven zeeniveau?), maar daar ben ik niet 100% zeker van. Het is zo een beetje een symbool van alle pelgrims om iets van jezelf (misschien wel "de zonden") daar achter te laten. Onlangs onder vrienden kwam het hierover te pas en ze stelden me al lachend voor om een aanhangwagen met kasseistenen mee te nemen Natuurlijk was dit maar om te lachen want die weten wel dat ik een brave gast ben.
 "Wink"){kind=icon}
 "Question"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
 "Twisted Evil"){kind=icon}
 "Embarassed"){kind=icon}
