We zijn nog maar enkele uurtjes verder dan het posten van mijn laatste bericht en het kriebelt terug om mijn gevoelens op papier te zetten, digitaal papier als het ware. Hoogst waarschijnlijk leest niemand dit maar 'I don't actually care', het doet gewoon deugd te weten dat dit eventueel kan gelezen worden. Mensen die effectief mijn blog volgen mogen altijd een reactie achterlaten zodat ik ook op de hoogte kan blijven van al dan niet aanwezige lezers. Op de achtergrond weerklinken hier zachte saxofoon melodieën, een plezier voor mijn oor op deze nog altijd warme dag die ik spijtig genoeg niet buiten kan doorbrengen. Vandaag heb ik de neiging om iets te lang stil te staan bij dingen en veel hopeloos denkwerk te verrichten. Waar is de tijd van kind zijn en helemaal geen zorgen rondom je hoofd te hebben. Dat waren de momenten dat je pas echt gelukkig kon zijn en deze komen hoogst waarschijnlijk nooit meer in die vorm terug. Het leven is zo gecompliceerd en overal trekken mensen aan je arm zodat je nooit echt volledig rust hebt. Ook al ben ik een echte 'people person' ik heb ook vaak nood aan even wat tijd voor mezelf. Vaak denk ik dan ook hoe het leven zou zijn op volledig geïsoleerde plaatsen zoals Antartica of tropische vrijwel onbewoonde eilanden. Daar heerst er helemaal geen chaos zoals wij deze in België kennen. Ik had gewoon in Afrika moeten geboren zijn, een grote glimlach op mijn gezicht & leven van de natuur. Spijtig dat leven van de natuur geen garantie is tot overleven en daarop zet ik de stap toch maar niet. Eigenlijk kan ik toch klagen over volledig zinloze dingen, ik heb in tijden van economische crisis nog altijd een goed werk. Heb ouders die me graag zien, vrienden die me bijstaan tot de dood als het nodig is & een vriendin die haar leven met me wilt delen. Toch voelt het plaatje niet volledig aan, ik ben meer avonturier dan dat iedereen in me ziet. Ik wil de wereld verkennen, landen zien, ervaringen ... ervaren maar faal hierin hopeloos. Op één of ander manier kan ik mijn roots niet loslaten en begin ik ons klein landje al te missen van het moment ik er langer dan een week van verwijderd ben. En daar wringt nu net het schoentje als je in je gedachten een wereldreis wilt maken.
Bij deze verklaar ik deze blog voor geopend. Voila, van deze formaliteiten zijn we inmiddels ook al verlost. Hoe kom ik in godsnaam op het idee om zelf een blog op te richten? Wel laat me je dit zeggen: pure verveling. Het zonnetje is volop aan het schijnen buiten en ik ben binnen aan het luisteren naar de muziek van Zero 7 - Destiny. Wel uhm, nee ik kan natuurlijk niet beginnen met leugens. Ook al vind ik Destiny een zalig nummer waar ik zelfs helemaal lyrisch van zou worden, het is niet de track die mij aanzet tot het schrijven van blogs. Ik ben aan het luisteren naar een mix van een vriend (DJ) van me. Het gaat hier dus meer over het muziekgenre die bij 90% van de Belgische & Nederlandse bevolking kan gecaterogiseerd worden onder 'platten boenk boenk'. Misschien is dat wel een wereld die ik onbewust achter mij heb gelaten, de wereld van het zwaar uitgaan en afterclubs. Ondanks dat ik nog een vrij jonge kerel ben lijkt het alsof ik een groot deel van mijn jeugd aan mij zien voorbij gaan heb. Mijn vriendin kijkt uit naar samenwonen & trouwen en ik eigenlijk ook wel. Toch schrikt het hele gedoe mij een beetje af, bindingsangst waarschijnlijk? Voor mij lijkt het ook een logische stap na al enkele jaren samen op de wereld door te brengen, maar anderzijds is er na het nemen van deze stap... ook geen weg meer terug. Ik ben misschien nog teveel 'jongen' terwijl ik al 'man' hoor te zijn. De tijd zal het uitwijzen! Om verder te gaan over de dag van vandaag, het is ondertussen al bijna middag geworden en de zon begint zijn hoogste punt te vinden. Lekker warm die zonnestralen. Ik heb nu zowat het gevoel dat iedereen wel eens heeft als het goed weer is buiten maar hij toch hoort te werken. Het 'ik wil op reis gaan' gevoel. Het gevoel dat je even alles doet vergeten en wegdromen naar paradijselijk bestemmingen. Voor mij is deze paradijselijke bestemming vandaag Val Thorens. Eén plaats waar ik al sinds kind af aan jaarlijks heen ga, welja jaarlijks... dit jaar ben ik er nog niet geweest. Dit jaar heb ik Morzine opgezocht (in Januari) en is er voor de maanden maart/april/mei opeens een vakantieleegte. Val Thorens is immers sneeuwzeker tot de maand april dus gingen we vroeger altijd rond deze periode gaan skiën. Het mag gezegd worden Morzine is een geweldig skioord maar toch mis ik nu en hier;Val Thorens. Noem het nostalgie naar andere tijden. Ik gebruik bewust het woord andere i.p.v. betere aangezien elke tijd wel zijn charmes heeft. Vroeger ging ik altijd zoals elk kind met zijn ouders op reis, gelukkig hadden mijn ouders ook altijd genoeg bevriende koppels om deze reis mee aan te vatten & hadden deze dan nog is een overvloed aan kinderen waarin ik mijn speelkameraadjes zag. Aan plezier dus geen gebrek en ik heb dus vooral aangename herinneringen aan die tijden. Nu begin ik een dagje ouder te worden en probeer ik uiteraard leeftijdsgenoten te zoeken die met mij willen gaan skiën. Makkelijk is dit echter niet, we werken vrijwel allemaal en gelijktijdig verlof nemen lijkt zowat onmogelijk geworden. Gelukkig is er nog 'den apotheker' ook wel Kris genoemd die al 2 jaren met mij de reis aanvat. Dit jaar ben ik overigens naar Morzine vertrokken (for old time's sake) met mijn vader en zijn werk. Volk genoeg dus en zo heb ik het graag. Misschien overblijfselen van mijn 'enig kind' zijn. Ik heb altijd al een broertje of zusje willen hebben maar door omstandigheden is het er nooit van gekomen. Toch voelde ik mij nooit alleen op de wereld zoals Remi in het gelijknamig boek (aanrader!). Aan vrienden & vriendinnetjes heb ik nooit een tekort gehad, maar nu valt het wel op dat géén van deze echte interesse toonden in skivakanties. Terug naar het heden dan maar, ik heb lang genoeg zitten dagdromen. Eén skivakantie per jaar lijkt mij genoeg maar ik zal ze volgend jaar toch beter moeten plannen dat ik het gemis naar vakantie nu niet meer meemaak. Dat is zo vaak het probleem met mij. Ik krijg iets in 't koppeke en het moet direct uitgevoerd worden of ik streef naar de uitvoering ervan. Vaak zijn die dingen die in 'mijn koppeke' kruipen dan nog is vaak niet echt makkelijk realiseerbaar of gewoon moment-behoeften die even als sneeuw voor de zon kunnen verdwijnen. Ha! 'Als sneeuw voor de zon', nu breng ik eigenlijk met deze uitspraak gewoon mijn hedendaagse gevoelens voor de dag. Mijn dagdroom verdwijnt 'als sneeuw voor de zon' en ik ga terug aan het werk.Althans, nadat ik van deze uitspraak de titel gemaakt heb van mijn eerste blogbericht.
We zijn nog maar enkele uurtjes verder dan het posten van mijn laatste bericht en het kriebelt terug om mijn gevoelens op papier te zetten, digitaal papier als het ware. Hoogst waarschijnlijk leest niemand dit maar 'I don't actually care', het doet gewoon deugd te weten dat dit eventueel kan gelezen worden. Mensen die effectief mijn blog volgen mogen altijd een reactie achterlaten zodat ik ook op de hoogte kan blijven van al dan niet aanwezige lezers. Op de achtergrond weerklinken hier zachte saxofoon melodieën, een plezier voor mijn oor op deze nog altijd warme dag die ik spijtig genoeg niet buiten kan doorbrengen. Vandaag heb ik de neiging om iets te lang stil te staan bij dingen en veel hopeloos denkwerk te verrichten. Waar is de tijd van kind zijn en helemaal geen zorgen rondom je hoofd te hebben. Dat waren de momenten dat je pas echt gelukkig kon zijn en deze komen hoogst waarschijnlijk nooit meer in die vorm terug. Het leven is zo gecompliceerd en overal trekken mensen aan je arm zodat je nooit echt volledig rust hebt. Ook al ben ik een echte 'people person' ik heb ook vaak nood aan even wat tijd voor mezelf. Vaak denk ik dan ook hoe het leven zou zijn op volledig geïsoleerde plaatsen zoals Antartica of tropische vrijwel onbewoonde eilanden. Daar heerst er helemaal geen chaos zoals wij deze in België kennen. Ik had gewoon in Afrika moeten geboren zijn, een grote glimlach op mijn gezicht & leven van de natuur. Spijtig dat leven van de natuur geen garantie is tot overleven en daarop zet ik de stap toch maar niet. Eigenlijk kan ik toch klagen over volledig zinloze dingen, ik heb in tijden van economische crisis nog altijd een goed werk. Heb ouders die me graag zien, vrienden die me bijstaan tot de dood als het nodig is & een vriendin die haar leven met me wilt delen. Toch voelt het plaatje niet volledig aan, ik ben meer avonturier dan dat iedereen in me ziet. Ik wil de wereld verkennen, landen zien, ervaringen ... ervaren maar faal hierin hopeloos. Op één of ander manier kan ik mijn roots niet loslaten en begin ik ons klein landje al te missen van het moment ik er langer dan een week van verwijderd ben. En daar wringt nu net het schoentje als je in je gedachten een wereldreis wilt maken.
