Lekker weertje buiten, we zitten bijna in de maand mei en in plaats van dat de lente floreert krijgen wij bakken regen over ons heen. Waarom begint een mens altijd met die small talk over het weer? Waarschijnlijk omdat dat één van onze algemene interesses is, een universeel gegeven. Spijtig genoeg voor de Belgen een vrij negatief universeel gegeven. Slecht weer na een lange periode van zon maakt mij ongelukkig en dat is nu het geval ondanks dat het vrijdag is. Het is eigenlijk vooral in tijden van twijfel, saaiheid of halve depressie dat ik mijn tijd aan deze blog spendeer. Heb ik iets te doen of ben ik volkomen gelukkig dan heb ik wel wat beters te doen dan hier mijn tijd aan te wijden. Ik neem aan dat deze blog eerder een dagboek voor mijzelf zal zijn voor binnen een aantal jaren nog eens weemoedig terug te lezen. Dat is dan ook de reden dat ik af en toe eens mijn gevoelens hier neerpen. Ik weet eigenlijk niet goed welke gevoelens er nu door mijn hoofd spoken, maar het zijn er altijd genoeg om mij een beetje op stelten te zetten vanbinnen. Eén daarvan is dat ik mijn job niet 100% graag doe, het brengt geld in het laadje & is relaxed maar buiten dat kan ik geen positieve kanten opnoemen. Negatieve daarentegen genoeg: lange werkafstand, weinig menselijke contact, veel computerwerk, altijd binnen zitten. Spijtig genoeg zitten we in tijden van economische crisis waardoor verandering van werk niet zo evident is en vooral werkzekerheid wel belangrijk is. Mijn droomjob ligt in de commerciële wereld, ik wil businessman zijn. Vliegtuigje op, vliegtuigje af, meeting hier, meeting daar... gedreven door de kracht van verkoop. Daarvoor heb ik ook gekozen toen ik indertijd mijn studie van marketing - bedrijfsmanagement ben beginnen aanvatten. Geen moment spijt van gehad, wel van de richting dat ik er nu mee ben uitgegaan. Hopelijk roest ik hier niet vast op deze bureaustoel en heb ik ooit nog de kracht om mijn droom achterna te gaan. Aan ambitie zal het in ieder geval dan niet liggen.
Vandaag verwachten we regen, ook al is de zon volop aan het schijnen. Het wordt gewoon een grijze week en daarom had ik gisteren wederom even nostalgische neigingen. Heb dan maar meteen alle good old Classic Adventures gedownload van LucasArts, totaal van dit pakket: 6,2 Gig. It better be good! Als klein jongetje kon ik volledig opgaan in een wereld zoals die van Little Big Adventure of Monkey Island maar een aantal adventures heb ik toen aan mijn neus laten voorbij gaan... en nu is het de moment om deze te beleven. Voor degenen die het nog niet weten, ik ben helemaal bezeten door games. Van men ouders had ik al een Commodore 64 ter beschikking op mijn 3 jaar, ik zat uren Pong te spelen tegen terwijl ik helemaal niet besefte waar de game over ging. Ik zag een balletje & een staafje en meer had ik niet nodig om mij zoet te houden. Toen ik 5 jaar was kreeg ik mijn eerste console. Een Nintendo 8 bit, ik vergeet het nooit. Stond vroeg op, liep de slaapkamer van mijn ouders binnen & daar stond hij dan, aangesloten op het kleine TV'tje dat ik slechts occasioneel aan de praat kreeg. De game die er standaard bijzat was een adventure met draken & heksen en is het vrij overbodig te zeggen dat ik het veel te moeilijk vond. Toch beet ik door en volharding werd beloond, dat was mijn eerste game die ik ooit heb uitgespeeld. Op mijn 7de had ik al een een Super Nintendo ter beschikking. Inmiddels had ik al de volwassenheid in me om meerdere games te kunnen masteren. Alle Mario's volledig grijsgedraaid, welja gedraaid in de jaren '90 werkte vrijwel alles nog met cassettes. De eerste controller overigens met schouderknoppen, in mijn opinie nog altijd één van de beste controllers ooit gemaakt. Rond mijn 11ste verjaardag had ik daar ook wel genoeg van en maakte ik de overgang naar de Playstation. Inmiddels was ik ook helemaal hooked aan de computer die bij een vriendin van me stond. Elke zondag ging ik er heen voor games zoals Wolfenstein 3D, Doom, Heretic, Hexen, Nightmare 3D, Stunts & Cyberdogs uren aan een stuk te spelen. Een geweldige tijd was me dat, halverwege de jaren '90 had vrijwel niemand internet maar zij had het voorrecht om daartoe beschikking te hebben. Haar vader zat in de IT & reisde de hele wereld af. Als ik 's avonds bij haar bleef slapen (volledig vriendschappelijk uiteraard, de puberteit had ik nog niet bereikt) downloaden we net voor het slapengaan een game om deze de volgende morgen pas op onze harde schijf te vinden. Anyway, back naar de Playstation. Zowat de console waar ik mij het langst heb mee kunnen zoet houden, na de computer uiteraard die nog altijd mijn bureau siert. Games zoals Tekken, Resident Evil (nachten niet van geslapen) Die Hard, Metal Gear Solid, Formule One, Time Crisis... damn wat een console was dat toch. Met spijt in het hart heb ik op mijn 15de hiervan afscheid genomen om mij op de Dreamcast te schieten. Dream watte?! Hoor ik jullie al denken. De console werd geen lang leven beschoren, ze stierf aan een te! vroege dood. Gebrekkige marketing & distributie lagen aan de basis hiervan. Games vond je amper en toebehoren al helemaal niet, ik was genoodzaakt games te downloaden en deze zelf te branden om mij toch wat spelgenot te bezorgen. Enkele games die mij toch bijblijven zijn Jet Set Radio, Crazy Taxi, Sonic Adventure, Soul Calibre & Metropolis Street Racer. Als je ziet dat deze franchises vandaag de dag nog altijd worden uitgemolken maar hun geboorte zagen op de geweldige console 'The Dreamcast' kan je besluiten dat het een zonde was dat deze zo vroeg zijn laatste adem heeft uitgeblazen. Op mijn 18de dan maar overgestapt naar Gamecube maar ondertussen maakten de nextgen consoles hun opmars zodat ik deze hooguit een jaartje in mijn bezit heb gehad. Toch nog veel plezier gehad aan Pikmin, Timesplitters & Donkey Konga. De volgende logische stap was de Wii en daar heb ik nog geen moment spijt van gehad. Ik was een echte hardcore gamer maar sociaal gamen maakt steeds meer zijn opmars en die trend heb ik dan ook gevolgd. Gamen hoeft niet noodzakelijk voor nerds te zijn in te kleine, donkere keldertjes. Gamen kan gerust gebeuren met enkele vrienden op een gezellige sofa. Inmiddels heb ik op de Wii zowat alle toppers gespeeld al moet ik nog aan Okami beginnen. Terug naar de enige blijvende liefde op gamesgebied: mijn computer. Ik speel inmiddels al een goede 8 jaar counter-strike, heb dit op hoog niveau gedaan maar ben er vanwege tijdsgebrek terug uitgestapt. Rare wereld overigens, ik kwam thuis van school & die game eiste al mijn tijd op. Je had online veel 'vrienden' maar diepe gesprekken voerde je vrijwel nooit. Toch kende ik op mijn hoogdagen vrijwel iedereen en op zich mis ik dat nu wel als ik heel af en toe nog eens op het counter-strike icoontje klik. De laatste jaren ben ik terug beginnen de toppers te spelen die ik aan mijn neus moest laten voorbij gaan wegens te hoge specificaties. Een nieuwe computer kan wonderen doen en inmiddels heb ik Far Cry 2, Bioshock, Fallout 3 & F.E.A.R. gemastered. Op deze regenachtige dag daarentegen zoek ik mijn heil eerder in vredige games... Grim Fandango tonight is the night!
Top 10 games old skool: 10. Home Alone 9. Stunts 8. Wolfenstein 3D 7. The Simpsons: Virtual Springfield 6. Carmageddon 5. Cyberdogs 4. Little Big Adventure 3. Nightmare 3D 2. Doom 1. Duke Nukem 3D
Top 10 games all time: 10. Metropolis Street Racer 9. Pokémon (series) 8. Duke Nukem 3D 7. Pro Evolution Soccer 6 6. Little Big Adventure (series) 5. Duke Nukem 3D 4. Resident Evil (series) 3. Metal Gear Solid 2. Age of Empires (series) 1. Counter-strike
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Top 10 games all time Top 10 games old skool wii Metropolis Street Racer
02-04-2009
Around the world
We zijn nog maar enkele uurtjes verder dan het posten van mijn laatste bericht en het kriebelt terug om mijn gevoelens op papier te zetten, digitaal papier als het ware. Hoogst waarschijnlijk leest niemand dit maar 'I don't actually care', het doet gewoon deugd te weten dat dit eventueel kan gelezen worden. Mensen die effectief mijn blog volgen mogen altijd een reactie achterlaten zodat ik ook op de hoogte kan blijven van al dan niet aanwezige lezers. Op de achtergrond weerklinken hier zachte saxofoon melodieën, een plezier voor mijn oor op deze nog altijd warme dag die ik spijtig genoeg niet buiten kan doorbrengen. Vandaag heb ik de neiging om iets te lang stil te staan bij dingen en veel hopeloos denkwerk te verrichten. Waar is de tijd van kind zijn en helemaal geen zorgen rondom je hoofd te hebben. Dat waren de momenten dat je pas echt gelukkig kon zijn en deze komen hoogst waarschijnlijk nooit meer in die vorm terug. Het leven is zo gecompliceerd en overal trekken mensen aan je arm zodat je nooit echt volledig rust hebt. Ook al ben ik een echte 'people person' ik heb ook vaak nood aan even wat tijd voor mezelf. Vaak denk ik dan ook hoe het leven zou zijn op volledig geïsoleerde plaatsen zoals Antartica of tropische vrijwel onbewoonde eilanden. Daar heerst er helemaal geen chaos zoals wij deze in België kennen. Ik had gewoon in Afrika moeten geboren zijn, een grote glimlach op mijn gezicht & leven van de natuur. Spijtig dat leven van de natuur geen garantie is tot overleven en daarop zet ik de stap toch maar niet. Eigenlijk kan ik toch klagen over volledig zinloze dingen, ik heb in tijden van economische crisis nog altijd een goed werk. Heb ouders die me graag zien, vrienden die me bijstaan tot de dood als het nodig is & een vriendin die haar leven met me wilt delen. Toch voelt het plaatje niet volledig aan, ik ben meer avonturier dan dat iedereen in me ziet. Ik wil de wereld verkennen, landen zien, ervaringen ... ervaren maar faal hierin hopeloos. Op één of ander manier kan ik mijn roots niet loslaten en begin ik ons klein landje al te missen van het moment ik er langer dan een week van verwijderd ben. En daar wringt nu net het schoentje als je in je gedachten een wereldreis wilt maken.
Bij deze verklaar ik deze blog voor geopend. Voila, van deze formaliteiten zijn we inmiddels ook al verlost. Hoe kom ik in godsnaam op het idee om zelf een blog op te richten? Wel laat me je dit zeggen: pure verveling. Het zonnetje is volop aan het schijnen buiten en ik ben binnen aan het luisteren naar de muziek van Zero 7 - Destiny. Wel uhm, nee ik kan natuurlijk niet beginnen met leugens. Ook al vind ik Destiny een zalig nummer waar ik zelfs helemaal lyrisch van zou worden, het is niet de track die mij aanzet tot het schrijven van blogs. Ik ben aan het luisteren naar een mix van een vriend (DJ) van me. Het gaat hier dus meer over het muziekgenre die bij 90% van de Belgische & Nederlandse bevolking kan gecaterogiseerd worden onder 'platten boenk boenk'. Misschien is dat wel een wereld die ik onbewust achter mij heb gelaten, de wereld van het zwaar uitgaan en afterclubs. Ondanks dat ik nog een vrij jonge kerel ben lijkt het alsof ik een groot deel van mijn jeugd aan mij zien voorbij gaan heb. Mijn vriendin kijkt uit naar samenwonen & trouwen en ik eigenlijk ook wel. Toch schrikt het hele gedoe mij een beetje af, bindingsangst waarschijnlijk? Voor mij lijkt het ook een logische stap na al enkele jaren samen op de wereld door te brengen, maar anderzijds is er na het nemen van deze stap... ook geen weg meer terug. Ik ben misschien nog teveel 'jongen' terwijl ik al 'man' hoor te zijn. De tijd zal het uitwijzen! Om verder te gaan over de dag van vandaag, het is ondertussen al bijna middag geworden en de zon begint zijn hoogste punt te vinden. Lekker warm die zonnestralen. Ik heb nu zowat het gevoel dat iedereen wel eens heeft als het goed weer is buiten maar hij toch hoort te werken. Het 'ik wil op reis gaan' gevoel. Het gevoel dat je even alles doet vergeten en wegdromen naar paradijselijk bestemmingen. Voor mij is deze paradijselijke bestemming vandaag Val Thorens. Eén plaats waar ik al sinds kind af aan jaarlijks heen ga, welja jaarlijks... dit jaar ben ik er nog niet geweest. Dit jaar heb ik Morzine opgezocht (in Januari) en is er voor de maanden maart/april/mei opeens een vakantieleegte. Val Thorens is immers sneeuwzeker tot de maand april dus gingen we vroeger altijd rond deze periode gaan skiën. Het mag gezegd worden Morzine is een geweldig skioord maar toch mis ik nu en hier;Val Thorens. Noem het nostalgie naar andere tijden. Ik gebruik bewust het woord andere i.p.v. betere aangezien elke tijd wel zijn charmes heeft. Vroeger ging ik altijd zoals elk kind met zijn ouders op reis, gelukkig hadden mijn ouders ook altijd genoeg bevriende koppels om deze reis mee aan te vatten & hadden deze dan nog is een overvloed aan kinderen waarin ik mijn speelkameraadjes zag. Aan plezier dus geen gebrek en ik heb dus vooral aangename herinneringen aan die tijden. Nu begin ik een dagje ouder te worden en probeer ik uiteraard leeftijdsgenoten te zoeken die met mij willen gaan skiën. Makkelijk is dit echter niet, we werken vrijwel allemaal en gelijktijdig verlof nemen lijkt zowat onmogelijk geworden. Gelukkig is er nog 'den apotheker' ook wel Kris genoemd die al 2 jaren met mij de reis aanvat. Dit jaar ben ik overigens naar Morzine vertrokken (for old time's sake) met mijn vader en zijn werk. Volk genoeg dus en zo heb ik het graag. Misschien overblijfselen van mijn 'enig kind' zijn. Ik heb altijd al een broertje of zusje willen hebben maar door omstandigheden is het er nooit van gekomen. Toch voelde ik mij nooit alleen op de wereld zoals Remi in het gelijknamig boek (aanrader!). Aan vrienden & vriendinnetjes heb ik nooit een tekort gehad, maar nu valt het wel op dat géén van deze echte interesse toonden in skivakanties. Terug naar het heden dan maar, ik heb lang genoeg zitten dagdromen. Eén skivakantie per jaar lijkt mij genoeg maar ik zal ze volgend jaar toch beter moeten plannen dat ik het gemis naar vakantie nu niet meer meemaak. Dat is zo vaak het probleem met mij. Ik krijg iets in 't koppeke en het moet direct uitgevoerd worden of ik streef naar de uitvoering ervan. Vaak zijn die dingen die in 'mijn koppeke' kruipen dan nog is vaak niet echt makkelijk realiseerbaar of gewoon moment-behoeften die even als sneeuw voor de zon kunnen verdwijnen. Ha! 'Als sneeuw voor de zon', nu breng ik eigenlijk met deze uitspraak gewoon mijn hedendaagse gevoelens voor de dag. Mijn dagdroom verdwijnt 'als sneeuw voor de zon' en ik ga terug aan het werk.Althans, nadat ik van deze uitspraak de titel gemaakt heb van mijn eerste blogbericht.
Vandaag verwachten we regen, ook al is de zon volop aan het schijnen. Het wordt gewoon een grijze week en daarom had ik gisteren wederom even nostalgische neigingen. Heb dan maar meteen alle good old Classic Adventures gedownload van LucasArts, totaal van dit pakket: 6,2 Gig. It better be good! Als klein jongetje kon ik volledig opgaan in een wereld zoals die van Little Big Adventure of Monkey Island maar een aantal adventures heb ik toen aan mijn neus laten voorbij gaan... en nu is het de moment om deze te beleven. Voor degenen die het nog niet weten, ik ben helemaal bezeten door games. Van men ouders had ik al een Commodore 64 ter beschikking op mijn 3 jaar, ik zat uren Pong te spelen tegen terwijl ik helemaal niet besefte waar de game over ging. Ik zag een balletje & een staafje en meer had ik niet nodig om mij zoet te houden. Toen ik 5 jaar was kreeg ik mijn eerste console. Een Nintendo 8 bit, ik vergeet het nooit. Stond vroeg op, liep de slaapkamer van mijn ouders binnen & daar stond hij dan, aangesloten op het kleine TV'tje dat ik slechts occasioneel aan de praat kreeg. De game die er standaard bijzat was een adventure met draken & heksen en is het vrij overbodig te zeggen dat ik het veel te moeilijk vond. Toch beet ik door en volharding werd beloond, dat was mijn eerste game die ik ooit heb uitgespeeld. Op mijn 7de had ik al een een Super Nintendo ter beschikking. Inmiddels had ik al de volwassenheid in me om meerdere games te kunnen masteren. Alle Mario's volledig grijsgedraaid, welja gedraaid in de jaren '90 werkte vrijwel alles nog met cassettes. De eerste controller overigens met schouderknoppen, in mijn opinie nog altijd één van de beste controllers ooit gemaakt. Rond mijn 11ste verjaardag had ik daar ook wel genoeg van en maakte ik de overgang naar de Playstation. Inmiddels was ik ook helemaal hooked aan de computer die bij een vriendin van me stond. Elke zondag ging ik er heen voor games zoals Wolfenstein 3D, Doom, Heretic, Hexen, Nightmare 3D, Stunts & Cyberdogs uren aan een stuk te spelen. Een geweldige tijd was me dat, halverwege de jaren '90 had vrijwel niemand internet maar zij had het voorrecht om daartoe beschikking te hebben. Haar vader zat in de IT & reisde de hele wereld af. Als ik 's avonds bij haar bleef slapen (volledig vriendschappelijk uiteraard, de puberteit had ik nog niet bereikt) downloaden we net voor het slapengaan een game om deze de volgende morgen pas op onze harde schijf te vinden. Anyway, back naar de Playstation. Zowat de console waar ik mij het langst heb mee kunnen zoet houden, na de computer uiteraard die nog altijd mijn bureau siert. Games zoals Tekken, Resident Evil (nachten niet van geslapen) Die Hard, Metal Gear Solid, Formule One, Time Crisis... damn wat een console was dat toch. Met spijt in het hart heb ik op mijn 15de hiervan afscheid genomen om mij op de Dreamcast te schieten. Dream watte?! Hoor ik jullie al denken. De console werd geen lang leven beschoren, ze stierf aan een te! vroege dood. Gebrekkige marketing & distributie lagen aan de basis hiervan. Games vond je amper en toebehoren al helemaal niet, ik was genoodzaakt games te downloaden en deze zelf te branden om mij toch wat spelgenot te bezorgen. Enkele games die mij toch bijblijven zijn Jet Set Radio, Crazy Taxi, Sonic Adventure, Soul Calibre & Metropolis Street Racer. Als je ziet dat deze franchises vandaag de dag nog altijd worden uitgemolken maar hun geboorte zagen op de geweldige console 'The Dreamcast' kan je besluiten dat het een zonde was dat deze zo vroeg zijn laatste adem heeft uitgeblazen. Op mijn 18de dan maar overgestapt naar Gamecube maar ondertussen maakten de nextgen consoles hun opmars zodat ik deze hooguit een jaartje in mijn bezit heb gehad. Toch nog veel plezier gehad aan Pikmin, Timesplitters & Donkey Konga. De volgende logische stap was de Wii en daar heb ik nog geen moment spijt van gehad. Ik was een echte hardcore gamer maar sociaal gamen maakt steeds meer zijn opmars en die trend heb ik dan ook gevolgd. Gamen hoeft niet noodzakelijk voor nerds te zijn in te kleine, donkere keldertjes. Gamen kan gerust gebeuren met enkele vrienden op een gezellige sofa. Inmiddels heb ik op de Wii zowat alle toppers gespeeld al moet ik nog aan Okami beginnen. Terug naar de enige blijvende liefde op gamesgebied: mijn computer. Ik speel inmiddels al een goede 8 jaar counter-strike, heb dit op hoog niveau gedaan maar ben er vanwege tijdsgebrek terug uitgestapt. Rare wereld overigens, ik kwam thuis van school & die game eiste al mijn tijd op. Je had online veel 'vrienden' maar diepe gesprekken voerde je vrijwel nooit. Toch kende ik op mijn hoogdagen vrijwel iedereen en op zich mis ik dat nu wel als ik heel af en toe nog eens op het counter-strike icoontje klik. De laatste jaren ben ik terug beginnen de toppers te spelen die ik aan mijn neus moest laten voorbij gaan wegens te hoge specificaties. Een nieuwe computer kan wonderen doen en inmiddels heb ik Far Cry 2, Bioshock, Fallout 3 & F.E.A.R. gemastered. Op deze regenachtige dag daarentegen zoek ik mijn heil eerder in vredige games... Grim Fandango tonight is the night!
We zijn nog maar enkele uurtjes verder dan het posten van mijn laatste bericht en het kriebelt terug om mijn gevoelens op papier te zetten, digitaal papier als het ware. Hoogst waarschijnlijk leest niemand dit maar 'I don't actually care', het doet gewoon deugd te weten dat dit eventueel kan gelezen worden. Mensen die effectief mijn blog volgen mogen altijd een reactie achterlaten zodat ik ook op de hoogte kan blijven van al dan niet aanwezige lezers. Op de achtergrond weerklinken hier zachte saxofoon melodieën, een plezier voor mijn oor op deze nog altijd warme dag die ik spijtig genoeg niet buiten kan doorbrengen. Vandaag heb ik de neiging om iets te lang stil te staan bij dingen en veel hopeloos denkwerk te verrichten. Waar is de tijd van kind zijn en helemaal geen zorgen rondom je hoofd te hebben. Dat waren de momenten dat je pas echt gelukkig kon zijn en deze komen hoogst waarschijnlijk nooit meer in die vorm terug. Het leven is zo gecompliceerd en overal trekken mensen aan je arm zodat je nooit echt volledig rust hebt. Ook al ben ik een echte 'people person' ik heb ook vaak nood aan even wat tijd voor mezelf. Vaak denk ik dan ook hoe het leven zou zijn op volledig geïsoleerde plaatsen zoals Antartica of tropische vrijwel onbewoonde eilanden. Daar heerst er helemaal geen chaos zoals wij deze in België kennen. Ik had gewoon in Afrika moeten geboren zijn, een grote glimlach op mijn gezicht & leven van de natuur. Spijtig dat leven van de natuur geen garantie is tot overleven en daarop zet ik de stap toch maar niet. Eigenlijk kan ik toch klagen over volledig zinloze dingen, ik heb in tijden van economische crisis nog altijd een goed werk. Heb ouders die me graag zien, vrienden die me bijstaan tot de dood als het nodig is & een vriendin die haar leven met me wilt delen. Toch voelt het plaatje niet volledig aan, ik ben meer avonturier dan dat iedereen in me ziet. Ik wil de wereld verkennen, landen zien, ervaringen ... ervaren maar faal hierin hopeloos. Op één of ander manier kan ik mijn roots niet loslaten en begin ik ons klein landje al te missen van het moment ik er langer dan een week van verwijderd ben. En daar wringt nu net het schoentje als je in je gedachten een wereldreis wilt maken.
