Nogal wisselvallig weer met een flauw zonnetje en af en toe een bui - dus weer voor de echte mannen. Om van het geknoei met de spanbandjes verlost te zijn de chip in mijn technische bushouder gestopt wat geen goed idee bleek want geen registratie. Beetje jammer, ook gezien de forse 42,00 EUR die men in La Roche vraagt. Uiteindelijk afgeklokt op 6u39 wat volgens de uitslag goed is voor een 700ste plaats op 1332.
Nog eens samen met Lothar afgezakt naar Hamoir voor de Eddy Merckx.
Het resultaat was best ok ook al gezien flinke rugpijn de laatste 20 kilometer en beter dan de vorige editie : 456ste op 1.087 in een tijd van 6:09:05 (effectief).
Sfeer was er helemaal niet. Het was meer van moeten, zelfs Eddy hebben we niet gezien.
Na enkele jaren afwezigheid nog eens aangeknoopt met oude liefde. In plaats van de slapeloze nachten op de bus van SK Heusden gekozen voor een mooie chambre d'hotes in de buurt van Compiègne. De uitdaging werd ook aangegaan door Jimmy en Lothar. Sabine en Tania zorgden voor morele steun en technische en andere bijstand.
Het weer is goed, niet te warm en vooral geen regen. De eerste kasseistroken lagen erg modderig en glad maar naarmate dichter bij Roubaix lagen de kasseien er "geweldig" bij.
Het blijft toch de meest mythische klassieker met veel zeer internationale belangstelling.
De 237 km in uitstekende weersomstandigheden en dus in schril contrast met vorig jaar. De eerste 200 kilometer gingen goed tot zeer goed. Voor de laatste 40 kilometers geen reserves meer ; de doortocht op La Redoute was dan ook stapvoets. Vertrokken om 7:00 uur en aangekomen om 16:30 uur. Vandaag ook het echte debuut van Tania die vier hellingen en 67 km afwerkte.
La Tournay is opgenomen in de Lotto cycling tour van 2008 en dat is een goed idee. De bekwame organisatoren zorgen op die manier voor een goede omkadering in een andere streek. De rit met start in Doornik verkent het noorden van Henegouwen en keert in Ronse.
By far de best georganiseerde fietstocht met zeer goede bevoorrading, geoliede inschrijving en een indrukwekkende aankomstorganisatie met voor iedereen bewaakste fietsstalling en alles wat een wielertoerist nodig heeft. Hoe gaat men dit ooit nog beter doen?
Tof parcours met lange aanloop op het strand richting De Haan. Daarna stukje openbare weg en paadjes in de duinen. Ook een leuke passage ter hoogte van Twins. Resultaat niet goed : 334ste op 601 is niet echt in de eerste helft. De après was abominabel - beter er was geen après. Ook geen douches.
160 kilometer en 18 hellingen waaronder alle bekende Ardense klassiekers. Door de ruime starturen staat iedereen er wat alleen voor. Op vier beklimmingen ook tijdsopname (werkte bij mij niet op La Redoute maar dat zou toch niet schitterend geweest zijn). Organisatie zeer in orde; publieke belangstelling moet nog groeien. Ook bier aan aankomst niet OK.
Beetje tegengevallen. De autorit van Biscarosse naar de voet van de col in Laruns viel erg tegen wegens veel te lang (bijna 4 uur). De col zelf is beetje onoverzichtelijk en wegdek is volgeklad door ETA en Tour de Francesupporters. De aankomst op de top levert niet echt een wauwgevoel - ook al wegens nogal grijs weer.
Thuis vertrokken om 5:00 uur en in Luik aan de inschrijving rond 6:45 uur.
Er waren 5.000 deelnemers vooraf ingeschreven en dus was er normaal gezien geen na-inschrijving; ik mocht er toch nog bij omdat ik zo'n mooie naam had !
Aldus gestart om 7:00 uur en aangekomen om 17:00 uur. De 235 km gingen zeer vlot.
Bij aankomst Chimay rood in plastieken bekertje en te weinig geld voor worstenbrood. Dan maar naar Quick voor drie hamburgers.
Truitje gezien van O.Z.A.L. Betreft een wielerclub met slogan "Op zondag altijd lol". Hollanders dus.
Alles ging zeer goed tot na laatste controle even voor La Roche. Met nog 30-tal kilometer te gaan verscheen de man met de hamer; eerst op een helling bij het buitenrijden van La Roche, daarna sloeg hij ongenadig toe op een glooiend stukje. Georges was dan pas opgewarmd.
Aan de aankomst Sean Kelly in het echt gezien - is toch niet hetzelfde als Eddy Merckx zien na de Grand Fondo Eddy Merckx.
Vandaag laatste dag van Dolomietenweek. We starten met de beklimming van de Campolongo waar Marc is verongelukt en brengen laatste groet. Daarna de afsluiter: Passo di Giao. Ik doe de 10 kilometer beklimming in 59 minuten en blijf daardoor ruim onder de tijd van twee jaar geleden - weliswaar toen in Dolomietenmarathon. In de eerste helft van de klim raap ik de lijken vlotjes op ; daarna gaat het moeizamer. Ben blij als ik boven kom en heb geen goesting meer. Ik drink samen met Tania een rode Chimay en doe de Falzarego met de wagen. Tenslotte nog zeer goede pasta boven op de col.
Vandaag een "Overgangsritje". De parcourbouwers waren in een mindere dag. Eerst rijden we met het hele peleton kilometerslang op een zeer drukke weg, dan zijn we de weg kwijt en vervolgens rijden we met ongeveer vijftig man verloren in Brunico. De carabinieri komt er aan te pas en Rik mag van de Italiaanders geen collega zijn. Uiteindelijk toch op de "goede" weg gezet, een soort autobaan die ons naar de Furkelpas leidt, een supersteile klim die in de Giro andersom wordt genomen (dan nog steiler). De dag wordt nooit meer een succes, het gaat regenen en we eten in een slecht georganiseerde tearoom; resten nog 30 km vals plat naar het hotel. 's Avonds bij het bubbelbadoverleg wordt gepleit voor de Giao.
De koninginnerit ! We beginnen met de Valparola en dalen dan af naar Cortina d'Empezzo. Na een relatief vlakke aanloop met de Patriek komen we aan de enig echte Tre Cime di Laverado.
Precies nog steiler dan twee jaar geleden.
Boven wachten Tania en Sabine net terug van een wandeling op Tre cime.
Nadien nog Tre Croce en Valparola om terug thuis te geraken.
Na een leuke rit, botsen we op Rik in de gangen van het hotel en horen het verschrikkelijke nieuws: er is een Limburger dood gereden! Dood! Niet een beetje aangereden, niet licht of zwaar gekwetst, neen dood...
Naarmate de avond vordert en de ongevalsomstandigheden beter bekend, blijkt hoe onnozel een ongeval kan zijn. In de Dolomieten zijn tal van mogelijkheden om lelijk te vallen, een bocht te missen, een afgrond in te duiken of omver gereden te worden door auto's, vrachtwagens en bochten afsnijdende motoren. Marc sterft in de beklimming ! van de Campolongo omdat een auto de eerste (flauwe) bocht van de afdaling door oververmoeidheid negeert en eerst Marc aanrijdt en meters verder in de weide tot stilstand komt.
De verslagenheid is groot, Rik heeft zijn handen vol met het overlijden, iedereen verwerkt de situatie op zijn manier. Bevreemdend aan de situatie is dat niemand goed weet wie Marc is, hij hoort bij geen enkele compagnie, heeft een kamer alleen en is nen stille.
We starten met de Valparola waar al meteen duidelijk wordt hoe de verhoudingen de komende week zullen liggen. Daarna op weg naar Pordoi en dan via Sella en Gardena terug naar Corvara.
Aangekomen in Corvara. Hotel Col Alto is best ok maar Gran Ciasa waar we twee jaar geleden zaten is toch van een andere afdeling. In de fietskelder onrustwekkend veel gesofisticeerde en dure fietsen gezien.
Na tien minuten fietsen was iedereen doornat. Na enig overleg besloten om maar tot Houffalize te rijden; we (Lothar, Georges en ik) hebben Bastogne dus niet gezien. In de namiddag werd het iets droger maar de lol was er wat af.
Aan de aankomst werd onze dag nog goed gemaakt door niemand minder dan Michel Daerden op kiescampagne die ons persoonlijk kwam groeten !
Lothar legde er al onmiddellijk de pees op en keek niet om. Jan Dhooge moest na 10 km naar adem happen. Het ging wat mij betreft zeer goed (beter dan Jan !). Even voor de aankomst in Mons dodelijk ongeval met fietser - goesting was toen over.
In de aankomstrefter zoals elk jaar kermis met Chimay.
Eerste keer meegedaan aan deze rit in Vielsalm; samen met Georges. Zijn verrast door grote belangstelling. Krijgen achteraf nog een cadeautje in de vorm van een zinloos windvestje.
Nog eens samen met Lothar afgezakt naar Hamoir voor de Eddy Merckx. 
160 kilometer en 18 hellingen waaronder alle bekende Ardense klassiekers. Door de ruime starturen staat iedereen er wat alleen voor. Op vier beklimmingen ook tijdsopname (werkte bij mij niet op La Redoute maar dat zou toch niet schitterend geweest zijn). Organisatie zeer in orde; publieke belangstelling moet nog groeien. Ook bier aan aankomst niet OK. 
Beetje tegengevallen. De autorit van Biscarosse naar de voet van de col in Laruns viel erg tegen wegens veel te lang (bijna 4 uur). De col zelf is beetje onoverzichtelijk en wegdek is volgeklad door ETA en Tour de Francesupporters. De aankomst op de top levert niet echt een wauwgevoel - ook al wegens nogal grijs weer.
Thuis vertrokken om 5:00 uur en in Luik aan de inschrijving rond 6:45 uur.
Schitterend weer. 
Vandaag laatste dag van Dolomietenweek. We starten met de beklimming van de Campolongo waar Marc is verongelukt en brengen laatste groet. Daarna de afsluiter: Passo di Giao. Ik doe de 10 kilometer beklimming in 59 minuten en blijf daardoor ruim onder de tijd van twee jaar geleden - weliswaar toen in Dolomietenmarathon. In de eerste helft van de klim raap ik de lijken vlotjes op ; daarna gaat het moeizamer. Ben blij als ik boven kom en heb geen goesting meer. Ik drink samen met Tania een rode Chimay en doe de Falzarego met de wagen. Tenslotte nog zeer goede pasta boven op de col.
Vandaag een "Overgangsritje". De parcourbouwers waren in een mindere dag. Eerst rijden we met het hele peleton kilometerslang op een zeer drukke weg, dan zijn we de weg kwijt en vervolgens rijden we met ongeveer vijftig man verloren in Brunico. De carabinieri komt er aan te pas en Rik mag van de Italiaanders geen collega zijn. Uiteindelijk toch op de "goede" weg gezet, een soort autobaan die ons naar de Furkelpas leidt, een supersteile klim die in de Giro andersom wordt genomen (dan nog steiler). De dag wordt nooit meer een succes, het gaat regenen en we eten in een slecht georganiseerde tearoom; resten nog 30 km vals plat naar het hotel.
De openingsrit ! 
Strontweer ! 
Alweer feest in Mons.
