Een levenspad kan soms rare kronkels nemen, na het verlies van Nancy begeef ik me soms in een dikke mist, het is er koud, donker en kil, ik wordt er bang en voel me verdrietig, maar steeds zie ik in die donkere massa een lichtje in de verte schijnen, ik wordt er door één of andere reden naar toe geleid en kom zo op een plaats terecht waar de zon schijnt, het is warm en de hemel is er helder blauw, ik voel me gelukkig. Het is mijn familie die me telkens in down-momenten naar die plaats loodst. Via deze manier wil ik maar duidelijk stellen dat “gelukkig zijn” en “ongelukkig zijn” soms dicht bij elkaar liggen, maar veel mensen begrijpen dat niet. Via foto's, muziek en tekst zou ik graag mijn voelen en denken op deze blog plaatsen, eigenlijk zou ik het graag beschouwen als een dagboek over mezelf.