|
Voor
de trouwe lezer van dit blogje zal het misschien bekend overkomen Zuid
& Noord in één adem te horen vernoemen. Dit heet dan de Vrije
Herenigde Nederlanden. Deel uitmakend van een V.E.: Verenigd Europa.
Al de rest is larie en apekoool. De Lage Landen byder See kunnen best voort zonder die EUSSR!!!!
En
wie weet? Met de blik op deze kaart
**
*
vraag
ik mij af: dat daar helemaal boven rechts, dat gezellige oeroude
Rusland der Tsaren, dat is toch vanouds een wezenlijk deel van onze
Beschaving?
Ja;
natuurlijk, als we even abstractie maken van dat barbaarse
communisme/spcialisme dat de ganse wereld bedoelde te verknechten. En
daarbij grotendeel in gelukt is ook. Inclusief Het Vaticaan, naar thans
meer en meer blijkt.
Vandaar
de hang om meer en meer te weten over ons gezamenlijk verleden. Over
oude banden die na de Franse Revolutie en de verkeerd begrepen
modernisatie geweldig hebben afgezien
Zo is het, bij de gratie van de jeugdige schrijver & conferencier Bart Van Loo
(°1973) dat ik de lijn der Geschiedenis weer heb kunnen opvissen.
Daarbij was Wikipedia mij zeer gunstig om de hiaten te vervolledigen die
mijn gehoor gemist hadden. Al die namen! Al die data! Franse beroemde
koningen, die na 1302 veel te vlug hun lesje vergeten waren. Graven van
Vlaanderen die vanaf de jaren 1383 (Slag bij Westrozebeke en Franse revanche voor Groeninge)
zoete broodjes bakten bij de Hertogen van Bourgondië en omgekeerd.
Dyon, de Hospice de Beaune, de Pommard, Nuits St Georges, etc, etc
. Er
werd Brigge, Gent, Ieper, handel gedreven tot in Sebastopol en Novgorod
in het uiterste puntje van Siberië.
Vooral
als Van Loo, deze woordkunstenaar doorheen de Franse Geschiedenis
minutieus de Vlaamse Gouden Sporen tot in het kleinste detail
reconstrueert. En weer tot leven btrngt
Van onze Lage Landen beleefde het Calvinistisch geworden Noorden de Gouden Tijd in de 17de
Eeuw. Maar het Roomse zuidelijker gelegen Vlaanderen was ondertussen
wingewest geworden voor Rome en de Spanjaarden. Voorbij de gouden jaren 1383-1477,
die de schrijver de inspiratie brachten om Bourgondisch Vlaanderen te
promoveren tot wereldleiders. Werkzamer en weelderiger dan Parijs en
Londen samen. Waar zelfs onder meer Kral de Stoute (° 1433), Graaf van
Vlaanderen een nieuwe Kruistocht probeerde op de been te brengen om Constantinopel, gevallen
in n 1453, op de Turken te heroveren. Het duurde tot hij in 1477 bij
Nancy (Lorraine) sneuvelde. In de strijd om nog meer grondgebied. Van
hem zei men toen al, dat in zijn Rijk de zon nooit onderging. Het waren
de Hoogdagen voor Brugge, Gent Ieper, Kortrijk, ja zelfs Poperinge
.
Hier wordt uitdrukkelijk en met aandrang verwezen naar
**
https://menen.bibliotheek.be/catalogus/bart-van-loo/de-bourgondiers-aartsvaders-van-de-lage-landen/boek/library-marc-vlacc_10197787
*
Het
boek is nog maar pas in 2019 verschenen. U moet het gelezen hebben.
Meer nog, het mag in geen enkele Vlaamse huiskamer ontbreken. Want het
is de (vergeten) deur naar de toekomst
Ja, zelfs, nu de Religie noch
Parijs geen rol meer spelen, de kortste weg naar de Herenigde Vrije
Nederlanden.
Sid Lukkassen
Clownen of niet clownen, dat is de vraag
Het leven lacht je niet toe: het leven lacht je uit
**
https://doorbraak.be/clownen-of-niet-clownen-dat-is-de-vraag/
*
Gisteren, 21 NOVEMBER 2019
Clown
foto: ©Wiimedia Commons
*
Het is ieder voor zich en God voor ons allen
Laten
we nog eens stilstaan bij de film Joker, die onlangs uitkwam. De film
toont de ontbinding van de sociale orde in het leven van Joker
ontbreken hogere doelen die hem kunnen verheffen of inspireren. Er is
geen enkele overkoepelende aspiratie waar hij zich aan kan optrekken of
zijn identiteit op een positieve manier mee kan verbinden. Het is ieder
voor zich en God voor ons allen: de film toont een winner takes all
maatschappij waarin de lagere klassen weinig waardering voor hun werk
ontvangen ze worden behandeld als inwisselbare tandwieltjes. Mensen
die kampen met depressies of andere geestelijke ziektes kunnen al
helemáál nergens een relevante, constructieve rol vervullen.
Clownen in het Avondland
In Avondland en Identiteit (2015) beschreef ondergetekende dit als volgt:
Al
hebben we er niets aan, we zijn graag even het centrum van de aandacht
in onze vluchtige, narcistische maatschappij lijkt dat het hoogst
bereikbare. Denk aan een vissersboot met emmers vol krabben die over
elkaar omhoog proberen te klimmen. Als u wilt weten waarom mannen elkaar
voor de lol afzeiken en vrouwen kattig zijn, is dit het antwoord: de
afwezigheid van een sociale ordening of een gedeelde moraal in het licht
waarvan het leven zin heeft. Onze samenleving is niet verenigd in een
grootse droom, een overkoepelend ideaal of een langetermijndoelstelling.
De maatschappijleden beconcurreren elkaar met morele mooidoenerij (ik
sponsor de natuur, straatkinderen, bedreigde diersoorten), sociale
status (ik ben bevriend met de eigenaar van die hippe
uitgaansgelegenheid) en prestigieuze speeltjes (ik heb een Google
Glass). (blz. 50-51)
In
Joker wordt dit alles gepersonifieerd door acteur Robert de Niro. Hij
neemt de rol op zich van de beroepsmatige afzeiker, de talkshow-host die
binnenloopt als anderen zich in zijn show voor schut zetten. Hij
verpersoonlijkt het Hollywoodeske policor-elitarisme van een gezapige,
gevestigde jetset-showbusiness laag die alleen met ironie naar de
werkende klasse kan kijken.
Het
enige positieve wat hieruit opdoemt, is chaos. Het positieve doel van
de Joker is chaos, want chaos is zo eerlijk als een loterij: een
herstart die nieuwe kansen voortbrengt. Waar de gevestigde orde wegvalt,
verliezen de fat cats hun privileges en openen zich frisse wegen.
brexit
Voordat
we tot conclusies kunnen overgaan moeten er voorbeelden de revue
passeren: die maken het maatschappelijke absurdisme invoelbaar. Deze
ervaringen zijn essentieel om het tijdsbeeld van deze grote clownshow
neer te zetten.
Winnie de Poeh
geen goed woord opbrengen voor Disney
De
eerste geschiedenis betreft opnieuw mijn oude tekenleraar. Toen ik
tekenles volgde op de bovenbouw Havo, bracht iemand op een dag Winnie de
Poeh ter sprake. De tekenleraar kreeg een woede-uitbarsting. Het was
absoluut abominabel en schandalig hoe het commerciële Disney de
oorspronkelijke artistieke creatie had opgekocht en vervolgens
versimpeld en verkracht! De visie van de authentieke kunstenaar was
platgewalst door de geldzucht van het grootbedrijf. De beste man kon
duidelijk geen goed woord opbrengen voor Disney.
Anderhalf
jaar later keerde ik terug als ondersteunende kracht met een bijbaan op
dezelfde school. De tekenleraar gaf nu les aan een onderbouwklas
waarmee letterlijk geen land te bezeilen was. Het regende propjes en
tekenmaterialen suisden door de klas iedereen deed maar wat. De docent
probeerde uit te leggen dat de leerlingen een sprookjesdoolhof moesten
tekenen maar kon zich nauwelijks verstaanbaar maken. Er was geen spoor
van coherentie in de situatie aan te treffen. Ik las de wanhoop in de
groeven van zijn gezicht. Toen richtte hij zich op en riep de klas in:
En als je dan niks kunt verzinnen, dan teken je maar iets na van
Disney.
Het
voelde alsof er een held van zijn sokkel viel. Ik sprak hem naderhand
voorzichtig aan en vroeg aftastend of hij over Disney van mening was
veranderd. Er straalde een afgematte, uitgebluste indruk van hem af.
Tsja Sid. Op een zeker moment ben je oud je hebt je strijd gestreden,
je bent moegestreden. Dan is het tijd om je idealen over te dragen aan
een jongere en meer principiële generatie. Bedremmeld en vernederd
voegde hij hieraan toe: Ik heb laatst voor mijn jongste zoon nog
speelgoed van Disney gekocht
Mevrouw Klazien
Voorts
komen we op mevrouw Klazien. Dat was al helemaal een wrang avontuur.
Vanuit de volksuniversiteit werd ondergetekende naar haar doorverwezen
om samen een cursus op te zetten over filosofie en literatuur. Het begin
was al wat raar ze kon niet bellen omdat haar telefoon was
afgesloten. Ik moest persoonlijk op bezoek. Uiteindelijk vond ik ruimte
op de ochtend van een Paasdag.
Zij is eigenlijk de draagster van onze cultuur
Daar
aangekomen bleek dat deze dame op leeftijd woonde in een ijskoud huis:
ze had Nederlands gestudeerd en wist alles van de vaderlandse
literatuur, maar werkte daarna bij een radiokanaal dat was wegbezuinigd.
Zij is eigenlijk de draagster van onze cultuur, schoot het door me heen
één van de laatsten die weet wie Vondel was en de dichter Poot. Toch
leefde ze in abjecte armoede.
Net
als voor de telefoonverbinding was er geen geld voor verwarming. Ik
dronk thee van brandnetels uit de tuin waarin haartjes ronddreven die ze
zelf niet zag. Haar dagen bracht ze door met een dik boek vol
kleurplaten. Toen ik die avond aan de Chinees zat met mijn ouders wist
ik dat zij alleen zat, met Pasen in een koud huis. Een half jaar later
zat ik met de VVD-scoutingscommissie om tafel in Den Haag steeds
spookte het beeld van mevrouw Klazien door mijn hoofd. Een welgestelde
bovenlaag die de cultuur aanneemt als vaststaand gegeven zonder te
beseffen wat daar allemaal onder zit.
Absurdisme
Dit
absurdisme in de onderbouw is doorgedrongen tot de bovenbouw of
misschien is het omgekeerd gegaan, zoals een blik op brexit en de
Europese Unie suggereert. Officieel kan, volgens de statuten, de
Europese Commissie pas starten als alle Eurocommissarissen zijn benoemd.
Het wachten is nu op de Britten, die nog niemand hebben voorgedragen en
dat volgens de officiële regeringsverklaring ook niet voornemens zijn.
Ursula von der Leyen wist geen beter antwoord op dit dilemma te
verzinnen dan: We antwoorden niet op hypothetische vragen. Brexit
blijft voor de bestuurlijke klasse vooralsnog een hypothese.
Er
staat een artikel in de herinnering dat de leegheid van de hedendaagse
politieke partijen bekritiseert. Neem nu de inhoudsloze verkiezingsspot
die Nederland gelijkstelt aan een vaas die wordt getaxeerd in het
tv-programma Tussen Kunst en Kitsch. Partijen doen steeds minder moeite
om hun ideologische leegheid te verbergen. Sommigen houden geen
congressen meer maar festivals, met cabaret andere partijen
komen niet verder dan verkiezingsspotjes waarin mensen elkaar goede
morgen! wensen. Deliberatie, het politieke overtuigingsproces gebaseerd
op inspraak en intellectuele arbeid, is vervangen door een
volksvermaak, wat tegelijk neerbuigend is naar het volk. Je straalt
uit dat de ideeën op zijn en dat alles al in kannen en kruiken is, als
je zoiets doet.
Afgetrapte cliniclown
Maar
wie denkt dat we de bodem daarmee hebben bereikt, komt bedrogen uit! We
zouden bijna denken dat alle absurditeit wel is verteld en dat er geen
voorbeelden meer te vinden zijn
Toen kwam D66-leider Rob Jetten plots
in beeld op een partijcongres:
Intussen
kunnen de leden in Breda met zijn kartonnen tweelingbroer op de foto en
wordt er in de centrale hal een half uur uitgetrokken voor Koken met
Rob. Daarin maakt Jetten met zijn rug naar het publiek een gerecht
klaar met courgette en avocado.
En
toen viel dit dus uit de lucht: een filmpje op het medium TikTok waarin
VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff zich presenteert als afgetrapte
cliniclown, aldus DDS.
De
essentie van deze voorbeelden is tegelijk de essentie van de westerse
cultuur vandaag: alles aan het Westen dat niet-clownesk is, wordt
gepresenteerd als tóch clownesk alles wat niet clownesk wil zijn wordt neergezet als nazi.
We zien het ook aan deze uitvoering van Papageno uit Die Zauberflöte
van Mozart en Schikaneder. Het werk moet worden uitgevoerd in malle
pakjes, ironiserend en ridicuul. Want een masculiene energie die zich
onapologetisch en ongefilterd openbaart, past uiteraard niet binnen een
postmoderne cultuur die enkel via spot en scherts de eigen bronnen kan
verstaan. Ooit liet Thierry Baudet aanwezigen op een bijeenkomst
luisteren naar klassieke muziek: videobeelden toonden hoe dit voor de
bezoekers moeilijk te verdragen was de onderliggende insteek was
namelijk niet ironisch.
Bindmiddel
Enkel nieuwe verbindingen mogen
Het
cement in de samenleving is weg: de verschillende werelden vloeien niet
in elkaar over maar springen in elkaar over, zonder aanloop. Die
verspringing is de voeding van het absurdisme. De opvolgende wereld
heeft niets gemeen met de wereld waarin je je thans bevindt: dit
verweesd-zijn maakt dat mensen op zoek gaan naar binding, naar hun
wortels en identiteit. Dit zoekproces is bedreigend voor de postmoderne
kosmopolieten die de wereld uitsluitend ironisch kunnen bezien:
binding zoeken mag wel, maar niet met de eigen cultuur en gemeenschap.
Enkel nieuwe verbindingen mogen het liefst met het onbekende
hoe meer exotisch en niet-Westers, hoe ongevaarlijker. Want dat is
beter dan het eigene. Volg je die weg dan eindig je als eenzame clown
het leven lacht je niet toe, het leven lacht je uit.
In
dit alles klinken echos van het marxisme door: het marxisme
ontwikkelde theorieën over de verhouding tussen de onderbouw en
bovenbouw vandaag zien we dat het clownen in beide maatschappelijke
lagen hoogtij viert. Noch de libertaire, noch de socialistische
profetieën zijn bewaarheid: de synthese is een even clowneske als
atomistische toestand het leven valt uiteen in fragmenten die
wegdrijven op een zee van desillusie en absurdisme.
Dit
artikel was voor zover de auteur het nu kan voorzien het laatste
deel in de miniserie over het leven in een grote clownshow. Lees ook
deel 1 | 2 | 3 | 4 | 5. Een wezenskenmerk van clownesk absurdisme is
echter dat het zich niet laat voorzien
Op
25 november geeft ondergetekende een lezing voor KVHV over dit
onderwerp op de Universiteit van Antwerpen, Rodestraat 14 om 20:00 uur.
Oef! Even uitblazen.
Ondertussen over naar volgerde bedenking.
Het
is een oud gezegde, dat wie zijn verleden niet kent, ook geentoekomst
heeft. Zo zou onze Beschaving niet zijn wat ze geworden is, zonder
kennis van de Oudheid, vooral de Grieken, de Romeinen, het Christendom
en de Verlichting.. De schoonheidsfoutjes ervan moeten we er maar
bijnemen.
Enne,
a ropost: vooral de woorden van Julius Cesat niet vergeten. Dat wij, in
onze landen toen al de dappersten aller Galliërs waren
Wat hieronder
niet al lachende kan gezegd worden, is de waarheid niet
**
*
Vrijdag 22 November 2019
|
