Fries hengstje zoekt een nieuwe thuis... Daarmee werd een lang gekoesterde droom werkelijkheid. Maar als nieuwe paardeigenaar zonder ervaring ging ik op zoek naar informatie en had ik soms het gevoel dat ik eerder in een nachtmerrie was beland. Ondertussen ben ik wat meer tot rust gekomen. Ik heb nog veel te leren en mijn 20-maanden oud Friesje ook. Maar ik ben ervan overtuigd dat we samen en met vallen en opstaan uiteindelijk ons doel zullen bereiken. Kom je mee op onze ontdekkingsreis?
14-12-2016
Help! Ik heb een paard...
Dat was op zaterdag 3 december 2016 de gedachte die zo rond de middag opeens in paniek bij me opkwam. Daar stond ik met een Friese hengst van bijna 21 maanden oud op een stuk gras naast ons huis dat als weide moet doorgaan. Gelukkig is die weide grotendeels omheind met een stevig hekwerk van 1,80m maar daarmee is alles gezegd. Tussen de tuin en de weide staat een buxushaagje en een open pergola. De tuin is deels omzoomd met een beukenhaag en deels afgesloten door een schutting. Omdat we de garage aan het renoveren zijn, staat er een auto gestald. Een deel ligt nog open gegraven met het doel om de weide te voorzien van water en elektriciteit. Aan de andere kant zijn de voorbereidingen voor de aanleg van een siervijver zichtbaar. De fundering van de 4-seizoenen kas ligt te wachten om in gebruik genomen te worden. Had ik al vermeld dat ik geen hooi, stro of schuilhok heb? Het statement dat dit geen ideale omstandigheden zijn om een paard te houden, is dan ook wel hét understatement. Onverantwoord? Ja, eigenlijk wel. Onbezonnen? Nee, toch niet. Als het uiteindelijk niet allemaal goedgekomen was, zou ik dit verhaal natuurlijk nooit delen. Maar voordat je me afschiet, veroordeelt en beoordeelt, laat me eerst mijn verhaal doen en laat me beginnen bij het begin.
Hoe het begon. Als klein meisje droomde ik al van het hebben van een eigen paard. Hoe dit zo kwam, vertel ik laternog wel.Belangrijker is het feit dat het paard er nooit is gekomen maar de droom, al was het op de achtergrond, is wel altijd gebleven. Ik heb ook heel lang gedacht dat een eigen paard altijd een droom zou blijven.Maar, dat was buiten mijn man gerekend. Hij wist dat ik fantaseerde over een zwarte Fries die Shadow zou heten. En soms fantaseerden we samen. Als ik 50 zou zijn, zou ik minder gaan werken en tijd vrij maken om mijn droom werkelijkheid te laten worden.Dat mijn man dit volledig steunde, bleek toen we nu bijna een jaar geleden verhuisden naar een huis dat hij doelbewust had uitgezocht: een huis met een aanpalende weide zodat ik mijn paarden aan huis kon houden.Als ik 50 was.Dan hadden we nog 3 jaar om het huis te verbouwen, de tuin aan te leggen en de weide voor te bereiden op de komst van twee paardenomdat je paarden nu eenmaal niet solitair moet houden. Alles was netjes gepland en de ruwe schetsen waren gemaakt. Tot... Tuinieren is ook een hobby van me. Twee jaar geleden kreeg ik van mijn man voor mijn verjaardag een 4-seizoenen kas. Uren heb ik erin besteed voor het telen van allerlei bloemen, plantjes maar ook groenten en fruit.Het is fascinerend om een zaadje in een potje met aarde te stoppen en een paar maanden later te genieten van een salade met zelf gekweekte sla, tomaat, komkommer en boontjes of in de winter een bord dampende stamppot van boerenkool uit eigen tuin op te dienen.Maar ik wijk af. Nu ik over voldoende plaats beschik, wil ik volgend seizoen, naast de kassen, ook een gewone groentetuin.Maar omdat ik best een drukke baan heb en met al het werk wat er nog in en rondom het huis moet gebeuren, wil ik die moestuin zo onderhoudsvriendelijk mogelijk maken. Aan de andere kant wil ik er ook weer geen fortuin tegenaan gooien dus ging ik op zoek naar betaalbare alternatieve voor de mooie maar vaak prijzige oplossingen die geboden worden. En zo kwam ik op een zoekertjessite terecht waar ik opeens "Fries hengstje" zag staan en een foto van een schriel veulen dat me met de meest prachtige ogen aankeek. Ik was verkocht. Maar ik was nog geen 50 en de weide was nog niet klaar en ik had nog geen tijd en nog zoveel andere redenen om de advertentie weg te klikken en weer over te gaan tot de orde van de dag. Dacht ik... Ik betrapte mezelf erop dat ik iedere keer weer aan dat veulen dacht. En nog een keer de advertentie bekeek. en nog een keer. Wat me in het verleden al vaker wel gelukt was, lukte me nu absoluut niet. Ik kon dit paardje niet uit mijn hoofd zetten. Dagen bleef ik ermee rondlopen en tobben. En hoe vaker ik naar hem keek, hoe verliefder ik werd. Na drie dagen heb ik mijn man op de hoogte gebracht. En zijn reactie had ik nooit verwacht: "Ik vind dat je het moet doen". Euh... Wacht eens even... Pardon? Hoezo, vind jij dat ik het moet doen? Er zijn genoeg argumenten om het niet te doen. En zo kwamen we in een gesprek terecht waarin we allebei onze argumenten aandroegen en waarbij ik probeerde om de ratio te laten overheersen. Maar liefde laat zich niet stoppen en tegen de argumenten van mijn man kon ik weinig inbrengen. Want inderdaad, wanneer is "de juiste" tijd? Misschien komt die wel nooit. Misschien moet je zelf de juiste tijd maken. Een ander argument was dat hij had gemerkt hoe rustig ik word als ik met paarden bezig ben. Afgelopen zomer kwam het paard van de buren wel eens bij ons op de wei grazen. Ik vond het heerlijk om met hem bezig te zijn en voelde ik alle stress uit mijn lichaam vloeien. Dan dacht ik niet meer aan S.L.A.'s en deadlines of aan slecht voorbereide projecten en installaties zonder instructies. Dan dacht ik even niet aan werkdagen van 14 - 15 uur of 7/7 beschikbaar zijn. Dan dacht ik niet aan een ingeklapte sceptische put of aan al het werk dat nog op me lag te wachten. Op die momenten bestond mijn wereld uit paard. En op één of andere manier heb ik een speciale klik met paarden. Wat het is weet ik niet, misschien voelen ze dat ik geen angst voor hen voel en zien ze me daarom niet als een bedreiging, ik weet het niet maar vaak is er al snel contact en vertrouwen. Dus stiekem was ik heel blij met de reactie van mijn man. Uiteindelijk heb ik er nog twee dagen overheen laten gaan vooraleer ik de adverteerder een e-mail stuurde. De uren die voorbij gingen voordat er een antwoord terugkwam, waren zenuwslopend. Na het lezen van de mail was ik helemaal met mijn hoofd in de wolken. Het liefste wilde ik in de auto stappen en het paard ophalen. Er volgden nog wat berichten heen en weer waarin ik wat meer te weten kwam over zijn achtergrond en waarom een nieuwe thuis voor hem gezocht werd. Er werd een afspraak gemaakt om te kijken. Voor mij was het vooral belangrijk om te zien hoe Storm, zo bleek hij te heten, op mij zou reageren. Ik geloof namelijk heel sterk in het feit dat een paard, net als katten, hun baasje kiezen. Niet andersom. En ik zie het niet zitten om de komende 20 - 30 jaar iedere dag met een paard te moeten werken dat ik heb geforceerd om me aardig te vinden. Zoals het helaas meestal wel gebeurt. De dagen tot de afspraak waren net zo zenuwslopend. Ik wist eigenlijk niets van paarden maar ik wist ook: het is Storm of geen paard. Althans, nog niet. Dus ging ik als een bezetene op internet surfen en las alles wat ik kon vinden over het houden van paarden, over Friezen (de paarden dan) over hengsten en eigenlijk over alles wat maar met paarden te maken had. Er was zoveel te vinden en tegelijk wist ik nog niets want de ene website sprak de andere tegen en de ene "paardenkenner"predikte een heel andere verhaal dan de andere expert. Paardenhouders op diverse fora, konden het ook niet eens worden met elkaar. Dus, daar zat ik. Ik was wel wát wijzer geworden waardoor ik een aantal beslissingen kon nemen hoe ik mijn paard(en) wil houden maar tegelijk zat ik ook met zoveel vragen. Eindelijk was de dag aangebroken dat ik kennis zou maken met Storm. Toen we onder begeleiding van zijn eigenaar bij de weide kwamen aanrijden, stond hij aan de omheining te wachten. Nog voordat de auto volledig stilstond was ik al in extase uit de auto gevlogen. Daar stond het meest schattige knuffelbeest dat ik ooit heb gezien. Ik moest me inhouden om niet meteen naar hem toe te vliegen. Toen ik dan eindelijk op de weide stond en hij spontaan naar me toe kwam, kon ik huilen van geluk. Dit was voorbestemd. Gelukkig had de eigenaar ook een goed gevoel en er werd een nieuwe afspraak gemaakt. De dierenarts zou langs komen om te kijken of Storm gezond was of wat zijn "mankementen" waren. Kwestie dat je weet waar je aan toe bent. N'est pas? Dat hij geen stamboek heeft en eventueel niet helemaal gezond zou zijn, kon me op dat moment al niet meer schelen. Dit paardje werd van mij. Uiteindelijk is het een algemeen gegeven dat Friezen (de paarden dan) wat gevoeliger zijn voor allerlei ongemakken. In de aanloop naar de "keuring" ging ik als een bezetene tekeer. Ik ging informeren bij de gemeente wat ik mocht en niet mocht met betrekking tot het bouwen van een onderkomen. Ik zocht naar nog meer informatie over paarden in het algemeen en over Friezen (de paarden dan) specifiek. Ik las alles wat ik kon vinden en hoe meer ik las, hoe meer ik panikeerde. Het leek wel of een paard van alles dood kan gaan. Van verkeerd gras tot beukennootjes over esdoornblad naar buxus en eik. En dan nog niet over dingen als Jacobskruid en bijvoorbeeld zuring gesproken. Hoewel iedereen het over één ding eens was - een paard herkent van nature de dingen die giftig of schadelijk voor hem zijn - vroeg ik me af of een paard van 20 maanden dat sinds begin van de zomer alleen op de weide staat ook dat onderscheid kon maken. En ik moest voor voldoende voedsel zorgen zodat hij niet zou knagen aan bomen en hagen en giftig onkruid maar kan een jong paard de verleiding van fris groen weerstaan? Ook al is het schadelijk voor hem? Gelukkig is het late herfst en groeit er niet meer zo heel veel maar toch durfde ik het risico niet aan. Iedere vrije moment was ik op de weide te vinden op zoek naar dingen die schadelijk zouden kunnen zijn voor "mijn" paardje. Ik raapte beukennootjes uit het gras, harkte bladeren bij elkaar, ging op zoek naar achtergebleven snippers van de gesnoeide buxushaag, snoeide alle takken van de bomen die in mijn beleving een gevaar voor Storm konden vormen, ik verwijderde het onkruid uit het gras waarvan ik wist of dacht dat het voor hem misschien mogelijk schadelijk kon zijn. Ik kwam nog meer tijd tekort dan anders. En opeens ging het snel. Heel snel. In de week dat de dierenarts kwam, zou mijn man de afrastering plaatsen in de weide zodat Storm een veilig onderkomen zou hebben. We hadden geen schuilhok of stal voor hem maar we zouden een tijdelijke stal huren en in het voorjaar zouden we dan zijn permanente verblijf bouwen. Storm werd "goedgekeurd" en terwijl ik bij Storm was, nam ik telefonisch afscheid van mijn man omdat die met spoed naar Parijs en vervolgens naar Limoges in Frankrijk moest. De afspraak was gemaakt dat we zaterdagmorgen Storm zouden ophalen. Ik wilde hem persé in het weekend ophalen zodat ik voldoende tijd zou hebben om hem in de gaten te houden tijdens de eerste dagen. Omdat zijn eigenaar soms ook in het weekend werkt, had ik de keuze of die ene zaterdag of nog drie weken wachten. Omdat ik niet wist hoe het die week verder zou lopen, spraken we af dat ik haar verder op de hoogte zou houden en desnoods het ophalen drie weken zouden uitstellen. Ik had nog 3 dagen. Toen mijn man pas op donderdagavond laat thuis was, was ik van mening dat we het ophalen van Storm beter konden uitstellen. Er was nog niets klaar en niets geregeld en we hadden nog 1 dag. Maar mijn man was resoluut. De trailer was geregeld en we zouden zaterdag Storm ophalen. Met gemengde gevoelens gaf ik toe. Sinds het eerste bezoek sliep ik slecht van verwachting maar ook van spanning. Waar begon ik aan? Deed ik hier wel verstandig aan om een paard te nemen? Nu al. De twee resterende nachten deed ik geen oog dicht. Hoe moest het goed komen? Hoe kon ik onder deze omstandigheden op een verantwoorde en veilige manier een paard houden? Een jong paard! En tegelijk voelde ik me zoals een zwangere vrouw die op het punt staat te bevallen zich denk ik moet voelen. Ik weet het niet zeker want ik ben nooit bevallen. Ik wilde vrijdag vrij nemen om dingen te regelen en hooi te halen. Wist ik veel dat de fourageur op vrijdag dicht is. En daar bovenop was het uitgerekend die vrijdag natuurlijk super druk en kon ik de vrije dag wel vergeten. Aan het eind van de middag konden we in het schemerlicht alleen nog tot de conclusie komen dat we eigenlijk niets konden doen. En over een paar uur kwam Storm. Op zaterdagmorgen zijn we Storm gaan ophalen. En zo kwam het dat ik op zaterdag 3 december 2016 rond 12 uur dacht: "Help! ik heb een paard." Vooruitblik. Over de reis naar huisen de verdere ontwikkelingen, vertel ik in andere blogs meer maar ik wil je alvast geruststellen met een vooruitblik. Diezelfde zaterdag had Storm kwalitatief goed hooi in overvloed, hebben we tot 's avonds laat in het donker paaltjes gezet en een veilige omgeving voor hem gecreëerd op een stuk weide waar hij naar hartenlust en zonder gevaar kon grazen. Het enige wat hij niet had was een schuilplaats. Maar hij werd al buiten op een weide gehouden waar alleen een schuildak staat en zijn wintervacht is dik en wollig. De weersvoorspelling was positief want hoewel het wel vroor, bleef het voorlopig droog. Ondertussen heeft hij een tijdelijk onderkomen en Storm lijkt het best wel naar zijn zin te hebben maar daarover in een volgend blog meer. Conclusie. Hoewel ik absoluut geen spijt heb - ondanks alle stress en de slapeloze nachten die het mij bezorgd heeft - over de manier waaropzou ikhet een volgende keer heel anders aanpakken. Ik zal dus nooit iemand aanraden om een paard "in huis te halen" als het huis er niet klaar voor is.
