Zoals de titel doet vermoeden... Mijn experiment op deze blog is gelukt. Er zit minder censuur op de zaken die ik graag wil vertellen, en wanneer ik merk dat dit er terug komt, dan kom ik hier weer even mijn hartje luchten, maar dit wil zeggen dat ik vanaf nu terug beschikbaar ben op de volgende 'huisblog': http://www.helina.be/blog
Als ik Helina iets wil vertellen moet ik op voorhand een beetje bekijken hoe je de dingen gaat zeggen want borderliners zien het zwart of zien het wit tussenin bestaat niet. En ik wil met Helina een serieuze relatie opbouwen. Dus als ik haar iets wil vertellen moet ik nadenken hoe ik het wil zeggen en dan ook nog eens me mijn problematiek. (Maar daarvoor moet je mijn blog maar lezen.) Maar ik moet proberen het voorzichtig in te calculeren. Maar toch heeft ze af en toe een figuurlijke schop onder haar kont nodig en soms moet ik ongewild een beetje streng optreden maar ik weet uit ondervinding ook doordat ik vroeger ook veel met borderline werd geconfronteerd weet ik dat ze die nodig hebben. Maar toch is Helina een hele lieve meid. En is ze alle aandacht en moeite meer dan waard. Grts Yankee
Ja dit kan inderdaad een beetje een rare titel lijken, maar daarvoor dient de ruimte hieronder... Om uitleg te geven over de titel zodat de zaken een beetje duidelijker worden, voor mezelf en voor jou, jij die nu aan het lezen bent.
Voor de eerste keer sinds deze week, (behalve de woensdag, maar toen was dat ingecalculeerd!) ben ik in de middag niet in mijn bed gekropen. Ik voel de vermoeidheid aan me knagen. Ze probeert me te verleiden om toch maar onder mijn lekkere dons te kruipen en even in de vergetelheid te stappen. Om even te vluchten van al de gedachten die in mijn hoofd spoken. Om mijn ogen even toe te kunnen doen en enkel duisternis te zien. Mijn hartritme te laten vertragen, net als mijn ademhaling, het zachte gevoel van de kussens tegen mijn hoofd, terwijl ik de dons tot tegen mijn kin trek... Het geeft me een raar gevoel. Het constante bezig zijn met allerlei soorten zaken (helpen met nagerecht klaarmaken, wortelcake die uiteindelijk meer een wortel-appelsien-amandel-citroencake is geworden, een grote afwas verwerkt, voorbereidingen maken voor het hoofdgerecht voor deze avond, even rond gaan neuzen om verhuisdozen te vinden, naar de bib gaan en tot de constatatie komen dat die helemaal niet open is, een mededeling gekregen van Yankeetje waarbij ik alweer het slechtste scenario voor ogen had, naar de winkel geweest, voor mezelf nog enkele t-shirtjes in solden gekocht, nog een pakje sigaretten meegebracht...) Dat is voor mij dus al een heel drukke namiddag en zonder even in mijn bed te kunnen duiken, is dat eigenlijk een 'normale' soort namiddag als je kook hebt die dag. Voor mij is dat eigenlijk totaal geen normale namiddag, want 'normaal' gezien kruip ik verlangend naar wat rust, in mijn bed, maar krijg ik te maken met één of andere nachtmerrie die kan dienen om een boek te schrijven en die uitmondt in een bestseller... Wat een zonde dat ik nu eigenlijk zoveel geen tijd heb om me daarmee bezig te houden. Ik had misschien al bekend kunnen zijn... (Als ik al een pseudoniem vond om onder te schrijven natuurlijk, want ik denk niet dat ik zou schrijven onder mijn gewone naam. Het zou zo geen enkele 'feeling' uitstralen eerlijk gezegd. Nee, dan zou ik eerder Helina als voornaam gebruiken en er één of andere kort, maar krachtige achternaam aan plakken.) Nee nee ik verspreek mezelf niet... Mijn volledige naam krijg je niet te lezen Niet dat ik veel te verbergen heb, daar gaat het mij niet om. Maar ik vind het best wel verstandig om onder één of andere schuilnaam te schrijven. (Zo is er bv Stephen King die vroeger onder Richard Bachman schreef en daardoor niet bekend werd, maar de pakkende 'King' die heeft het hem denk ik wel gedaan. Zeg nu zelf, 'Bachman' is nu niet om te zeggen het van het om bekend mee te worden. Iets kort, pakkend en krachtig om te tonen dat jij één van de beste bent!)
In ieder geval, ik zat eigenlijk maar wat rond te leuteren hierboven. Ik voel me allesbehalve normaal. Wat is eigenlijk de 'standaard' van normaal? Of is die 'abnormaal' waardoor je niet meer uitblinkt als je niet aan het standaard voldoet van 'normaal'... Allemaal te vermoeiend...
Ik ga mij nog gauw een sigaretje roken en dan weer aan de slag gaan!
Tot later! ;-)
EDIT: Zoals Yankeetje al geschreven had in de reactie: het gedacht van de 'worst-case-scenario' was helemaal niet nodig. Maar bij het minste nieuws dat er mij zal verteld worden of de woorden 'ik zou graag nog es iets met u bespreken/praten, roepen bij mij al serieuze alarmsirenes op. Dan heb ik zoiets van 'Wat heb ik mis gedaan? Wat is er gebeurd dat ik niet in de gaten heb? Wat is er aan de hand? Oh nee die kijkt zo serieus, het zal toch niet...' en dat gaat nog wel eventjes verder. Rampdenken... Ik weet het. Het is een denkfout die ons het leven zuur kan maken, en die hardnekkig is om uit je leven te bannen!
... zo lijkt het voor mij: een race tegen de tijd... Op 8 augustus is de verhuis er. De verhuis naar een nieuw leven. De verhuis om een nieuw leven op te starten. De verhuis waarin ik graag wil dat ik niet meer leef zoals vroeger... Minder chaos en meer structuur in mijn leven. Een nieuwe liefde in mijn leven. Geluk in mijn leven toelaten... Positiviteit toelaten... Leren aanvaarden... Heel belangrijk voor mezelf. Mezelf ook leren aanvaarden en anderen leren aanvaarden met hun goeie en ook slechte kanten. Samenwerken naar een mooie toekomst. Met een goeie inzet en moed er aan werken... Op die manier bedoel ik het dan. Een relatie is fijn, leuk, het geeft je een goed gevoel, maar langs de andere kant is het ook de bedoeling dat je geeft. Dat je de ander in de relatie een goed gevoel geeft over zichzelf. Af en toe eens een complimentje geeft (ja daar is soms nog wat werk aan)... Een lief woordje hier en daar... Liefde uiten, niet alleen op lichamelijk vlak zoals aanrakingen, maar ook op een mondelinge manier (da's wat nieuwer voor mij)... Kortom zoals de schrijver Alfons Vansteenwegen zegt: "Liefde is een werkwoord". (Ik heb het boek in mijn bezit en kan (zonder het effectief te hebben gelezen) mij wel een beeld voorstellen van wat hij allemaal wil overbrengen, maar misschien best toch wel eens 'bepiepen' zoals ze dat zeggen... wanneer ik tijd heb uiteraard)
Want tijd... Dat is nu net iets waarvan ik eigenlijk niet veel heb. Ik bedoel dan... In mijn gedachten zit het zo propvol dat ik eigenlijk een hele dag aan een stuk zou kunnen blogposten. Ik heb speciaal met een sociotherapeut overlegd over de situatie met mijn inpakken en dergelijke... Wat niet van een leien dakje afloopt eerlijk gezegd. Een paar dozen kan ik inpakken en dan moet ik al opletten dat ik niet over mijn grenzen ga... Dat is wel een beetje sneu... (zoals ze dat zo lekker in het Nederlands zeggen) Dus op die manier ga ik ook op andere momenten dan enkel in het weekend, wat spullen in gaan pakken, zodat ik niet te veel over mijn grenzen zal gaan. Op dinsdagmiddag, woensdagmiddag en vrijdagmiddag kan ik ook naar huis gaan en mijn ding doen... Het enige wat er een beetje minder positief aan is, is het feit dat mijn ex zijn vriendin vanuit Engeland naar België heeft gehaald en dat zij dus daar ook is. Niet omwille van het feit dat ik er niet mee om zou kunnen, maar omdat ik niet echt het gevoel wil hebben dat ik niet meer welkom ben in mijn eigen huis. En aangezien ik gehoord heb dat ze het niet zo tof vindt dat ik thuis mijn eigen was nog kom doen enzo... Vrees ik er een beetje voor dat ik mij minder op mijn 'gemak' zal voelen ginder. Maar als ze mij nu gewoon laten doen, dan zijn ze rapper van mij af, toch? Het is allemaal zo'n verwarde situatie en ik wil liever gewoon op mijn ukkie mijn ding gaan doen, zodat alles rap in kannen en kruiken is en misschien hoef ik dan zelfs niet tot het laatste weekend nog halsoverkop zitten inpakken. Maar ik zou het wel allemaal op tijd willen gedaan krijgen en met mijn rug is dat nu eenmaal geen simpele zaak...
Over mijn rug gesproken... Ik ben dus naar de rugdokter geweest. En na foto's te nemen en dergelijke (en een forse duw tegen de pijnlijke plaats auw!!) kreeg ik te horen dat ik er mee zal moeten leren leven... Voor de verhuis is het mogelijk om een soort van steunverband te dragen voor mijn rug en mag ik pijnstillers nemen... (joepie... not) Daarnaast heeft hij mij ook nog kinesetherapie voorgeschreven, kwestie van mijn rugspieren eventueel wat meer te versterken... en dat is het zowat... Ik vraag mij soms toch af of hij het zo leuk zou vinden om dag in en dag uit met mijn pijn te leven... grmbl!
In ieder geval, het is heel drukjes in mijn hoofd... O ja wat ik dus nog wou vermelden... Woensdagmiddag ben ik ook naar huis geweest en heb ik een vijftal dozen ingepakt en dergelijke en mij meer zitten zorgen maken over het feit dat ik moest inpakken dan het inpakken zelf, waardoor ik dus 's avonds even een terugval heb gekregen: mijn angst kwam weer de kop opzetten. (Nee Yankeetje, dat lag totaal niet aan u, ik ben gewoon iets te veel over mijn grenzen geweest) En... (lap ik ben het eventjes kwijt) (zoek zoek...)
Het komt wel terug als het belangrijk is, denk ik. In ieder geval... Het is tijdens de nacht serieus 'gezellig' tijdens mijn dromen... Als ik van elke nachtmerrie een verhaal kon uitbrengen, dan was ik nu al rijk geweest denk ik. Deze nacht ging het over kinderen ontvoeren en dergelijke. (Waar haal ik het toch vandaan?)
Voor de rest ben ik er nog steeds levend en wel... en zie je me de volgende keer terug ;-) Tot later!
Ik had al een hele resem getypt over hoe ik me voelde en dergelijke... Door één of andere 'weetikveelwatergebeurdis' is alles weg. Ik had nochtans al een halve pagina vol... Heel jammer. Want er kwamen echt wel zaken naar boven. Ik ga proberen om het terug te krijgen uit mijn gedachten, maar ik weet niet of het zal lukken... (Ik had beter eerst in Word mijn gedachten genoteerd en dan pas naar hier gekopieerd... maar is nu te laat natuurlijk.)
Het afgelopen weekend, de zaterdag, ben ik beginnen inpakken in mijn appartement. (Omdat ik dus binnen een maand verhuis.) Ik bleef maar zitten en kon het niet opbrengen om een doos vast te nemen en te beginnen. Ik voelde me zo futloos... (Wat me doet denken aan wat ik als eerste typte toen ik bezig was met de vorige blog: dat ik namelijk geen fut had om een 'passende' titel te vinden, geen fut. Weinig inspiratie.) Uiteindelijk ben ik dan toch begonnen met inpakken... Het was namelijk de bedoeling om in te pakken. Maar de energie ontbrak me. En na 2 dozen, moest ik al even gaan zitten. Ik kan niet tegen de warmte (voor anderen lijkt het precies alsof het hen beter afgaat en daar ben ik jaloers op), ik had geen energie en mijn rug speelde mij ook parten. (Voor vandaag ben ik te laat voor de rugdokter aangezien ik mijn ticketje deze ochtend niet heb gehaald, om zo als één van de eerste te zijn tijdens de vrije raadpleging tussen 11 en 12 u. Maar ik moet er heel dringend naartoe... Hoewel ik het constant uitstel...) En ik werd emotioneel omdat IK degene ben die verhuis en dus IK degene ben die moet inpakken en het lukte me niet of nauwelijks. Donkere gedachten dat er niks in orde gaat komen, spelen nog steeds door mijn hoofd. Ik heb het er moeilijk mee dat mijn lichaam niet mee wil met mijn geest. En mijn geest is ook moe van de constante chaos in mijn hoofd. Het verleden, heden, nabije toekomst en verdere toekomst liggen op een hoopje op elkaar en ik geraak er amper uit. Het is gewoon een beetje teveel. De relatie met Yankeetje is een groot lichtpunt in mijn leven. Daar klamp ik me aan vast en dan heb ik nachtmerries over het feit dat ik hem ga kwijtgeraken... Mijn verlatingsangst die naar boven komt. Door hem durf ik veel meer dan vroeger. Ik ben tot meer in staat dan vroeger, wat mijn angst betreft enzo. En dat is voor mij ook heel moeilijk om te vatten... Dat ik sommige dingen met hem blijkbaar wel kan, terwijl ik normaal gezien zoiets totaal niet zou durven aan te denken zelfs.
Het zijn woelige tijden momenteel en dat zal nog zeker voor een maandje zo blijven. Tot de verhuis in orde is, denk ik. En dan pas kan ik terug werken aan de zaken van het verleden die mij constant porren met de boodschap: 'Hey ik ben er ook nog! Joehoe! Voel mij, denk aan mij! Por por!' Bah...
Ik zou dus eigenlijk volgend weekend terug naar huis moeten om in te gaan pakken, maar ik weet dus eigenlijk niet wat te verwachten. Ik bedoel daarmee: het kan zijn dat mijn ex daar niet meer alleen is. Hoe moet ik dat dan klaarspelen? Ok, ik hoef mij inderdaad niet zo van haar aan te trekken, ik ben tenslotte nog steeds in mijn eigen huis, maar toch zou het heel onwennig zijn. En daar heb ik eerlijk gezegd niet zo veel zin in.
Voor de rest... Ik zou nog wel even kunnen doorgaan. Dat ik mezelf mentaal er onderdoor haal door mezelf uit te kafferen omdat ik geen energie heb en mijn rug me in de weg zit. Dat de chaos veel is op dit moment en ik soms niet weet wat of hoe. Dat ik eigenlijk nog heel veel dingen te doen heb, maar het beste zou zijn dat ik eigenlijk eens een lijstje maak. Een lijstje van zaken die in orde gebracht moeten worden. Zoals verhuis van internet bv, of mezelf in het register van de andere gemeente te laten inschrijven. De brandverzekering van naam laten veranderen. De huisbaas verwittigen en de waarborg regelen van het oud appartement... Zoveel praktische zaken... En dan ook een soort van inventaris maken van zaken die van mij zijn, maar die ik zou kunnen vergeten... Hmm. Ik ben mezelf dat nu al een paar weken aan het zeggen en het is er eigenlijk nog altijd niet van gekomen. En het wordt eigenlijk wel dringend tijd!
Ik doe wel nog steeds therapieën mee die ik (zelfs al ben ik moe) mee doe, maar ik probeer er wel op te letten dat ik mijn grenzen niet te veel overschrijd. Dus de psychomotorische therapie zit er momenteel nog steeds niet in. Ik doe op dit moment wel 1 van de 2 praatgroepen per week mee, samen met' individuele crea, schrijven... En de sociomomenten. De groepscrea dat is meer dan een week geleden, maar ik hoop dat ik er deze week wel kan aan meedoen. Dus dat wil zeggen dat ik ook op tijd moet gaan slapen. Om middernacht ten laatste eigenlijk. Maar dat is voor mij ook al niet zo simpel, aangezien ik 's avonds pas wakker word. Zelfs al ben ik al de hele dag zo moe als een hond geweest.
(Ik besef opeens dat ik eigenlijk al keiveel heb geschreven, zonder censuur! En dat ik nog niet heb opgeslaan, dus het zou een zonde zijn dat ik dit verlies, dus ik ga dit even doen en misschien kom ik later nog terug om verder te noteren, maar momenteel heb ik, denk ik, wel even genoeg geventileerd.)
Een dikke knuffel voor Yankeetje en ik hoop dat hij inziet dat hij voor mij, zoals ik hierboven heb omschreven, een lichtje in de duisternis is. Zelfs al ben ik de laatste tijd al eens afwezig, of heb ik mijn kuren, of mijn emotioneel zijn. Ik zie hem graag!
... Na enkele uren deze pagina te hebben openstaan is het de bedoeling dat we er ook iets gaan inzetten natuurlijk!
Ja er kwam van alles tussen en op die manier kon ik mij dus niet focussen op de zaken waar ik eigenlijk op verder wilde gaan. Namelijk dat ik eigenlijk de laatste weken al wat vorderingen heb gemaakt op het gebied van angsten. Vorig weekend naar een braderij geweest hier in de buurt, het was warm, er waren redelijk wat mensjes die rondliepen, maar toch had ik niet het gevoel dat ik door hen werd overweldigd. De dag erna ben ik naar huis gegaan om mijn was en plas te doen. En de middag is heel rustig verlopen. Een babbeltje hier een lachje daar, ondertussen was en plas doen, wat op de computer bezig geweest (Eindelijk is True Blood weer begonnen!) En alles leek wel redelijk in orde. We vertrekken (mijn ex en ik) naar het station en blijkt dus dat er een boel vertraging zit op de treinen waardoor hij dus één of andere afspraak op WoW niet kan nakomen als hij met me meerijdt. Dus .... Ik ben alleen naar het centrum terug gekomen. Compleet alleen, zonder hulp van iemand anders. (niet dat de trein leeg was natuurlijk) Maar dat is me wel gelukt. Ik kreeg wel wat een benauwd gevoel, maar ik had mijn mp3-speler bij de hand en had luide muziek op mijn oren staan die ik heel graag hoorde en dat stelde me wat op mijn gemak, doordat ik de muziek ook goed kende... (Muziek heeft bij mij altijd een zeer sterke invloed) En dan heb ik vorige week donderdag, de bewuste dag van de medicijnen 's avonds, naar een openluchtfuif geweest. Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat ik die ging kunnen doen, maar ik wilde het voor mezelf eigenlijk eens uittesten. Dus op die manier, want het was nogal een zware dag ervoor ook, eens gaan kijken en het viel eigenlijk allemaal heel goed mee. (we waren ook nog redelijk vroeg denk ik) Enfin, gedurende de hele fuif heb ik mij geamuseerd. Ik vond het leuk hoe Yankeetje en ik elkaar op sommige momenten aanvulden en dergelijke. Herinneringen die ik zal blijven koesteren. En toen het al eens benauwd werd, werd hij mijn focus, en probeerde ik de rest van het volk even uit mijn hoofd te bannen. Al die verschillende geuren, stemmingen, geluiden... Soms waren het wat teveel prikkels. Maar ik ben er geraakt! Om 1 uur was de openlucht fuif gedaan en zijn we naar het centrum teruggekeerd (mijn voeten... jongens toch! autch autch) En daarna had ik die spierontspanner binnen en was het eigenlijk vanaf de vrijdag al om zeep. We zijn wel de vrijdag nog naar mijn appartement geweest, op het gemakje naar een film gekeken, een rondleiding gegeven, iets gegeten... (ehm in een iets andere volgorde dan wel) En ik had een taxi besteld om ons op tijd terug te brengen naar het station, zodat we de trein terug konden nemen... Maaaaaar, o wee de taxi kwam niet op tijd opdraven en toen we uiteindelijk in de stationshal stonden was het net een paar minuten later. Dus, naar de permanentie gebeld van het centrum, de hele situatie uitgelegd, en dat we de volgende ochtend wel terug zouden komen. Mijn ex gebeld om te zeggen dat er twee mensen in het appartement gingen zijn, ipv niemand, zodat hij zich geen zorgen hoefde te maken. En hij had er geen probleem mee zei hij. Uiteindelijk door heel wat gedenk en gebrom van mijn kant ook, (omdat ik het niet vond kunnen dat we de trein hadden gemist, dat zat niet in mijn planning!) waren er een paar kleine spanningen opgekomen tussen Yankeetje en mij en er werden ook redelijk diepe gesprekken gevoerd op een moment waarop dat best niet werd gedaan... De beslissing genomen om een taxi op te bellen en ons naar het centrum te laten rijden was een heel goed idee. En dus hebben we dat gedaan. Met als resultaat dat ik zaterdag en zondag eigenlijk niet echt veel van de buitenlucht heb gezien door voornamelijk de pillen, maar daar ben ik zaterdag mee gestopt. En de rest van dat verhaal heb ik de vorige keer verteld. Dit was een klein greepje uit de zaken die onlangs zijn gebeurd, wat er in mijn hoofd omgaat, zit nog veel dieper en ik heb nu al de indruk dat ik aan één stuk door heb gedaan, dus zal ik dat voor later houden
Ik heb de laatste dagen veel in bed doorgebracht. Niet omdat ik mij onwel voelde of ziek was... Nee totaal niet. Ik had een serieus probleem om mezelf wakker te houden... Ik sliep 's nachts als een baksteen en overdag net hetzelfde, heel vervelend. Zo heb je dus totaal niks aan je dag. Donderdag was ik naar de dokter geweest van de afdeling en daar heb ik nieuwe medicatie gekregen die ervoor moeten zorgen dat mijn darmen normaler functioneren. Naar het schijnt heb ik dus een prikkelbare darm. En ik kan je verzekeren, de pijn die daarmee gepaard gaat, is echt niet om mee te lachen. Om nog maar te zwijgen van alle andere ongemakken die ermee gepaard gaan. (Hier ga ik best even verder niet op in, om wat onsmakelijke ideeën te besparen.) En hoewel ik dus zin had om over mezelf te vertellen en wat er in mij omging, kon ik het door de vermoeidheid niet opbrengen om mijn computer aan te zetten en even stil te staan bij wat ik voelde en dacht. Moeheid was het enige wat er in mij omging. Als ik al eens uit mijn bed geraakte, was het maar voor maximum een halfuurtje en mijn ogen vielen dicht. Het was een serieuze opgave om ze open te houden en mijn aandacht ergens op te vestigen, om nog maar te zwijgen over gewoon recht te staan, dat was geen simpele opdracht. Kom ik dus na enkele dagen te weten dat de één van de pillen die ik gekregen had blijkbaar één of ander soort spierontspanner is. (Lang leve internet!) En sinds ik die informatie heb, ben ik er ook mee gestopt... Even doktersbezoek, later meer...
... En terug! Ik heb de dokter even in een haastje kunnen zien en ze zal de dosis voor mij verlagen vanaf donderdag. Heb haar verteld dat ik mij overdag totaal niet wakker kan houden en dat het eigenlijk weinig zin heeft op die manier, omdat ik dan geen enkele therapie kan volgen. Blijkbaar bestaat er nog een lichtere vorm van, die misschien niet zo hevig op mij zal werken, maar voorlopig neem ik geen Redomex meer, tot ik de lichtere versie ervan heb. (Geen zin om constant in mijn bed te blijven liggen en lusteloos rond te lopen met maar één gedacht in mijn hoofd: 'Slapen'.)
Ja dat klinkt misschien licht, maar dat is het eigenlijk niet. Ik heb nogal de neiging om de zaken wat te minimaliseren. Honden worden hondjes, kinderen worden kindjes, alles lijkt onschuldiger en schattiger. En zo ook mijn titel. Een 'beetje' zwaar. Vandaag ben ik verschillende keren emotioneel geweest, wat eigenlijk niet in mijn 'aard' ligt. Ik zal het anders formuleren misschien: 'Ik probeer om mijn 'zwakke' plekken te onderdrukken en aan niemand te tonen. Dit wil zeggen verdriet en kwaadheid.' Diep vanbinnen voel ik emoties heel hevig aan, maar ik probeer dat niet aan de buitenwereld te tonen. Ik heb een masker op mijn gezicht. Een masker dat dient om te overleven en om mezelf te beschermen. Bescherming tegen mensen die mij eventueel kwaad willen berokkenen. En zo zijn er wel heel wat in de wereld. Zonder dat ze het zelf beseffen misschien. Maar ze duwen je zo neer met hun duim en je kan er helemaal niks tegen beginnen... Of je kan er niks tegen beginnen... Omdat je anderen belangrijker vind dan jezelf. Dat is ook iets wat bij mij het geval is. Ik geef meestal meer om anderen, dan te kijken naar wat ik zelf nodig heb, of behoefte aan heb. Het kan misschien allemaal wat chaotisch overkomen, het één na het ander typen, over mezelf, maar ik denk dat dit voor andere mensen ook wel een stukje herkenbaar kan zijn. Bij deze: 'Je bent er absoluut niet alleen in!' In ieder geval, ik had vandaag mijn eerste sessie bij de nieuwe therapeut (mijn vorige was slechts vervanging van iemand die hier niet meer werkte) en ik heb hem ook verteld dat ik het moeilijk had met de omschakeling. Omwille van het feit dat ik, volgens mijzelf, al ergens begon te geraken met de vorige psychologe, maar ook omdat het een man is. En dat is een problematiek van mezelf. Hoe valt dat het beste te omschrijven? Ik weet dat het uit mijn verleden afkomstig is. Er zijn bepaalde patronen die via de opvoeding in je gedrag worden gedrukt en daar is toch heel wat misgelopen bij mij. Waardoor ik dus via dat verkeerde patroon ook verkeerd denk, voel en handel. Het klinkt allemaal misschien nogal een beetje plastisch uitgedrukt... Maar ik kreeg geen gewone vaderliefde. Niet de normale soort die je zou verwachten bij een gezin. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik 'leerde' om altijd met mannelijke personen zo om te gaan. Net zoals het patroon dat ik ben aangeleerd bij mijn moeder... Dat strookt ook niet met het 'normaalbeeld', waardoor mijn contacten met vrouwen eigenlijk niet zo soepel lopen. Ik heb nogal vaak de neiging om in andere vrouwen een stuk van mijn moeder te zien en dat roept een hevig verzet op, want dat wil ik niet meer. Maar waar het dus eigenlijk om ging is dus dat ik best wel tevreden ben met hoe ik het begin van het gesprek met de psycholoog heb aangepakt. Ik heb hem verteld over mijn zorgen, mijn ideeën er rond, de schrik die ik had... En heb hem ook verteld dat ik moet opletten dat ik niet te veel over mijn grenzen ga... Waar ik emotioneel over werd was omdat ik van mezelf aanvoel dat ik moeite heb met spreken. Vertellen over wat er mij dwars zit. Er zijn zoveel onderwerpen in mijn hoofd aanwezig dat ik niet weet waar eerst aan te beginnen. En dat is natuurlijk wat lastig; Ik heb amper nog rust. Zelfs tijdens mijn slaap ben ik in nachtmerries nog steeds bezig met de gedachten die ik overdag heb. En eigenlijk zou ik het er allemaal eens uit moeten kunnen smijten, maar dat lukt me niet zo goed... Soms heb ik de neiging om iets te zeggen en dan heb ik zoiets van... 'Nee laat maar, dat van mij neemt teveel tijd in beslag en anderen hebben ook hun zeg te doen...' Ik zou meer structuur moeten geven aan mijn vrije tijd en therapie. Terug een schema opmaken, structuur brengen in mijn gedrag en ook in mijn hoofd. Het is echt wel nodig, want ik heb het gevoel dat ik stilaan ga beginnen verzuipen en dat is niet de bedoeling! Al een chance dat wanneer ik bij Yankeetje ben dat ik, soms ook met moeite, kan praten tegen hem en dat ik me vrij genoeg voel om over mijn bedenkingen te mijmeren tegen hem. Love you babe! Tot later...
Ik deed deze ochtend mijn ogen open... En ik had zoiets van: HELP ik heb mij overslapen. Het licht kwam fel mijn kamer binnen en het leek alsof we al bijna middag waren, door de zonnestralen die op mijn raam weerkaatsten. Ik sperde mijn ogen wijd open, keek rond me heen en in een schok zat ik recht in mijn bed, voor mij uit te staren. 'Nee dit kan toch niet gebeurd zijn' vroeg ik mezelf af. Ik heb geeneens mijn wekker gehoord! Pas toen keek ik rond in mijn kamer, naar de wekkerradio die schuin over mijn bed staat. Het stond zo vast als het maar zijn kon: 7:22. Ik kon het eerst niet geloven en moest nog eens mijn gsm gaan nachecken... Hoe kon het dat het nog maar zo vroeg was en ik mij precies voelde alsof ik een gat door de dag had geslapen? Maar mijn gsm liet mij net hetzelfde weten... (Buiten de enkele minuutjes verschil die ik er standaard heb opstaan zodat ik nergens te laat kom) Dus met een zucht kon ik mezelf terug in mijn kussens laten zakken en kon mijn hart wat bedaren van de schok. En ja hoor... enkele minuten daarna viel ik terug als een blok in slaap. Mij niet meer bewust van plaats noch tijd. Terug naar de nare droom die ik had over een hondje dat werd mishandeld...
Na enkele koe-geluidjes die uit de verte kwamen, werd ik terug naar de realiteit gesleurd. Een koe naast mij? Een koe in mijn kamer? Wat doet die koe in mijn kamer? (Een koe-alarm kan al eens wat rare ideeën met zich mee geven!) Ik stond direct op, nog wat wankel op mijn benen. En ik voelde mij moe... Zo moe... Hondsmoe. Ik kon wel door de grond zakken van... moeheid. Niet van schaamte! Vervelend vind ik het wel dat ik zo heel hard schommel met mijn slaapritmes en ontwakingsfases.
Op een bepaald moment ben ik mij in de loop van de ochtend gewoon even moeten gaan neerleggen op een zetel, omdat mijn ogen dus letterlijk toevielen. Na dat uurtje van half slapen, half wakker zijn, kon ik de dag toch al veel beter aan. Dat heeft zich bewezen bij de twee volgende therapieën die ik had. Niet dat ik veel heb gezegd... Hoeft ook niet. Maar wat er van andere mensen werd gezegd, bleef wel heel hard bij mezelf hangen. Wil dus zeggen dat ik daarrond best ook wel wat issues heb.
Daarna had ik een tijdje rust nodig. Echte rust. Gewoon even op mijn bed liggen en wat rusten, om alles wat te verwerken. En dat is me goed gelukt. Beter getimed dan ik had verwacht. Ik had me er twee uur en een half voor gegeven en heb maar twee uur nodig gehad. De rest heb ik opgevuld met een sigaretje te gaan roken en daarna even wat computerwerk in orde gebracht.
Na het avondmaal ging ik met Yankeetje een wandeling gaan doen (ik had dringend sigaretten nodig!) en dan hebben we even een cola gedronken in een gezellig kroegje in de buurt. Ik vind dat daar altijd wel een gezellige welkome sfeer hangt. Je komt binnen, meestal gaan we aan hetzelfde tafeltje zitten, bestellen elk iets en praten we over allerlei zaken van de dag die gepasseerd is, en wat er in onszelf omgaat.
Dat was vandaag ook het geval. Hij vroeg me over welke kleine dingen ik eigenlijk allemaal aan het denken was. Wel dat ging dus over het hele gedoe rond de nieuwe vriendin van mijn exvriend. Ze kan er niet tegen dat ik naar mijn eigen appartement kom om mijn was te doen. En ja mijn ex is erbij, maar hij heeft zijn bezigheden en ondertussen heb ik ook nog wat computerdingen te doen. Af en toe eens een luchtige conversatie en dat is het dan ook. Maar zij heeft er niet echt het vertrouwen in dat er tussen hem en mij niks gaat gebeuren en dergelijke... Maar de regeling, als ze naar België zou komen, en ik niet meer in mijn eigen appartement zou kunnen om mijn eigen was te doen, sorry, maar daar ga ik dus niet mee akkoord. Ik zou het zelfs nog veel kinderachtiger kunnen spelen dat ze niks mag aanraken wat van mij is... Maar dan is er bijna niks meer, zelfs het bed en de zetel niet. En de stoelen trouwens ook al niet. En zo kan ik wel even doorgaan. Het is trouwens allemaal op mijn naam gezet. Het appartement, de rekeningen... Ok mijn ex betaalt de meeste wel, maar dat wil niet zeggen dat ik mij uit mijn eigen huis ga laten jagen. Zal toch meer dan een leger voor nodig zijn om mij daar buiten te houden!
In ieder geval, daarrond hebben we dus even gepraat en dan hebben we nog over andere kleine dingen gepraat waar ik eigenlijk dringend aan moet werken. Zoals bv morgen de afspraak bij de dokter voor mijn darmen. Donderdag naar de algemene dokter om een bloedafname test te gaan halen, die dan de dag erop ook laten doen natuurlijk. Dan volgende week bij de rugdokter langs gaan. En de week erop zou ik eigenlijk ook eens naar een tandarts moeten gaan... De kies is normaal volledig ontzenuwd, maar er zit blijkbaar een kleine kromming, en net daar is de zenuw er niet uit, wat dus een ontsteking veroorzaakt. (Het zou veel handiger zijn als de zenuw nu gewoon es uit zichzelf sterft natuurlijk, maar dat geluk heb ik nog niet.) Allemaal zaken waar ik eigenlijk niet zoveel zin in heb feitelijk... Een mens wordt er al moe van als je er aan denkt... (Ok ja wat overdreven, maar je begrijpt wel een beetje wat ik bedoel zeker?)
Enfin, dit was een kleine update van mijn eerste dag in de nieuwe week! Zie je later! ;)
De ontmaagding van deze blog zat er aan te komen..
Ik kan het niet helpen, maar als ik aan iets begin, dan heb ik zoiets van: nu hou ik me er toch wel eventjes mee bezig
Ik heb het momenteel even serieus moeilijk om wakker te blijven. Vandaag heel wat grenzen verlegd. Zoals o.a. op mijn eentje de trein genomen. Dat was wel even een grandioze ervaring voor mezelf. (Aangezien ik naast de borderline ook last heb van paniekaanvallen e.d. ... Kom je later nog wel allemaal te weten naar mate de blog vordert!) Maar ik was tevreden dat ik ook geen middagdutjes heb gedaan omdat dit meestal wel gebeurt als ik naar huis ga... Dan geraak ik zonder energie en heb ik nergens geen zin meer in. Maar het is helemaal anders gelopen vandaag. Ook alweer een goeie vooruitgang! En met deze positieve noot ga ik voor vandaag eindigen... Morgen terug vroeg uit de veren om therapie te volgen
 "Twisted Evil"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
