something is scratching its way out, something you want to forget about.
04-11-2007
"And I know that I should let go, but I can't."
Here I am again.
Soms heb ik echt het gevoel te "verdrinken" in problemen van anderen. Neem nu, ik ben het type dat altijd klaarstaar voor haar vriendinnen, en ze altijd wil helpen (blehbleh, _ego_). Dan voel ik mij zo de jongste psychologe op aarde. Maar dan heb je wel het probleem, dat je er àlles wilt aan doen om die persoon gelukkig te maken, en als dat dan gelukt is, blijf je zelf achter, met een zwaar gevoel van hier tot in Tokio. (ik vind dit eerlijk gezegd best wel een vreemde uitdrukking. Wat zouden de mensen in Tokio dan zeggen? I know I know, dit is flauw.) Over het algemeen valt dit bij mij best wel mee. Maar soms zijn het zo'n _luxeproblemen_. Zo van: "Goh, ze zijn allebei verliefd op me, en ik weet niet wie ik het liefst zie!" Als dit geen luxeprobleem is, weet ik het ook niet meer hoor. In mezelf ben ik dan altijd zo geïrriteerd als ik zoiets hoor. En soms zijn het ook zo'n problemen waar ik dus totaal geen idee heb wàt ik in godsnaam moet antwoorden, en dan doe ik echt waar zo mijn best en als ìk dan eens wil klagen en zagen, stappen ze vlug over op een ander onderwerp. Dan heb ik ook wel het gevoel van 'Foert, los het de volgende keer maar zelf op.' Maar gelukkig voor de personen herpak ik mezelf, en ben ik de lieve vriendin die altijd voor haar klaarstaat. Maar hey, iedereen heeft wel zo'n klein stemmetje diep in zich dat soms zonder gêne wil zeggen wat er op zijn/haar lever ligt. Of niet soms? Zelf ben ik iemand die geen vriendje heeft (ik geef toe, sommige momenten ben ik daar echt pissig om) en dan moet ik de problemen oplossen van iemand mét lief! En dan zou je je eigenlijk kunnen afvragen hoe ik die dan kan helpen. Ervaring? Nope. Lang leve jongerentijdschriften!
Heb je dat soms ook eens, dat je zo echt eens heel flink wilt zagen, tegen iedereen die ongeveer 5m van je is. Arme arme ouders. En dan maar terugzagen. Zou dat bestaan, wereldrecord zagen? Lets find out. & I know, flauwe paragraaf.
Wat heb ik verdacht veel inspiratie vandaag. Dat komt waarschijnlijk omdat het zo de eerste dag is dat ik dit heb opgestart. Over een week hecht ik er totaal geen belang meer aan, en niemand die dit ooit gelezen zal hebben, behalve ik, het verbitterde Leentje. Nouja.
En ik ben nu bezig met allemaal lastminute-zaken. Zo heb ik juist ontdekt dat ik nog vanalles moet uitprinten voor school. Dat is nog niet zo erg, maar stel je voor dat ik had ontdekt dat ik een supergroot DW heb tegen morgen? Lang leve mijn school ! En volgens mij is het de ziekte van mijn familie om alles op het laatste te doen. Allé, da's toch de ziekte bij de kinderen van onze familie. En te laat komen, da's ook weer zo'n "ziekte" volgens mijn school. Ten eerste, ik kan er toch ook niet aandoen dat ik moe ben 's ochtends en graag wat langer wil slapen?! Ooit al gehoord van MENSELIJKE uren om met school te beginnen. Maar nee, laten we beginnen om _8u20_. U hoort mij goed. Ten tweede, het lot is mij nooit gunstig gezind als ik naar school fiets. Oftewel gaat onze poort open alsof er een heel klein kaboutertje die juist een nachtje heeft doorgezakt er aan zit te trekken. Oftewel fiets ik superhard (met de wind in mijn haren. Oh, wat poëtisch.) door mijn rustige straat, om dan in een monsterjam terecht te komen, en dan _geeneen_ vriendelijke automobilist die een arm meisje met rode wangen van de inspanning over te laten steken. Neenee, laat mij maar eerst, met mijn dikke BMW, om vervolgens te vroeg op het werk aan te komen, om op je gemak een koffietje te drinken, terwijl het arme meisje de zoveelste waarschuwing krijgt (met een dreigende strafstudie boven het hoofd) de trap opholt, om dan 16 paar ogen op je gericht te hebben, terwijl je haar in piekjes staat en de zoveelste giechelbui te moeten horen in de aard van "die zal wel binnenkort strafstudie hebben!" Ten derde, als het mij dan uiteindelijk gelukt is om de straat over te steken, zie ik de uitnodigende groene lichten , en ik zet een spurt in die zelfs Tom Boonen zou verbazen, springt het toch niet net op rood zeker? Als ik nog 3 minuten heb, zou ik inwendig vloeken en ongeduldig zuchten en om de 5 seconden op mijn gsm kijken om aan te geven dat het nu wel heel gauw groen mag worden. Als het echt _onmogelijk_ is om nog te wachten, waag ik (tegen alle verkeersregels in) mij in het drukke verkeergedruis, om dan een tegen-het-voorhoofd-tikkende automobilist naar me horen toeteren, om vervolgens je fiets in de fietsrekken te smijten en juist op het nippertje de wind van de deur die achter je toevalt te voelen. Ten vierde, ze vragen altijd de reden waarom je te laat bent. De watjes onder ons zijn eerlijk. Ik probeer altijd een ultrageniale smoes te bedenken die, toegegeven, soms wel wat ongeloofwaardig is. Maar hé, ik doe het juist voor de arme leerkracht die ook vroeg uit zijn bed moet komen de zaterdagochtend! Dan is het tenminste niet _mijn_ schuld dat hij/zij een slecht humeur heeft. Te laat zijn, het is een gevoel apart.
Oef. Nogal een portie gezaag hé? Maar ja, een mens is maar een mens is maar een mens. Klinkt dit logisch? Euuh, nah.
Ik ben een meisje van 14 jaar, dat probeert grappig en origineel te zijn, maar tot de conclusie komt dat ze gewoon een doorsneemeisje is, zoals er miljoenen bestaan. In mijn leven gebeurt er _schokkend_ niet zo verrassend veel, maar zelf lees ik graag weblogs/dagboeken van andere mensen, dus dit wou ik zelf eens proberen.
Ik woon in Brugge, ik ga school in het Sint-Lodewijkscollege, volg Lat-Wis4u, heb 1 zus en 2 broers, 2 ouders en een hond, ik zwem elke dag en zwem ook regelmatig wedstrijden.
Het is nu de laatste dag van de herfstvakentie; ooh what a bummer! Vakantie is het voor mij eerlijk gezegd niet geweest. Ik ben van zaterdag tot vrijdag op zwemstage geweest naar Vittel in Frankrijk. Deze stage was een voorbereiding op het EJK in Belgrado (Europese Jeugdkampioenschappen). Nu niet denken: "Waw, dit kind kan wel héél goed zwemmen dan!" Want het is niet zeker of ik er wel naartoe mag, laten we zeggen dat ik een grote kans maak. Deze stage was best wel saai eigenlijk, het was 2 keer zwemmen per dag (behalve dinsdag, toen was het 'maar' 1 keer) en tussen die trainingen was het rust. Maar, gelukkig doen we het allemaal graag hé! *knikt instemmend*
Wat kan ik nog vertellen? Volgens mijn ouders ben ik verslaafd aan MSN. Zelf vind ik dit nogal lichtjes overdreven uitgedrukt. Tenslotte is MSN toch gewoon een middel om met je vrienden te praten? En een verslaving betekent dat je er echt echt echt niet meer zonder kan! Voor zover ik weet, heb ik nog geen ontwenningsverschijnselen gehad toen ik op reis ging.
Ik hou van series kijken. Ik kijk waarschijnlijk 10 series op hetzelfde moment. Voor de geïnteresseerden onder ons : Grey's Anatomy, Desperate Housewives, Friends, The Simpsons, Lost, Prison Break, The Fresh Prince Of Bel-Air, Instant Star en waarschijnlijk nog veel meer.
Ik luister ook heel graag naar muziek. Mijn favoriete muziekstijlen zijn R&B, HipHop, Rap en Alternatieve Rock. Ik kan er dus echt niet tegen als mensen zeggen dat ze naar alles luisteren wat mooi is. Ik bedoel, dan weten we toch nog niet wa zij mooi vinden?! Mijn (andere) kleine ergernissen zijn: BROERS : al de meisjes die broers hebben zijn het hier vast eens met mij SCHOOL : allé, dan bedoel ik wel het gigantisch veel werk dat wij krijgen. School zelf, daar heb ik niets tegen. POP-UPS : serieus, om de 5 seconden! Met boodschappen die ik hier _niet_ wens te herhalen. En nog, maar nu heb ik daar even geen zin in.
Heb je soms ook dat gevoel, dat je zo in het begin zin hebt in vanalles en als je er dan aan begint en een tijdje mee bezig bent, dat je er dan helemaal geen zin meer in hebt? Dat overkomt mij dus heel vaak. Het begint bijna niet meer normaal te worden.That means that I'm a quitter!
De titel, dat is meestal mijn reactie als er een wildvreemd iemand op mij afkomt, die mij blijkbaar kent, en mij begroet. Meestal gevolgd door een schaapachtig gegrinnik. Of gewoon gegrinnik.
