Zojuist de kiné mevrouw uitgelaten. Niet uitgelaten in de zin van een hond uitlaten, neen, buitengelaten is een beter woord. Op advies van mijn specialist moet ik kiné volgen, dus, gisteren, gele gids, kinesisten in de buurt, maar hoe kies je een kinésist? Juist ja, aan de hand van de naam. Er kwam een lijstje met namen en adressen, en ik besloot om voor Eva te kiezen. Waarom Eva? De connotatie met de 1^ste vrouw misschien? De oermoeder? Waar we allen uit voort zijn gekomen? Volgens de katholieke kerk dan toch...  Of was het omdat ik geen man aan mijn lijf wilde laten zitten? En waarom was ‘Hilde’ in het lijstje niet ok? Omdat Hilde’s me doen denken aan het prototype van een schooljuf? Over vooroordelen gesproken, foei foei Rhona!
Maar ja, het is dus ‘Eva’ geworden. En ik ben tevreden. En met Eva geen gesprek over het weer of over alleen maar de pijnlijke knie, neen hoor. Over taponneren, depressie en de link naar de farmaceutische industrie (die aan anti-depressiva gigantisch veel geld verdienen, terwijl  onderzoek aantoont dat placebo’s even goed werken en anti-depressiva verslavend zijn, weeral goed voor diezelfde indrustrie  ), over hulpverlening en toen was de kiné-beurt voorbij, zonder dat ik veel aan de pijnlijke knie dacht.  Prachtig toch?

Maar hoe en op welk moment gebeurt de klik toch tussen 2 mensen, zodat er een werkelijk gesprek mogelijk is? Met een werkelijk gesprek bedoel ik, niet over  vorm, maar een gesprek met inhoud. En speelt niet zowieso de vorm een rol om over te gaan tot een werkelijk gesprek? Eva droeg het vredesteken rond haar hals, dat was toch vorm? Ja, maar die vorm gaf voor mij een stuk de opening naar een werkelijk gesprek. Want wie draagt het vredesteken rond de hals? Hippies? Pubers omdat het op bepaalde momenten in de mode is? Mensen die in vrede geloven? Nu, zowieso hou ik van die drie categoriën. Van hippies omdat ikzelf ook wel last heb van hippie aanvallen. Ergens diep vanbinnen groeit mijn hart bij de gedachte aan fowerpower. Het woord ‘hippie’ staat in Vandaele als volgt omschreven:

 'non-conformistische jongere die zich afzet tegen de welvaartsmaatschappij'

(Vandaele, ik had liever gelezen: non-conformistische 'mens' die zich afzet tegen de kapitalistische en materialistische maatschappij)

Ik hou van  pubers daar ze soms zo tegendraads kunnen zijn,even stilstaan bij het woord: tegen-draads, mooi. Niet met de draad, maar er tegen. Niet met de kudde, maar er tegen. Maar anderzijds, pubers hebben zo een behoefte om tot een kudde te behoren. Want buiten iedere  kudde vallen, is moordend, dat zie ik toch aan mijn oudste welp…  In feite is er een gelijkenis tussen pubers en hippies, en dat is het tegendraads zijn. Hippies tegen de kapitalistische, materialistische wereld (welvaartmaatschappij volgens Vandaele), pubers tegen veel (alles?) wat volwassenen hen opleggen. Maar tegen geld (lees materialisme) zeggen ze meestal geen neen...

En dan de laatste categorie: ‘mensen die in vrede geloven’. Maar van die categorie valt geen makkelijke omschrijving te geven, dat kunnen pubers, hippies, ouderen, daklozen,  arbeiders, bedienden, muzikanten, bakkers, kinderen, en nog zoveel meer… zijn. En geloven in vrede, is dat niet sowieso een hippie zijn? Want, vrede betekent geen oorlog, logisch toch? Even terugkeren in de geschiedenis, de meeste oorlogen werden/worden gevoerd omwille van grondstoffen. En grondstoffen betekenen, Ja, juist, geld. Maar ik zie ook veel mini-oorlogen omwille van geld en bezit. Denk maar aan erfeniskwesties en echtscheidingskwesties…

Dus, mensen die in vrede geloven zijn zonder meer hippies?Tja, als ik naar de definitie van Vandaele terugkeer, dan is het enige probleem het woord ‘jongere’. Oplossing: ik ben een 35 jarige jongere die me afzet tegen de kapitalistische en materialistische maatschappij. Nèh, sé, mijn eigen definitie

Voor alle duidelijkheid, mensen zijn niet te vatten in een definitie, dus over wat zit ik hier al 2 bladzijden te lullen?!?

(omdat ik, eeeeeeeel veeeeeel tijd heb )

groeten,
WW

01-02-2011 om 17:52 geschreven door Rhona  

13-01-2011 om 17:31 geschreven door Rhona  

Tijdschriften, internet, boeken, films, soap series, posters enz. geven aan dat de seksuele bevrijding van de mens een feit is geworden. Vroeger stond ik daar niet zo bij stil, maar nu vraag ik me af of dit werkelijk zo is.  Ik krijg de indruk dat de seksuele bevrijding een maatschappelijk fenomeen is, laat ons zeggen een ‘trend’. Op internet en in de krant lees je teksten over de gemiddelde frequentie, de duurtijd van een orgasme, favoriete standjes en nog zoveel meer.  Media die dit onderwerp behandelen zijn zeker van kijkcijfers, bezoekers en lezers. Ik krijg er steeds de kriebels van, en neen, in dit geval niet om te sporten. Eerder het vervelende gevoel van een mier die in je onderbroek zit, en die ik hier en nu  wil verdelgen. Waarom? Het alom bekende verhaal van de kwaliteit versus de kwantiteit. Wat kan het mij nu schelen hoeveel keer de Vlaming ‘het’ doet? En met wie? En of hij of zij al dan niet een orgasme krijgt? Mijn bekommernis gaat eerder uit naar de kwaliteit van het ganse gebeuren.

Seksualiteit is iets heiligs. Alhoewel ik helemaal niet katholiek ben, gebruik ik het woord heilig, er is gewoon geen passender woord voor. Seksualiteit is zoiets intiems, je geeft jezelf zo bloot als een pasgeboren baby,  letterlijk en figuurlijk, en je beleeft la petite mort in de armen van een ander levend wezen. Hoe intiemer kun je nog zijn? De woorden dat geliefden elkaar toefluisteren ‘ik wil sterven in je armen’ zijn letterlijk van toepassing. Maar als je de media mag geloven, is het iets dat je ‘moet’ doen, minstens drie keer in de week volgens de statistieken. Ik zie beelden van mensen voor me op sexchatrooms die het heilige seksuele ontheiligen. Ik zie mannen en vrouwen die zich vergalloperen aan de kwantiteit, blijven zoeken en steeds verder gaan in het experimenteren… seksdating sites waar mensen elkaar vinden om vlug een afspraakje te regelen, of een snelle webcamsessie en daarna al even vlug weer bezig zijn met de volgende afspraak.  Mannen en vrouwen die zichzelf te koop zetten in de krant, op het internet, tijdschriften, het lichamelijke in een vergaande vorm van matrialisme. Als ik denk aan de behoeftenpiramide van Maslow, dan staat seksualiteit aan de basis van de behoeften, op het zelfde niveau als eten en drinken. Het wordt omschreven als een instinct die nodig is om onze soort in stand te houden. En inderdaad, het is een instinct, maar wij, de westerse wereld, die onszelf als zo beschaafd beschouwen, staan wij dan nog zo dicht bij de oerinstincten? Voor een deel van het menselijk ras geldt inderdaad nog dat ze moeite hebben om in de basisbehoeften te voldoen. Eten en drinken zijn nog steeds geen verworvenheid. Het is een dagelijkse strijd om zichzelf in stand te houden, en ja, ik kan me ook inbeelden dat seksualiteit dan een ‘oerdrift’ is. Maar voor een heel deel van de westerse bevolking is de trap van het voldoen aan de basisbehoeften al lang voorbij. Ook de behoefte aan veiligheid (een dak boven je hoofd) en de behoefte aan menselijk contact (alhoewel ik dit dikwijls in vraag stel gezien het hoge aantal depressies en de vereenzaming dat ik om me heen zie) is in veel gevallen voldaan. En toch kan ik me niet ontdoen van de indruk van verdierlijking op seksueel gebied bij een bepaalde categorie mensen, en heel vreemd, dikwijls zijn dit mensen met een ‘hoge’ maatschappelijke status.  Het feit dat we geboorteregeling zelf in de hand hebben, toont voor mij aan dat het nog weinig met instinct te maken heeft. Of zie ik dat verkeerd? Wat zoeken ze dan toch? Volgens mij het heilige seksuele.  

Om bij dat heilige te raken moeten een aantal voorwaarden voldaan worden. Als ik terugdenk aan mijn ‘eerste keren’ dan zijn die echt niet om naar huis te schrijven. Het kennen en herkennen van de ander is van groot belang. Ik weet ook wel dat de kick van het onbekende groot is, zo naïef ben ik ook weer niet.  Maar telkenmale het onbekende tegemoet treden zorgt er uiteindelijk voor dat het onbekende bekend is geworden... Steeds meer grenzen moeten overtreden worden om nog dezelfde kick te halen. Maar toch blijven bepaalde mensen maar doorgaan met hun zoektocht. Het is geen zoektocht meer, maar eerder een martelgang geworden.

Naast een martelgang is het ook een egoïstische en mishandelende bezigheid. Niet dat ik beweer dat de ene de dader is en de andere het slachtoffer, neen, want uiteindelijk zijn er twee partijen nodig om het spel te spelen. Dader en slachtoffer zijn geen tegengestelden maar onderdeel van elkaar. Zonder het ene heb je het andere niet. Met mishandelende bezigheid bedoel ik ‘zelf’mishandeling. Het is een kortstondige bevrediging, die als doel heeft de innerlijke leegte van de mens op te vullen, maar via dit kanaal kan de leegte nooit gevuld worden. Het is overtreden van de eigen grenzen totdat er een stadium van grenzeloosheid is aangebroken. En grenzeloosheid staat voor mij synoniem aan ‘zelf’mishandeling.  

Heilige seksualiteit betekent ook en zelfs in de 1^ste plaats vrijheid. Vrijheid van geest, zelfs  leegte van geest, om volledig open te staan voor de ander. Open te staan voor gevoel, emotie en aanraking. Niet enkel lijfelijk aanraken, maar aanraking tot in de ziel.  In feite kun je het vergelijken met meditatie, gedachteloos ondergaan van zintuiglijke ervaringen. Van het ogenblik gedachten aan de orde zijn, is het heilige verdwenen. En bij wie kun je je op een dergelijke manier open stellen? Bij iemand dat je kent en herkent en je veilig voelt… Als ik terugkeer naar de piramide van maslow, dan denk ik dat dit de top is, het transcendente, hetgeen de mens overstijgt. Het goddelijke en heilige. En dat kan pas worden voldaan, als de rest van de behoeften zijn vervuld. Ieder van ons heeft zijn weg af te leggen en de sleutel van dit alles, zoals met zoveel andere thema’s in het leven,  is bewustwording. Met vallen en opstaan…

07-11-2009 om 22:27 geschreven door Rhona  

Woensdag 29 juli 2009

Vakantie…. Een tijd waar ik zo naar uitgekeken heb… En nu, en nu kijk ik,  naar mezelf. Vorige maand omstreeks deze tijd stond ik te popelen om met verlof te gaan. Toen dacht ik, een zee van tijd voor mezelf, voor mijn partner, voor mijn kinderen…Van die drie schiet er nog één over, mezelf. Kinderen naar hun vader, partner moet werken, en ik ben bij me myself and I. Begin juni, toen de vakantie in aantocht was, de maanden van hectische drukte thuis en op het werk zijn tol begonnen te eisen, toen kon ik een figuurlijke zak goud geven om tijd te krijgen voor mezelf. En nu ik er heb, ziet alles er zo leeg uit. Een mens is toch nooit tevreden.

Het begon deze morgen met een gevoel van een lange lege dag die voor me lag. Uren tijd, voor, ja, voor wat? Volgens bepaalde auteurs van bekende boeken is leegte, verveling en tijd goed voor de mens. Het zorgt ervoor dat je even kunt stilstaan, tijdloos kunt zijn, kunt rondlummelen, genieten van de schone dingen des leven, de meest creatieve werken worden geleverd en alles wat je er maar kunt bij denken. In tijden van drukte beaam ik dat volledig. Maar als die lege tijd is aangebroken dan zit je er lekker mee. Het meest frappante is, toen ik zat te dagdromen over  het lang uitslapen tot minsten tien uur, daar komt niet veel van in huis. Vrijdagmorgen met de kippen uit de veren. Vijf uur aub!! Tegen 8 uur was de afwas gedaan, de was geplooid, de kinderkamer tot in de puntjes opgeruimd, de woonkamer op orde, en was ik gewassen en aangekleed. Dan ben je, jaja, in verlof.

Het meest vreemde vind ik, als ik word geconfronteerd met die leegte, dan begint het zelfonderzoek. Alle gedachten en emoties neem ik vast, draai ik 200 keer om en bereik ik een diepere laag in mezelf. Soms gaat het zover dat zelfs de boekenkast er aan te pas komt en waarbij ik op zoek ga naar teksten dat ik ooit las over wat in me opkomt. Noem het maar een zielsonderzoek. Maar dat vreet, net zoals kilometers op de teller van een auto, heel wat energie. En dan komt mijn partner thuis, ziet mij in een vermoeide toestand, en vraagt zich af waarom ik zo moe ben en zo in mezelf zit opgeborgen. Dat bevestigd weer mijn overtuiging waarom mensen vluchten in werk, seks, drank, gokken en nog zoveel meer. Dan heb je helemaal geen tijd om op onderzoek uit te gaan, en terecht te komen bij de diepste lagen van jezelf, waar het soms meer hel dan hemel is. Flarden van gebeurtenissen en mensen komen naar boven. Moeilijke gebeurtenissen, moeilijke mensen. Neen, het hangt af van mezelf. Misschien, als ik in een minder grauwe bui ben, en de wereld zie met bloemetjes en bijtjes, dan zouden die gebeurtenissen er ook meer gekleurd uitzien. Hoe moeilijk ze ook waren. Vandaag vroeg ik me af, om de liefde gods, waar is dit goed voor? Wat helpt je dit vooruit? Alles is hoe het is, en laat het zijn. En dat blijft ook mijn overtuiging. Maar bij gebrek aan beter doe ik verder. Of zou dat ook een verslaving zijn? Het dwangmatig op zoek gaan naar ‘de waarheid’?Beter gezegd, ‘mijn’ waarheid? Of is er misschien een universele waarheid?

Nu, zoals een huis een lenteschoonmaak nodig heeft en de auto een groot onderhoud, heeft de mens ook een jaarlijkse beurt nodig. En wanneer? In de vakantie…

07-11-2009 om 20:43 geschreven door Rhona  

De laatste maanden ga ik volledig op in mijn verslaving, en dat is, boeken... Hoe raar dit ook mag klinken. De geur van een nieuw boek, of een verstoft tweedehands exemplaar uit 'De Slegte', zalig. En dan nadien nadenken en praten over de nieuwe inzichten dat ik opdeed, lekker. De schrijfwoede komt wel weer terug, en zal een samenraapsel zijn van ervaringen gelinkt aan boeken...

Dit wil ik jullie alvast niet onthouden, het maakte veel indruk op me:


Het manifest van de luie ouder


We zijn tegen het idee dat het ouderschap een inspannende
bezigheid is.

We beloven plechtig dat we onze kinderen hun gang
zullen laten gaan.

We zijn tegen buitensporig consumentisme
waarmee de levens van kinderen vanaf de geboorte zijn doortrokken.

We lezen hun poëzie voor en fantastische verhalen
 zonder moraal.

we drinken alcohol zonder dat we ons daar schuldig
over voelen.

We zijn tegen de puritein in ons.

We verkwisten geen geld aan gezinsuitjes
 en vakanties.

Een luie ouder is een zuinige ouder.

Een luie ouder is een creatieve ouder.

We blijven zo lang mogelijk in bed liggen.

We proberen ons nergens mee te bemoeien.

We spelen in het veld en in de bossen.

We zetten de kinderen in de tuin en doen de deur
op slot zodat wij het huis kunnen schoonmaken.

We werken beiden zo weinig mogelijk, vooral
 als de kinderen klein zijn.

Tijd is belangrijker dan geld.

Een vrolijke chaos is beter dan verschikkelijk netjes.

Ons huis is vol muziek en vrolijkheid.

We zijn tegen gezondheids- en veiligheidsinstructies.

We verwelkomen verantwoordelijkheid.

Er zijn vele oplossingen.

(bron: 'luie ouders hebben gelijk' van Tom Hodgkinson)

13-09-2009 om 20:07 geschreven door Rhona  

30-08-2009 om 12:03 geschreven door Rhona  

Weten jullie hoe moeilijk het is om een pak gemalen koffie te openen?? Voor iemand die al moeite heeft om de koffiezet te vullen met koffie, er vallen steeds wel korrels naast... dat zegt genoeg zeker? En het vreemde aan de zaak is, wie hier in huis heeft het steeds aan haar been om een pak koffie te openen? Inderdaad, ik... Vanmiddag was het weer van dat. Koffieblik leeg, zin in een kop koffie, ja hoor, open maar een nieuwe pak. Het zweet begon uit mijn poriën te gutsen, mijn handen  trillenden bij het idee... Wat een pak koffie toch niet kan doen hé. Mijn zelfvertrouwen op het vlak van huishoudelijke stompzinnigheden is toch wel bijzonder laag. Ok, ik nam een 'huis'houdschaar uit de keukenlade, de pak koffie uit de kast en daar ging ik dan. Fase 1 leverde geen problemen op, het verwijderen van de verpakking is kinderspel. Fase 2 was een stuk delicater. Het openknippen van de vacuümverpakking is geen lachertje. Voor je het weet zijn een aantal koffiekorrels ontsnapt. Maar ook deze fase leverde geen problemen op, geen korreltje dat erin slaagde om vervelend te doen. Prachtig dacht ik bij mezelf. Ik zal het toch nog leren. Fase 3... het okselzweet begon in straaltjes naast mijn zijden naar beneden te lopen. The final test... Volledig geconcentreerd met mijn focus op het pak en het blik, iedere beweging gecontroleerd... tot mijn handen opeens weer een zenuwtrek vertoonden die niet in het plaatje pasten. En ja hoor, een gigantische berg koffie naast het blik. O jee, zie je wel? Ik zal het nooit leren. Met het koffieschepje de koffieberg gereduceerd tot een minihoopje, maar hoe zal ik dat aanpakken om die restjes koffiekorrels te verwijderen zonder dat die op de keukenvloer belanden? Want dat zou betekenen dat ik de keukenvloer zou moeten dweilen. Ah, neen hé, niet met mij hoor!

Dit was een crisissituatie, dus, even gaan zitten aan de keukentafel met een sigaret, zonder kop koffie... en de ADS methode toegepast. ADS?? Wel ja, analyse, doelstelling en strategie - methode. Een vereiste voor een situatie als dit.
Analyse: de koffiekorrels liggen naast het blik.
Doelstelling: de koffiekorrels verwijderen zonder dat die op de keukenvloer belanden.
Strategie: misschien stoffer en blik? Neen, er kunnen nog korrels ontsnappen. En de korrels met de vaatdoek naar de pompbak vegen? Neen, de vaatdoek is dan heel erg vuil èn verstoppinggevaar voor de pompbak... Eummm, wat zijn de opties dan nog??  Na mijn hersenen langdurig te hebben gepijnigd, DE oplossing!!! De stofzuiger!!!

Wat is dat toch een schitterend apparaat. Het zuigt in een oogwenk alle stofjes, vuiltjes èn koffiekorrels weg. Ik was zodanig in mijn schik dat ook de oven binnenin een stofzuigbeurt kreeg en de keukentafel werd gezogen. En ondertussen een lachstuip van hier naar ginder, zo erg dat ik aan het gezicht van mijn liefste zag dat hij zich vragen ging stellen bij mijn geestelijke gezondheid. Ondertussen is de stuip al over hoor èn zijn er een aantal elementaire huishoudelijke taakjes verricht mèt de stofzuiger.

Wat moet het vroeger toch moeilijk zijn geweest zonder, ik kan het me gewoon niet voorstellen...

Stofzuigergroeten,
Rhona

15-09-2008 om 18:47 geschreven door Rhona  

Moet eerlijk bekennen, in eerste instantie vond ik me totaal niet terug in deze beschrijving. Ondertussen zijn we een tijd verder en zonder verder stil te staan bij mijn 'type', had ik deze namiddag een bezinningsmoment. Tja, als je aan de zetel gekluisterd zit wegens immobiliteit, en je steendood verveelt, wat doe je dan hé? Wel, bij nadere beschouwing kloppen een aantal dingen toch. Zeker het gevoel dat ik meer en meer een observator wordt. In heel veel situaties letterlijk. Ik sta erbij en kijk ernaar. Gisteren stond mijn huisje een ondersteboven. Mijn allerliefste had een wedstrijd gewonnen, een privé optreden van Brahim aan huis. De clou van de zaak was dat hij er zelf niet kon bijzijn... Nu, ik had een aantal mensen uitgenodigd,  het was hier lekker druk. Maar zoals meer en meer in dergelijke situaties, sta/zit ik erbij, en ik kijk ernaar. Waar anderen vol ontzag zijn, zich beschaamd voelen,  één of andere emotie hebben, ben ik 'de watcher'.  Het is een heel rare gewaarwording. Het betekent niet dat ik apatisch ben, ik zou het eerder omschrijven als kijken naar anderen, zien wat er gebeurd, en deze gewaarwording doet me denken aan momenten in mijn verleden waar ik me zo voelde. En ik bekijk wat het doet met hen. Enerzijds zou je kunnen denken dat dit nefaste gevolgen heeft voor mijn sociaal netwerk, maar dat voel ik zo niet aan. Zowieso heb ik minder behoefte aan veel mensen rondom me. Ben nooit een massamens geweest, en meer en meer vergaat me de zin me te begeven onder grote gezelschappen. Mijn vader was ook zo, hij was liefst thuis, en als mijn ma buiten wilde, dan probeerde hij zich daar met een smoes vanaf te maken. Terwijl hij in zijn jonge jaren een echt feestbeest was. Meer en meer begin ik van die karaktertrekjes op te merken, de ene vind ik al leuker dan de andere. Het is ook wel fijn om dit te zien, karaktertrekken die met de genen worden doorgegeven. Ik weet waar ik vandaan kom, maar waar ik naartoe ga? Daar sta ik niet bij stil. Dat doet me ook denken aan kinderen die hun ouders nooit hebben gekend, geen informatie hebben over wie of wat ze waren, niet kunnen zeggen, dit heb ik van ma en dat van pa... triest moet dat zijn.

Mijn kort bezinningsmoment heeft me maar weer eens aangetoond dat alles zo relatief is. Niks is zeker, alles is aan verandering onderhevig. De kunst van het leven zit hem erin om mee te bewegen met de golven van het leven...

07-09-2008 om 20:15 geschreven door Rhona  

26-05-2008 om 17:08 geschreven door Rhona  

Ruud

Zalig de armen van geest. (Mattheüs 5:3)

Rhona komt in de woonkamer. Pa zit in ‘zijn’ zetel, speciaal voor hem gereserveerd, en ‘o wee’ als er iemand plaats neemt, die er niet thuishoort. Hij kijkt haar aan, met een bewonderende blik en een goedkeurend gefluit. Mijn kleine meid is groot geworden, zegt hij stil. Vandaag is Rhona 16 jaar geworden, en ze mag voor de eerste keer uitgaan. Het verjaardagscadeau van haar ma en pa: een met de hand gemaakt jurkje, dat ze zelf heeft gekozen qua snit en stof. Ze is zo trots. Ze voelt zich groot en volwassen. Maar wat is ze nog naïef en beschermd, wat weet zij van de grote wereld, waar ze binnen enkele maanden terecht in zal komen? Vanbuiten een volwassen vrouw, maar vanbinnen nog een klein, kwetsbaar en naakt vogeltje…

Toen ze de dag voordien op school kwam, begonnen verschillende klasgenoten spontaan op de speelkoer te zingen, cadeautjes, mooie kaarten, kussen, felicitaties werden haar aangeboden. Ze had er geen idee van dat ze zo populair is, meedoen met de groep is niet haar ding. Nooit draagt ze labelkledij, pesten van de zwakkeren laat ze aan anderen over, om in de verdediging te gaan voor het zwarte schaap. Wat heeft ze een hekel aan onrechtvaardigheid. Het is zo makkelijk met meerderen één iemand aan te vallen De groep is haar vijand. Diep in haar hart is ze rebels van aard, maar ze durft dit nog niet te uiten. Maar ze is steeds in voor een geintje, en schopt o zo graag figuurlijk tegen de schenen van het ‘wettelijk gezag’. De kick zit er hem in dit onopvallend te doen, zodat de vinger wijst in een andere richting. Meestal komt Rhona af met lumineuze ideeën, om de uitvoering over te laten aan de ‘moedigen’ van de klas. Onlangs had ze weer een schitterend plan. De leerkracht van godsdienst, een onaardse, ascetische man en kapot gestudeerd, hadden ze een ferme poets gebakken. Hij was er zich niet eens bewust van, dat was de clou van het verhaal. Rhona had drie tampons meegebracht, en de blauwe draadjes afgeknipt. Een klasgenoot had de krijtjes verwijderd die bij het bord lagen, en de tampons in de plaats gelegd. Eerwaarde Andriessen kwam de klas binnen, met zijn gebruikelijke verstrooide professorhoofd. Hij grijpt in de krijtbak, neemt een ‘krijtje’, en probeert met veel zwier de les van de dag op het bord te schrijven. Vol verbazing draait hij zich om naar de klas, met de tampon tussen duim en wijsvinger. Het gegniffel begint… Hij legt de tampon op de leraarstafel, en grijpt opnieuw in de krijtbak. En draait zich om, met tampon nummer twee tussen zijn vingers. De lachsalvo’s deinen aan. Zijn les was om zeep, en zeker toen hij de vraag stelde: wat is dit in godsnaam? De dubbelzinnigheid van de vraag, iedereen plat van het lachen, er was geen bijkomen meer aan. Och, de arme man.

En dan die keer dat ze voor het vrij podium een toneeltekst in elkaar had geflanst, met als titel: ‘een kerstverhaal in mei’. Het verhaal was doorspekt met dubbelzinnigheden, de draak steken met het katholicisme, uitdagend van inslag… Rhona was de vertelster van het verhaal, en stond op het podium in bikini… Toen ze het toneeltje brachten op de eerste algemene repetitie van het vrij podium, was ‘herr director’ in zijn gat gebeten, en had hij alles geprobeerd om dat ‘duivelse’ toneeltje eruit te bonjouren. Iets dergelijks in zijn oerconservatief college!!! Het zou branden in de hemel in plaats van in de hel!! Maar enkele invloedrijke, lees fils à papa laatstejaars, hadden daar een stokje voor gestoken. Ze hadden zich rot geamuseerd, zodanig, dat de vertelster middenin haar vertellen de slappe lach kreeg door de kapriolen  van haar vrienden. In feite was het leuker geweest voor hen dan voor de toeschouwers, maar dat is toch de bedoeling, niet? Dingen doen waar je echt plezier aan beleeft, ondanks wat anderen er van denken. Het was laat toen het vrij podium afgelopen was, en toen wilden ze er nog eentje gaan drinken, in een nabijgelegen jeugdcafé. En toen kwam de angst opzetten… welke straf ging weer in de lucht hangen toen ze naar huis trok? Maar dat had Rhona handig omzeild. Ze was samen met de fiets naar huis gereden met Guy, en had het verhaal opgedist dat hij nog moest helpen opruimen, en dat zij het niet zag zitten om alleen, in het pikkedonker de lange rit met de fiets naar huis te rijden. En haar pa had haar geloofd. Oeff.

En dan de vaste kaartdag op vrijdag. Steeds met een groepje van vier mannillen. Het gaat hem niet om het kaartspel op zich, maar om zoveel mogelijk te bedriegen. Wie best bedriegt, die wint. Niet wie best is in het kaartspel. Ze grappen en grollen, en worden dikwijls de studiezaal uitgeschopt door de ‘childkeeper’ omdat ze het zo bont maken. Daarnaast is Rhona lid van de volksdansgroep en van het koor. Iedere middag heeft ze wel iets te doen. Vlug haar boterhammen tussen de kiezen proppen, en dan dansen, zingen of kaarten. Ze kan zich niet inbeelden niets te doen te hebben over de middag, en leeg rond te hangen op de speelkoer, dat is zo saai.

Wat nog vreemder is, Rhona wordt niet gepest op school, alhoewel haar lichaamsbouw daar aanleiding kan toe geven. Ze is groter, en zwaarder dan de rest van de meisjes van haar leeftijd. Maar ze straalt zo’n zelfverzekerdheid uit, dat niemand durft een opmerking geven. Ze is erom gepest geweest, tot haar tiende levensjaar. En toen, toen werd alles anders. Van haar vader geleerd. Wat houdt ze van die man. Op een dag kwam ze heel hard huilend thuis. Gepest, voor de zoveelste keer. Pa kwam naar haar toe en zei: je bent groter dan de rest van je klasgenootjes, en toch laat je met je voeten rammelen. De eerste die je weer pest neem je vast bij de borst, kijk je recht in de ogen, en sla je hard met je vuist op de neus. Zo gezegd, zo gedaan. Rhona was nog maar pas op school, en het was weer zover. Ze ging recht voor haar belaagster staan, en bam, recht op de neus. Gevolg: bloedneus… Zuster directrice totaal over haar toeren, vader werd erbij geroepen, en die kon alleen maar glimlachen. De glimlach van de triomf. Rhona zal dit nooit vergeten. En draagt die zelfverzekerdheid voor de rest van haar leven met zich mee. Anderzijds zal die zelfverzekerdheid haar nog zuur opbreken, de keerzijde van de medaille…

Eva en Sabine, haar twee vriendinnen zijn uitgenodigd om mee te feesten. De mooie, blonde, zachtaardige en intelligente Eva, reeds getekend door de echtscheiding van haar ouders. De speelbal geworden van twee kibbelende volwassenen, die meer kind zijn dan hun kinderen. De lieve Eva, die erin geslaagd is Rhona een beertje te geven voor haar verjaardag, met als opschrift ‘you are the best’. Rhona is zo ontroerd door dit gebaar. Hoe Eva aan het geld is gekomen om dit te kopen, Joost mag het weten, want ze krijg geen zakgeld. Vader en moeder zijn twee vrekken, die denken dat ze al hun rijkdommen meenemen in het graf. Hun geruzie gaat voornamelijk over geld. Geld dat ze niet eens laten rollen, maar oppotten. Het is aan Eva te zien. Het doet Rhona pijn, Eva steeds in de afdragertjes te zien van anderen. Eventjes ging het beter. Vader leerde een nieuwe vrouw kennen, en die gaf echt om Eva en haar zus. En dat was duidelijk te zien aan de uitbreiding van hun garderobe. Maar het mens had al heel vlug door welk vlees ze in de kuip had, en vader werd wandelen gestuurd. Bijgevolg de kinderen ook.

Eva en Rhona maken dikwijls een fietsritje samen. Gelukkig heeft vader ‘Vrek’ niets tegen de vriendschap tussen Eva en Rhona. Op een keer reden ze samen naar de keuneleute, een heuvelachtig en landelijk gebied, niet zo ver van hun thuis. Rhona had taartjes gekocht bij de bakker, en ze gingen midden in een veld op hun rug liggen staren naar de voorbijvliegende wolken, hun diepste zieleroerselen besprekend, genietend van de weidsheid en grootsheid van de natuur. Tot de boer hen kwam verjagen, waar ze nadien hard mee konden lachen. Wat dacht die? Dat ze het gras ging stelen? Ze deden toch niets verkeerd? Die grote, volwassen mensen toch.

En dan Sabine… de atletisch gebouwde zwemster met lange zwarte haren, een kromme neus, en dicht op elkaar staande kleine ogen. Sabine, die zichzelf heeft gebombardeerd als ‘beste’ vriendin van Rhona. En Rhona laat haar maar in de waan. Sabine die zo saai , zo plichtsbewust, zo niet-meer-kind is, en alles zwaar ziet, haar mondhoeken trekken, op haar jonge leeftijd, al  naar beneden. Sabine die alles doet om in de gunst te staan van Rhona. Waarom? Geen mens die het weet. Misschien omdat ze zo saai is? Dat Rhona haar het gevoel geeft te leven? Sabine, die haar dikwijls aanspoort om te studeren, iets waar Rhona een broertje aan dood heeft. ‘Je weet toch wel dat je ma en pa dreigen je volgend jaar op internaat te stoppen als je niet beter je best doet?’ Zegt ze dikwijls op een hoog, nasaal en verwijtend toontje. Pfff, denkt Rhona dan, bemoei je niet. Anderzijds is het dikwijls Sabine die haar huiswerk uitleent, dat Rhona in alle haast, voor de lessen beginnen, in de meisjestoiletten gaat overschrijven, met de kont op de achterkant van het wc, en de voeten op de bril. En dit allemaal om ‘the childkeeper’ te ontlopen, een kast van een vent, een fervent van keunebillen  uitdelen als je tegen de muur staat geleund. Keunebillen heeft Rhona al ontvangen, maar ze is nog nooit gesnapt voor haar ochtendlijke activiteiten op het toilet.

Op een keer werd Rhona door Sabine uitgenodigd bij haar thuis. Haar ouders gingen een weekendje naar de Ardennen, en Sabine mocht een vriendin uitnodigen, om samen op het huis te passen. Rhona was direct akkoord, en fikste het zo dat haar ouders niet wisten dat Rhona en Sabine en alleen thuis waren dat weekend. Moesten ze dat weten, dan zou het noppes zijn… Zo gezegd zo gedaan, en Rhona had al hele scenario’s in haar hoofd, ze zouden kunnen een ‘stapje’ zetten in de omliggende jeugdcafeetjes… maar… Sabine was er niet voor te vinden!!! Streep door de rekening van Rhona. Plan B was, filmpje halen voor de zaterdagavond. Rhona wilde Sabine overhalen een seksfilm te huren, tja, wat had je gedacht, weer noppes!!! Tja, dacht Rhona, ze zal nooit veranderen, eens saai, voor altijd saai… In feite gebruikt Rhona Sabine, maar dat is een wederzijds iets. Sabine heeft Rhona nodig om een plaats te krijgen in het schoolgebeuren. En Rhona kan haar niet aan de kant laten, uit medelijden en opportunisme.

De drie meisjes staan te popelen om te vertrekken. Pa geeft het signaal dat het tijd is. Oeff, daar gaan we dan, denkt Rhona. In de discotheek is het nog rustig, en ze gaan er eerst eentje drinken in een nabijgelegen café. Daarna de stoute schoenen aan, en ze wagen zich binnen. Het is net of je in een andere wereld komt. Muziek die niet Rhona’s genre is, flitsende lichten, draaiende bollen, laserstralen, oplichtende kledij, starende blikken, vleeskeuring, maar daar is Rhona zich niet van bewust. Ze voelt zich ongemakkelijk, maar gelukkig zijn haar vriendinnen mee. Eva laat zich volledig gaan, ze danst, lacht… en Rhona en Sabine kijken toe. Eva slaagt erin om Rhona mee te sleuren, de dansvloer op, eerst beweegt Rhona houterig, maar al vlug laat ze zich volledig leiden door het ritme van de muziek, het ‘plezier’ van de mensen rondom, de onaardse sfeer. De klok tikt steeds verder… en hoe verder de tijd voorbijglijdt , hoe leuker het wordt. Och, verdorie, denkt ze, Pa staat hier binnen een uurtje al weer. Een grote jongeman met brede schouders komt bij haar dansen. Die ogen, helblauw… ze verdrinkt erin. Ze praten even, hij duwt een briefje in haar handen. Ze propt het in haar piepkleine tasje, niet beseffend dat dit het begin is van een patroon, een patroon van jaren…

Hallo, ben ik bij Ruud? Jaja, ik roep hem even, antwoord een doffe stem met een Frans accent.

Hallo?? Dag Ruud, je spreekt met Rhona. Je weet wel, dat meisje van zaterdag in de discotheek.

Ja?? De stem klinkt verbaasd.

Herinner je me nog?

 Ja zeker! Stilte aan de telefoon. Rhona weet niet goed wat  te zeggen. Ze heeft al haar moed samengeraapt om hem te bellen, in het telefoonhokje op het marktpleintje. Wat valt er in feite te zeggen? Elkaar even gezien, ze kan zich niet goed zijn gezicht voorstellen, alleen maar de ogen. Waarom doet ze dit in feite? Ze heeft zin om in te haken. Gelukkig herpakt Ruud zich snel, ‘Wat doe je dit weekend? Ga je ergens naartoe?’ Neen, niets speciaals, zegt ze, alleen maar naar de kermis hier in een nabij gelegen dorpje, met vriendinnen. Wil je dat ik afkom? Vraagt hij. Dat zou ik wel leuk vinden. Ok dan, hoe laat? Rond 14u  aan de kerk, zegt Rhona. Ok, zegt hij. Ik ben blij dat je me gebeld hebt. Voor de beleefdheid antwoord Rhona, ‘ik ook’, maar diep in haar hart is ze daar niet zo zeker van.

De kermis is een plaatselijke gebeurtenis, die heel wat volk trekt. Het is de gelegenheid om vrienden en bekenden te treffen. Een aantal jaar geleden, had ze er de kermis van haar leven meegemaakt. Samen met pa en ma ernaartoe, op een terras met vrienden en familie, waar veel werd gelachen tot een gat in de nacht. Rhona kreeg van iedereen zakgeld, voor de attracties. Ze had er uren het marktplein afgeschuimd met vriendjes. Dat was een zalige avond.

Nu is de situatie helemaal anders. Ze is verschrikkelijk zenuwachtig. Eva heeft zich opgeofferd om haar te vergezellen. Aan de kerk zien ze een blond figuur, zou dat Ruud zijn? Neje, dat kan toch niet! Die ziet er zo oud uit! Help! Hij heeft hen al gezien, en komt hun richting uit. Rhona kan er niet meer vanonder muizen. Shit!

Jij bent toch Rhona hé, vraagt hij verlegen. Ja, zegt ze, wat een stomme vraag schiet er door haar hoofd. Eva staat erbij te gniffelen, en vraagt: gaan we iets drinken? Ok, zegt Rhona, ga je mee Ruud? In de hoop dat hij het aftrapt. Hij zegt onmiddellijk: ‘goed, laten we gaan’. De namiddag verloopt kabbelend, zonder speciale gebeurtenissen, maar Ruud is toch wel lief, denkt Rhona. En ze spreken nog eens af. En nog eens, en nog eens, en nog eens… Rhona wordt verliefd, en nu weet ze eindelijk zijn werkelijke leeftijd. 26 jaar!!! Help, dat is een verschil van 10 jaar… En Rhona wil studeren, ze wil de wereld ontdekken, ze wil nog zoveel. Hij woont nog thuis, werkt, gaat uit, zijn leven verschilt zo van het hare. De puberwereld is voor hem voorbij. Wat ziet hij in haar? En wat ziet zij in hem? Niemand die daar een passend antwoord kan op geven, en zeker Rhona niet. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.

Iedere zondag mag ze weg van 14u tot 18u, en op zaterdagavond van 20 uur tot 00 uur. Regels opgelegd door vader. Ondertussen weten pa en ma dat Ruud 10 jaar ouder is. Rhona merkt de afkeuring van haar ouders, maar toch laten ze haar begaan, op aandringen van haar vader. Hij zei letterlijk tegen ma: ‘we kunnen haar niet in een kooitje stoppen, als ze er mee door wilt gaan, dan kunnen we haar toch niet tegenhouden. Loslaten is de boodschap.’ In het geniep komt Ruud haar soms opwachten aan school, en dan wordt haar fiets in zijn kofferbak gedeponeerd, en hebben ze heel eventjes de tijd om zich over te geven aan de verliefdheid. Op een keer komt Rhona door de schoolpoort met haar fiets, de regen valt met bakken uit de hemel, en wat ziet ze? Haar vader, en Ruud, die staan te praten. Shit, denkt ze. Nu hebben we de poppen aan het dansen. Haar vader tegen haar: ‘stap maar bij je vriendje in de wagen, en de fiets mag in zijn koffer.’ En jij Ruud, je komt dan binnen met Rhona. De eerste keer dat hij bij haar thuis binnenstapt. Rhona in paniek, een oorverdovende stilte in de wagen. Thuis aangekomen weten ze zich geen houding  te geven. En pa begint in stijl van de ‘patriarch’ aan de ondervraging van Ruud, die zich ongemakkelijk heen en weer schuift in zijn stoel. Daarna de boodschap:’ je beseft toch wel dat Rhona nog zeer jong is, ze wil verder studeren, een leven samen zal nog heel lang op zich laten wachten. Ik wil niet dat je haar de kans te studeren ontneemt.’ Ja, zegt Ruud stil. Ik ben me daar bewust van. En nu, zegt vader, is het tijd dat je naar huis gaat.

De weken gaan voorbij, en ze houden hetzelfde patroon aan. Rhona gaat steeds meer twijfelen. Rhona is op bezoek geweest bij Ruud thuis. Haar ogen vielen bijna uit hun kassen. Het was net of ze een andere wereld had betreden. Zijn  moeder is Française, een heel onderdanig, slonzig type, met grote ouderwetse geblokte pantoffels en van die dikke nylonkousen, uit de jaren stilletjes. Vader is een kleine, kaalhoofdige en dikbuikige, brute man en nog onverzorgder dan zijn vrouw. In het huis hing zoveel negativiteit, dat Rhona constant zat te huiveren. Rhona had zich uiterst netjes gekleed voor deze ontmoeting. Haar prachtige blouse van een designersmerk, lange zwarte rok, leren jas, en haar mooiste juweeltjes aan. Toen ze binnenkwam, werd ze van kop tot teen gekeurd, zo van, wat werpen ze hier naar binnen?  Het was er net een duiventil, broers en zusters kwamen en gingen, de tv en de radio stond op, een gesprek voeren was onmogelijk.  En trouwens, Rhona wist helemaal niet wat te zeggen. Wat zou ze ook kunnen zeggen tegen deze mensen? Uit een andere wereld dan de hare? Het was haar eerste ontmoeting met iets dergelijks, en haar verbazing was  groot. Hun meubilair was een allegaartje, en versleten tot op de draad. Het tafeltje waar ze aan plaatsnamen was bedekt met broodkruimels, en vuile bekers. Ze werd een kop koffie aangeboden, dat ze aanvaarde, maar ze had haar bedenkingen bij de hygiënische toestand van de kop. In de living stonden verschillende kooien met parkieten, die kwetterden, en de boel nog lawaaieriger maakten. Wat een tegenstelling met haar nette en rustige thuis. Daar werd na het eten alles opgeruimd en afgewassen. Waar vader op zondagnamiddag in stilte genoot van een boek, terwijl haar moeder buiten even een praatje maakte met de buren. Waar er geen plaats was voor rommel, alles had zijn vast plaatsje.

De auto van Ruud’s vader staat buiten op de oprit geparkeerd, een oud vehikel, overdekt met roestplekken. Bij haar thuis staat een gloednieuwe mercedes in de garage. De auto wordt iedere week opgeblonken door haar vader. Zijn grote droom en trots. Het was voor pa het symbool dat hij het had gemaakt in zijn leven. Ooit had grootvader hem gezegd: jij zult nooit met een mercedes rijden, daar ben je te simpel voor. Pa had zich bewezen tegenover zijn vader, hij had getoond, vader, je had het helemaal mis en daarmee de verwachtingen van zijn vader overstegen. En dit door aandringen van zijn oudste dochter, Jezebel.  Hij hield van alles met wielen, om de vier jaar wilde pa een andere auto. Al jaren was het voorkeursmerk Ford, en zoals gewoonlijk, na 4 jaar, begon het weer te kriebelen. Ma en pa waren naar de fordgarage gereden, en ze waren van plan de grootste en meest luxueuze ford te kopen. Jezebel zei: pa, je hebt steeds gedroomd van een mercedes, waarom koop je die dan niet? Met het geld van die luxueuze ford kun je die droom kopen. Zo gezegd zo gedaan, en 3 maanden later stond zijn droom blinkend in de garage.

Maar nu zat Rhona hier… In een omgeving die zo anders was dan de hare. Ze was opgelucht toen Ruud zei: het is tijd om te gaan. Ze heeft de sessie uitgezeten, maar is niet van plan om dit vlug te herhalen.

25-05-2008 om 12:08 geschreven door Rhona