Mijmeren over…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Langzaam gaan mijn gedachten naar een tijd een mensenleven geleden. Lopend naar het centrum van onze stad waar ik geboren, opgegroeid en waarschijnlijk ook sterven zal, gaan mijn herinneringen terug.

De drukke wegwerkzaamheden ter plekke doen mijn gedachten stil staan aan de tijd toen ik nog een kleine jongen was. Ik zie me nog met mijn zusjes aan de hand van vader en moeder de straat opkomen om even om de hoek te wachten op de tram, die ons naar familie achter Heerlen moet brengen voor een familiebezoek. Een hele trip. We staan een tijdje te wachten, zuchtend en klepperend komt de tram met haar bellend geluid tot stilstand. Het is de tweede halte, wij stappen in en zoeken een plaats op, veel mensen zijn er nog niet in de tram. Het voertuig bestaat uit twee gekoppelde wagens. Slingerend vervolgt de tram haar weg, ondertussen komt een conducteur, die kaartjes verkoopt. Pap betaald de man, thuis had hij het geld van mam gekregen, de tram slingert verder. De houten banken waar je op zat zijn niet gedacht om je comfortabel te doen verplaatsen. De tram is er maar met een doel; mensen vervoeren en al doende geld in het laatje brengen want subsidie kende niemand. Het bedrijf waar de trams van zijn; heeft de toepasselijke naam:  LTM wat stond voor Limburgsche Tramweg Maatschappij, gevestigd in Heerlen.

Zoals ouderen wel hebben begrepen, is de tram vertrokken aan de hoek van de Holzstraat / Nieuwstraat en rijdt  nu via de middenberm van de Poststraat, langs het Politiebureau  de Oranjestraat  om dadelijk te verdwijnen onder de tunnel van het Miljoenenlijntje om dan puffend en hijgend de Kerkraadse Steenweg op te rijden. Destijds een flinke klim, want vroeger was de Steenweg veel steiler als nu, evenzo de Wijgracht. Men heeft in de latere jaren de wegen afgetopt en door ze langer te maken minder scherpte gekregen. Ja die oude tram heeft plaats moeten maken voor autobussen en die komen tegenwoordig uit Frankrijk.

Terugdenkend kijk ik bewonderend naar het asfalt, een speciaal soort, toen was er geen asfalt maar alles was bestraat met kinderkopjes een gladde bedoening als het regende en als je er met de fiets over reed “stoekte” dat van jewelste.

Weet je nog hoor ik me plots tot mezelf zeggen toen ze al die kinderkopjes opgeslagen hadden in de weilanden waar nu het politiebureau is. Wat zou er uiteindelijk mee gebeurd zijn? Ik moet het antwoord op deze vraag schuldig blijven.

Via Onderspekholz en Heerlerbaan gaat de tram naar het station in Heerlen. Daar moesten we overstappen om via Passart naar Heerlerheide te komen, ons einddoel.

Ja die tram, nu probeert men een herconstructie te maken van de oude tramweg maar het lijkt er geen moer op als de middenberm moet duiden op de bestrating van toen komt het wel enigszins overeen doch waar de tramweg wordt aangegeven zag het vroeger wel iets anders uit. Maar alla je kunt over alles kritiek hebben men heeft het goed bedoelt. Alleen het kost zo ontiegelijk veel geld en dat zou toch wel beter aan andere zaken gebruikt kunnen worden. Vind ik.

In de gemeente is zo veel te doen. Op het ogenblijk echter is het overal een bedrijvigheid van jewelste.  Binnenkort is het weer zo ver. Het grootste festijn ooit door enkele Kerkradenaren bedacht staat weer voor de deur: het Wereld Muziek Concours. Dit jaar zijn er 36 landen vertegenwoordigd in de maand dat het concours duurt, zullen er veel muziekkorpsen strijden om een titel te verwerven en zich te profileren aan het publiek. Wie van de corpsen zal deze keer met de Wereldtitel naar huis reizen?

Weer gaan mijn ogen naar het asfalt, drie jaar lang heb ik door gaten en kuilen in het wegdek moeten rijden en soms gedacht: dadelijk zijn mijn schokbrekers naar de Filistijnen. Veel wegdekken zijn intussen vervangen door mooie zwarte asfalttapijten die er stralend bij liggen, wachtend op de gasten die naar Kerkrade komen, de lappendekens en de gaten zijn verdwenen. Het gonst overal van de bedrijvigheid. Tuinmannen wieden perken en vrachtauto`s  bloemen rollen af en aan om op de invalspunten in de ras aangelegde perken te worden geplant. De invalswegen zijn een sieraad voor de gemeente. In het park zijn zelfs de banken van een nieuwe lik verf voorzien. Die kunnen er weer een jaar mee vooruit en dan is het weer drie jaar zonder verf  wachten op het volgende concours. Het evenement is Kerkrade reeds lang ontgroeid en voor de kleine gemeenschap van Kerkrade te groot geworden omliggende gemeenten wordt om hulp gevraagd met het onderbrengen van de gasten. God zij dank zien de wegen en perken er nu mooi en uitnodigend uit. Dadelijk zal alles nog voorzien worden van feestverlichting en dan zijn “we” er klaar voor. Vier weken zal onze stad uit de voegen barsten. Ruim vier weken zal Kerkrade een en al spektakel zijn om dan weer in de dorpse slaap te vallen waar het steeds weer, zonder kapsones te hebben, in terug keert. Ergens hoor ik een melodietje het is even denken voor ik de muziek herken. Niet gek het is immers vier jaar geleden dat de componist  het weer zong op de laatste avond bij de sluiting van het concours. Ja, maar nu zonder woorden alleen maar instrumentaal en als ik het goed heb hoor ik het spelen door de Crombacher of zou het John Quadflieg zijn. De woorden echter ken ik het is de:  “WMC song”  gecomponeerd door Fred Derix. Met weemoed denk ik terug aan dat laatste bezoek en heb de stille hoop, ook weet ik dat deze hoop een euforie is, dat het nog vele malen door Kerkrade mag klinken en Kerkrade het concours zal kunnen organiseren.

Mijn mening staat vast; je kunt veel van Kerkrade zeggen maar niet dat ze niet weten hoe je feest moet vieren.

Also zaan iech: “Alaaf Kirchroa en de jrus an der Joep op der Maat”. En went ingele fess viere, schiengt de zon.

Hjacq juni 2009