Soms ga je op de een of andere manier thuis de deur uit om te wandelen maar je hebt geen vaste bestemming.  Vandaag had ik zo`n dag. Het automatisme is in de mens ingeslopen en vaak hoef je niet te kiezen maar kiest iets voor jou.

Eenmaal buiten op straat sloeg ik de richting van het kapelletje, waar ik altijd een gebedje prevel, nabij de oude abdij in. Bij de abdij  oefende op dat moment een jongeren orkest die klassieke muziek speelde, er door aangetrokken ging ik die richting uit. Heerlijk die combinatie van een rustieke omgeving en muziek  die ouder is als ik ben en gespeelt wordt door jongeren, maar aan het leven een andere dementie geeft. Na enkele minuten hielden de muzikanten het voor gezien en hielden op.

Langs de vijvers vervolgde ik de weg om helemaal beneden aan te komen. De bebouwing ligt nu in het gezichtsveld, ik ben echter niet van plan om daar naar toe te lopen en daarom neem ik plaats bij de afrastering van de onderste weide waar de koeien nog op grazen. Ik probeer het geluid van de koeien na te doen en of het nu inbeelding of werkelijkheid  enkele koeien draaien zich om en kijken mijn kant op. Vertrouwen van koeien kun je krijgen als je hun gedrag nabootst,  dus grazen.  Nu ben ik niet van plan om gras te gaan eten, maar bij die beesten schijnt  geluid een grootte rol te spelen. Je ziet dat aan hun oren; ga er maar eens voor zitten aan de weiderand en observeer ze eens. Je staat versteld hoe interessant het bekijken van de manieren van een koe kan zijn. Schromeloos staat ze met haar dikke billen jou kant op en boert, plast of poept zonder zich iets van jou aan te trekken. Na een goed uurtje zo van de rust te hebben genoten, die weliswaar een paar keer verstoord werd door een havik die hier in de zomermaanden zijn nest bouwt, moet ik toch weer terug. Ik doe dat noodgedwongen en het is nog een hele klim om weer boven op mijn woonniveau te komen.

Langzaan kom ik in beweging en de helling op klimmend wordt ik ingehaald door een groep wandelaars. Een man loopt er achter als laatste en heeft net als ik wat moeite met het klimmen. In een kort gesprek dat volgt blijkt dat ook. Even later voegt een vrouw zich bij ons het blijkt zijn echtgenote te zijn. We raken in gesprek en binnen korte tijd blijkt dat wij ons toch kennen. Wij schijnen van dezelfde plaats te komen. Sterker nog, uit dezelfde straat. We zijn samen bij de verkennerij geweest en hebben dezelfde vrienden gehad. De tijd van vroeger vliegt aan ons voorbij en voor we het in de gaten hebben staan we dus op de plek waar we afscheid van elkaar nemen.  We wensen elkaar nog een goede dag, een fijn week-end en een gezond leven toe.  Dat was het dan weer. Een dag in ons leven, die veel herinnering los maakte, maar een mooie dag waar je weer even op kunt doorborduren…                                    

JacqH 29.10.2011

01-11-2011 om 11:21 geschreven door jacoba