We werden verwelkomd met een lekker Filipijnse maaltijd, gemaakt door de dame des huizes herself. Njammie njammie. Buikje vol, tijd voor een wandeling rond de Kralingse plas. Daarna reden we nog door naar Kinderdijk, bekend om zijn waterpomp en zijn 19 molens, waar we ook nog een mooie wandeling deden.

's Avonds nog een lekker slaatje, een babbel en voldaan naar bed.

Om acht uur werd het ontbijt opgediend, wat een luxe. We bezochten de plaatselijke markt en in de namiddag reden we naar Schiedam, waar we een rondleiding kregen in het jenevermuseum. De avond spendeerden we in de omgeving van het appartement, een biertje in een pub en een avondmaal in restaurant de Rodeo. De dag vloog weer voorbij.

Op zondagmorgen deden we nog een wandeling in het museumpark en na de lunch met paëlla was het tijd om naar huis te rijden.

Bedankt Guy en Bern voor de gastvrijheid. 

 

Na het uitchecken op zondag konden we onze bagage kwijt in het station en namen we het ferrybootje naar het Ij. Daar stond Jade nog een verrassing te wachten, want boven op de ADAM-toren  kun je op de hoogste schommel van Europa. Toch een beetje eng op 100 m hoogte. Met een prachtig zicht genoten we daarna nog van een wijntje. Nog even de magen spijzen en dan terug huiswaarts met een vlottere thalys reis terug.

De volgende dag maken we de fietsjes klaar. Vanop de camping kan je direct naar het fietspad, de route Blanche, die tot Hourdel gaat. Je rijdt er rustig tussen de duinen, hier en daar lassen we een korte stop in en we kunnen zowaar zeehonden spotten in zee. Daarna rijden we verder tot in Saint-Valery-sur Somme aan de baai van de Somme. Daar doen we de fietsen op slot en maken we een wandeling in de oude stad en in de shoppingstraat. We keren terug langs de wandelpromenade, ik smul een ijsje, Marnix lest zijn dorst met een biertje. We fietsen langs dezelfde weg terug. Terwijl Marnix nog even verderrijdt voor boodschappen, probeer ik wat te lezen. De rust wordt echter verstoord want ze plaatsen een stacaravan op de plek naast ons. Een heel gedoe en gemaneuver om die op zijn plaats te krijgen, de haag moet er aan geloven, maar uiteindelijk sta het gevaarte wel op zijn plaats tegen de avond. Tijd voor onze bbq en een gezellige avond.

We verplaatsen ons op vrijdag naar Le Tréport. De camperplaats bovenop de krijtrotsen heeft op het middaguur nog heel wat plaatsjes vrij. We betalen er 7 euro per nacht. Omdat het nog steeds mooi weer is, besluiten we een wandeling langs het kanaal te maken tot in Eu, wat meer landinwaarts. Hier en daar pikken we wat caches mee en in Eu kunnen we zowaar een terrasje doen ook. Met zo'n 15 km in de benen arriveren we terug in Le Tréport. We besluiten toch maar de kabellift naar boven te nemen. Dat bespaart ons 365 trappen. 's Avonds koelt het toch wat af maar het voorspelde onweer blijft uit.  Ook de volgende dag blijft het droog. We dalen af tot het centrum en lopen even tussen de marktkramen. We gaan even tot op de pier en wandelen dan via een tweetal bruggetjes tot in Mers-les-bains. De prachtige gevels van de huizen langs de promenade hebben allerlei kleurtjes. Er zijn net een soort retro feesten en hier en daar worden al kraampjes opgezet en is er rommelmarkt. We steunen de organisatoren door een glaasje bubbels te drinken en keren daarna stilletjesaan terug. In Le Tréport gaan we lunchen en rond 16 uur zijn we terug op de camperplaats. Tijd om wat te lezen en rustig de avond in te gaan. We gaan nog een blik nemen op zee en pas rond 19 uur vallen de eerste druppeltjes.

Zondag rest er ons enkel nog een terugreis van zo'n 225 km, deze keer wel met enkele fikse regenbuien.

De volgende dag fietsen we richting de Muur en doen we een mooie toer in de nabije omgeving. De meeste caches worden gevonden, maar rond 13 u worden de eerste voorspelde regendruppels gespot. We kunnen nog picknicken onder een boom, daarna moeten we met de regenjassen aan terugfietsen en kopen onderweg nog een mattentaartje. Die wordt in Fons verorberd met een tasje koffie, terwijl we verdere reisplannen maken en in de camperboeken snuisteren. We geraken uiteindelijk nog eens binnen in de brouwerij, en ja, als je daar binnenraakt is het moeilijk er terug weg te komen. Na een rustige avond en nacht rijden we  de volgende dag rustig weer naar huis.

Eén van onze bestemmingen is Ile de Ré, een schiereiland te bereiken via een tolbrug. We maken ons basecamp in La-Couarde-sur-Mer. Vandaar maken we de volgende dagen flink wat fietstochtjes en wandelingen zodat we zowat het hele eiland kunnen ontdekken. Er zijn overal fietspaden en het staat goed aangeduid welke richting je uit kan. We komen in dorpjes met de naam Saint-Martin en Ré, Saint Marie en Ré, La Flotte, Bois Plage, ... allemaal met hun eigenheid en met één constante, de witte huisjes en de stokrozen in alle kleurtjes. Hier vind je ook overal het zout die ter plaatse gewonnen wordt. Dit eiland kan ons wel bekoren al vrezen we een beetje dat het in volle seizoen overspoeld wordt door de fietsers. 

Na een paar dagen rijden we terug het vasteland op en parkeren ons in Port Des Barques : veel stelt dit dorpje niet voor maar het is wel de vertrekplaats voor een wandeling naar Ile Madam, een piepklein eilandje die enkel bij eb te bereiken is. We bekijken goed de getijdentabel en gelukkig kunnen we op een acceptabel uur naar het eiland toe. En terug natuurlijk! Hier maken we een wandeling rond het eiland aan de hand van een cacherondje. De laatste 500 meters voor we terug bij Fons zijn, krijgen we een regenbui te verduren. We maken van de nood een deugd en zetten een bakje verse koffie. Gelukkig blijft de regen niet duren en kunnen we 's avonds nog even een avondwandeling maken. 

De zonnige dagen zijn opgebruikt. Gelukkig blijft het warm en droog en we rijden verder naar Ile d'Oleron. De brug er naartoe is tolvrij deze keer. Onze eerste slaapplaats is in Saint-Trojan-les-Bains. Te voet verkennen we de omliggende bossen en komen we ook in het leuke havenstadje. De kleurrijke kunstenaarshuisjes zijn kunst op zich. Langs de kade vind je een paar restaurantjes en ook in de binnenstad is het leuk ronddwalen tussen de alweer witte huisjes. 

Vanuit La Cotinière wandelen we naar de 'hoofd'stad Saint-Pierre d'Oleron, goed voor bijna 20 km in de benen en nog een dag later rijden we helemaal tot het verste puntje van het eiland. In Saint-Denis is er een heel grote camperplaats waar er 170! plaatsen zijn. Het stadje is een aanrader en we wandelen ook tot aan de Phare om zo langs de kust terug te keren. 

Jammer genoeg wordt het stilletjesaan tijd om terug te keren. We belanden in La Suze sur Sarthe, je kan het raden , een stadje aan de river de Sarthe. Het is er rustig maar verder valt hier niet veel over te zeggen. We willen eindigen aan de zee en besluiten richting Merleville, bij Cabourg te rijden in Normandië. Het regent pijpestelen. Moet dit echt of rijden we toch maar naar huis? Maar hé, we willen nog niet dat dit eindigt, dus we gaan koppig verder. Die dag kunnen we enkel maar lezen, spelletjes spelen, tussen de buien door even langs het strand lopen en oh ja, we doken ook even het zwembad in.

Gelukkig is het de dag daarna droog en konden we in het centrum van Cabourg genieten van een heerlijke fruit de mer. Een ferme wandeling was ons laatste wapenfeit van de vakantie.

Nog even flink wat kilometers malen en zo kwam er een veilig einde aan deze vakantie.

Op dag twee wandelen we rond het meer, niet rond het grote stuk van de l'eau d'heure maar rond het noordelijke deel de Ry Jaune. Goed voor 26 km op een goed asfaltbaantje. Het weer valt reuze mee. We kunnen zelfs picknicken in het gras en wat later een koffietje drinken op een terrasje. Het laatste stuk is niet zo goed bewegwijzerd of het kan natuurlijk aan ons liggen, zodat we het laatste stuk tot aan de camping op de grote baan moeten lopen. We drinken nog een pintje op het terras en net dan gaan de hemelsluizen even open. Gelukkig niet voor lang, maar het is dan toch te fris om nog even buiten te zitten.

Zaterdagmorgen doen we weer de wandelschoenen aan, dit keer weer eens om te geocachen. Zo komen we weer op plaatsjes waar een ander niet zo vlug komt. Heel af en toe vallen er wat regendruppeltjes, maar nat worden we niet. 's Middags vinden we een paar boomstammetjes om ons slaatje te verorberen. Jammer genoeg word ik daarna misselijk en aangezien het niet direct lijkt te beteren, besluiten we toch maar terug te keren naar de camping. We moeten eerst nog wat boodschappen doen en daarna volgt nog een lange weg terug. Eenmaal bij  Fons terug val ik als een blok in slaap. Gelukkig is het daarna een ietsje beter. Toch jammer van de wandeling.

Alvorens we zondag naar huis rijden , besluiten we nog even een bezoek te brengen aan Thuin, een middeleeuws vestingstadje bekend voor zijn hangtuinen. Het klinkt veelbelovend en de verwachtingen zijn hoog. Ze worden helaas niet ingelost. Mooi is het wel, of is het de regen dat het net iets minder aantrekkelijk maakt dan het uiteindelijk wel is? Wie weet. 

We drinken daarna nog een tasje soep en rijden daarna rustig naar huis. 

Nog één tussenstop voor we naar huis vertrekken : in Gingelom hebben we een plaatsje gereserveerd tussen de bloesems. En na de wandeling in de buurt laten we ons even bedienen met een lekkere vol-au-vent. Heerlijk en dat wordt ook het ontbijt de volgende ochtend. 

De volgende dag laten we het fietsen voor wat het is en besluiten er een wandeling van te maken. Die wandeling valt wel wat langer uit dan verwacht. 's Avonds hebben we 26 km op de teller. We wandelden van Voormezele via Wijtschate naar Mesen, het kleinste dorpje van België. In deze streek kom je overal herinneringen aan de 1ste Wereldoorlog tegen. We staan even stil bij het standbeeld van de Christmas Truce, een herinnering aan het kerstbestand van 1914, waarbij de Engelse en Duitse soldaten even de loopgraven verlieten, geschenkjes uitwisselden en zowaar een voetbalwedstrijdje speelden, zodat de gruwel even ophield en de wapens zwegen. Ook het vredespark Island of Ireland maakt indruk. In de ronde toren zijn de namen van 49000 Ierse gesneuvelden terug te vinden in de War memorial books. Op het pad naar de toren liggen 9 platte stenen met persoonlijke getuigenissen. Aan kerkhoven ook geen gebrek, soms vind je die bij wijze van spreken , in den hof van een boer, of midden in een veld. Op de terugweg doen we ook nog een toertje (eerlijk gezegd omdat er een cache ligt) rond de Pool of Peace of anders genoemd de Spanbroekmolenkrater, ontstaan tijdens de tweede slag om Mesen. Een stukje ontspanning/inspanning gecombineerd met een vleugje geschiedenis dus.

's Avonds genoten we van een lekkere kaasschotel, alhoewel ik moet bekennen, dat ik , om in het thema te blijven, al vroeg, heel vroeg sneuvelde. 

We vertrekken na het zondagse ontbijt huiswaarts, waar we op deze hoogdag vanuit de luie zetel de koers volgen.

We nemen afscheid van onze gastheer en bedanken hem en zijn echtgenote met een flesje Blonde Betsy. We rijden een eindje verder tot aan de kerk van Aaigem.  Daar starten we een cachewandeling, die voornamelijk tussen velden en stukjes bos loopt. Ik heb echter een vergissing gemaakt bij het overzetten van de caches op de gps, en er moet dus aangepast worden. Maar niet erg, want zo komen we geheel onverwacht een hoevewinkeltje tegen waar we een lekker ijsje kunnen kopen. Leuke verrassing. 

We zijn wat vroeger terug op de parking dan voorzien, maar we rijden dan maar naar onze volgende overnachtingsplaats. Op de parking van dancing De witte Hoeve in St-Lievens-Esse mogen we overnachten. Er is nu een pop-up hamburgerrestaurant en campers zijn er welkom. We zitten een paar uurtjes in het zonnetje en doen dan nog een klein toertje in de omgeving. We bestellen onze maaltijd en tegen half acht worden we verwacht op dit op te halen. De western hamburger met bijhorende wedges worden met smaak verorberd. Rond 21 u blijven de andere auto's die hun hamburgers ophalen weg en zo staan we hier helemaal in ons eentje. 

Op zondag doen we nog een wandeling in Heldergem. Op sommige stukken zakken we tot onze 'knoezels' in het slijk. Het is een stukje frisser en grijzer vandaag maar we hebben toch weer 7,5 km in de benen. Tijd om naar huis te keren en plannen te maken voor de volgende uitstap. Als ... tja als het dan nog kan, mag... want de coronacijfers gaan echt de slechte kant op. Duimen op beterschap

hier is er slechts 1 ram die al die dames mag bedienen; het zijn de mannelijke lammetjes die op de slachtbank belanden voor het Offerfeest; de schapen blijven netjes op een rij staan tijdens het melken omdat er lekkere snoepjes in de voederbak liggen; schapenmelk is heel gezond en bevat minder vetten en cholesterol dan koeienmelk; dit en veel meer komen we te weten in korte tijdspanne en ware het geen lunchtime dan werden we nog veel langer getrakteerd op allerlei informatie. We kunnen dan toch onze wandelschoenen aantrekken en genieten van de wandeling in de omgeving, stralend blauwe lucht en de prachtige heuvelachtige natuur maken dat de bijna 9 km zo voorbij zijn. Terug bij de camperplaats is het net tijd om de schapen te melken. Of we willen toekijken? Graag! Grappig om te zien hoe de hond Sam op slag in zijn rol als schapenhoeder valt. Van de boer mogen we proeven van de nog lauwe vers getapte melk, heerlijk zacht vind ik de smaak. Er zijn ook net twee kleine lammetjes geboren, ze staan nog wat wiebel op hun poten, maar dat komt goed. Voor we de camper binnenstappen, kopen we nog een ijsje en zorgen we ook voor ons dessert van die avond, een lekkere chocomousse. Deze geslaagde dag sluiten we af met een aperitiefje en een simpele spaghettie. Nee, schaapjes tellen hoeven we niet te doen om de slaap te kunnen vatten.

De volgende morgen worden we deze keer niet wakker van het gefluit van de vogeltjes, maar van het gebleit van de schapen die alweer klaar zijn voor hun volgende maaltijd. De zon is alweer van de partij en rond 10 uur zijn we klaar voor een fietstocht deze keer. Vergis je niet, het is trappen geblazen in deze streek. Niet evident met deze minifietsjes die nog steeds niet voorzien van een motortje en zeker niet als je dan eigenlijk in plaats van op de baan op het mountainbikeparcours bezig bent. Mijn eigen motortjes gaat dan ook soms in overdrive en ja stappen met de fiets aan de hand is dan de enige optie. Achteraf is de voldoening groot.

Op zondag staan we op met dichte mist. We hadden nog een wandeling gepland, we besluiten deze dan toch maar aan te vatten. Na afscheid genomen te hebben van de gastvrouw en nog wat inkopen de hebben gedaan in het piepkleine winkeltje rijden we naar het gehucht Houwaert waar we nog een mooie wandeling doen op de Houwaertseberg. Wisten jullie dat dit het meest noordelijk gelegen wijngebied van Europa is? Jammer dat het zicht wat minder is door de mist, maar het is een prachtige wandeling. Pas rond 11u30 komt de zon wat piepen en zien we wat meer bomen door het bos. 

Weer een geslaagd weekend om op terug te blikken. Op naar de volgende

Op vrijdag, na het tasje soep, fietsen we richting Temse, waar we een wandeling doen in het natuurgebied Schouselbroek. Ondertussen kunnen we natuurlijk ook een paar caches scoren, of wat dacht je? Tijdens het fietsen langs de Durme zagen we zowaar een aantal hertjes in de open vlakte. Tevreden maken we het ons 's avonds gezellig in de camper.

Op zaterdag worden we gewekt door het gefluit van de vele vogeltjes. Wat is het hier rustig! Toch tot de stroom wielertoeristen en wandelaars op gang komt. Iedereen wilt duidelijk genieten van die eerste zonnestraaltjes. Wij fietsen deze keer via Tielrode, waar we op de lokale markt nog wat proviand inslaan, weer richting Temse. Vandaag staat een cache/fietstocht op het programma. Tussen de caches zijn er heel wat hengelcaches. Wat is dat nu weer hoor ik jullie denken? Wel, het te loggen potje, hangt steeds in de hoogte. Het is de bedoeling dat je niet klimt maar deze cache probeert te pakken met een hengel. Zover hebben we het nog niet gebracht dat we ook nog een hengel meesleuren, dus er moet telkens een creatieve oplossing gezocht worden om de cache toch proberen te pakken. Soms hebben we geluk en kan Marnix door middel van een grote tak de cache grijpen, soms is de natuur ons minder goed gezind en moeten we de cache laten hangen.  Dikke pret soms, en tenslotte gaat het niet om dat ene potje meer of minder. We genieten van de natuur, de zon, de zachte temperatuur, het ontspannen gevoel. In de late namiddag zijn we terug bij Fons, waar we een koffietje drinken met een koekje erbij. Daarna maken we nog even een wandeling langs de Durme en gaan we nog even naar de plaatselijke supermarkt op 500 meter. We hebben geluk dat er naast de camper een picknicktafel vrijgekomen is en we aperitieven dan ook buiten. Ze moeten ons enkele uren weer niet in slaap wiegen.

We besluiten om op zondag na het ontbijt naar huis te rijden. Het kriebelt ook een beetje om wat in de tuin te ploeteren en in de late namiddag krijgen we nog een tuinbezoekje van Mark en Sandra. Toch heerlijk als het weer zo zacht is en je toch eens iemand kan ontvangen. 

Alweer een topweekend.

Na een rustige nacht, een lekker ontbijt en een lichaamsverzorging rijden we naar de parking van Provinciaal centrum de Boerekreek in Sint-Laureins. We parkeren onze Fons en trekken de wandelschoenen aan. We moeten nog een stukje langs een ietwat drukke baan, maar zo'n 500 meter slaan we rechts in, de velden in. We wandelen tussen de kreken, typisch voor deze streek. Het mistige weertje maakt het wat mysterieus, het zonnetje doet zijn best om door te breken, maar slaagt niet zo goed in zijn opzet. Wat een mooi stukje natuur. Het middaguur is al voorbij als we weer bij de camper toekomen. We eten een stuutje met kaas en rijden dan door naar onze volgende slaapplaats. Door corona is campermeal in het leven geroepen. Restaurants leveren hun maaltijd aan de deur van de camper. En je kan er dan blijven overnachten op hun parking. Wij hadden geboekt bij de Roste Muis, we lazen hier al veel positieve reviews over, dus dat moesten we ook eens aan den lijve ondervinden. We schuiven in de lange rij campers aan, onze keuze was al doorgegeven, we laten onze aankomst weten en we krijgen een nummer toegekend die we aan het voorraam hangen. Daarna doen we nog een korte wandeling via de knooppunten in de buurt. De aperitief hebben we zelf mee, maar stipt op het afgesproken uur, komt de gastheer met zijn quad, onze warme maaltijd leveren. Marnix koos het streekproduct, paling, ik ging voor scampi. Een dessertje was er ook voor af te sluiten. Lekker! Ondertussen is het weer zoals voorspeld, helemaal omgeslagen. Het waait enorm en regen gaat langzaam over in sneeuw. Na een onrustige nacht worden we dan ook wakker in een wit landschap. En ja hoor, ook het voorziene ontbijt wordt netjes om 9 uur afgeleverd. Wat een service. Nu nog even het ijs en sneeuw van de ramen krijgen, gaan afrekenen in het restaurant zelf en dan voorzichtjes de baan op. We luisteren bewust niet naar onze gps die ons weliswaar de kortste weg naar huis wil wijzen, maar de kortste weg is duidelijk niet die met de breedste sneeuwvrije baan. Eenmaal op de autoweg rijden we vlotjes terug richting kust. 

Wat heeft dit deugd gedaan aan 't ertje. 

Het positieve gevolg van deze tijd is dat Camperstops in het leven werd geroepen, je kan een plaatsje vinden bij boeren, bedrijven, restaurants, ... enz. Later kwam het initiatief van campermeals erbij, waar je bij een restaurant kan overnachten mits het bestellen van een maaltijd. Maar dit moeten we nog uit proberen.

De gereden kilometertjes werden helaas niet zo goed bijgehouden , dus daarover geen statistieken dit jaar. 

We kijken nu vooruit en verlangen om terug op pad te kunnen. Nog eventjes een hoge berg over en hopelijk lonkt dan terug de vrijheid. Weliswaar waarschijnlijk nog wat met  beperkingen, maar wat we vooral geleerd hebben, een mens is flexibel. 

Dus als afsluiter nog een kleine boodschap : blijf positief, blijf hoopvol en blijf de regels volgen. Alleen zo vinden we onze weg terug terug naar een vrijer bestaan. Beste wensen!

Maar aandacht krijgen is niet wat hij wilt, dus over na de volgende dagen die we doorbrachten in gastvrij Limburg. Onze eerste stop brachten we door in een klein gehuchtje Helshoven. We stonden er in de boomgaard heerlijk rustig. De dag na de marathon stapten we al zo'n 10 km in de omgeving van Hoepertingen, veel tijd om de beentjes te laten rusten was er dus niet bij. De dag erna fietsten we vooral tussen de appel -en perengaarden. Helemaal droog bleef het niet, maar dit konden we omzeilen door net op tijd een cafeetje binnen te stappen. 

Volgende bestemming was Zonhoven, waarvan we vertrokken voor een fietstocht naar Bokrijk, waar we fietsten door het water. En natuurlijk ook in de omliggende gemeenten Kiewit, Stokrooie, ... Wat zijn knooppunten toch een mooie uitvinding. De camping in Zonhoven is gelegen net naast natuurpark De Teut, wat moet het hier en in de andere Limburgse parken prachtig zijn als de heide in bloei staat. Maar zo is het ook genieten hoor. 

Verder bezoeken we ook nog de Lommelse Sahara, waar we de uitkijktoren beklimmen, we gaan fietsen door de bomen in Hechtel-Eksel en staan even stil bij een Duitse militaire begraafplaats, de grootste van West-Europa. We maken prachtige lange wandelingen op de Mechelse Heide en in het Nationaal Park Hoge Kempen, toegangspoort Connecterra.  We dwalen zelfs eventjes in het bekende shoppingcenter Maasmechelen Village. En brengen  tot slot een bezoekje aan C-mine in Genk waar je een interactieve tentoonstelling kan bezoeken over het mijnleven van toen. 

Limburg heeft nog veel meer in petto. We mochten er even van proeven, en het proeft naar meer... wordt vervolgd

Na een rustige nacht vertrekken we via Luxemburg, ja je kunt er nog steeds goedkoop tanken, richting Duitsland. Onze eerste stopplaats is Gengenbach, typisch Duits stadje met in de Altstadt nog een paar 17de eeuwse toegangspoorten en oude, charmante huisjes. Na een ferme coupe caramel opgesmukt met stukjes Mars, een ijskoffie en stukje taart, laten we het stadje achter ons om langs steile wandelweggetjes het kerkje op de top te bereiken. Het ligt er midden de wijnvelden, waar we rustig doorheen wandelen. We halen nog even proviand in de plaatselijke supermarkt en spenderen de avond bij onze Fons, die op de camperplaats staat langs het water. (15 euro).

Slechts 50 km overbruggen we langs mooie gewestwegen naar onze volgende stop Triberg. De camperplaats is gelegen in Nussberg. Er zijn geen voorzieningen, het is er gratis en heel rustig. Om naar het centrum van Triberg te gaan, moet je er wel een wandeling van 3 km bijnemen. Ofwel neem je het voetpad ofwel neem je het weggetje door het bos, wat we dan ook doen. We bezoeken de waterval, dat zou de grootste van Duitsland moeten zijn. Vanop een hoogte van 160 meter stort het water van de Guttach zich naar beneden, maar doordat het zich in zeven stukjes heeft verdeeld, kan je niet zo goed de werkelijke hoogte inschatten. Hier betaal je 6 euro pp ingang en volg je de goed aangelegde wandelpaden. Boven stappen we ook nog even naar de Bergsee, die kleiner uitvalt dan verwacht. Wel top te lezen dat hier 's winters op geschaatst kan worden. In het toeristische stadje stappen we nog even een soevenierswinkelje binnen. In deze stad werd in de 18de eeuw de eerste koekoeksklok gemaakt en dit kan je in dit winkeltje met de 1000 Uhren zeker nog zien. Wat een gekoekoek... het prachtige houtsnijwerk heeft dan ook een zeer prijzig kaartje eraan hangen.

De volgende dag wordt er eentje om te vergeten. De eerste km's worden we vooral opgehouden door tractoren, vrachtwagens, werken in een stadje, maar enfin, de omgeving is mooi en maken ons niet druk. Eenmaal de autostrade op, worden we vooral opgehouden door wegenwerken, en niet zo'n klein beetje. Ook na de afrit naar Konstanz aan het Bodensee blijft het aanschuiven. We zijn al 2 en een half uur onderweg en dat voor een 100 km. We rijden de camping binnen waar we een weekje willen verblijven, maar deze blijkt vol. Ook de camping er naast is volzet. We rijden even verder en parkeren ons om te overleggen. Ik bel vele (zoniet alle) campings in de buurt af; ofwel nemen ze niet op, of er is een bandje waarop staat dat het volgeboekt is tot oktober, we worden stilletjes aan stil... We besluiten dan maar Konstanz te laten voor wat het is, of beter gezegd de Bodensee, en terug wat verder van het meer te zoeken. We nemen geen risico en bellen eerst of er een plaatsje vrij is. In Engen hebben we prijs, en rijden 40 km terug. Engen hebben we duidelijk niet voorbereid, en lopen dat ook wat verloren in het a-typisch Duitse centrum. Het heeft in ietwat Zuiderse sfeer, maar veel meer kan ik er niet over zeggen. We besluiten de volgende dag een ferme wandeling te maken in Stetten, op zich al een stevige wandeling maar de Panoramische rondwandeling maakt zoveel goed : afwisselend bos, velden en vergezichten tot aan het meer. Wow. Genieten! Zo krijgt Engen toch een positieve noot. 

We ruilen Engen in voor Titisee waar we 2 nachten boeken op camping Buehlhof. We staan niet direct aan het meer, ook hier is het razend druk. Maar we staan op een heuvel, er is plaats zat en als je je best doet zie je het meer mooi liggen. We wandelen terug naar beneden en gaan even de stad in. Wat is het hier toeristisch, wat is het hier druk. We spelen dan maar even het spel mee, bezoeken een paar winkeltjes, drinken een pint in de Biergarten en ja, op vraag van Marnix trappen we even met de pedalo het meer rond. De dag daarna is het gedaan met toeristje spelen, we maken een pittige wandeling van 18 km naar Hinterzarten. Hier wordt in de winter geskied en kunnen we ook de schansen bekijken. En nee, de dag daarna was weer geen rustdag, vooral niet voor Marnix die als training maar liefts 4 keer rond het meer liep, goed voor zo'n 24 km. Ik fietste er 3 van mee. En daarna was het toch relaxen hoor, dubbel en dik verdiend.

We vatten stilletjes aan de terugweg aan en overnachten op de camperplaats van Bad Wildbad. Dit kuuroord heeft behalve de prachtige natuur een paar extra troeven. We nemen de Bergbahn naar boven waar we kaartjes kopen voor het Baumwipfelpad. Over een afstand van 1250 m wandel je spiraalvormiggewijs naar boven tot je zo'n 40 meter boven de grond een 360 graden spectaculair uitzicht krijgt. Ook de wildline Hangbrücke is een must. Als je tenminste geen hoogtevrees hebt. 380 meter lang op 60 m hoogte, het bijzonder aan deze hangbrug is dat deze bol staat. Top belevenis. 

Alvorens huiswaarts te keren verblijven we nog even in Neufchateau, Belgische ardennen. We maken hier nog een mooie wandeling en relaxen wat op de camping Spineuse. 

We blikken terug op een mooie vakantie, we zijn dankbaar dat we toch even konden ontsnappen. Sommige mensen lijken niet zo tuk op vakanties in het buitenland. Mijn conclusie : Wel, thuis, of daar, blijf de regels volgen, blijf weg van de massa, is dit nu hier of elders. Ik kan alleen maar zeggen, het heeft deugd gedaan

Rond 14 u namen we de fietsjes om een cachetoer aan te vatten. We maakten een combinatie van verschillende rondjes en die liepen ook langs verschillende fiets-en wandelroutes :  langs de Linieroute, Urbanusroute, en tot aan de bekende Kruiskapel. Het fietsen duurde niet zo lang want één achterband liet het afweten zodat we te voet onze tocht verderzetten. We genoten van de Lokerse Moervaartmeersen en wandelden een stuk van de oude spoorwegroute 77A. En we kwamen zowaar nog een terrasje tegen ook, een zeldzaamheid als je aan het cachen bent. 13 km later waren we terug bij de boomgaard en was het tijd om ons buiten te nestelen met een aperitiefje en een lekkere kaasschotel bij zonsondergang. 

De volgende dag was er meer van hetzelfde. De rest van de route werd afgewerkt en we kwamen pareltjes van caches tegen. Helaas moesten we ook twee regenbuien trotseren en gelukkig bleef het daarbij. 

Even een weetje over de streek ? De "Gezôardeneirs" worden ook wel de blauwbuiken genoemd. Deze spotnaam heeft iets te maken met de vroegere winstgevende visvangst in de Zuidlede, doch thans zijn deze vissen geheel verdwenen door de besmetting van het water. Vooral de "Gezôarse blauwbuik", een soort paling, was ongeëvenaard. In vorige eeuw werd er een bier gebrouwen met de naam "Eksaardse blauwbuik" dit bier is nu het abdijbier Augustijn.

Vandaag stapten we 19 km. De rest van de avond was dan ook verdiende rust.

Zondag hadden we er nog niet genoeg van want voor we naar huis vertrokken reden we nog naar Klein-Sinaai, deelgemeente van Stekene. Deze keer voor nog een heel korte wandeling van 4 km. Marnix had nog een grotere uitdaging voor de boeg want liep daarna van Brugge naar huis terug. Een training voor zijn volgende challenge : de virtuele London marathon. 

Gelukkig koelde het deze nacht wat af en worden we pas om 9u wakker. Na het ontbijt nemen we de fietsjes. Het is nog steeds heel heet, maar door het fietsen krijg je wel wat verfrissing door de wind. Vandaag fietsen we richting Halen, ondertussen geocachend, met een ommetje in domein Heerlijck. We fietsen door de vele fruitgaarden en profiteren als kleine kinderen van de verfrissende watersproeiers. Rond 15u30 zit de tocht erop en blazen we voor de rest van de namiddag en avond uit bij de camper. Slapen is deze nacht een andere koek, pff, het net aangekochte ventilatortje brengt gelukkig een beetje soelaas.

Als afsluiter willen we nog naar het Provinciaal domein Het Vinne in Zoutleeuw. Dit zou moeten het grootste natuurlijke binnenmeer van Vlaanderen zijn. Helaas blijkt dat het hele meer werd drooggelegd voor organisch materiaal te verwijderen. Zo kan het meer op langere termijn weer een prima biotoop blijven voor waterdieren-en planten. Pech voor ons dus en nog meer pech volgt. Bij aanvang van de terugweg barst een regen-en onweersbui los. Even schuilen we nog in een bushokje maar we zijn dan al doorweekt. Zuipnat komen we weer bij de camper terug waar er gelukkig nog droge kleren wachten. Tijd om terug te keren naar de drukte van de kust.