Pfft... Heb een zware nacht en dag achter de rug. Gisteren waren we 'op stap' geweest; Eerst naar de ouders van mijn man en nadien naar een BBQ van een vriendin. ONdertussen nog eens gestopt om iets te eten en om eens gedag te zeggen tegen de meter van Sarah. Toen Sarah duidelijk maakte dat ze honger had (de voeding van rond een uur of acht 's avonds), wilde ze weer niet eten toen ik haar aanlegde. Dat had ze al eens eerder. Zo tekenen van 'ik heb honger' (wat ook klopt gezien de tijd die er tussen de voedingen zat), maar als ze kan eten, weent ze enorm hard en hangt ze zo wat aan de tepel zonder hem te pakken. IS zo enorm frustrerend want ik weet dan dat ze honger heeft, maar ze wil of kan gewoon niet eten, ik vermoed van oververmoeidheid of zo. Vannacht heeft ze heel erg lang geweend, was ze erg lastig en heeft ze eigenlijk bijna 12uur niet gegeten, was gewoon niet te doen. Flesje lukte ook niet ...maakte me best zorgen. HOelang lang kan zo'n ukje zonder eten?
Mijn man en ik hebben elkaar vannacht gewoon afgelost om bij haar te zijn en haar te troosten. Vandaag zijn we allebei echt stikkapot en ze is er ook nog niet helemaal door (erg huilerig en heel lang klaarwakker). Eten lukt ook maar moeizaam. Ik vraag me af of het zou kunnen dat het gewoon een 'te drukke' dag voor haar was. Zo vaak in en uit de auto, al die mensen rond haar enzo? Zou ze kunnen last hebben van 'te veel indrukken in één keer'. Zo moe dat ze zelfs te moe is om te eten? Is in ieder geval supervermoeiend op die manier, dus we gaan het toch proberen rustiger aan te doen en ons op z'n minst te beperken tot 1 uitstapje per dag.
Nou ja, sorry voor de klaagzang. Zijn zo van die kleine moeilijke momentjes van het mama-zijn. Leuk was dan weer dat we vrijdag kleertjes gaan kopen zijn. Tweedehands weliswaar, maar ze zijn er toch zo snel uitgegroeid. Ik ben bij Sarah ondertussen ook aan het overstappen op maatje 62. Die zijn nog wel wat te groot, maar de 50-56 beginnen toch echt te klein te worden. 't Hangt een beetje van de fabrikant af. Ik was viavia bij een jonge mama terecht gekomen. Haar dochtertje is nu bijna een jaar en ze deed al de kleinere maatjes van kleding weg. Nog supermooie kleren. Heb een hele bananendoos mee voor 50 euro. Een echt koopje dus. Heerlijk om haar die leuke kleertjes aan te trekken.
Daarnet naar Kind en Gezin geweest om onze meid even te laten wegen. Jawel : 4kg.410 !!! Al bijna 900gr. meer dan bij de geboorte, nu 3,5 week geleden. Niet slecht vind ik zelf. Je moet niet vragen hoeveel liters melk ik al geproduceerd heb ! Enfin, ze doet het dus gelukkig goed. Mama weer even blij. Vrijdag moeten we voor de gehoortest. Ze zal dan al een maand zijn... wat gaat de tijd snel. En toch... nog maar één maand en het lijkt alsof het nooit anders geweest is en dat ze al veel langer bij ons is dan amper één maand... Heel gek, het leven kan zo'n rare wendingen nemen hè.
VAnnacht weer zeer weinig geslapen doordat ze weer zo lag te kreunen van die krampjes. Ben dan echt helemaal op, maar als ik in haar oogjes kijk en haar snoetje zie, dan smelt ik weer. Ik denk dat de natuur zo goed in elkaar zit dat je gewoon de vermoeidheid overwint voor je kind. Het klinkt misschien grof, maar ik ben eigenlijk ondertussen zo moe dat ik al gedacht heb dat ik eender welk ander kind al lang met plezier aan zijn ouders had teruggegeven, maar je eigen kind... daar doe je alles voor.
Vannacht weer een nacht vol pijnlijke krampjes. Waarschijnlijk weer te gekruid gegeten... Ze heeft zo goed als niet geslapen en dat idem voor haar mama. Bovendien is ze ook pas weer in slaap gesukkeld een aantal uren geleden. Een vermoeiende nacht en namiddag dus. Ik hoop echt op een betere nacht straks.
Tegen het einde van de zwangerschap was ik toch 17 kg. bijgekomen. Wel erg veel vocht die laatste weken. Mijn onderbenen en voeten waren ECHT enorm dik geworden. Maar verhoudingsgewijs gezien, was ik de eerste helft van de zwangerschap erg veel verdikt. Na 22 weken was ik 10 kg. bij. Van 16 naar 20 weken zelfs 4 kg. ! Toch slechts één keer een 'kleine' opmerking gehad van de gyn. Niks verwijtend, want hij is zelf serieus zwaarlijvig, dus hij zegt eigenlijk nooit iets over je gewicht, maar hij verwittigde gewoon dat het nadien wel niet makkelijk ging zijn om het er weer vanaf te krijgen want de kilo's van de eerste helft van de zwangerschap zijn blijkbaar de hardnekkigste. Tot zover schijnt dat te kloppen. Ik ben al 11kg. kwijt (eigenlijk wel enorm spectaculair op een goeie twee weken in feite. Het is het grootste spoeddieet dat ik ooit heb gevolgd ), maar nog 6 te gaan en ik vrees dat die toch wat moeilijker worden. Ik kan ook nog niet in mijn broeken van vroeger. Ik heb het gevoel dat al die 6 extra kilo's van voor de zwangerschap op mijn buik/maag/taille zitten (Bah, zo'n blubberbuik) en dat maakt nu net dat ik geen enkele broek nog dichtkrijg. Zou dus toch graag deze zomer nog een aantal kilo's kwijtgeraken zodat ik tegen september toch terug in mijn 'oude' kleerkast kan, want ben die zwangerschapskledij meer dan beu en ze kleden ook niet meer echt elegant omdat je met die 'buikrekker' zit die nu wat los hangt te hangen natuurlijk. Ooit heb ik eens een 'vrij' platte buik kunnen hebben door heel erg veel buikspieroefeningen te gaan doen. Als ik nu echter mijn buik aanspan, zie je een beetje iets bewegen, maar het meeste is toch gewoon 'buikvet' en zal ik er dus vanaf moeten diëten... ZUCHT ....
Vannacht voor het eerst bijna 4u kunnen doorslapen... niet dat ik nu denk dat hiermee de trent is gezet, maar stiekem hoop ik toch dat de periodes 's nachts vanaf nu steeds wat langer gaan worden. 4u slapen is al mooi, echt wel, zeker als je komt van 1,5-2uur. Ik word ook echt wel steeds meer moe. Ik slaap nu al door sommige van haar 'geluidjes' heen. In het begin werd ik van elk kirretje en kreuntje wakker, maar nu ben ik al zo moe dat ik het pas hoor als ze echt weent.
Die darmkrampjes zijn soms echt wel schrijnend.... Het gaat er meestal zo aan toe : Ze grimast dan ontzettend hard, zo een drukkende gezichtsuitdrukking waarbij ze dan helemaal rood aanloopt. Verder trekt ze inderdaad met haar beentjes en armpjes gaan ook alle kanten uit. En ze kreunt ook enorm hard, zo net van die oergeluiden. Tegen de avond toe wordt het erger. Ze lijkt wel heel erg af te zien, maar ik kan toch niet alles wat ik overdag eet nagaan en systematisch gaan laten om te zien waaraan het ligt? De venkelthee helpt wel een beetje, maar waarschijnlijk is het iets waar ze (of beter gezegd wij) doormoeten? Als ze natuurlijk iets van de darmen van mij of van mij ventje heeft, dan ziet het er niet goed uit, want wij zijn allebei zo nogal chronische darmlijders.
Vandaag was een collega van me op bezoek. Vaak heb ik een hekel aan alle goedbedoelde maar niet gevraagde adviezen over wat goed en niet goed is voor een klein baby'tje, maar die collega van me was wel schitterend ! Ze is er met dat tutje in geslaagd om Sarah's maaltijd maar liefst met meer dan 1, 5 uur uit te stellen. Overdag maakt me dat niet zoveel, maar ow ow, vannacht ga ik dat toch eens proberen. Ik had al een paar keer zelf dat tutje geprobeerd, maar ze spuugde het steeds uit. (Natuurlijk... niks zo lekker als mama's borst ). Blijkbaar had mij collega gouden vingers, want m'n kleine meisje heeft erop gezogen alsof haar leven ervan afhing en heeft geen kik gegeven. Het leek wel alsof ze vergeten was dat ze honger had. Toen het bezoek weg was en ik dacht : nu moet ze toch wel even eten, weigerde ze in eerste instantie zelf om het tutje af te geven. Hopelijk is de trent gezet en lukt het me vannacht nu ook om het eten een uurtje te rekken. God, wat zou ik al blij zijn met een uurtje langer slaap...
Vermoeidheid alom hier, maar ik kan precies overdag niet meer goed bijslapen, ben zo 'over mijn grens' heen. Vannacht had Sarah weer enorm veel krampjes. En dat ZONDER chinees. Zou in feite elke dag moeten nagaan wat ik gegeten heb dat krampen kan veroorzaken, maar dat kan zoveel zijn... Vanmorgen m'n ventje toch maar om die venkelthee gestuurd die de verpleegste van KInd en Gezin had aangeraden, hij moest toch de deur uit voor zijn belastingsformulier dat op de laatste moment binnenmoest. Heb geen enkel uur doorgeslapen en dat kruipt wel in m'n kleren. Zo één nachtje gaat wel, maar ik hoop echt dat ze vannacht een paar uurtjes wil doorslapen. Het gekke is dat ze overdag enorm rustig is. Weg krampjes, weg gehuil, ... Ik begin zo te vermoeden dat ze gewoon niet graag alleen in haar bedje ligt. Overdag hoort en ziet ze vanalles en wordt ze erg veel gepakt. (door ons en door het bezoek dat langskomt) en daar geniet ze van. Ze lijkt zelfs amper honger te hebben overdag, maar koestert zich gewoon in de geborgenheid die ze krijgt. Zodra je haar alleen in bedje legt, krijgt ze het moeilijk... Ergens herken ik mezelf daar wel in. Het heeft geduurd tot ik puber was eer ik graag 'alleen' ging slapen. Als kind kwam ik ook steeds uit bed om tot 's avonds laat bij mijn ouders in de zetel te zitten. Daar in slaap vallen was geen probleem, maar zodra ik voelde dat mijn vader mij naar mijn bed droeg... Enfin, ik hoop stiekem op een wat rustiger nacht. Straks toch maar een potje venkelthee.
