Reach for the moon even if you miss you'll land among the stars The road to a stronger version of myself
03-11-2019
Gelukkige verjaardag meme...
Vandaag is het de verjaardag van mijn meme, ze zou 90 jaar geworden zijn had ze nog geleefd, maar helaas is ze vorig jaar van ons heen gegaan, de altijd sterke vrouw was de laatste jaren veranderd in een schim van zichzelf, toen ik haar de laatste keer in haar ziekbed zag liggen herkende ik haar niet meer, niets leek nog op de vrouw die ik kende toen ik nog kind was. Ze was herleid naar figuurlijk en letterlijk bijna niets meer; een geraamte met kleding aan. één aanraking kon haar gewoon in duizend stukjes breken. Haar gewicht was enkel nog het gewicht van haar beenderen... Voor de rest was het niks meer.
Want de laatste maanden van haar leven begon ze alsmaar minder en minder te eten, tot ze resoluut weigerde om nog te eten. Op het laatste schakelde elk orgaan zich één voor één uit... Ze zei dat ze veel pijn had. Kon ook niet anders... Zonder dat ze het goed en wel besefte liet ze zichzelf meer en meer lijden door gewoon voeding te weigeren.
Dan vraag ik mij af of je als mens dan beter niet kiest voor euthanasie...
Ze was een persoon die ik enorm graag zag, ze heeft mij de mooiste momenten in mijn leven gegeven, bij haar kon ik 'kind' zijn. Ook al ga ik nog maar zelden naar haar graf, in mijn hart draag ik ze nog steeds mee, want samen met haar is een stukje van mij gestorven en dat zal altijd zo blijven. Ik zie jou graag meme.
01-11-2019
Begrijpen wie begrijpen kan...
Toen ik terug kwam uit Chicago en ik op mijn tussenvlucht wachtte kwam ik een paar oude loopvrienden tegen op de luchthaven, die ene vrouw vol enthousiasme 'dat we eens samen een marathon moeten lopen', en ze bleef het maar herhalen, dus wat doe ik als ik terug thuis kom achter een marathon gaan zoeken, de voorstellen die ik deed werden van tafel geveegd 'want ze liep nooit 2 x dezelfde marathon'. Nu kwam ik een nieuwe marathon tegen, ongelofelijk veel groen en de eerste editie dit jaar en vooral dichtbij de deur zelfs. Ik deed haar het voorstel en haar woorden waren 'dat ze enkel maar op plat parcours liep', ligt het nu aan mij maar vind ik een kleine 300 meter hoogteverschil nu echt weinig? Of.... ? Bij deze is het wel vrij duidelijk dat ze eigenlijk nooit met mij een marathon wou lopen. Maar waarom zegt ze dan zoiets? Ik zal zo'n mensen nooit begrijpen. Ik weet wel, dat ik met haar alleszins geen marathon nog wil lopen.
Een week half niet meer gelopen en ik word bijna gek van het niet kunnen lopen, deze week trouw elke dag mijn commitment vol gebracht en dat is elke dag 500 calorieën 'weg bewegen'. Een tweetal keer buiten gaan wandelen en dan 3x naar de fitness geweest en daar tot de vaststelling gekomen dat ik enorm veel spierverlies heb, oefeningen die peanuts waren een paar maand geleden leken nu wel bijna onmogelijk. Dat deed mij tot het inzicht komen dat ik daar ook mijn energie zal moeten insteken bij mijn opbouw naar mei.
Dus 1x in de week ga ik naar de fitness gaan voor krachttraining en 1x in de week heuveltraining en dan mijn lopen erbij. Vandaag mijn schema opgemaakt voor de ISUT en zo heb ik volgend jaar totaal geen denkwerk meer aan mijn schema's en kunnen we ons volledig richten op de praktijk.
29-10-2019
Again and again...
Vandaag zakte mijn humeur terug naar het vriespunt.
Telkens als ik denk dat mijn partner mijn lopen een plaats kan geven in ons leven, telkens kom ik tot de vaststelling dat dat totaal niet zo is. Hij snapt mij niet, maar ik snap hem nog minder. Ik wil mij er niet ellendig bij voelen, ik wil iets hebben van 'foert ik trek het mij niet aan', maar toch... Het is net zoals een vervelende puist die onderhuids mij zit te irriteren.
Ik zou zo graag begrijpen waarom hij altijd zo negatief reageert, waarom hij niet gewoon blij is dat ik zo'n plannen heb. Iedereen zou toch fier zijn op zijn partner als ze zo'n prestaties wil en KAN neerzetten?
Ik ben echt niet de persoon die niks kan doen of mij met een boekje in de zetel kan zetten, ik moet bewegen, ik moet bezig zijn, ik moet plannen kunnen maken, ik moet mezelf kunnen uitdagen, keer op keer. Dan leef ik! Dan ben ik blij en gelukkig!
Dit ben ik!
Time flies...
En ondertussen zijn we al terug volledig in de plooi gevallen, de reis naar Chicago is stilletjes aan aan het vervagen en word een mooie herinnering, ééntje om nooit meer te vergeten.
Het afscheid nemen was niet gemakkelijk en de terugreis duurde lang en werd zelfs nog 1uur langer omdat de tweede vlucht vertraging had, maar al bij al kwamen we niet stikkapot toe in Belgïe, we zaten direct terug op het ons normaal ritme.
De nacht op woensdag letterlijk geen oog dicht gedaan, de spanning en angst voor de tandarts waren zo extreem groot dat ik niet wist wat te doen, alles in mij schreeuwde om het niet te doen maar toen ik naar mijn magneetje keek die ik in Chicago gekocht had 'fear is the thief of dreams' dacht ik 'ik wil het echt, angst wil mij tegenhouden.' Dat deed mij doorbijten. Ik was dan ook heel erg blij toen het gedaan was. De eerste dag een enorm grote pijnaanval gekregen maar de dagen erop viel de pijn best wel mee, een week later is de zwelling bijna volledig weg getrokken maar het gevoel in mijn mond blijft raar, ik vraag mij af hoelang het 'raar' zal blijven aanvoelen.
Het deed mij ook deugd dat ik een weekje langer thuis was van mijn werk, ik geniet er echt van van de extra vrije tijd die ik nu heb, maar stilletjes aan begin ik toch al weer te verlangen om terug te gaan werken.
19-10-2019
De laatste volledige dag...
Ik heb er een verschrikkelijke nacht achter de rug, ik heb ergens wel goed geslapen, maar tevens enorm onrustig, ik heb een ganse nacht 'slecht' liggen dromen, ik droomde over het naderend afscheid van mijn familie. Ik moet toegeven dat ik het er lastig mee ga hebben, heel erg lastig, ik heb ergens het gevoel dat ik ze misschien voor heel lang niet meer ga terug zien en dat maakt mij verdrietig.
Ze mogen dan wel beloofd hebben als ze in Belgïe komen dat we samen iets gaan eten, maar ik weet niet of ik daar echt naar uitkijk, met hun alleen wel, maar niet met mijn ene nonkel erbij, het is niet dat ik iets tegen mijn nonkel heb, het is meer dat die nonkel iets tegen mij heeft en ik totaal geen zin heb om met iemand met zo'n attitude aan één tafel te gaan zitten. Iemand die enkel het slechtste met mij op heeft ben ik liever kwijt dan rijk, zo'n personen hebben geen meerwaarde in mijn leven.
Misschien moet ik gewoon binnen een paar jaar gewoon eens terugkeren naar Chicago zodat ik hun terug kan zien, dat lijkt me misschien wel het beste. Misschien kan ik nogmaals Chicago marathon lopen... Wie weet.
Gisteren was een mooie dag, we zijn rond 10u30 vertrokken en zijn eerst de tickets voor de boottocht gaan kopen en daarna iets gaan eten bij Flattop, terwijl het altijd megakalm was was het nu megadruk! Het was echt wachten op een plaatsje, de boottocht zelf was heel mooi, het was echt het perfecte weer ervoor. Ik heb veel mooie foto's kunnen maken.
Na de boottocht zijn we eindelijk eens naar 'the bean' kunnen gaan kijken, we moesten wachten tot het mooi weer was omdat ze dan op haar mooist is en het was echt wel de moeite, daarna zijn we nog een eindje gaan wandelen en om 16u waren we afgesproken met mijn neef niet ver van zijn werk om nog iets te gaan drinken/eten, daar heb ik de lekkerste cupcake gegeten die ik al in mijn leven gegeten heb denk ik. Het was gewoon een delicatesse!
S'avonds bij mijn neef Iraans gegeten, het was niet slecht maar ook niet echt een favoriet van mij. Vandaag mijn laatste volledige dag in Chicago, ik ga vandaag voornamelijk proberen van elke seconde te genieten, alle indrukken op te slaan om ze nooit meer te vergeten. Vandaag nog een paar laatste boodschappen doen.
En morgen de reis in schoonheid afsluiten.
16-10-2019
Vermoeiende dagen...
Mijn voornemen om elke dag te schrijven als ik in Chicago ben heb ik helaas niet kunnen waarmaken, het is omdat mijn dagen zo goed gevuld zijn dat ik s'avonds gewoon geen puf meer heb om nog iets te schrijven op mijn blog. Ik kan eigenlijk moeilijk begrijpen dat er zoveel dikke Amerikanen rondlopen, als je elke dag zo'n afstanden moet afleggen om van punt A naar punt B te gaan dan ben je gewoon doodop tegen de avond!
De laatste dagen waren eigenlijk een beetje identiek; s'morgens slapen tot een uur of 7, gisteren zelfs tot 8u, ik was zo moe dat ik zelfs door het lawaai van de kleintjes heb geslapen, ik heb ze eventjes gehoord, maar ik viel al even snel terug in slaap. Rond de middag trekken we dan de stad in om eindeloos te wandelen, of het lijkt toch zo, hoeveel km we 'verloren' gaan wil ik zelfs niet weten! Want soms lijkt het evident om van punt A naar punt B te gaan, maar het is niet altijd zo evident.
Gisteren zijn we naar de dierentuin geweest, hij was niet echt groot maar hij was wel super verzorgd, veel verzorgder dan bij ons. En vandaag zijn we gaan fietsen, dat was tot nu toe de minst leuke ervaring, de fiets was veel te klein, het zadel was veel te laag waardoor ik veel pijn kreeg in mijn knieën en de tweede helft was met een pittige wind, ik was echt blij dat ik terug was, nee, geen fietsen meer voor mij.
Ik begin het alsmaar moeilijker en moeilijker te krijgen met het eten hier, wat mis ik het brood van bij ons! Wat mis ik mijn eitjes s'morgens! Wat mis ik 'normaal' eten. Alleen voor dat ga ik blij zijn dat ik terug in Belgïe zal zijn.
14-10-2019
The day after...
Deze nacht eigenlijk vrij goed geslapen, maar terug vrij vroeg wakker. Eerst ontbeten en dan zijn we eerst een krant gaan halen met de uitslag van de marathon, vraag mij niet waarom ik die krant wou, maar ik wou gewoon een herinnering, net zoals toen ik in New York ook een krant gekocht heb toen ik de marathon gelopen heb.
Daarna zijn we de buurt van Hyde park gaan verkennen, echt een heel mooie buurt, een buurt die mij eigenlijk lang zal bijblijven. We zijn dan eerst kip gaan eten en daarna zijn we naar het museum geweest, een vrij prijzig museum maar het was ergens best wel leuk al zou ik er zelf nooit geen geld kunnen aan geven.
Daarna zijn we naar een mooi punt gegaan en zijn we onze medaille gaan afgeven om te laten graveren, en zo was er terug een dag voorbij...
13-10-2019
Chicago marathon...
Vandaag de dag... De dag van de marathon, de nacht voordien vrij goed geslapen, maar ik had amper iets deftigs om te eten als ontbijt, dus begon ik mijn dag met een zak Zoo koekjes en een stukje wit brood, oh my, ... Ik zou dus een marathon lopen op Zoo koekjes, van een uitdaging gesproken!
De kledingkeuze werd een gok en hopelijk een goede gok; een licht truitje met lange mouwen en een thermische t-shirt. Eerst door een beveiliging en toen zag ik dat ik een dopje van mijn oortjes kwijt was, ik zou het moeten doen met één oortje. Ik dacht eerst veel tijd over te hebben maar eigenlijk had ik net genoeg tijd om mij klaar te maken en in mijn startvak te gaan.
De kledingkeuze bleek de juiste geweest te zijn en de warmtepads waren een verademing! Mijn benen voelden op het eerste moment goed aan, dus dat zat ook goed, maar al van bij de start sloeg mijn sporthorloge tielt, en dat was echt niet goed, ik wist totaal niet welke snelheid ik liep, dus ik moest volledig op gevoel lopen; een trail op gevoel lopen ok, maar een marathon op gevoel lopen aan een hogere snelheid is best wel stresserend, ook lag mijn hartslag al veel hoger dan goed was.
De sfeer van de marathon zat meer dan goed, het was eigenlijk 42 km ambiance van een overenthousiast publiek, het was zelfs zo erg dat ik hunkerde naar rust en stilte. Op 21 km kwam het gevoel op dat dit echt niks meer voor mij is, ik haat baanwedstrijden. In mijn hoofd zag ik mezelf gewoon stoppen. Terwijl trails mij rust brengen brengen baanwedstrijden mij gewoon onrust.
Ik had het echt zwaar, mijn 100 km was nog lang niet verteerd, met momenten heb ik zelfs kleine stukjes gewandeld, en ik stond verwonderd dat mijn lichaam heel snel herstelde en terug verder wou lopen.Ik voelde dat ik mentaal enorm veel gegroeid ben, ik kan gewoon door de pijn lopen en mijn lichaam gewoon laten blijven lopen. Mijn maag zat ook goed, ik kon blijven eten en had een enorme trek toen ik klaar was. Ik was zo blij toen ik over de finish ging en de medaille kreeg!
De organisatie was op alle vlakken top enkel één ding zat totaal niet goed, de 'family reunion' zone was totaal niet aangegeven en zo stuurde de eerste mij naar een bepaald punt en de andere zei dat er totaal geen zone ervoor was, dat de family buiten de marathonzone wachtte. En toen stond ik daar... Uit wanhoop mijn neef gebeld omdat hij de enigste was die ik kon bereiken, maar dat was ook een opgave, uiteindelijk kwamen er 3 telefoontjes aan te pas eer ik herenigd was met hem en zijn gezin. We zijn dan samen gaan zoeken achter de 'family reunion' zone en hebben ze na lang zoeken uiteindelijk gevonden maar toen was mijn man en mijn zoon al vertrokken natuurlijk.
S'avonds zijn we dan nog een korte wandeling gaan maken maar mijn lichaam was echt vermoeid. Hoe ik mij voel na het lopen van de marathon?
Ik heb bewezen dat ik wel degelijk mijn 100 km kon lopen én de marathon tot een goed einde kon brengen. Mission completed!
12-10-2019
The day before...
De dag voor de marathon wou ik geen al te grote manoeuvres doen omdat ik toch een beetje mijn benen wou sparen, eerst een kort stukje gaan lopen met terug slechte benen maar wel een heel mooi 'mini'parkje tegengekomen. En rond 11u30 vertrokken richting downtown, daar begon het al goed met een metro die op zich liet wachten, normaal rijden ze om de 10 à 15 minuten maar ditmaal moesten we meer dan 1u30 wachten en dat is lang, zeker als er een koude, scherpe wind zit.
In downtown terug gaan eten in hetzelfde restaurant of de dag voordien, maar ditmaal maar één bord gegeten ipv twee en dan een stuk gewandeld richting Navy pier, maar er was een soort van onrust in mij, ik had het gevoel dat ik al te veel aan het doen was voor mijn marathon, ik was dan ook blij toen ik s'avonds terug thuis was bij mijn neef, uiteindelijk veel te laat in mijn bed gekropen omdat ik mijn overlevingsvest niet vond.
11-10-2019
Zalig gegeten...
Ontbijten blijft een uitdaging, in een winkel een pot kwark gevonden maar blijkbaar is kwark niet in elk land hetzelfde, na 3 happen te eten begon mijn tong te branden als zot, het was net of er peper in zat. Ver-schrik-ke-lijk! Mijn neef gaf dan een alternatief dat hijzelf graag at, ik wou niet ondankbaar doen en heb het maar opgegeten, maar het was compleet mijn ding niet. Alleen al voor dat zal ik blij zijn dat ik terug thuis ben, wat mis ik mijn eten.
Rond 11u zijn we dan vertrokken richting de expo om mijn nummer af te halen, een massa volk maar een fantastische organisatie zorgde ervoor dat alles eigenlijk supervlot ging. Ik heb daar ook een stand gevonden met supercoole hoofdbanden, zalig gewoon! Ik kon gewoon niet kiezen!
Na de expo te voet naar het centrum gegaan, ondertussen was het ijskoud geworden met een hevige wind en af en toe een goede regenvlaag, mijn handen werden gewoon ijspegels. We zijn dan eerst iets gaan eten in een echt wel lekkere eetgelegenheid; Flattop gril, een fusionrestaurant, het was gewoon een delicatesse!
En daarna naar Zumies, een wel heel erg speciale winkel. S'avonds dan bij mijn neef thuis voor het eerst thais gegeten, ook heel erg lekker. Het was terug een heel goed gevulde dag.
10-10-2019
Mijn eerste dag in Chicago...
De 2 de vlucht naar Chicago was een vlucht met toch wel redelijk wat turbulentie, altijd beangstigend zo'n momenten. Het eten op het vliegtuig is normaal niet top, maar ditmaal was er dus echt niks lekker, het leek echt op gevangeniskost, en hetgeen ik mee had als extra was zo pover dat het een hongerige 9u was. De eerste 5u gingen nog vrij vlot voorbij maar de laatste 4u bleven maar duren.
Het was dan ook een ganse opluchting toen we er waren, het vliegveld van Chicago was vrij indrukwekkend, de douanecontroles waren al even uitgebreid of misschien zelfs uitgebreider dan in New York maar het ging wel een pakje vlotter en eenmaal we klaar waren om de luchthaven te verlaten was er nog niemand, Maar ik had er het volste vertrouwen in, het was spits in Chicago en als het zoals in NewYork was dan was het een helletocht om van punt A naar punt B te raken.
In de luchthaven eerst een fles water proberen kopen maar er waren amper 2 winkeltjes, in het één verkochten ze alle frisdrank wat je maar kon dromen maar water kenden ze precies niet, in de tweede winkel hadden ze water, maar de prijs was er ook naar meer dan 5 dollar voor 1 liter water!
Na een kwartier toch maar eens een berichtje gestuurd om te vragen of ze ons zouden komen halen, en ze waren inderdaad op weg. En als NewYork al een beetje het 'filmgevoel' gaf, gaf Chicago je net het gevoel of je volledig in een film zat, zeker de straat waarin mijn neef woont, de grote huizen, de grote auto's, de bomen,... Het heeft iets.
S'avonds daar samen gegeten voor de eerste keer en toen dacht ik dat het echt wennen zou worden, ik leef al gezond maar dit was nog een upgrade van gezond eten en ik kan niet zeggen dat ik niets miste aan tafel. Eventjes dacht ik dat ik misschien wel eens heel veel honger en zin in dingen zou hebben...
De eerste nacht was de hel, we lagen in een kamer met een airco die heel regelmatig aansloeg en waardoor ik in een soort tocht lag en dan lagen we net naast een soort machinekamer waar er een ganse nacht grote activiteit te horen was; werd ik al niet wakker van het te koud of te warm te hebben dan werd ik wel wakker van het lawaai van ernaast... Met als gevolg dat ik totaal niet uitgerust opgestaan ben.
We besloten eerst een eindje te gaan lopen, ik wou 5 km maar mijn neef zei dat lopen tot aan het Michigan meer echt wel de moeite was, dus besloten we naar daar te lopen, en op 5 km hebben we ons omgekeerd en hebben we terug gelopen, veel van het meer hebben we niet gezien en rond 8 km moest ik stoppen met lopen, mijn lichaam was veel te vermoeid om het aan te kunnen, ik had zoveel pijn in mijn rug. Was dat de dag van de marathon, het was een DNF geworden, ik moest dringend terug mijn slaap op punt krijgen maar ook mijn eten, want ik had de laatste 2 dagen mijn lichaam veel te veel schade aangebracht en dat had ook een invloeg gehad op mijn lopen.
Na het lopen ontbeten, het was niet het ontbijt dat ik gewend ben, en ik miste het wel ergens. Rond 11u zijn we dan vertrokken met als doel te gaan winkelen die dag. Eerst de Metro genomen en dan gewandeld, het was niet evident om de winkelstraten te vinden maar we hebben uiteindelijk toch wel het één en het ander gevonden en ergens heb ik het gevoel dat we nog niet alles gezien hebben.
Middageten vinden was ook al een uitdaging op zich, want het enige dat je op elke hoek vind is fastfood. Zelfs echte restaurants zijn moeilijk te vinden. Mijn doel van die dag was een fleetfleet winkel te vinden voor de merchandising van de marathon, en ergens was ik bang dat het een immense uitdaging zou zijn, maar plots viel mijn oog op een Nike winkel en toen wist ik dat ik goed zat. Toch een mooie t-shirt met korte mouwen en één met lange mouwen kunnen scoren en ook al een cadeautje voor mijn jongste zoon en het werd nog beter toen ik ook nog het hardrockcafé tegenkwam en ik ook al meteen een cadeautje voor mijn dochter vond; nog maar één dag in Chicago en ik had al alles wat op mijn bucketlist stond om te kopen.
S'avonds nog genoten van een korte wandeling door de buurt waar mijn neef woont en de halloweensfeer is al zo uitgesproken, het is echt een zalige sfeer. En de dag werd nog beter toen we aan tafel gingen en ze mijn favoriet eten klaargemaakt hadden; zalm. De eerste dag was meer dan geslaagd! Het werd vrij laat toen ik ging slapen, we hadden nog eventjes een probleem met wie waar zou slapen want ik wou niet meer slapen op die kamer, ik wou in de zetel op de kinderspeelkamer slapen en na lang overleggen heb ik toch mijn zin gekregen en ik heb toch een betere nacht gehad, als ik nog zo 2 nachten heb komt het wellicht nog goed voor de marathon.
Vandaag is een dagje vol regen en weet ik niet wat de plannen zijn. Ergens zou ik graag al naar de expo gaan omdat het binnen is en ik ook zo eens buiten ben. Maar deels ben ik al afgesproken om morgen met mijn neef te gaan.
09-10-2019
En we zijn vertrokken!
Gisterenmorgen nog vlug eens tot aan mijn moeder geweest om afscheid te nemen, in de namiddag de valiezen klaar gemaakt en s'avonds om 19.30 zijn we dan vertrokken richting Brussel, enkel het vertrekken ging wat moeizaam want toen we een straat verder waren realiseerde ik mij dat ik hoestsiroop vergeten nemen was, ik had er wel mee in de valies, maar ik had geen zin om de valies terug open te doen en te beginnen graven erachter, dus hup, terug naar huis en hoestsiroop genomen.
We waren toen nog geen 2 straten verder en ik plots op Facebook zag verschijnen dat het wel eens heel koud kon zijn op de marathon, en toen dacht ik 'verdorie had ik maar warmtepads meegenomen', toen de tweede keer terug richting huis, maar volgens mij moeten er warmtepads in mijn valies zitten want ik mankeerde er 4... 4 die ik niet gebruikt heb bij de Boslandtrail. Nu ja, beter te veel warmtepads dan te staan verkleumen in het startvak zondag, want het is niet zoals bij marathons bij ons dat we maar een kwartier op voorhand moeten klaarstaan, nee, we moeten minstens een uur op voorhand al aanwezig zijn.
De hotelkamer bleek enorm compact te zijn, het bed was een twijfelaar en de kamer was echt wel koud, het werd een heel kort en onrustig nachtje voor mij, want de oudste zoon hoestte mij meermaals wakker en de vermoeidheid was mijlen groot toen ik opstond.
Dan het meest stressvolle moment van de dag; het inchecken, zeker met een vlucht buiten Europa krijg ik al stress, er moet maar eens een document niet goed zijn... Dan het tweede vervelende moment; de douane; ik ben altijd bang dat ik er in slaag om dingen in de handbagage te steken die totaal niet toegelaten zijn, maar ook daar ging alles probleemloos.
De eerste vlucht naar Lissabon was een vlucht met toch vrij veel turbulentie en toen kwam ik tot de ontdekking dat mijn muzieklijsten niet gedownload waren; doordat ik een maand geleden mijn Iphone moest resetten stond ik er niet meer bij stil dat ik alle muzieklijsten terug moest downloaden, dus muziek luisteren was niet echt een optie. Ik heb dan naar een audioboek beginnen luisteren, ik dacht dat ontspannend zou zijn, maar de vermoeidheid zorgde ervoor dat ik mij eigenlijk totaal niet kon focussen op hetgeen er verteld werd, dus eigenlijk ben ik totaal niet mee met wat er verteld geweest is omdat ik af en toe indommelde, maar echt slapen was er niet bij en toen ik mij recht stelde na 2u45 voelden mijn benen zo stijf aan, dat beloofd straks na 9u vliegen...
Nu 4u wachten op de luchthaven van Lissabon vooraleer we kunnen vertrekken voor een 9 uur durende vlucht naar Chicago. Er zijn heel wat winkels, en ook al zijn ze Duty Free, zo goedkoop vind ik ze niet echt. Ook word het een enorm hongerig dagje, want echt lekker eten kun je hier precies niet vinden; ofwel uitgedroogde broodjes ofwel fast food. Ik ben daarnet gewoon uit pure ellende een stuk chocolade gaan kopen met nootjes. Ik vrees dat Mc Do mijn grote ongezonde vriend gaat worden de komende weken; omdat het de goedkoopste manier is om je maag gevuld te krijgen, nadat ik terug ben is het echt een no-go voor al wat ongezond is.
08-10-2019
Donkere wolken...
Gisterenavond één van die momenten waarop elk sprankje positieve energie volledig uit mij gezogen werd.
Al 2 dagen dat mijn man vervelend doet over mijn sportieve prestaties, dit is eigenlijk altijd een doorn in zijn oog geweest, maar hij had gewoon geen andere optie om hem er gewoon bij neer te leggen. Maar de laatste dagen vloeiden de ergernissen terug naar boven, hij wou dat ik hem beloftes deed die ik nooit zou nakomen.
Nee, ik ga mijn lopen en mijn sporten niet stoppen, want het is mijn passie en mijn hobby en tevens mijn inspanning en mijn motivatie. En dat ik elk jaar niet zo'n reizen ga maken, dat is wel een feit, maar dat ik nooit nog op reis ga gaan voor mijn hobby dat ook weer niet. Hobby's zijn tijd- en geldverlies in zijn ogen, het leven moet bestaan uit eten, slapen en werken en als je later op pensioen gaat DAN kan je tijd maken voor hobby's . Sorry, maar met die levenswijze kan ik mij niet verzoenen. Ik zie mezelf op mijn 65 ste niet starten met marathons lopen of gelijk welke andere hobby. Wie weet word ik wel 65 jaar... Niemand die jou die zekerheid kan geven, voor hetzelfde geld rij ik straks naar mijn moeder en kom ik nooit meer thuis.
Gisterenavond kreeg ik dan terug de volle laag, wat begon met een spatje op de kookplaat die er niet af ging en eindigde met een eindeloos gemekker dat hij dat écht maar dan ook ECHT niet graag deed op reis gaan, dat hij het gewoon verschrikkelijk vond. Waarop ik hem eraan herinnerde dat niemand hem verplicht had, dat hij de vrije keuze had erin, dat hij evengoed kon thuis gebleven zijn. Ik heb zelfs liever dat hij thuisblijft dan dat hij meegaat dik tegen zijn zin.
Dan begon hij moeilijk te doen over de parking die ik moest reserveren, hij wou Q-park maar hij wist het adres niet, hij wist wel waar het niet was, maar hij wist niet waar het wel was... Zoiets noem ik moeilijk doen om moeilijk te doen. Het was net een klein kind, hij die altijd de logica zelf is, begon mij gewoon te laten twijfelen aan alles, zoals het uurverschil tussen Belgïe en Chicago...Als het 7 uur vroeger is in Chicago zal het niet later zijn in Belgïe maar dat ging er precies totaal niet in. Gans die woordenwisseling en al dat vervelend gedoe zorgden ervoor dat ik deze morgen wakker werd totaal energieloos, een reis waar ik zo naar uitkeek lijkt precies overschaduwd met enkel donkere wolken...
Ik zou gaan lopen deze morgen, maar geen sprankje energie in mijn lijf wil het doen, dus vrees ik dat er totaal niks gedaan zal worden van sport. Laat ons hopen dat als hij straks opstaat het tij gekeerd is, maar ik vrees ervoor, ik vrees dat het 2 lange dagen zullen worden eer we in Chicago zullen zijn...
07-10-2019
Confrontatie met mezelf...
Gisteren en vandaag stond eigenlijk volledig in het teken om alles klaar te maken voor Chicago, gisteren al voor het grootste deel mijn valiezen klaargemaakt, nog wat papieren in orde gebracht en zaken uitgezocht. En vandaag ben ik dan naar het stad geweest om cadeautjes te gaan kopen voor mijn familie in Chicago, maar toen realiseerde ik mij plots toen ik in t'stad rondliep dat ze wellicht dezelfde winkels in Chicago hebben en dat het wat dom van mij zou zijn als ik het hier zou kopen om dan met al dat extra gewicht te moeten gaan rondzeulen. Dus daarom enkel maar een doos pralines gekocht.
En ondanks mijn goede voornemen van geen extra zaken meer te kopen was ik toch niet meer te houden toen ik de Fnac binnen stapte, er was een boek die al langer dan vandaag in mijn ogen schitterde en dat was het boek 'de edele kunst van not giving a f*ck' en er lag ook nog het vervolg ervan, dus met deze boeken stond ik aan de kassa. Om dan de Standaard Boekhandel binnen te gaan en ook buiten te komen met 2 boeken; één boek die ik gezien had toen het teamdag was '999 vragen aan jezelf', het leek mij keiplezant om al die vragen in te vullen! En dan vond ik ook nog een keimooi dagboek/agenda voor 2020 van Daphne. Zo mooi, daar kon ik ook niet aan weerstaan en zo kan ik terug het goede voornemen in de wereld brengen van ditmaal mijn dagboek/agenda mooi bij te houden. (benieuwd aan welke maand ik nu zal raken... Foute gedachte, nee, ditmaal slaag ik erin om hem een jaar lang mooi bij te houden!)
En mijn laatste aankoop was bij AS adventure, toch maar een opblaasbaar hoofdkussentje gekocht voor in het vliegtuig, want ja het is toch 11u vliegen... Maar vanaf nu is het echt sparen en geen enkele boekenwinkel nog binnengaan. En o ja, nog vergeten ook nog een stukje voor mijn Iphone besteld zodat ik in het vliegtuig naar mijn luisterboeken kan luisteren en tevens mijn Iphone kan opladen... Hopelijk krijg ik het morgen nog op tijd toegestuurd anders is het dus verloren geld, niet dat ik het nooit meer kan gebruiken maar toch niet zoveel. Maar hier stoppen dan ook mijn aankopen, ik moet dringend besparen.
En als ik dan lees wat ik hier allemaal gekocht heb krijg ik een enorm schuldgevoel, zo fout bezig. Misschien is het net goed dat ik het hier neerschrijf, is het een regelrechte confrontatie met mezelf.
Deze morgen eens 5 km gaan lopen, een spannend moment en mijn lichaam voelt volledig hersteld, dus het ziet er enorm rooskleurig uit voor nu zondag, de marathon gaat volgens mij probleemloos lukken, een tijd durf ik er niet opzetten... We zien wel.
06-10-2019
Zoveel werk, zo weinig energie...
Ik weet niet hoe het komt, maar de laatste weken ging het meer en meer bergaf met mijn 'gezonde' eetgewoonten, ik kreeg zelfs enorme vuile gewoontes van terug koekjes te gaan kopen en een koekje te gaan eten na mijn lunch of avondeten, ik kreeg ook de gewoonte om gewoon s'avonds een ijsje te gaan eten, en het werd zelfs zo erg dat ik s'morgens nog voor mijn ontbijt begon te hunkeren naar ongezond zoet. Zo erg dat ik deze morgen mezelf verplicht heb om kwark met een banaan te eten, en ik het dik tegen mijn zin dwong om het op te eten, met erna 2 manderijnen, eigenlijk niet zo'n juiste combinatie want de juiste combinatie is de perfecte verdeling van suikers/eiwit/vet. Maar helaas, ik kon mezelf echt maar dan ook écht niet aanzetten om nog een nootjes erbij te gaan eten.
En toen mijn ontbijt op was belt mijn man of hij geen chocoladekoek moest meebrengen van de bakker, het antwoord moest nee zijn maar ik zei ja... Dubbel ontbijt en laat die chocoladekoek er ééntje zijn met héél veel chocolade, een ware caloriebom, en ik moet toegeven dat ik hem met moeite op kreeg, maar ik heb hem opgegeten omdat mijn man anders zou zagen dat ik een stuk wegsmeet...
Ik had er echt spijt van want mijn lichaam voelde zo vermoeid aan de laatste week, door mijn ongezond eten maar ook omdat ik de laatste dagen niet aan mijn hoeveelheid water geraakt was, de fout van dat ik constant muntjes in mijn mond moest hebben of ik hoestte gans de winkel en iedereen onder en munt en water drinken is gruwelijk, dus koos ik voor de muntjes en niet voor het water... Met alle gevolgen vandien.
Ook heb ik deze week amper gesport, de enigste beweging die ik had was 4 km lopen op dinsdag en daar stopte het verhaal... Verder heb ik niks gedaan. Deze morgen had ik mezelf voorgenomen om terug een klein eindje te lopen of naar de fitness te gaan, maar helaas... Terug niks, de regen motiveerde mij niet, en de vermoeidheid nog minder. Het excuus 'het zal mijn lichaam deugd doen na mijn 100 km' was voldoende om telkenmale toe te geven aan mijn 'luiheid', nu er zit waarheid achter het excuus, maar alternatief trainen was echt wel goed geweest.
Ik heb ook zo verschrikkelijk veel werk de komende 3 dagen voor ik naar Chicago vertrek dat ik niet weet wat eerst te doen en ik gewoon... Niks doe. Ik kan mij totaal niet aanzetten tot de taken die ik echt dringend moet doen, begin aan tien dingen tegelijk... Om dan weer stil te vallen. Het liefst van al wil ik mezelf gewoon in de zetel smijten en er een ganse dag in blijven liggen.
Rust. Soms geeft een mens niet meer nodig.
Bewustwording...
Alles begint bij een gedachte, en gedachten heb ik de laatste dagen veel. Ik wil wat veranderen, maar wat en hoe? En vooral hoe hou ik het vol. Iets waar ik al een tweetal jaar mee worstel is het issue vlees/dierenleed. Ik steek mij constant weg achter het excuus dat ik niet kan koken zonder vlees, dat ik honger blijf hebben als ik geen vlees eet. Maar maak ik mezelf gewoon niks wijs? Ik ben al verscheidene keren gestopt en telkenmale herval ik terug...Maar als ik dan weer de zoveelste video onder ogen moet komen van beelden die stiekem opgenomen zijn ergens, dan denk ik 'jezus waar ben ik mee bezig, ik draag gewoon bij tot dit alles.' Om dan een tijd later de beelden terug te zien vervagen in mijn geest en terug zonder schuldgevoel van een stukje vlees te blijven genieten.
Ook de gedachte van 'één iemand zal het verschil niet maken' zorgt ervoor dat ik gemakkelijk terug grijp naar hetgene wat ik liever niet zou eten. Maar als iedereen zo denkt, wat bereiken we dan? Is dat niet gewoon struisvogelpolitiek? Er gaat niets boven een lekker glaasje warme chocolademelk als het buiten koud is...Maar de mens is helemaal niet gemaakt om melk te drinken! Koeien worden speciaal kunstmatig bevrucht om ons dit te kunnen geven. Zo fout. Excuses, excuses, nog meer excuses... Maar geen enkel excuus spreekt dit goed.
Tevens leven we in een wegwerpmaatschappij waar we enkel meer willen, nog een jas, nog een broek, nog dit, nog dat,... Kasten puilen uit van de spullen, we kunnen geen keuze maken wat we gaan aandoen. En daar wringt het schoentje ook bij mij. Dit alles zorgt bij mij voor innerlijke onrust. Het liefst van al zou ik dozen vullen met spullen en gaan afgeven aan de kringloopwinkel. Dit is ook iets dat in mij speelt. Ik wil dit niet meer. Maar dan kijk je rond en besef je dat je niet alleen bent, je hebt een man, je hebt kinderen, wat als ik alles wegdoe en mijn kinderen uit huis gaan en ik ze misschien beter al die spulletjes kan geven zodat ze geen kosten moeten maken daarin en zo komt het voor dat je blijft sparen, kasten vullen... Maar zijn dit niet gewoon excuses vraag ik mij af?
Alles begint bij bewustzijn, sta stil bij elke gedachte, bij elke stap in het leven die je maakt, enkel is de mens net een robot, dikwijls is er geen tijd om na te denken en laat je je leiden door je automatische ik, en die automatische ik is routine. En routine zorgt ervoor dat je blijft dezelfde fouten maken als vroeger. En ook bepaalt onze omgeving voor een groot deel hoe we ons gedragen want wat als je plots veranderd? Dan voel je weerstand bij anderen, dan krijg je commentaar erover. Waarom geven ze commentaar? Omdat ze bang zijn, ze worden overspoeld door angst want hun ego's zijn bang dat ze ook zullen moeten veranderen en die willen dat totaal niet!
Maar toch ben ik van plan om iets met mijn gedachten te doen, de angst in de ogen te kijken en de excuses één voor één in de vuilbak te gooien, ik zal en ik moet slagen. Ik wil mijn geluk niet meer laten afhangen van een goed stukje vlees of een rustgevende tas chocolademelk of het zoveelste T-shirtje die mij zo mooi staat. Zal ik af en toe struikelen? Ja, ik zal dat doen, want ja, er komen altijd situaties waarin je moeilijk nee kan zeggen, maar daarentegen zijn er zoveel situaties die je wel in de hand hebt en waar je wél controle over hebt, enkel moet er meer bewustzijn bij komen kijken, je moet jezelf meer de vraag stellen of iets wel echt zo moet of dat het echt wel nodig is en echt niet anders kan?
Na mijn reis naar Chicago pak ik alles anders aan.
05-10-2019
Eindelijk verlof!
Mijn laatste werkdag begon goed, het eerste koppel die mij aansprak had de toon goed gezet, mevrouw was niet al te vriendelijk en wou dat ik het uur goed zette van haar stappenteller die ze gekocht heeft bij ons, al goed en wel, maar dan zou ze eerst het batterijtje moeten vervangen erin want dat was leeg en toen ik haar vertelde dat ik zo'n type van batterij niet verkocht was de winkel te klein, en kreeg ik alle verwijten die ze maar kon bedenken naar mijn hoofd geslingerd... Redelijkheid was een woord die niet in de dame haar woordenboek stond.
Een uur later komt er een vrouw met een kapot bandje van een Fitbit, ze beweerde dat de concurrentie zei dat Fitbit zelfs een bandje vervangt tot 2 jaar na aankoop; als ik nu één ding geleerd heb; ga nooit in discussie met een klante want een klante heeft altijd gelijk, haar een nieuw bandje gegeven en haar duidelijk verteld dat ik het één keer kon doen maar geen twee keer, als ze nogmaals het probleem voor geeft dan zal ze ofwel bij de concurrentie moeten gaan klagen of bij Fitbit zelf, want we kunnen niet voor Sinterklaas blijven spelen.
Er viel mij dan een koppel op, een beetje ouder dan ik en ik kreeg medelijden met die man, ze waren zeker 3 kwartier op mijn afdeling en die vrouw zat constant de man uit te kafferen voor van alles en nog wat. Ik moest mijn tong afbijten om er niet wat van te zeggen, en dan staan sommige vrouwen verwonderd dat hun man van hun weg gaat of vreemd gaat. Zo'n man in zo'n situatie zou je gewoon aanmoedigen ervoor! Amai, dat mens was echt niet normaal. Je kan een slechte dag hebben maar dit was er fel over. Gelukkig zijn zo'n vrouwen zeldzaam, in het jaar half dat ik er nu werk is dit nog maar het tweede koppel waarvan ik denk 'oh arme de man.'
Er waren natuurlijk ook positieve momenten vandaag zoals een vrouw die ons zo vriendelijk vond, een vrouw die ik heel veel raad kon geven bij haar lopen, een man die ik kon overtuigen om mijn tips op te volgen. Al bij al was ik toch blij dat het 17u was dat ik de deur kon dichtrekken achter mij en ik eindelijk kon gaan genieten van mijn verlof.
Eerst nog een stop gemaakt aan de Mc Donalds, een slechte gewoonte waar ik na Chicago volledig vanaf wil en dan naar huis om mij dan te realiseren dat ik mijn trui vergeten was op het werk... En ik terug naar de winkel moest om hem te gaan halen, omdat het een trui met emotionele waarde was en ik hem niet kwijt wou zijn.
Ik weet eigenlijk niet wat ik eerst moet doen; ik heb nog 3 dagen voor ik vertrek naar Chicago en ik heb nog wel werk voor een week! Maar vanavond ga ik mezelf vermannen en eindelijk de mail sturen naar James, het is nu alweer 2 maand geleden dat hij mij gehoord geeft. Ik begin altijd aan zijn mail om dan te stoppen en het dan te vergeten... Was het maar in het Nederlands dan zou het veel vlotter gaan dat schrijven.
Druk, druk, druk,...
Een eerste Ultra blijft toch altijd magisch, net zoals een eerste marathon, want die vergeet je nooit, al wat volgt is veel waziger in mijn geheugen. Gisteren toen ik ik op mijn werk was betrapte ik mezelf erop dat ik heel vaak op mijn horloge keek en ik bij elk uur terug in de tijd ging, van 'toen lag ik op mijn bedje', 'toen deed ik mijn loopkleding aan', 'toen zat ik in de tent met iemand te praten',... Ik had echt zo'n verschrikkelijke heimwee naar vorige week vrijdag, ik wou het opnieuw beleven!
Terwijl die gevoelens eigenlijk tegenstrijdig zijn aan vorige week, mijn eerste gevoel na die wedstrijd was 'nooit meer s'nachts, nooit meer zo ver'. Eerst brokkelde de muur af van 'nooit meer zo ver', dat begon al 2 dagen na de wedstrijd toen ik met mijn hond door het bos wandelde en ik terug in mijn hoofd plannen begon te maken. Mijn droom was de Indian Summer Trail te lopen, maar door omstandigheden kon ik het dit jaar onmogelijk doen, en dat begon weer naar boven te komen, mijn gevoel zegt dat het mijn droom was en dat ik het moet doen, dat ik die 'gouden' medaille moet hebben.
Nu stel ik mij de vraag; gaat het echt ooit stoppen die lange afstanden, want al die voorbereiding die erin gaat, al die uren lopen,...Zag ik daar niet als een berg tegenop op het einde? Of is het net die drive die ik nodig heb? Ik weet het niet...Een vriend van mij zei mij 'ofwel ga je na je eerste Ultra iets hebben van NOOIT meer ofwel word het het tegenovergestelde...' Ik vrees dat het het laatste zal zijn.
Als ik kijk naar Donald Zutterman, een bewonderenswaardige man die pas een kleine 6 jaar loopt en van ongezond, dik en totaal geen conditie evolueerde naar een superultraloper, zeker op zijn leeftijd, en die mij 2 maand geleden zei dat het stopte bij de UltraTrailMontBlanc en dat hij volgend jaar zijn afscheid in Belgïe zou komen doen op de 6 uren van Aalter en wat zie ik dat hij vandaag terug start op de MIUT in Madeira... Het bloed kruipt waar het niet gaan wil, ook bij hem was het van 'ik stop ermee na de UTMB' maar toch... Ik denk dat hij tot zijn dood zal blijven deelnemen aan Ultra's. Het zit gewoon in je bloed, je hebt het gewoon nodig en als je de conditie hebt.
En ook al wil ik het niet, ergens begint een stemmetje in mijn hoofd te denken 'die MIUT is iets voor jou, hoe zalig zou het niet zijn om 83 km te lopen op de plaats waar je je hart verloor... Madeira'. Maar ik weet ook dat dat nog niet van toepassing is, de MIUT is een vrij zware wedstrijd, tegen dan moet ik al spelen met hoogtemeters en moet ik perfect kunnen werken met GPS coördinaten.
Deze week kreeg ik de vraag van 2 personen van mijn club, een vraag waar ik al lang op wachtte maar doordat niemand ze mij vroeg ben ik beginnen plannen voor volgend jaar en in grove lijnen liggen al mijn wedstrijden al grotendeels vast, wat schrijf ik; ze liggen gewoon vast, enkel nog inschrijven voor de meeste omdat dat nog niet gaat, maar ik kreeg dus de vraag deze week of ik wou mee doen met de Benelux estafette... Ik checkte mijn loopagenda en hij viel net samen met Trail du grand ballon, ik checkte de website van Trail du grand ballon en wat zag ik dat de inschrijvingen de volgende dag gingen open gaan en dat ik enkel die dag 25% korting zou krijgen op mijn inschrijving...Wat mij al deels deed overhellen naar mijn oorspronkelijk plan. De Benelux estaffette mag dan wel superleuk zijn want we zouden met 2 campers vertrekken naar het verste punt, en er zou afwisselend moeten gelopen worden, een traject van 823 km, en als je moet lopen heb je altijd begeleiding van iemand, je bent dan ook met je vrienden op stap. Maar de negatieve kant is dat je moet zien te slapen in kleine stukjes in een rijdende camper, eten word ook niet evident, je kan al niet eten wat je gewend bent en je lichaam word 3 dagen gemindf*ckt omdat je dag en nacht wakker bent en slaapt en loopt. Ook is het volledig op de baan... Wat ook al niet bevorderlijk is om er van te genieten.
Dus werd al vrij snel de knoop doorgehakt en koos ik voor Trail du grand ballon, enkel was daar de grote moeilijkheid; voor welke afstand ga ik? Mijn gevoel zegt 'ga voor de grootste afstand', en ik ben er voor gegaan... Later op de week kwam ik te weten dat de 70 km vrij zwaar is door de vele hoogtemeters (meer dan 3000!) en dat er niet echt veel lopers aan meedoen... 2 jaar geleden 150. Misschien word het wel voor mij mijn eerste DNF, maar ook zo ééntje moet je op je palmares hebben anders ben je geen echte loper, als je nooit eens met een wedstrijd meegedaan hebt waar je de eindstreep niet gehaald hebt.
Maar het is net een uitdaging om het te proberen, om er alles aan te doen om het toch te proberen te halen. En ook al moet ik na mijn marathon in Chicago volgende week voor 6 weken passief sporten, toch ben ik in mijn hoofd al met een plan bezig...En deze week ben ik ook al begonnen met een schema uit te schrijven voor als ik terug mag beginnen lopen. (Wie had ooit gedacht dat ik zelf een schema zou schrijven om te lopen!) Want ik mag dan wel niet lopen voor 6 weken, ik kan wel wandelen en wat als ik al eens 2x in de weken ga trainen op de Karel Sabbeberg? Gewoon wandelen? Trouwens een echte Ultraloper gaat steile stukken nooit lopen puur om krachten te sparen, dus kan ik perfect trainen op hoogte... Stap 1.
En nu een ontbijt maken en aan mijn laatste werkdag beginnen voor ik EINDELIJK verlof heb en mijn valies kan maken voor mijn tripje naar Chicago!
28-09-2019
Verslagje 1 ste Ultra Boslandtrail Hechtel-Eksel 27 september 2019
In de namiddag amper kunnen bijslapen omdat ik het niet gewoon ben, dus moest ik het met 2 uur extra slaap doen. Om 17u30 mijn auto eerst naar de start gebracht zodat ik zeker een plaatsje had en ik niet die stress nog erbij had van mijn auto misschien niet kwijt te raken. En toen ik terugwandelde naar de B&B raakte ik aan de praat met een buurman die ervan versteld stond dat ik 100 km ging lopen en nog meer verbaasd was toen ik op zijn vraag hoeveel procent slaagkans ik mezelf gaf, 110% gaf. Je doet niet mee om al op voorhand jezelf laag in te schatten. En toen ik terug aan de B&B was kwam ik tot het besef dat ik mijn sleutel van mijn kamer in de auto had laten liggen, dan maar de reservesleutel gaan vragen want te voet terugkeren was geen optie omdat ik mijn krachten toch een beetje wou sparen.
En zoals altijd als ik tijd teveel heb heb ik uiteindelijk tijd te kort, om 19u mijn pannenkoeken van thuis opgegeten en mij dan klaargemaakt voor mijn 100 km, tot de ontdekking gekomen dat ik mijn compressietubes vergeten was evenals mijn 2 reserve softflasks die ik al zou opgevuld hebben om in mijn dropbag te steken, dit zou dus geen optie worden. En net toen ik klaar was om te vertrekken begon het te regenen dat het geen naam had, terug mijn verlichting af en mijn regenkleding aan, twijfel die toeslaat, wou ik echt wel lopen met regenkleding? Toch niet. Terug de verlichting af en mijn regenkleding af.
Voor ik vertrok de reservesleutel terug gaan afgeven waarop de uitbaters voorstelden om mij te voeren naar de start. Aan de start eerst mijn dropbag afgegeven en daarna mij nog wat neergezet naast een wandelaar en aan de praat geraakt met hem, om 20.45 nog een laatste sanitaire stop en dan richting start, de start die mooi verlicht was met lichtjes, wat het best wel gezellig maakte. Om stipt 21u werd de start gegeven, eerst de trap op, trap af en we waren vertrokken, eerst een rondje van 9 km waar ik heel veel wandelaars voorbij kon steken, aan 5 km liep ik al ganse stukken alleen. Aan 9 km kwamen we terug aan de start waar een controlepost was en waren we vertrokken voor een grote lus van 91 km.
Een eerste moeilijk moment kwam rond 35 km, toen kreeg ik het mentaal eventjes moeilijk toen dacht ik eventjes dat ik nooit aan de 100 km zou raken, het leek mij zo oneindig ver, het was toen net aan een controlepost en toen ik daar opgewekt ontvangen werd en ik te horen kreeg dat ik de 3 de vrouw was, gaf het mij een soort van boost en wist ik dat er geen enkele vrouw nog voorbij zou gaan tot de finish.
En met herbronde energie keek ik uit naar 57 km, dan zou ik aan Lunaland komen, kon ik mij eindelijk verkleden, lekkere droge kleding aan en kon ik al de overtollige zaken die ik bij mij had daar achterlaten, zoals het hoofdlampje die mij meer irriteerde dan mij hielp en het vele eten en drinken die ik mee had. En zo liep ik verder tot aan 67 km waar ik de 2 de vrouw spotte en vanaf dat punt tot aan de volgende controlepost ongeveer 10 km verder zouden we haasje over doen om haar daar achter te laten omdat ze er fysiek volledig doorzat.
Rond 73 km sloeg de vermoeidheid keihard toe, ik werd plots zo verschrikkelijk moe en verlangde enorm hevig naar mijn bedje, maar gelukkig viel ik er terug door, ook door de regen die toen langzaamaan met bakken uit de lucht kwam vallen. Naarmate de uren verstreken in de nacht werd de angst groter, elk krakend geluid, elk moment waarop ik dacht dat ik verkeerd gelopen was liet mij lichtjes in paniek slaan, en het was dan ook een ganse opluchting toen het langzaamaan licht werd.
Rond 88 km moest ik dan lopen op een soort van platform in de lucht, ik liep er echt niet op mijn gemak want ik heb last van hoogtevrees en ik was dan ook enorm blij dat ik er terug af was en ik aan de laatste controlepost was gekomen waar plots de 2 de dame voor mij was, ... Mirakels bestaan nog, ze was totaal niet achter mij en plots was ze daar samen met haar man aan de controlepost, ik kon al meteen de rekening maken. En toen lag ze terug aan kop met hernieuwde krachten en heb ik haar laten gaan, ik had geen andere optie want ik wou mezelf niet kapot lopen. Als zij het unfair wou spelen, dan deed ze maar. Ik wist dat ik kon zeggen dat ik 100 km gelopen had, en zij totaal niet.
Het langste en meest sadistische stuk waren de laatste 6,5 km, waar we finish zagen maar waar we omgeleid werden en waar de kilometerborden verkeerd stonden... Daardoor bleef het maar duren voor we aan de finish waren, en als we er dan bijna waren moesten we nog 1 km over een land lopen waar er precies geen eind leek aan te komen.
Velen waren emotioneel aan de finish, blij dat ze het gehaald hadden, maar ik was totaal niet emotioneel, enkel aan Lunaland was ik emotioneel omdat ik enorm uitkeek naar dat moment, maar aan de finish voelde ik weinig emotie. Ik had het gedaan. Punt. Het meest bizarre was dat het 10u06 was toen ik finishte en dat mijn hoofd dacht dat het avond was, dat de tijd was blijven stilstaan, ik moest mezelf die dag meermaals erop wijzen dat het helemaal geen avond was.
Tijdens die 100 km heb ik helaas moeten beroep doen op 1 pijnstiller, niet omdat ik pijn had in mijn benen maar de rugzak op mijn rug schokte teveel en ik kreeg ongelofelijk veel pijn erdoor (lang en ver lopen maakt je lichaam hypergevoelig dan is een simpel tikje al pijnlijk), het was net of mijn bovenlichaam één kneuzing was. Maar voor de rest heb ik totaal geen pijn ervaren, wel wou mijn lichaam rond 60 km geen voeding meer, de nachtmerrie die ik ook ervaarde bij het lopen van mijn eerste marathons, de nachtmerrie die nu ook terug kwam bij mijn langere afstanden... Geen voeding, geen nieuwe energie; wat bij een marathon zorgde dat ik gewoon moest stappen had bij mijn Ultra totaal geen effect, eten of geen eten mijn lichaam bleef presteren zoals het moest, er was een perfecte vetverbranding, maar gezond was het niet.
Na de finish gehaald te hebben heb ik mij eerst een badje genomen en ben ik daarna naar de Mc Donalds gereden om daarna te proberen een beetje te slapen maar helaas raakte ik terug aan niet meer dan 2u slaap. S'avonds ben ik dan nog terug gereden naar de finish om daar nog een beetje van de sfeer te genieten, maar de regen gooide roet in het eten en op een gegeven moment moest ik gewoon naar mijn auto vluchten met een bakje frieten die ik nog gekocht had daar. Op de dag zelf zei ik dat ik nooit nog 100 km zou lopen, maar net zoals bij een bevalling vergeet je al heel snel de pijn...
27-09-2019
Bijna...
Binnen 2 uur is het zover, de start van mijn eerste 100 km wedstrijd, de spanning begint bijna ondraaglijk te worden. Ik kan niet zeggen dat het zenuwen zijn, want eigenlijk ben ik niet echt zenuwachtig, het is meer een soort van onbekende spanning, niet wetende wat er op mij af gaat komen, ik weet wel hoe een marathon aanvoelt, maar dit, dit is voor mijn lichaam volledig nieuw. Mentaal ben ik voorbereid op het ergste maar tevens is er ook een soort van rust over mij dat het wel goed komt, dat ik probleemloos die 100 km ga doen.
Toen, 2 jaar geleden bij mijn eerste 'try out' van een marathon, want ik noem hem officieel niet mijn eerste marathon, het was meer een test van hoe mijn lichaam ging reageren en toen maakte ik de cruciale fout van te snel te starten en door niet bij mijn gekozen pacer te blijven, en dat nekte mij... De energie die ik meer dan genoeg had, verspeelde ik op de helft door toe te geven aan mijn enthousiaste ik, op 31 km wou ik maar één ding 'stoppen', had ik dan een man die mij zou komen 'redden' dan had ik wellicht hem gebeld om mij te komen oppikken op dat punt, maar ik wist dat mijn man dat niet zou doen zonder te brommen erover, dus ik moest doorbijten, wonder boven wonder haalde ik de finish met een sprintje, ging ik kotsmisselijk over de lijn en moest ik mezelf naar mijn B&B slepen en toen ik de trottoir wou opstappen zakte ik door mijn benen en moest ik 5 minuten kracht zoeken om terug op mijn benen te kunnen staan, ik ben dan letterlijk de trap opgekropen op handen en voeten... En toen ik op mijn kamer was kreeg ik het ijskoud en heb ik een half uur onder een hete douche gestaan.
Dit was gelukkig maar eenmalig, al de marathons die volgden waren soms lastig maar ik ging in normale toestand over de finish en je zag het niet meer aan mij dat ik een marathon gelopen had, ik heb nooit nog gemankt omdat ik slimmer liep, omdat ik mezelf beter leerde aanvoelen en ik meer luisterde naar mijn lichaam. Nu voor de 100 km moet mijn lichaam terug inspanningen leveren die het nog nooit gedaan geeft en die niet zonder gevolgen zullen zijn, ja, er zullen krampen in mijn benen komen, ja, mijn lichaam zal er ALLES aan doen om mij te laten stoppen, ik zal misschien misselijk worden, mijn maag zal zich omdraaien, ik zal zelfs krampen in mijn buik krijgen en misschien naar een Dixie moeten spurten. (wat ik echt niet hoop) alles is ingecalculeerd wat er kan gebeuren.
Het enigste wat er niet zal gebeuren is dat ik ga stoppen, in het slechtste geval ga ik over op wandelen of neem ik een extra pauze, maar die 100 km loop ik of wandel ik uit! Punt! Toen ik een uur geleden mijn auto al op de parking ging plaatsen omdat ik een panische angst heb om geen plaatsje te vinden zag ik een buur buiten staan waar ik mee ging praten, hij vroeg mij hoeveel procent kans ik mezelf gaf om het uit te doen die 100 km, toen ik zei 101% zei hij 'amai, je schat jezelf wel heel hoog in, als je weet hoeveel er stoppen.' Ja, je begint er niet aan om vroeger te moeten stoppen. Ik zei hem dat ik enkel een hartaanval niet in de hand had maar als het moest zou ik gewoon kruipen naar de finish, ik moet die medaille hebben, ik wil mijn doel halen! Het enigste wat in mijn nadeel kan zijn dat is dat ik vandaag veel te weinig gedronken heb en heel weinig gegeten, want ik had totaal geen dorst of honger, maar ik heb dan ook echt amper iets gedaan buiten rusten, lezen, een e-mail sturen en facebook duizend keer checken.
Of ik uitgerust ben? Totaal niet! Hoe de vermoeidheid zich meester zal maken van mij, hoe ik daarmee zal omgaan? Weet ik ook nog niet. Wellicht zal ik mezelf honderd keer vervloeken tijdens die 100 km. Ik zal in een emotionele rollercoaster komen die mij naar de grootste hoogtes zal brengen maar die mij dieptes zal tonen waar ik het bestaan niet van kende, dat is een Ultra... Je komt oog in oog te staan met je grootste angsten. De vraag is kan ik ze overwinnen? Morgen zal ik het weten...
