Reach for the moon even if you miss you'll land among the stars The road to a stronger version of myself
18-05-2020
Zwart
Overspoeld door stress. Verdrinken in angst. Een onbeschrijfelijke emotionele pijn. Een leegte. Een groot zwart gat. Mijn hoofd één grote chaos. Mijn stem die gilt en blijft gillen. Woorden die verdrinken in gevoelens. Teveel emoties, teveel pijn. Ik kan dit niet meer, ik wil dit niet meer. Ben ik dood? Ik moet dood zijn. De zon bevriest elke positieve emotie. Ik kan het niet meer, ik wil het niet meer. Ik wil gewoon sterven. Ik wil gewoon elk stukje die mij aan mijn vroegere ik doet denken uit mijn hoofd slaan want dat ben ik niet meer. Krassen, bloed die druppelt op de grond. En met elke druppel verdwijnt het leven meer en meer uit mij. Hoe kom ik uit deze nachtmerrie? Raak ik er ooit uit? Niets dat erger is dan onzekerheid. Niets weten. En hoe je ook je best doet, je draait rond en rond, zet een stap en botst telkens op dezelfde muur... Geen uitgang.
08-01-2020
Woensdag 8 januari 2020
En hier zitten we terug in het 'niet-kunnen-lopen' straatje, alhoewel het nu eigenlijk meer het 'niet-kunnen-sporten' straatje heet. Alhoewel het vandaag precies de eerste dag is dat ik mij 'iets' beter voel alhoewel ik het nog altijd ijskoud kreeg met momenten wat mij toch wel vragen doet stellen, het is niet normaal als je 3 lagen aan hebt, je onder 2 dikke dekens ligt en je lichaam nog steeds niet in staat is om zich warm te houden... Wat mij angstvallig doet denken aan mijn schildklier... Misschien is dat ook een beetje de schuldige in het koude verhaal. Ik ben echt benieuwd naar de uitslag van mijn bloed en ik hoop echt uit het diepste van mijn hart dat mijn rode bloedcellen aan het vermeerderen zijn en dat mijn schildklier normaal werkt of ik ben nog een ganse weg van huis.
Ik was het jaar goed gestart met mijn voeding en mijn gewoontes, enkel het niet of moeilijk kunnen sporten zorgde ervoor dat ik terug in mijn oude 'slechte' gewoontes herviel. Maar mijn lichaam voelde zich er echt niet goed bij en dus heb ik mezelf nu terug proberen herpakken al was het niet gemakkelijk, vandaag kreeg ik het super moeilijk toen ik boodschappen moest doen en ik zoveel zin had om zaken te kopen die mij niet vooruit zouden helpen en ook deze namiddag toen ik plotse honger kreeg en ik bijna niet kon weerstaan aan de verleiding van 'ongezonde' alternatieven. Maar ik heb het niet gedaan.
Ik krijg de kriebels van mensen die mij willen steunen door gewoon te zeggen 'je mag blij zijn met wat je al gedaan hebt' of 'je komt er sterker uit'. Dan denk ik 'BLA BLA BLA'. Maar toch was er één iemand die mij wél iets zei die mij wél vooruit hielp en dat is dat ik moest nadenken over wat fout liep waardoor ik nu in dit straatje zit en hoe ik het in de toekomst kan voorkomen... En dat waren de woorden die ik nodig had. De woorden die mij écht gaan helpen.
Want wat is er fout gegaan? Voor mijn 100 km en voor mijn marathon te nonchalant geweest met mijn voeding en mijn voedingssuplementen en zeker na mijn wedstrijden dan heb ik het volledig verwaarloosd...Zoooooo fout. Ook de nodige rust gunnen aan mijn lichaam is zo belangrijk na een zware wedstrijd. Niet meer een lange afstand gaan onderschatten. Ik heb er heel zeker uit geleerd.
25-11-2019
We zijn vertrokken...
Vandaag de eerste training van mijn volgend schema; in mijn hoofd zat 21 km, want als ik vandaag 21 km kon doen dan kan ik deze week 2 rustdagen nemen en dat vind ik toch best wel belangrijk, zeker omdat ik zo zwaar train, enkel wat in mijn nadeel was, dat waren mijn 2 trainingen van de laatste dagen die toch wel vrij zwaar waren voor mijn lichaam omdat het terug aan het opbouwen is en dus de 21 km waren een fysieke uitdaging, mentaal voelde ik mij enorm sterk en dat heeft mij er ook door getrokken maar fysiek zeurde mijn lichaam enorm en ik weet nu al dat ik deze avond als preventie siroop ga moeten innemen want mijn immuunsysteem is nu te zwaar verzwakt, het zal al zijn krachten inzetten nu op het herstel van mijn lichaam, een klein beetje extra ondersteuning zal geen overbodige luxe zijn vrees ik.
Maar we hebben volgehouden, dat is het belangrijkste. Ik had wel een reuzehonger en tijdens de laatste 3 km werden mijn benen loodzwaar. Mijn lichaam zal enorm veel deugd hebben van zijn rustdag morgen. En woensdag als het weer niet te extreem slecht is gaan we nog eens een poging proberen om aan de Karel Sabbeberg te raken voor mijn volgende heuveltraining, dan moet ik in totaal maar 10 km lopen en ik heb nog 1 km die ik ergens minder mag lopen deze week. Zalig om de week te beginnen met een voorsprong in kilometers, het voelt net aan alsof ik nog een joker heb die ik nog kan inzetten ergens.
24-11-2019
En we kunnen terug beginnen...
Vandaag zijn we terug gestart met IF, ik heb besloten om mij aan het 16/8 regime te houden, ik denk dat dat het meest compatibel is met mijn lopen. Ik heb mezelf voorgenomen om zoveel mogelijk nuchter te trainen maar ik ga wel iets nemen als ik voel dat mijn energie te laag komt te staan tijdens mijn training, ik zie dat niet als eten, maar gewoon een noodzakelijk iets. Ik voelde mij veel beter met IF.
Morgen start ik terug met in schema trainen, in mijn hoofd zit 21 km morgen, ik ben benieuwd hoe mijn lichaam er zal op reageren, want na mijn rustperiode zal ik nu 3 dagen toch wel ietsjes serieuzer getraind hebben. Het doel deze week is een loopvolume van 71 km.
One of them...
Gisteren was een zalige avond, gisteren wist ik het zeker, ik mag mezelf een échte ultrarunner noemen, ik denk als een ultra, ik loop als een ultra, ik ben gewoon 'ultra'! Hoe machtig voelt het niet aan een ruimte in te stappen omringd door fantastische lopers die al even fantastische ervaringen hebben en dat die superhelden gewoon praten tegen je en gewoon doen alsof je één van hun bent. I
k voelde mij zo verschrikkelijk vertrouwd met iedereen. Ik was zo fier en zo trots er deel vanuit te maken van deze selecte groep. Terwijl ik voorheen nog nooit gehoord had van Tarawera, viel de naam tijdens de voorstelling van Manuela. What????!!! Hoeveel geluk kan je niet hebben. En dan komt C. bij mij en vraagt naar mijn doel en dan antwoord ik dat ik droom van de Tarawera en antwoord hij al even enthousiast dat het ook op zijn lijstje staat. Hoe zot kan dat niet zijn!
Ik was zo verschrikkelijk dankbaar, dankbaar omdat ik het nu eindelijk kan uitspreken, dat ik het nu echt een plaatsje kan geven in mijn hart en in mijn leven. Ik blijf erbij dat ik hem pas in 2022 wil lopen, enkel en alleen omdat ik er echt wil naar leven, ik wil trainen alsof mijn leven ervanaf hangt want ik wil echt genieten, ik wil dat mijn lichaam zo vertrouwd is met lange afstanden dat het gewoon niet meer afziet.
21-11-2019
Back on track...Again
Ik heb een paar serieuze 'off-days' gehad de laatste dagen, af en toe heb ik ze nog, het is net alsof ik op een fiets zit waarvan de ketting afgeschoten is, je trapt en trapt maar raakt niet vooruit. Het ergste is je wil je herpakken maar het lukt je niet, je hebt enkel maar de kracht om de 'foute' keuzes te maken.
Eergisteren een paar serieuze 'dompers' op het werk gehad die serieus op mijn zelfvertrouwen insloegen, die mij terug enorm deden twijfelen aan mezelf en mijn capaciteiten, ik weet dat ik de situatie dan vanuit een ander oogpunt moet zien maar het lukte mij totaal niet, ik zag het enkel maar vanuit de negatieve kant.
Gisteren sleepte ik dat negatieve gevoel nog steeds mee, ik stond op en zou gaan lopen maar mijn hoofd zocht allerlei excuses en excuses en ik heb er aan toegegeven, ik heb inplaats van te lopen mij aan tafel gezet met een boek die ik vorig jaar beginnen lezen ben en die ik nooit niet uitgelezen heb en dit jaar herbegonnen ben en nu moest het gewoon uit, het verhaal was niet echt mijn ding, maar ik had het nu gekocht en wou het ook uitlezen voor ik het naar de kringloopwinkel breng en het is mij gelukt.
Gisterenavond in mijn bed mijn hoofd op positieve zaken gericht, positieve dingen gezegd en deze morgen mezelf op een deftig uur uit bed geschopt. Mijn humeur is 'iets' beter, mijn mindset is nog steeds 'bewolkt' maar ik ga proberen in mijn normale routine terug te komen, ook al is het niet gemakkelijk.
Vandaag ben ik een ganse dag alleen thuis 'me-time'. Het eerste issue was het ontbijt al... Er kwamen enkel maar foute keuzes in mijn hoofd, daarom dat ik vandaag terug ga starten met IF zodat ik het ontbijtprobleem niet meer heb en ik terug het snoepen volledig kan laten. Ik voelde mij er echt wel goed bij.
Daarom deze morgen spaghetti met een gekookt eitje, daarna heuveltraining gaan doen aan de Karel Sabbeberg, dan naar huis, douchen, iets eten en dan een nieuwe broek gaan kopen en dan nog wat lezen en opruimen in huis.
19-11-2019
If you have a bad day...
De laatste dagen heb ik weer een enorme behoefte om op mijn blog te schrijven, en zelfs om een geschreven dagboek terug te gaan bijhouden, enkel... Tijdsgebrek en te moe zijn zorgden ervoor dat het meer bij een gedacht bleef en dat er eigenlijk niks neergeschreven werd, maar vandaag moet het gewoon.
Vandaag was gewoon zo'n k*tdag, zo'n dag waar je gewoon op de fast forwardknop wil duwen en gewoon wil doorspoelen naar de volgende dag, of misschien wel naar de volgende week... Mijn eerste ergernis kwam er bij een bijeenkomst waar er gedachten moesten gewisseld worden en waar de meest belachelijke en idiote voorstellen naar boven kwamen, gedachten die eigenlijk enkel maar in het kraam pasten van die persoon of die personen en die eigenlijk niks aan het probleem veranderden waar we mee zaten, op de één of andere manier kon ik het gewoon niet van mij afzetten en bleef ik mij enkel maar afvragen 'in welke egoïstische wereld leven we gewoon dat iedereen zijn eigen ideëen gewoon opdringt, ideëen die enkel hun leven verbeteren maar niets aan het probleem veranderen waar we mee zaten.' Toen alle ideeëen gezegd waren moesten we ons engageren aan het idee dat ons dichts aan het hart lag... wel ik koos er geen, omdat geen enkel idee in mijn ogen goed was. Ik had ook ideeën maar geen ideëen waar er één iemand voor open stond terwijl mijn idee het beste zou geweest zijn. Maar als men niet wil investeren dan stopt het verhaal. Elk bedrijf investeert in zo'n situatie, enkel niet het bedrijf waar ik werk, dus ja,... Ik doe mijn werk graag maar er zijn grenzen, er is nog een leven naast mijn werk.
En dan wat mij vandaag nog het meest raakte was het feit dat mijn nieuwe collega gevraagd geweest is om deel te nemen aan een project van ons bedrijf, en laat dat net iets zijn waar ik ook graag deel van uit gemaakt zou hebben, maar mij is niets gevraagd geweest, terwijl ik er al het langst ben... En terwijl ik meer voeling heb met dat topic. Dat deed pijn. Er werd een keuze gemaakt op basis van uiterlijk, niet op basis van kunnen. Ik probeer mij erover te zetten en het ook los te laten maar het is moeilijk.
Ik weet dat elke medaille twee kanten heeft, doordat ik het niet heb, wil dat zeggen dat ik gewoon verder mijn ding kan blijven doen en ik mij niet meer moet gaan beginnen engageren in zaken. Maar anderzijds heeft het mij het gevoel dat ze mij niet naar waarde inschatten.
10-11-2019
Up, up, up... Almost back on track!
Het is ongelofelijk hoe goed mijn lichaam reageert op IF, buiten één fail op de tweede dag heb ik geen enkele fail meer gehad. Wel durf ik wel eens iets meer ongezond eten dan ik eigenlijk gepland had maar eigenlijk heeft dat totaal geen effect op hoe ik mij anders voel, ik voel mij vrij energiek en de weegschaal is tot nu toe bijna 3 kg gezakt. Daarom dat ik het belangrijk vind om toch niet te 'streng' te worden en zeker niet wat het aantal calorieën betreft, want ik zal zeker genoeg calorieën verbranden met mijn trainingen de komende tijd.
Vandaag was het dan ook weer een zalig dagje, het zonnetje scheen mooi en ik heb een zalig loopje gehad. Ik had besloten om wat snelheidswerk te doen en mijn recuperatie te nemen tijdens de momenten dat we in gebouwen binnen gingen. Het loopje ging vrij goed al zat ik al vrij snel in het rood, maar dat was ook normaal door de snelheid en het feit dat het al een paar weken geleden was dat ik nog gelopen had.
Ook kamp ik terug met een borstband die al begon te reclameren dat zijn batterij bijna plat was... En het batterijtje zat er nog maar net in, zoiets kan dus echt niet. Ik weet niet wat ik ermee ga doen; ofwel moet ik mij terug een nieuwe band kopen ofwel zelf het batterijtje vervangen ofwel gewoon lopen zonder op hartslag te letten...
Ook heb ik vandaag eindelijk mijn keuze gemaakt voor trailstokken, de keuze was niet evident maar ik heb toch gekozen voor verstelbare van Leki, een leuke kleurencombinatie en ik denk dat het wel goede zullen zijn, alhoewel ze enorm prijzig waren. Ook heb ik mij 3 paar nieuwe schoenen gekocht, ik was het totaal niet van plan maar als ik zie hoeveel korting erop zat dacht ik 'ik moet ervoor gaan'. Wellicht komt het nieuwe model weldra uit en willen ze hun oude stock de deur uit, mij niet gelaten, dan koop ik ze maar snel op! Met een beetje geluk heb ik volgend jaar niet veel nieuwe schoenen nodig en dan heb ik mij ook nog 3 boeken gekocht; één boek over IF, want ik wil graag wat achtergrondinformatie hebben erover, dan een boek dat ik ook al lang wou; jij bent de placebo en dan nog een tweedehands engelstalig boek.
En bij deze heb ik deze maand weer te veel geld uitgegeven dan gepland... Ik hoop dat ik nu echt alles heb dat ik moet hebben want ik wil echt beginnen sparen nu.
07-11-2019
Hoop...
Toen ik zag dat mijn ex-trainer gestart was met IF dacht ik, 'jee dat zou ook wel iets voor mij zijn'. En dus zo gedacht zo gedaan, ik denk dat ik nu bijna een week bezig ben, de eerste dag was een succes, de tweede dag was een 'fail' en ging ik al de mist in na het avondeten, maar ik leerde uit mijn fouten; de eerste fout die ik maakte op dag 1 was dat ik in de tijdspanne dat ik wel mag eten teveel ging eten, ik at gewoon NOG meer calorieën dan dat ik in nam op een normale eetdag!!!
Nu mijn gewicht leed er niet onder, maar toch boven de 2000 calorieën op een niet-sportieve dag is teveel. Ik wil toch graag rond de 1800 calorieën zitten. De tweede dag was ik gewoon te streng en liet ik veel te veel weg... Gevolg; ik ging mijn schade gaan inhalen s'avonds.
En daarna heb ik gewoon wijselijk meer stil gestaan bij wat ik ging eten de volgende dag. Ik zou dus alles gaan eten maar met mate; één keer warm, wat fruit en een dessertje, s'avonds boterhammen, fruit, een potje kwark en een zoetje en ik zou als ik er echt zin in had ook een vieruurtje nemen. En het werkte. Ik had meestal zelfs geen vieruurtje nodig, met 2 volledige maaltijden was mijn lichaam al heel erg blij. Ik vertrek altijd van het plan dat ik minimaal 16 uur niet zal eten en ik dus een eetraam overhou van 8 u, maar de laatste 2 dagen haalde ik zelfs probleemloos 18u.
Woensdag moest ik dan naar de tandarts om mijn draadjes uit te laten halen en toen kreeg ik als ware domper op de feestvreugde te horen dat het nog 7 maand zal duren voor ik weer een volwaardig gebit zal hebben en dat ik nog een beurtenkaart vol zou krijgen tot het zo ver was... Maar ik mocht wel al een klein stukje gaan lopen.
Deze morgen was het dan zo ver; mijn eerste 5 km! Het ging vrij gemakkelijk al realiseerde ik mij dat een hartslagband misschien wel een must is in de winter als ik mijn sporthorloge niet op mijn pols draag. Mijn lege maag erna was wel ietsjes lastiger om mee om te gaan. Maar toch lukte het mij om mij aan mijn vasten te houden.
Ik heb mij vandaag ook ingeschreven voor de Urban trail in Brugge nu zondag... Ik ben benieuwd.
03-11-2019
Het zaadje...
Dit jaar, op de dag dat mijn meme exact één jaar van ons heen gegaan is liep ik mijn eerste lange afstand, ik liep voor de eerste keer 51km, een datum die mij altijd zal bijblijven, want het is een speciale datum.
Vandaag op haar verjaardag was terug een speciaal moment; ik ben namelijk al enige tijd op zoek achter een mooie 100 miler, ik had al veel voorstellen gekregen maar geen enkele sprak mij aan; ofwel was het weer er barslecht en had je al natte voeten van voor je begon, of het was een 100 miler waar je zelf je weg moest gaan zoeken of het was een 100 miler waar je best in bikini liep omdat het bloedheet was daar, om dan bij de UTMB uit te komen, want het ook weer niet was; een beetje hoogtemeters ok, maar dit was nu niet mijn ambitie... Ik begon bijna de hoop op te geven en net vandaag viel mijn oog op de Tarawera Ultra Marathon in Nieuw Zeeland.
En net zoals bij de Indian Summer Trail was het liefde op het eerste gezicht, al overviel mij meteen het gevoel 'o nee, Nieuw Zeeland, zo ver!' Ik weet nog niet goed wat ik ermee aan moet maar iets in mijn zegt dat het iets is waar ik naartoe moet leven, iets wat ik een kans moet geven want dat dat eigenlijk mijn Apalachian trail is in het klein dat ik zo graag wou lopen maar onbereikbaar is. En dat bracht mij bij R.V.... De link met Nieuw Zeeland. Het één leid altijd tot het andere. Net zoals D.Z. mij naar Madeira leid...Net zoals een cirkel. Deze mensen kwamen op mijn pad omdat mijn onderbewust al lang wist dat ik ze op een dag nodig zou hebben.
Maar eerst en vooral ga ik moeten beginnen werken aan mezelf, want het spiegelbeeld zegt dat ik enorm slecht bezig ben, op een week tijd verloor ik veel kilo's maar de laatste week heb ik die schade al dubbel en dik hersteld, ik bleef maar snoepen, of ik nu kon eten of niet, ik trok het mij niet aan, de ene ongezonde snack na de andere moest eraan geloven, niet één pakje koeken, geen twee, maar alles wat ik vond moest eraan geloven. Ik schaam mij diep.
En waarom doe ik het? Het heeft mij op de één of andere manier een goed gevoel, het zorgt ervoor dat ik mij in een cocon waan waar ik mijn zorgen kan vergeten; op die momenten kan ik genieten van het genot dat het mij heeft en denk ik niet aan mijn soms wel hersenloze job, ik doe mijn job dan wel graag, maar ik denk meer en meer, is dit wat ik nu écht wil doen tot mijn pensioen? Mijn gevoel zegt nee, enkel weet ik totaal niet wat ik dan wél wil doen dat mij nog gelukkiger kan maken, ik zorg graag voor mensen, ik help graag mensen,...En anderzijds ben ik graag op mezelf. Ik weet het echt niet. Ik weet het écht maar dan ook écht niet.
Ook heb ik het de laatste tijd terug enorm moeilijk met het gemis aan affectie, ik mis de warmte van iemand, een warme knuffel, een goed gesprek,... Soms kan ik het plaatsen, maar op momenten zoals nu doet het zelfs innerlijk enorm veel pijn. Ik ben zo'n warme persoonlijkheid en te moeten leven zonder enige vorm van affectie; niet in vorm van woorden noch in aanrakingen is enorm moeilijk.
Het is ergens belachelijk dat mijn hoofd denkt dat met zoet op te lossen... Want zoiets los je niet op met een stuk chocolade of een pak koekjes.
Daarom ga ik echt proberen geen zoet meer te kopen en ga ik proberen intermittent fasting toe te passen, enkel ben ik er nog niet aan uit welk vastenrooster ik ga gebruiken... Dat gaat nog wat denkwerk vergen vrees ik. Ga ik 13 uur vasten of meer? Ergens denk ik dat tussen de 15u en 18u vasten ideaal zou zijn. Maar wanneer dan best? Maar ik wil het wel proberen. Mijn gevoel zegt niet meer eten na 19u tot 11u30, dit tijdrooster lijkt mij wel haalbaar.
