Ik ben Kimmy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Hc_Hypertjj.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is Studente.
Ik ben geboren op 01/02/1993 en ben nu dus 32 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven (gedichten/quotes/verhalen), gamen (PS3), muziek (Hardcore), tekenen en fotografie.
Ik ben een vrij sociale persoon tenzij mensen mij niet de kans geven om sociaal te zijn. Ik probeer in wezen zo oprecht
Rondvraag / Poll
Maakt de uiterlijke verschijning van iemand veel uit voor u ?
Ben ik alleen? Of voelt iedereen die continue druk? Is het alleen ik? Of zijn andere mensen te gesloten om dit ook werkelijk te uiten? Voel ik alleen de pijn van iets wat niet te verklaren valt? Of is het algemeen gekend en wordt het algemeen verzwegen.Is het gewoon het lot van mens zijn zelf? Ik kan het niet verklaren maar toch het is er. En het belast me. Elke dag begint het zwaarder te wegen en het verlengt mijn dagen. Het verzwaard mijn zorgen en het omarmt mijn woede en het voedt mijn verdriet. Het maakt van mij een bitter persoon. Het zorgt ervoor dat de tranen oneindig blijven stromen. Dit "ding"zorgt ervoor dat bij alles een vraagteken komt te staan. Dat mijn geest bedwelmt is met vage rook. Dat mijn gedachten geen rust kennen. Het zorgt dat mijn leven zich opvult met niets. En dat het strijden me zelfs teveel wordt soms. Het zorgt ervoor dat elke cel de pijn voelt van de pijn rondom me. Waarom, mensen doen zichzelf dit niet aan maar wel anderen? Ik zie het nut er echt niet meer in. Belachelijk noem ik alles. Voor dit alles zorgt dit iets weer. Maar dit iets zorgt ook dat ik het schone weet te appreciëren. Dat ik leer om van mensen te houden ookal beseffen ze dit niet helemaal. Wat is dit? Ik wil het niet weten. Ik weet alleen dat de mensheid zorgt dat dit iets meer een last is dan een zegen.
Het gevoel van niet begrepen te worden is al erg maar als dat gevoel nog is versterkt wordt door een continue eenzaamheid. Ik sta tussen zoveel mensen op die ene godverdomse plek en toch ben ik geheel alleen. Waarom? Waarom is het zo dat deze maatschappij iedereen wil omvormen tot een eenheidsworst. Waarom verkondigd de basis van onze maatschappij waarden en normen die niet eens nageleefd worden. Waarom dit circus? Een circus vol clowns met 2 gezichten. Een circus waar een normaal persoon wordt nagekeken. Mensen die zeggen dat ze voor het ene staan maar het andere doen. En een circus waar veel vanbinnen gelachen worden. Waarin de jeugd zelf wordt omgevormd naar gelang de mening van de circusdirecteur. En waar zogezegd een eigen mening telt, maar waarin speciale acts gesmoord worden door gebrek aan begrip en weggestoken worden in een hoekje. Een circus dat zijn naam niet waard is. Waarde nummer 1: verdraagzaamheid. Waar uit het zich? In de lijnen geschreven in een nietszeggend gedrukt boekje, dat je moet tekenen in het begin van het jaar? En wat later eerder een val blijkt te zijn. Verdraagzaamheid? Niemand die er zich iets van aantrekt. Mensen kijken, mensen benijden, mensen accepteren niet. Ik leg er mij niet bij neer. Ze drijven me ver maar niet over de rand. Omdat'k het vertik. Omdat'k het vertik gebrainwashed te worden door zo'n mensen. Ik weiger om zoals iedereen hersenloos de mode te volgen of hersenloos ja te knikken uit angst voor uitsluiting. Als je al alleen bent heb je toch niets meer te verliezen. Waarde 2: iedereen is anders en dat wordt geacepteerd. Waarom mag ik dan niet uiten wie ik vanbinnen ben in wezen? En waarom mag ik dan niet zijn wie ik wil zijn? Waarom mag mijn zus niet houden van dingen die er niet zijn? Waarom mag een vriendin niet rondlopen met kleren die niet volgens de "normale" kledingscode zijn? wie bepaald normaal? En belangrijker waarom mag ik niet halfkaal zijn? Wie doe ik er kwaad mee? En waarom zou ik later spijt krijgen? Omwille een maatschappij dat zo bekrompen is? Ik dacht het niet! Waarde 3: eerlijkheid. Niemand is eerlijk. Misschien ik ook niet helemaal. Maar bedenken we wel dat er achter de leugens een rede schuilt die te belachelijk is voor woorden? We liegen om erbij te horen en om geaccepteerd te worden... En waarom? Omdat ooit iemand heeft gesteld dat het zo hoort? Om binnen de lijntjes te wandelen? Ik wandel nog steeds over men eigen lijn. Mijn waarde is dat iedereen moet doen zoals hij dat aanvoelt , zolang het een ander niet schaadt. En ik ben het beu om met dit masker over straat te lopen. Want het sloopt me. Het sloopt ons allen. Het vult de wereld met niets. We streven dingen na die onhaalbaar zijn en niet eens bestaan. We houden van het materialisme dat we nooit volledig kunnen invullen en dat uiteindelijk enkel ons ongelukkig maakt. Waarom? Omdat de maatschappij dit voorop stelt. En waarom dit mij uiteindelijk stoort? Omdat het de rest wat meer zou moeten storen.... En omdat ik dit elke dag op die godverdomde school ervaar.
Wat mij de laatste tijd is opgevallen. Is hoe verziekt alles aan het worden is. Mensen die grootspraak belangrijker vinden dan hun gevoelens te tonen. Of mensen die hun gevoelens tonen maar er niet voor durven uitkomen op momenten dat het nodig is. Hoever staat het met de mensheid als we een ander als bezit gaan zien, of andere mensen gaan uitsluiten in de hoop erbij te horen. Ik kom voor mijn mening uit en ik kan de klappen dragen. Maar hoe hard ik ook buig onder deze sociale druk. Ik zal mijn mening niet aanpassen en trouw blijven aan mezelf. Wat van anderen niet gezegd kan worden. Ik ben iemand die liever problemen vermijd en ze zo nodig uitspreekt. Niet iemand die er andere mensen gaat bijhalen en iemand dat begint te dreigen. Voor de daden van mijn vrienden ben ik niet aansprakelijk net als ik over het doen en laten van mijn vrienden niets heb te zeggen. Ik stel mijn vrienden niet voor onnodige kwetsende keuzes en ga ook niet via intimidatie proberen mijn vrienden voor mij te laten kiezen. Iedere vriend of vriendin van mij is een individu die de vrijheid en ruimte moet gelaten worden om zichzelf te zijn. Ik sta open voor nieuwe mensen en laat hun de vrijheid om mij beter te leren kennen. Mensen die dat niet aanvaarden zijn in mijn opzicht mensen met een vrij bekrompen geest. Aan de andere kant heb je dan zo van die mensen, die alles geloven van roddels wat er verspreid wordt.Ik hou mijzelf daar ook niet MEER mee bezig Ik ben bereid om tegenover die mensen een eerlijke verklaring te geven als het kan. Maar liefst zonder het nodige gescheld en in een normale conversatie. Laat jullie alstublieft niet lijden door roddels en geruchten, want wat voor respect toon je dan, wie weet wie heeft dat in de wereld verspreid en voor welke doelen? Zou jij graag de oorzaak zijn van iemand zijn ongeluk? Mensen in hun waarde laten is iets moeilijks, ik probeer daarvoor te streven. Als ik in de fout ga zeg het mij dan op een correcte en rustige manier. Een mens maakt fouten en daaruit leer ik. Haal dan wel niet het verleden boven want iedereen heeft wel zijn of haar problemen. Het beste is om in het heden te typen met een oog op de toekomst en trouw te blijven aan jouw waarden en normen. Uiteindelijk zal je door jezelf te zijn mensen tegen komen (zoals ik en men broer) die je nemen zoals je werkelijk bent, en eens je die vriendschap hebt laat je ze niet meer los, de waarde van echte vriendschap is alles. Vechten en knokken moet je altijd (figuurlijk, aan geweld heb je niets zo toon je enkel je zwakte, dat je je mening niet kan staven met woorden), vallen en opstaan maar die ECHTE vrienden die niet met de groep meegaan, en gewoon neutraal blijven en er voor je zijn Dat is leven.
Ik ben bereid om tegenover die mensen een eerlijke verklaring te geven als het kan. Maar liefst zonder het nodige gescheld en in een normale conversatie. Laat jullie alstublieft niet lijden door roddels en geruchten, want wat voor respect toon je dan, wie weet wie heeft dat in de wereld verspreid en voor welke doelen? Zou jij graag de oorzaak zijn van iemand zijn ongeluk? Mensen in hun waarde laten is iets moeilijks, ik probeer daarvoor te streven. Als ik in de fout ga zeg het mij dan op een correcte en rustige manier. Een mens maakt fouten en daaruit leer ik. Haal dan wel niet het verleden boven want iedereen heeft wel zijn of haar problemen. Het beste is om in het heden te typen met een oog op de toekomst en trouw te blijven aan jouw waarden en normen. Uiteindelijk zal je door jezelf te zijn mensen tegen komen (zoals ik en men broer) die je nemen zoals je werkelijk bent, en eens je die vriendschap hebt laat je ze niet meer los, de waarde van echte vriendschap is alles. Vechten en knokken moet je altijd (figuurlijk, aan geweld heb je niets zo toon je enkel je zwakte, dat je je mening niet kan staven met woorden), vallen en opstaan maar die ECHTE vrienden die niet met de groep meegaan, en gewoon neutraal blijven en er voor je zijn
Dat is leven.
